Rood als kreeften
Vrijdag 24 december 2012. Sihanoukville, Cambodja.

Ons gebrek aan planning zorgt weer voor een probleem momenteel. Naïef als ik ben heb ik even over het hoofd gezien dat het vakantie is voor zowat iedereen, en met de feesten die eraan komen, zit heel veel accommodatie al goed vol. Dus toch maar snel naarstig op zoek naar accommodatie tot na Nieuwjaar. Dat blijkt niet simpel. Eerste feit: de kuststreek is duur. Amai mijn botten, geen idee of het omwille van de feesten is, maar de prijzen voor een kamer met airco zijn gewoon onbetaalbaar voor ons budget. In Sihanoukville toch nog iets gevonden met dank aan de verslagen van Marty en zijn gezin. En het ligt aan het strand volgens de beschrijving. We wilden eigenlijk naar Otres Beach, een rustig strand, maar daar was gewoon niets betaalbaars meer te vinden ofwel moet je heel basic gaan.

We willen daarna door naar Kep, en dan de grens over om enkele dagen op Phu Quoc te verblijven, een prachtig eiland. Ik kreeg van een guesthouse de reactie: ‘Maar mevrouw, onze cliënten boeken een jaar op voorhand. Oké, wij niet dus. Maar nu hebben we toch iets gevonden, maar dat is echt waanzinnig duur, dus zullen we maar twee nachten bijven.

Terug naar Sihanoukville. De chauffeur van de superdeluxe minivan is een echte wegpiraat, en dan van het ergste soort. De weg op zich is één rechte lat, maar desondanks geeft Jenna twee keer over, voor de eerste keer deze reis, om maar te zeggen. We staan verschillende keren op het punt hem aan te spreken, maar uiteindelijk geraken we toch heelhuids in Sihanoukviille.

Met de tuktuk rijden we naar Serendipity Beach, en voor de eerste keer deze reis hebben we het gevoel: ‘het is hier vuil’. Tot nog toe zijn we danig onder de indruk geweest over de relatieve properheid van de steden en dorpen hier in Azië. Er wordt continue vuil geraapt en gekuist, best indrukwekkend. En tweede constatering, zoveel westerlingen.

Bij aankomst in het guesthouse zijn we nog danig onder de indruk van de rit, het strand blijkt een hoop stenen te zijn, en onze kamer riekt naar vocht. Ik heb echt moeite me hier over te zetten, ben heel teleurgesteld, we hadden ons op iets heel anders ingesteld. De kinderen daarentegen vinden het geweldig, en beginnen meteen in het zand te spelen met de berg strandspeelgoed die aanwezig is. We beslissen het nog even aan te kijken en morgen te zien of we blijven of niet, en we laten het allemaal over ons heen komen.

Als we na enkele uren op het strand een eerste balans opmaken, zien we de toekomst al veel mooier in. Ons guesthouse is één van de enige hier op het strand, er zijn bomen zodat de kids in de schaduw kunnen spelen, op een veilige manier, want ze moeten een borduur over om bij de zee te komen. Onze kamer riekt niet meer nadat we de airco hebben aangezet, en het grote strand (gekend om zijn sardientjes opeengepakt gevoel) blijkt voor ons wel mee te vallen, er is eigenlijk vrij weinig volk. Beetje bij beetje kom ik tot rust, en als ik nu een evaluatie maak, zitten we hier gewoon perfect en zou ik dit guesthouse dus echt aanraden. De staf is ook supervriendelijk.

Ik snap wel waarom veel mensen dit strand (Ocheteual) niet leuk vinden, maar wij zijn echte leken wat dat tropische stranden betreft dus voor ons valt het wel mee, al is het in de verste verte geen tropisch strand wat ons betreft. Er lopen hier inderdaad veel alleenstaande mannen rond, maar ja, op welk strand niet? We hadden gedacht dat de kinderen wel tijd nodig zouden hebben om te wennen aan de zee. Niet dus, ze vlogen er gewoon in, zonder angst, Jenna eerst nog met een band, maar tien minuten later ging die ook uit en dook ze gewoon de golven in. Die zijn hier best hoog, voor de kids toch, maar ze laten zich gewoon meedeinen, en ze genieten met volle teugen. Het water is hier niet turkoois blauw, maar who cares, we zitten aan de zee.

Mijn eerste wapenfeit op het strand is al meteen een toerist waarschuwen dat hij bestolen wordt door een kind van vijf. Daarvan ben ik wel danig onder de indruk. Je leest het overal, er zouden tot 15.000 kinderen rondlopen. Elke twee minuten komt er iemand vragen of je een armbandje, fruit of iets anders wilt. Vrouwen bieden manicure, pedicure, total waxing aan. Na even aarzelen waag ik het toch om mijn benen te laten ontharen, met een koordje. Vreselijk pijnlijk, amai. De total laat ik toch maar even aan mij voorbijgaan.

