Dertien uur op de slowboat
Donderdag 28 januari 2010. Battambang, Cambodja.

Na een dagje relaxen om Wendy nog een beetje rust te gunnen, zijn we 's avonds met Danielle, Norbert, Naoussa en Idanika (dat andere ‘vreemde’ gezin dat ook een half jaar met hun kinderen rondtrekt) nog een afscheidsdiner gaan eten in de buurt van Pubstreet waar het allemaal gebeurt in Siem Reap. Erg lekker en uitgebreid voor ‘weinig’. De volgende dag gingen wij namelijk weg en zij bleven nog even voor ze verder trekken. Erg leuk geweest om een paar keer met zielsverwanten te kunnen praten over dingen die iemand anders ‘toch niet snapt’.

De oppiktijd bij ons guesthouse was weer lekker op zijn Cambodjaans, tussen 06.00 en 07.00 uur. Om 05.30 uur waren we dus al uit de veren om op tijd klaar te staan. Alles was al ingepakt, onze zak met reisvoer (Veel water, noten, mueslikoek en ander powerfood want je weet nooit hoe lang je moet overleven) stond klaar dus laat maar komen! Het ene ticketbureau had gezegd dat de reis zes uur zou duren, de ander vier uur en beiden zeiden ze dat de ander loog. Kathy zei dan ook: ‘Nou dan rekenen we maar op een uur of tien’.

De ene bus na de ander reed voorbij. Als we ons ticket lieten zien was het: ‘No, wrong company’. Ondanks dat we dit vaker hebben gedaan vragen we ons toch weer af of het wel goed is gegaan. We hebben de vertrekdag veranderd, hebben ze dat wel goed begrepen? Maar ook nu maken we ons zorgen om niks. Om 06.30 uur komt ons busje voorrijden en weg zijn we. Eerst een tour door de stad om anderen op te pikken van diverse hotels en guesthouses en dan naar de pier voor de slowboat. Daar aangekomen worden we meteen bestormd door mensen die zeggen dat er op de boot niks te koop is, dus hebben ze baguettes en smeerkaas in de aanbieding voor ontbijt en trossen bananen. Voor de zekerheid (en omdat banaantjes hier zo lekker zijn, toch bijna niks kosten en goed vullen) maar een tros meegenomen. (Wijsheid, bleek achteraf…)

Op het gemakje zakten we de rivier af en na vijftien minuten bleek het al de moeite waard. We vaarden langs dorpjes waar de mensen allemaal echt van en op de rivier leven. Huisjes op vlotten, schooltjes gesticht door Unicef op vlotten, winkeltjes, naaiateliers, garages, visverwerkingsfabriekjes zelfs varkenshokken op vlotten en vlotten volgestort met aarde waar mensen wat groenten of bloemen op proberen te telen. Overal lagen kleine bootjes bij de huizen en in ieder dorp werd ons aankomst met luid getoeter aangekondigd waarop we midden in het dorpje stopten en diverse bootjes onze kant op kwamen om mensen en spullen op of van de boot te zetten/halen.

Daarna het Tonle Sap meer op, wat te vergelijken is met het IJsselmeer maar dan een keer of tien groter, zo ook de golfslag... De reispillen werkten gelukkig prima!

Na drie kwartier gingen we weer de rivier op richting Battambang. Niet alleen is de rivier hier veel smaller, maar ook (nog) een stuk armoediger. Hier kwamen we echt mensen tegen die, behalve een paar stokken met een zeiltje erover op een krakkemikkig bootje waar ze wat visjes mee konden vangen, verder echt niets bezaten. Kinderen die alleen in een kapot en vuil T-shirtje liepen zonder verdere kleren, vaak niet eens een onderbroekje. Maar allemaal zo enthousiast! Allemaal zwaaien, jong en oud! De kinderen die meerennen met de boot over de oever en maar roepen ‘Hello, Hello’, en helemaal in een deuk liggen als wij in ons beste Cambodjaans ‘Soe Sadai’ (hallo) of ‘Li Hai’ ( Doei) riepen.

De rivier is nu wel op een laag niveau en dat zie je ook. De oever is soms bijna drie meter hoog en in de boomtoppen lagen verdorde waterplanten. Ongelooflijk dat er zo'n verschil in waterhoogte kan zijn!

De rivier was hier, zoals ik zei, een stuk smaller en dat betekende dan ook dat we regelmatig bij bochten moesten steken om er doorheen te kunnen. Voor we bij een bocht kwamen werd er al luid getoeterd om het tegemoetkomende verkeer te waarschuwen dat het aan de kant moest. Een paar keer werd de bocht verkeerd ingeschat en zaten we met de neus in de oever geboord. Een hoop geschreeuw, een paar keer steken en we konden weer verder tot... de motor uitviel en we stuurloos tegen de kant dreven. Het mooie is dat iedereen die deze boottocht maakt, al meerdere tijd/weken rond moet reizen anders kan je bijna niet op deze boot terechtkomen. Niemand was dan ook erg ongerust en iedereen ging door met lezen, muziek luisteren, hangen, slapen of wat dan ook. De ‘crew’ dook de motorkamer in en na drie kwartier deed-ie het weer en konden we verder. De meiden hebben die tijd benut door op het gemakje wat huiswerk te doen. Hangend op wat rugzakken of liggend op een leeg plekje op het dek maken de meiden gewoon hun ‘Pluspunten’ of ‘Taal op Maat’.

