Artikelindex

Op reis: Saskia en Corné vier maanden met vijf zoons naar Zuidoost Azië (Cambodja)
5 januari t/m 3 mei 2012

Wat 'n avontuur! Met hun vijf zoons Teun (9), Rens (7), Wout (6), Guus (4) en Joep (1) reizen Saskia en Corné vier maanden lang door Thailand, Vietnam, Laos en Cambodja. Tijdens de reis gaat het onderwijs ook nog gewoon door, en krijgen de drie oudste jongens les van hun ouders. Met veel belangstelling en bewondering volgen we dit bijzondere gezin.

Door Saskia en Corné


Prijzencircus
Dinsdag 7 februari 2012. Ban Lung, Cambodja.

Vanochtend vertrokken naar Cambodja! Nou dat wordt een heel verhaal… Om acht uur vertrokken met de boot naar het vaste land (25 minuutjes) aldaar bleek de bus pas om half tien te vertrekken. Maar dat uur kon je goed besteden om alvast de grens formaliteiten (papieren) in te vullen. Huh? Ik dacht dat we daar straks aan de grens een uur de tijd voor hadden. Al snel werd duidelijk dat de meneer die alles ‘regelde’ er zelf ook niet armer van werd. Per persoon vroeg hij een dollar extra, maar de prijzen die hij noemde die ons aan de grens sowieso zouden worden gevraagd, kwamen niet overeen met de prijzen uit onze Loneley Planet. Dus dachten wij, daar zal hij ook nog wel flink aan verdienen. Daarnaast wist hij eigenlijk niets over de prijzen voor kinderen en kregen wij de indruk dat hij daar zomaar wat voor vroeg, voor 95 dollar zou hij voor ons alle zeven alles regelen, nou nee bedankt. We namen de gok en regelden niets bij hem en zouden het wel zien aan de grens.

Ondertussen werd duidelijk dat bijna iedereen wél met die meneer in zee ging en we kregen het toch wel een beetje benauwd dat we er bij de grens niet uit zouden komen en daar zouden staan met de kindjes. Francisco, ook weer daar met z’n gezin en David hadden wél bij die tussenpersoon het een en ander geregeld en vonden het erg amusant om ons te zien twijfelen. Aan de andere kant hadden ze ook zoiets van: stoer plan van die Nederlanders en waren ze zeer nieuwsgierig hoe dat af zou gaan lopen.

Tegen tienen gingen we eindelijk op pad en nog eens een uurtje later sta je dan (na natuurlijk eerst een kapotte bus) bij de Laotiaanse grens. Eerst betalen voor het stempel dat je het land wilt verlaten, dat is corrupt maar je kwam er niet langs zonder twee dollar per persoon te betalen. Wij lieten Guus en Joep even lachen en jawel: kinderen gratis! Dat was de eerste tien dollar in de zak gehouden ha ha. Volgende station: Health Check: veel formulieren invullen en dan een thermometer tegen je wang want je zou eens met koorts Cambodja in komen, een dollar per persoon dokken en klaar is Klara. Kinderen na een beetje lachen weer gratis: hoppa volgende vijf dollar bespaard. Het begon een sport te worden. Op naar de visa regelaars: weer veel formulieren, volwassenen 23 dollar, kinderen ‘gratis’, alleen vijf dollar per kind voor het stempel. Corné bedong voor veertien dollar vijf stempels, dus weer elf dollar bespaard. Als laatste de douane zelf, weer een dollar per persoon. We gaven gewoon maar twee dollar onder het kopje ‘kinderen gratis’, de man keek niet blij maar wij bleven braaf lachen, en jawel hij pikte het! Uiteindelijk voor 68 dollar in Cambodja in plaats van 95. Goede gok! Francisco betaalde aan de ‘tussenpersoon’ al 74 en moest er later nog tien voor de kinderen bij doen voor de visa stempels, dus was uiteindelijk 84 dollar kwijt voor twee volwassenen en twee kinderen. Wij trots natuurlijk, en we hebben hem in Ban Lung een groot bier beloofd om het te vieren!

Dan met de VIP bus verder, twee keer er uit omdat hij (natuurlijk) kapot ging, en om drie uur zit je dan toch al wel zo’n vijftig kilometer verderop in Cambodja op een T splitsing te wachten op de volgende bus. Gelukkig is het maar ruim 35 graden, het zweet droop van ons af. We hadden natuurlijk nog geen Riel (Cambodjaans geld) kunnen scoren, maar de mensen willen gelukkig onze dollars graag en ook nog tegen een prima koers, dus we kunnen wel eten en drinken. Dit lijkt toch wel heel echt reizen ha ha!

Ondertussen ook nog twee mensen bij de grens blij gemaakt met wisselen. De een had geen dollars genoeg om Cambodja in te komen en wij ruilden met hen voor Euro’s. De andere had ’n dollar nodig en wij kregen alvast Riels. Corné en ik moesten lachen, vroeger (…..) stonden wij ook eens op een brug tussen Zimbabwe en Zambia en hadden geen dollars om er in te komen. Echt dikke stress gehad daar, totdat een Duitser ons ook dollars gaf voor euro’s die we toen toevallig nog wel bij ons hadden. Wat waren wij toen blij met die man, en we zagen vandaag hetzelfde gebeuren alleen waren wij nu de helpers: was erg leuk!

Uiteindelijk iets voor vier uur bij de T splitsing opgepikt door een prima bus, die ons in twee en een half uur naar Ban Lung (de eindbestemming voor vandaag) bracht. Erg vervelend was het dat Joep ziek werd in de bus, flink spugen en later buiten ook nog twee keer. We hopen wagenziekte...

Eenmaal bij het hotel was het dus al tegen zeven uur. We hopen altijd voor het avondeten ergens te zijn, maar dat zat er vandaag dus helaas weer niet in. Omdat iedereen moe was en eten dan geen favoriet meer is, krijgen ze morgen de beloofde frietjes!

 

Brr...
Woensdag 8 februari 2012. Ban Lung, Cambodja.

Gisteravond zijn we naar een prachtig idyllisch hotel gegaan: Tree Top Eco Lodge. Alles is van hout, tussen de toppen van de bomen prachtige hutjes (bungalows) voor twee personen. Alleen de hutjes lagen behoorlijk ver van elkaar, en het was zeker niet ‘Joep proof’. We hebben de jongens allemaal bij elkaar gelegd met babyfoon, maar het zat me helemaal niet lekker. Er komt er ’s nachts nogal eens een uit bed en dan over die houtenbruggetjes… Brr. Toen bleek dat ze (eco) geen warm water hadden en ik koud moest douchen, was ik er klaar mee. Van een mooi bord kun je niet eten en dit is niet geschikt voor de Dingemannen!

Natuurlijk toch de nacht in gegaan want de jongens konden we echt niet weer meenemen. Gelukkig is alles goed gegaan, heeft iedereen goed geslapen en werd Joep ook weer prima fit wakker. Waarschijnlijk toch wagenziek en daarna door de hitte en de vermoeidheid er niet doorheen gekomen. Nachtje slapen doet wonderen!

Na het ontbijt is Corné met Joep in de buggy op onderzoek gegaan en na een klein uurtje belde hij al: drie grote kamers met airco en warmwater en goedkoper dan waar we nu zaten. Ondertussen had ik de tassen al weer ingepakt, dus we waren rond tien uur vanochtend al verhuisd. De jongens vinden het hier (Lake Site Chheng Lok Hotel) heerlijk, er is ook ruimte om te spelen, het brood is goed, helemaal prima dus. Wout had het tegen het einde van de ochtend zwaar. Ondertussen hebben we wel geleerd dat je de dag ná een reisdag niet te veel aan ze moet vragen, maar toen Wout bleef mopperen en huilen hebben we hem voor een dutje weggelegd en dat deed ook wonderen.

Natuurlijk is Gerrie vandaag jarig, dus wij zaten om vier uur met ballonnen voor de skype klaar om een serenade cadeau te geven. Jammer, niet on-line. Dus eerst het dorp verkennen, eten en later nog eens proberen.

Het dorp is enorm ruim opgezet, grote brede saaie straten. Alleen een klein deel van het dorp toont leven in de brouwerij. Het toerisme staat hier echt nog in de kinderschoenen, maar dat vinden we nou juist gaaf. We zijn naar een winkel gegaan waar ze adventure tours aanbieden gerund door een Nederlands stel. De meeste reizigers komen naar (de provincie) Ratanakiri om (meerdaagse) trekkings door de jungle en naar inheemse stammen te doen. Het boekje doorlezend werd me al gauw duidelijk dat dat met de kleintjes niet ging lukken. Toen hebben we de eigenaar aangesproken en hij gaat nadenken over een Dingemannen tour! Liefst nog met overnachting in een dorpje bij een stam! Hij heeft het niet beloofd, hij gaat zien of het haalbaar en veilig is voor ons. Morgen mogen we terug komen en dan horen we of het door kan gaan. Hij zag het wel als een uitdaging dus dat is leuk. We konden daar ook weer brommers huren, dus staan er nu weer twee voor de deur. Het hele gezin geniet echt met volle teugen van die ritjes, daarbij is het uiterst handig want dan kunnen we morgen de omgeving weer zelf op ons eigen tempo verkennen.

Bij thuiskomst weer met ballonnen voor de skype… Gerrie niet thuis! Nou Gerrie, dat wordt billenkoek over twee weken!

 

Yeak Lom
Donderdag 9 februari 2012. Ban Lung, Cambodja.

