Minibus
Zaterdag 20 november 2010. Kep, Cambodja.

We hebben een minibusje kunnen boeken naar Kep. We moesten wel want er waren geen bustickets meer beschikbaar. Blijkbaar wil iedereen zich verplaatsen naar familie voor het waterfestival. Aangekomen in Kep heeft onze chauffeur zeker zeven keer moeten bellen met de eigenaar van Jasmine Valley omdat hij de weg niet vond. Uiteindelijk dan toch de juiste afslag gevonden. Bleek dat hij nog een goede twee km langs een aarden weg naar boven moest met veel putten in. Daar had hij duidelijk niet op gerekend maar eens de weg in kon hij nergens meer terugdraaien en moest hij wel verder.

Neushoornvogels
Zondag 21 november 2010. Kep, Cambodja.

Na een nacht in onze boomhut werden we gewekt door de dieren. We zijn met een tuktuk vertrokken naar beneden en gingen op zoek naar het strand. Na een lange wandeling kwamen we op een marktje (krabmarkt). Hier werden verse krabben verkocht. Wat een drukte. Na een verdere zoektocht zagen we een stukje strand. Hier werden we in het Vlaams verwelkomt door een Belg die in 2003 hier op vakantie kwam en hier iets is begonnen (een zeilclub). We konden hier blijven om te zwemmen en te eten. Het zeewater is hier heerlijk warm. Na de middag moesten we schuilen voor een onweersbui. We konden ’s avonds met een busje weer naar boven. Hier en daar slipten de wielen in het slijk. Gelukkig moesten we niet terug naar boven met de tuktuk. Dit was onmogelijk.

Vanaf ons terras zagen we twee neushoornvogels vliegen. Wat geweldig zo dicht bij de natuur te leven. Verder valt er niet veel te beleven in Kep; er zijn twee stukjes strand te vinden waar dan ook veel Cambodjanen gebruik van maken. Er is de krabmarkt waar je lekkere vers gevangen krab kan eten, maar verder buiten de drie bureautjes die bustickets verkopen zijn er zo goed als geen winkeltjes of restaurantjes te vinden. Zelfs een krant is hier nergens te koop.

Chocoladetaart
Maandag 22 november 2010.

Vandaag opgehaald door de minibus en naar de haven gebracht. Met een bootje waar we nog met twee Nederlandse dames in zaten werden we in twintig minuten naar Koh Tonsay gebracht. Konijneneiland zoals het ook wordt genoemd ligt zo’n vier km van het vaste land verwijderd. Hier is wel strand te vinden. Je kan er ook overnachten in primitieve strooien hutjes voor weinig geld. We hebben ons aan een eettentje op het strand geïnstalleerd en de kinderen hebben genoten van het zand en het water. Je kan er ook binnenbanden van een auto huren voor 1 USD/dag en daar hebben ze zich goed mee geamuseerd.

Tijdens het eten hebben we een regenbui gehad. De jongens waren liever buiten in de regen dan onder het afdak. Ze sprongen van een aangemeerd bootje in het water. Dolle pret! Er zijn visjes en krabben te zien onder water.

Om vier uur ging onze boot ons terug komen ophalen. Vanop het vasteland zagen we een onweer dichterbij komen, aiai. Dat wordt een kletsnatte overtocht… Toen we in de boot stapten kregen we een aantal zwemvesten van een andere boot overgegooid. We bereiden ons voor op een zware overtocht. De kinderen goed ingepakt in een (veel te groot) zwemvest maar als bij wonder verdween het onweer langs onze linker- en onze rechterkant en hebben we zo goed als droog de overkant gehaald.

Met het busje konden we dan terug naar boven over een natte, hobbelige, slijkerige weg. We zijn blij dat we deze chauffeur hebben kunnen overhalen om telkens weer deze trip te maken, niet veel chauffeurs willen deze weg afleggen wegens ‘te moeilijk’ en dat begrijpen we best. De laatste tweehonderd meter moeten we te voet afleggen omdat het laatste stuk te stijl is en ze boven moeilijk kunnen terugkeren.

Voor ‘s avonds na het eten had ik een taart besteld voor Lieve haar verjaardag. Het werd een chocoladecake gebakken door de veertienjarige kokkin. Na het avondeten begon het weer hevig te regenen en we bleven schuilen onder het afdak. Plots kwamen de diensters, onder een paraplu, met de taart aan en zongen een liedje. Spijtig dat we het fototoestel niet bij hadden. Dit was een grappig zicht.

Van hot naar her gereden
Dinsdag 23 november 2010. Kep, Cambodja.

Vandaag een kleine uitstap, de planning was om tussen negen en twee enkele grotten te bezoeken en een peperplantage. Om negen uur werden we dus opgehaald. Eerst reden we naar het kantoortje waar plots nog een groep van zes mensen instapten. Dit was niet zo gepland. De baas ging deze mensen eerst afzetten aan de Vietnamese grens. Hij wou ons ompraten om mee te gaan naar Vietnam en daar wat bezoekjes te af te leggen. Wij moesten dan wel elk weer twintig dollar betalen om naar Cambodja terug te keren (nieuw visum) en dan zou het wel een erg dure uitstap worden. Dus wij bleven in het busje aan de grensovergang. Er was voldoende te zien om ons even bezig te houden. Indrukwekkend hoe hier de mensen met volgeladen brommertjes de grens overrijden. Zakken met rijst, sigaretten, bidons, golfplaten, manden met krabben… Sommigen slipten in het slijk en vielen om.

