Petra single mama met kleuter op de Filippijnen
28 juni t/m 26 juli 2010

Nog geen half jaar na terugkeer van hun heerlijke vier maanden door Zuidoost Azië, stapt single mam Petra met haar dochter Ijendu (4) opnieuw in het vliegtuig. Deze keer voor een maand op de Filippijnen. Aanleiding is het huwelijk van Petra's broer en zijn Filippijnse vrouw, maar na de feestweek gaan ze natuurlijk meer van dit land zien. Petra heeft er zin in. Ijendu ook?

Door Petra Otto

Ik wil niet weg!
Zaterdag 26 juni 2010. Goes, Nederland.

Druk, druk, druk. De laatste loodjes voor we weer op pad gaan. Heerlijk, weer een maand met mijn dochter naar verre oorden. Helaas denkt Ijendu er de laatste week anders over. ‘Ik wil niet weg, ik wil niet vliegen, ik wil bij mijn vriendjes blijven en ik wil naar school’. Deze reactie had ik niet verwacht na onze heerlijke vier maanden in Zuidoost Azië.

Mijn gevoel schommelt nu behoorlijk op en neer. Ik heb ongelooflijk veel zin om weg te gaan en weer een nieuw avontuur aan te gaan, maar tegelijkertijd vraag ik me af of ik niet te veel van Ijendu vraag? Ik zou zo graag willen dat ze uit had geroepen: ‘Jippie, we gaan weer!’. Ze heeft het afgelopen keer heerlijk gehad, dat weet ik zeker. Maar waarom nu deze reactie? Het maakt me onzeker.

Maandag vertrekken we voor een maand naar de Filippijnen. We zullen eerst een week in Manila blijven. Linden Suites wordt deze week ons hotel. De week staat in het teken van de trouwerij van mijn broer en zijn vrouw. Ja, zijn vrouw, want ze zijn al eerder in Nederland getrouwd. De eerste dagen zullen we ons bezig houden met kleding passen (speciaal op maat gemaakt), schoonfamilie leren kennen en een vrijgezellen feest. Een vrijgezellenfeest zonder strippers, want een reeds getrouwde vrouw mag zich daar, zoals ik begreep, niet meer mee bezig houden, respecterend ‘de regels’ van de Filippijnse cultuur. Nu weet ik niet of ik daar heel rouwig om ben, want ik begrijp maar al te goed waarom Cherry getrouwd is met een Hollandse vent. Smaken verschillen, maar ik heb weinig mooie Aziatische mannen gezien.
Na al deze voorbereidingen hebben we als hoogtepunt natuurlijk de trouwerij.

Morgen wil ik de tas inpakken en het huis verder aan kant maken. Vreemd eigenlijk, want je hoeft een maand niet tegen de rommel aan te kijken, maar voordat ik vertrek wil ik het altijd netjes achter laten.

Verder vertrekken we zonder Teva's (van die ‘foute’ sandalen). Ik ben de halve dag op zoek geweest naar de juist maat, maar kon ze in de stad nergens meer vinden. Verschrikkelijk vind ik het, want hoe lelijk ze ook zijn, het is het beste reisschoeisel wat je je maar kunt wensen. Goed voetbed, makkelijk aan en uit te doen, ze lopen heerlijk, kunnen in het water en zijn ook snel weer droog. Misschien hebben we geluk en kunnen we ze op het vliegveld of in Manilla vinden. Want een reis zonder Teva's is als een werkdag zonder (koffie)pauze. Het is prima te doen, maar je mist het wel.

Nog twee nachtjes slapen........

> Klik hier om naar de website van Petra te gaan

Feest
Donderdag 8 juli 2010. Manilla, Filippijnen.

