Artikelindex

Drukke metropool
Vrijdag 17 februari 2012. Phnom Penh, Cambodja.

Vanochtend een afschuwelijke rit naar Phnom Penh gehad. Het begon gisteren eigenlijk al. Kaartjes kosten acht dollar per stuk maar er was een vaag verhaal dat de airco dan niet gegarandeerd kon worden. Als we dat wel wilden, kosten de kaartjes tien dollar per stuk. Corné dacht dat het wel los zou lopen en kocht de kaartjes van acht dollar. Echter je ziet hier veel van die busjes rijden, zo vol gepropt dat de achterklep open moet om alle bagage er in te krijgen. Aangezien ik snel wagenziek ben (samen met nog wat andere kinderen) en hitte ook niet echt mijn favoriet is, ben ik later nog terug gegaan om zeven keer twee dollar bij te betalen. Het was natuurlijk al een vaag verhaal, maar vanochtend op het busstation werd duidelijk dat we at random in een bus werden gestopt. Die veertien Euro zijn in de zak van het regelmannetje van het hotel gegaan, bah.

Nou de achterklep ging wel dicht, maar daar kwamen de mensen. Zo’n busje heeft twee stoelen naast elkaar, een gangpaadje van vijftien centimeter en dan weer een stoel. Je legt een kussen in het gangpad en viola, je hebt vier plaatsen. De een na de ander kon er zogenaamd nog wel bij. Wij hielden weer vast aan onze zeven stoelen, quote Corné: ‘we gaan van hun probleem niet ons probleem maken’. De chauffeur reed als een dolle en veel te hard. Achter ons zat een gezin met drie kinderen. Toen de bus steeds voller werd bleek dat zij maar twee van die ieniemienie plaatsen hadden, immers kinderen gratis. Dat vond ik wel lullig dus één van die kindjes heb ik tussen onze jongens gezet: die deelden dus in onze ogen drie en een kwart plaats (verkocht als vier) met z’n vijven.

Toen we al met 25 in de bus zaten (in Nederland bedoeld voor veertien á vijftien personen) kwam er nog eentje binnen, dat ging niet dus eentje stapte er uit. Na een heel stuk rijden en nog steeds roekeloos rijgedrag van de chauffeur, bleek het mannetje dat uitgestapt was, achter aan de auto te hangen, zich vasthoudend aan een brommer die daar ook nog aanhing! Ik kon mijn ogen niet geloven, eerst lachten we nog van dit kan toch niet waar zijn, maar al gauw ging ik me toch erg veel zorgen maken om die man daar buiten bungelend. Corné bleef bij zijn standpunt ‘hun probleem’, maar ik vond dat wel een beetje te gemakkelijk. Als die man er nu eens af zou vallen, misschien is hij ook wel papa van wat kleintjes, je moet er toch niet aan denken! Dus heb ik (onder protest van Corné dat ik heus niet de hele wereld kon gaan helpen), de stoel van Joep opgeofferd, kind op schoot, man naar binnen, pff...

Maar goed tegen twaalf uur waren we in Phnom Penh. Poeh wat een drukke stad, het lijkt wel een metropool ha ha! Auto’s, brommers, tuktuks, het krioelt door elkaar. Toen we nog in de bus zaten maakte een tuktuk chauffeur al oogcontact, hij was vastbesloten klanten op te doen. Nou dat vind ik dan wel weer een gezonde handelsgeest en hij heeft ons keurig naar ons hotel (thekabiki.com) gebracht. Wat een oase van rust en groen! We hebben een prachtige familiekamer met zes bedden! Zo veel luxe hadden we deze reis onszelf nog niet gegund, alle waarde natuurlijk ook naar zijn geld. Hier kunnen we opa, oma en Gerrie morgen prima ontvangen!

Vanmiddag na het zwemmen lekker gekleurd en gestickerd terwijl we hard meezongen met Nick en Simon, zo komen we helemáál in de opa en oma sferen! Vanavond kregen we sms’jes dat ze helaas al twee uur vertraging hebben op Schiphol, en met 65 minuten overstaptijd in Hong Kong, wordt dat een beetje lastig. Grr, het zal toch niet waar zijn dat we allemaal nog veel langer moeten wachten?