We hadden daar ook meteen de opmerking van de dag te pakken. Een andere gast op de boot: ‘Het duurt wel lang hè, voor ze het hebben opgelost’. Wendy: ‘Dat is het risico als je met ons reist, wij hebben altijd pech met de boot of bus’. Gast: ‘Oh, hoe lang duurt het dan meestal’. Wendy met een knipoog: 'Nou, meestal een halve dag’. Waarop Kathy even van haar boek opkijkt en zegt: ‘Tsja, het heet ook niet voor niks de SLOWboot’.

Na een prachtige reis kwamen we dan uiteindelijk om 18.30 uur aan in Battambang. Nadat we in de tuktuk naar ons guesthouse The Bungalow waren gebracht en lekker zaten was het inmiddels half acht dus waren we in totaal dertien uur onderweg geweest. Zelf Kathy was dus nog te optimistisch geweest. We waren inderdaad moe maar ook allemaal voldaan. Ook Kathy en Floortje hebben de reis heel mooi en leuk gevonden door alles wat er te zien was. Letterlijk zonder één wanklank. ‘Dit vond ik zelfs nog leuker dan vier uur in een bus zitten!’ Ze hebben natuurlijk weer een staande ovatie gehad bij aankomst. Van tevoren hadden we hier gereserveerd en konden we kiezen tussen twee bungalows voor 35,00 USD tezamen of een familiekamer voor 55,00 USD. Bij aankomst zag hij ons echter met de twee meiden en zei: ‘You get the familyroom for 35,00 USD, is better for you’. Zie je wel dat het nut heeft om je kinderen mee te nemen op zo'n reis!

Scheuren met de bamboetrein
Vrijdag 29 januari 2010. Battambang, Cambodja.

De vrijdag stond in het teken van onze excursie en de toetsen van de meiden. Om met het tweede te beginnen, de meiden hadden weer prima scores. Floortje drie leesfoutjes in de mondelinge en een in de schriftelijke opdrachten van Leeshuis. Kathy had rekenen (pluspunten) en had één echt foutje. De Wereldschool kan weer trots zijn! (Wij ook!)

Onze excursie begon een beetje té toeristisch naar onze smaak en ik dacht: ‘hmmm, misschien toch zonde van die 15,00 USD’. Eerst gingen we naar een krokodillenfarm waar de oorspronkelijke eigenaren van de handtasjes, koffers en schoenen van volgend jaar rondliepen. Natuurlijk vond de gids het ‘leuk’ om ze met een bamboestok te porren zodat ze boos hun bek open deden. (Dieren hebben hier nul waarde behalve als gebruiksartikel of voedsel. Nu lust ik zeker ook een stukje vlees en weet dondersgoed dat die dieren ook alleen voor het eten worden gefokt maar om ze nou te gaan pesten…) Daarna naar een fabriekje waar ze de rijstvellen voor loempia's maken en vervolgens naar een paar mensen die sticky rice nog op de oorspronkelijke manier in een holle bamboe boven het vuur maken. Leuk om te zien hoor, maar niet om nou over naar huis te schrijven. (Wat ik nu dus juist WEL doe.) Vervolgens naar een Rode Khmer monument wat wel confronterend was omdat de schedels en botten voor de ramen liggen opgestapeld en in sprekende beeldhouwwerken de gruwelen van die tijd werden verbeeld. Maar ja, dat is hier wel de werkelijkheid dus word je er ook mee geconfronteerd.

Als laatste hadden we echter iets dat alles weer goed maakte want we zijn op de bamboo train geweest. Je hebt er niet veel voor nodig, een bamboe plank, twee stellen kleine treinwielen, een motor met een V-snaar die je op de achteras aansluit, een vervallen oud spoorlijntje, ‘een machinist’ en een paar Nederlanders met kinderen die wel van spanning houden! Er ligt maar één spoor en je moet daarover heen en terug, dus bij tegenliggers is het opletten en op tijd remmen geblazen! Natuurlijk kwamen wij er een paar tegen en dan wordt er dus één treintje afgebroken en naast de rails neergelegd, de ander rijdt door. Je bouwt het treintje (in twee minuten) weer terug op en je gaat weer verder. Lachen en gillen, die meiden!

