Loopt een man door Phnom Penh...
Zondag 31 januari 2010. Phnom Penh, Cambodja.

Wat een relaxte dag eigenlijk. De busreis die volgens de touragenten zes uur zou duren, heeft maar zes-en-een-half uur geduurd en dat met vier stops terwijl we er normaal maar een hebben op zo'n reis. Ik verdenk de chauffeur er dan ook van een uitgebreide familie te hebben die zich strategisch langs de weg naar Phnom Penh opstelt om overal drinken en eten te verkopen. Maar goed, we waren er dus op tijd en gingen, nadat we eerst vijf brommers uit het laadruim van de bus moesten laden, met een tuktuk op weg naar het Casa Hotel. Dat hadden we gevonden via Agoda en beloofde voor 22,00 USD per nacht een hotel met zwembad! Boeken van tevoren lukte niet dus op de bonnefooi ernaartoe. Daar bleek dat de kamers 50,00 USD waren en het zwembad was wegens onderhoud niet beschikbaar! Nou, dan zoeken we wel verder.

Uiteindelijk zijn we beland in het River Star hotel, 30,00 USD per nacht en aan de rivier, met een ruime kamer en balkon. Voor reizen met kinderen een vereiste want tot 23.00 uur in een kroeg hangen gaat niet, en om nu al om acht of negen uur naar bed te gaan is ook niet waarvoor we zijn gekomen. (Nu valt wel ineens het licht op het balkon uit. Even de schemerlamp uit de slaapkamer halen)

Zo, we zijn er weer, romantisch met avonduitzicht over de rivier met (nu) ook romantisch licht. We zitten midden in het centrum en gaan morgen de omgeving verder verkennen. (Dat we vanavond weer heerlijk met z'n vieren hebben gegeten voor 22,00 USD ga ik niet meer vermelden, dat wordt op de duur zo saai…)

Nog wel de opmerking van de dag, deze keer van Wendy. We zitten, nadat we de spullen in de kamer hebben gezet, even lekker aan de borrel op een terras. Komt er ineens, midden in Phnom Penh, een man met zijn olifant aan een touw voorbij. Marty: ‘Nou ja, de een laat zijn hond uit, de ander zijn olifant, verschil moet er zijn’. Wendy: Oké, maar dan moet je wel een enorm poepzakje bij je hebben!’.

Ook de minder leuke kanten
Woensdag 3 februari 2010. Phnom Penh, Cambodja.

De afgelopen dagen hebben we de omgeving verkend en excursies in de stad gemaakt. Nou ja, stad... Oké, het is dan de hoofdstad van Cambodja maar als je met een tuktuk een kwartier buiten het toeristencentrum gaat, lopen de koeien gewoon over straat hoor. In de stad zelf is het duidelijk merkbaar dat Cambodja een Franse kolonie is geweest; menukaarten in het Frans en de ‘supermarktjes’ verkopen baguettes en brie. Ik haal dus 's ochtends een stokbroodje en een pak melk, smeer ons ontbijt op het balkon en dit laten we ons smaken op ‘ons’ muurtje langs de rivier met uitzicht op de vissers. Niet alleen lekker en gezellig maar ook erg budgetvriendelijk!

Gisteren gingen we naar het Koninklijk paleis en kwamen daar iets na elven aan, maar tussen 11.00 en 14.00 uur is het gesloten... Dus dat maar bewaren tot morgen. Dan maar naar The Russian Market. Er is niks Russisch aan, maar waarschijnlijk werd deze markt vroeger gerund door voornamelijk Russen of misschien zat het Russische Consulaat daar, dat hebben ze me niet duidelijk kunnen maken. Vooral lekker goedkoop shoppen voor katoenen shawls, een pyjama voor Kathy en een overhemd voor mij.

Daarna zijn we gaan eten bij Boddhi Tree Umma, volgens de Lonely Planet een beroemd guesthouse annex restaurant gerund door voormalig straatkinderen. Nou, dat het beroemd was merkten we want alle tafeltjes waren bezet. Gelukkig bleek dat een buslading toeristen te zijn die ook allemaal weer tegelijk weg moesten naar de volgende attractie en toen was het restaurant weer bijna leeg. Prima gegeten. Omdat de Boddhi Tree recht tegenover het Tuol Sleng museum ligt, zijn we daar vervolgens naartoe geweest. Het is niet echt een museum waar je heen gaat voor de mooie kunst of gezelligheid, dit is het genocide museum. In de tijd van Pol Pot was deze voormalige school een van de belangrijkste gevangenissen en martelcentra. Vergelijkbaar met Auswich tijdens WO II.

Omdat we wisten dat er ook beelden werden vertoond die minder voor kinderogen geschikt zijn, ging Wendy of ik eerst een zaal binnen om te kijken of het kon. We hoefden maar drie zalen over te slaan. Voor de rest heeft het erg veel indruk gemaakt op de meiden. We hebben er dan ook nog uitgebreid over nagepraat en extra uitleg gegeven toen we na afloop op een terrasje zaten om bij te komen én bij het avondeten. Vooral Kathy zat vol vragen en wilde alles weten. Het is geen leuke materie maar aan de andere kant is dit ook een deel van Cambodja. Wij vinden het belangrijk dat de meiden tijdens deze reis niet alleen de mooie stranden van Cambodja leren kennen, maar (in zorgvuldig gedoseerde porties) ook de geschiedenis van het land. Het is leerzaam en allebei de meiden gaven aan dat ze het wel spannend vonden maar niet te eng.

Ook zijn we toch nog naar het Koninklijk Paleis geweest. Het lijkt wat op het Golden Palace in Bangkok maar dan veel kleiner en ook wel minder indrukwekkend. Het was zelfs zo erg dat ik er halverwege de route ontdekte dat we hét topstuk van het paleis, de Zilveren Pagoda, al in en uit waren geweest zonder dat we het echt in de gaten hadden gehad... Oké, mijn schuld want pas halverwege vond ik de Lonely planet ergens in de ‘altijd mee rugzak’ en kon ik nazoeken wat nu eigenlijk wat was. Teruggegaan naar de Zilveren Pagoda want daar moet de vloer belegd zijn met duizenden bewerkte zilveren tegels. Toen we er op letten, zagen we wel een stukje van de zaal (omheind) met wat zilveren tegels maar voor de rest werd de vloer bedekt met versleten tapijttegels. Dus niet zo vreemd dat we het niet in de gaten hadden.