De ‘reiskater’ (alles is te veel/mopperdag na een lange reisdag) hebben we gelukkig weer gehad, dus we gaan vandaag weer vrolijk leuke dingen doen. Na het ontbijt zijn we op de brommers naar Yeak Lom gereden, een kratermeer zo’n vijf kilometer buiten het dorp. Het ligt in de jungle en is prachtig rond, zo’n 800 meter doorsnee én (heel belangrijk): je kunt er heerlijk in zwemmen! Het water is net iets warmer dan bijvoorbeeld de Mekong en dat is heerlijk. Corné en Rens zijn schuin naar een steiger een stuk verderop gezwommen, knap hoor! Guus kan ondertussen enkele meters zonder bandjes zwemmen en wil zijn bandjes dan ook eigenlijk niet meer aan. Ik snap het ook wel want met bandjes om is het lastig salto’s maken in het water en op je handen staan. Omdat het water zo helder was en ik naast hem zwom mocht hij zonder bandjes: nou dat was feest! Hij springt ook met zijn broers van de steiger af alsof het niets is. Joep ging steeds meer mopperen en toen we naar huis wilden, zagen we een snel uitbreidende rode huiduitslag ontstaan. Hum, toch een virusje. Joep heeft ’s middags vier uur geslapen en werd gelukkig vrolijk wakker, onder de rode vlekken maar prima te pas.

file117871432_sprfile117885268_spr

Rik van het adventure tour bureautje (Dutch Couple) kan voor ons een twee daagse ‘Dingemannen’ tour de binnenlanden in organiseren. Hoera! Maar… we willen met Joep onder de vlekken niet de outback in, eerst maar eens zien dat hij zich lekker blijft voelen. We spreken af morgen weer even contact te hebben.

Ook nog naar de markt geweest, en daar nieuwe schoenen voor Joep gekocht. Hij mopperde steeds vaker wanneer hij zijn eigen schoenen aan moest. Arm kind, die waren gewoon te klein geworden. Joep snapt echt al heel veel van de taal, maar praat nog bijzonder weinig. Hij kan wel ‘khàwp jai’ zeggen (spreek uit: kop tsjai), heel schattig, dat betekent ‘dank je wel’ in het Laotiaans. Maar hier in Cambodja zeggen ze weer heel iets anders, dus niemand snapt hem.

We houden de berichtjes op het weblog allemaal bij, heel leuk om van jullie wat terug te horen. Dat het koud is missen we niet echt, schaatsen kunnen we volgend jaar ook wel weer en je kunt niet alles hebben. Maar dat het Hilgelo bijna dicht zit doet toch wel een beetje pijn, om maar niet te spreken van als er echt een elfsteden tocht zou komen! We wensen iedereen super veel ijspret en de elfsteden koorts kunnen we hier bij 35 graden zelfs voelen!

 

Ka Tieng waterval
Vrijdag 10 februari 2012. Ban Lung, Cambodja.

In de provincie Ratanakiri zijn veel watervallen te bewonderen. Vanochtend op de brommers naar de Ka Tieng waterval gereden (zo’n acht kilometer buiten het dorp). De grond is hier roest rood en de weg zo droog en stoffig dat wanneer er een auto passeert, je tijdelijk niets ziet door de oranje stofwolk. Gelukkig hebben we geen contactlenzen.

file117885292_spr

We passeerden rubberplantages en dorpjes met mensen die op de plantages werken, geen vetpot zullen we maar zeggen. We wilden koekjes kopen, maar de eerste drie winkeltjes verkochten alleen maar bier, cola, sigaretten en wat zeepjes. Gelukkig toch nog wat kunnen vinden. Nu de sultana’s en kapitein koeken echt op zijn, moeten we andere versnaperingen zoeken!

De waterval was mooi, je kon er achterlangs en Teun en Rens zijn helemaal rondgegaan. Met het zonnetje op het spattende water hadden we het gevoel dat Nina met ons mee danste! Al snel hadden de jongens het gezien, en aangezien het met Joep ook niet echt handig was, vonden wij het ook prima weer verder te gaan. De jongens hadden maar één doel: weer naar het kratermeer om te zwemmen. Dat was nog wel een eindje tuffen zodat Joep tussen Teun en mij ingeklemd en Guus tussen Corné en Rens ingeklemd een power nap namen. En eerlijk is eerlijk, de jongens weten wel wat leuk is! Wederom heerlijk gezwommen in het heldere water!

file117885275_spr

’s Middags school, groep één keek een filmpje, groep drie en vijf hebben lekker gewerkt, groep zeven is voor onbepaalde tijd van school geroyeerd.

Wat nog wel opmerkelijk is hier, is dat er met twee munten gewerkt wordt, Riel en USD. Je kunt bij de pinautomaat kiezen wat je wilt, maar in dollars mag je meer opnemen. Als je betaalt in dollars krijg je het wisselgeld bij de kleine bedragen vaak terug in Riel bij grotere bedragen krijg je USD terug en soms allebei. Ze rekenen heel gemakkelijk heen en weer en overal één USD is 4000 Riel en dat is best een eerlijke koers.

Morgen gaan we echt op avontuur! We gaan een nachtje in hangmatten slapen in een afgelegen dorpje in de jungle. Volgens Rik hebben ze nog nooit zo’n kindje als Joep (zo blank en blond) gezien! We nemen alleen een set extra kleren mee de rest blijft hier in het hotel. Ik heb er echt mega veel zin in en verwacht er echt heel veel van (misschien dom want dan kan het alleen maar tegen vallen).

 

Tweedaagse trekking
Maandag 12 februari 2012. Ban Lung, Cambodja.

Gaaf, gaaf, gaaf. We hebben de afgelopen 36 uur zo veel indrukken opgedaan echt ongelooflijk, ik zal proberen een deel daarvan te beschrijven.

We zijn met Darat onze gids gisterenochtend in de jeep vertrokken (ook Rens zei vanavond: was dat pas gisteren mama...). Al na een klein uurtje wachten kwamen we bij de rivier (Tonlé San), alwaar we met de boot verder zouden gaan. Omdat er nog twee toeristen meer mee zouden gaan moesten we even (is ruim begrip in Azië ) wachten.

file117885367_sprfile117885399_spr

Vlakbij stond een basisschooltje en omdat het pauze was kwamen er wat kinderen voorzichtig kijken wie of wat wij waren. Wat direct opviel was dat ze eigenlijk een beetje bang van ons waren. Joep liep vrolijk op hen af, maar zij weken achteruit. O dacht Joep, ook een leuk spel: dan ga ik er bij brullen als een leeuw en dan spelen we pakkertje… Grote hilariteit, maar iedereen bleef op afstand naar ons staan kijken.

Toen in de boot, na weer een klein uurtje varen kwamen we aan bij het dorpje waar we gingen overnachten. Er was veel bedrijvigheid op het strandje, mensen wasten zich, vrouwen haalden water in speciale kommen en kinderen speelden. Opnieuw was evident duidelijk dat wij vreemd waren, iedereen staarde op veilige afstand naar ons en al gauw was dat een erg grote groep geworden. Onze kinderen gingen ook direct zwemmen. Ze vonden het niet plezierig om overal aangestaard en gevolgd te worden, maar ja hielden we ze voor: wij komen ook naar hun kijken.

file117885430_sprfile117885456_spr

Darat ging proberen slaapruimte te organiseren in het dorp. Echter hij kwam terug en ging de hangmatten onder de boom ophangen waar we zaten te lunchen. Huh, zijn we niet welkom? Nou inderdaad, deze mensen hebben pas sinds kort toeristen (dus buitenlanders) op bezoek, en nog nooit heeft er iemand zijn kinderen meegenomen. Onze kinderen waren dus de eerste blanke kinderen die ze zagen (stel je voor dat ze dit als de norm gaan zien haha, vijf van die druktemakers, ik denk dat er maar snel een familie met twee lieve meisjes naar toe moet om een en ander recht te zetten).

Oké dan blijven we toch net buiten het dorp. Later op de middag is Darat nog eens het dorp ingegaan, en kreeg toen wel toestemming met ons in het gemeenschapshuis te verblijven. Dus wij ‘verhuizen’ van onder de boom, naar een huis op palen. Nog een rondje door het dorp gelopen, maar het was warm en de kinderen hadden er echt genoeg van om als aapjes aangestaard te worden. Dus terug naar het veilige huis. Alleen privacy heeft hier blijkbaar een andere invulling, dus de grootste waaghalzen kwamen gewoon in het huis bij ons kijken. Joep vond het buiten geweldig. Hij stoorde zich niet aan de horde mensen om hem heen, nee spande ze zelfs vaker dan eens voor zijn karretje als hij ergens op of af wilde. Er liepen honden, kippen en varkens los tussen de huizen door en dat vind Joep echt geweldig.

file117885511_sprfile117885527_spr

Wat mij zo opviel is dat echt jonge kinderen al de hele dag verantwoordelijk zijn voor hun broertjes en zusjes. Een draagzak om, jongere kind er in en gaan met die banaan. Vrouwen lopen veelal met hun borsten bedekt, maar sommige ook niet. Overal hingen kinderen aan de borst, en daarna werden ze dus gedropt bij hun oudere broertjes of zusjes. Ik heb geen ouder zich zien bemoeien met de kinderen. Opstootjes werden door de kinderen zelf geregeld. Ik vond het echt vervelend om te zien dat wat raddraaiers (natuurlijk jongetjes) kleine kinderen pijn aan het doen waren, zomaar omdat ze er zin in hadden en toch niets beters te doen hadden. Maar blijkbaar worden ze zo groot, de kleintjes huilden zeer kort en verscholen zich achter de rok van hun oudere broertje of zusje. Er stonden vrouwen van het dorp bij, ze keken er naar maar deden er niets mee. Uiteindelijk kon ik het niet meer aanzien en heb ik die raddraaiers weggestuurd. Slaat natuurlijk helemaal nergens op, waar bemoei ik me mee, maar goed.

file117885480_sprfile117885496_spr

Er is wel een schooltje voor basisonderwijs in het dorp, maar volgens Darat zien de meeste mensen daar het nut niet van in en gaan er veel kinderen niet naar school. Er is ook geen gezondheidszorg, Darat vond het aantal kinderen zorgwekkend groot en betreurde het feit dat ze dus ook niets van geboortebeperking en anticonceptie afweten. In het hele dorp is geen enkele wc, iedereen zoekt gewoon een plekje blijkbaar.

