Artikelindex

Grensverleggende trip van dertien uur
Zondag 17 januari 2009. Siem Reap, Cambodja.

De dag begon vroeg, om zeven uur staan we klaar voor de reis naar Cambodja. Na een licht ontbijt van fruit en reistabletten gaan we op weg. Een half uur later staan we op de ferry van Koh Chang naar het vaste land (nog aangemeerd). Kathy zegt geen woord, buigt voorover en daar gaat het ontbijt... Snel weer een beetje opgefrist en we zijn er dan nu toch echt klaar voor. Aan de overkant snel weer in de minivan om in een uur of vier naar de grens (Poipet) met Cambodja te rijden. Onderweg hadden we één stop van een half uurtje om even snel wat te eten (dat dan weer wel...).

Voor we de grens over kunnen moeten we natuurlijk wel eerst een visum hebben en dat word in een soort ‘visumproductiehal’ geregeld. Niks geen vriendelijke Thai meer. Zitten! Hier een stapel papieren. Invullen. 1300 Bath p.p. betalen. Paspoort inleveren. Een roze sticker op je shirt plakken. Iets te eten bestellen. Kop dicht en geduld hebben! Je zit daar met zo'n veertig man die allemaal door andere busjes hier naartoe gebracht zijn en hun visum moeten regelen. Iedereen zit in hetzelfde schuitje en moet eraan mee doen dus gaan wij maar mee in de flow. Na z'n 45 minuten is het ineens: ‘Instappen! We gaan! Nu!!’ In konvooi naar de grens, daar met je bagage eruit gegooid worden, allemaal opstellen achter het touwtje en ‘Wait here’. Opeens komt er een man naar ons met een hele stapel paspoorten en begint ‘de roze stickertjes’ te tellen, blijkbaar was hij tevreden. Hij stelde zich voor als onze Cambodjaanse gids die ons over de grens zou gaan begeleiden.

Allemaal in ganzenpas. Wij natuurlijk met voor vier man bagage en angstvallig op de meiden lettend: ‘Hand vast, hand vast!!’ naar het Thaise grenskantoor. Daar opstellen in rijen om ons vertrek uit het koninkrijk vast te laten leggen. (een half uur wachten totdat iedereen erdoor is want we moeten als ‘roze groep’ bij elkaar blijven). Dan door niemandsland de brug over waar we vervolgens letterlijk anderhalf uur hebben moeten wachten voor we met z'n allen door de douane waren en de benodigde stempels erop stonden. En de meiden? Die gingen gewoon rustig in een hoekje zitten lezen of DS’en tot we riepen dat we weer een paar meter naar voren moesten. Na de douane worden we in een kleine bus gepropt die ons naar het centraal busstation brengt. Daar kunnen we weer alles overladen in een andere (grotere!) bus voor de laatste vierenhalf uur naar Siem Reap.

Daar aangekomen staat er gelukkig meteen een roedel driewiel-motor-chauffeurs klaar om de volledig murw geslagen reizigers met z'n vieren tegelijk een ritje te verkopen. We hadden zelfs de kracht nog om van vier dollar naar twee dollar af te dingen en zaten uiteindelijk na meer dan dertien uur reizen aan een welverdiend Angkor biertje/witte wijn/Icetea peach/lemonshake en een portie loempia's te genieten van Siem Reap bij avond. De meiden hebben van ons tweeën ter plaatse een staande ovatie gekregen omdat ze werkelijk geen kik hebben gegeven en aan het einde van de reis NOG enthousiast hun eigen rugzakken voor de zoveelste keer die dag overlaadden in een nieuw vervoermiddel. We hebben die nacht heerlijk geslapen!

Opmerking van de dag: Ik had vanavond na aankomst een pakje sigaretten gehaald en zei: ‘Nou, dat kost dus 4.000 Riel, oftewel € 0,75 per pakje’. Waarop Kathy zegt: ‘Nou, dan kun je beter in Nederland die 27,5 miljoen winnen dan hier!’

