Artikelindex

Een nieuw avontuur 
Vrijdag 17 april 2009. Kalibaru, Java, Indonesië

Nadat we zijn afgezet bij de haven van Gilimanuk ontstaat er direct onduidelijkheid over welke bus we moeten nemen en op welke boot we naar de overkant kunnen. Na zo'n lange vermoeiende rit in de auto is dit niet iets waarop je zit te wachten. Ons was verteld dat we op Bali al een bus konden nemen die ons inclusief overtocht zo naar Kalibaru zou brengen. Klinkt simpel, maar de praktijk blijkt heel anders te werken. Veel geschreeuw, geduw en weinig tot geen Engels. Nadat we een tijdje hebben staan wachten begint iemand te wijzen naar een bus die de boot op rijdt. Dan begint hij te rennen en te gebaren dat we hem moeten volgen. Wij rennen met volle bepakking (en Mika natuurlijk!) in de brandende zon achter de man aan. Halverwege begint een andere man te roepen en gebaren dat we een andere boot op moeten. Even staan we stil en twijfelen. En dan toch maar achter de eerste man aan. Eenmaal op de boot is de chaos compleet. Iedereen staat om ons heen en begint in het Indonesisch te vertellen wat we moeten doen. Eén man probeert ons alleen maar een kaartje te verkopen. Waarvoor? Geen idee. We snappen er helemaal niks van. Duidelijk is ons wel dat de bus vol is. Er zit niets anders op dan vervoer te regelen als we aan de overkant zijn. Wij dachten vol is vol, maar dat werkt hier dan toch ook net weer iets anders. Een behulpzame busconducteur maakt ons met handen en voeten duidelijk dat we toch meekunnen omdat een gezin bereid is hun plekje met ons te delen. Dat plekje blijkt niet meer dan een soort van krukje waar we met z'n drietjes op mogen zitten. Ach, deze rit duurt 'maar' anderhalf uur en we bedanken de mensen voor hun vriendelijkheid. Deze oude gammele roestbak moet het nog wel tot Kalibaru kunnen redden. In de hele boot is geen blanke te zien en geen Indonesiër te vinden die Engels spreekt. Erg lastig, maar tegelijkertijd wel heel erg avontuurlijk. We laten Bali nu definitief achter ons.

Nog voor we aanmeren in de haven van Java springen er een aantal jongens op de boot om daarna direct door te lopen naar onze bus. Dit zijn muzikanten die, gewapend met een gitaar en harde stem, de hele bus een paar minuten entertainen. Uiteraard gevolgd door een rondje met de pet. Een nogal verrassende start van Java. Kort nadat deze jongens de bus hebben verlaten stapt de volgende 'rockband' in de bus. Dit ritueel herhaalt zich nog regelmatig tijdens de rit. Na anderhalf uur denken we er wel zo'n beetje te zijn, maar helaas duurt deze niet al te comfortabele rit nog een extra uurtje. Waarna we in een praktisch uitgestorven straatje worden gedropt. Daar sta je dan met al je spullen. Gelukkig komt daar een oud mannetje met zijn minstens even oude Cidomo (paard met een klein karretje) aan gereden. Ook hij spreekt geen woord Engels maar als we de naam van het guesthouse noemen, weet hij precies waar we moeten zijn. En voor 65 cent brengt hij ons en onze bagage naar de plaats van bestemming. Het was een lange en zware dag en we zijn direct met onze neuzen op de feiten gedrukt: dat reizen op Java heel anders is dan het op toerisme ingestelde Thailand en Bali. Het warme welkom in ons koloniale guesthouse maakt een hoop goed. Het ziet er mooi uit en vooral de tuin is prachtig. Na een koele Bintang kruipen we in onze comfortabele bedden voor een welverdiende nachtrust.

Airco? HahahaWelcome Mr. DonVaren, varen over de waterval...

De volgende ochtend ontbijten we, tot onze verbazing, met een boterham met daarop hagelslag! We zien nu pas goed in wat voor prachtige omgeving we zitten. vanaf onze veranda hebben we uitzicht op de bergen en onder ons stroomt een ruige rivier. We doen heerlijk rustig aan. Dat hebben we wel verdiend, vinden we. We blijven een paar dagen in Kalibaru en om toch nog wat van de omgeving te zien boeken we een tripje. We worden opgehaald in een hele stoere landrover. Niet zo'n model dat van alle gemakken en comfort is voorzien. Nee, dit is een ouderwets mechanisch werkpaard. En dat is ook wel nodig want we zitten midden in het platteland en de wegen (voor zover aanwezig) zijn hier niet al te best. We hobbelen en bobbelen door de plantages de bergen op. Onderweg krijgen we veel dingen te zien, maar voor Mika is het bezoek aan de waterval het hoogtepunt van de trip. Hij wil direct onder de waterval door, want doet hij thuis ook altijd met Oma in park Sonsbeek. Maar deze waterval is van een andere categorie en gelukkig kunnen we hem ompraten. Zijn aandacht is al snel bij de bootjes, gemaakt van blaadjes die razendsnel worden meegevoerd door de stroming. Onze gids maakt, met engelengeduld, tientallen bootjes die Mika vol enthousiasme de lager gelegen kleine waterval af laat gaan.

Dit mooie plekje midden in het platteland is een geweldig begin van onze reis op Java. En we realiseren ons dat dit wel eens de meest luxueuze accommodatie kan zijn waar we overnachten in heel Java.

Partners

Social Media

Houd jij van Verre reizen met kinderen? Volg, like en blijf op de hoogte!