 

Opa, oma en Gerrie
Zaterdag 18 februari 2012. Phnom Penh, Cambodja.

Gisterenavond laat wisten we al dat de familie meer dan drie uur vertraging had, en dus zeker de aansluiting vanuit Hong Kong naar Phnom Penh gingen missen. Bah! Vanochtend kregen we bericht dat ze van Hong Kong door konden naar Bangkok en van daaruit door naar Phnom Penh. Verwachte aankomsttijd twintig voor acht ’s avonds in plaats van half elf ‘s ochtends. We hadden al een tuktuk besteld om tien uur om ons naar het vliegveld te brengen, maar die heeft ons dus nu naar een shopping centre gebracht.

Guus heeft al een paar dagen diarree en toen we aankwamen spuugde hij zijn hele ontbijt op straat, verdikkie. Op de vijfde verdieping was een soort gokhal met wat aardige ‘attracties’ voor de kinderen. Zij vonden het gaaf, ik vond het er afschuwelijk druk en lawaaierig. Daarna nog bij een winkeltje een telelens voor onze Canon camera gekocht. We hadden toch onvoldoende inzoomcapaciteit vonden we en hebben onszelf verwend.

Daarna terug naar ons hotel, heerlijke middag gehad, beetje gezwommen, dutjes gedaan en verder niets. Rens wilde perse mee opa, oma en Gerrie ophalen bij het vliegveld, maar dat vond ik wel een beetje laat voor hem. Ik gaf hem de optie om een dutje te doen en dan wel mee te mogen, nou dacht Rens die kans pak ik en ging heerlijk twee uur liggen snurken!

’s Avonds de stad in om te eten. De tuktuk hier is wel een echte beleving moet ik zeggen, verkeersregels lijken er nauwelijks te zijn, je zoekt een gaatje en zigzagt dan naar het volgende gaatje. Om zeven uur gingen Teun, Rens en ik naar het vliegveld. Wout was doodmoe (was al in het restaurant in slaap gevallen) dus die ging lekker naar bed. Guus, geen eten, diarree en gespuugd, dus die ging zeker ook niet mee, tot zijn zeer grote verdriet.

We hadden het erg gezellig met z’n drietjes, even alle hotelletjes geëvalueerd en lekker zitten kletsen. En toen was het zover: daar kwamen ze in de verte aangelopen! Teun en Rens zetten het op een rennen, liepen het vliegveld in waar ze natuurlijk eigenlijk niet mochten komen en daar werden ze in de armen van opa, oma en Gerrie gesloten. De official wilde ze nog tegenhouden, maar bedacht zich met een glimlach op zijn gezicht! Ik had verwacht (na de sms’jes van papa) dat de koffers er waarschijnlijk niet bij zouden zijn, en ik had onze tuktuk dus laten wachten er vanuit gaande dat dat ging passen. Toen ik (gelukkig) al die koffers zag, probeerde ik nog een tuktuk te regelen. Onze chauffeur snapte niet waar dat goed voor was, volgens hem paste dat allemaal prima in zijn tuktuk. En jawel: Rens voorop, wij allemaal de benen in onze nek en gaan met die banaan. Welkom in Azië opa, oma en Gerrie! Bij het hotel hebben we Wout en Guus wakker gemaakt, die lieten de knuffels, cadeautjes en koekjes zich welgevallen!

file117932689_spr

Koninklijk Paleis
Zondag 19 februari 2012. Phnom Penh, Cambodja.

Vanochtend rustig aan gedaan, verrukkelijk uitgebreid ontbijt, kinderen alvast een plons in het zwembad. Daarna op naar het Koninklijk Paleis en de Zilveren Pagode. Dat is hier dichtbij dus gingen we lopen. We twijfelden waar de ingang was en schoten een tuktuk chauffeur aan om het te vragen. Nou zei hij, op zondagochtend bidt de koning en het is daar gesloten. Hij zag de Lonely Planet in mijn hand en wist nog te vermelden dat dat fout in het boek stond. Maar, hij kon ons natuurlijk wel naar andere bezienswaardigheden brengen. Daar gingen we verder niet op in en gingen naar de speeltuin die we al zagen. Echter ik ging om de een of andere reden toch twijfelen aan zijn verhaal en we besloten toch eens een kijkje te gaan nemen bij de ingang. Niks gesloten, gewoon open en vol toeristen! Dat valt toch wel tegen, weer iemand die geld verdienen belangrijker vindt dan eerlijk zijn, bah.

file117932695_sprfile117932703_spr

We besloten een rondleiding met gids te doen en dat was echt wel de moeite waard, leer je toch net iets meer! Toen het paleis om elf uur dichtging, hadden we net mooi alles gezien en begon het ook dusdanig warm te worden dat we graag weer terug gingen naar ons zwembad!

