Lieve en Dirk groot gezin op rondreis Cambodja
30 oktober 2010 - 25 juni 2011

Tien jaar geleden trokken Lieve en Dirk met z'n tweetjes de wijde wereld in. Zes maanden na thuiskomst werd Barend (9) geboren. Eward (7), Artuur (5) en Dietze (4) volgden. Het reizen voorbij? Niet voor Lieve en Dirk. In 2008 trokken ze met z'n zessen door Thailand en Australië. Tijdens deze reis voegen ze daar nog Vietnam, Laos, Cambodja, Singapore, Maleisië en Nepal aan toe. Spannend!

Door Lieve en Dirk Vanhoutte

De wijde wereld in met vier boefjes
Zaterdag 11 september 2010. België.

Zo’n tien jaar geleden trokken we met z’n tweetjes de wijde wereld in. Beladen met een rugzak en met enkele reisgidsen op zak begon onze reis op 4 januari 2000. We trokken van India en Nepal tot in Thailand, Singapore, Australië en Nieuw - Zeeland waar onze reis eindigde in September 2000.

Hoog tijd om nog eens te gaan vonden we! En na lang dromen werden onze plannen stilaan concreter. Op 30 oktober 2010 kan ons avontuur beginnen en zullen we opnieuw Azië en Australië gaan ontdekken. Als alles meezit zetten we 25 juni 2011 terug voet op Belgische bodem. We hebben dus een kleine acht maanden de tijd om dit te doen.

Ons reisgezelschap is ondertussen wel wat uitgebreider geworden want onze vier kinderen (tussen 4 en 9 jaar) gaan natuurlijk mee. Een hele organisatie zal je denken? Wel, dat is het thuis nu ook elke dag, alleen hopen we nu meer vrijheid te hebben en zullen we meer tijd kunnen maken voor elkaar.

Samen opstaan, samen gaan slapen, samen dingen ontdekken, samen nieuwe culturen opsnuiven in plaats van samen in de file te staan of samen aan te schuiven aan de kassa. Dat zien we wel zitten…

We plannen om via Thailand, Laos, Cambodia, Vietnam, Maleisïe, Nepal, Australïe en Singapore op 25 juni 2011 terug aan te komen in Belgïe.

Op 30 oktober 2010 zal ons grote avontuur beginnen. Om 17.20u vertrekken we vanuit Zaventem richting Bangkok. We blijven zes dagen in Bangkok voor we doorreizen naar Cambodja. We zullen tijdens deze reis regelmatig terug in Bangkok aankomen omdat van hieruit enkele vluchten toekomen en vertrekken. Bangkok zal daardoor even dienst doen als ‘thuisbasis’.

Phnom Penh, Battambang, Siem Reap en Kep staan hierna in Cambodja op ons verlanglijstje. In welke volgorde we deze plaatsen zullen aandoen staat nog niet vast.

Tussen 29 november en 25 januari (acht weken) zullen we van Thailand door Laos naar Noord Vietnam reizen. Hoe lang we op welke plaats blijven zal afhangen van de omstandigheden. De bedoeling is om na Laos enkele plaatsen in Noord Vietnam aan te doen. Voorlopig staan Hanoi, Sapa en Halong Bay op het verlanglijstje. Waar we de feestdagen zullen doorbrengen staat dus ook nog niet vast.

Op 25 januari vliegen we van Hanoi naar Kuala Lumpur. We hebben daarna zeven weken de tijd om terug in Bangkok te geraken. Waar het mooi is blijven we hangen.

Hierna hebben we een maand de tijd om Kathmandu en omstreken te ontdekken, naar Pokhara door te reizen om ons sponsorkindje en bijhorende projecten te bezoeken en eventueel een meerdaagse trekking te ondernemen. Nepal kwam pas redelijk laat in onze planning terecht maar nu kijken we er echt naar uit om dit wonderlijke land terug te omarmen.

We landen 18 april in Sydney, Australië. Hier huren we een 4x4 met kampeeruitrusting die we zes weken later terug inleveren in Darwin. We zullen dus Australïe van zuid naar noord doorkruisen.

30 mei komen we aan in Singapore vanwaar we 24 juni terug naar Belgïe vertrekken. Waar we tussenin te vinden zullen zijn blijft tot nu toe, ook voor ons, nog een verrassing. Indonesië ligt vlakbij dus dat is een optie of wordt het terug Maleisië? We zien wel.

239 dagen, acht landen en vier kinderen. Dat lijkt ons meer dan voldoende!

Nog tien dagen
Woensdag 20 oktober 2010. België.

Vandaag werd het 20 oktober wat wil zeggen dat we binnen tien(!) dagen op het vliegtuig stappen, de zon tegemoet. Er staan ons nog enkele hectische dagen te wachten want er moeten nog wat lijstjes afgewerkt worden en voorlopig lijken die om de ene of de andere reden steeds langer te worden in plaats van korter.

En hoewel het de laatste dagen steeds kouder aan het worden is vertikken we het om de mutsen, sjaals en handschoenen terug uit te pakken. Ook lange broeken, winterschoenen en winterjassen worden niet meer aangekocht, het wordt dus nog even roeien met de riemen die we hebben.

 Naar de blog van Lieve en Dirk

En we zijn vertrokken!
Zondag 7 november 2010. Phnom Penh, Cambodja.

Vandaag werd het 7 november wat wil zeggen dat we al acht dagen onderweg zijn. En het bevalt ons enorm!

