Artikelindex

In 10 uur naar Phnom Penh waar oma Liesbeth wacht
27 februari 2008. Phnom Penh, Cambodja.

CambodjaCambodjaCambodjaKrong Koh Kong heeft (nog) niet veel te bieden aan toeristen. We slenteren ’s avonds door het dorpje op zoek naar informatie voor de reis van morgen en een plek om te eten. Het is merkbaar dat het plaatsje bezocht wordt door toeristen maar voor een leuke plek om te eten moeten we flink zoeken. Her en der komen we borden tegen die duidelijk maken dat je daar de busrit naar Phnom Penh kan boeken. Niets over de tocht per ferry die wij morgen naar Sihanoukville willen doen, geen dagtripjes naar de stranden of watervallen die in de buurt liggen. We vinden een Thais restaurant met een tuinterras en menukaart in het Engels. Nog even geen Khmer keuken voor ons. Als we naar ons guesthouse lopen begint het te regenen en te onweren. Imme vraagt om een parasolletje. Na zoveel maanden zon is ze het woord paraplu helemaal kwijt. En Jente wil weten waar de bliksem vandaan komt.

Na een goede nacht starten we fris aan ons volgende avontuur. De tocht naar Phnom Penh kan helemaal over land. Wij kiezen een andere weg. Over water per speedboot naar Sihanoukville en vandaar door naar Phnom Penh per bus. De Lonely Planet raadt de trip per speedboot af. De zee kan verraderlijk hoge golven hebben en de boten worden veel te vol geladen. De taxichauffeur van gister wilde ons wel voor een lage prijs naar het dorp rijden als hij de boottickets voor ons mocht kopen. Twintig dollar plus zijn commissie. Die commissie blijkt kinderlijk eenvoudig uit te sparen. We kopen de tickets gewoon zelf bij het verkooppunt bij de aanlegsteiger. We betalen de toeristenprijs. Voor Cambodjanen geldt een andere.

CambodjaCambodjaDe speedboot naar Sihanoukville lijkt eerder op een draagvleugelboot zoals tussen Amsterdam en Ijmuiden. Maar dan met plaatsen binnen en plaatsen op het dak. Wij kiezen voor een plekje binnen. De drie kaartjes die we hebben gekocht om zeker te zijn van voldoende ruimte blijkt een overdreven voorzorgsmaatregel. Van alle zitplaatsen binnen blijkt slechts een derde bezet. De paar mensen die op het dak zitten doen dat eerder om een sigaretje te kunnen roken, dan vanwege overboeking. Een beetje saai is het wel. Op zee volgen we de kustlijn, maar veel valt er niet te zien. De stop bij een eiland voor de kust is nog wel leuk. Daarna vervolgt de reis zich met inderdaad wat hogere golven. Binnen zitten en een beetje schommelen heeft niet het overdonderende effect op onze kinderen als de kleine open speedboten hebben. De mogelijkheid om wat rond te lopen en te klimmen over de stoelen valt wel weer goed. Wij zijn blij als de boot na vier uur aanmeert bij de steiger van Sihanoukville.

De pier is lang en niet berekend op kinderwagen en rolkoffer. Om uit de boot te komen en over de houten vlonders op het land te komen is nog een hele klus. De aangeboden hulp van medetoeristen accepteren we dan ook graag. Daarmee kunnen we de kruiers en tuktuk-chauffeurs omzeilen. Dat lukt niet meer als er plots een politiepost aan het eind van de pier blijkt te zijn. De perfect Engels sprekende tuktuk-chauffeur heeft zijn positie doordacht gekozen. Terwijl Els naar binnen gaat om het papierwerk te regelen, praat deze op Klaas in. Waar willen jullie overnachten, het is ver naar het busstation, de laatste bussen naar Phnom Penh zijn al vertokken. En ja, het is moeilijk in zijn land, hij moet overal voor betalen en steekpenningen geven. Zelfs zijn parkeerplekje op het haven terrein kost hem geld. We merken dat we in Cambodja weer scherp en achterdochtig moeten worden.