Floortje had bij het avondeten dan ook de conclusie: ‘Volgens mij heeft niemand van de klas vandaag op zo'n leuke trein gereden als wij!’ Dat avondeten was trouwens vanavond ook wel weer iets aparts. We werden (omdat ons guesthouse rustig maar wat afgelegen ligt) door onze tuktukchauffeur afgezet bij ‘Battambang BBQ & Buffet’, een aanrader als je hier eens een keertje bent, zeker met kinderen! Hoe het er uitziet? Een stenen tafel met een gat in het midden waar ze een BBQ met gloeiende kolen in hangen, daarover wordt een ijzeren rand overheen geplaatst waarop een soort wok wordt gezet maar dan met de bolle kant naar binnen geslagen. In die bolling sla je wat spleten met een schroevendraaier en onderin hou je een gootje over. In dat gootje gooi je flink wat water en op de bolling met de spleten wordt een flink stuk reuzel (varkens buikvet) gelegd om de bolling goed vet te houden tegen het aanbakken. Ga naar het buffet en kies je vlees, vis, groenten of wat je maar wilt om op de BBQ te leggen en kies groenten, mie, et cetera om in het water te laten koken als een soepje.Hoe langer je bezig bent, hoe kruidiger en lekkerder de bouillon onderin wordt. Het is ‘eat as much as you want’ en de heren obers rennen heen en weer om je van ijs en drinken te voorzien. Heel leuk om te doen met kinderen en met z'n allen mochten we voor deze maaltijd inclusief drank 22,50 USD afrekenen. Voor hier een dure maaltijd, maar zo leuk en lekker om te doen!

Leuke attractie
Zaterdag 30 januari 2010. Battambang, Cambodja.

We hebben besloten dat vandaag de laatste dag Battambang wordt en we willen nog een paar dingen zien. Met de tuktuk eerst naar een Cambodjaanse wijnproeverij (had van ons ook aan het einde gemogen…). Om 09.30 uur smaakt zo'n wijntje niet echt. De wijn was dan ook niet erg goed, hier zijn ze er trots op maar nee, ‘erg hoog in het zuur en een te droge nasmaak’. Het druivensap kan de meiden echter wel bekoren dus daar maar twee kleine flesjes van meegenomen voor de vitamientjes.

Ook gingen we naar een tempel waar ook vliegende honden (Fruitvleermuizen) in de bomen hingen en waar een marktje was. Altijd met volle maan wordt deze markt gehouden en dat het volle maan is merken we ook wel. Nu, om 22.16 uur, horen we nog steeds boeddhistisch gezang uit de luidsprekers van de tempels komen en we hadden vuurwerk vanavond. Daarna nog naar een andere tempel hoog op de berg. Floortje heeft ze geteld: 236 ongelijke treden van duizend jaar oud. En dat rond twaalf uur, het warmste uur van de dag! Waarom ze dat ding nou niet gewoon beneden bouwen? Ik zag een prachtig vlak plekje dat er prima geschikt voor was. Maar goed, we hadden wel een mooi uitzicht hoewel de meiden mopperden dat de tempel niet eens mooier was dan Angkor Wat.

Als laatste nog op een brommertje (het was te steil voor de tuktuk) naar de ‘killing caves’ waar tijdens het Pol Pot regime, duizenden intellectuelen zoals monniken, leraren en architecten bovenop een grot zijn doodgeschoten en geslagen waarna ze door een gat in de grot gegooid zijn. De meeste lichamen zijn na de oorlog naar boven gehaald en alsnog gecremeerd en in een monument bijgezet. Later hebben ze nog ongeveer honderd skeletten dieper in de grot gevonden. Deze zijn nu in een glazen kubus naast een tempel in de grot bijgezet. We hebben de meiden (afgewogen) zo eerlijk mogelijk verteld wat er was gebeurd (zonder de gruwelijke details) en ze waren er wel stil van maar niet geshockeerd.

Terug moesten we over de weg van Pailin naar Battambang. We wilden in eerste instantie via Pailin Cambodja binnen komen maar dat was ons afgeraden en niet voor niets bleek nu. We moesten maar een stukje van tien kilometer, maar we kregen van de tuktuk chauffeur eerst mondkapjes om voor te doen. Ze noemen de weg ‘Road to hell’ en dat was het ook. Héél erg stoffig en vol met kuilen. Als we een auto of vrachtwagen zagen die ons tegemoet kwam of in ging halen riepen we al: ‘Ogen dicht!’. Werkelijk één grote stofwolk die over ons heen blies. Zelfs met mondkapjes was het nog pittig. Op deze weg kwam de grap van de dag. Wendy zat hotsend en schuddend in de tuktuk. Kathy zei: ‘Nou mam, leuke attractie voor je borstjes!’.

Na een snelle douche bij thuiskomst waren wij gelukkig weer verlost van het stof. Naast die weg wonen ook veel mensen, zij zitten daar dus 24 uur per dag in!