Artikelindex

IlseReneRens (200x200)

Ilse en René elf weken op verre vakantie door Oceanië en Zuidoost Azië met kleuter - Cambodja
december 2013 - februari 2014

René en Ilse leerden elkaar kennen tijdens een reis. Dat bleef niet zonder gevolg, hun reisgezelschap is inmiddels uitgebreid met Rens, een lekker ventje van 3,5 jaar. Ze oefenden in Zuid-Afrika en Curacao en gaan nu écht lang weg: 11 weken naar Nieuw Zeeland, Australië en Zuidoost Azië.

door Ilse en René


Naar Cambodja
Zaterdag 1 februari 2014. Siem Reap, Cambodja.

Hmm, en dan is mijn maag weer van slag. Vooral water drinken dan maar! We pakken de rest van de spullen in, terwijl Rens met Peter en de kids speelt. Volgens Peter hoef je niet lang van tevoren op de luchthaven aanwezig te zijn, dat advies volgen we op. De luchthaven is vrij nieuw, zo ook de weg er naar toe, alleen ontbreekt er zo'n vijftig meter: er is een noodweg om een huis heen gelegd. Moet kunnen. We checken in, gaan door de douane en zien al snel ons vliegtuig landen. Weliswaar is het een internationale luchthaven, maar het treinstation in Hilversum is niet veel kleiner...

1110950 (320x240)1110967 (320x240)

Omdat we online onze visa voor Cambodja hebben aangevraagd, besparen we daar een flinke wachtrij mee. Onze bagage komt heel snel op de band en buiten staat onze chauffeur klaar. Wat luxe. Wel even wennen hier in Siem Reap; veel toeristischer en drukker dan Luang Prabang. Ons hotel (La Niche d'Angkor Villa) ligt buiten het centrum, de weg er naar toe doet je afvragen waar we terechtkomen. Zullen de foto's op de website dan toch nep zijn? Het laatste stuk is zandpad, maar dan wel met straatverlichting. Als we de poort binnengaan, zien we toch snel dat de foto's kloppen. Het is hier toch best luxe; personeel is super behulpzaam, heeft wel wat moeite met het Engels... We hebben een grote kamer, hier kunnen we goed bijkomen van alle nieuwe indrukken, maar het zwembad lonkt ook! En toch ook makkelijk dat er een restaurant is, weliswaar eten we er als enige - het smaakt uitstekend. En dat je stoel wordt aangeschoven, het servet op schoot wordt gelegd, en je eigenlijk geacht wordt niet zelf bij te schenken voelt iets onwennig; maar ach de jongens doen ook maar hoe het ze geleerd is en zijn gewoon heel sympathiek.

 

Wat Tempels
Woensdag 5 februari 2014. Siem Reap, Cambodja.

We doen we het nog rustig aan, en na het ontbijt gaan we lekker zwemmen. We lopen daarna in tien minuten naar het stadscentrum, waar het supertoeristisch is; wennen! We doen een paar boodschappen, eten en drinken wat en gaan weer terug naar het hotel om weer te zwemmen.

We zijn natuurlijk in Siem Reap om het tempelcomplex van Angkor Wat te bezoeken. Dat kan je niet in een dag doen en zeker niet met een mannetje van bijna vier. We kopen een toegangspas voor drie dagen. Met de tuktuk vertrekken we om zeven uur 's ochtends vanaf het hotel. Die tuktuk is weer anders dan in Laos en Thailand: een brommer met een aanhanger. We hebben natuurlijk een tuktuk met bankjes, maar er zijn ook varianten voor vracht.

1110954 (320x240)1110963 (320x240)

Ilse heeft een aantal locaties uitgezocht die we graag willen bezoeken. Mr Jack rijdt ons eerst naar Banteay Kdei; een langgerekt kloostercomplex wat nog vrijwel niet gerestaureerd is. Rens gaat op onderzoek, doet verstoppertje en vindt het leuk. Wij genieten van alle indrukken. We denken vleermuizen te horen, maar ook met zaklamp zien we niets. Terug bij de tuktuk wil Rens graag bij Jack blijven, wij lopen nog even verder.

