Hoezo reisverslaafd…?
Zaterdag 3 januari 2008. Nederland
Na een aantal mooie en onvergetelijke reizen samen met onze drie pubers kunnen we zeker vaststellen: we zijn wel degelijk reisverslaafd geraakt! Het is geweldig om samen als gezin te kunnen reizen, beleven en te genieten, en ook de kinderen Iris (15), Sander (13) en Ruben (10) hebben de smaak behoorlijk te pakken gekregen. Na zes weken Thailand en Laos in 2007, en afgelopen zomer (2008) magisch Marokko gedaan te hebben, is de keuze opnieuw Azië geworden. De tickets zijn geboekt, we vliegen naar Cambodja en reizen daarna overland naar Vietnam, waar we vier hele weken tot onze beschikking hebben om dit enorme uitgestrekte land van zuid naar noord te exploren. Twee nieuwe landen voor ons, en een nieuw avontuur!
Waarom moet dat dan zo ver weg?
Tja, theoretisch gezien hoef je natuurlijk niet erg ver weg te gaan om te kunnen genieten. Ook in Europa zijn talloze leuke en mooie plekjes waar het goed toeven is. Maar toch is het zo heel anders, zo meer relaxed en voegt het toch wel iets extra’s toe om het reizen in een ander continent te beleven. Het feit dat de mensen er heel anders uitzien, de omgeving totaal het tegenovergestelde van thuis is, en de meestal supervriendelijke locals, maken het tot een onvergetelijke ervaring om in verre vreemde oorden te vertoeven.
Genieten is niet in een woord samen te vatten, het kan vanalles zijn, bv een heerlijke massage op een tropisch strand, ritje met een tuktuk door een drukke stad, het overheerlijke eten zomaar in een stalletje langs de kant van de straat (maar gelukkig ook op tijd een pizza voor onze tieners), met handen en voeten in ‘gesprek’ met de locals. En zo kunnen we nog wel even doorgaan…
Voorbereidingen
Gingen we naar Thailand en Laos met redelijk wat voorbereidingen, we laten het steeds een stukje meer los. We zijn nu op het punt aangekomen dat we enkel een ticket naar Azië geboekt hebben, en de eerste hotelovernachtingen in Phnom Penh hebben gereserveerd. Voor de rest willen we ons niet verder vastleggen aan routes, en tijdschema’s. Gewoon zien hoe het verder loopt. Natuurlijk hebben we wel een soort van planning in ons hoofd en een schemaatjes gemaakt, de vier weken moeten natuurlijk wel zo optimaal mogelijk worden besteed. Ter plekke bekijken we wel waar we terecht zullen komen, en hoe lang we willen en kunnen blijven. De vijf vliegtickets naar Azië zijn de hoogste kostenpost van deze reis, ter plekke geef je nauwelijks nog iets uit. En met de Lonely Planet in de hand kom je overal. Waarschijnlijk zullen we nog trajecten per locale bus, per boot, met de trein, en wellicht nog een binnenlandse vlucht boeken. In de steden kunnen we met de tuktuk, cyclo, taxi of de benenwagen vooruit.
Tot nu toe hebben we het geluk op onze handen gehad, dat we nooit serieus met ziekte te maken hebben gehad. Zowel Thailand, Laos als Marokko hebben we op wat reizigersdiarree na (maar wie heeft waar nou nooit last van?) goed doorstaan. Toch gaat er ook op deze reis een uitgebreide medische kit mee, met wat reservekuurtjes antibiotica (je weet toch maar nooit) en andere onmisbare items. De Lonely Planet Health guide Asia & India is hierbij van onschatbare waarde. Klein pocketmodel boekje met ziektebeelden en oplossingen, adressen van betrouwbare klinieken etc.
Reacties van andere mensen
Na enkele ‘verre’ reizen gemaakt te hebben is men er tegenwoordig al wel een beetje aan gewend dat wij niet, zoals iedereen toch, van de standaard Turkije-all-inclusive reizen houden. De meeste mensen in onze omgeving houden hier echter wel van, en snappen dan ook niet helemaal wat wij in Azië zoeken, en waarom we dan ALWEER die kant op willen. Maar echt hele vreemde reacties krijgen we niet meer. Toch vragen sommige mensen zich af of de kinderen dat vreemde scherpe eten wel lusten, en of er uberhaupt wel iets fatsoenlijks te eten valt in het verre oosten. Ze moesten eens weten hoe lekker je er kunt smullen van een sateetje aan de kant van de weg… En dan al dat heerlijke tropische fruit en de verse shakes… Ja, het is echt afzien!
