Artikelindex

Strandleven
Zaterdag 6 februari 2010. Sihanoukville, Cambodja.

Ik zit hier nu op het terrasje voor onze kamer, ‘n rood wijntje (uit de minimart) erbij, getjirpt van de krekels en het geluid van de branding op de achtergrond. We verblijven in het Tranquility Guesthouse, Serendipity beach, Sihanoukville. Maar voor ik verder vertel over al het heerlijks hier, eerst over de vorige dagen. Eigenlijk zouden we de 4 februari al naar Sihanouk gaan maar Kathy was een beetje ziekjes. Hetzelfde als mama, diarree, misselijk en gewoon ff niet lekker. We bleven dus maar een dagje extra en zijn de vijfde vertrokken. Die extra dag bleef ik bij Kathy terwijl Wendy en Floortje een ‘meidendag’ hadden. Ze gingen naar een zwemparadijs (erg ouderwets en toe aan renovatie maar er is water, er zijn glijbanen dus wat wil je als kind nog meer?) De volgende ochtend weer op tijd uit bed voor de bus naar Sihanoukville. De genoemde vier uur bleek maar vijf uur te zijn, een prima planning dus.

Daar aangekomen werden we niet bij het busstation afgezet maar een kilometertje daarvoor (schat ik in) op een soort uitvoegstrook midden in Sihanoukville. Erg ‘verassend’ stonden daar al een heleboel tuktuks te wachten. Toen we zagen dat de buschauffeur van alle vertrekkende tuktuks wat geld toegestopt kreeg, snapten we ook meteen waarom we daar werden afgezet. Het inmiddels standaardtafereel speelde zich af: nog voor je de bus uit bent word je in de uitgang al belaagd met aanbiedingen. Maar inmiddels net zo standaard spoed ik me naar het laadruim waar ze de bagage er uit fl*kkeren, alsof de bus zsm leeg moet. Ik vang onze rugzakken op, Wendy pakt ze aan en zet ze bij Kathy en Floortje neer die de boel bewaken en geduldig tegen iedereen zeggen: ‘No, thank you, later maybe!’ Voordeel is dat eer wij alles eruit, gecontroleerd en neergezet hebben de meesten al weg zijn. De achtergebleven tuktukkers beginnen hem al te knijpen en zijn meer geneigd tot onderhandelen dus in plaats van voor 5,00 USD gaan we met een volgepakte tuktuk voor 2,00 USD op weg.

Guesthouse Tranquility is, zoals de naam al aangeeft, rustig en relaxt, aan Serendipity beach, het mooiste en meest gewilde strand. We zitten aan het eind van het strand, wat rustiger en ze hebben familiebungalows. Ook zitten we op vijf tot tien minuten (door de branding) lopen van hét beachlife van Sihanoukville: BBQ's op het strand, een opblaasbaar waterparkje (glijbaan, klimtoren, springkussen, etc) waar de meiden voor 3,00 USD de hele dag in mogen, sunset in een lounge-stoel terwijl je Angkor Draft en pinacolada wordt geserveerd. Dat werk.

Bij vertrek uit Phnom Penh voelde ik me al niet zo 100% en, je raad het al, hetzelfde als de meiden. De eerste avond heb ik in bed doorgebracht met als diner twee paracetamol en een halve fles water. Het hoort erbij dat je het een keer hebt en gelukkig was ik vanmorgen weer helemaal het mannetje.

Voor morgen hebben we een duikdag voor Kathy en mij geregeld en Wendy en Floortje gaan mee om te genieten van een bijna onbewoond eiland.

Vanmiddag op het strand zijn we, na letterlijk tachtig mensen aan onze handdoek gehad te hebben (want het is hier echt wel 'erg'), gezwicht voor twee meisjes die voor ons alle vier een armbandje hebben gevlochten. Ieder zijn eigen kleur met erin gevlochten de naam ‘MaWeKaFlo’. We hebben dus meteen een familieyell: ‘MA!’ (Marty zijn hand naar voren), ‘WE!’ (Wendy haar hand naar voren), ‘KA!’ (Je snapt ‘m wel), ‘FLO!, Yyyyyeeeehhhhhh!!’ (handen omhoog)!

