Bergen van chocolade
Vrijdag 19 juni 2009. Loboc, Bohol, Filippijnen
Uiteindelijk moest het er toch van komen, we verlaten Siquijor. We hebben nog een paar dagen over in de Filippijnen en willen ook nog naar het eiland Bohol. De rechtstreekse boot is al een paar dagen 'kapot'. Dat schijnt nogal regelmatig te gebeuren buiten het hoogseizoen. Hierdoor zijn we genoodzaakt via Dumaguete te varen. De zee is die dag heerlijk kalm, dit in tegenstelling tot een paar dagen geleden. Eenmaal aangekomen in Dumaguete krijgen we te horen dat de aansluiting een paar uur vertraging heeft. Dat zou betekenen dat we in het donker aankomen en waarschijnlijk niet meer naar ons slaapplekje kunnen varen. We besluiten om dan maar een nachtje in Dumaguete door te brengen. Tot onze verrassing wordt er die avond op de deur geklopt en wie staan er voor de deur? Het gezin uit Zweden die we op Siquijor hebben leren kennen. Het is direct weer gezellig en ze maken plannen voor een bezoek aan Nederland. Die gaan we vast nog eens een keer zien.
De volgende ochtend vertrekken we dan alsnog naar Bohol met de eerste boot. Daar aangekomen pakken we een taxi die ons bij een pier afzet. Hier nemen we een bootje over de rivier naar ons huisje. De boottocht is erg mooi. We varen tussen groene bergen en overhangende palmbomen. Tussen al dat groen verscholen staan een paar hutjes waar je kunt overnachten. De ontvangst is niet bepaald vriendelijk. Er wordt geen helpende hand geboden voor onze bagage en ook Mika wordt niet geholpen met het beklimmen van de primitieve bamboetrap. Ook het hutje (met als naam: Empire of the Sun) kan een flinke opknapbeurt gebruiken. Hmmm, dit was een aanrader in de Lonely Planet maar we hebben sterk onze twijfels of we hier langer dan één nacht willen blijven. De prachtige omgeving maakt erg veel goed. Het uitzicht op de jungle en de rivier is bijzonder fraai. We besluiten om eerst maar eens wat te eten. Puf puf! Voor je in het restaurant bent ben je al bekaf. In de brandende middagzon moeten we, om bij het restaurant te komen, zeer veel traptreden beklimmen. Eenmaal boven smaken die mangoshakes wel extra lekker. De menukaart is erg origineel met op filmtitels gebaseerde gerechten. Helaas laat de uitvoering nogal te wensen over en klinken de gerechten smakelijker dan ze in werkelijkheid zijn.
Na de lunch huren we een brommertje om de Chocolate Hills te bezoeken. Maar dat brommertje krijgen we niet mee voor we onze rijbewijzen ophalen uit ons hutje. Dat betekent dus weer de lange lange trap af en weer op. Als Don (geheel bezweet) met de rijbewijzen weer boven is, hoeft ze ze niet eens te zien. Grrrrr! Eenmaal op de brommer merken we dat Bohol een meer ontwikkeld en drukker eiland is dan Siquijor. De natuur is erg mooi. Groene rijstvelden en glooiende heuvels. De wegen zijn erg goed en breed wat in onze ogen wat van de charme wegneemt. Na een tijdje rijden begint onze brommer te stotteren om uiteindelijk tot stilstand te komen. Wat is er aan de hand? Geen knipperende lampjes en de benzinemeter staat nog op half vol. We komen er, hier in the middle of nowhere, achter dat de benzinemeter defect is en de tank gewoon helemaal leeg is. We duwen de brommer naar het dichtstbijzijnde hutje en vullen onze tank weer. Veel huizen hier hebben brandstof staan voor de even zo vele brommertjes. Voor het gemak gebruiken ze lege coca-colaflessen van één liter. Mika stond met verbazing te kijken toen ze een fles cola leeg gooiden in ons brommertje.
We rijden verder en komen vervolgens al snel bij de Chocolate Hills. Ze noemen de bergen zo omdat het net chocoladedruppels lijken. In een bepaald seizoen zijn ze bruin gekleurd zodat de gelijkenis met chocolade wat groter is. Want hoe bijzonder het landschap ook is, we kunnen er geen chocolade van maken. Maar het was erg leuk om te zien. Mika wilde heel graag een berg beklimmen, maar dat leek ons niet zo'n goed plan.
Op de weg terug brengen we ook een bezoek aan de Tarsier aapjes. Het zijn echt grappige aandoenlijke beestjes. Het lijkt wel op een kruising tussen E.T. en een Gremlin maar slechts zo groot als een vuist. Ze staan vooral bekend om hun grote ogen. Mika doopt ze direct om tot ‘grote ogen aapjes’. We hebben hiermee de belangrijkste bezienswaardigheden van Bohol wel gezien en besluiten om de volgende ochtend te vertrekken.
Na een warme en klamme nacht (we moeten met ons drietjes in een niet al te groot bed liggen) beklimmen we voor de laatste keer de vele trappen tot het restaurant. Hier schuift het Nederlandse stel aan (Yves en Astrid) dat we al op Siquijor hebben ontmoet bij JJ's café. Ook nu klikt het direct weer en in plaats van een vroeg vertrek blijven we nog een hele tijd gezellig zitten babbelen. Dat is ook het leuke van reizen. Je ontmoet veel leuke, vriendelijke, bijzondere mensen die ook een uitstap maken uit de almaar doordenderende trein.
