Problem solved
Donderdag 29 augustus 2019. Kep en Koh Kong, Cambodja.
Zondag 25 augustus komen we, na wederom een flashpacker busrit van zo'n vijf uur, aan in Kep. De hoop op mooi weer aan de kust is ons al tijdens de reis ontnomen. Het regent al de hele middag en ons hotel Auberge al la Plage is alleen bereikbaar met natte voeten door een gevormde beek voor de ingang. De kamer valt tegen. Geen airco, klein, bedompt, vochtig, een ventilator die niet werkt. Tussen de buien door gaan we teleurgesteld op zoek naar en restaurantje. Het enige dat we vinden zijn rijen van overdekte bamboe-vlonders langs de zee, zonder tafels of stoelen. Het had meer iets weg van een tentenkamp. Bij gebrek aan iets beters nemen we plaats en bedenken dat we nu wel geld uitsparen door 'als de Khmer' te eten. Uit de kippensoep vist Tijn eerst een hart, vooraleer hij voorzichtig van de bouillon durft te proeven. De gegrilde octopus is heerlijk en aangezien het inmiddels keihard regent blijven we nog lang hangen, liggend op de bamboematten en hangend in de hangmatten. Al met al nog niet zo'n slechte plek, totdat we de rekening vragen. We moeten maar liefst 41 dollar betalen! Zo duur hebben we de hele reis nog nooit gegeten.
Na een volledige dag regen staan we 's maandags op met een waterig zonnetje. We maken ons klaar voor een wandeling door Kep National Park. We weten dat we bij de entree inkom moeten betalen, maar zijn al van tevoren de weg kwijt. We klimmen en klimmen en net als we op willen geven bereiken we de top van de berg. Met het geluid van gibbons op de achtergrond beginnen we aan de terugtocht. Op veel grote insecten en hagedissen na zien we geen dieren, maar de wandeling was de moeite.
Op de terugweg staan we ineens bij de ingang. Een vriendelijke meneer vraagt ons naar onze tickets die we dus niet konden overhandigen. Dus moesten we alsnog betalen om het National Park uit te gaan! We maken een stop bij hotel La Bout du Monde, en vullen ons vochtgehalte met prachtig uitzicht over de baai.
's Middags trekken we naar het strand. We zwemmen in de regen in de zee en de jongens graven een zand-jacuzzi. Het feit dat we de enige bleekhuiden zijn op het hele strand maakt ons al een bezienswaardigheid op zich, maar de gigantische kuil van de jongens heeft nog meer bekijks!
's Avonds gaan we naar de krabmarkt. Dat is de bekendste troef van Kep. Helaas zijn we aan de late kant en is de meeste krab al verkocht. We eten nog gegrilde inktvisjes en phad thai met krab en voor we terug gaan naar onze bedompte hotelkamer springt Tijn nog even de zee in voor een nightswim!
We zijn niet rouwig om Kep te verlaten. Het is een klein, authentiek dorp maar er valt niet veel te beleven. Aangezien de trip naar Bangkok in een keer te lang is, boeken we een busticket naar Koh Kong. Helaas rijden er geen Ibis bussen op dit traject, maar we beloven ons een minibus met airco en maximaal vijftien personen. Dat was ook zo, tenminste de eerste tien kilometer tot in Kampot. Daar moeten we de eerste keer overstappen. Dat er nog twee buswissels volgen weten we dan gelukkig nog niet. De tweede minibus is al met aanzienlijk mindere luxe. Airco lijkt nauwelijks te werken en de vering lijkt ook te ontbreken. De wegen zijn grotendeels niet geasfalteerd en de staat van de wegen is erbarmelijk. Een en al gaten en modder. We slingeren van links naar rechts over de weg om de grootste kuilen te ontwijken. Probleem is dat de tegenliggers dat ook doen. Ik onderdruk mijn gedachten die wederom op zoek gaan naar een logica, logica die aantoont waarom de hoofdweg richting Thaise grens niet verhard wordt. Of toch alleszins de gaten worden opgevuld. Een enorme kuil katapulteert deze gedachte en ik geef me over aan de Cambodjaanse manier van transport.