 

Natúúrlijk staat Angkor Wat in de steigers
Dinsdag 19 januari 2010. Siem Reap, Cambodja.

Gisteren, de 18e, hebben we niet veel meer gedaan dan uitrusten en genieten van de eerste indrukken van Cambodja. Het is wel een stuk armer dan Thailand, dat zie je wel tussen de toeristenetablissementen door. Siem Reap is dan nog zo'n beetje het centrum van Cambodja waar iedereen naartoe moet om Angkor Wat te zien. Als je iets verder kijkt, zie je echter wel de armoede.

Ook zo apart is dat hier alles, maar dan ook alles in USD gaat. Menukaarten in dollars, als je een tuktuk neemt vragen ze dollars, een blikje cola in dollars, echt alles. Je kan ook betalen met de lokale munt Riel maar dan moet je de rekening altijd zelf omrekenen (1USD = 4.000 Riel) maar om de prijzen te weten moet je dus ook zelf weer terug gaan rekenen naar USD. Het gekke is dat ik het na twee dagen al helemaal gewend ben, in zoverre dan dat ik vaak dollar met euro verwissel en al snel denk, dat ik teveel betaal. Een maaltijd plus drinken met z'n vieren is gemiddeld 15 USD, oftewel maar 11,25 Euro.

Gisteren heeft Kathy weer eens aparte dingen gedaan. Eerst lopen we over een nachtmarkt en wil ze een ‘vismassage’. Stel je voor, een badkuip of rubberen boot waar een paar honderd visjes in zwemmen. Je gaat er met je blote voeten in en die vissen vreten de dode huidcellen van je voeten af. Je betaalt dus om iemand anders zijn vissen te voeren. Maar goed, papa strijkt met zijn dollarbiljet over zijn hart en je dochter is gelukkig. Daarna gingen we eten en staan er op de menukaart allemaal foto's. ‘DIE zien er lekker uit, die wil ik’. Ik: ‘Maar schat, dat zijn kikkers!’ Reactie: ‘Oh, dan neem ik die! Ik ben benieuwd!’ Wat blijkt, ze smaken net als kip, en die was zeker 0,50 Euro goedkoper!

Vandaag zijn we met de tuktuk naar Angkor Wat geweest. Een drie-dagen-pas (die je binnen een week moet gebruiken) is 40 USD p.p. Voor Cambodjaanse begrippen een fortuin. Het is dus echt een goudmijn als je bedenkt dat voor hen een volledige maaltijd 0,10 USD in een foodstal kost. Voor ons (en die duizenden andere toeristen die Angkor gezien moeten hebben) een goede investering om al dat moois drie dagen te mogen bezoeken.

altaltaltalt

De tuktuk is een ideale manier om van de ene naar de andere tempel te gaan omdat het complex zo gigantisch groot is. Natuurlijk beginnen we bij Angkor Wat zelf dat natúúrlijk als wij er komen voor een deel in de steigers staat. Hebben we nu altijd... Maar dat doet niets af aan de grootsheid van het complex, hoewel het ons veel doet denken aan Ayutthaya en Sukhothai in Thailand. Stelletje verwende reizigers. Nee, dan het Banyon met zijn schitterende gezichten uitgehouwen in de stenen of Ta Promh waar de wortels van de jungle de tempel hebben overwoekerd. Prachtig om te zien, kijk zelf maar!

Oh, ja de opmerking van de dag: We lopen in een prachtig versierde tempel waar bijna duizend jaar geleden allemaal vissen, schildpadden en krabben op de muur gebeeldhouwd zijn door arme boeren voor een of ander rijke heerser. Kathy kijkt er naar terwijl ik vertel uit de Lonely Planet welke koning het was en zij zegt alleen maar: ‘Oh, dat zal dan wel een koning zijn geweest die net zijn duikbrevet had gehaald!’ Hoe verzin je het?

 

Kennen wij jullie niet ergens van?
Donderdag 21 januari 2010. Siem Reap, Cambodja.