Uiteindelijk, na een uur wachten in het warme busje, reden we terug zonder de baas. Weer een uur rijden over de zandweg. Om één uur stopten we aan een baanrestaurantje. It’s free, zei de chauffeur en we mochten iets kiezen om te eten. Dit was ook niet afgesproken. Normaal zou de gids zelf voor gebakken rijst zorgen. De kwaliteit van het eten was in bedenkelijke staat. Je kon niet zien wat je aan het eten was en dat was misschien maar goed ook. Het werd niet opgewarmd maar was toch al lauw?! We dachten dat we hier wel ziek van  zouden worden. De bordjes zijn dan ook niet leeg geraakt.

Wij waren nu al vier uur onderweg en hadden nog niets gezien van wat we besproken hadden. De baas kwam nadien aangereden achterop een brommertje. Hij verontschuldigde zich en zei dat hij problemen had gehad aan de grens. We konden eindelijk vertrekken naar de grotten. De natuur rond deze grotten was wel mooi maar de grotten zelf stelden niet veel voor door de vele vernielingen binnenin. Hierna zijn we naar een peperplantage gereden. Hier wordt blijkbaar de beste peper van Cambodja geteeld (Kampot pepper). Dit was wel interessant om eens te zien. Ook stopten we nog aan een lokaal marktje waar de baas verse vis kocht. Hij wou onze mislukte voormiddag goedmaken door voor ons te koken. Zo zaten we dan om vijf uur aan zijn tafel te eten van gebakken rijst met inktvis en verse groene peper. Het was toch lekker al had deze dag wel een wrange nasmaak.

Keerzijde
Woensdag 24 november 2010.

Vandaag terug naar Koh Tonsay. Weer reuze pret in het water en op het strand. Het weer was eerst overtrokken maar het is toch nog een mooie dag geworden. Jasmine Valley ligt midden in de jungle en het is leuk om even ver weg te zijn van alles en te genieten van de omgeving, even back to basic. Maar doordat het tijdens ons verblijf regelmatig regende hebben we ook enkele negatieve kanten ervaren van een verblijf in de natuur:
-Onze handdoeken en zwemkledij geraken niet opgedroogd en doordat onze boomhut aan één zijde volledig open is slapen we regelmatig in een klammig bed. We lieten hier bijvoorbeeld wat kledij wassen en het duurde drie dagen voor alles droog was.
-Tijdens het douchen met koud water in open lucht hebben we regelmatig een kikker of gekko die komt gluren (en één keer  zelfs een ongevaarlijke slang van ongeveer een meter).
-Doordat elke hut zijn eigen energie opwekt door middel van een zonnepaneel met batterij is het dus zuinig omgaan met elektriciteit. Steek je licht aan dan komen de muggen eropaf. ‘s Avonds moeten we ook met pillamp terug naar de kamer.
-Internet is beschikbaar maar omdat dit ook energie vraagt, vraagt men om het gebruik ervan zo kort mogelijk te houden.
Het werd dus ook wel een beetje een beproeving, toch gek dat een mens gewoon geraakt aan al die luxe thuis.

Cashen
Donderdag 25 november 2010. Kep, Cambodja.

Vandaag verhuisden we naar Kep Lodge. Even terug in de bewoonde wereld. Bij Jasmine Valley konden we enkel cash afrekenen en vermits er in heel Kep niet één ATM te vinden is hebben we nog vlug een brommertje gehuurd om even naar Kampot (dichtstbijzijnde ATM) te rijden (vijftien km. op de kaart). Dirk vertrok met Eward achterop (Barend was juist gevallen en had een open knie). Eerst was er de afdaling, dat werd al spannend. Dan moesten we brandstof zien te vinden omdat de tank al zo goed als leeg was bij vertrek. Langs de baan staan ze gelukkig regelmatig met limonadeflessen gevuld met benzine. We kochten een fles Pepsi benzine. Rond half tien waren we in Kampot. Hier snel gevraagd naar een ATM.

Ik vond dat het lang rijden was voor vijftien km. Dus even checken en de kilometerteller in het oog houden. Terugrijden ging wel sneller maar terug in Jasmine Valley zag ik dat het eigenlijk dertig km. ver was (op de kaart melden ze wel dat de opgegeven afstanden mogelijks niet correct zijn). Dus moesten we zo maar even zestig km rijden om snel wat geld af te halen!

Met het busje van Moly tours (onze man van gisteren) konden we voor acht USD naar beneden. Hier in Kep Lodge zitten we in een stenen huisje met warm water. Even relaxen dus. Jasmine Valley was wel leuk maar we bleven te lang en het weer zat wat tegen.