Corné was ondertussen door de burgemeester uitgenodigd bier te komen drinken: nee zijn vrouw mocht niet mee. Er was een begrafenisfeest in het dorp. Blijkbaar wordt je hier kort nadat je bent overleden voor de eerste keer begraven. Vervolgens heeft de familie een jaar de tijd om een mooi grafhuis te bouwen, zodat de ziel veilig kan worden gesteld. Als dat huis helemaal klaar is, wordt er een groot feest gehouden: de tweede begrafenis. Dat was dus nu aan de hand en we zagen dan ook heel wat dronken mannen. Corné was blij dat het etenstijd was en hij een goed excuus had zich uit de voeten te maken.

Darat maakte een smakelijke maaltijd op het kampvuur dat hij in het huis op de vuurplaats had aangestoken. De kinderen mochten later het vuurtje gaande houden, dus Darat scoorde punten bij de boys. We hebben dat bij het licht van het kampvuur en wat kaarsjes opgegeten en zijn daarna allemaal snel in onze hangmatten gekropen: moe van alle indrukken.

file117885543_spr

Ondertussen ging het feest vrolijk verder: trommels, gongs, gezang, gelal door een microfoon en harde muziek (blijkbaar was er wel ergens stroom in het dorp waar een enorme krakende geluidsinstallatie op aangesloten kon worden). Het begon pas echt vervelend te worden toen blijkbaar iedereen te moe of dronken was om zelf geluiden te produceren en er echt keihard horrorfilms afgedraaid werden. Dat duurde zo tot een uurtje of half vijf. Daarna is het heel even stil geweest en rond zes uur begint hier de dag. Daarbij was het ook enorm afgekoeld en hadden we het eigenlijk zelfs koud. We wisten wel dat het koud kon worden, maar als je met ruim 30 graden gaat slapen, leg je niet direct alle fleece truien klaar. Toen de kinderen ’s nachts wakker werden (waarschijnlijk van de kou dus), viel het niet mee met een zaklampje alles bij elkaar te zoeken en iedereen weer rustig te krijgen. Je snapt, we hadden ons een nachtje in de outback toch iets anders voorgesteld.

Darat bakte roereieren voor ons als ontbijt, en ondertussen sloeg iemand met een stok op een grote gong onderaan de trap van ons huis. Opstaan, dachten we nog haha, we zijn heus al lang wakker! Toen hij na een paar minuten weer op de gong ging slaan, wilde Rens geïrriteerd mededelen dat we het heus wel gehoord hadden. Nou nee Rens, dit zijn hun gebruiken en je hebt het maar aan te nemen.

Later stroomde het grasveldje voor ons huis helemaal vol met mannen: er moest vergaderd worden (en omdat wij in het gemeenschapshuis zaten deden ze het voor deze keer buiten). Er was een boom omgekapt door een naburig dorp en dat is illegaal, en ze gingen een plan smeden hoe dit probleem op te lossen. Heel bijzonder om zo’n vergadering gade te slaan!

Uiteindelijk vertrokken we met de boot. Later op een zandbank in de rivier gestopt om weer te zwemmen. Darat wilde ons nog door een volgend dorp leiden, toen ik de kinderen voorlegde dat te doen of terug naar ons hotel, kozen ze er unaniem voor terug te gaan naar ons hotel. Anderhalve dag was voor iedereen genoeg, het was zeer indrukwekkend, maar ook heel intensief! ’s Avonds als ‘beloning’ en goede afsluiting frietjes gaan eten.

Morgen geen gekken dingen en overmorgen gaan we naar Kratie, onze laatste stop voor Phnom Penh waar papa, mama en Gerrie komen!

 

Onderwijs in Cambodja
Maandag 13 februari 2012. Ban Lung, Cambodja.

Darat is naast gids ook leraar Engels op een privé school. Het niveau van onderwijs op een openbare school is enorm slecht, de leerkrachten krijgen per uur betaald, en het kan ze niets schelen wie er wat leert in dat uur is ons verteld. Voor wie het betalen kan (250 USD per jaar inclusief uniform) kun je onderwijs volgen op de privé schooltjes waar het onderwijs wél op niveau is.

Het leek Darat leuk wanneer onze Teun wat met die kinderen kon spreken in het Engels. Dus wij daar naar toe, echt indrukwekkend om al die kinderen in lesbankjes te zien zitten en de juf in koor te horen herhalen (zoals zestig jaar geleden in Nederland). Alleen is het hier bloedheet, en is het lokaal helemaal open aan de zijkant. De klas daarnaast dreunt ook de meester na etc. Wat een oorverdovend kabaal!

file117907757_sprfile117907762_spr

Teun probeerde voor een klas te vertellen wie hij was en waar we vandaan kwamen, dat deed hij heel goed, maar ik kon het nauwelijks verstaan omdat de andere klassen zo veel herrie produceerden. Er was ook een Duitse vrijwilliger die de school met van alles helpt: website, Engelse les en medische zorg. Dus ik vroeg of hij arts was, nou nee zei hij maar hij deed zijn best om via vrienden (wel artsen) in Duitsland wat kinderen alhier te helpen.

Er was een jongetje met een ernstige huidafwijking nog zonder definitieve diagnose. Behandelen is vaak wat handiger als je een diagnose hebt… Het kind was al met zijn ouders naar Phnom Penh geweest voor betere zorg en diagnose stelling, maar het consult was zeer teleurstellend met een pot zalf zonder enige uitleg of diagnose afgesloten. Ik ben ’s middags terug gegaan om te kijken of ik iets wijzer zou kunnen worden. Ik heb het (ondanks een erg vriendelijk tolk helaas toch angstige) jochie onderzocht, ik heb ook foto’s van zijn huid gemaakt. Ik ga die nog even met de dermatologie overleggen, en dan hoop ik dat we een diagnose kunnen stellen. Een behandeling wordt vrees ik echt lastig, maar ik ga het zeker proberen. We hoorden ook van een gezin met vijf kinderen die heel graag daar naar school zouden willen gaan, maar het niet kunnen betalen. Ze wachten nu op geld van derden. Ik denk dat wij voor één van die vijf de 250 USD per jaar maar gaan betalen.

Verder zijn we er echt aan toe om verder te gaan. We hebben in en rondom Ban Lung alles gezien wat we wilden en nu hangen we een beetje rondom het hotel en vervelen de kinderen zich.


Weer terug bij de Mekong
Dinsdag 14 februari 2012. Kratie, Cambodja.

De minivan naar Kratie kwam ons weer keurig op tijd bij ons hotel ophalen (kwart voor zeven), daarna nog andere passagiers ophalen. Al gauw werd weer duidelijk dat ‘vol’een erg rekbaar begrip is. Omdat Joep een nogal ondernemend baasje is (?), is het in onze ogen geen doen hem de hele weg op schoot te houden. Wij kopen dus altijd zeven bus/trein etc kaartjes. De mensen hier snappen daar helemaal niets van, en de chauffeur wees ons zes plaatsen toe. Nou nee, ik heb zeven kaartjes betaald dus ik wil ook zeven stoelen. Om een lang verhaal kort te maken, er waren twee stoelen te weinig (dus twee kaartjes te veel verkocht) één meisje ging bij haar vriend op schoot, vier heren zaten op een bankje met drie stoelen. Wel lullig als Guus, Joep en ik dan zo’n zelfde bankje bezetten. Maar goed, we zijn te westers om ons wat dit betreft aan te passen, betaald is betaald en we willen (eisen dus eigenlijk) die stoelen. Maar goed er mopperde niemand, en na een prima rit van vier uurtjes waren we al in Kratie.

Nou dat was wat mij betreft geen liefde op het eerste gezicht. Echt bloedheet (we kwamen rond twaalf uur dus op het heetst van de dag aan), Corné deed zijn best een leuk hotel te vinden maar de leuke waren allebei vol. We zitten nu in een sfeerloos hotel met tl verlichting. De kamers hebben allemaal een dubbel en een enkel bed (dus driepersoons) maar omdat ze zo klein zijn konden we echt niet alles in twee kamers kwijt en hebben we er weer drie genomen. Voor airco en warm water moet je extra betalen. We hadden dat eerst niet door, dus de jongens stonden koud te douchen. Toen Corné het ging navragen moest hij eerst die ene dollar betalen, en toen kwamen ze het warm water aansluiten onder het mom van first you pay, than we deliver. Lekker, gezellig.

Het is wel fijn om weer bij de Mekong in de buurt te zijn. Dat voelt wel vertrouwd, die volgen we al onze hele reis, alleen in Ban Lung waren we even van haar route afgeweken. We zijn natuurlijk weer in de Mekong gaan zwemmen. Het water stond op sommige stukken zo laag dat het echt aanvoelde als warme soep, maar bij ruim 35 graden is het toch heerlijk om in het water te liggen. We kunnen de vervuiling goed zien, in Luang Prabang (ik schat toch zo’n 1250-1500 kilometer noordelijker), was de Mekong duidelijk schoner. Joep dronk er van, en een lokaal jongetje kwam ons daarvoor waarschuwen! Nou is het bijna niet te voorkomen, als hij zelf zwemt krijgt hij altijd wel iets binnen, maar vanochtend had hij wel weer dunne poep.

