Artikelindex


We gaan naar Indonesië
Zaterdag 26 november 2011. Nederland.

De tickets zijn geboekt en al binnen! We gaan dit jaar naar Indonesië.

Na de reis naar Colombia willen we het in 2012 iets rustiger aan doen. Daarom hebben we besloten om naar Indonesië te gaan. Het idee is dan om te starten in Bali, zodat we het wat relaxter in het begin van de trip hebben dan in Colombia, dat vooral in het begin wel heftig was. In plaats van de normale tien á twaalf plaatsen in ruim drie weken willen we nu dan zes á zeven plekken bezoeken. We denken er nu aan om in Bali in drie á vijf plaatsen te overnachten (wellicht in combinatie met Lombok) en dan naar Sumatra te vliegen om daar ook nog in twee á drie plaatsen te overnachten. De Lonely Planets zijn besteld, dus als die binnen zijn moeten we er ons maar eens verder in gaan verdiepen. Maar Bali zal een combinatie worden van strand en cultuur en naar Sumatra gaan we voor de natuur en dan met name om jungle, olifanten en orang-oetans te zien.

We vliegen op 4 juli van Dusseldorf via Dubai naar Singapore met Emirates en op 27 juli weer terug. De vlucht van Singapore naar Bali moeten we nog boeken, maar dat zal met Jetstar of Air Asia worden. Van Bali via Jakarta dan naar Sumatra met Lion Air. En van Sumatra weer naar Singapore, weer met Jetstar. Dat zijn weer flink veel vluchten. Dus Tijmen kan zijn geluk niet op, als het aan hem ligt gaan we alleen maar vliegen en vliegvelden bezoeken, dat is zijn idee van vakantie. Tijmen wil eigenlijk naar Mexico (met Copa Airlines), maar hij vindt het nu toch ook wel leuk dat we met Emirates vliegen. Met name dat we met een boeing 777 vliegen vindt hij super (en als bonus met jetstar met een 737 en terug met Emirates deels met een airbus A340!). Hoezo vliegtuig-o-fiel....

 

Reisroute
Dinsdag 24 april 2012. Nederland.

Nog twee en een halve maand en dan is het weer zover, op naar Indonesië! Ondertussen vorderen de reisvoorbereidingen gestaag. Inmiddels hebben we alle vluchten geboekt. En ook enkele accommodaties hebben we al vastgelegd. Op 4 juli vliegen we met Emirates via Dubai naar Singapore, waar we 5 juli aankomen. Dezelfde avond vliegen we meteen door naar Bali met Air Asia. We komen rond half twaalf 's avonds aan. Wel fijn als je dan alvast een plek hebt om te slapen. Daarom hebben we wat vastgelegd bij Balangan Beach (circa 43 Euro per nacht). Dichtbij het vliegveld, een volledig open bungalow van twee verdiepingen dichtbij het strand en met een zwembadje. Wel lekker om de eerste nachten even te acclimatiseren. De overige accomodaties op Bali regelen we ter plekke wel.

Dit zijn de plaatsen die we na Balangan willen aandoen; Nusa Lembongan (rustig eilandje), Padanbai (backpackerssfeertje), Amed of Tirta Gangga, Munduk of Lovina en Ubud. Hiervan zullen nog wel één of twee plaatsen afvallen aangezien we op 18 juli met Lionair via Jakarta naar Sumatra (Medan) vliegen. Omdat we de aankomstdatum op Sumatra toch al weten hebben hier de accommodatie ook maar vastgelegd; Guesthouse Jimmy Janssen (twintig Euro voor vier personen). Een oud Nederlands koloniaal huis. De eigenaresse is een wat oudere Indonesische mevrouw met de erg Nederlandse naam Agnes Janssen waarmee we ook in het Nederlands konden mailen.

De volgende dag vertrekken we voor een week naar de jungle. Eerst naar Bukit Lawang om proberen orang-oetans te spotten (en hopelijk ook nog andere dieren). En dan na drie nachten naar Tangkahan. Een plekje bestaande uit niet meer dan wat basic hutjes in de jungle waar je kan genieten van de jungle en olifanten. Omdat hier maar enkele accommodaties zijn hebben we dit ook al gereserveerd Linnea Resort (circa dertien Euro voor vier bedden). Ook Bukit Lawang hebben we vastgelegd bij Greenhill (ook circa dertien Euro per nacht).

Op 25 juli reizen we dan weer terug naar Medan waar we dan dezelfde dag terugvliegen naar Singapore. Daar hebben we dan nog twee nachten en een dag om Singapore een beetje te verkennen. Ook dit hotel hebben we al geboekt, een budget hotel van honderd Euro per nacht (! hoezo Singapore is duur) Hotel81. Op 27 juli zit het er dan weer op en vliegen we met hopelijk weer een hoop mooie verhalen weer terug. Tot de volgende keer.


We zijn er
Vrijdag 6 juli 2012. Jimbaran, Bali, Indonesië.

Het is dan eindelijk zo ver, we vertrekken vandaag naar Indonesië! Ben brengt ons naar Düsseldorf Airport. Daar zullen we met Emirates naar Singapore vliegen, met een tussenstop in Dubai. Van daar uit dan meteen door met Air Asia naar Bali.

Als we op het vliegveld komen is Tijmen, de vliegtuigfanaat, meteen dolenthousiast. En dat blijft hij de komende 26 uur (de duur van de reis) totdat we aankomen in Bali. Voor hem is dit echt het hoogtepunt van de reis. Zwembaden, zee, olifanten, orang-oetans... Zal allemaal wel, vliegtuigen zijn pas echt vetgaaf. En Mees volgt Tijmen natuurlijk in zijn enthousiasme.

121035_1341988888_500

Emirates is echt goed, ieder zijn eigen tv-scherm (met games, 100+ films) echt goed eten, en de jongens krijgen een grote knuffel en dekentje. De vlucht naar Dubai gaat erg goed, het is een dagvlucht en niemand slaapt dus. We komen in het donker aan (uurtje of tien voor ons, twaalf uur daar). Als we uitstappen merken we hoe heet het hier is, 35 graden, en het is middernacht, ik wil niet weten hoe het hier overdag is. Tijmen kijkt zijn ogen uit naar verschillende maatschappijen, maar we zien voornamelijk Emirates.

Op het vliegveld (dat overigens erg mooi en druk is) wachten we een uurtje of drie en een half. Je kunt hier buggy’s lenen. Echt heel handig voor Mees, die valt dan ook uiteindelijk wel in slaap. Tijmen blijft vliegtuigen spotten tot het moment dat we weer boarden en hij kan zijn geluk niet op als we voor het eerst een airbus A380 (grootste passagiersvliegtuig ter wereld) zien.

Na het opstijgen vallen we allemaal in slaap en na zo'n vijf uur pitten worden we weer wakker. Nog een filmpje kijken en gamen, de kids vermaken zich weer prima en geven geen kik. Rond een uur of drie 's middags lokale tijd (wij zijn het tijdsgevoel ondertussen compleet kwijt) landen we. Bij het naar buiten lopen trekken we de stoute schoenen aan en vragen we of we misschien in de cockpit mogen kijken. We zeggen erbij dat we een grote vliegtuiggek bij ons hebben. En een beetje tot onze verbazing mag dat. De copiloot gaat zelfs graag met ze op de foto in de cockpit en van de captain krijgen ze de petten van de piloten op. Dat is natuurlijk helemaal geweldig voor de jongens, supergaaf!

121035_1341988893_500121035_1341989037_500

Hierna moeten we uitchecken, bagage ophalen en weer inchecken (leuk Singapore stempel erbij!). Tijd zat, want we vliegen pas negen uur 's avonds weer door. Op het vliegveld maken we voor de lol met de monorail een ritje van terminal 1 naar 2 naar 3 en weer terug naar 1 en zoeken we een plekje op het vliegveld waar we goed vliegtuigen kunnen zien. De jongens vermaken zich weer prima, eigenlijk verbazingwekkend hoe relaxed zes uur wachten op een vliegveld kan zijn, na zestien, zeventien uur reizen, met twee kleine kinderen.

