Mooi mooi
Woensdag 17 juni 2009. Tubod, Siquijor, Filippijnen.

De boot voert ons over een ruwe zee naar het eilandje Siquijor. Het regent pijpenstelen als we aankomen. Gelukkig staat er een busje van het resort waar we een kijkje willen nemen. Eenmaal daar zijn we direct verkocht. Ondanks het slechte weer vallen we direct voor de charme en het gigantische zwembad van dit resort. De huisjes staan tussen de vele palmbomen en liggen nooit ver van de zee. Hier kunnen we het wel een dag of drie, vier uithouden. Dat was ook onze oorspronkelijke planning. Maar elke keer weer plakken we er weer een paar extra nachten aan. Uiteindelijk blijven we er tien nachten en gaan we er met pijn in ons hart weg. We zitten nu aan het begin van de regentijd en dat betekent dat het niet elke dag stralend weer is. Gelukkig blijft de hoeveelheid regen beperkt en genieten we van elke dag. Dat genieten begint al in de ochtend met een heerlijk ontbijt met verse mango's. Daarnaast draagt het supervriendelijke personeel zeker haar steentje bij. Iedereen kent Mika's naam en zelfs als we langs de tuinmannen lopen wordt Mika nageroepen. Eén meisje is helemaal verzot op Mika. Ze kan niet van hem afblijven en noemt hem iedere keer ‘mooi-mooi’. Meestal laat Mika het gelaten toe maar soms wordt het hem even teveel en rent hij weg van alle aandacht.

Watervallen
Siquijor is een geweldig eiland. Dit is echt zo'n plekje waarvan mensen zeggen: zo zag het er in Thailand twintig jaar geleden ook nog uit. Het is nog erg authentiek, er zijn prachtige witte stranden, er is een natuurreservaat (zowel boven water als onder water!) en het heeft een zeer vriendelijke bevolking. Dit is echt nog niet verpest door het toerisme. We huren regelmatig een brommertje om het eiland te verkennen, of gewoon om even verderop in een dorpje onze email te checken. Het is hier ook nog heerlijk rustig op de weg. We gaan op een dag een brommertrip maken naar de Cambugahay watervallen, en rijden het ervoor gelegen plaatsje Lazi in. Hier eten we een paar heerlijke chocoladebroodjes bij de plaatselijke bakker en bezoeken de oude vervallen kerk. Mika vindt het dan altijd prachtig om te inspecteren wat er allemaal kapot is. En aan deze kerk is nogal wat kapot, dus hij kan zijn lol op. Dan is het nog maar een klein stukje naar de watervallen die we via een flink aantal traptreden bereiken. Het eerste wat opvalt is de schitterende blauwgroene kleur van het water en de Filippijnse jongens die zonder enige vrees van de waterval naar beneden duiken. Een ideaal plekje om even af te koelen. Don raakt enthousiast en trekt de stoute schoenen aan voor een sprong van de waterval. Op de weg terug stoppen we bij JJ's Café voor een lunch.

Een klein beetje thuis
Bij JJ's café krijgen we direct het gevoel dat we geen klanten zijn maar gewoon even als vrienden op bezoek komen. Hij is een Australische fotograaf die vele beroemdheden op de gevoelige plaat heeft vast gelegd (zelfs 'onze' Jack Johnson heeft hij voor de lens gehad en hij is huisfotograaf van Nicole Kidman). Zij is een Filippijnse die na een stevige studie carrière in Taiwan heeft gemaakt. Samen hebben ze er voor gekozen om het roer om te gooien en iets te starten voor backpackers op Siquijor. Ze hebben een zoontje van vijf jaar met de naam AJ. Mika en AJ sluiten meteen vriendschap. Al ligt JJ's niet bepaald om de hoek, we komen hier regelmatig terug om wat te eten, te drinken, te kletsen en natuurlijk om Mika met AJ te laten spelen. AJ heeft een aardige collectie speelgoed en het is grappig om te zien dat ze zich ook prima vermaken met een witte handdoek. Spelen ze spookje en rennen achter elkaar aan. Hier ontmoeten we ook andere Nederlanders waar we weer eens gezellig mee kunnen kletsen en ervaringen en tips kunnen uitwisselen. Het gaat er vaak nogal chaotisch aan toe maar de gezelligheid en vriendelijkheid maakt alles meer dan goed. Misschien schuilt juist hier de charme van JJ's in. Het helpt natuurlijk ook dat het eten hier prima is.

Jaques Cousteau
Kun je de Filippijnen bezoeken met een duikdiploma zonder een duik te maken? Het kan, maar het is wel heel erg zonde! Want niet alleen boven water is het erg mooi maar ook onder de zeespiegel moet het de moeite waard zijn. Don maakt twee duiken niet ver van de kant af (wel zo fijn met zeeziekte) met de divemaster van de lokale duikschool. Het is al weer een hele tijd geleden maar Don pikt het toch weer snel op. Na een paar tests op de zeebodem is hij klaar voor het vervolg. Hij is direct enthousiast na het zien van een prachtige grote zwart-wit geringde zeeslang. Even later ziet hij nog twee grote schildpadden en zweeft hij boven het koraal om een knalrode octopus te zien. Naast deze grote zeebewoners zijn ook juist de kleine kleurige slakken erg mooi en lijkt de zeebodem een oneindig woud van zacht koraal. Don begrijpt al snel waarom Jaques Cousteau zo enthousiast over dit gebied was. Het is echt wonderschoon onder water.  

Magische krachten
Om de andere kant van het eiland te leren kennen stappen we weer op de brommer. We komen eerst door de 'hoofdstad' met de gelijknamige naam Siquijor. Deze grootste plaats van het eiland stelt eigenlijk niets voor. Er zijn een paar winkeltjes, een pleintje, een grote kerk en... verscholen in een rijtje onopvallende winkeltjes zit ook een barbershop.  Het is weer tijd voor een knipbeurt bij Don. Hij neemt plaats in een prachtige oude kappersstoel. De kapper vraagt wel drie keer of het echt wel 'number one' moet zijn. Want dat is wel erg kort. We weten hem te overtuigen en hij neemt zijn werk bijzonder serieus. Als afsluiter wordt er gestrooid met talkpoeder en het geheel wordt afgemaakt met een flink prikkende lotion. Na een tijdje staat Don weer kort geschoren, fris ruikend en vijftig pesos (75 euro cent!) lichter weer buiten op de stoep. We vervolgen onze weg en klimmen de, niet al te hoge, bergen in. 

Siqijor staat bekend als een mysterieus eiland. Dit is het eiland van de healers. Ergens in de bergen van Siquijor woont healer Juan Ponce. Het is erg moeilijk om te vinden en na heel veel vragen weten we hem te vinden. Een oud vrouwtje weet waar hij woont en brengt ons naar het huis van Juan Ponce. We moeten een stuk over een glad modderpad lopen voor we het oude kleine hutje zien. Hij zit op de veranda wat voor zich uit te staren. De man is al eenennegentig jaar oud en is bijna blind en doof. Zijn schoondochter wordt erbij gehaald en het healen kan beginnen. Natasja werpt zich op als slachtoffer en neemt plaats tegenover de oude man. Juan voelt haar polsen en stelt een diagnose waarna de schoondochter het zware werk mag opknappen. Natasja moet op een houten bankje liggen en ze wordt flink gekneed met magische olie. Daarna mag ze op een stoel plaats nemen en wordt met een doek omwikkeld waaronder ze een bakje kolen en kruiden aansteken. Dit is om de kwade geesten te verdrijven. Het was een hele bijzondere ervaring.