De verloren koffer
Woensdag 22 februari 2012. Siem Reap, Cambodja.

Corné en Hans hebben gisteren bus tickets geregeld zodat we naar Siem Reap kunnen. We hebben tien plaatsen in een bus voor veertien personen. Corné moest natuurlijk al lachen, tja daar passen er ook makkelijk 25 in hebben we ontdekt. Maar de mevrouw beloofde dat dat nu zeker niet het geval zou zijn. En inderdaad, een prachtige, nieuwe ruime minivan, niet eens klapstoeltjes voor in het gangpad er in, en slechts elf stoelen (inclusief die van ons) bezet. Moet niet gekker worden, zo luxe hebben we het nog niet gehad!

Onderweg alleen een klein lolletje toen er aan de brug over de weg gewerkt werd, en de omleiding door de rivier bedding ging. Rens heeft nog even aan oma’s billen geroken, maar zelfs dat viel mee ha ha. Vijf uur later werden we in Siem Reap opgewacht door maar liefst drie tuktuk’s die ons direct naar ons hotel: Villa Baca brachten. We gaan een reisbureau beginnen: ‘Dingdaal: Cambodja voor dummy’s’. Alles gaat zo gemakkelijk, zo kan ik natuurlijk geen volwaardige reisverslagen schrijven!

Gelukkig kreeg ik toch nog even een momentje van adrenaline toen een van de koffers uit de tuktuk rolde. De plastic koffer viel met een enorme smak op de grond, een grote bus kon hem nog net omzeilen. Gerrie schrok nog meer, ze zat in de tuktuk voor mij (en de gelanceerde koffer) en dacht dat wij op die bus waren geknald! Maar goed, niets gebeurd, koffer terug in de tuktuk en verder rijden.

We hebben vier kamers geregeld, dus iedereen heeft lekker een eigen bed. Het is wel weer echt poepie heet, er staat gelukkig een opklapbaar zwembad (zoals sommigen dat thuis in de tuin hebben), dus daar kunnen de jongens toch even lekker afkoelen (op hoop van zegen want het water is bruin).

’s Avonds te voet naar het dorp, onderweg kwamen we grote bakken met Dr Fiss massages tegen. De heren wilde er wel in, nou voor een dollar inclusief blikje cola vijftien minuten schoon knabbelen kunnen we niet weigeren! We hebben nu allemaal erg schone voeten, wel een raar gevoel hoor! Gerrie werd binnen vijf minuten spontaan fotograaf ha ha!

Terug bij het hotel blijkt de stroom in de hele wijk niet te werken. Het is overdag ruim 36 graden, en dat wil ’s avonds maar langzaam zakken. Zonder airco of fan vind ik het dus echt wel vervelend heet. Ik heb de hele avond het liggen ‘belijden’ op bed, de anderen hebben naar Jan geluisterd, de eigenaar van het hotel. Hij heeft heel veel verteld over het werk wat hij hier doet, het opstarten van onderwijs en gezondheidszorg projecten in de buitengebieden (dertig kilometer van Siem Reap).

En heel belangrijk: goed bericht uit Winterswijk: Jip heeft een goede nacht gehad. In de bench vond hij een slecht plan, dus is zuster Hetty maar bij hem en zijn infuus in de gang gaan slapen. Zo ongelooflijk lief! Toen we hem riepen via skype gingen zijn oortjes echt even omhoog en kwispelde hij! Geweldig. Nu maar hopen dat het geen korte opleving is, maar een ingezet herstel. Als hij vanmiddag goed genoeg is, nemen Hetty en Kees-Jan hem nog even mee naar het Hilgelo. Het lijkt wel stichting hond doet een wens, echt zo fijn voor Jip!

Hotel met zwembad
Donderdag 23 februari 2012. Siem Reap, Cambodja.