Ze hebben hier lekkere zitstoelen, het is rustig en de wc's zijn nog mooier dan thuis! Tijmen ziet weer allerlei verschillende maatschappijen die hij eerst alleen van internet kende maar nu in het echt kan zien (Thai Airways, Malaysian Airlines, China Southern, China Airlines, Singapore Airlines, Qatar Airways, Qantas etc.). En zelfs ook één maatschappij die hij nog niet kende, Xiamen Airlines dus... en papa moet van elk vliegtuig een foto maken. Hoogtepunt zijn de twee landende A380's van Qantas en Singapore Airlines.

Om negen uur ’s avonds stijgen we dan op tijd op met de Aziatische Ryan Air (Air Asia) voor het laatste stukje van twee en een half uur vliegen. We vallen met zijn allen in slaap. Na het uitchecken, visa kopen, pinnen en bagage ophalen lopen we naar buiten. Hier worden we opgewacht door de chauffeur van onze eerste overnachtingsplek, het is dan inmiddels middernacht. Na een half uurtje, uurtje rijden komen we dan eindelijk op bestemming, Flowerbud Bungalows aan, het is dan één uur donderdag op vrijdagnacht. Hmm, als je nagaat dat we woensdag half twaalf 's middags onze voordeur achter ons dicht trokken betekent dat een totale reisduur van dertig, eenendertig uur. Maar die zijn eigenlijk voorbij gevlogen...

Onze bungalow met twee verdiepingen ziet er ook in het donker erg leuk uit en we vallen onder de klamboe al snel slaap.

 

Balangan Beach
Zondag 8 juli 2012. Jimbaran, Bali, Indonesië.

We slapen tot twaalf uur. Heerlijk eens een keer met z'n allen uitslapen! We hebben natuurlijk het ontbijt gemist. We zien nu het hutje bij daglicht en hij is erg gaaf. Twee verdiepingen met twee keer een dubbel bed met klamboe, helemaal open en beneden buiten achter het hutje in de open lucht een douche (koud water uit een bamboestengel) en wc (altijd leuk, poepen in de open lucht).

Allemaal zijn we wat slaperig vandaag door de reis en de jetlag. Eerst wat eten. Wij lekker een sandwich kip en de jongens starten de vakantie met, hoe kan het ook anders, pannenkoek en chocolade milkshake. Daarna gaan we eens even op het strandje kijken. Een mooi strand met veel goedkope strandtentjes, heel veel surfdudes en bijbehorende surfvibe. Hugo krijgt wel zin om te surfen, alleen zien de golven er voor een beginner wat te hoog uit en ook het rif dat we kunnen zien lijkt bij een val niet erg fijn. Hmm misschien toch nog maar even niet surfen. De zee is aardig teruggetrokken, dus komt het rif tevoorschijn en kunnen we niet echt zwemmen en er is ook wel wat bewolking vandaag. Helemaal niet erg als je wat suf bent, en dus ook wel goed vol te houden. Er zijn veel golfsurfers in de zee. Na een tijdje gaan we terug naar het hotel en zwemmen wat in het zwembad. Er is ook een Australische familie met kleine kindjes (met een zesjarige met eigen surfboard, erg cool) en we kletsen wat. Daarna eten, mmm sateh en de kids jaffles en dan mogen de kids nog even filmpje kijken op de ipad. Daarna slapen, maar het is lastig met jetlag, muggen (in de klamboe) en hanen!

121036_1341989814_500121036_1341990232_500

De tweede ochtend zijn we wakker rond half negen. Eigenlijk worden we wakker gekraaid. Mijn god, alle hanen in de omgeving zijn al vanaf zes uur aan het kraaien. Echt vreselijk! En er zit er ook één precies achter ons hutje! Helaas is Tijmen ziek en moet een aantal keren overgeven (op de nieuwe kussens op de veranda). Gelukkig niets gepland voor vandaag en kunnen we het rustig aan doen. We spelen wat in het zwembad en Hugo en Mees gaan even op het strand kijken en een ijsje eten (en biertje drinken), terwijl Tijmen bijkomt en slaapt. De zee staat 's ochtends een stuk hoger, en vlakbij het strand zijn golven waarop ook Hugo wel uit de voeten kan.

Gelukkig voelt Tijmen zich 's middags beter en kunnen we lunchen (jaffles kaas en springrolls) daarna nog met zijn allen naar het strand. Helaas moeten we het bezoek aan de Uluwatu Tempel laten zitten, want we zijn allemaal gaar en de jongens spelen zo leuk met de Australische kindjes. We doen het rustig aan verder en 's avonds eten we weer Indonesisch, sateh (tot onze verbazing vind Mees het ook heel lekker), gevulde kip en fish/chips.

121036_1341990557_500121036_1341990558_500

We zijn nog veel bezig met het regelen van accommodatie in Padangbai, maar dat wil niet echt lukken. Het is nogal een klein plaatsje en we weten niet hoeveel accommodatie, en wat voor, daar ter plekke te regelen is, dus besluiten we maar naar Sanur te gaan. Ook accommodatie daar regelen online lukt niet echt, dus besluiten we toch maar op de bonnefooi daar heen te gaan. Op zich geen probleem, maar we weten eigenlijk nog niet goed in te schatten of dit goed te doen is in het hoogseizoen op toeristisch Bali.

En dan nacht drie. Hugo en Ivanka slapen eindelijk een nachtje bij elkaar, maar wederom niet echt een goede nacht (voor Ivanka dan). Warm, muggen en weer die f...ing hanen! En ook hierdoor zijn de kids om zes uur wakker. Grr. Mees zit inmiddels echt helemaal onder de muggenbulten (stuk of dertig, werkt goed zo'n klamboe) helaas nemen ze hem altijd flink te pakken, gelukkig heeft hij er weinig last van. Wel is hij vandaag degene met de dip, te korte nacht en jetlag. Even de spullen inpakken en daarna ontbijt. We zeggen de Australische familie gedag en vertrekken dan rond een uur of tien naar Sanur.


Relaxen in Sanur
Dinsdag 10 juli 2012. Sanur, Indonesië.

De derde dag in Bali. Vandaag vertrekken we naar Sanur. Stond niet echt in de planning, maar goed. Het is een klein stukje rijden, uurtje of anderhalf, met de gecharterde chauffeur van de west- naar oostkust. We hebben nog geen plek om te slapen. Dus we laten ons eerst afzetten bij het Peneeda Resort. Het is dus ook echt een resort, niet echt ons ding, kost nog eens 118 Euro per nacht ook voor een family bungalow.

We rijden maar snel door en laten ons afzetten bij een cafeetje. Daar maar wat drinken en dan zien we het wel. Dus rugzakken eruit en eerst een colaatje. We zitten vlakbij een steegje waar een homestay zit die in de Lonely Planet staat. Hugo loopt het steegje in om daar eens te kijken als hij meteen wordt aangesproken of we een slaapplaats zoeken. Ja dus, big room for four, dat kan, er zit een net nieuwe homestay vlak voor die uit de Lonely Planet. Een kamer kost 200.000 Rp (vijftien á zestien Euro), en de grote met keuken (maar zonder servies en pannen haha) 400.000. Die nemen we dus.

De homestay (Jepun homestay) ziet er erg leuk uit, het heeft vier kamers en is gloedjenieuw. Samen met de familie en wat andere backpackers delen we de tuin. Ook leuk voor het contact, in plaats van zo'n onpersoonlijk resort. Ze leggen een extra matrasje voor Tijmen op de grond, en wij hebben voor Mees het kleine luchtbed, wordt die ook meteen gebruikt.

Als we geïnstalleerd zijn gaan we lunchen en daarna naar het strand. Aan deze kust geen hoge golven, maar een rustige zee, lekker voor de jongens. Alhoewel Mees vooralsnog niet binnen twintig meter van de zee durft te komen. Tijmen wel, die gaat de zee in, alhoewel zwemmen lastig is zo zonder pakje en de golven en dat vieze zoute water.

121157_1342081623_500121157_1342082834_500

Als we terugkomen relaxen we wat bij de kamer en rond zes uur eten we Indonesisch, weer saté, en de jongens pannenkoek, en een lekke Bintang erbij natuurlijk. Shit, wel duur hier, twaalf a dertien Euro wel voor het totaal. Als we terugkomen van het eten heeft de familie net wifi geïnstalleerd, jippie we zijn weer online!