Dan gaan we naar Ta Prohm, de restauratiewerkzaamheden zijn volop gaande, maar er blijft voldoende over. Rens kan hier lekker klimmen en klauteren. De bomen groeien bovenop de tempels. Het is hier al een stuk drukker dan eerder op de ochtend. Ilse kiest een eigen route en dat is toch best rustig. Tot slot rijden we naar Angkor Thom langs de Terrace of the Elephants naar Bayon. Daar lopen echte olifanten een rondje en scharrelen aapjes hun eten bij elkaar. Hier is het nog drukker en is er niet echt een alternatieve route. Rens vindt het wel genoeg.

1110966 (320x240)1110965 (320x240)

We zoeken een plekje in de schaduw en Ilse en ik gaan om de beurt verder. Rens kietelt de koningin in haar navel. Hoewel Rens naast een fotogeniek raam zit, lijken er van hem meer foto's gemaakt te worden. Jack brengt ons terug naar het hotel waar we wat lunchen. 's Middags luieren we bij het zwembad. Het avondeten nuttigen we in Pub Street. Echt druk, maar wel de pizza die Rens wil.

Dinsdag houden we het tempo weer laag. We zoeken de was bij elkaar en gaan met de tuktuk op weg. Bij de wasvrouw is het maar goed dat onze tuktuk chauffeur wel Engels spreekt, want zij kent geen woord Engels. Ook de klanten na ons zijn blij met de instant tolk. Al snel rijden we buiten de stad door het platteland naar de zijdefabriek. Uiteindelijk toch bedoeld om toeristen te laten zien hoe zijde gemaakt wordt. Mij kan het niet echt bezig houden, de gids gaat in sneltreinvaart rond - dus tja. Gelukkig is de tuktuk rit wel de moeite waard.

1110946 (180x240)1110949 (320x240)

Bij het hotel hebben we een late lunch, luieren wat en gaan aan het eind van de middag naar Jungle Junction. Rens kan daar heerlijk spelen en de staff houdt hem in de gaten. Wij drinken wat, zien (boom)kikkers en een gekko die over de tafel scharrelt. De (enorme) burgers zijn een aanrader, Rens wil toch weer pizza. In het donker wandelen we terug naar het hotel. Rens valt in slaap, maar de wandeling is tekort om hem diep in slaap te krijgen. Dus drinken Ilse en ik nog iets in het restaurant en praten met een Amerikaans echtpaar. Dat werkt goed, want Rens laat zich makkelijk in bed leggen.

Vandaag gaat het gebeuren: we gaan nu echt naar Angkor Wat. Vanochtend zijn we bij het hotel. Rens en Ilse zwemmen en ik werk het log bij. Benieuwd wat we vanmiddag gaan ervaren.

 

Er kan nog meer bij!
Vrijdag 7 februari 2014. Siem Reap, Cambodja.

Die woensdagochtend relaxen we bij het zwembad en lunchen we bij het hotel. Daarna gaan we richting onze tuktuk. No mr. Jack, busy today. De jongen van de receptie lijkt het maar vreemd te vinden, dat Rens teleurgesteld is omdat Jack er niet is. Ik leg hem uit dat de match tussen Jack en Rens voor ons al de helft is voor een geslaagde middag. Toch verandert er niets, en onder het mom soms-is-het-niet-anders gaan we op pad richting Ta Sohm. Daar klimmen en klauteren we opnieuw over de tempel, het verbaast ons dat je bijna overal in en op mag. Op die manier gaat dit cultureel erfgoed toch verloren. Rens gaat op zoek naar de tovenaarskamer. Die deur blijkt op slot. Toch vinden we wel wat toversnoepjes... hmm, misschien woont hij dan bij de volgende tempel.