’s Middags geluncht met (taai) brood, heerlijk belegd met de door de familie meegebrachte Nutella en leverpastei! De verrukkelijke vlokken die Nicole ons nog heeft laten bezorgen, bewaren we voor het ontbijt want dan hebben we ook boter! Vanmiddag ons vaste ritme aangehouden: niet te veel. Opa en oma hebben Rens, Wout én… Teun les gegeven. Toppie! ’s Avond met de tuktuk weer naar de boulevard om lekker te eten. Het ritje leek volgens Gerrie op een ritje in de botsauto’s, maar dan zonder botsen gelukkig!

 

Killing Fields
Maandag 20 februari 2012. Phnom Penh, Cambodja.

Vanochtend een heftige geschiedkundige ochtend. Pol Pot was van april 1975 t/m januari 1979 de destructieve leider van Cambodja, onder zijn regiem zijn er drie miljoen mensen vermoord. We hebben het Genocide Museum en de Killing Fields bezocht. Zeer indrukwekkend. De jongens hadden we natuurlijk het een en ander uitgelegd, voordat ze een kamer in mochten werd hij eerst door ons bekeken of het wel geschikt was voor jeugdige kijkers. Ze hebben zich bijzonder keurig en waardig gedragen, blijkbaar voelden ze de sfeer heel goed aan. Later bij de Killing Fields bleek dat Teun veel beter Engels leest dan dat wij wisten. Wij wilden de kinderen de horrorverhalen besparen, maar Teun las ze op de Engelse borden.

file117948342_spr

’s Middags lekker gezwommen bij het hotel, even weer de gedachten verzetten naar vrolijkere dingen. Maar, deze gruwelen hebben de mensen hier wel gevormd en we vinden het toch fijn dat we daar nu weer een klein beetje meer inzicht in gekregen hebben. En wat zijn mensen toch veerkrachtig, als je ziet wat de mensen hier nu allemaal weer hebben opgebouwd: fantastisch.

Wout heeft met Tristan geskyped, hij zat te glunderen van oor tot oor! Nicole, we hebben echt iedere dag gekeken of je online was, maar het wil nog niet zo lukken…

 

Jip
Dinsdag 21 februari 2012. Phnom Penh, Cambodja.

We zijn naar Wat Phnom gegaan, daar wat rondgekeken en gespeeld in de speeltuin die daar vlak tegenover ligt. Toen nog even over een markt gelopen: Gerrie keek haar ogen uit. Helaas is ze niet helemaal fit en zijn alle geuren bij elkaar dan wel heftig!

file117948346_spr

Vanmiddag kregen we erg naar bericht: Jip is echt doodziek. We wisten wel dat hij niet fit was, slecht at, moe en misselijk was, maar ik wilde toch nog niet echt geloven dat hij iets ernstigs had. Kees-Jan en Hetty zijn weer met hem naar de dierenarts geweest, hij blijkt ernstige nierinsufficiëntie te hebben. Vandaag ligt hij aan een hyperhydratie infuus, wanneer dat onvoldoende helpt zal hij de komende dagen in een uremisch coma geraken. Dat hoeft van ons allemaal niet, dan mag hij inslapen. We zijn zo blij dat hij bij Hetty en Kees-Jan is, hij kan het echt nergens beter hebben, maar we zijn heel verdrietig dat we er niet zelf voor hem kunnen zijn. Ook de kinderen zijn nu in gedachte veel bij Jip. Vannacht hoop ik nog op een wonder.

Partners

Social Media

Houd jij van Verre reizen met kinderen? Volg, like en blijf op de hoogte!