We hebben een, bijna, dicht huisje hier, en airco, dus minder muggen en geen hanen, dus slapen we heerlijk uit tot een uur of half negen. We dachten er nog over om naar een dorpje van de oorspronkelijke bevolking van Bali te gaan, maar skippen dat maar. De eerste dagen staan in het teken van het relaxt doen (hoe anders dan dat we gewend zijn). Komt ook omdat we hier in Bali een beetje de drang missen van het perse bepaalde dingen 'moeten' zien. Daarom zijn we hier eigenlijk ook heen gegaan, beetje rustig aan, alhoewel dit wel wennen is en toch zorgt voor een wat ongemakkelijk gevoel.

121157_1342085976_500121157_1342086354_500

Daarna relaxt brunchen bij een Zweeds tentje, Swedish meatballs (klaargemaakt door de Swedish chef?), sandwich mozarella en de jongens een panini ham/kaas. Daarna op ons gemakje naar het strand. Heerlijke dag verder op het strand, zonnig weer, lekker zwemmen, en Hugo kan niet stil zitten en loopt midden op de dag in de hitte een kilometer of vijf hard op het strand (voorbereiden voor de Bridge to Bridge Loop:-) ) en Mees durft aan het einde van de dag zelfs aan de rand van de branding te spelen. Tijmen zwemt, een minuut of tien, en de rest van de middag is hij bezig racebanen te maken in het zand, heerlijk helemaal in zijn eigen wereldje.

In de kamer ff het zand afspoelen, beetje ds-en, in de tuin zitten en wederom uit eten bij het Zweedse tentje, want je kunt hier zo lekker zitten met de kids. Een keertje Westers eten, lasagne voor de kids, en ravioli met spinazie en quesedilla's en Bintang uiteraard. Kost een 'fortuin' bijna twintig Euro, maar wel lekker. Morgen maar weer saté of nasi goreng bij een warung voor een Euro. Na het eten de boys naar bed en wij buiten biertje en reisverslag schrijven. Nog een nachtje in Sanur en dan morgen naar Munduk in de bergen.


De bergen in
Donderdag 12 juli 2012. Munduk, Indonesië.

In de ochtend worden we verrast door het feit dat onze homestay nog moet worden ingewijd! Een hele rits offers, altaars etc etc wordt neergezet en wij krijgen een ritueel ontbijt! Koffie met mini pannenkoek met kokos (lekker) en iets in een blad (Bah!). Het is wel een mooi ritueel om te zien, jammer dat we weggaan.

Onze taxi brengt ons om tien uur naar Munduk. Het is druk om de stad uit te komen, en de chauffeur is redelijk ‘sjaggie’. Hij snapt nog niet echt dat als je bij toeristen wat extra info geeft en af en toe stopt, je ook wat extra's kan verdienen, maar hij klaagt alleen maar dat we laat vertrokken zijn en er lang over doen of zegt niets.

Als we de bergen in rijden wordt het al snel bewolkt en een stuk koeler. Een mooie omgeving na de drukte van Zuid Bali, ineens veel rijstvelden, palmbomen en ontzettend veel tempels. Volgens de chauffeur zijn er in Bali duizend grote tempels, en dan nog een tempel voor ieder familie. Lijkt te kloppen, we zien meer tempels dan huizen.

Op ons verzoek maken we nog een tussenstop bij het Danau Bratan Meer en de Pura Ulun Danu Bratan. Een belangrijke zeventiende eeuwse Hindu-Buddhist Temple die in het meer ligt. Wel mooi, maar ook erg druk. Na een half uurtje geloven we het wel en gaan we verder. We rijden verder de bergen omhoog en komen ineens heel veel apen tegen, leuk voor de jongens om te zien in ieder geval. We vervolgen de route verder naar Munduk over het steeds erger slingerende weggetje, wel een mooie route.

121168_1342087503_500

Om half twee zijn we in Munduk en worden we afgezet bij onze nieuwe homestay, Meme Surung. Het hoofdgebouw(tje) schijnt een oud Nederlands koloniaal huis te zijn, maar die kunnen we niet één, twee, drie ontdekken. Wel hebben wij een mooi huisje midden tussen de huisjes van de lokale familie(s?) en de kippen en hanen (ohoh). Er zit een kleine warung bij (restaurantje) met mooi uitzicht over de bergen en rijstvelden.

Als we gesetteld zijn en geluncht hebben lopen we door het dorpje (één straat met aan beide zijden huisjes en veel verkeer) langs de kleine winkeltjes en workshops. Het voelt wel goed hier het is een stuk authentieker dan het toeristische zuiden. Wel besluiten we in plaats van drie maar twee nachten te blijven. Niet omdat het niet leuk is, maar meer omdat je hier eigenlijk alleen maar trekkings kan doen. Met twee kleine kids is één dag wel te doen, morgen maken we een makkelijke/korte hike naar een waterval, maar de andere hikes zijn vier uur en meer en dat is met Tijmen niet echt te doen.

Na de wandeling door het dorp zitten we op de veranda van het huisje, spelen we kwartet en luisteren we naar een oud mannetje die op een bamboe xylofoon speelt. Daarna nog effe uit eten en dan naar bed. Dit keer proberen we Tijmen en Mees in één bed te laten slapen, allebei aan een kant van het bed. Het ziet er schattig uit, hopelijk werkt het ook!

121168_1342102463_500121168_1342102461_500

Nou dat bleek dus prima te werken, dat is erg fijn. In Sumatra hebben we namelijk twee keer een triple room met extra matras, maar die extra matras zal wel geen klamboe hebben, wat niet fijn is in malariagebied. Vannacht allemaal prima geslapen onder de klamboe dus ondanks de hanen. We staan relaxt op en ontbijten in de homestay in de ochtendzon met mooi uitzicht. Daarna spullen pakken en richting waterval.

We regelen een lift voor de eerste saaie kilometer over de weg. Daarna gaat het over smalle paadjes door de bush en langs steile ravijnen. Mees zit bij Ivanka op de rug, maar Tijmen moeten we af en toe goed in de gaten houden. Na een vrij korte maar mooie hike komen we bij de Red Coral Waterfall. Mooie hoge waterval. Daarna dezelfde weg weer terug.

121168_1342103085_500121168_1342138022_500

Bij een splitsing besluiten we niet terug te gaan, maar een andere route naar een andere waterval en rijstterrassen te nemen. Daar komen we alleen helaas nooit aan. We hebben geen gids en die blijkt toch wel handig te zijn. Na een tijdje krijgen we toch het idee verdwaald te zijn. We komen gelukkig nog iemand tegen die op het land werkt en die bevestigd dat we inderdaad niet op weg zijn naar die waterval, ergens een afslag gemist. Grappig, hier spreken ze in een keer geen Engels meer, dan moet je wel erg afgeweken zijn van de gebaande paden op Bali :-)

Dezelfde weg maar terug en we gaan maar weer naar Munduk. Uiteindelijk toch een uurtje of drie gelopen door de jungle, super prestatie voor onze Tijmen! Daarna kopen we langs de weg nog pisang goreng (iets met kokos) en gaan we lunchen in het dorp bij een nieuw restaurantje met wifi (dus snel de iPad ophalen en de eerste verhalen op het weblog zetten). Heerlijk plekje, de jongens ds-en en wij genieten van de Bintang en de westerse sandwich.

's Avonds eten we bij het huisje ayam sateh van straat (tien stuks 75 Eurocent) en nog wat ayam goreng en raffles (tosti) voor de jongens. We twijfelen nu wel of we morgen toch nog een dagje zullen blijven of morgen toch naar Ubud gaan. Zien we morgen dan wel.

121168_1342138375_500


Jatiluwih
Donderdag 12 juli 2012. Ubud, Indonesië.

Na wederom een heerlijke nacht (echt lekkere bedden hier!) en een ontbijt vertrekken we om tien uur richting Ubud. Inmiddels alweer zo gewend hier in Munduk, zullen we toch nog een dagje? Nee, we gaan naar Ubud, maar we maken er wel een dagtripje van.

Eerste stop: uitzicht op Danau (meer) Tambligan en Buyan.
Tweede stop: apen langs de weg, voor de kids, maar het blijven enge beesten die makaken. Alhoewel deze niet agressief zijn.
Derde stop: de markt van Candikuning voor aardbeien en bananen. ' 'Helaas' ons toch ook twee bootjes laten aansmeren door een slimme verkoper. Mama aanspreken en dan zeggen: ‘Like Hema! Good quality, low price’. Het eerste souvenirtje is dus binnen. Maar wel mooie bootjes en een leuke onderhandeling.