 

Duiken bij Koh Rong
Maandag 08 februari 2010. Sihanoukville, Cambodja.

altVoor een dagje duiken moet je hier wel vroeg uit de veren! Om 07.15 uur moesten we ons met z'n allen melden bij de duikschool om vanaf daar in de verlenge tuktuk (zeg maar een tukousine) te vertrekken naar de haven. Natuurlijk bleek de boot waarmee we eigenlijk zouden gaan net gisteren stuk te zijn gegaan.. maar goed geen nood, een gecharterde grote vissersboot bracht ons in tweeënhalf uur naar het eiland Koh Rong. Floortje en Wendy gingen aan wal om te gaan relaxen, schoolwerk doen en genieten van het eiland. Op het eiland kwamen de meiden nog een (Duits) gezin tegen dat ook met hun kinderen aan het reizen was en waarvan de oudste ook schoolwerk moest doen. Naast elkaar op het terras met uizicht over de blauwe zee en plukjes eilanden hebben ze dan ook samen zitten 'zwoegen' op hun rekenen.

Kathy en ik gingen nadat alle duikspullen en flessen waren opgeladen naar de eerste duikspot van de dag. Voor Kathy enerzijds erg leuk omdat ze nu alleen nog maar hoeft te fundiven en geen 'bijzondere verrichtingen' meer moet doen. Aan de andere kant ook wel spannend omdat ze nu voor het eerst zonder haar instructeur, met alleen maar vreemden (en papa) gaat duiken.

Op Koh Chang, waar ze haar brevet haalde, hadden ze materiaal dat op kinderen is afgesteld. Bij een 'normale' duikschool zoals waar we nu gaan duiken hebben ze dat alleen niet. Wisten we van tevoren uiteraard. Een duikpak, vinnen en duikvest gaat nog wel. XXS past goed, maar de loodgordel kan bijna twee keer rond haar middel, haar masker beslaat bijna haar halve gezicht en de fles is dezelfde die ik ook krijg, dus groot en vooral zwáár. Ze geeft echter geen krimp en sjouwt alles naar achteren waar ze haar vinnen aan moet doen.

altOp één been staan met alles aan op een deinende boot om je vinnen één voor één aan te doen is voor mij iedere keer al een knap staaltje evenwichtkunst, laat staan voor Kathy. Terwijl iemand van achteren haar fles vasthoudt en haar zo wat steun geeft, flikt ze het kunstje en hoppa, overboord! Zodra we met z'n allen klaarliggen is het 'duim omlaag' en verdwijnen we in de diepte. Eerst heeft Kathy nog wat problemen om haar oren te klaren tijdens de afdaling en ze dus wat druk op haar oren krijgt, maar zodra dat is gelukt zweven we hand in hand door de prachtige onderwater wereld. Onderweg zien we grote 'maanvissen' en 'hengelaars' van zo'n 40 cm doorsnede in groepen van vier tot zeven op een halve meter voorbij zwemmen, een trekkersvis van 60 cm die angstvallig de grenzen van zijn territorium in de gaten hield toen wij aan kwamen zwemmen maar ook hele mooie kleine dingen zoals een school tropische garnalen en mooi gekleurde zeeslakken. Na drie kwartier was het al weer tijd om naar boven te gaan, maar geen nood, want na een lunch aan boord gingen we op een andere plek voor een tweede duik. Weer een uur lang genieten van onze gezamenlijke natte hobby.

Intens voldaan maar ook volledig afgepeigerd zijn we de meiden op het eiland gaan ophalen en weer 2 1/2 uur varen terug naar de kust. Toen we rond zeven uur weer terug bij de duikschool waren, hadden we dan ook een twaalf uur durende, intensieve dag achter de rug. Snel een klein hapje eten, even kort skypen met het thuisfront en daarna... Slaap! Een heerlijke, diepe lange nachtrust, gevuld met mooie dromen. We hadden het verdiend.

 

Don Bosco Hotelschool
Dinsdag 9 februari 2010. Sihanoukville, Cambodja.

Een lekkere rustige dag waarbij we de morgen hebben besteed aan schoolwerk. De meester begon de dag met twee kinderen; één uit groep drie en één uit groep zeven die snel aan het werk gezet werden. De juffrouw moest namenlijk de stad in om voor de volgende week de lessen uit te printen en had dus een ATV-tje genomen. Gelukkig was ze snel weer terug en heeft ze op haar vrije dag toch nog wat gewerkt met groep drie.

Nadat we klaar waren hebben we de tuktuk genomen naar de 'Don Bosco hotelschool' in Sihanoukville. Deze is opgezet en wordt gesponsord door Zeeuwse middenstanders waar vooral Wendy er veel van kent. Vergeleken met de overige horeca hier ligt het als eerste  een eind weg van de zee en is het vervolgens meer een echt clean hotel dan een gemoedelijk guesthouse. Bij aankomst zien we een kale verlaten weg en een, met hoog beton omheind, terrein waar de tuktukker eerst een paar keer moet roepen en toeteren voor we iemand zien die de grote stalen poort komt open doen (meteen voor de terugweg maar een deal gesloten met de tuktukker want er was verder geen vervoer te zien).