 

Irrawaddy dolfijnen
Woensdag 15 februari 2012. Kratie, Cambodja.

Vanochtend vroeg op om de Irrawaddy dolfijnen te spotten. Dat is een (uitstervende) dolfijnsoort die alleen in de Mekong leeft. Ik had me er niet te veel van voorgesteld, in Bali was het dolfijnen spotten een nogal lawaaierig gebeuren met veel boten die allemaal achter die beesten aandreven (bij zonsopgang dus dat maakte het toch een mooie uitstapje). Maar hier was het veel rustiger.

file117907773_spr

Aanvankelijk was er nog maar één ander bootje op het water, de kapitein heeft nauwelijks zijn motor aangehad, deed veel met de peddel om de dolfijnen zo min mogelijk te storen. We hebben ze allemaal goed kunnen zien! Ze komen om de paar minuten lucht happen en maken dan een sierlijke beweging boven het water (zoals in Bali). Echt leuk.

Daarna in de tuktuk weer terug naar het hotel, lunchen en dan je opsluiten op je kamer totdat de ergste hitte weer voorbij is. ’s Avonds als de zon al lang onder is, blijft de temperatuur nog boven de dertig graden hangen. Ik hoop eigenlijk niet dat dit zo blijft. Eigenlijk hebben we het hier wel gezien, maar we kunnen in Phnom Penh niet eerder in ons reeds geboekte hotel terecht, dus we blijven hier nog een dagje rondhangen.

 

Zoete koffie met ijs
Donderdag 16 februari 2012. Kratie, Cambodja.

Vandaag dus nog een dagje Kratie. Vanochtend weer brommertjes gehuurd en er op uit. Om het toerisme wat op gang te helpen is er hier in de regio een Mekong Discovery Trail opgericht met routes en bezienswaardigheden allemaal netjes uitgestippeld. Het ziet er gelikt uit op de posters, mooi logo, maar onderweg valt het zonder bewegwijzering niet mee de bedoelde route te vinden. We zijn met een veerpont de Mekong overgestoken en hebben rond getuft op de west bank. Absoluut mooi, echt authentiek Cambodja. Dat hadden we nog niet gezien, de ‘outback’ is toch weer heel anders dan de normale bewoonde wereld maar dan zonder toeristen.

file117913293_sprfile117913310_spr

Eigenlijk staat de tijd hier nog stil rond de jaren twintig/dertig met ossenkarren, ieder huis zijn eigen boerderijdieren, nauwelijks auto’s. Maar wel veel vrolijk (en verbaasd kijkende) zwaaiende mensen. We gingen ergens wat drinken, maar ze bleken alleen energy drank te hebben, nou Corné wilde dan wel koffie en ik thee. Ons Engels werd toch niet helemaal goed begrepen, en zo hadden we allebei een grote mok zeer sterke, gezoete koffie met ijs voor ons. Tja, en laten staan is ook zo wat. We hebben wel enorm gelachen omdat we in het Nederlands natuurlijk zeiden dat het echt niet te pruimen was, maar erbij keken alsof er niets aan de hand was. Ik probeerde Teun nog af te kopen: voor iedere grote slok een koekje, maar hij lachte en liet me mooi met de koffie zitten.

Op de terugweg had Corné (geheel in stijl van onze reis) een kapotte achterband. Gelukkig waren we weer heel dicht bij een fietsenmaker en werd de band snel geplakt. We moesten 2000 Riel betalen, minder dan vijftig eurocent! Corné heeft de beste man een flinke fooi gegeven, en het duurde lang voordat hij doorhad dat we ons niet vergist hadden maar dat het voor hem was. Nou die heeft een goeie dag! ’s Middags ons teruggetrokken op de hotelkamer, dutje, filmpje, lezen, beetje school, best wel vol te houden. Morgen naar Phnom Penh, de kinderen kunnen haast niet wachten!

file117913317_spr


Drukke metropool
Vrijdag 17 februari 2012. Phnom Penh, Cambodja.

Vanochtend een afschuwelijke rit naar Phnom Penh gehad. Het begon gisteren eigenlijk al. Kaartjes kosten acht dollar per stuk maar er was een vaag verhaal dat de airco dan niet gegarandeerd kon worden. Als we dat wel wilden, kosten de kaartjes tien dollar per stuk. Corné dacht dat het wel los zou lopen en kocht de kaartjes van acht dollar. Echter je ziet hier veel van die busjes rijden, zo vol gepropt dat de achterklep open moet om alle bagage er in te krijgen. Aangezien ik snel wagenziek ben (samen met nog wat andere kinderen) en hitte ook niet echt mijn favoriet is, ben ik later nog terug gegaan om zeven keer twee dollar bij te betalen. Het was natuurlijk al een vaag verhaal, maar vanochtend op het busstation werd duidelijk dat we at random in een bus werden gestopt. Die veertien Euro zijn in de zak van het regelmannetje van het hotel gegaan, bah.

Nou de achterklep ging wel dicht, maar daar kwamen de mensen. Zo’n busje heeft twee stoelen naast elkaar, een gangpaadje van vijftien centimeter en dan weer een stoel. Je legt een kussen in het gangpad en viola, je hebt vier plaatsen. De een na de ander kon er zogenaamd nog wel bij. Wij hielden weer vast aan onze zeven stoelen, quote Corné: ‘we gaan van hun probleem niet ons probleem maken’. De chauffeur reed als een dolle en veel te hard. Achter ons zat een gezin met drie kinderen. Toen de bus steeds voller werd bleek dat zij maar twee van die ieniemienie plaatsen hadden, immers kinderen gratis. Dat vond ik wel lullig dus één van die kindjes heb ik tussen onze jongens gezet: die deelden dus in onze ogen drie en een kwart plaats (verkocht als vier) met z’n vijven.

Toen we al met 25 in de bus zaten (in Nederland bedoeld voor veertien á vijftien personen) kwam er nog eentje binnen, dat ging niet dus eentje stapte er uit. Na een heel stuk rijden en nog steeds roekeloos rijgedrag van de chauffeur, bleek het mannetje dat uitgestapt was, achter aan de auto te hangen, zich vasthoudend aan een brommer die daar ook nog aanhing! Ik kon mijn ogen niet geloven, eerst lachten we nog van dit kan toch niet waar zijn, maar al gauw ging ik me toch erg veel zorgen maken om die man daar buiten bungelend. Corné bleef bij zijn standpunt ‘hun probleem’, maar ik vond dat wel een beetje te gemakkelijk. Als die man er nu eens af zou vallen, misschien is hij ook wel papa van wat kleintjes, je moet er toch niet aan denken! Dus heb ik (onder protest van Corné dat ik heus niet de hele wereld kon gaan helpen), de stoel van Joep opgeofferd, kind op schoot, man naar binnen, pff...

Maar goed tegen twaalf uur waren we in Phnom Penh. Poeh wat een drukke stad, het lijkt wel een metropool ha ha! Auto’s, brommers, tuktuks, het krioelt door elkaar. Toen we nog in de bus zaten maakte een tuktuk chauffeur al oogcontact, hij was vastbesloten klanten op te doen. Nou dat vind ik dan wel weer een gezonde handelsgeest en hij heeft ons keurig naar ons hotel (thekabiki.com) gebracht. Wat een oase van rust en groen! We hebben een prachtige familiekamer met zes bedden! Zo veel luxe hadden we deze reis onszelf nog niet gegund, alle waarde natuurlijk ook naar zijn geld. Hier kunnen we opa, oma en Gerrie morgen prima ontvangen!

Vanmiddag na het zwemmen lekker gekleurd en gestickerd terwijl we hard meezongen met Nick en Simon, zo komen we helemáál in de opa en oma sferen! Vanavond kregen we sms’jes dat ze helaas al twee uur vertraging hebben op Schiphol, en met 65 minuten overstaptijd in Hong Kong, wordt dat een beetje lastig. Grr, het zal toch niet waar zijn dat we allemaal nog veel langer moeten wachten?

 

Opa, oma en Gerrie
Zaterdag 18 februari 2012. Phnom Penh, Cambodja.

Gisterenavond laat wisten we al dat de familie meer dan drie uur vertraging had, en dus zeker de aansluiting vanuit Hong Kong naar Phnom Penh gingen missen. Bah! Vanochtend kregen we bericht dat ze van Hong Kong door konden naar Bangkok en van daaruit door naar Phnom Penh. Verwachte aankomsttijd twintig voor acht ’s avonds in plaats van half elf ‘s ochtends. We hadden al een tuktuk besteld om tien uur om ons naar het vliegveld te brengen, maar die heeft ons dus nu naar een shopping centre gebracht.

Guus heeft al een paar dagen diarree en toen we aankwamen spuugde hij zijn hele ontbijt op straat, verdikkie. Op de vijfde verdieping was een soort gokhal met wat aardige ‘attracties’ voor de kinderen. Zij vonden het gaaf, ik vond het er afschuwelijk druk en lawaaierig. Daarna nog bij een winkeltje een telelens voor onze Canon camera gekocht. We hadden toch onvoldoende inzoomcapaciteit vonden we en hebben onszelf verwend.

Daarna terug naar ons hotel, heerlijke middag gehad, beetje gezwommen, dutjes gedaan en verder niets. Rens wilde perse mee opa, oma en Gerrie ophalen bij het vliegveld, maar dat vond ik wel een beetje laat voor hem. Ik gaf hem de optie om een dutje te doen en dan wel mee te mogen, nou dacht Rens die kans pak ik en ging heerlijk twee uur liggen snurken!