De volgende ochtend gaan we met de boot naar Bamboo Island, met vijftien in een klein bootje, er zijn reddingsvesten, en die van de kids hebben we toch maar aangedaan. Maar de zee is rustig, volle zon. We stoppen eerst bij een klein eilandje waar we mogen snorkelen; voor Jenna betekent dit: ‘we mogen uit de boot springen’ en dat doet ze dan ook meteen. Ze kent totaal geen angst. Een beetje zoeken wat we doen met de kids, met reddingsvestjes erin, voor Ilyan toch niet ideaal, hij kan zich moeilijk rechthouden. Jenna daarentegen geniet met haar zwembril van tante Leen, en kijkt haar ogen uit naar de zeebodem.

Mijn eerste snorkelervaring is dus met hangende kids aan mijn lijf. Het is duidelijk dat dit koraal serieus beschadigd is, de ontelbare kleuren van op TV zijn hier duidelijk niet aanwezig. Toch zie ik enkele mooie vissen en geniet er wel van. Ilyan en Jenna maken gebruik van de mensen in de boot om zich te laten ophijsen en terug in het water te springen. Op het volgende eiland mogen we zwemmen, en hier heb je inderdaad wel een heel mooi wit strand, blauwe zee, grote golven, en een rij stoelen naast elkaar. We zijn natuurlijk niet alleen maar desondanks genieten we met volle teugen. We eten heerlijke tonijn op de BBQ en genieten van het uitzicht. Op de terugweg valt Ilyan als een blok in slaap. Hij is serieus verbrand in zijn gezicht, ondanks de zonnecrème. Dat belooft wat voor ons straks en dus aan het volgende koraalrif blijf ik in de boot. Natuurlijk was het hier tien keer zo mooi volgens Mohamed. Niets aan te doen, ik zal moeten wachten tot het volgende eiland. We maken nog een stop langs Otres Beach om enkele mensen af te zetten, en volgens bijna iedereen is dit the place to be in Sihanoukville. Veel rustiger, minder guesthouses en een mooier strand. Maar alle guesthouses waren hier volzet, en daar was ik heel teleurgesteld over.

Nu ja, zo zien wij het niet echt van ver. Er staan wat ons betreft evenveel stoeltjes op het strand, een hele rij guesthouses en ja, de uiteinden van het strand zien er nog rustig uit. Maar nadat we dit gezien hebben, voel ik me toch weer wat beter met waar we nu zitten. Loslaten en genieten dus. Niets aan te doen, we zijn hier in de verkeerde periode, we krijgen nog wel genoeg de kans om aan het strand te logeren.

We zagen het al aankomen aan het laatste koraalrif: donder en bliksem in de verte. De kapitein gaf zelf aan dat we sneller moesten vertrekken en heel indrukwekkend hoe het weer op zee zo snel kan omslaan. Op weg naar ons strand zagen we in de verte al een echte ‘muur’ op ons afkomen, een echte streep in het water en een volledig grijs vlak. Toch maar onze reddingsvesten aangetrokken en die van de kids, en dan plots werd het volledig donker en viel er een massale regenbui. In een minuut waren we helemaal doorweekt en liet de wind onze boot heen en weer zwalpen. Jenna vond het geweldig, Illy was toch maar bang, en ook wij lachten maar groen. Tien minuten later was het over en konden we weer ademhalen. De kinderen hebben weer een aantal primeurs beet. Eerste keer in de zee, eerste keer in de boot op zee, eerste keer gesnorkeld op zee, eerste keer op een eiland, eerste keer storm op zee.

De dag erop doen we letterlijk niks. De hele ochtend zitten we op het terras van ons guesthouse, in de zetel, terwijl de kinderen in het zand spelen. En eigenlijk doen we wel iets: we boksen een filmpje ineen voor Twenty4Circus, een initiatief van Circolito ter ondersteuning van de Palestinian circusschool. Lieven had ons uitgedaagd om van hieruit iets te doen, en dat vonden we een superleuk idee. De kinderen meekrijgen was niet evident, maar uiteindelijk hebben we toch een mooi filmpje gemakt, al zeg ik het zelf. In de late namiddag pas terug gaan zwemmen, want we zijn allemaal rode kreeftjes sinds gisteren, en genieten volop van de zonsondergang.

Morgen vertrekken we naar Kep. We hebben hier nog wel over getwijfeld, want Kep zou veel minder aangenaam zijn. Maar op dat vlak zijn wij geen typische toeristen want wij vinden dingen meestal leuk in omgekeerde zin van anderen. En gezien plaatsgebrek kunnen we toch niet meer schuiven met data en hotels, dus we zien wel.

We hebben ondertussen een aantal beslissingen genomen in verband met het vervolg van onze reis. Zo gaan we naar Nieuw Zeeland. De vastgelegde planning ziet er als volgt uit:
22/01/13: vlucht Hanoi – Kuala Lumpur
18/02/13: vlucht Singapore – Auckland
11/03/13: vlucht Christchurch – Singapore
We hebben dus een klein maandje om Maleisië en eventueel Singapore te doen, en na Nieuw Zeeland staat Indonesië nog op het programma en eventueel toch nog de Filippijnen. Voor Nieuw Zeeland hebben we een camper vastgelegd, en we zien het al helemaal zitten.