Een drekkeltige himmelfart
Maandag 12 augustus 2019. Vang Vieng, Laos.
Een 'drekkeltige himmelfahrt', zo zou mijn oma onze busreis op 8 augustus van Luang Prabang naar Vang Vieng genoemd hebben. Stuiterend met z'n vieren op de achterbank van een half afgebroken busje met zeventien zitplaatsen en 26 passagiers! Okee, we hadden zitplaatsen, hetgeen fijn was voor een trip die zes en een half uur duurde. Maar we hadden betaald voor een VIP-bus met airco. Met open raampjes en de letters VIP groot op de voorruit moesten we het doen. De blauwe plastic zakjes die bij aanvang van de reis uitgedeeld werden spraken voor zich. Het duurde dan ook niet lang voor onze buurman zijn zakje onder luid gerochel vulde en met een sierlijke boog het raam uit zwierde.... En hij was niet de enige. Gelukkig bleven wij van alle misselijkheid gespaard en werden we 6 1/2 uur later slechts moe-gezeten en flink door elkaar geschud langs de weg uit de bus gezet.
Ons guesthouse Maylyn (wederom met dank aan Kathleen) lag aan de andere kant van de rivier en het duurde dan ook enige tijd vooraleer we begrepen waarom de tuktuk chauffeur zoveel voor zijn rit vroeg. De gammele brug over de rivier moest namelijk ook betaald worden. Maar gelukkig blijkt het guesthouse een goede keuze. Prachtig gelegen in een weelderige tuin vol exotische planten. Onze kamers (de jongens hebben tot nu toe steeds een eigen kamer gehad) hebben een ruime veranda en kijken uit op de rijstvelden, omlijst door de prachtige karstgebergtes. We gooien onze spullen op de kamers en lopen richting centrum. Dat valt behoorlijk tegen na de gezelligheid in Luang Prabang. We besluiten dan maar om onszelf te trakteren op heerlijke pizza's bij Pizza Luca, vlak bij ons hotel. En tot groot vermaak van de kids wordt moeders ego gestreeld door een groep Thaise mannen die met haar op de foto willen!
Voor vrijdag stond tuben gepland. Dé attractie van Vang Vieng. Drijvend op een dikke binnenband de rivier Nam Song af. Niet echt spectaculair, al zijn er in 2011 nog 27 doden gevallen tijdens deze schijnbaar onschuldige activiteit! Maar die doden vielen meer door het zware feestgedruis waarmee het tuben toen nog gepaard ging. Om de honderd meter was er wel een bar waar de alcohol niet geschuwd werd, en vele ladderzatte zielen zagen de gevaren van rotsklimmen en -springen helaas niet meer zo helder. Gelukkig heeft de overheid ingegrepen en gebeurt het tuben nu onder toeziend oog van een gids. Ook al dobber je maar wat doelloos rond, genietend van het prachtige uitzicht, toch was ik niet helemaal relaxt. Tijn werd bij de tweede stroomversnelling meteen al uit zijn band gekatapulteerd, en onze gids bleef maar roepen dat we dan weer links en dan weer rechts moesten blijven. Ik werd er maar nerveus van en mijn pijnlijke schouder was ook niet echt blij met al het gepeddel. Ik leek ook veel trager te drijven dan de rest want ik bungelde steeds achteraan. Tot overmaat van ramp verloor ik mijn bril in het bruine rivierwater. Maar al met al was het zelfs in de regen een grappige activiteit en hebben de jongens zich kostelijk vermaakt met hun heldhaftige moeder.
De dag erna (zaterdag 10 augustus) hebben we fietsen gehuurd. We overwogen scooters, maar onze Thailand-scooter ervaring staat nog vers in ons geheugen dus we hielden het (tot grote spijt van de jongens) toch maar bij fietsen. Onze eerst stop is bij een grot. Het pad gaat over in Tarn-achtig riviertje met veel keien, dus we laten de fietsen achter en gaan te voet verder. Onze verwoede pogingen om de schoenen droog te houden lopen op niets uit dus wordt het al snel een bekentocht. De zon breekt door dus al zwetend ploeteren we onze weg verder naar de grot. Eenmaal aangekomen ontdekken we een donkere grot, waarin met hulp van onze zaklamp ook nog een boeddhabeeld gevonden wordt. Erg benauwd, eng, glad en spannend maar wel de moeite van de mooie wandeling waard.
We vervolgen onze fietstocht tot aan de Pha Ngem Silvercliff Mountain. Daar wacht ons een flinke wandeling naar een uitkijkpunt op 650 meter. Chris en Tijn zien deze inspanning niet zitten, dus Jaan en ik wagen ons er alleen aan. Het was een uitputtingsslag, die liters zweet en flinke beenspierkracht vereiste, maar het was ook de moeite. Het uitzicht op de top was subliem en Jaan en ik waren super trots op onze prestatie!
De derde stop was op wens van Tijn: Blue Lagoon nummer 1. Nummer 2 t/m 6 waren te ver om te fietsen, en daar waren we na het bezoek aan nummer 1 ook niet meer rouwig om. Een prachtige plek, met mooi groen water, maar helaas ook aangelegde glijbanen, tientallen eetkraampjes en honderden Chinezen. De jongens springen een paar keer van een tot springplank omgebouwde boom maar zien ook al snel de lol niet meer in van het koppenlopen... uhhh... zwemmen!
Op de terugweg stoppen we bij Sae Lao EEFA. Een leuk gelegen restaurant waar een soort werkervaringsplaatsen worden geboden voor jongeren. We eten er heerlijke Laotiaanse gerechten en fietsen met een volle buik, slalommend tussen de koeien, weer terug naar ons hotel.