CambodjaBij de politiepost informeert Els bij twee Noorse toeristen naar de gangbare ritprijzen. Vier dollar is de gangbare prijs die toeristen betalen voor de rit naar het busstation. Nadat we het haventerrein uitgelopen zijn daalt de vraagprijs fors. Met de tuktuk-chauffeur die we daar aanschieten krijgen we de prijs naar beneden tot vijf dollar. Nog veel te hoog merken we als plots de perfect Engels sprekende chauffeur van het haventerrein weer voor komt rijden en zijn claim op ons verzilverd. Bij het busstation incasseert hij bij de busmaatschappij zijn commissie. Tja, blijkbaar werkt het zo in Cambodja.

Imme en Jente leggen zich neer bij ons reistempo. Een busrit van vier uur kan zelfs nog wel na de boottrip die ook al zo lang duurde. Hun flexibiliteit verrast ons. Reizen met het openbaar vervoer kan prima met ze.

CambodjaCambodjaVoor het eerst zijn we sneller dan aangekondigd op de plaats van bestemming. De nieuwe weg tussen Sihanoukville en Phnom Penh is prima. De aircon bus brengt ons binnen vier uur naar de hoofdstad. We komen terecht in de avondspits. Langzaam meeschuiven met het verkeer. Onderweg krijgen we iets mee van Cambodja. De witte koeien, de sugarpalms, de brommers met een houten laadbak vol passagiers, de Cambodian People Party, de rommel langs de kant van de weg. Cambodja is niet schoon zoals haar buurlanden. Hier ligt veel rommel op straat. Zelfs in het luxe hotel waar we ons naar toe laten brengen hebben ze er geen remedie tegen gevonden. De ratten die we voorbij zien hollen zijn waarschijnlijk niet te bestrijden.

’s Avonds mailen we Liesbeth dat we zijn aangekomen in haar stad. Met onderbreking heeft ze hier inmiddels bijna een jaar gewoond. Geweldig voelt het als ze de volgende ochtend ons hotel, The Billabong, komt binnenlopen. Haar plan voor een sightseeing door de stad accepteren we voor later. Vooreerst hebben wij genoeg aan de spontane reactie van onze kindjes. Ze vinden het geweldig Liesbeth te zien. En met het zwembad voor de deur hoeven zij nog even nergens naartoe.

CambodjaCambodjaCambodjaEn dat doen we dus de rest van de dag ook niet. Klaas gaat nog even mee met Liesbeth naar haar kamer, en doet wat boodschappen. Maar verder zitten we op het terrasje voor onze kamer wat direct grenst aan het zwembad. De kinderen spelen met een Amerikaans jongetje dat in het luxe bezit is van een opblaasbal. En Jente maakt een grote sprong: ze zwemt voor het eerst zonder vleugeltjes. Meer onder dan boven water. Maar ze vindt het helemaal geweldig. Ze trappelt en ze proest en ze is o zo trots op zichzelf.

 
 

Cambodjaans vermaak
2 maart 2008. Phnom Penh, Cambodja.

CambodjaCambodjaCambodjaHet Waterpark van Phnom Penh heeft Liesbeth voor ons uitgezocht als uitstapje met veel kindervermaak. Ze is er eerder geweest met Rogier. Hij is degene die haar naar Cambodja heeft gehaald. Ook deze keer voegt hij zich voor de lunch bij ons gezelschap. Zijn vrouw Schreia en dochtertje Nita zijn op eigen gelegenheid gekomen en zijn er al als wij arriveren. Met nog een nichtje en neefje wordt het een waar kinderfestijn.

Rogier woont inmiddels vier jaar in Phnom Penh en spreekt goed Khmer. Hij is er terecht gekomen in het kielzog van zijn toenmalige Nederlandse vriendin van Cambodjaanse afkomst en er gebleven nadat ze uit elkaar zijn gegaan. We vinden hem snel sympathiek. Jammer dat de ontmoeting zo kort duurt want hij beschikt over veel informatie over het land waar we door heen reizen.