Deze week waren we nog niet met onze gedachten bij het reizen, maar bij de bruiloft. We hebben dan ook niet veel ondernomen om Manilla te ontdekken. Dit bewaren we voor de laatste dagen, voor we weer naar huis gaan. Na een prima vlucht, waar Ijendu van de dertien uur maar drie uur heeft geslapen zijn we naar ons hotel gereden. Wij zaten in een prima kamer. Lekker groot en dat kwam goed uit, zodat we vaak bij elkaar konden zitten. De volgende dag gelijk afgesproken met tante Cherry en oom Toine. Wij, dames zijn onze jurken gaan passen en ophalen. Ik was helemaal happy, want mijn ontwerp is precies zoals ik het had bedacht (met natuurlijk de wensen van het bruidspaar) en hoefde ik niet in een traditionele 'bruidsmeisjes jurk'. Ook Ijendu zag er prachtig uit in haar prinsessenjurk, met diamantjes. Wel moest er bij mij en mijn moeder nog wat worden versteld en vermaakt. Mijn kont wilde er niet in passen. Tenminste als ik niet een hele avond wilde blijven staan.

Dezelfde avond een vrijgezellenfeestje. Waar we de vriendinnen van Cherry hebben leren kennen en onszelf hebben laten verwennen met een manicure/ pedicure. Verder wat spelletjes gedaan en gegeten. Erg netjes allemaal vergeleken met de feestjes die ik eerder heb meegemaakt in Nederland.

Ook hebben we de broers en zussen van Cherry ontmoet. Een hele club, om alle acht bij naam te kennen en ze weer te herkennen op de bruiloft zelf. En dan kwam de rest van de familie er nog bij. Tja, dat is iets anders dan de kleine familie waar wij uitkomen.

De dag van het trouwen begon met flinke stress want ik paste nog steeds niet in mijn outfit. Terwijl ma en ik naar de mall zijn gesneld, heeft mijn pa de naden los gehaald, zodat er nog een extra stuk stof tussen zou passen. Pff, een uur voor tijd was het af en konden we ons op gaan tutten voor het feest.

Tita (tante) Cherry en oom Toine zijn getrouwd in een mooi, klein kerkje (met harde houten banken). Ik ben niet echt romantisch aangelegd en al helemaal niet sentimenteel, maar als ik heel eerlijk ben heb ik een paar keer mijn tranen weg moeten slikken (tegen niemand verder vertellen aub). Tante Cherry zag er prachtig uit en oom Toine glom van trots. In zijn traditionele barong stond hij voorin de kerk te wachten op zijn bruid. Ijendu mocht de ringen aangeven tijdens de ceremonie, maar vond dit met al die mensen toch te eng en zag er van af. Bruidsmeiden genoeg, dus werd de taak gelijk overgenomen.

Daarna was er in het 'Shangri La hotel' , of zoals Ijendu het noemt 'het poepchique hotel', het feest. De tafels waren prachtig gedekt en alles in de kleuren van de de bruiloft. Het feest was lekker eten, met tussen door een spelletje en een toespraak. En zo was een mooie dag weer snel voorbij. Dank je Toine en Cherry, dat we bij deze deze bijzondere dag aanwezig mochten zijn!

Strand
Woensdag 14 juli 2010. Bohol, Filippijnen.

De dag na de bruiloft zijn we naar Bohol gevlogen. Ik had via internet een Nipa hut uitgezocht op internet. Op Bohol zou iemand van het resort ons oppikken van het vliegveld, maar er stond niemand. Na een paar keer bellen, waarbij zij aangaven dat er al iemand stond te wachten, zijn we toch maar met de tricycle naar Panglao gereden. Een tricycle is een brommer met zijspan en Panglao is het eiland wat verbonden is met een brug aan Bohol.

Na ongeveer dertig minuten hobbelen kwamen we aan bij onze bestemming. Het bleek een heel erg basic hutje, met alleen een koude straal uit de douche die bleef lopen, of we de kraan nu aan of uit hadden gedraaid. Een hard bed en een airco die erg zijn best deed om het koel te houden (ik denk rond het vriespunt). Verder heel erg lief personeel. Want toen ze erachter kwamen dat wij Nederlanders graag onze dag begonnen met een boterham stond dit de volgende dag op de ontbijttafel. Boodschappen doen hoefden we ook niet, want dat deden ze graag voor ons (niet tegen betaling en de boodschappen waren ook niet ineens erg duur geworden). Desalniettemin zijn we maar drie nachtjes gebleven, want Ijendu vond het hutje nog geen vijf stappen van het (witte zand) strand, met helder blauw water maar niks.