Preah Khan is een langgerekte tempel met imposante zuilen bij de oost poort. Rens en Ilse tellen deze, en komen beide op een ander aantal. De oost poort zelf wordt onderhouden, of dat Ilse afleidde is niet duidelijk. Wel duidelijk is dat ze ineens op de grond lag, ai, verrekte zere knie. Gelukkig bood de tempel voldoende afleiding, met een grote olifantenslurfwortel als hoogtepunt. De stok van Rens werd zelfs opgeslurpt! Toch werden we een beetje ongeduldig, Angkor Wat wachtte.

1114920 (180x240)1114923 (320x240)

Via de westpoort verlieten we dan ook Preah Kan, en daar stapten we in de tuktuk. Eerst hadden we, nee beter gezegd Ilse, het plan om tussen de tempels te fietsen. Al op dag één waren we blij dat we dat plan hebben laten varen. De tuktuk brengt verkoeling tijdens de verplaatsingen tussen de tempels. En dat heb je wel soort van nodig, want het is echt vochtig warm!

We rijden opnieuw voorbij Bayan, blijft imposant al die gezichten die de verte in staren. Phman Pakbeng rijden we ook voorbij, wij gaan deze heuvel niet op voor de zonsondergang. Honderden anderen wel. Wij stoppen bij de bassins die de gracht vormen rondom Angkor Wat, wat het grootste religieuze gebouw ter wereld zou zijn. Over een soort van brug lopen we richting de eerste muur, die deze tempel omringd. In de verte zien we de torens er nog net boven uit steken. Dan komen we op een groot binnen terrein en zien voor de eerste keer het overbekende plaatje van Angkor Wat. Wow, ondanks de andere aanwezigen is het indrukwekkend. Vooral de grootte had ik niet verwacht.

Al snel kiezen we er voor om aan de rechterzijde van de corridor te lopen richting het hoofdgebouw. Opnieuw komen we bij een vijver, waar de Wat in spiegelt. Daar staan we dan met elkaar! Bijzonder. We lopen verder, en gaan de trappen op om uit te komen bij de lange zuilengalerij met bewerkte muren. Opnieuw gaan we tegen de stroom in, en omzeilen we de anderen toeristen. We zien dat de stenen trappen naar de torens, afgesloten zijn. Te gevaarlijk. We dwalen rond en komen bij houten trappen uit. Daar ontkomen we niet aan de vele andere toeristen. Net voor vijven gaat Rens deze steile trap omhoog. Rens en Ilse gaan op een rand zitten en kijken in het rond. De Apsara dansers in mooie kostuums op veilige afstand. Rens geniet van zijn koek, Ilse van de setting waar in zij zit. Op een of andere manier ontbreekt de drang om elke hoek en bewerking van deze tempel te zien. Het er zijn, daar gaat het nu om. Met elkaar in goede gezondheid!

1114926 (320x240)

Rondom het middelpunt van de tempel liggen ook bassins, Rens ziet daar uiteraard een theater in en daalt de showbizztrap dan ook af. Bumba in Angkor Wat beleeft zijn première. Dat hij nu pottenkijkers heeft, deert hem niet. Inmiddels kleurt de lucht roder, de zon gaat slapen zoals Rens zegt. Voldaan lopen we het complex uit... Het was voor ons de goede keuze om laat in de middag hier te zijn, nog steeds druk, maar minder druk dan overdag. In de tuktuk rijden we terug naar La Niche 'd Angkor Villa in Siem Reap. Zwemmen in het donker, daar verheugt Rens zich op. Later valt hij boven zijn eten, aan tafel in slaap. Wat een indrukken voor hem en voor ons.

Donderdagochtend lopen we op ons gemak in de richting van Wat Damnak, waar ook de NGO Life and Hope Foundation gevestigd is. Meiden worden daar opgeleid tot naaister en moeten lachen als ze horen dat ik eenmaal per week ga, voor de lol. Zij gaan er hun brood mee verdienen in de toekomst. De machines zijn al elektrisch, helaas is er geen ruimte voor grote tafels om de patronen uit de tekenen. Dat gebeurt op de grond. Verder maken we daar een praatje met een aantal monniken, en speelt Rens in de speeltuin van de lagere school die ook op het terrein ligt.