Phnom Penh blijkt een zeer aangename stad om een tijdje te verblijven. Ook onze opgebouwde reserve ten opzichte van de Cambodjanen na de reiservaring van de eerste dagen verdwijnt. We beginnen ze steeds leuker te vinden en schuiven in de richting van Liesbeth’s claim dat ze de aardigste mensen van Zuidoost Azië zijn.

CambodjaCambodjaDe stad doet ons het meest denken aan Saigon, maar dan kleiner. De Soraya shoppingmall op twee blokken afstand van ons hotel doet niet onder voor die in Vietnam, al is dit wel de enige die de stad rijk is. Een echte koopgoot zoals in Saigon zien we niet in Phnom Penh, maar wel veel losse luxe ingerichte winkels en restaurants. Onze ervaring met het oversteken van drukke wegen in Vietnam komt ons hier ook weer van pas. De drukte is nog niet te vergelijken met die van Hanoi en Saigon, maar de hoeveelheid brommers en luxe auto’s vraagt wel weer om goed opletten. Phnom Penh is geen Vientiane. Ook in andere opzichten doet het land ons tot nu toe meer denken aan Vietnam dan aan Laos, zoals we eigenlijk hadden verwacht. Phnom Penh is anders dan de rest van het land, waarschuwt Liesbeth. We zijn benieuwd . Na de hoofdstad willen we nog Siem Reap en Battambang bezoeken. Ook grote steden, maar met een andere sfeer als Phnom Penh, wordt ons verteld. Wij kunnen ondertussen wel weer erg genieten van de luxe en verkrijgbaarheid van westerse producten en diensten en de vriendelijkheid waarmee we op straat door de Cambodjanen begroet worden.

CambodjaCambodjaWe eten bij Friends. Een goed-doel-restaurant waar voormalige straatkinderen opgeleid worden voor een baan in de horeca. Vergelijkbaar met het project van Jamie Oliver en het restaurant Fifteen in Amsterdam. Het eten (tapas) is heerlijk, het restaurantje smaakvol ingericht en de voormalige straatkinderen gedragen zich als voorbeeldige obers.

We zien het veel in Phnom Penh: winkels en restaurants die een goed doel nastreven. Zoals Plain of Jars, een coffeeshop maar met een andere betekenis dan we in Nederland kennen. Geen hasj, maar naast koffie,  overheerlijke taart en broodjes, verkopen ze hier kleding van Soksabbaai en het evangelie.

Tijdens het dagelijkse wandelingetje van Klaas naar de winkel wordt hij aangesproken door een bestuurder van een brommertaxi. ‘Motobike? Sigarettes? Marihuana? Number One? Lady?’ Klaas geeft geen antwoord en loopt door, maar vraagt zich wel af wat bedoeld wordt met Number One. Heroïne misschien? Liesbeth verteld later dat met Number One, Adam, oftewel een jongen of man wordt bedoeld. En ja, de prostitutie is zichtbaar in de stad. Wanneer we vroeg op de avond nog door de stad gaan, rijden we voorbij guesthouses waarvan de lobby is gevuld met schaars geklede meisjes. In een restaurant waar we eten zit een nette oudere westerse man alleen aan een klein tafeltje. Hij wordt aangesproken door een jonge jongen die een bak met boeken bij zich draagt. Tijdens hun gesprek gedraagt de jongen zich flemerig. Uiteindelijk verdwijnt hij toch. Even later schuift een andere zeer jonge jongen bij de man aan tafel. Hij eet veel en met grote happen. Noem het gerust schransen. Ze zitten samen aan tafel, maar wisselen geen woord. Het is moeilijk om niet in elke alleengaande westerling een sekstoerist te zien.

Bij de grens wordt al aangekondigd: ‘Sekstoeristen zijn niet welkom. We beschermen onze kinderen’. In het magazine over eten en uitgaan in Phnom Penh hebben bepaalde restaurants een ‘Childsafe’ keurmerk. Het is duidelijk dat, nu Thailand zoveel strenger toeziet op het verbod op seks met minderjarigen, deze sekstoerist in Cambodja nog wel aan zijn gerief komt.