Daarom zijn we naar Tagbilaran verhuisd (Villa Alzhun) en zijn daar gebleven en hebben van daar uit verschillende tripjes gemaakt. De Tarsiers hebben we gezien. Ik had ze wel iets groter verwacht, maar ze waren zo groot als een grote mannen vuist. Verder ben je niet naar Bohol geweest als je de Chocolade Bergen niet hebt gezien, dus zijn we naar het punt gereden waar je het best uitzicht hierover zou hebben. Ze waren in het regenseizoen alleen meer groen dan bruin. Ook heel toeristisch: Een bootvaart over de Loboc rivier, waar je ondertussen je buik vol kan eten aan lekkernijen en mede kan genieten van de zanger die meevaart. Het eten heb ik niet geproefd, want ik had toen erge last van buikloop en op een boot zonder toilet leek me dat niet erg verstandig, maar volgens Ijendu smaakte het prima.

Verder hebben we ons nog rond laten rijden, maar verder niet veel ondernomen. Het kost hier behoorlijk veel tijd wil je zelf ergens naar toe gaan. Op Bohol bevalt de tricycle nog het beste. Hoe de jeepneys werken weet ik nog niet. Volgens mij rijden ze niet op vastgestelde tijden en vertrekken ze wanneer hij vol is ofzo. Wel staat duidelijk aan de zijkant welk rondje ze rijden, dus zolang ze stil staan weet je precies welke je moet hebben.

We zijn nu al een een tijdje op Siquijor eiland. Heerlijk rustig en daarom blijven we nog twee extra dagen. Volgende keer meer, want we gaan nu lekker naar het strand. Wat ik wel moet benoemen van Ijendu is dat ze zónder bandjes (heel netjes) de schoolslag heeft leren zwemmen.

Nog acht nachtjes?
Maandag 26 juli 2010. Manilla, Fillipijnen.

De laatste drie dagen hebben we Manilla wat beter leren kennen. In gesprek met een taxichauffeur kom ik erachter dat je als je wilt reizen door Manilla je dit het beste kan doen tegen een uur of elf 's ochtends of op zondag. Op andere tijden weet je zeker dat je vast staat in het verkeer. En inderdaad, daar komen we de volgende dag al achter.

Ik had Ijendu beloofd om ook hier een aquarium te bezoeken, om vissen en vooral haaien te gaan bekijken. Om elf uur precies in de taxi gestapt en we waren er zo. In de Lonely Planet staat dat het hier altijd druk is, maar blijkbaar met uitzondering van deze dag, want we hebben het park bijna voor onszelf. Ijendu vindt het leuk, maar Kuala Lumpur is niet te overtreffen volgens haar.

Daarna zijn we cultuur gaan snuiven in Intramuros, het klassieke hart van de Filippijnse hoofdstad. We hebben hier genoten van koloniale gebouwen en oude kerkers. In de zestiende eeuw is Intramuros gebouwd. De kerken en Europese bouwwerken herinneren je aan de koloniale tijd. Terwijl we hier rondliepen zagen we een vervoermiddel waar we nog niet in hadden gezeten en hebben zodoende dit deel van Manilla met paard en wagen ontdekt.

De stad heeft enorm geleden onder het slagveld dat de Japanners en Amerikanen hier aanrichtten in de Tweede Wereldoorlog. Maar, de stadsmuren van het oude Intramuros staan nog overeind en ook in Fort Santiago hebben we een hele tijd rondgelopen. Het was al laat toen we weer terug gingen naar het hotel en zo hebben we het drukke verkeer van Manilla leren kennen. We deden er twee keer zo lang over om weer terug naar ons hotel te komen.

Aangezien Manilla bekend staat om zijn malls hebben we er daar ook nog wat van bezocht en aardig wat inkopen gedaan. Gelijk maar een extra tas gekocht, anders hadden we onze extra spullen niet eens mee naar huis kunnen nemen.

En toen was het al weer tijd om naar huis te gaan. We hadden beiden wel langer willen blijven, want ook Ijendu gaf aan nog wel acht nachtjes langer te willen blijven. Eenmaal thuis heeft ze ook al weer gevraagd wanneer we weer weg gaan. Ook vraagt ze elke ochtend: 'Wat gaan we vandaag doen mama?' 'Boodschappen, ramenlappen en daarna een eindje fietsen?' Tja, dat valt tegen. En niet alleen voor haar!