Fretzie
Donderdag 18 april 2013. Roxas, Filippijnen.
Aangezien Jenna het ziekenhuis niet in mag, blijven Mohamed en Jen in het hotel. Ik vertrek met Ilyan in de taxi richting ziekenhuis. Dezelfde dokter als gisterenavond is nog aan het werk, shiften van 24 uur. Maar net als we aankomen is het wissel van de wacht, en we krijgen een jonge vriendelijke dokteres in de plaats. De orthopedist is aanwezig, én komt vrijwel onmiddellijk naar beneden om onzen Ilyan te onderzoeken. Hoewel hij de indruk geeft voornamelijk pijn aan de pols te hebben, is er geen rode draad in te krijgen, hij gilt bij palpatie aan zowel elleboog als pols.
Ik leg hem de mogelijkheid van subluxatie voor, maar bij het bekijken van de rxen is hij er toch niet gerust in. Eventueel klein fractuurtje in groeischijf elleboog, dus terug naar radiologie voor nog enkele foto's. Bij de laatste foto komt hij zelf mee, en draait de elleboog 90° naar binnen. Hij voelt geen klik, en Ilyan blijft krijsen, dus we denken dat het toch niet over is. Uit de foto's blijkt dat het gelukkig geen fractuurtje is. Hij krijgt weer een grotere spalk aan, tot boven de elleboog, terwijl hij lekker geniet van een ijsje, dat hij meer dan verdient heeft. Eenmaal zijn spalk aan, waant hij zich de koning te rijk. Ik krijg al het gevoel dat de pijn wel eens veel minder is dan hij zelf nog aangeeft, en een uurtje later is mijn voorgevoel inderdaad een feit: hij wringt zijn spalkje uit, en zegt fier: ‘geen pijn meer’ dus vermoedelijk heeft de behandelingsmanoeuvre van de ortho toch gewerkt, maar besliste Ilyan om ons toch nog even aan het lijntje te houden. De kleine deugniet. We zitten er wel stomverbaasd naar te kijken eerlijk gezegd. Zoveel pijn deze ochtend, en dan plots is hij weer één bom energie. We houden zijn spalkje nog enkele uren aan, tot hij het zelf helemaal uittrekt. Daar gaat hij weer, het avontuur tegemoet.
Meteen bij aankomst in het hotel nemen we afscheid van Shiela en vertrekken richting busstation. Als de taxichauffeur voorstelt om ons voor 25 Euro (na een beetje onderhandelen) naar Roxas te brengen, twijfelen we niet lang. Dus installeren we ons lekker in de taxi en genieten van het uitzicht. In Roxas gaan we de familie van Fretzie bezoeken. Fretzie is de vrouw van Geert, mijn neef. Ze heeft nog twee broers en enkele tantes en nonkels wonen in Pan ay, een dorpje op 30 minuten rijden van Roxas. Overal zijn de verkiezingen meer dan aanwezig, zowel in affiches langs de weg, als op de weg. Hele stukken asfalt zijn opgebroken, overal wegwerkzaamheden, vanwaar kennen we dat?
Ik heb ondertussen al contact gehad met Girlie, de nicht van Fretzie, en aangekomen in Roxas staat ze ons al op te wachten. Een super lieve dame, en ze heeft een halve dag vrij genomen om ons rond te leiden. Haar broer pikt ons op, en samen rijden we richting Pan ay. Onderweg stoppen we even om de grootste kerkklok van Azië te bezichtigen. Ze hangt in een enorme kerk, meer dan 100 jaar oud. Toch wel een raar zicht, want deze kerken zijn eigenlijk de enige architecturale overblijfselen van de Spaanse koloniale tijd, en je krijgt vaak het gevoel dat ze hier echt niet thuishoren tussen alle andere gebouwen. We mogen mee naar boven om de klok van dichtbij te bezichtigen, en als de kinderen de klok mogen luiden zijn ze helemaal blij. Alleen maakt dat echt een oorverdovend geluid, waar we allemaal even niet goed van zijn.
Vijf minuutjes verder rijden komen we aan in het dorpje van Fretzies familie. We zijn eerst uitgenodigd om te eten bij Girlies ouders, de oom en tante van Fretzie. We worden geweldig ontvangen, en leren één voor één de familieleden kennen. We hebben de mango's uit Guimaras mee, waar zij denk ik wel heel blij mee zijn. Het dessertje én heerlijk verse kokos sap krijgen we bij de broers van Fretize: Hilmond en Henry. De kinderen spelen er op los, en als ze de rijstvelden in mogen, weten ze van geen ophouden. Het is een heerlijke namiddag, en we zijn Fretzie en haar familie heel dankbaar dat we hen mochten leren kennen.
's Avonds eten we nog heerlijk verse vis aan het strand, met Girlie, en de kinderen amuseren zich met de straatkindjes die op het plein spelen. Ilyan maakt een superlange trein met stenen samen met enkele andere kleuters, en Jenna loopt om ter snelst met de meisjes. Ze begint ook mee op zoek te gaan naar kroonkurken, net zoals de andere kinderen, en ze lopen alle tafels af om ze te verzamelen. Als we betaald hebben en opstaan, komen al deze kinderen naar onze tafel en beginnen de restjes van ons eten in zakken te kieperen, vooraleer de obers het zien. Dat is wel even confronterend, maar ook een goede les voor Jenna, dat niet alle kinderen het even goed hebben als zij.