121283_1342167618_500121283_1342167620_500

Daarna door prachtige dorpjes en rijstvelden naar Jatiluwih. In Jatiluwih zijn eeuwenoude rijstterrassen en ze zijn echt schitterend mooi. Na een korte wandeling weer terug in de auto naar Ubud. Rond half drie komen we aan, en jeetje wat een drukte en toeristen hier, na de rust van Munduk. We installeren ons weer op een terrasje bij Cafe des Artistes (ze hebben hier Leffe!) om vandaaruit accommodatie te vinden. Goede tactiek, zo kunnen we op ons gemak wat verschillende kamers vergelijken.

121283_1342168395_500121283_1342168392_500

We vinden al snel een prima kamer bij Permana Cottages (cottage op de derde verdieping?) met zwembadje en uitzicht over de rijstvelden voor 500.000 Rp en wederom met wifi.

's Avonds gaan we vlakbij uit eten bij de eerste het beste restaurantje, omdat het heel hard regent en het al laat is en de jongens moe. Erg leuk mooi tentje, behoorlijk prijzig ook, maar wel lekker. We lopen in de regen terug en als de jongens slapen zitten wij nog lekker op ons balkonnetje, beetje lezen en iPad-den.

 

Sjakie?
Vrijdag 13 juli 2012. Ubud, Indonesië.

Om half zeven is Tijmen wakker en snel daarna iedereen. Groene pannenkoeken met banaan en kokos als ontbijt. We willen even snel wat drinken halen en fietsen huren. We maken alleen de fout Monkey Forrest Road in te lopen, super druk. Dus voordat we wat gedronken hebben is het half twaalf. Erg a-relaxte straat, druk, toeristisch en duur. We zijn blij als we daar weg zijn en met de fiets een leuke straat inrijden die uiteindelijk uitkomt in de rijstvelden. Erg leuk en mooi, maar al redelijk snel valt er niet meer te fietsen over het smalle modderpaadje en rijden we maar weer terug.

121560_1342397880_500121560_1342397881_500

We lunchen in het leuke straatje en willen daarna nog wat verder fietsen, maar het begint weer te regenen (doet het eigenlijk al de hele dag) en we besluiten er maar mee te kappen. Nog heel even relaxen op de kamer en we moeten alweer op pad om te eten. Om zeven uur moeten we bij Ubud Palace zijn voor een legong dansvoorstelling. We lopen een andere rustige route, maar helaas is die niet sneller, dus nog maar weinig tijd om te eten bij Sjaki-Tari-Us. Dit is een stichting, opgericht door een Nederlander (Sjakie?) die minder begaafde kinderen helpt. Echt grappig, want Mees vraagt de hele tijd: waar is Sjakie nou? In korte tijd hebben ze echt al hun favoriete tentjes. Ernaast zit een eettentje met bitterballen, die gaan we morgen maar halen voor de jongens.

Na het eten naar Ubud Palace. De zaal zit al bijna vol, dus we gaan achterin zitten zodat de jongens op de stoelen kunnen staan. Wij zijn na een haf uur wel klaar met de dans en eentonige muziek, maar de jongens vinden het tot onze verbazing geweldig. En ondanks dat ze doodmoe zijn, willen ze niet weg! Om negen uur zijn we pas thuis. Een latertje dus, maar wel een leuke avond.

 

Tirta Empul
Zaterdag 14 juli 2012. Ubud, Indonesië.

Tja wat moeten we zeggen over Ubud. De omgeving is prachtig maar verder is het vooral veel, heel veel toeristen, veel verkeer en veel regen! We staan wederom op ons gemak (nog met zon) op en zoeken dan een mannetje die ons wil rondrijden naar twee bezienswaardigheden. We vinden er al snel eentje (dat is heel eenvoudig hier gewoon de straat oplopen en ze spreken je vanzelf aan). We onderhandelen nog de prijs van 300.000 naar 275.000 (jippie, twee Euro verdient, maar die geven we aan het einde van de tour weer als fooi haha). We hebben geluk met deze chauffeur, want deze brengt ons langs mooie rijstvelden en dorpjes in de omgeving en legt ook nog het een en ander uit en is eigenlijk een soort gids.

121560_1342362085_500121560_1342398727_500

De eerste stop is de oudste archeologische site van Bali, Gunung Kawi, oude monumenten voor een of andere koning, prachtig gelegen in een kloof. Bij het uitstappen van de auto, worden we bijna aangevallen door sarong- (dat is verplicht in de tempels) verkoopsters. Heel opdringerig, een stukje verder kopen we er twee voor 100.000. Nog geen vijf meter verder blijkt: veel te veel betaald. Balen!

Eerst moeten we 270 treden omlaag en dan zien we de opgravingen. Tijmen vind het leuk en maakt er weer zijn eigen race/level spel van. Ook de 270 treden omhoog gaan eigenlijk zonder klagen en die zijn best pittig! Als beloning kroepoek. Vinden ze superlekker! En dan op naar tempel twee.

121560_1342398729_500121560_1342398731_500

Wederom komen we vandaag een Nederlandse familie uit Beuningen tegen. De dochter zat vroeger bij Ivanka op Jazz Ballet (Francis) erg grappig. Dit is een van de drie heiligste tempels van Bali (Tirta Empul) en wat blijkt dit is de tempel die we afgelopen jaar zoveel op tv zagen bij Erica op reis en bekende stellen op Bali. Men gaat hier het water in om te reinigen onder de waterstralen. Een heel ritueel. Tijmen ziet het vooral als een lekkere plons in het water en doet samen met Hugo ook het ritueel. Super bijzonder en leuk. Balen dat Ivanka geen zwemspullen had.

Deze dag krijgen we Erica Terpstra echter niet meer uit het hoofd. Na deze bijzondere ervaring een paar mooie rijstvelden (pff na een week ben je daar ook wel klaar mee, hoewel het mooi blijft) en dan laten we ons afzetten bij de XL Shisha Lounge voor bitterballen! Iets dat we zelf niet opzoeken maar voor de kids wel erg leuk.

121560_1342431307_500121560_1342401094_500

Dan in de stromende regen naar huis, het gaat steeds harder regenen, het is niet koud, maar wel balen. De familie Hoks is inmiddels ook gearriveerd in Ubud Mas en we frissen ons op en gaan met de taxi naar hun hotel. Superleuk effe bijkletsen en Tijmen duikt nog even in boxershort het water in. We eten gezellig met zijn allen en om negen uur pakken we een taxi terug voor ons laatste nachtje in Ubud. Droog is het niet meer geweest!

Bij thuiskomst geeft Tijmen al aan dat hij buikpijn heeft en om half twaalf moet hij heel erg overgeven. Echt het hele bed zit er onder. Pff, van het hotel niemand meer te vinden, dus maar alle lakens het bad in, matras het balkon op (weg stank) en improviseren. Mees tussen ons in (ha doet denken aan thuis) en Tijmen op luchtbedje met sarong als laken (multifunctioneel dus die sarong). Al met al nog een redelijke nacht gehad. Gelukkig voelt Tijmen zich de volgende dag weer beter. We houden het er maar op dat hij nogal wat heilig water binnen heeft gekregen en nu volledig gereinigd is :-).


Nummer vijf
Zondag 15 juli 2012. Padangbai, Indonesië.

Volgende ochtend zelfde ritueel, relaxt opstaan, ontbijten etc. We zeggen tegen het mannetje van het hotel dat de matras buiten staat maar erg vies is geworden en misschien moet worden schoongemaakt. Hij reageert oh, dat droogt wel, en dan draai je hem gewoon om. Ahum, nou wel blij dat we weggaan, maar even verder niet nadenken hoe dat soms met andere dingen gaat hier.

Rond een uur of half tien de beslissing genomen naar Padangbai te gaan. Om tien uur regelen we de transfer met minibusje en om elf uur vertrekken we. Accommodatie regelen we wel weer ter plekke. We zijn er nog niet uit wat voor een accommodatie, in ieder geval beetje budget, maar gaan we voor echt budget of toch iets met een zwembadje.

Ps. Het gaat trouwens niet erg goed met ons voornemen om op wat minder plekken te verblijven. Het voornemen was zes of zeven. We zitten nu al op vijf, en daar komen er nog zeker vijf bij, zitten we toch weer op tien...

 

Backpackers vibe
Maandag 16 juli 2012. Padangbai, Indonesië.