Een paar uur later komen we totaal door elkaar geschud aan bij een soort van wegrestaurant. Weer allemaal de bus uit en wachten. Geen idee hoelang en waarop, want dat kan niemand je vertellen. We treffen in Cambodja sowieso zelden iemand die een beetje Engels kent. Een uur later blijkt dat we moeten instappen in een andere bus. Alleen blijkt dat die bus al vol zit. Als schapen staan wij te wachten op een oplossing, terwijl de chauffeur niet begrijpt waarom wij niet willen instappen. Hij dirigeert ons met koffers en al de bus in, plaatst een paar krukjes van 20 centimeter hoog in het gangpad, start de bus en vertrekt. Tsja, wat doe je dan?
Na maar liefst acht uur hobbelen komen we aan in Koh Kong. We maken hier eigenlijk alleen maar en stop omdat de rit direct door naar Bangkok te lang is. Twaalf uur zeiden ze, maar dit stuk zou ook maar zes uur duren. We hebben onszelf beloond met een iets duurder hotel, Oasis Resort. Na onderhandelen met de tuktuk-chauffeur worden we voor de poort afgezet. Alleen, die poort is gesloten. We roepen en rammelen aan de poort en uiteindelijk lukt het iemand uit zijn namiddagslaapje te wekken. Maar de poort wordt niet voor ons open gemaakt. Het enige woord dat we begrijpen is 'No'. Er wordt nog iemand bijgehaald. Nog een keer 'No'. Er wordt druk overlegd en gebeld en we wachten op het resultaat. Uiteindelijk wordt er gebeld en krijgen we de gsm overhandigd. Via de telefoon wordt er in gebrekkig Engels verteld dat we mogen blijven slapen, maar dat we geen eten kunnen krijgen. Prima, als we maar kunnen neerploffen. We zij stik kapot!
Eenmaal door de poort zien we waar we zijn terecht gekomen. Ook al is het ietwat vergane glorie en zou een opknapbeurt op zijn plaats zijn, het is een heerlijke plek. We zijn de enige gasten, dus we voelen ons direct thuis. We duiken het zwembad in en zijn alle reisperikelen al snel vergeten!
We voelen ons hier zo relaxt dat we besluiten nog een nacht bij te boeken. We zouden eigenlijk op woensdag al doorreizen naar Thailand, maar besluiten donderdag in een ruk door te gaan naar Bangkok. Net als we op woensdag met Harry de tuktuk-driver naar de mangroves willen vetrekken, vragen de drie medewerkers van ons resort ons of we met hun mee willen lunchen. De pot schaft visjes, octopus en kikker. Tijn houdt het bij rijst, Jaan en ik peuzelen een gegrild octopusje op en Chris waagt zich aan een kikkerbil en een stuk van een groter soort octopus. Met een mond vol inkt zijn we blij dat we weg moeten, onze tuktuk staat te wachten!
Koh Kong ligt aan een soort delta met veel verschillende waterwegen en eilandjes. Aangezien het gebied langs de zee ligt is er eb en vloed, en liggen sommige delen land gedeeltes van de dag onderwater. Een bizar mangrovelandschap, met grillige en mysterieuze begroeiing zijn het resultaat. We maken een leuke wandeling over een verhoogd wandelpad en plonzen 's middags weer ons privé zwembad in.
Onze laatste dag in Oasis Resort vertrekt onze bus naar Bangkok pas om 14.00 uur. We luieren nog wat aan ons zwembad, spelen nog een spel dart, testen onze kwaliteiten nog eens aan de pooltafel en nemen afscheid van Cambodja. Zeer onwerkelijk dat we overmorgen alweer naar huis moeten vertrekken.
Oh ja, gisteren liepen we op straat en lagen daar opeens allemaal geldbiljetten. De kids begonnen meteen alles op te rapen en na 63 biljetten dachten we even heel erg rijk te zijn. Maar helaas was het omgerekend maar net anderhalve euro!
