Laatste dagen strand
Vrijdag 19 april 2013. Boracay, Filippijnen.

Vandaag is het Mohameds toer om last te hebben van zijn darmen. We hebben de indruk dat we nu aan het einde ineens allemaal wat ziekjes worden. We nemen vandaag de minivan richting Boracay, en aan de bushalte blijkt dat we nog moeten overstappen in Kalibo. We kunnen kiezen: ofwel alles ineens betalen, of in Kalibo deel 2 betalen; we kiezen meteen voor de tweede optie.

We hebben geluk want met ons erbij is het busje dat staat te wachten gevuld. We betalen wel voor drie plaatsen, één daarvan dient voor onze bagage. We zitten helemaal achteraan, dat betekent met zijn vieren op twee plaatsen, we hebben al comfortabeler gezeten. Gelukkig is er airco, en na twee uurtjes rijden worden we in Kalibo gedropt. Onderweg stapt er ook nog een vrouw af om plaats te maken voor twee nieuwe mensen, zo zitten we uiteindelijk met zijn zeventienen in een busje voor twaalf man. Een aantal mensen van ons busje reist ook door naar Boracay, dus in Kalibo kunnen we meteen vertrekken. Deze keer geen airco, maar de raampjes kunnen open. Nog een uurtje rijden en dan worden we afgezet aan de haven in Caticlan.

Een lieve Filippijnse familie neemt ons op sleeptouw en koopt ticketjes voor ons bij een ferry maatschappij (Oyster?) mét airco. Blijkt uiteindelijk beetje belachelijk te zijn, want de overtocht duurt nog geen tien minuten, en je kan het dus perfect doen aan halve prijs met een lokale boot. Maar we laten het niet aan ons hart komen, de mensen zijn super vriendelijk, en dat appreciëren we zeer hard. Het is er wel één groot circus, met veel toeristen die wachten op hun boot. Er is zelfs een muziekgroepje dat de mensen entertaint!

Heel raar, maar we zijn de enige met 'veel' bagage. Er is blijkbaar wel een regel dat je maar tien kilo mag meenemen als je op Caticlan vliegt, want het zijn van die kleine propellervliegtuigen. Gelukkig maakt dat voor ons niet veel uit, want we kunnen ook bagage voor de kids inchecken, maar de meeste mensen hier hebben dus maar weinig bagage mee. Heel opvallend is dat de overgrote meerderheid hier Aziatische toeristen zijn. De enkele westerlingen zijn echt op één hand te tellen.
We worden aan de overkant gedropt, en springen in een tricycle, want ons hotel ligt helemaal aan het andere uiteinde van het eiland. Boracay Ecoresort was het goedkoopste hotel mét zwembad, in de buurt van Puka Beach. Volgens Agoda ben je niet welkom met kinderen onder de 8 jaar, maar hierover zeggen ze niets op hun eigen website, dus heb ik daarlangs maar geboekt, we zullen wel zien. Het lijkt ons de ideale uitvalsbasis in elk geval. Vrij ver van station 1, 2 en 3, maar gratis shuttle en vlakbij Puka Beach.

Er is één weg die het eiland doorkruist, en we verschieten eigenlijk wel van de infrastructuur. Wij dachten dat het hier allemaal chique en extravagant zou zijn, beetje zoals in Kuta, maar niets van dat alles. Gewone typische Aziatische huisjes aan de kant van de weg, file van begin tot einde, en je ziet de hotels amper aan de kant van de weg. Zo blijven we in Aziatische sferen, en dat ligt ons wel!

Het ecoresort is eigenlijk een conferentiecentrum, en alles is dus enorm en mastodont. Onze kamer is dat ook, en dat is wel even genieten. We hebben zelfs een freudiaanse ligzetel, een enorm kingsize bed, en dat is altijd mooi meegenomen. De kinderen zijn meer dan welkom, dus dat is weer een discussie minder. Vandaag doen we niets anders meer dan genieten in het zwembad en rusten.

White Beach
Zaterdag 20 april 2013. Boracay, Filippijnen.