’s Avonds de stad in om te eten. De tuktuk hier is wel een echte beleving moet ik zeggen, verkeersregels lijken er nauwelijks te zijn, je zoekt een gaatje en zigzagt dan naar het volgende gaatje. Om zeven uur gingen Teun, Rens en ik naar het vliegveld. Wout was doodmoe (was al in het restaurant in slaap gevallen) dus die ging lekker naar bed. Guus, geen eten, diarree en gespuugd, dus die ging zeker ook niet mee, tot zijn zeer grote verdriet.

We hadden het erg gezellig met z’n drietjes, even alle hotelletjes geëvalueerd en lekker zitten kletsen. En toen was het zover: daar kwamen ze in de verte aangelopen! Teun en Rens zetten het op een rennen, liepen het vliegveld in waar ze natuurlijk eigenlijk niet mochten komen en daar werden ze in de armen van opa, oma en Gerrie gesloten. De official wilde ze nog tegenhouden, maar bedacht zich met een glimlach op zijn gezicht! Ik had verwacht (na de sms’jes van papa) dat de koffers er waarschijnlijk niet bij zouden zijn, en ik had onze tuktuk dus laten wachten er vanuit gaande dat dat ging passen. Toen ik (gelukkig) al die koffers zag, probeerde ik nog een tuktuk te regelen. Onze chauffeur snapte niet waar dat goed voor was, volgens hem paste dat allemaal prima in zijn tuktuk. En jawel: Rens voorop, wij allemaal de benen in onze nek en gaan met die banaan. Welkom in Azië opa, oma en Gerrie! Bij het hotel hebben we Wout en Guus wakker gemaakt, die lieten de knuffels, cadeautjes en koekjes zich welgevallen!

file117932689_spr

Koninklijk Paleis
Zondag 19 februari 2012. Phnom Penh, Cambodja.

Vanochtend rustig aan gedaan, verrukkelijk uitgebreid ontbijt, kinderen alvast een plons in het zwembad. Daarna op naar het Koninklijk Paleis en de Zilveren Pagode. Dat is hier dichtbij dus gingen we lopen. We twijfelden waar de ingang was en schoten een tuktuk chauffeur aan om het te vragen. Nou zei hij, op zondagochtend bidt de koning en het is daar gesloten. Hij zag de Lonely Planet in mijn hand en wist nog te vermelden dat dat fout in het boek stond. Maar, hij kon ons natuurlijk wel naar andere bezienswaardigheden brengen. Daar gingen we verder niet op in en gingen naar de speeltuin die we al zagen. Echter ik ging om de een of andere reden toch twijfelen aan zijn verhaal en we besloten toch eens een kijkje te gaan nemen bij de ingang. Niks gesloten, gewoon open en vol toeristen! Dat valt toch wel tegen, weer iemand die geld verdienen belangrijker vindt dan eerlijk zijn, bah.

file117932695_sprfile117932703_spr

We besloten een rondleiding met gids te doen en dat was echt wel de moeite waard, leer je toch net iets meer! Toen het paleis om elf uur dichtging, hadden we net mooi alles gezien en begon het ook dusdanig warm te worden dat we graag weer terug gingen naar ons zwembad!

’s Middags geluncht met (taai) brood, heerlijk belegd met de door de familie meegebrachte Nutella en leverpastei! De verrukkelijke vlokken die Nicole ons nog heeft laten bezorgen, bewaren we voor het ontbijt want dan hebben we ook boter! Vanmiddag ons vaste ritme aangehouden: niet te veel. Opa en oma hebben Rens, Wout én… Teun les gegeven. Toppie! ’s Avond met de tuktuk weer naar de boulevard om lekker te eten. Het ritje leek volgens Gerrie op een ritje in de botsauto’s, maar dan zonder botsen gelukkig!

 

Killing Fields
Maandag 20 februari 2012. Phnom Penh, Cambodja.

Vanochtend een heftige geschiedkundige ochtend. Pol Pot was van april 1975 t/m januari 1979 de destructieve leider van Cambodja, onder zijn regiem zijn er drie miljoen mensen vermoord. We hebben het Genocide Museum en de Killing Fields bezocht. Zeer indrukwekkend. De jongens hadden we natuurlijk het een en ander uitgelegd, voordat ze een kamer in mochten werd hij eerst door ons bekeken of het wel geschikt was voor jeugdige kijkers. Ze hebben zich bijzonder keurig en waardig gedragen, blijkbaar voelden ze de sfeer heel goed aan. Later bij de Killing Fields bleek dat Teun veel beter Engels leest dan dat wij wisten. Wij wilden de kinderen de horrorverhalen besparen, maar Teun las ze op de Engelse borden.

file117948342_spr

’s Middags lekker gezwommen bij het hotel, even weer de gedachten verzetten naar vrolijkere dingen. Maar, deze gruwelen hebben de mensen hier wel gevormd en we vinden het toch fijn dat we daar nu weer een klein beetje meer inzicht in gekregen hebben. En wat zijn mensen toch veerkrachtig, als je ziet wat de mensen hier nu allemaal weer hebben opgebouwd: fantastisch.

Wout heeft met Tristan geskyped, hij zat te glunderen van oor tot oor! Nicole, we hebben echt iedere dag gekeken of je online was, maar het wil nog niet zo lukken…

 

Jip
Dinsdag 21 februari 2012. Phnom Penh, Cambodja.

We zijn naar Wat Phnom gegaan, daar wat rondgekeken en gespeeld in de speeltuin die daar vlak tegenover ligt. Toen nog even over een markt gelopen: Gerrie keek haar ogen uit. Helaas is ze niet helemaal fit en zijn alle geuren bij elkaar dan wel heftig!

file117948346_spr

Vanmiddag kregen we erg naar bericht: Jip is echt doodziek. We wisten wel dat hij niet fit was, slecht at, moe en misselijk was, maar ik wilde toch nog niet echt geloven dat hij iets ernstigs had. Kees-Jan en Hetty zijn weer met hem naar de dierenarts geweest, hij blijkt ernstige nierinsufficiëntie te hebben. Vandaag ligt hij aan een hyperhydratie infuus, wanneer dat onvoldoende helpt zal hij de komende dagen in een uremisch coma geraken. Dat hoeft van ons allemaal niet, dan mag hij inslapen. We zijn zo blij dat hij bij Hetty en Kees-Jan is, hij kan het echt nergens beter hebben, maar we zijn heel verdrietig dat we er niet zelf voor hem kunnen zijn. Ook de kinderen zijn nu in gedachte veel bij Jip. Vannacht hoop ik nog op een wonder.


De verloren koffer
Woensdag 22 februari 2012. Siem Reap, Cambodja.

Corné en Hans hebben gisteren bus tickets geregeld zodat we naar Siem Reap kunnen. We hebben tien plaatsen in een bus voor veertien personen. Corné moest natuurlijk al lachen, tja daar passen er ook makkelijk 25 in hebben we ontdekt. Maar de mevrouw beloofde dat dat nu zeker niet het geval zou zijn. En inderdaad, een prachtige, nieuwe ruime minivan, niet eens klapstoeltjes voor in het gangpad er in, en slechts elf stoelen (inclusief die van ons) bezet. Moet niet gekker worden, zo luxe hebben we het nog niet gehad!

Onderweg alleen een klein lolletje toen er aan de brug over de weg gewerkt werd, en de omleiding door de rivier bedding ging. Rens heeft nog even aan oma’s billen geroken, maar zelfs dat viel mee ha ha. Vijf uur later werden we in Siem Reap opgewacht door maar liefst drie tuktuk’s die ons direct naar ons hotel: Villa Baca brachten. We gaan een reisbureau beginnen: ‘Dingdaal: Cambodja voor dummy’s’. Alles gaat zo gemakkelijk, zo kan ik natuurlijk geen volwaardige reisverslagen schrijven!

Gelukkig kreeg ik toch nog even een momentje van adrenaline toen een van de koffers uit de tuktuk rolde. De plastic koffer viel met een enorme smak op de grond, een grote bus kon hem nog net omzeilen. Gerrie schrok nog meer, ze zat in de tuktuk voor mij (en de gelanceerde koffer) en dacht dat wij op die bus waren geknald! Maar goed, niets gebeurd, koffer terug in de tuktuk en verder rijden.

We hebben vier kamers geregeld, dus iedereen heeft lekker een eigen bed. Het is wel weer echt poepie heet, er staat gelukkig een opklapbaar zwembad (zoals sommigen dat thuis in de tuin hebben), dus daar kunnen de jongens toch even lekker afkoelen (op hoop van zegen want het water is bruin).

’s Avonds te voet naar het dorp, onderweg kwamen we grote bakken met Dr Fiss massages tegen. De heren wilde er wel in, nou voor een dollar inclusief blikje cola vijftien minuten schoon knabbelen kunnen we niet weigeren! We hebben nu allemaal erg schone voeten, wel een raar gevoel hoor! Gerrie werd binnen vijf minuten spontaan fotograaf ha ha!

file117960845_spr

Terug bij het hotel blijkt de stroom in de hele wijk niet te werken. Het is overdag ruim 36 graden, en dat wil ’s avonds maar langzaam zakken. Zonder airco of fan vind ik het dus echt wel vervelend heet. Ik heb de hele avond het liggen ‘belijden’ op bed, de anderen hebben naar Jan geluisterd, de eigenaar van het hotel. Hij heeft heel veel verteld over het werk wat hij hier doet, het opstarten van onderwijs en gezondheidszorg projecten in de buitengebieden (dertig kilometer van Siem Reap).

En heel belangrijk: goed bericht uit Winterswijk: Jip heeft een goede nacht gehad. In de bench vond hij een slecht plan, dus is zuster Hetty maar bij hem en zijn infuus in de gang gaan slapen. Zo ongelooflijk lief! Toen we hem riepen via skype gingen zijn oortjes echt even omhoog en kwispelde hij! Geweldig. Nu maar hopen dat het geen korte opleving is, maar een ingezet herstel. Als hij vanmiddag goed genoeg is, nemen Hetty en Kees-Jan hem nog even mee naar het Hilgelo. Het lijkt wel stichting hond doet een wens, echt zo fijn voor Jip!