We zitten even op de overdekte houten brug over de Siem Reap Rivier. Daarna strijken we alle drie neer in kinky paarse stoelen, waar we alle drie een voetmassage krijgen. Heerlijk! Dat zou de lunch daarna bij the Blue Pumpkin op het nieuwe complex aan King's Road ook moeten zijn. Toch gaat Ilse twee keer met haar broodje terug naar de keuken en besluit dan toch iets anders te bestellen. En dat was lekker. Die middag plonzen we opnieuw in ons zwembad eten we bij het hotel. Het eten is er heerlijk en Rens heeft het er naar zijn zin. Bij de jongens van de bediening regelt hij zelf zijn drinken, of yoghurtje. En daar genieten we allemaal van.

We hebben een driedaagse pas voor de tempels van Angkor gekocht, deze moet je dan binnen een periode van een week gebruiken. En we hebben dus nog één dag te gebruiken. Aangezien het ´s ochtends al dagen achter elkaar bewolkt is, kiezen we ervoor de zonsopgang bij Angkor Wat te laten voor wat het is. Wel gaan we deze vrijdag, op pad om Banteay Srei nog te zien. Dertig kilometer ten noorden van de Siem Reap, bekend om zijn bewerkingen op poorten en muren. De tocht er naar toe confronteert ons met het dagelijkse leven van de Cambodjanen. Inventief, agrarisch, met toch nog vaak erg eenvoudige huisjes. Bij Banteay Srei zijn we niet alleen, waren we toch maar eerder gegaan. Neemt niet weg dat de tempel de moeite waard is. Rens vindt de medebezoekers (voornamelijk Aziaten) niet leuk, hij kruipt in een hoekje met de rug naar hen toe. Duidelijke taal. We splitsen dan ook en Rens trommelt er met de lokale blindenmuzikanten op los. Leuk om te zien wat muziek met hem doet.

1114931 (320x240)1114946 (180x240)

Via een pad dat grenst aan de landbouwakkers lopen we terug. Waterbuffels, lelies en vissers brengen het echte leven dichtbij. Wat ook het echte leven en de recente geschiedenis van Cambodja dichtbij brengt, is het Landmijnen Museum. Opgericht door een kindsoldaat van de Khmer Rouge, die destijds zelf duizenden mijnen gelegd heeft. Nu ontmanteld hij ze al jaren, deelt zijn kennis en wil dat dit stuk historie niet verloren gaat. Waarom landmijnen? Niet om de te doden, wel om te verwonden. Een gewonde soldaat, wordt gedragen door twee soldaten, dat zet drie soldaten buiten spel. Nog steeds liggen er vooral bij de grens met Thailand veel landmijnen. Bij een gelijkblijvende capaciteit zijn ze de komende honderd jaar nog aan het ruimen. Pffff. Terug in het hotel starten we met inpakken bagage en voor de verandering zwemmen we nog.


Bamboe trein
Zondag 9 februari 2014. Battambang, Cambodja.

We vertrekken 's ochtends met de bus richting Battambang. De bus van half elf met Rti Moni. Hmm, was dit in het verleden Paramount? We vertrekken uiteindelijk om half twaalf, want eerst moet het gangpad nog met mensen en goederen gevuld worden. Gelukkig zitten wij op een stoel en lijkt er ook nog iets van koeling aan te staan. Onderweg stoppen we en kunnen we gefrituurde sprinkhanen kopen. Helaas had ze geen wisselgeld, haha!

De rit schiet op, want we vliegen over de weg, bumperkleven levert hier status op denken we. Als er naast ons een jongetje moet plassen en er in plaats van stoppen een flesje naar achter komt, zijn we blij niet veel later Battambang in te rijden. Tuktuk chauffeurs geven je amper de kans uit te stappen. Zo opdringerig, dat stoort ons. Ook omdat we hopen dat Phka Villa ons op komt halen. Dat blijkt niet zo te zijn dus even later rijden we met Ya Ya daar naar toe. Ya Ya brengt ons gratis en hoopt dat hij ons die zondag rond mag toeren... Nou dat weten we nog niet. Na La Niche D' Angkor Villa is Phka Villa vergane glorie. De geheime slaapkamer van Rens met tentje (klamboe) is toch een succes. Net als de fiets met zijwieltjes!