De afgelopen dagen was het regenachtig dus hebben we onze plannen wat moeten bijstellen. Dat wil zeggen dat we gewoon wat langer blijven. We hebben de dagen dus benut om extra les te geven.

altaltalt

Gisteren zijn we na de les als verrassing naar een zwembad bij een ander hotel gegaan (voor een paar USD mag je daar gebruik van maken). Het was 22 graden, maar in de regen kregen we het toch wel koud. Ik heb daar de beloofde zwemles van Floortje en Kathy gekregen. We hadden namelijk, nadat Floortje haar C-diploma had behaald, gezegd dat als ik hen als meester les zou geven, zij mij zwemles zouden geven omdat ik nooit verder ben gekomen dan mijn B.diploma.

Vandaag hadden we plannen om na het onverwachte bezoek aan de Cambodjaanse opticien (het pootje van Wendy’s bril brak af, voor 50 USD heb je een nieuwe design bril, nieuwe glazen plus meting en binnen 30 minuten is het klaar) naar een vlindertuin te gaan.

’Butterfly garden is only ten minutes, two dollar, oké?’ Wat bleek, Butterfly Garden Hotel is inderdaad tien minuten, maar de vlindertuin waar wij naartoe wilden was 35 kilometer verder. Dat doen we dan liever de volgende keer als we weer naar Angkor Wat gaan en er in de buurt zijn. Dus maar even shoppen in een Westerse supermarkt hier. Echte koffie, kaas, van Houten chocolade, vleeswaren verpakt in de koeling, net of je in de ‘Le Clerq’ loopt. Staan we bij de kassa, horen we ineens achter ons: ‘Hé, jullie zijn toch van Verre Reizen met Kinderen? MaWeKa of zo?’ Ja hoor, komen we mensen tegen die net als wij met het gezin een half jaar aan het reizen zijn en die we op de website verrereizenmetkinderen.nl zijn tegengekomen. Met Danielle (http://www.kakakee.nl) heb ik zelfs nog gemaild vanuit Nederland omdat zij toen al onderweg was en wij info zochten! Met hen hebben we dan ook 's middags nog wat gedronken en ervaringen uitgewisseld.

's Avonds zijn we naar een fluorescerend, kitscherig verlichte nachtmarkt/kermis geweest waar een paar ouderwetse kermisspullen stonden en kraampjes waar je met dartpijltjes ballonnen kon kapot gooien. Ze hadden er echter heel veel foodstalls waar je eten kon halen en daarna op een matje langs de kant van de weg kon nuttigen. Erg leuk én lekker.

Opmerking van de dag. Wendy: ‘Die eetstalletjes komen op zo'n kermis af als vliegen op de stroop’. Kathy: ‘Nou ze komen er volgens mij eerder op af als vliegen op een gloeilamp!’

 

Niets hebben, alles delen
Vrijdag 22 januari 2010. Siem Reap, Cambodja.

We hebben een trip gemaakt met de jeep van ons guesthouse (Baca Villa). De eigenaar, Jan, heeft een vijftal jaren geleden zijn bedrijf verkocht en ging reizen door Zuidoost Azië. In Cambodja kwam hij in contact met een gezin waar hij een zwak voor kreeg. Ze hadden niets hier in de stad en kwamen oorspronkelijk van een dorpje Chhuk, 35 kilometer van Siem Reap. Hij ging daar op bezoek en van het een kwam het ander. Nu werkt de familie in het guesthouse en ondersteunt hij het dorp met een school, gezondheidszorg (afgestudeerde vrijwilligers uit NL) en is bezig met de bouw van een ziekenhuisje. Wij zijn met een van de familieleden in een Jeep op bezoek geweest in het dorp. Je zit maar bijna drie kwartier in de auto en je bent in een totaal andere wereld. Natuurlijk zien ook wij op TV genoeg ellende en armoede om er murw van te raken, maar om er midden in te zitten...

