Same same but different
Zondag 7 juni 2009, Dumaguete, Negros, Filippijnen.
We vliegen van Manilla naar Dumaguete op het eiland Negros. Als we landen en in het miniluchthaventje zijn aangekomen is de welbekende bagageband nergens te bekennen. Er komen karretjes aan met een stapel koffers erop en dan is het ieder voor zich en graaien maar. Als het karretje leeg is volgt een nieuwe lading koffers, dozen en tassen. Het is echt grappig om te zien en we doen (met een glimlach) aan het graaien mee. Natasja duikt op de eerste lading en later is de tweede lading voor Don. Als we al onze spullen bij elkaar hebben zoeken we vervoer naar een guesthouse dat als 'zeer goed' staat aangeschreven in de Lonely Planet. Daarom zijn we enigszins teleurgesteld als we de kamer eenmaal zien maar besluiten toch dat we het hier wel een nachtje (of twee) uit moeten kunnen houden.
Met een tricycle rijden we het centrum in waar we wat eten bij een heel leuk restaurantje/studentencafé met een heerlijk groot dakterras. Sinds onze aankomst in Dumaguete zijn de Filippijnen ons al snel gaan bevallen. We hebben inmiddels aardig wat gezien van Azië maar de Filippijnen is een verhaal apart. Op sommige punten zijn er zeker overeenkomsten maar op heel veel punten is het zo anders dan de rest van de landen die we bezocht hebben. Komt zeker ook door het overal duidelijk aanwezige katholieke geloof. De mensen zien er ook net iets anders uit. Ze zijn over het algemeen wat steviger en we krijgen vaak het gevoel dat we in Zuid Amerika zijn. Dat komt door de Spaanse invloeden in het verleden. Het is leuk (en soms ook wel lastig) om ergens te zijn waar alles net even anders is een anders gaat. Na een valse start in Manilla bevalt het ons prima in de Filippijnen.
Die nacht slapen we niet goed. We hebben airco op de kamer en het ding doet ontzettend zijn best. En we zouden het vreselijke lawaai best nog wel op de koop toe willen nemen als hij wat koelte zou afgeven. De hele nacht liggen we bezweet wakker vanwege de warmte en het ontbreken van een fatsoenlijk werkende ventilator. De volgende ochtend checken we uit en verhuizen naar een hotelletje dat vijftig meter verderop is gelegen.
Ondanks dat we de gehele nacht hebben wakker gelegen besluiten we om die dag toch wat te gaan doen. We huren een brommertje voor een trip naar het dorpje Valencia. Het is nog een hele toer om het drukke Dumaguete uit te geraken. Van alle kanten krijgen we goedbedoelde aanwijzingen. Het leek wel of heel Dumaguete op de hoogte was van onze rit naar Valencia. Als we eenmaal het drukke centrum achter ons laten is het heerlijk ontspannen rijden (over een niet al te beste weg). Langs de weg veel lachende gezichten en zwaaiende handen. We voelen ons net Willem Alexander en Maxima. Al betwijfelen we dat zij samen op een brommertje door de Filippijnen zullen crossen. Valencia zelf stelt niet veel voor maar ze hebben er een rijtje winkeltjes waar we wat kunnen eten. We eten een paar broodjes bij twee oudere dames. Terwijl wij de broodjes eten neemt de oudste dame de bloeddruk op bij de ander. Als ze ons ziet kijken gebaart ze direct of we onze bloeddruk ook willen laten opmeten. Het laatste wat we hier (in the middle of nowhere) hadden verwacht is een medische check-up! Qua bloeddruk zit het nog wel goed met ons.
Via smalle hobbelige weggetjes rijden we de bergen in om een waterval te bezoeken. De rit is echt prachtig. Om ons heen de steile groene bergen en naast ons de rook die uit de bergwand komt. Onze neuzen vertellen ons al snel dat we bij een vulkaan in de buurt zitten. Hier is niets aangegeven en we moeten daarom ook regelmatig vragen welke kant we op moeten. En het is soms best verwarrend als mensen je iedere keer een andere kant opsturen. Maar met wat geduld en zoeken weten we de waterval alsnog te vinden. Het blijkt dat de waterval een ontmoetingsplek is voor diverse gezinnen. We zijn de enige blanken en daarom wil iedereen even kennis met ons maken. Mika wil alleen maar de kleren uit en het water in. Daar komt hij wel even van terug als hij merkt hou koud dat water is. Maar uiteindelijk is de verleiding te groot en spettert hij al snel in het water rond.
Op de weg terug naar Dumaguete ziet Don bij een vervallen huisje een bord met daarop Fortuneteller staan. Dat wekt altijd nieuwsgierigheid. Als we stoppen voor het bouwvalletje begint de hond te blaffen en al snel komt Linda tevoorschijn. De poort gaat open en even later zitten we al bij haar aan tafel. We weten niet hoe serieus we haar moeten nemen en wat er allemaal van uit gaat komen, maar dit was een bijzondere ervaring. We sluiten onze dag weer af in hetzelfde studentencafeetje en keren terug naar ons comfortabele hotel.