Vandaag weer een echte Cambodja dag, geweldig! We zijn met twee tuktuk’s naar de dorpjes gereden waar Jan zijn projecten heeft opgezet. We hebben veel vrolijk zwaaiende mensen gezien, prachtige rijstvelden, geleerd hoe ze suiker destilleren uit de suikerplanten, op school met de kinderen gesproken en het ziekenhuisje gezien! Wat een belevenis!

Terug bij Villa Baca blijkt de stroom weer uitgevallen, het zwembad wordt schoongemaakt en heeft geen water meer (geen overbodige luxe maar wat ons betreft wat matige timing). Corné en papa zijn op zoek gegaan naar een ander hotel met zwembad. Het is prima in Villa Baca, maar omdat we de hele middag daar zijn als Joep slaapt en het echt poepheet is, vinden we dat we een zwembad nodig hebben voor afkoeling en vertier. Al snel belden ze dat ze een goed hotelletje (Lotus Lodge) voor ons gevonden hadden, prima kamers, groot zwembad: heerlijk!

Helaas minder goed bericht over Jip. Gisteren heeft hij een fijne dag gehad, gespeeld bij het Hilgelo! Vandaag wil hij niet eten, maar erger nog: is hij weer gal gaan spugen. We vrezen met hele grote vrezen dat Hetty en Kees-Jan afscheid van hem moeten gaan nemen. We zijn erg verdrietig dat we hem waarschijnlijk zelf niet meer kunnen knuffelen.

Angkor Wat
Vrijdag 24 februari 2012. Siem Reap, Cambodja.

Gisteren op het platte land hoorden we luide muziek en dat bleek bij een bruiloft te horen, duurt drie dagen en nachten (wist een van de vrijwilligers die ernaast probeerde te slapen te vertellen). Nou Hans en Jeanne waren het er over eens: het zal je maar gebeuren zo vlak naast de deur, dan ben je mooi het haasje.

Vanochtend aan het ontbijt ook hier zo’n muziek, vraagt Hans vriendelijk aan de serveerster: ‘Mag de muziek misschien ietsje zachter?’ Kijkt dat meisje verbaasd: ‘Dat is een bruiloft bij de buren meneer, vandaag dag één’. Had je het gezicht van ons pap moeten zien ha ha. Gerrie lag ook helemaal in een deuk. Gelukkig liggen onze hotelkamers ietsje terug en hebben we daar binnen geen last van alle geluiden.

Vanochtend naar Angkor Wat, het grootste tempelcomplex ter wereld. Mag in een adem met de Chinese muur en de piramides genoemd worden. Ik wist wel dat het druk zou zijn met toeristen, maar een ontvangst zo groot als bij de Efteling en de ene touringcar na de andere had ik toch niet verwacht. Ik moest dan ook echt even omschakelen.

Bij de eerste tempel hebben we de tuktukchauffeur gevraagd ons vast naar een andere te brengen, in de hoop dat het daar minder druk zou zijn. Tevergeefs natuurlijk, dus toen zijn we maar (net als in de Efteling) in de rij gaan staan, bah. Bij nog wat verder weg gelegen tempels leek de drukte wat af te nemen (of ik raakte er aan gewend). Wat Phrom, een gedeeltelijk door de jungle overgroeide tempel (waar een film van Indiana Jones is opgenomen) vonden we allemaal echt prachtig. Tegen elf uur en allemaal drijfnat van het zweet, zijn we weer naar ons hotel gegaan voor een frisse duik!

Gisteravond wisten we al dat Jip weer steeds zieker werd en vandaag in zou slapen. Maar toen we vanmiddag voor de laatste keer met hem skypten schrokken we ons toch echt wel een hoedje. Wat is hij ziek! Hij had zelfs de kracht niet om zijn koppie even op te tillen. We werden er allemaal heel verdrietig van. Kees-Jan was super lief voor hem en heeft beloofd vandaag de hele dag bij hem te blijven, dat voelde heel fijn. Vanavond hebben we een ster uitgekozen: Sirius van het sterrenbeeld ‘grote hond’, daar gaat onze Jip naar toe. En we hopen dat Nina met hem gaat spelen achter de regenboog!