altaltaltalt

De mensen hier leven echt met bijna niks meer dan hun rijstakkertje, leven daar hun hele leven en zijn dolgelukkig met bezoek vanuit de buitenwereld. Niet één keer werd er om geld of spullen gevraagd, de mensen vonden het gewoon leuk dat we op bezoek kwamen. We hebben de schooltjes, het ziekenhuis en de hut van de vrijwilligers bezocht en verder vooral door prachtig landschap gereden. Natuurlijk ging onze jeep onderweg kapot, (de accu zit onder de bijrijderstoel die iedere keer omhoog en omlaag geklapt moet worden bij het in- en uitstappen, een van de kabels had klem gezeten onder mijn 85? kilo, krak, dus konden we niet meer starten. Aanduwen dus!).

altaltalt

Vooral de kinderen waren allemaal enthousiast en kwamen letterlijk de huizen uitrennen om die blonde meiden te zien en ‘Hello!!!’ te roepen. In de schooltjes zijn de meiden gewoon aangeschoven in de banken en deden mee met de Engelse les. De klassen bestaan uit tien tot dertig kinderen (afhankelijk van wie er komt opdagen, want nummer 1 prioriteit is eten. Dus moet er gewerkt worden? Dan geen school!). Om ze wat hygiëne bij te brengen is het na de school tandenpoetsen aan de pomp, dus ook daaraan moesten de meiden mee doen.

Wat ons behalve de armoede het meest heeft geraakt, is de ongedwongen en open vriendelijkheid van de mensen. Ze hebben niks maar willen alles WAT ze hebben graag delen met iedereen die interesse in ze heeft.

Verslag van Floortje:

altWe zijn naar een schooltje geweest en daar heb ik lekker gezeten op een bankje. Het was een leuke maar wel andere school. De kinderen moesten als ze antwoord wilde geven hun vinger opsteken maar ook opstaan als ze tegen de meester praten. Ook moesten we met z'n allen tandenpoetsen bij de waterpomp buiten op het schoolplein. In sommige ramen zit geen glas maar tralies en andere zijn alleen maar gaten met een dichtklap-luik ervoor.

We hebben Engels geleerd en een rijmpje:

Wan tats jor tang
Toe tats jor sjoe
Tree tats jor knie


(One, touch your tongue. Two, touch your shoe. Three, touch your knee )

Het was leuk en we deden het allemaal tegelijk! Ik heb ook een vriendinnetje in de klas gemaakt, we deden grapjes uithalen. Na school hebben we nog tikkertje gedaan op de weg. De kindjes hadden wel allemaal vieze en oude kleren aan maar waren lief. In de auto als we langsreden riepen alle kindjes "hello" en dan riep ik terug "Li Hai" en dan zeg je gewoon doei eigenlijk.

Li Hai en tot de volgende keer, liefs Floortje

 

Picknicken in een tempel
Zaterdag 23 januari 2010. Siem Reap, Cambodja.

Vandaag zijn we weer naar Angkor Wat geweest voor de ‘verre’ tempels oftewel de Grote Route. Hadden we de eerste dag de (meest bezochte) tempels die bij elkaar in de buurt lagen bezocht, nu gingen we voor de wat meer afgelegen tempels. Een stuk minder bezocht maar wel veel in de tuktuk gezeten en de meiden vonden het dan ook geen straf. Voor we weg gingen eerst naar de ‘Angkor Market’ bij ons om de hoek. Dat is een westerse supermarkt waar we eerder al over schreven. Pain du chocolat en croissant voor ontbijt met melk (wat later een soort yogidrink bleek te zijn... maar de meiden klaagden niet). Stokbrood en La Vache qui Rite erbij voor de lunch en we zijn weg.

altaltalt

Vandaag is het weer warm en zonnig dus op de ‘bekende’ plaatsen stikte het van de toeristen die we in onze tuktuk zo voorbij reden. De tempels van vandaag schitterden in pracht en (relatieve) rust. In een van de tempels zijn we aan de zijkant op een muurtje van bijna twee eeuwen oud neergestreken met uitzicht op een Khmer-tempel en hebben daar onze picknick gehouden. Is weer eens wat anders dan het Poelbos zullen we maar zeggen. Onderweg terug naar de ‘stad’ kwamen we nog de nodige buffels in het veld, varkens op de brommer en fietsen beladen met twee meter hoge balen rijststro tegen, dus genoeg te zien.