CambodjaVoor de sightseeing tour door de stad huren we een tuktuk voor een halve dag. Onze chauffeur is Mr. Ra. Elke dag hangt hij bij zijn tuktuk aan de overkant van ons hotel. De eerste dag vroeg hij naar onze afkomst. Sindsdien roept hij elke keer als wij de poort uitlopen: ‘Holland!’. Hij spreekt, net als opvallend veel Cambodjanen die we tot nu toe ontmoeten, redelijk Engels. Zijn kennis van de stad hoeft hij niet te gebruiken want bij The Pavilion pikken we Liesbeth op die een programma voor ons heeft samengesteld. Dat er ook in Phnom Penh een hotel is met een childpolicy merken we aan den lijve. Binnen de minuut staat de Franse uitbater van het resort aan onze tafel en meldt dat kinderen niet welkom zijn. Voor gezinnen met kinderen heeft hij The Kabiki opgezet. Het ligt op een steenworp afstand, dus als we daar even neerstrijken voor een kopje koffie blijkt dat de bouw nog in volle gang is. Het zwembad is nog niet schoongemaakt en het restaurant is alleen open voor het ontbijt. Het kopje koffie moeten we elders scoren. Wat zijn we blij dat het Kabiki maar voor een paar dagen plek voor ons had toen we vanuit Thailand met ze mailden. Om niet halverwege te moeten verhuizen hebben we afgezien van een reservering. Maar goed ook, want midden in de bouw zitten was heel vervelend geweest. Wel denken we dat het in de toekomst een prachtig plekje gaat worden om met kinderen te verblijven.

CambodjaCambodjaOnder leiding van Liesbeth rijden we naar de Wat Phnom. De tempel zien we alleen vanuit de verte op de heuvel staan. Waar het ons om gaat is de olifant die we banaantjes kunnen voeren. Jente en Imme blijven dit leuk vinden, al vinden ze het inmiddels bijna zo gewoon als een poesje dat op straat loopt. Als we daar staan komt er ineens een enorme zwerm grote vogels piepend overvliegen. Vogels? Als we beter kijken zien we dat het geen vogels zijn, maar gigantisch grote vleermuizen. Zo groot hebben we ze nog nooit gezien. Ze landen in een grote boom waar ze even later als verdorde bladeren aan de takken bungelen.

Cambodja Cambodja Cambodja

CambodjaWe nemen een kijkje bij Liesbeths kamer waar ze tijdens de vorige en afgelopen winter heeft gewoond. Jente was er zo benieuwd naar. ‘Waarom wonen wij niet bij Oma Liesbeth? Mag ik haar huis zien?’ Hierna vertrekken we naar de Russische Markt. Terwijl Liesbeth met de kinderen brownies eet bij de christelijke coffeeshop, schaffen wij een simkaart voor onze mobiel aan en zoeken we op de markt nog (zonder resultaat) naar een roze kimono voor de kleindochter van Liesbeth. Jammer dat er zo weinig tijd is, want het is een plek waar je leuke souvenirs kunt aanschaffen. De nieuwste iPods, Diesel-tassen, antiek en edelstenen, het is er allemaal.

Onze laatste dag in Phnom Penh lunchen we als afscheid met Liesbeth. Bij het opstaan klaagt Jente al over buikpijn. Haar darmen lijken wat van streek en ze voelt ook iets warmer aan dan normaal. Imme klaagt niet, maar als de dunne kinderpoep even later vanuit de zwemluier door de badkamer spoelt (Aarch…!) dan wordt het wel duidelijk dat ook haar darmen een eigen willetje hebben. En zul je net zien dat de doucheafvoer op zo’n moment verstopt is.

 

Inhoudsopgave

  1. Koh Kong
  2. Phnom Penh
  3. Siem Reap
  4. Battambang
Altijd gesloten?

Partners

Social Media

Houd jij van Verre reizen met kinderen? Volg, like en blijf op de hoogte!