Als we na anderhalf uur aankomen in Padangbai eerst weer ons inmiddels vaste ritueel; we installeren ons bij een restaurantje. Vandaar uit gaat Ivanka (met Mees op de rug) op pad voor een slaapplaats. Na een half uurtje komt ze terug, en we gaan voor hotel Puri Rai. Ietsje duurder, maar wel erg mooi, zwembad drie keer supergrote kamer met tv en koelkast, maar toch nog low budget genoeg dat we er ons thuis voelen. Kost 550.000 Rp voor de familiyroom met twee kingsize bedden (veertig Euro), maar dat is eigenlijk niet zoveel als je ziet wat je er voor krijgt.

121855_1342526463_500121855_1342526465_500

Gelukkig schijnt hier de zon weer, dus we duiken 's middags lekker het zwembad in. Na het rustuurtje, we hebben tv op de kamer voor het eerst, jeeh Cartoon Network, lopen we over de 'boulevard' en drinken aan het strand een biertje met pinda's, onze vakantiesnack. Eten we namelijk thuis nooit maar smaakt hier oh zo lekker. En voor de kids een ijsje. Wat een lekker relaxt plaatsje is dit, backpackers vibe volgens de Lonely Planet en dat klopt helemaal, we voelen ons hier helemaal thuis. Echt balen dat we hier nog maar twee nachten hebben.

We eten bij Topi Inn, hamburger, voor het eerst westers avondeten deze vakantie, maar eigenlijk smaakt het helemaal niet zo geweldig. Morgen maar weer Indonesisch. Tijmen en Mees, hoe kan het ook anders, hebben pancake met honing. Daarna gaan de kids slapen en drinken wij nog een Bintang op onze veranda. En op de achtergrond wordt live reggae gespeeld, past helemaal bij Padangbai en zorgt voor ons voor een nog relaxter gevoel. Alleen de joint ontbreekt haha.

121855_1342526690_500121855_1342527000_500

De tweede dag in Padangbai, we gaan niks doen zo besluiten we, dat wil zeggen geen tempels, vulkanen of rijstvelden meer, maar strand! We lopen naar een klein strandje in de buurt, Blue Lagoon Beach. Erg mooi strandje met niet teveel toeristen (maar wel veel Nederlanders) maar ook wit zand, erg blauw water en koraal. De kids spelen in het zand, Tijmen zwemt ook nog wat en papa en mama laten zich verwennen met een massage. Uurtje full body, vier Euro, half uurtje, twee Euro (zonder happy end, dat dan weer wel…).

Vanaf het strand is hier ook goed te snorkelen (snorkelen in dertig centimeter water boven het koraal in de branding levert flinke krassen op je armen op overigens) mooi kleurrijk koraal en ontzettend veel mooie tropische vissen. We vermaken ons allemaal prima. Na een paar uur lunch aan het strand en daarna afspoelen en het zwembad in.

121855_1342527003_500121855_1342527291_500

Na de cartoons op tv het dorpje in, pinnen en eten bij Padangbai Cafe, klein tentje met de lekkerste spring rolls, sateh en sweet en sour chicken tot nu toe, echt super. Tijmen en Mees weer pannenkoek natuurlijk en voor ons een paar grote Bintang erbij. En dat alles voor het luttele bedrag van 165.000 Rp (twaalf Euro). Tijdens het eten komen we tot de conclusie dat Padangbai toch wel het leukste plekje is tot nu toe, echt erg relaxt, ook zonder reggae muziek. Wel jammer dat we maar twee nachten kunnen blijven, we hadden liever wat minder tijd doorgebracht in Ubud en wat meer hier, maar ja.


Laatste dag Bali
Dinsdag 17 juli 2012. Sanur, Indonesië.

Op de laatste dag in Bali maken we ’s ochtends eerst nog even gebruik van het zwembad bij het hotel. De jongens gaan flink vooruit, Tijmen zwemt zonder bandjes naar de overkant in het diepe en Mees zwemt met bandjes in het diepe. We twijfelen nog even of we niet nog een nachtje zullen blijven, maar dan moeten we wel erg vroeg op om naar het vliegveld te gaan, dus toch maar naar Sanur dat veel dichterbij het vliegveld ligt.

Om half één staan we klaar voor de bus naar Sanur. Maar die komt pas om één uur dus eerst nog even lunchen. De bus vertrekt uiteindelijk pas om kwart voor twee maar doet er gelukkig maar een uurtje over. We laten ons afzetten bij Jepun homestay, waar we de vorige keer dus ook hebben geslapen in Sanur. 'Onze' kamer is helaas bezet, maar voor één nachtje nemen we een ieniemienie kamer met twee bedden en extra matras voor 200.000. De familie vindt het superleuk dat we zijn teruggekomen.

121855_1342526689_500121855_1342527289_500

We waaien nog even uit op het strand om daarna naar de Zweed te gaan voor avondeten. Dan het spannende moment, de eerste malariapillen. Tijmen slikt deze hele stoer door met zijn chocolademilkshake. Je ziet dat er een zorg van hem is afgevallen (en van ons). Dat komt wel goed de resterende veertien dagen. Dan Mees, dat gaat ietsje lastiger, dus we verstoppen de pil in de lasagne en op het moment dat hij doorheeft dat er iets vies inzit, hup snel een slok chocomelk erachter aan. Zo de eerste malariapillen zitten er in, op naar Sumatra!


De jungle in
Zaterdag 22 juli 2012. Bukit Lawang, Indonesië.

De laatste ochtend in Bali breekt aan. We vertrekken in de stromende regen 's ochtends vroeg met een leuk oud taxibusje (met open deur, dus Hugo en de rugzakken worden lekker nat) naar het vliegveld voor de vlucht met Lion Air naar Medan. Op het vliegveld ff ontbijten en vliegtuigen kijken natuurlijk (dit keer allerlei Indonesische waar Tijmen tijdens zijn spreekbeurt op school over heeft verteld). Met een uur vertraging vliegen we dan eindelijk.

Eerst denken we dat we de vlucht naar Medan gaan missen hierdoor, maar als blijkt dat Java en Sumatra een uur tijdsverschil hebben met Bali, hebben we dus toch nog wat speling. Als we bij de tussenstop in Jakarta uitstappen merken we hoe bloedheet het is in vergelijking met Bali.

De wat langere vlucht naar Medan gaat prima, Tijmen en Mees vallen vlak na het opstijgen allebei in slaap. Wat Tijmen heel dom van zichzelf vindt zoals hij zelf later zegt. We komen om half zes in de regen aan. Onze guesthouse, JJ's Guesthouse (www.guesthousemedan.com) ligt niet al te ver vanaf de luchthaven, dus was het idee om de luchthaven af te lopen en een becak (fietstaxi) te pakken. In de regen misschien toch niet zo'n goed idee... We worden aangesproken door een taxichauffeur die 50.000 IRDvraagt. Lijkt ons voor dat ‘stukkie’ echt te gek, dus lopen we door. Na een paar minuten weet hij ons, met een kortere route, in te halen, ok ok special price 30.000 IRD. Vooruit dan maar, toch weer bijna twee Euro verdiend haha. Daar gaat het niet eens om eigenlijk, je wilt gewoon geen oor aangenaaid worden.

We vinden ons guesthouse al snel en worden welkom geheten door Sum, een hulp (vriendin?) van mevrouw Janssen. Mevrouw Janssen, de eigenaresse, is een oudere Indonesische mevrouw die in de koloniale tijd Nederlands heeft leren spreken en wiens broers en zussen in Nederland wonen. Zelf is ze na een half jaar Nederland weer snel terug gegaan, te koud... Later op de avond ontmoeten we haar en het is gezellig om met een biertje erbij met haar in het Nederlands te kunnen praten. Het guesthouse is een oud Nederlands koloniaal huis, maar een beetje vergane glorie. We hebben wel een hele grote kamer met vier bedden en zelfs airco, voor ird 270.000 IRD (20 Euro) maar alleen koud water en alles is een beetje muffig en verouderd. Toch is het erg leuk om hier een nachtje te slapen.

122830_1343133927_500

Na een goede nacht ontbijten we in het guesthouse, Nederlands hagelslag en pindakaas, jammie! We laten ons toch maar met privétransport wegbrengen naar Bukit Lawang. Met het reguliere openbaar vervoer schijnt het erg lastig te zijn, en bovendien met een oude, stoffige hete bus. Wel een nadeel van Indonesië, in Bali zo goed als geen openbaar vervoer en hier is het ook weer lastig (het goede openbaar vervoer is toch wel een voordeel van Latijns-Amerika).