 

Hotel met zwembad
Donderdag 23 februari 2012. Siem Reap, Cambodja.

Vandaag weer een echte Cambodja dag, geweldig! We zijn met twee tuktuk’s naar de dorpjes gereden waar Jan zijn projecten heeft opgezet. We hebben veel vrolijk zwaaiende mensen gezien, prachtige rijstvelden, geleerd hoe ze suiker destilleren uit de suikerplanten, op school met de kinderen gesproken en het ziekenhuisje gezien! Wat een belevenis!

file117960897_sprfile117960876_spr

Terug bij Villa Baca blijkt de stroom weer uitgevallen, het zwembad wordt schoongemaakt en heeft geen water meer (geen overbodige luxe maar wat ons betreft wat matige timing). Corné en papa zijn op zoek gegaan naar een ander hotel met zwembad. Het is prima in Villa Baca, maar omdat we de hele middag daar zijn als Joep slaapt en het echt poepheet is, vinden we dat we een zwembad nodig hebben voor afkoeling en vertier. Al snel belden ze dat ze een goed hotelletje (Lotus Lodge) voor ons gevonden hadden, prima kamers, groot zwembad: heerlijk!

file117989160_spr

Helaas minder goed bericht over Jip. Gisteren heeft hij een fijne dag gehad, gespeeld bij het Hilgelo! Vandaag wil hij niet eten, maar erger nog: is hij weer gal gaan spugen. We vrezen met hele grote vrezen dat Hetty en Kees-Jan afscheid van hem moeten gaan nemen. We zijn erg verdrietig dat we hem waarschijnlijk zelf niet meer kunnen knuffelen.

 

Angkor Wat
Vrijdag 24 februari 2012. Siem Reap, Cambodja.

Gisteren op het platte land hoorden we luide muziek en dat bleek bij een bruiloft te horen, duurt drie dagen en nachten (wist een van de vrijwilligers die ernaast probeerde te slapen te vertellen). Nou Hans en Jeanne waren het er over eens: het zal je maar gebeuren zo vlak naast de deur, dan ben je mooi het haasje.

Vanochtend aan het ontbijt ook hier zo’n muziek, vraagt Hans vriendelijk aan de serveerster: ‘Mag de muziek misschien ietsje zachter?’ Kijkt dat meisje verbaasd: ‘Dat is een bruiloft bij de buren meneer, vandaag dag één’. Had je het gezicht van ons pap moeten zien ha ha. Gerrie lag ook helemaal in een deuk. Gelukkig liggen onze hotelkamers ietsje terug en hebben we daar binnen geen last van alle geluiden.

Vanochtend naar Angkor Wat, het grootste tempelcomplex ter wereld. Mag in een adem met de Chinese muur en de piramides genoemd worden. Ik wist wel dat het druk zou zijn met toeristen, maar een ontvangst zo groot als bij de Efteling en de ene touringcar na de andere had ik toch niet verwacht. Ik moest dan ook echt even omschakelen.

file117966334_sprfile117966340_spr

Bij de eerste tempel hebben we de tuktukchauffeur gevraagd ons vast naar een andere te brengen, in de hoop dat het daar minder druk zou zijn. Tevergeefs natuurlijk, dus toen zijn we maar (net als in de Efteling) in de rij gaan staan, bah. Bij nog wat verder weg gelegen tempels leek de drukte wat af te nemen (of ik raakte er aan gewend). Wat Phrom, een gedeeltelijk door de jungle overgroeide tempel (waar een film van Indiana Jones is opgenomen) vonden we allemaal echt prachtig. Tegen elf uur en allemaal drijfnat van het zweet, zijn we weer naar ons hotel gegaan voor een frisse duik!

Gisteravond wisten we al dat Jip weer steeds zieker werd en vandaag in zou slapen. Maar toen we vanmiddag voor de laatste keer met hem skypten schrokken we ons toch echt wel een hoedje. Wat is hij ziek! Hij had zelfs de kracht niet om zijn koppie even op te tillen. We werden er allemaal heel verdrietig van. Kees-Jan was super lief voor hem en heeft beloofd vandaag de hele dag bij hem te blijven, dat voelde heel fijn. Vanavond hebben we een ster uitgekozen: Sirius van het sterrenbeeld ‘grote hond’, daar gaat onze Jip naar toe. En we hopen dat Nina met hem gaat spelen achter de regenboog!

file117972692_spr

Tonlé Sap
Zaterdag 25 februari 2012. Siem Reap, Cambodja.

Vanochtend met de tuktuk naar het Tonlé Sap meer, daar zijn diverse drijvende dorpjes aanwezig. In de Lonely Planet stond al dat we niet de enige toerist zouden zijn. Bij aankomst bleek de ‘Efteling’ parkeerplaats nog in aanbouw en leeg, dat viel mee. Eerst twee dollar per persoon betalen voor…. eh, ja waarvoor eigenlijk. Daarna nog eens achttien dollar per persoon voor de boot die je rondvaart. Dus ruim honderd dollar armer zaten we op de boot, file varen richting het meer.

file117972612_sprfile117972670_spr

De dorpjes zijn zeker bijzonder, unieke manier van leven, maar ook zeer gevaarlijk. Vele gezinnen missen vader, moeder of wat kinderen omdat die (veelal bij hoog water) verdronken zijn. Tijdens het varen enterden er ineens wat bootjes en kwamen er kinderen aan boord om drinken te verkopen of te bedelen. Moeders hangen waterslangen (niet giftig maar toch) om hun kinderen zodat wij kunnen betalen om er een foto van te maken. Onze gids vertelde dat de mensen lang niet altijd genoeg te eten hebben en een lage levensverwachting hebben. Maar waar blijven die honderd dollar die wij zojuist alleen al betaald hebben dan? De gids vertelde trots dat er sinds 2009 een weg gebouwd is en een drijvende school voor de kinderen, maar dat is natuurlijk maar een fractie van het geld…

Toen wij een moeder met drie kinderen in een bootje koekjes gaven (sultana speciaal uit Nederland geïmporteerd voor ons en dus kostbaar voor onze kinderen) werden die in de hoek van de boot gesmeten en werd er verder gebedeld voor geld. Onze kinderen wisten niet hoe ze het hadden, verbolgen en ik ook. Die hadden duidelijk geen honger. Maar goed, de toeristen hebben het hier dus al aardig verknald. Blijkbaar is bedelen zo’n goede inkomstenbron geworden dat kinderen nu een bedelbaan hebben in plaats van naar school gaan.

file117972644_sprfile117972654_spr

De gids wilde met ons naar een drijvende winkel waar we eten of andere waren konden inslaan die we dan later als we de school gingen bekijken aan de kinderen konden geven. Toen ik aangaf dat we niets gingen kopen om weg te geven, dat we eventueel nog wel wat koekjes hadden, werd het bezoekje aan de school gecanceld en werden we naar een andere drijvende winkel gebracht. Uiteindelijk is het wel een fotogeniek uitstapje geworden.

Wat een tegenstellingen, aan de ene kant van het land zijn ze wat angstig voor ons omdat ze nog nooit blanke kinderen hebben gezien, en hier belanden we in massatoerisme met desastreuze gevolgen voor de authentieke levenswijzen.

Vanavond hebben we onze voeten en onderbenen weer laten masseren. Die meiden lagen helemaal in een deuk toen we met alle kinderen op een rij gingen liggen, heerlijk! Er werd nog ‘gevochten’ om wie Guus mocht doen ha ha. Een oude man die ook gemasseerd werd was boos omdat we de rust kwamen verstoren, maar die meiden maakten veel meer herrie dan onze jongens. Die kerel heeft toen hij weg ging van kwaadheid alle slippers op straat gegooid. Binnen moesten wij en ook die meiden er hartelijk om lachen. Hans, Jeanne en Gerrie zijn voor de total body variant gegaan en zien we vanavond wel weer een keertje verschijnen.

 

De lekkerste Lok Lak
Zondag 26 februari 2012. Siem Reap, Cambodja.

Het leek ons leuk om de zonsopgang bij Ankor Wat te gaan bekijken, maar met alle kinderen? Gerrie bood aan bij de kinderen te willen blijven, en opa en oma hadden niet zo’n zin om voor dag en dauw uit bed te gaan. Dus zaten Corné en ik om vijf uur samen in de tuktuk.

We hadden echt heerlijk geslapen. Joep huilt iedere nacht wel drie tot vijf keer, vaak zijn we daar maar een minuutje mee bezig, maar na twee maanden word je daar wel een beetje moe van. Een nachtje zonder hem op de kamer was echt heerlijk!

file117989155_spr

Het leven op straat kwam op gang, markt was al open, gaaf om te zien. We hebben bij Ankor Wat gezeten totdat de zon opkwam. Het was toen al bijna helemaal licht dat had ik niet verwacht, en de kleuren waren dus wat minder bijzonder. Maar de hele entourage was prachtig en zeker de moeite waard. Sowieso heerlijk om er even samen uit te zijn! Wat ook bijzonder was, in het schemerdonker begonnen ineens alle krekels tegelijk geluid te maken. Alsof er een knopje op ‘aan’ was gezet, echt gaaf.