Binnen werden we hartelijk ontvangen maar leken ze wel geschrokken van het feit dat er mensen waren die ineens 'zomaar' langs kwamen. Er bleken in het hele complex twee gasten te zijn en die waren naar het strand, dus waren we helemaal alleen als bezoekers. We kwamen om te lunchen en zwemmen in het zwembad maar het restaurant was binnen: een soort 'Van der Valk'. Niks mis mee maar in een tropisch land willen we lekker buiten aan het zwembad eten. Natuurlijk kon dat maar vanwege de weinige bezoekers bleek de helft van de kaart 'Sorry, no have' te zijn. Uiteindelijk lekker gegeten en gezwommen en zeker prima geholpen door de leerlingen die daar een opleiding en werk hebben. Voor ons was het allemaal wat te steriel en teveel 'westers hotel' Toen Wendy wat ging navragen over de sponsoring en liet weten dat ze een hoop van de sponsoren op het plakaat in de foyer kende (Loontjes, de Stadsschuur, Rosa reisbureau, Sawasdee uit Driewegen, de PZC, etc) werden ze helemaal enthousiast: 'Hector Loontjes is my personal sponsor, Miss Rosa is mine.' Leuk al die reacties! Na terugkomst lekker gerelaxed met een boekje plus de onvermijdelijke BBQ op het strand.

De opmerking van de dag? Floortje leert hier meer en meer Engels en gebruikt dat op haar eigen manier in haar Nederlandse taalgebruik. Zo heeft ze nu de uitspraak, als ze vindt dat zíj genoeg heeft gegeten: 'Hey Mummy, I sit kaai and kaai full hor!' ( oftewel, Mam, ik zit keivol).

altalt

Op een onbewoond ei-ei-eiland...
Donderdag 11 februari 2009. Sihanoukville, Cambodja.

De laatste update vanuit Cambodja want morgen gaan we verder naar Vietnam. Toch wel een beetje vreemd dat we nu een land 'gehad' hebben en gedurende deze reis hier waarschijnlijk niet meer terugkomen. Het afscheid hebben we dan ook in stijl gevierd maar daarover straks meer.

Gisteren zijn we namelijk naar Koh Ru (Bamboo island) geweest en hebben daar een nachtje doorgebracht in een luxe kippenhok op het strand. Luxe omdat er een spaarlamp in hing, en er dus elektriciteit was, maar verder gewoon een houten hok van vier bij vier meter op palen met daarin twee kisten van 1.80 x 2 meter waar ze een dubbel gevouwen deken met een schim van piepschuim (het matras) op hadden gelegd. Daarboven twee muskieten netten en op het verandaatje twee hangmatten. That's it! De wc/badkamer in  één was verderop voor algemeen gebruik.

altalt

Op ons strand stonden een stuk of tien van die hutjes plus een bar/restaurant/chillplek. Verder is er niets behalve de azuurblauwe zee en een prachtig zandstrand. Meer hadden we ook niet nodig en dat gold voor iedereen die er verder verbleef. Die sfeer proefde je meteen na aankomst en er viel dan ook een collectieve rust over ons. We hebben er echt niks gedaan dan alleen wat lezen, in de hangmat doen waar hij voor bedoeld is, hangen dus, en wat over het strand en in de zee slenteren op zoek naar schelpen. Samen met de meiden heb ik keihard 'op een onbewoond eiland' gezongen, 'met je billen bloot' (even echt doen natuurlijk door je zwembroek van achteren naar beneden te trekken) 'melk uit een kokosnoot!' We hebben de zonsondergang bekeken zittend op het zand. 's Avonds wat gegeten en een paar 'mekong buckets' later lekker samen, toen de meiden op bed lagen, op een sarong aan de branding naar de sterren gekeken.

Na een korte en harde nacht zijn met z'n allen vanuit ons hutje zo de zee in gerend om wakker te worden, daarna nog wat gegeten en op het gemakje (boot was een uurtje later) weer terug naar Sihanouk om de spullen in te pakken voor de grote reis morgen naar Vietnam. Na het eten hebben we dan ook Cambodja gedag gezegd door een romeinse kaars te kopen van een van de kinderen op het strand en hebben letterlijk knallend afscheid genomen. Cambodja en vooral de Cambodjanen, bedankt! Bedankt voor alle mooie, indrukwekkende, vertederende, schokkende maar vooral vriendelijk en vrolijke momenten die we bij jullie hebben mogen meemaken.

Vervolg reis in Vietnam

Partners

Social Media

Houd jij van Verre reizen met kinderen? Volg, like en blijf op de hoogte!