Grensovergang
Donderdag 21 april 2016. Battambang, Cambodja.
Om vijf uur ging de wekker om de trein van vijf voor zes naar de Thaise grens te halen. We checkten uit (24 uurs receptie) en liepen door donker Bangkok langs opstartende kooplui in een kwartiertje naar Hua Lamphong Trainstation (daarom hadden we dit hostel uitgezocht, de locatie). Daar sloegen we voor de deur ons ontbijt in van acht stuks vers gesneden fruit, ons favoriete streetfood hierVoor in totaal omgerekend drie Euro vijfenzeventig kochten we treinkaartjes naar Aranyaphratet en stapten we in een al behoorlijk volle trein voor een rit van vijfeneenhalf uur naar de grens met Cambodja. Deze trein is derde klasse, druk en zweterig. Pepa heeft het grootste gedeelte in de drager doorgebracht want ze stak haar hoofd steeds net iets te ver naar buiten (met alle ramen wagenwijd open vang je tenminste wind).
We gutsten van het zweet en Tula had aan het einde zwarte halsplooien van al het stof. Maar we waren het erover eens dat dit goed te doen was, wellicht niet geschikt voor reizigers die van iets meer comfort houden. (Deze treinreis maakt onderdeel uit van de meest low budget manier om van Bangkok naar Cambodja te reizen). Daarna maakten we ons op voor de rest van deze beruchte grensovergang vol oplichterspraktijken.
We hadden ons goed ingelezen om te weten wat erbij hoort en wat nepperij is en wat de gangbare prijzen zijn. Met een tuktuk sjeesden we naar de grenspost, helaas verloor Tula onderweg haar petje door de wind. Dikke tranen maar drie minuten na uitstappen was het alweer opgelost doordat we precies voor een kraam met petten uitkwamen en ze voor vijftig cent een nieuwe uitzocht. De tuktuk probeerde ons nog bij het nep visa gebouw te dumpen maar we bleven gewoon zitten. In plaats van direct door te lopen namen we een omweg via de heetste straat op de markt om een hapje rijst te eten.
Met gevulde magen en geleegde blazen waren we er helemaal klaar voor. We verlieten Thailand via de douane, liepen het stuk door no mans land met bedelaars en casino's tot we bij de Cambodjaanse visapost waren. We hadden online al E-visa gekocht maar Daan moest nog wel voor vijf personen de arrival/departure kaarten invullen dus we zijn er maar even rustig bij gaan zitten. Op internet las ik over in dikke rijen urenlang wachten maar wij hadden blijkbaar mazzel want maar twee mensen voor ons. Precies op tijd want achter ons kwam de inhoud van een paar touringcars in de rij staan die georganiseerd de grens overgaan (te herkennen aan geen bagage en een kaartje om hun nek). Wij vonden onszelf wel grappig dat we het met drie kids lekker zelf deden. Het hele grens oversteken was binnen twintig minuten gepiept en Pepa heeft overal doorheen geslapen (dat zal een charmante foto zijn die in de Cambodjaanse douane archieven gaat).
Als laatste stond nog op het programma een bus of taxi naar Battambang te vinden voor een faire prijs. Direct na de grens beet een mannetje zich in ons vast toen we de 'free bus to busstation' negeerden (waarmee je naar een minibusjeshel wordt gebracht van waar je alleen met overpriced vervoer weer kunt ontsnappen). We bleven stug doorlopen maar door hem en zijn maatje de taxichauffeur die naast ons bleef rijden werden andere taxi's waarschijnlijk afgeschrikt en we konden ook niet wijs uit waar we de normale bussen konden vinden.
Toen we het vervelende mannetje eindelijk gelost hadden en de taxichauffeur wist dat we geen haast hadden heeft Daan de onderhandelingen geopend. Voor tien USD meer dan onze richtprijs wilde hij instappen maar waar ik normaal helemaal niet van het afdingen ben werd ik nu opeens fel. Ik had niet een kwartier met m'n kinderen lopen zeulen om alsnog afgezet te worden. En uiteindelijk kreeg ik m'n zin want die gast laat dit ritje heus niet schieten als hij al zo'n tijd op ons jaagt. De bijna twee uur durende rit bestond voor mij uit alle zeilen bijzetten om Pepa goed vast te houden die net uitgerust wakker was geworden, met links en rechts van me twee snurkende meisjes. Kon ik mooi nog een foto van dit viesnekje maken.
Ons nieuwe onderkomen bij Ramchang Guesthouse leek wel een balzaal, maar dat is niet zo moeilijk vergeleken met het hokje waar we die ochtend uit vertrokken waren. Nog fijner was het zwembad waar vier Hermusjes insprongen terwijl ik het zweet liever onder de douche afspoelde. We aten wat van de restaurant kaart voor de deur van onze kamer totdat Pepa met haar eten ging gooien en nodig naar bed moest. Helaas was haar rustperiode van korte duur want tegen de tijd dat de grote meiden sliepen was Pepa weer klaarwakker en speelden we nog buiten tot ze weer instortte. En wij ook. Het was weer een lange dag maar de grensovergang is ons alles meegevallen met dank aan de grondige voorbereiding en wat mazzel.
Bamboo train en kermis
Vrijdag 22 april 2016. Battambang, Cambodja.