Na een rit van een uurtje of drie door palmolie plantages, met een continu boerende chauffeur (lokale gewoonte? Wel, lastig als je net de kids probeert uit te leggen dat boeren niet netjes is), komen we dan aan in Bukit Lawang. Een gids (P I) van de Greenhill Guesthouse loopt de twintig minuten mee vanaf de parkeerplaats met de rugzak van Ivanka zodat Mees op de rug kan. Daar worden we welkom geheten door Andrea, de eigenaresse, een Engelse biologe. We hebben hier een houten hutje, met wederom een open badkamer, koude douche (ja, weer uit een bamboestengel) en een balkonnetje met geweldig uitzicht op het Gunung Leuser National Park aan de overkant van de rivier. Echt mooi hier, midden in de jungle.

Tijmen en Hugo gaan eerst zwemmen in de snel stromende rivier, (opletten!). Ivanka en Mees blijven even in het guesthouse. Die zien dan wel meteen in de jungle twee thomas leaf monkeys, echt superleuke apen met een hanenkam.

122830_1343133986_500122830_1343134110_500

Als Tijmen en Hugo terug zijn en we beneden in de gemeenschappelijke ruimte wat zitten te relaxen roept iemand, kijk een gorilla! Niemand reageert echt, want die zitten in Afrika, maar wat hij bedoelde was een orang-oetan haha. En ja hoor, recht tegenover ons aan de andere kant van de rivier in een boom zien we een groot mannetje omhoog klimmen. Die daar vervolgens de hele middag blijft en 's avonds een nest bouwt om in te gaan slapen. Echt geweldig en super bijzonder. Ook Tijmen en Mees doen hun best om met de verrekijkers de orang-oetan te spotten en we maken veel (teveel) foto's. Geweldige relaxte plek dat Bukit Lawang, leuke guesthouses, relaxte sfeer, mooie rivier en vlak naast het Gunung Leuser National Park met tijgers, luipaarden, neushoorns, olifanten en orang-oetans, al zal je die andere dieren niet snel tegenkomen...

We slapen goed onder de klamboe, malariapillen slikken gaat super by the way (de jongens maken er namelijk een wedstrijd van: wie hem het snelste in kan slikken en ze kijken er vervolgens elke avond naar uit!). Bij het wakker worden (we worden wakker van het gebonk (springen) op ons dak) worden we verrast door een hele troep thomas leaf monkeys die om onze hut heen zitten. Bij het tandenpoetsen springen ze over onze hoofden (mooi zo'n open badkamer) vanaf het dak een boom in. Er zitten ook makaken, ook leuk, maar toch minder bijzonder. En de oerang oetan van gisteren zit er ook nog, schijnbaar is ‘ie’ ook net wakker en na zijn ontbijt vertrekt hij weer. Wat een manier om op te staan en wat een gave plek hier! Ook Tijmen en Mees vinden al die apen om ons heen 'vet cool'!

Na het ontbijt met gaan we met twee gidsen op pad voor een korte (uurtje of drie) trekking in de jungle. Eerst met een gammel bootje de rivier over en een half uurtje steil omhoog naar het voedingsplatform. Dit is nog restant van toen hier in Bukit Lawang nog een rehabilitatiecentrum zat voor orang-oetans en waarbij net uitgezette apen bijgevoerd werden. Dat centrum is er niet meer, het voedingsplatform nog wel.

Er zit een groot mannetje (met van die kwabben) en een kleiner vrouwtje, beide wilde orang-oetans. Supermooi om te zien. Na een half uurtje gaan we met de gidsen steil omhoog verder het oerwoud in. Helaas voor Tijmen niet echt een vlakke jungle hier, veel steile, modderige heuvels en ook geen makkelijk begaanbare paden, het is af en toe echt survival. Ivanka valt op een gegeven moment net niet naar beneden en kan zich vast houden aan een boomstronk en wordt vervolgens nog net op tijd vast gegrepen door de gidsen. Tijmen doet het, voor zijn doen, erg goed, al moet hij op sommige echt moeilijke stukken gedragen worden op de rug van een gids. Hele gave, zweterige tocht, waarbij we een hele tijd een groep white handed gibbons proberen te vinden die we wel horen maar niet zien. Maar ook zonder ze te vinden maakt hun geluid, en andere jungle geluiden, de tocht al de moeite waard.

Gelukkig komen we na een tijdje wel een solitaire zwarte gibbon tegen die zich uitgebreid laat fotograferen op een metertje of drie afstand. Als we verder gaan blijkt hij erg in ons geïnteresseerd, hij volgt ons namelijk een half uur. Niet erg fijn, af en toe voelt het behoorlijk bedreigend, ook de gidsen zijn niet op hun gemak.

Het laatste stuk gaat weer erg steil naar beneden, door watervalletjes, erg glad en glibberig. Gelukkig kunnen we ons af en toe vasthouden aan lianen, een val kan nog slecht aflopen, zeker met Mees op de rug. Het is geen makkelijke hike in ieder geval. Als we uiteindelijk kletsnat van het zweet bij de rivier aankomen eten we wat bananen en ander fruit en trekken we de zwemkleren aan. De gidsen maken van bladeren junglehoeden voor Tijmen en Mees en met klei beschilderen ze de kids, we noemen ze de King of the jungle en King of the river, erg leuk!

122830_1343134162_500122830_1343134318_500

Daarna laten we ons met vier aan elkaar vastgebonden binnenbanden de rivier afzakken, door de stroomversnellingen gaat het af en toe behoorlijk wild, erg gaaf! Bij onze guesthouse stappen we uit. Daarna lunchen en Mees valt van vermoeidheid in slaap. Tijmen en Hugo gaan daarom maar weer alleen in de rivier zwemmen, ook erg mooi om zo omringd door regenwoud lekker af te koelen in de heldere rivier.

‘s Avonds eten bij Rainforest, twee keer nasi goreng ayam, twee keer pannenkoek, twee cola en water, kosten 80.000 IRD, zeg maar een Euro of zes. Nu snap ik waarom er hier zoveel Nederlanders zitten haha.

Na wederom een goede nachtrust worden we wakker van geluid op het dak, een enorme herrie op het zinken dak. Als we naar buiten kijken zien we dat het de troep thomas Leaf monkeys weer is. De jongens ds-en buiten op het balkon met op twee meter afstand achter hun de apen! Het is weer een heel schouwspel, totdat ze weggejaagd worden door een troep makaken die de boom naast onze hut overnemen. We sturen de jongens maar naar binnen, de makaken komen wel erg dichtbij.

Na het ontbijt lopen we via een hele hoge (twintig meter?) wiebelige brug (met kapotte planken en al) over de rivier en gaan we naar de bat cave. Daar komen we alleen nooit aan. Na een paar kilometer lopen, pff super heet vandaag, komen we langs kindertehuis Bukit Lawang, www.kindertehuisbukitlawang.com. Dat is op gericht door een Nedelandse, Saskia, in 2008 om met name kinderen op te vangen die hun ouders hebben verloren toen een vloedgolf door de rivier het hele dorp wegvaagde, 270 mensen kwamen toen om. De kinderen zijn in de leeftijd van vier tot achttien. Ze hebben een klein restaurantje waar we wat drinken en wat kletsen met twee oudere kinderen, die ook verrassend veel Nederlandse woorden kennen. Ze leggen ons nog uit dat boeren in Indonesië normaal is wat voor Tijmen en Mees natuurlijk het teken is om dat voluit te gaan doen... We kopen ook wat souvenirtjes die de kinderen zelf hebben gemaakt, zo ondersteunen we het tehuis ook nog een beetje. Het tehuis is echt erg mooi en kleurrijk opgezet. Daarna lopen we maar weer terug, laat die bat cave maar zitten, we gaan zwemmen. Dit keer met zijn allen.