Tonlé Sap
Zaterdag 25 februari 2012. Siem Reap, Cambodja.

Vanochtend met de tuktuk naar het Tonlé Sap meer, daar zijn diverse drijvende dorpjes aanwezig. In de Lonely Planet stond al dat we niet de enige toerist zouden zijn. Bij aankomst bleek de ‘Efteling’ parkeerplaats nog in aanbouw en leeg, dat viel mee. Eerst twee dollar per persoon betalen voor…. eh, ja waarvoor eigenlijk. Daarna nog eens achttien dollar per persoon voor de boot die je rondvaart. Dus ruim honderd dollar armer zaten we op de boot, file varen richting het meer.

De dorpjes zijn zeker bijzonder, unieke manier van leven, maar ook zeer gevaarlijk. Vele gezinnen missen vader, moeder of wat kinderen omdat die (veelal bij hoog water) verdronken zijn. Tijdens het varen enterden er ineens wat bootjes en kwamen er kinderen aan boord om drinken te verkopen of te bedelen. Moeders hangen waterslangen (niet giftig maar toch) om hun kinderen zodat wij kunnen betalen om er een foto van te maken. Onze gids vertelde dat de mensen lang niet altijd genoeg te eten hebben en een lage levensverwachting hebben. Maar waar blijven die honderd dollar die wij zojuist alleen al betaald hebben dan? De gids vertelde trots dat er sinds 2009 een weg gebouwd is en een drijvende school voor de kinderen, maar dat is natuurlijk maar een fractie van het geld…

Toen wij een moeder met drie kinderen in een bootje koekjes gaven (sultana speciaal uit Nederland geïmporteerd voor ons en dus kostbaar voor onze kinderen) werden die in de hoek van de boot gesmeten en werd er verder gebedeld voor geld. Onze kinderen wisten niet hoe ze het hadden, verbolgen en ik ook. Die hadden duidelijk geen honger. Maar goed, de toeristen hebben het hier dus al aardig verknald. Blijkbaar is bedelen zo’n goede inkomstenbron geworden dat kinderen nu een bedelbaan hebben in plaats van naar school gaan.

De gids wilde met ons naar een drijvende winkel waar we eten of andere waren konden inslaan die we dan later als we de school gingen bekijken aan de kinderen konden geven. Toen ik aangaf dat we niets gingen kopen om weg te geven, dat we eventueel nog wel wat koekjes hadden, werd het bezoekje aan de school gecanceld en werden we naar een andere drijvende winkel gebracht. Uiteindelijk is het wel een fotogeniek uitstapje geworden.

Wat een tegenstellingen, aan de ene kant van het land zijn ze wat angstig voor ons omdat ze nog nooit blanke kinderen hebben gezien, en hier belanden we in massatoerisme met desastreuze gevolgen voor de authentieke levenswijzen.

Vanavond hebben we onze voeten en onderbenen weer laten masseren. Die meiden lagen helemaal in een deuk toen we met alle kinderen op een rij gingen liggen, heerlijk! Er werd nog ‘gevochten’ om wie Guus mocht doen ha ha. Een oude man die ook gemasseerd werd was boos omdat we de rust kwamen verstoren, maar die meiden maakten veel meer herrie dan onze jongens. Die kerel heeft toen hij weg ging van kwaadheid alle slippers op straat gegooid. Binnen moesten wij en ook die meiden er hartelijk om lachen. Hans, Jeanne en Gerrie zijn voor de total body variant gegaan en zien we vanavond wel weer een keertje verschijnen.

De lekkerste Lok Lak
Zondag 26 februari 2012. Siem Reap, Cambodja.

Het leek ons leuk om de zonsopgang bij Ankor Wat te gaan bekijken, maar met alle kinderen? Gerrie bood aan bij de kinderen te willen blijven, en opa en oma hadden niet zo’n zin om voor dag en dauw uit bed te gaan. Dus zaten Corné en ik om vijf uur samen in de tuktuk.