’s Middags hebben Corné, Rens en Gerrie een kookles in de Cambodjaanse keuken gehad. Ze gingen naar de markt, kregen uitleg over de groenten en specerijen, daarna alles zelf bereiden en toen het klaar was kwamen wij om alles mee op te eten. Ze hadden het super leuk gehad. Rens had Lok Lak gemaakt (beef met groenten) omdat Joep dat altijd zo lekker vindt. En deze was absoluut de aller lekkerste ooit! Rens straalde van oor tot oor, heel leuk.

file117989165_sprfile117989175_spr

Toen we naar het restaurantje liepen kreeg ik nog een foldertje in handen geduwd. Er was een optreden van traditionele dansen door kinderen. Dat hebben we in Bali ook eens gezien en dat was toen echt super leuk, dus besloten we nu weer te gaan. En we werden niet teleurgesteld, het was erg leuk om de kinderen te zien dansen. Het bleek een weeshuis, wat op deze manier wat meer aandacht op zich wilde vestigen, maar niet op een vervelende manier. Na afloop mochten alle mensen mee dansen op het podium en dat was leuk. Onze kinderen dansten vrolijk mee, Guus deed pogingen de vertoonde apendans te imiteren ha ha.

 file117989181_spr

Ontbijt bij Angkor Wat
Maandag 27 februari 2012. Siem Reap, Cambodja.

Corné en ik hadden gisteren gemerkt hoe lekker het in de vroege ochtenduren is. Daarna wordt het zo snel warm dat enige inspanning niet echt lekker meer voelt. We wilden vandaag nog één keer naar Ankor Wat, en er moest dus besloten worden hoe laat te vertrekken. Zeven uur ontbijten of zeven uur vertrekken? Uiteindelijk compromis: Zeven uur vertrekken en dan daar ontbijten. Nou dat was echt leuk.

file117989249_spr

We kregen broodjes, ham, ei en water mee uit het hotel. Met onze ranja, nutella en leverpastei er bij was het een heerlijke picknick. Daar zaten we dan, op het grasveld voor de grootste tempel (Ankor Wat zelf), niet te warm, echt genieten! Daarna nog het hele complex bekeken, prachtig. Om kwart over negen pikte ik het al weer af van de hitte en we besloten te splitsen. De ‘kinder tuktuk’, waar Gerrie en ik als vrijwilligers ook plaats in namen, ging richting zwembad. De echte tempelaars onder ons hebben zich nog wat langer rond laten rijden en hebben vanuit de tuktuk nog meerder tempels aanschouwd. ’s Middags, dutjes, school en weer zwemmen, het ritme zit er goed in!

O ja, is de bruiloft rechts achter het hotel voorbij, begon het spektakel vanochtend links achter het hotel. Dat hoor je veel beter in de kamers…

Morgen gaan we in de bus naar Battambang, dus vanavond weer alle koffers ingepakt. We laten, ondanks dat we de kamers controleren, in ieder hotel wel iets liggen. Ik begin er echt van te balen, daar ligt waarschijnlijk nog wat onder het bed en hier hebben we niet meer onder het hoofdkussen gekeken etc. Dus we hebben vanavond nog beter ons best gedaan, we zullen zien.


Badwater
Dinsdag 28 februari 2012. Battambang, Cambodja.

In de bus naar Battambang. De mensen van de bus in Siem Reap hadden het niet helemaal handig voor elkaar. We zouden om half acht opgepikt worden, dat werd acht uur, oké. Maar twee bussen overstappen later reden we om half tien uur nog door de straten van Siem Reap. Maar goed, Battambang is maar 170 kilometer, dus nog eens drie uur later waren we er. Onderweg waarschuwde onze chauffeur ongeveer iedereen dat we er aan kwamen door even op zijn toeter te duwen. Dat is hier vrij gebruikelijk, maar deze toeter klonk binnen mogelijk nog harder dan buiten en oma kon er maar niet over uit.

Het hotel (Phka Villa) is heerlijk, prima zwembad, mooie kamer. Het zwembadwater is hier overigens net als in Siem Reap echt warm (volgens Gerrie de temperatuur zoals ze thuis na anderhalf uur uit bad gaat, maar wij denken dat dit water nóg warmer is).

 

Bamboetrein
Woensdag 29 februari 2012. Battambang, Cambodja.

Goed nieuws: Guus werd vanochtend wakker en kwam mij zijn lange benen laten zien. Die waren vannacht goed gegroeid wist hij te vertellen!

Vandaag stond de Bamboetrein op het programma. Dat is een houten frame met bamboe er op, daaronder twee assen met wielen, motortje er op en rijden maar. De rails zijn oud en enkel spoors. Wanneer je tegenliggers tegen komt, wordt er gekeken welke trein het zwaarst beladen is of vanuit welke richting er de meeste treintjes aankomen. Ben je licht of maar alleen, moet je je trein van de rails halen zodat de ander kan passeren. Het treintje rijdt zo’n vijftien tot dertig kilometer per uur en is hiermee een prima (kermis)attractie! De heren (en dames) vonden het hartstikke leuk. Bij het volgende stationnetje kregen de jongens van Gerrie een T-shirt als aandenken terwijl de kinderen daar van palmboombladeren mooie sprinkhanen en armbandjes vlochten.

file118002709_sprfile118002710_spr

O ja, nog vergeten op te schrijven: Corné ging Wout eens les geven maar na tien bladzijden lezen viel hij in slaap. Wout maakte hem wakker en kreeg van Corné de opdracht te gaan rekenen. Nou is dat absoluut niet Wout zijn favoriet, dus vertelde hij later trots, dat hij lekker was gaan schrijven. Goed hè.

Vanmiddag met de klas van Wout geskypt, dat was echt wel leuk! Zijn oudere broers hadden het zwaar en zaten elkaar daarna jaloers in de haren. Joep gaat zowaar steeds meer woordjes zeggen. Toen we in de tuktuk stapten zei hij ‘tuk tuk’. En toen hij wilde drinken uit het blikje Fanta wat ik had, riep hij: ‘riet riet’. Waarmee hij bedoelde dat er nog een rietje in moest! Hij weet ook rijst te bestellen: ‘rijs rijs’.

 

Hotseknotsen op ossenkarren
Donderdag 1 maart 2012. Battambang, Cambodja.

Er is in Battambang (vierde toeristische attractie van Cambodja volgens de Lonely Planet) veel te doen, veel meer dan we in twee dagen konden bezichtigen. Dus moesten we na de Bamboetrein een keuze gaan maken. De volwassenen onder ons genieten intens van het platteland en de authentieke dorpjes. Dus besloten we de tempels en killing graves te laten voor wat ze waren en nog een dagje de binnenlanden in te trekken. Ik kwam een foldertje tegen met een aankondiging voor een ritje op een ossenkar, gaaf!

Toen de hoteleigenaar belde om een boeking te maken, bleek de beste man geen ossen meer te hebben. Nou geen nood: de tuktukchauffeur wist vast wel ergens iets voor ons te regelen. Dus wij op de bonnefooi met de tuktuk mee naar een dorpje waar hij wat vrienden had. Inderdaad had hij al snel twee ossenkarren geregeld voor ons. In de tijd dat de karren opgetuigd werden, was hij onze gids door het dorpje en de rijstvelden in.

file118021845_spr

Daarna dus op de kar, echt heel bijzonder. Hotseknotsen tot je blauwe heupen en onderrug hebt, maar dan beleef je wel wat! Allemaal super vriendelijke mensen die zwaaiden (Gerrie voelde zichzelf al helemaal de koningin ha ha). Dit is Cambodja zoals het was, voordat ‘domme’ toeristen de boel (goedbedoeld wellicht) kwamen verzieken en de huidige toerist veelal wordt gezien als een wandelende portemonnee. Heel gaaf en heel mooi om tussen bijzonder vriendelijke mensen en hun prachtige landschap te mogen zijn!

Daarna bracht de chauffeur ons nog naar een krokodillen boerderij. Daar zitten 1200 krokodillen van heel klein tot héél groot. Ze worden gekweekt voor de markt, sommige zullen worden opgegeten anderen zullen uiteindelijk in een leren tasje transformeren. De jongens mochten kleine krokodilletjes vasthouden en dat was nog best spannend hoor! Ook zagen we zwangere vrouwtjes, ze leggen uiteindelijk zo’n dertig tot veertig eieren en die worden dan uitgebroed in een soort zandbak.

file118021847_sprfile118021848_spr

’s Middags (de trouwe lezer weet het al) zwemmen, dutje en school. Met de hulp van opa en oma hebben de jongens veel uitleg gekregen en kunnen ze de komende tijd weer lekker zelfstandig werken. Heel fijn, zelfs Teun heeft het licht gezien en is erg goed met opa en oma bezig geweest. We zijn erg benieuwd of hij met ons deze geweldige lijn voort gaat zetten.


Privébusje
Vrijdag 2 maart 2012. Phnom Penh, Cambodja.

Voor de bus naar Phnom Penh (293 kilometer) waren de keuzemogelijkheden beperkt. De grote (goedkope) bus die er bijna een hele dag over doet, of een privé busje. Nou betaal je in een privé busje voor zo’n twaalf á veertien personen en we zijn al met z’n tienen. Neem daarbij dat het alternatief (grote trage bus) ons totaal niet beviel en de keuze was snel gemaakt. We boekten een privébusje. Wat een luxe, heerlijk! Rond half twee liepen we de prachtige tuin van het Kabiki Hotel al in, een paar minuten later lagen de meesten al in het zwembad. Een heerlijk feestje der herkenning!