122830_1343134306_500

Mees moet wel weer even wennen, best eng die sterke stroming, maar na een tijdje vindt hij het erg leuk om zich van papa naar mama te laten afdrijven. Zijn de jongens meteen ook weer gewassen, gaat makkelijker zo dan onder die koude douche, die je wel steeds meer gaat waarderen, en daarna weer naar Greenhill voor een biertje en ds-en. Daar zien we vanaf het terras aan de overkant white handed gibbons door de boomtoppen slingeren, supergaaf! Ook de jongens proberen ze weer te spotten met hun verrekijkers. ‘s Avonds eten we bij de Jungle Inn, nasi en pannenkoek, wat anders... In het donker, de stroom in het dorp is uitgevallen, zoeken we de weg terug en gaan we vroeg naar bed.

Om zes uur worden we weer gewekt door de thomas leaf apen op ons dak waar vandaan ze via ons balkonnetje in de boom naast ons springen. Daarna ontbijten en afscheid nemen van het guesthouse. Het was hier geweldig, op naar Tangkahan, nog wat dieper de jungle in.


Dieper de jungle in
Dinsdag 24 juli 2012. Tangkahan, Indonesië.

Vandaag rijden we met onze privé minibus over een superslechte hobbeldebobbel weg, dwars door palmolie plantages, kleine dorpjes en door jungle en vele malen over 'bruggen' zo slecht dat we blij zijn dat we telkens de overkant halen. Van die houten jungle bruggen zoals je ze alleen in films ziet. Het voelt soms wel raar, je ziet met een paar planken in elkaar gezette huisjes en armoede, en wij zitten met iPad, dure camera en twee ds-en in de auto.

Na een uurtje of drie en een half zijn we dan in Tangkahan. Eigenlijk niet eens een dorp, maar vier basic lodges, een visitors centrum, een paar winkeltjes en het olifanten rehabilitatiecentrum. Hier worden olifanten opgevangen die in het wild voor overlast zorgden, er zitten nu zo'n acht dieren. Je kunt trekkings doen op de rug van de olifanten, maar Tangkahan is nu zo populair, en er zijn maar vijf olifanten waar je op kan rijden, dat je dat twee maanden van te voren moet reserveren, wat we dus niet gedaan hebben, helaas dus. Gelukkig kunnen we nog wel met de olifanten de rivier in.

122852_1343136996_500122852_1343137010_500

Om bij onze logeeradres te komen, het Linnea Resort, moeten we weer over een enorm gammele en wiebelende loopbrug, gemaakt van houten plankjes, op twintig meter hoogte over een kolkende rivier. Het 'resort' ziet er overigens goed uit, net een jaartje oud, en het zijn stenen huisjes, valt niet tegen. Geen warm water of airco uiteraard, maar wel zelfs een normale wc waar je op kan zitten en, het moet niet gekker worden, weer een wastafel. De badkamer is wel weer buiten uiteraard. We hadden het wat meer basic verwacht. Kost overigens 180.000 IRD (veertein Euro) per nacht voor een triple bungalow. Wel weer 30.000 meer dan in Bukit Lawang :-)

Het is hier wel bloedheet en erg vochtig in vergelijking met Bukit Lawang. We duiken daarom na gesetteld te zijn maar snel de rivier in om af te koelen. En tegen drie uur lopen we een kleine drie kwartier door de hitte naar de olifanten toe. Alhoewel het ondertussen wel wat toeristisch is geworden is het een erg leuke ervaring, zeker voor de jongens. We hebben onze eigen olifant, Agustine van 32 jaar, die we met zijn vieren mogen wassen in de rivier. Daarna krijgen Tijmen, Mees en Hugo nog een olifantendouche (met de slurf spuit ze water over ons heen) en vervolgens mogen de jongens de olifant met de hand fruit voeren. Tijmen en Mees vinden het helemaal geweldig, superervaring voor ze!

122852_1343137035_500122852_1343137046_500

Daarna de voettocht weer terug en bij het huisje wat relaxen, oftewel biertje voor ons en ds-en voor Tijmen en Mees. We moeten wel zuinig doen met apparaten, er is alleen tussen zes en elf ‘s avonds elektriciteit hier. Ook wel mooi, sinds we in Sumatra zijn hebben we geen internet meer en vanaf Bukit Lawang zelfs geen bereik meer met de telefoon... Heerlijk rustig eigenlijk.

Rond zes uur begint het te regenen, wat al snel verandert in een tropische stortbui, niet normaal hoe hard. In het huisje kan je elkaar letterlijk niet verstaan van de regen die op het dak valt. En dit gaat door tot twaalf uur 's nachts. Als het even iets minder hard regent zien we toch kans de dertig meter naar het restaurant af te leggen en eten we, sateh ayam, nasi goreng en pannenkoeken. Onder het eten kwartetten we, ook wel eens leuk in plaats van dat de jongens zitten te ds-en.

We slapen heerlijk onder de klamboe, Mees slaapt zelfs uit tot half acht. Rustig opstaan, ontbijten en daarna worden we de weg gewezen naar een watervalletje. We komen daarbij langs olifantenpoep en wat platgetrapte jungle, daar was drie dagen geleden een wilde olifant langsgekomen. Gek idee eigenlijk! We moeten ook nog de rivier oversteken die door de stortbui nu bruin is en een stuk hoger staat. De manager van Linnea wijst ons een plek waar we kunnen oversteken, het water komt tot ons middel en de stroming is best sterk maar het lukt. Hugo loopt drie keer heen en weer om Tijmen, Mees en de rugzak over te zetten.

122852_1343137099_500

De waterval is niet enorm hoog, maar wel erg mooi, midden in de jungle, we kunnen zelfs een beetje zwemmen en afkoelen onder de waterval. En volgens Tijmen is er een echt bubbelbad. We proberen hierna nog stroomopwaarts warmwaterbronnen te bereiken, maar dat lukt niet, het water staat te hoog en de stroming is te sterk om met de kids op de rug te zwemmen. Het is wel een erg mooie plek dat Tangkahan, we hadden eerst iets van wat moeten we hier nu doen buiten die olifanten, maar het is gewoon een supermooie plek om te genieten van het oerwoud, de oerwoudgeluiden en de rivier. We lunchen bij onze buren de Jungle Lodge, met hangmatten hoog boven de rivier en zien van daaruit nog een grote varaan (één meter plus) en een paar mooie vogeltjes.

Aan het einde van de middag weer even relaxen bij het huisje. We laten de warmwaterbronnen maar zitten, ook omdat Tijmen zich niet lekker voelt. Bij het huisje zien we weer makaken en thomas leaf apen. We besluiten om hier maar twee nachten te blijven in plaats van drie. Om nu weer een dag een beetje in de rivier rond te hangen zien we niet zo zitten, dus morgen een dag eerder naar Medan. Kijken of we als afsluiting van Indonesië een wat luxer hotel met zwembad kunnen vinden.

Rond dezelfde tijd als gisteren komt het weer met bakken naar beneden. Tijmen voelt zich echt niet goed en valt aan tafel bijna in slaap. Dus vanavond vroeg naar bed voor de boys en wij selecteren nog wat foto's op de veranda.

Tijmen is de volgende ochtend nog ziek en we twijfelen nog even of we toch nog een dag extra in Tangkahan zullen blijven. Maar onze chauffeur is gisteren al vanuit Medan aangekomen, dus we moeten vandaag terug. Dus om tien uur op naar Medan.


Terug naar de stad
Woensdag 25 juli 2012. Medan, Indonesië.

Het begin van de rit naar Medan was hobbelig en blubberig met veel gaten in de weg en modder. Af en toe echt even de vraag of we het gaan redden of niet. Het uitzicht was prachtig door de dorpjes, jungle en palmolie plantages. De ramen staan open en Mees zit heerlijk uit het raam te kijken, wat weer behoorlijk wat bekijks oplevert van de mensen in de dorpjes. Alsof de koningin langs rijdt..haha. Allemaal zwaaien en roepen.

De chauffeur is leuk en vertelt veel. De Indonesische taal heeft veel Nederlandse woorden zoals kantor, notaris, dokter, kursus, afdeling, maar ook knalpot, pispot en doorsmeer en we maken er een soort spel van om ze op de foto te krijgen. Erg grappig, want de chauffeur doet leuk mee!

Rond half twee komen we aan en worden we afgezet bij Hotel Deli River. Na een week in de jungle hebben we voor de laatste nacht in Indonesië zin in een beetje luxe en een zwembad. Gelukkig hebben ze nog net één kamer vrij, kosten: 65 Euro (ter vergelijking; drie nachten Greenhill was 39 Euro). Het is een kleinschalig hotel (acht kamers) net buiten Medan met leuk zwembad. Vanuit het zwembad een mooi uitzicht op de Deli river, maar ook op de houten hutjes en armoede bij de rivier (voelt toch even raar als je daar met je luxe westerse reet in het zwembad ligt te dobberen, maar ook dat went wonderbaarlijk snel).