Dat hele backpack gebeuren is ook niet echt standaard voor de meeste mensen in onze omgeving, sommigen denken dat wij hele dagen met een rugzak met volle bepakking door een land heenlopen… Dat is dus niet het geval, je moet het meer zien als een manier van reizen, een soort lifestyle zeg maar, en voor ons een hele goede manier om een land te ontdekken. Wij denken dat we op deze wijze een land het beste beleven. Genieten en beleven, het leven is al kort genoeg om het maar uit te stellen. Natuurlijk kost het behoorlijk wat geld, onze kinderen zijn inmiddels al zo groot dat je de kinderkorting gerust kunt vergeten. Maar zolang we het kunnen betalen hebben we het er graag voor over. De meeste mensen krijgen achteraf enkel maar spijt van dingen die ze NIET gedaan hebben toch? En niet van de knopen die wel doorgehakt zijn, dus gewoon er voor gaan! Over een tijdje zijn onze kinderen zo groot dat ze op eigen benen staan, en dan kan je zoiets niet meer als gezin doen, ook dit speelt in onze overwegingen mee het juist NU te doen. Kredietcrisis of niet, we kunnen er niet voor thuisblijven. De tickets zijn trouwens toch al gekocht en betaald.
We hopen op deze manier ook aan onze kinderen te laten zien dat er meer op de wereld te koop is dan het kleine dorpje waarin wij wonen. Dat het niet voor iedereen logisch is dat ze een warm thuis, te eten en een studie in het vooruitzicht hebben. Als je in derdewereldlanden rondreist, zie je een hoop dingen om over na te denken…
Conclusie
Al met al zijn het de mooie momenten die overheersen tijdens zo’n reis. De contacten met de locale bevolking, met je medereizigers, zijn meestal erg warm. En soms, is er ook een geluksmoment dat je nooit vergeet. Een onvergetelijke herinnering aan iets of iemand in een ver vreemd land. Zodat je na enkele dagen met tranen in je ogen afscheid staat te nemen van lieve hartverwarmende mensen die je nog lang bij zullen blijven. Weer terug thuis is er natuurlijk nog het lange nagenieten met de foto’s, filmpjes, en herinneringen aan een fantatische tijd die we ‘daarginds’ beleefden. En stiekum alweer nieuwe plannen maken voor een volgende reis.
Ja, je kunt wel stellen dat we behoorlijk reisverslaafd zijn geraakt! Gelukkig maar…
Het is bijna zover
Zaterdag 25 juli 2009. Nederland.
Nog minder dan een week te gaan. De rugzakken zijn al van zolder gehaald en we hebben hier en daar al kleine stapeltjes met items liggen die we zeker mee willen nemen. Geen packinglists, het zit gewoon in ons hoofd wat wel en wat niet mee moet. De grote kunst hierbij is om zo min mogelijk mee te nemen en toch alles bij je te hebben. Ook hier krijg je een zekere routine in en wat we niet bij ons hebben is in Azië ook vast wel te koop.
De route die zit ook in ons hoofd, maar ik wil 'm toch even publiceren, zodat voor iedereen duidelijk is wat de route ongeveer zal zijn;
We vertrekken op 31 juli vanuit Düsseldorf International Airport naar Bangkok met Air Berlin. Hier komen we zaterdagochtend aan. Op Suvarnabhumi Airport moeten we enkele uren wachten voor de volgende vlucht naar Phnom Penh met Air Asia. In de hoofdstad van Cambodja kopen we een visum on arrival en we verwachten drie dagen hier te blijven. Vanuit Phnom Penh gaat het via de Tonle Sap rivier en de Mekong verder naar Chau Doc waar we Vietnam binnenkomen. Via de Mekong Delta gaan we in drie dagen naar Ho Chi Minh City, een drukke stad waar het wemelt van de brommetjes. Enkele dagen later verlaten we deze hectiek per trein of per vliegtuig om koers te zetten naar Hoi An, een oud gezellig stadje in midden Vietnam. Hier willen we enkele dagen rustig aan doen en al het moois op ons in laten werken. Met de (mini)bus verder naar Hué, een oude keizerlijke stad, compleet met een 'verboden stad'. Dan nemen we een nachttrein naar Ninh Binh, een slaperig provinciestadje temidden van kleine kabbelende riviertjes, rijstvelden en karstgebergte. Wellicht bezoeken we hier ook nog het Cuc Phoung Nationaal Park. Vanuit Ninh Binh met de bus naar Hanoi. We gaan een paar dagen naar Halong Bay en verder met de nachttrein naar Sapa, vlakbij China. Hier wonen de minderheden zoals de Hmong. We willen hier veel wandelen en genieten van het prachtige landschap. Na nog een paar dagen Hanoi wordt het dan tijd om terug te keren naar het vertrouwde Bangkok. Nog lekker wat shoppen bij MKB en een laatste sateetje op straat om vervolgens weer terug te vliegen naar Europa.