We hadden echt heerlijk geslapen. Joep huilt iedere nacht wel drie tot vijf keer, vaak zijn we daar maar een minuutje mee bezig, maar na twee maanden word je daar wel een beetje moe van. Een nachtje zonder hem op de kamer was echt heerlijk!

Het leven op straat kwam op gang, markt was al open, gaaf om te zien. We hebben bij Ankor Wat gezeten totdat de zon opkwam. Het was toen al bijna helemaal licht dat had ik niet verwacht, en de kleuren waren dus wat minder bijzonder. Maar de hele entourage was prachtig en zeker de moeite waard. Sowieso heerlijk om er even samen uit te zijn! Wat ook bijzonder was, in het schemerdonker begonnen ineens alle krekels tegelijk geluid te maken. Alsof er een knopje op ‘aan’ was gezet, echt gaaf.

’s Middags hebben Corné, Rens en Gerrie een kookles in de Cambodjaanse keuken gehad. Ze gingen naar de markt, kregen uitleg over de groenten en specerijen, daarna alles zelf bereiden en toen het klaar was kwamen wij om alles mee op te eten. Ze hadden het super leuk gehad. Rens had Lok Lak gemaakt (beef met groenten) omdat Joep dat altijd zo lekker vindt. En deze was absoluut de aller lekkerste ooit! Rens straalde van oor tot oor, heel leuk.

Toen we naar het restaurantje liepen kreeg ik nog een foldertje in handen geduwd. Er was een optreden van traditionele dansen door kinderen. Dat hebben we in Bali ook eens gezien en dat was toen echt super leuk, dus besloten we nu weer te gaan. En we werden niet teleurgesteld, het was erg leuk om de kinderen te zien dansen. Het bleek een weeshuis, wat op deze manier wat meer aandacht op zich wilde vestigen, maar niet op een vervelende manier. Na afloop mochten alle mensen mee dansen op het podium en dat was leuk. Onze kinderen dansten vrolijk mee, Guus deed pogingen de vertoonde apendans te imiteren ha ha.

Ontbijt bij Angkor Wat
Maandag 27 februari 2012. Siem Reap, Cambodja.

Corné en ik hadden gisteren gemerkt hoe lekker het in de vroege ochtenduren is. Daarna wordt het zo snel warm dat enige inspanning niet echt lekker meer voelt. We wilden vandaag nog één keer naar Ankor Wat, en er moest dus besloten worden hoe laat te vertrekken. Zeven uur ontbijten of zeven uur vertrekken? Uiteindelijk compromis: Zeven uur vertrekken en dan daar ontbijten. Nou dat was echt leuk.

We kregen broodjes, ham, ei en water mee uit het hotel. Met onze ranja, nutella en leverpastei er bij was het een heerlijke picknick. Daar zaten we dan, op het grasveld voor de grootste tempel (Ankor Wat zelf), niet te warm, echt genieten! Daarna nog het hele complex bekeken, prachtig. Om kwart over negen pikte ik het al weer af van de hitte en we besloten te splitsen. De ‘kinder tuktuk’, waar Gerrie en ik als vrijwilligers ook plaats in namen, ging richting zwembad. De echte tempelaars onder ons hebben zich nog wat langer rond laten rijden en hebben vanuit de tuktuk nog meerder tempels aanschouwd. ’s Middags, dutjes, school en weer zwemmen, het ritme zit er goed in!

O ja, is de bruiloft rechts achter het hotel voorbij, begon het spektakel vanochtend links achter het hotel. Dat hoor je veel beter in de kamers…

Morgen gaan we in de bus naar Battambang, dus vanavond weer alle koffers ingepakt. We laten, ondanks dat we de kamers controleren, in ieder hotel wel iets liggen. Ik begin er echt van te balen, daar ligt waarschijnlijk nog wat onder het bed en hier hebben we niet meer onder het hoofdkussen gekeken etc. Dus we hebben vanavond nog beter ons best gedaan, we zullen zien.