We begonnen de dag bij Ramchang Guesthouse (familiekamer 18,50 Euro per nacht, fijn zwembad) met een ontbijt voor de deur met voor mij fruitsalade, Novi een pannenkoek met banaan en de rest stokbrood met Nutella. Vanwege het Frans koloniaal verleden zie je hier veel stokbrood. Dat gaat er 's ochtends toch beter in dan een lokaal ontbijt van rijstpap. Daarna regelden we via het guesthouse een tuktuk om ons naar de bamboo train te brengen.
Blijkbaar hebben we een nieuwe afdingtactiek. Net als gister droeg Daan halverwege het onderhandelen het stokje aan mij over want ik was het niet eens met de prijs. Wanneer in recensies op tripadvisor geschreven wordt over bedragen rond de vier USD heen en terug wil ik geen tien USD betalen. Dus nu spelen we blijkbaar good cop/bad cop. Ach als het maar werkt en ik blijf heus vriendelijk, maar wel vastberaden.
De bamboo train is een overblijfsel uit de tijd dat er nog geen goede wegen waren en dit het snelste vervoermiddel was. Op één set rails rijden twee paar wielen plus frame met bamboe vlonder erop in beide richtingen. Als er twee elkaar willen kruisen moet er eentje uit elkaar gehaald worden en van de rails af zodat de ander kan passeren. Tegenwoordig dient het alleen nog maar als toeristische attractie waar je na twintig minuten rijden (alsof we gister nog niet lang genoeg in de trein hadden gezeten) bij een baksteenfabriekje uitstapt voor een korte bezichtiging en daarna weer dezelfde weg terug aflegt. Het ging stukken harder dan ik verwacht had, Tula vond het wel leuk maar wilde op de terugweg toch liever achterop zitten. Omdat we Pepa's petje vergeten waren droeg zij een geïmproviseerd hoofddeksel van de sarong. Tula hield door haar wegwaaiende petje ervaring van gister de hele weg haar nieuwe pet angstvallig vast. Kleine verzamelaar Tula vond de kapotte bakstenen prachtig en mocht een klein stukje meenemen met de afspraak dat als de beide zijvakjes van haar rugzak vol zijn ze moet gaan schiften in wat er mee kan. Daan hielp met het omkeren van het plateau zodat we weer terug naar onze wachtende tuktukchauffeur konden.
Onze tweede stop was de markt waar we slaagden voor billendoekjes (toen we gister net in de trein stapten voor een rit van vijfeneenhalf uur kwamen we erachter dat die op waren en niemand heeft natuurlijk de laatste gepakt. Gelukkig had Pepa pas 's avonds in ons nieuwe onderkomen een poepexplosie en kon ze meteen onder de douche), tandpasta, twee plastic borden, een mes en twee kilo mango's. Novi dacht bij alles wat per dozijn in plastic verpakt zat dat je er vast niet maar één stuk van mocht kopen, ze leert snel hier over het verschil tussen wholesale/groothandel en retail.
We lunchten voor omgerekend iets meer dan vijf Euro op de markt waar Daan twee kommen soep opheeft omdat we het niet snapten. Er kwam eerst een kom met alleen bouillon dus hij vroeg waar z'n vlees en noodles waren, zoals je verwacht als je noodlesoep bestelt. Toen bedacht hij dat hij dan vast zelf de rauwe noodles die op tafel stonden toe moest voegen. Kwam er twee minuten later nog een dampende kom soep met vlees en noodles erin. En hij had het al zo warm. Pepa viel onderweg naar huis in slaap en kon zo op bed overgeheveld worden met drager en al.
Wij wisselden elkaar af in het zwembad waar Novi en Tula en later ook Pepa spetterden totdat er meer gekat dan gezwommen werd en het tijd werd om eruit te gaan. Na drogen, lange kleren aantrekken tegen de muggen (het malariaverhaal maakte meer indruk dan gedacht op Novi, ze bleef er de hele avond over bezig), de nog blote delen insmeren en de gamelan (xylofoonachtig muziekinstrument) bespelen totdat alle gasten en personeel van ellende gevlucht waren (grapje) tuktukten we naar de avondmarkt om te eten.
Hier moeten we weer even onze weg zien te vinden in het aanbod bij de stalletjes. We proefden versgeperst suikerrietsap en zoals altijd wanneer je er maar één bestelt vindt iedereen het lekker (en wanneer je denkt ik neem er meteen voor iedereen eentje dan lusten ze het allemaal niet) dus haalden we er nog wat meer. Daan en Tula aten gefrituurde worstjes en vleesballetjes met in stukjes geknipt stokbrood. Novi, Pepa en ik witte rijst met groenten. Hiermee picknickten we op de rand van een fontein. Als toetje koos Novi een op spekkoek lijkende zoetigheid wat een schot in de roos bleek. Onderweg naar de laatste bestemming van de dag namen we in de tuktuk om de beurt een hapje uit het zakje, de dames eensgezind arm in arm.
Op een blog had ik gelezen over een mini kermisje en de chauffeur wist gelukkig na een leuk spelletje hints wat ik bedoelde (voor de geïnteresseerde reiziger: het ligt in straat 213 naast het Park hotel). Er waren vijf mini attracties met een klein reuzenrad, trampolines, fietsjes, een draaimolen en een spoortje met karretjes. Voor duizend Riel per ritje (twintig eurocent) vermaakten de meiden zich hier heerlijk kneuterig. Pepa was het er heel erg niet mee eens dat ze uit de autootjes moest maar toch werd het tijd om naar huis en bed te gaan.