De volgende ochtend gaan we op pad met een andere tuktuker, hij rijdt ons naar de bamboe trein. Met uitsterven bedreigt, omdat er plannen zijn om dit spoortraject nieuw commercieel leven in te blazen. In de krant lezen we over een corruptieschandaal rondom dit project en de lokale bevolking die de dupe is. Voor Rens speelt dat geen rol. Hij is onder de indruk van de politieagent die ons welkom heet en vertelt dat de prijzen vast staan. Nou dan maar hopen dat onze machinist er ook iets van krijgt. De assen met wielen worden op het spoor gelegd, de houten basis met bamboe vlonder er boven op, we gaan zitten, de motor wordt gestart. Daar gaan we!

1114951 (320x240)1114958 (320x240)

We schudden op en neer, en verbazen ons soms dat we niet ontsporen. Rens giert het uit van plezier. Dan komen de eerste tegenliggers er aan. Hoe de machinisten het precies onderling afstemmen weten we niet, wij mogen blijven sporen, zij breken hun treinstel af en weer op als wij (en anderen achter ons) voorbij zijn. We sporen tussen de rijstvelden en andere akkers door. Bij het wisselpunt lopen we wat rond en daar staat ook een steenfabriek. Van buiten zie je al dat dat hard werken is, en daar laten we het dan ook bij. Wel zien we hoe een stukje verder op een haan van eigenaar wisselt, en dat de groentenboerin op haar brommertje de paar huizen aan doet. Een frisje bij een oudere dame, zorgt dat zij ook weer twee dagen kan eten.

Op de terugweg zijn wij degene die een paar keer af moeten stappen. Dat maakt deze rit nu juist zo leuk. Onderweg krijgt onze machinist nog eten van een vrouw aangereikt. Dat tezamen met een fooi van ons maakt de dag goed begonnen voor hem. Het is dat er geen slippers verkocht werden bij het station, want die gunnen we hem ook. Hij stelt andere prioriteiten waarschijnlijk. Op de terugweg stoppen we nog bij bloeiende lotus en zien René en Rens nog een dode waterslang.

We laten ons afzetten in het centrum van Battambang. Een provinciestadje met veel winkels waar wit- en bruingoed verkocht wordt. Wij struinen over de markt en door de straatjes. Het maakt een on-Aziatische indruk op ons. Dat wordt recht getrokken bij Baan Faj (rijstkom) een opleidingsrestaurant voor plattelandsjongeren. Daar eten we heerlijk en slaapt Rens uren in de buggy. Als hij wakker wordt, eet hij home made frietjes en ook die zijn lekker.

Terug bij Phka Villa, regelen we vervoer naar de grensovergang Pailin/Ban Pakkard. Rens fietst vrolijk rond en zwemt. Bij het avondeten in het donker fietst hij ook rond, en zwemt! Zijn zijwieltje blijft hangen achter een steen en plons, Rens in het water, fiets op de kant. Rens komt zelf boven en pakt dan René zijn hand. Tranen van schrik, die stomme fiets. Dan is de koek op, hij hoeft niets te eten en dramt alleen nog maar. Dan maar naar bed. Als hij en Ilse in de kamer zijn, denkt de medewerker van Phka Villa Rens te verrassen. De avond ervoor waren er geen toetjes en werd er speciaal voor Rens aardbeienijs gehaald. Deze bleek nog niet op, want die was er nu ook voor hem. Alleen weet Rens dat nog steeds niet. Die viel naast mama in slaap aan papa's kant.

Vervolg reis in Thailand

Inhoudsopgave

  1. Siem Reap
  2. Battambang
Altijd gesloten?

Partners

Social Media

Houd jij van Verre reizen met kinderen? Volg, like en blijf op de hoogte!