Corné en ik hebben de laatste dagen regelmatig nagedacht over hoe nu verder te reizen. Nog in Cambodja blijven en de kust verkennen (we hebben vele leuke adresjes van mensen getipt gekregen) of Vietnam ingaan met de mogelijkheid wat sneller door te reizen naar het midden en noorden om zo de hitte te ontvluchten. Luxe problemen, maar er moet wel gekozen worden. Uiteindelijk hebben praktische zaken onze plannen definitief bepaald. We kunnen maar tot maandag hier in het hotel blijven, daarna zijn ze volgeboekt. Wanneer we in Cambodja willen blijven moeten onze visa verlengd worden en dat kan dinsdag pas geregeld zijn (het is nu weekeind dus werken de visa mannetjes niet). Dan moeten we dus in Phnom Penh nog voor een dag verkassen en daar hebben we eigenlijk helemaal geen zin in. De visa voor Vietnam daarentegen, kunnen vandaag nog gebracht worden en morgen klaar zijn zodat we maandag verder op avontuur kunnen. Keuze gemaakt, Corné heeft de paspoorten weggebracht voor Vietnam visa.

 

Afscheid van opa en oma
Zaterdag 3 maart 2012. Phnom Penh, Cambodja.

Vanochtend het laatste ontbijtje met de grote groep. Hans en Jeanne vliegen vandaag terug naar huis. We zijn met z’n allen in twee tuktuk’s naar het vliegveld gegaan en hebben ze daar uitgezwaaid. Oma vond het wel spannend ons weer achter te moeten laten. We kijken allemaal terug op twee super fijne weken met elkaar, waarin we samen veel gezien en beleefd hebben. Ik vind het ook erg leuk dat papa en mama nu een goed idee hebben van hoe dat nou gaat ons ‘reis leventje’ hier (volgens Gerrie dacht ze wel alles al mee te kunnen beleven door het lezen van dit weblog, maar blijkt het toch allemaal nog heel anders te zijn. Tja 4D reisverslagen ken ik nog niet en geur/smaak/geluid leveren dagelijks toch ook hele grote bijdragen aan de belevenissen ha ha. Maar eigenlijk ging ik dit niet opschrijven want dan stoppen jullie misschien met lezen en wij vinden al jullie reacties wel echt super leuk om te lezen!).

file118021850_spr

Op de terugweg nog langs de Russische Markt, Teun is verwend met All Stars schoenen, de andere heren met nieuwe Bay Blades (thuis kosten deze laatste twaalf Euro per stuk, hier had ik er drie voor vijf dollar!).

Paspoorten opgehaald, visa allemaal geregeld. We gaan maandag naar Kep, een badplaats nog in Cambodja tegen de grens van Vietnam. Woensdag verloopt ons Cambodja visa en zullen we dus Vietnam binnen gaan. We vinden het leuk om nog even ook de kust in Cambodja te zien en zo splitsen we de reis ook weer mooi op en worden het niet te lange reisdagen.

 

Malaria
Zondag 4 maart 2012. Phnom Penh, Cambodja.

We vinden dat we Phnom Penh wel voldoende gezien hebben en maken er een heerlijk hotel dagje van. ’s Middags neemt Corné de vier oudste heren nog even mee naar Seeing Hands een massage salon gerund door blinden zodat de spiertjes weer lekker los voelen ha ha. De jongens vonden het wel indrukwekkend om bevoeld te worden door blinde masseurs. Aan het einde van de middag zijn we voor de tweede keer dit weekeind naar het vliegveld gereden om Gerrie uit te zwaaien. De jongens wilden wel bij haar in de koffer kruipen, maar ze moeten het nog even met ons hier op reis doen.

Gerrie maakte het twee dagen geleden nog even erg spannend. Toen we in de (privé) bus van Battambang naar Phnom Penh reden, werd ze helemaal niet lekker. We dachten nog misschien een beetje wagenziek, maar ze werd steeds zieker, zag scheel van de hoofdpijn, misselijk, spierpijn én (het ergste) ze had koorts. Oei, dat is niet pluis, dit zou heel goed malaria of dengue (knokkelkoorts) kunnen zijn. De doktoren onder ons discussieerden over de te nemen volgende stap. Corné was voor diagnostiek (en dus naar het ziekenhuis gaan), ik ging voor pragmatisch aanpakken en malaria behandelen met de tabletten uit onze medicijntas (wie is hier nou de specialist en wie de huisarts ha ha?).

Nog een uurtje nadenken verder en een bibberende Gerrie van de koorts, besloten we te gaan voor de pragmatische aanpak: nu medicatie. Wanneer dit de volgende ochtend onvoldoende effect zou hebben, zouden we haar direct naar het ziekenhuis brengen. Maar Gerrie zou Gerrie niet zijn als ze net dertig minuten na het innemen van de medicatie alles er niet uit zou spugen. Shit, wat nu. We besloten haar een ‘antimisselijkheids’ tabletje te geven en daarna opnieuw de antimalaria medicatie (de rekening volgt later Gerrie…). ’s Nachts nog een aantal keer gevraagd hoe het met haar ging, en gelukkig: ze knapte enorm op! Koorts weg, hoofdpijn weg, alleen nog wat spierpijnen. Aangezien ze zo ziek was, en zo snel weer is opgeknapt moet het wel malaria zijn geweest die we gelukkig op tijd behandeld hebben!

Maar goed, een zwaluw maakt geen zomer en malaria kan na een aantal dagen weer de kop op steken. Daar maakten wij ons dan ook grote zorgen over omdat Gerrie precies tegen die tijd alleen in het vliegtuig naar huis zou zitten. We hebben haar voldoende medicijnen meegegeven voor als ze weer dezelfde klachten zou krijgen, op het hart gedrukt dat ze dan direct de stewardessen moest waarschuwen en daarna natuurlijk als een speer thuis naar het ziekenhuis voor verdere begeleiding! Gelukkig kregen we vanmiddag een sms’je dat ook Gerrie veilig en (voorlopig?) gezond thuis is, een pak van ons hart!


Krab eten bij de ondergaande zon
Maandag 5 maart 2012. Kep, Cambodja.

Vanochtend vertrokken naar Kep, de oude badplaats van de Franse kolonisten. In de Khmer Rouge periode is alles hier vernield en verlaten. Nu zie je een voorzichtige come-back van het toerisme en dan vooral van de Cambodjanen zelf. We hebben een prima hotel (The Beach House Kep) dat uitkijkt over de zee. In onze reisroute hadden we pas laat ‘tijd’ om naar zee te gaan, omdat we temperatuur-technisch dan al de binnenlanden van Laos en Cambodja gedaan wilden hebben.

file118037713_sprfile118037717_spr

Het is nu heerlijk om aan zee te zijn. Guus vond deze ‘rivier’ wel wild golven! Kep staat bekend om krab, vis en mooie zonsondergangen, dus dat gingen we vanavond doen: krab eten bij de ondergaande zon. Maar dat valt nog niet mee, hoe eet je eigenlijk vers gegrilde krab? Toen we nogal hulpeloos naar ons bord keken, kregen we in gebarentaal een spoedcursus (dertig seconden) hoe zo’n ding te kraken. Om een lang verhaal kort te maken: het is een hele hoop gedoe voor een heel klein beetje (weliswaar verrukkelijk) wit vlees. Ondertussen zagen we hoe het zonnetje in zee zakte, de vissersbootjes uitvoeren en de krabben op het strand verhandeld werden. Geweldig!

file118037719_sprfile118037737_spr

We hebben (eindelijk) definitieve plannen gemaakt voor Vietnam. We gaan naar Phu Quoc, maar de meeste locaties bleken al vol of (ver) buiten ons budget. We hebben echt waar twee avonden en een middag het internet afgespeurd, gemaild en gebeld, en gelukkig hebben we nu wat. Nu maar hopen dat het leuk is.

Ook goed nieuws: Joep geeft het al een aantal dagen zeer consequent aan als hij gepoept heeft, hij komt naar je toe en zegt vol overtuiging: bah! Dus dat is handig, vooral zo rondom het zwembad. Gisteren had hij de primeur te plassen op de wc! (sorry dames van de poeppoli; brilverkleiners en potjes heb ik hier nog niet gezien dus het is hangen boven dat grote gat) Hij zegt psssss en plast een grote plas, dus wij klappen en natuurlijk een snoepje. Vanochtend weer een grote plas en nog zittend op de wc begint hij al vrolijk in zijn handen te klappen, duidelijk zeer tevreden over zichzelf. Heel leuk! Zou het ons lukken de laatste nog voor hij twee is zindelijk te hebben?

 

Ontbijtbuffet
Dinsdag 6 maart 2012. Kep, Cambodja.

Toen we gisterenavond nog wat boodschapjes deden, hoorde Corné dat er hier een hotel zijn eigen brood bakt (Veranda Resort). Dus zijn we daar vanochtend naar toe gegaan. Er bleek een ontbijtbuffet waar je alleen maar van kunt dromen, ik geloof niet dat er iets ontbrak! Omdat het redelijk duur was (en we natuurlijk nog steeds Hollanders zijn) spoorden we de jongens aan goed te eten. Dit bleek totaal overbodig, de croisantjes, pain au chocolat, scrambled eggs, rauwkost en cakejes hadden zeer goede aftrek onder de heren!

file118059118_sprfile118059120_spr

Tonnetje rond gingen we de tuktuk in voor een bezoekje aan de peperplantages en zoutvelden. Toen we het gezien hadden, en het al weer erg warm was geworden, zijn we lekker naar het hotel terug gegaan. ’s Middags bleek er bij het hotel een heuse filmploeg te zijn met mooie jongens en meisjes die video’s opnamen voor (foute) karaoke dvd’s. Grappig om op de filmset te zijn en mee te kijken! ’s Avonds weer een adembenemende zonsondergang gezien, bofkonten dat we zijn!

Vanochtend weer een nieuwe primeur: toen Joep wakker werd was zijn luier droog, dus ik zet hem op de wc: voila een grote plas en poep. Kanjer!

file118059121_sprfile118059122_spr

Vervolg reis in Vietnam

Partners

Social Media

Houd jij van Verre reizen met kinderen? Volg, like en blijf op de hoogte!