De ochtend maken we ons opnieuw niet moe, en we spelen in het zwembad. De namiddag nemen we de shuttle richting White Beach, en worden afgezet aan station 1. We stappen door een restaurant richting White Beach, en staan een beetje beduusd te kijken als we er zijn. We weten niet goed wat ervan te denken. Het 'strand' is exact twee meter breed, het stikt er van het volk, en de zee zit vol met algen. Is dit één van de mooiste stranden ter wereld? De kinderen laten het in elk geval niet aan hun hart komen, het felwitte poederzand is ideaal voor ballekes in tomatensoep en zandkastelen, dus onze twee patatjes krijgen we er niet meer vanaf.

Zoals we gisteren al hadden opgemerkt heel veel Aziatische toeristen: Koreanen, Japanners en Chinezen vermoeden we. Het geeft wel een speciale touch aan het eiland. We wandelen wat heen en weer, en we kunnen ons wel ergens inbeelden hoe het moet geweest zijn enkele tientallen jaren geleden. Maar het is duidelijk dat White Beach slachtoffer is van zijn eigen succes. Maar al bij al is het wel een mooi strand, geen vuiltje te vinden, wit poederzand, knalblauwe zee. We nemen de shuttle terug richting hotel, en nemen nog een laatste duik in het zwembad.

Puka Beach
Zondag 21 april 2013. Boracay, Filippijnen.

Laatste dag alweer, morgen vliegen we terug naar Manila. Vandaag testen we Puka Beach uit. Dit strand ligt helemaal ten noorden van het eiland, en wat een contrast met White Beach. Het is hier in één woord prachtig! Het zand is niet zo wit, maar de azuurblauwe zee en de uitgestrektheid van het strand, met zijn palmbomen maakt veel goed. Het is niet echt goed weer, veel wind, en dat maakt het zwemmen ook wat moeilijker. Weinig visjes en schelpen in het water, maar desalniettemin genieten we van de laatste dag strand op onze reis.

In de namiddag trekken we toch even terug naar White Beach, en we hebben er geen spijt van. Aan station 2 heb je een soort shoppingstraat, die heel gezellig blijkt te zijn, en we eten op het strand. Onze 'laatste' avond, terwijl de kinderen genieten van het zand.

Afscheid
Maandag 22 april 2013. Manilla, Filippijnen.

We leggen de hele weg terug af richting vasteland: tricycle, ferryboot (nu wel de gewone), en tricycle richting luchthaven, exact twee straten van de haven gelegen. Het is een piepklein luchthaventje, en we arriveren weer veel te vroeg. De kinderen houden zich heel goed, en ze vinden het geweldig dat ze in zo een klein propellervliegtuigje mogen. De vlucht is vrij turbulent, het moet toch iets in de Filippijnse lucht zijn, ik vind het verschrikkelijk. De kids merken er niks van en vinden het 'boenkeboenke' best wel grappig, gelukkig!

We hebben een hotel geboekt vlakbij de luchthaven, want morgenvroeg vertrekken we richting Bangkok. Het hotel dat er voor ons het beste uitkwam is eigenlijk een love hotel. Eerst toch even getwijfeld, maar na enkele recensies van andere reizende koppels toch maar het gokje gewaagd. Ik denk dat de staff ter plaatse meer schrok dan wij van het hotel, maar het was toch wel even slikken. De meeste kamers lagen op het eerste verdiep, met op de gelijkvloerse een garage, waar men dus zijn chique auto met geblindeerde ruiten (natuurlijk) kan binnenrijden. Trapje omhoog, en omlaag en je rijdt opnieuw buiten, en niemand heeft je gezien.

Onze kamer was iets meer bescheiden, helemaal zwart geschilderd, met alles erop en eraan. We rusten even uit, en trekken dan richting Quezon City om afscheid te nemen van de vrouwen van Gabriela en Pam en Diego. Ons Filippijnenavontuur zit erop, maar hier moeten we honderd procent zeker nog eens terugkomen. Het is een prachtig land, met prachtige mensen!