altaltaltaltalt

Thuisgekomen hebben we gedoucht, heb ik de rugzakken weggebracht om de Cambodja vlaggen erop te laten naaien en hebben de meiden lekker gerelaxt. Daarna weer naar de nachtmarkt waar we aan de kant van de straat voor 12,00 USD met z'n allen hebben gegeten en gedronken. (Oke, als je LIMEshake besteld en je krijgt PINEAPPLEshake, en als je CHICKEN besteld en je krijgt SHRIMP, moet je niet al te moeilijk doen. En ach, het is toch allemaal lekker?!)

 

In de hoeven
Maandag 25 januari 2010. Siem Reap, Cambodja.

Kathy is blij. Heel blij want ze mocht om 07.30 uur uit haar bed om... paard te rijden, samen met mama. We zagen in de stad een advertentie voor de Happy Ranch waar je een paard (eigenlijk meer pony's) kunt huren voor een buitenrit door het Cambodjaanse landschap. Kathy’s Balou was een bruine hengst die graag in galop ging en dat vond Kathy helemaal niet erg. Samen met mama en een begeleidster hebben ze zo'n uur rondgereden en daarna natuurlijk nog het afzadelen, wassen, verzorgen, etc etc. Helemaal glunderend kwam ze terug. Floortje en ik hebben de ochtend relaxed doorgebracht met uitslapen, stoeien, ontbijten en toen naar het Butterfly Garden restaurant om daar te chillen onder genot van een kopje koffie, een sprite en honderden vlinders. Samen met een boekje op de ligbanken weggezonken in de kussens rustig een uurtje hangen terwijl de vlinders om je hoofd vliegen is echt rustgevend, dat zouden meer mensen moeten doen :-)

altaltalt

's Middags zou Wendy even de weektaken voor Kathy en Floortje uit gaan printen. Het heeft haar bijna anderhalf uur gekost. Halverwege kwamen ze er in de printshop achter dat de PC waar ze achter zat eigenlijk toch niet op een printer was aangesloten. Toen ze op de goede PC helemaal opnieuw was begonnen kwamen ze zich er iedere keer mee bemoeien. Wat ook niet echt helpt als je je wilt concentreren. En als klap op de vuurpijl, bleek de afgesproken 100 Riel per pagina ineens 500 Riel te zijn en kleurenprints, waar we niet om hadden gevraagd, 2.000 Riel, of we even 25 $ wilden betalen. NOT!)

Om bij te komen nam Wendy toen in een restaurantje een lekkere lemonjuice with ice en prompt kreeg ze buikpijn. Het gevolg? 's Avonds toen we net wilden gaan eten MOEST Wendy terug, meteen naar de wc en vervolgens in bed gekropen waar ze vandaag bijna de hele dag ook niet uit is geweest. Gelukkig gaat het nu al wat beter en kunnen we waarschijnlijk overmorgen naar Battambang.

We hadden daarvoor tickets geboekt (en betaald) voor morgen, maar gezien Wendy's conditie ging ik maar even terug naar het boekingskantoortje om te kijken wat de mogelijkheden waren om dat een dag te verzetten. Moet je in Nederland eens proberen om een geboekte en betaalde reis van een hele dag met aansluitende taxibus, daarna boot, en vervolgens bus te gaan wijzigen een dag van tevoren. Hier gaat dat heel eenvoudig. ‘May I have your ticket please?’ Ze krast de ‘6’ van 26 januari door, zet daar een ‘7’ boven , ze brabbelt nog even iets in de telefoon waarvan ik ‘Baca Villa’ en ‘26th is now 27th’ versta en ze zegt: ‘Have a nice day sir, hope the miss will feel better soon’. Klaar!! Niks geen 25% refund regels of moeilijk doen. Kun je morgen niet? Dan kom je toch overmorgen!

Partners

Social Media

Houd jij van Verre reizen met kinderen? Volg, like en blijf op de hoogte!