Tijmen heeft in de auto veel geslapen en wat gegeten en voelt zich ineens weer beter. Gelukkig, nu kan hij ook lekker zwemmen. Na het zwemmen gaan de jongens in bad, dit was wel nodig want die hadden niet echt zin in die koude jungle douches. Daarna lopen we de, lekker stoffige, chaotische, straat in op zoek naar pakjes chocomelk. Ook hier weer heel veel bekijks op straat, maar wel op een hele leuke aardige manier. Iedereen lacht en zegt hello.

Daarna eten en de kids naar bed, en wij weer even de laatste verhalen online zetten. Het was heerlijk om een weekje off line te zijn. De ramadan is begonnen en we zitten vlakbij een grote moskee, dat maken we uitgebreid mee, want de hele avond is er 'gezang'. Pff, doe dan die reggae muziek uit Padangbai maar. Midden in de nacht vanaf ongeveer een uur of vier mogen we weer 'genieten' van de moskee. Het was dus niet echt een supernacht, maar goed dat kan de pret niet drukken de laatste uurtjes in Indonesië.

123307_1343419469_500123307_1343419472_500

Na het ontbijt eerst met een becak (brommer met aanhangsel voor passagiers) voor 30.000 IRD naar het centrum van Medan. We passen er net in met zijn vieren. Leuke, warme rit van 45 minuten, op deze manier maak je het leven op straat en de chaos in een Indonesische stad goed mee, erg leuk!

De markt waarvoor we kwamen konden we niet echt vinden, maar het was toch even een leuk uitje met weer veel aanspraak op straat. Wel zien we wat Nederlandse koloniale gebouwen. Ook met de becak weer terug. We houden er eentje aan op straat die in eerste instantie 200.000 IRD durft te vragen, we beginnen hard te lachen en zeggen dat hij 30.000 IRD kan krijgen, hij gaat meteen akkoord.

Als we terug zijn halen we een ijsje en duiken nog lekker het zwembad in. Om half vier worden we opgehaald met de taxi om naar vliegveld te gaan. Op het vliegveld wordt Mees weer regelmatig in zijn wang geknepen, en roept op een gegeven moment boos, ‘nou,ik vind dat niet leuk!’ Hij wordt er echt gek van.


Via Singapore naar huis
Vrijdag 27 juli 2012. Dubai.

Het is een korte vlucht naar Singapore, anderhalf uur, maar door het tijdsverschil komen we om een uur of negen aan, en voordat we in het hotel zijn is het tien uur. Dus snel naar bed. We slapen in Hotel 81, , een budget hotel in Singapore voor 98 Euro per nacht, lekker budget. Beetje onpersoonlijk hotel, na alle leuke hutjes in Indonesië, maar wel vier bedden en schoon.

De volgende ochtend op pad op zoek naar ontbijt. We zitten vlakbij Little India, dus daar eerst maar op zoek. Daar kunnen we voor de kinderen niks vinden, die vinden alles stinken daar. Wij vinden het lekker ruiken naar allerlei Indische kruiden. Leuk stadsdeel overigens, alles in Singapore is netjes, schoon, en georganiseerd. Little India is net even anders, veel kleurrijke winkeltjes, bloemen, bollywood muziek, geuren en een klein beetje chaos, leuk! Hugo koopt wat curry puffs als ontbijt, Ivanka een pistache cakeje. Voor de kids vinden we een paar hele mooie gele bananen, zo mooi vind je ze niet in Indonesië.

Daarna stappen we op de hop on hop off bus, lekker de toerist uithangen. Met deze bus zien we behoorlijk veel van Singapore, echt een hele gave stad. We komen door allerlei stadsdelen en stappen af en toe uit. De lunch is pizza, die hadden we bijna nog niet op. De kids moesten even wennen aan de drukte en de warmte, maar genieten ook van de busritten. Enorm veel shoppings malls, de ene na de andere Ferrari, Porsche, Bentley en Rolls Royce zien we voorbij komen, en meer Starbucks zaken dan stoplichten.

123309_1343420126_500

Als we via vele omwegen aankomen in China Town stappen we daar uit om wat langer rond te lopen. Erg leuk stadsdeel met veel mooie kleurrijke huisjes, mooi contrast met de wolkenkrabbers op de achtergrond. We drinken even wat op een terrasje (oeps vier en een halve Euro voor een 0,66 liter tiger bier, is niet zoveel misschien, maar wel als je Indonesische prijzen gewend bent) en gaan daarna terug richting hotel, maar eerst nog even little India in voor wat eten.

We eten bij een klein Indiaas restaurantje cheese patra (een soort van pannenkoek met kaas) en masala chicken die enorm pittig is. Te pittig voor Ivanka en Hugo begint er flink van te zweten (lekker als het toch al 35 graden is). Maar het is wel erg lekker. Voor die twee gerechten en een cola en icetea rekenen we omgerekend vijf en een halve Euro af; Singapore hoeft niet duur te zijn, beetje lokaal eten dus.

Rond een uur of half acht terug op de hotelkamer en halen we nog pizza voor de jongens. We zijn met de boys toch een uurtje of tien achter elkaar op pad geweest in Singapore. Echt erg leuk als afsluiting. Niemand, ook Tijmen en Mees niet, heeft zin om naar huis te gaan, ze roepen dan ook de hele dag 'we willen niet naar huis'! En wij doen daar natuurlijk volop aan mee. Geeft ons natuurlijk een goed gevoel dat we niet alleen voor ons zelf de kids elk jaar weer op reis meenemen, maar dat ze het zelf ook erg leuk (zijn gaan) vinden. We maken met zijn viertjes zoveel mee in die drie en een halve week, en elk jaar weer, dat zijn herinneringen die je voor altijd bijblijven. En we merken dat zeker Tijmen nu dingen echt heel bewust begint mee te maken.

De volgende ochtend om zes uur op en met de taxi naar het vliegveld. Op het vliegveld uiteraard weer uitgebreid vliegtuigen bekijken en om half tien stijgen we dan op voor de vlucht naar Dubai, waar ik (Hugo) nu dit laatste stukje van het reisverslag aan het typen ben.

Het was echt een super vakantie, erg relaxt (dat woord komt onbewust geloof ik ook erg vaak voor in onze verslagen), maar toch weer enorm veel gezien en beleefd. Bali was erg mooi, maar Sumatra (zoals ook wel een beetje verwacht) heeft toch duidelijk onze voorkeur. We hebben nog niet heel veel gezien van Sumatra, een goede reden om nog een keer terug te keren maar Indonesië. Het land heeft een erg positieve indruk op ons gemaakt, supermooi, maar ook de erg vriendelijke en open mensen maakten het bijzonder. Voor herhaling vatbaar!

Nog even een lijstje:
Ons plan om maar op een plek of zes te overnachten is 'net niet' gelukt, zijn er uiteindelijk toch weer elf geworden, haha.
De kids hebben de afgelopen drie weken overleefd op pannenkoeken, tosti's, chocolademelk, chocmilkshake, bananen en kroepoek.
Mooiste kamer: Flowerbud Balangan Beach (maar dan zonder hanen)
Meest relaxte plaatsje Bali: Padangbai
Meest relaxte plaatsje Sumatra: Bukit Lawang
Nooit meer: Ubud (veel te toeristisch)
Lekkerste eten: Padangbai Cafe (Padangbai, tevens de goedkoopste)
Fruit: ontdekt papaja met limoensap is wel lekker, echt te smerig doerian
Leukste vervoersmiddel (buiten vliegtuig): Becak
We hebben héél veel Nederlanders ontmoet (met name in Sumatra, bijna alleen maar)
Mooiste ervaring: Orang-oetans in het echt zien!
Domste opmerking gehoord: Belgische familie in Bukit Lawang (jungle) met twee verwende dochters en een chagrijnige moeder en vader vraagt: wat kan je hier buiten górilla’s bekijken eigenlijk nog meer doen?
Shame on us: weinig moeite gedaan Indonesisch te praten, Engels ging te makkelijk.

Partners

Social Media

Houd jij van Verre reizen met kinderen? Volg, like en blijf op de hoogte!