De eerste week verbleven we in het Prince Palace Hotel in Bangkok om te wennen aan ons nieuwe leven. Gisteren zijn we naar Cambodja gevlogen en vandaag zitten we aan het zwembad in de hoofdstad Phnom Penh. Internet was in Bangkok erg duur vandaar dat het even geduurd heeft voor jullie van ons wat nieuws vernamen. De eerste reken- en taallesjes zijn ondertussen ook al achter de rug , toch wel even wennen…

De dag voor ons vertrek was het nog enorm druk: afscheid op school, nog even langs de bank, naar het ziekenfonds, beginnen met inpakken en ‘s avonds nog een afscheidsfeestje.  We besloten om hiervoor niet zelf te koken maar om chinees te gaan halen, kwestie van al wat in de sfeer komen. Het werd erg gezellig, het was fijn om nog eens met zo velen samen te zijn. Bedankt voor jullie vriendschap, ze is erg waardevol.

De dag van ons vertrek werden de kinderen opgehaald (waarvoor dank!) en konden we zo het huis nog opruimen en de reistassen verder inladen. Wat er toch allemaal bij komt kijken! Om 14.00 uur stond onze taxi (Vake) te wachten. Snel de kinderen gaan halen bij de buren, omgekleed, alles ingeladen, nog eens voor alle zekerheid gecheckt of alles mee was en vertrokken richting Zaventem.

Er zijn die voormiddag nog heel wat traantjes gevloeid, vooral Artuur had het heel moeilijk met het nakende vertrek en kwam regelmatig uithuilen. Ook Barend wou even niet meer mee omdat hij iedereen zou missen. Artuur heeft er een hese stem aan overgehouden. Ocharme, wat doen wij onze kinderen toch aan…?

Bij het aanschuiven bij de incheckbalie stond er een koppel achter ons dat voor drie weken naar Nieuw Zeeland zou vertrekken. Toen ze van ons hoorden wat wij van plan waren zei het meisje tegen haar vriend: ‘Zie je wel dat het met kinderen ook nog kan!’ En of dat het nog kan, wij krijgen er niet genoeg van!

We zien niet zo veel gezinnen met kinderen die rondreizen (laat staan met vier kinderen), daarom dat het ons interessant lijkt om onze ervaringen neer te schrijven zodat we misschien andere gezinnen kunnen inspireren. Momenteel zijn er al 31 gezinnen die ons volgen en onze reisverhalen zijn ook terug te lezen op www.verrereizenmetkinderen.nl. We hopen dat iedereen er veel plezier aan beleeft!

Eerste indrukken
Zaterdag 6 november 2010. Phnom Penh, Cambodja.

Na het ontbijt is Dirk met de drie oudste kinderen naar het zwembad getrokken zodat ik met Dietze alles terug kon inpakken. Om twaalf uur vertrokken we met een minibus naar de luchthaven. Hier moesten we niet zolang wachten tot we mochten inschepen. Prima vlucht met Air Asia. We moesten tijdens de vlucht drie formulieren invullen per persoon (achttien in ons geval) dus al schrijvend opgestegen en geland en nog moeten haasten ook (een uur vliegen). Volgende keer zullen we maar twee stylo’s bij de hand houden…

Als laatste uitgestapt en aangeschoven voor ons toeristenvisum dat twintig USD per volwassene kost en een maand geldig is (vijf USD per kind aan een andere balie, kinderen hoeven eigenlijk niet te betalen dus alles gaat nogal geheimzinnig). Er zaten zo’n veertien personen achter de balie die allemaal je paspoort eens vasthouden en iets noteren (vraag me niet wat) en de laatste houdt tenslotte je paspoort in de lucht en als je jezelf herkent kan je de twintig USD betalen en krijg je je paspoort terug. Niemand waagt zich er blijkbaar aan om die vreemde westerse namen uit te spreken.

Eigenlijk is de nationale munt van Cambodja de Riel: 4000 Riel = 1 USD maar in de praktijk wordt er veel vaker met de Amerikaanse Dollar betaald. Soms krijg je als wisselgeld Riels terug en je kan ook een deel in USD betalen en de rest bijpassen met Riels.(wat het omrekenen naar de Euro niet altijd gemakkelijk maakt).

De chauffeur van Hotel l’Imprevu stond ons al op te wachten en bracht ons in een minibus tot daar. Er was veel verkeer in Phnom Penh en in het midden van een druk kruispunt vielen we nog in panne. Geen nood, de oorzaak was snel opgelost. Het busje had geen stroom meer dus werd er even aan de batterijkabels gewrongen en… opgelost! Het was volledig donker toen we aankwamen in het hotel. We werden naar twee bungalows gebracht alhoewel er via mail was afgesproken dat we een familyroom konden krijgen. Het bleek dat deze nog bezet was tot morgen. Geen probleem: same price. Er werd nog een bedje bijgezet en Artuur sliep in het kinderbedje. Hier als avondeten pizza gegeten en croque monsieur. Heerlijk! Wel redelijk duur naar Cambodiaanse normen (5 USD voor een pizza).

Onze eerste indruk van Cambodja: Veel verkeer vooral brommertjes en ook veel fietsers. De tuktuks zijn leuk om te zien, helemaal anders dan in Thailand. Slechte, niet overal verharde wegen, veel stof dus! Kip en varken worden langs de kant van de weg gebraden boven een soort ton. Wie wil kan een stuk varken kopen per kilo (wordt ter plaatse uitgesneden) vriendelijke mensen maar hebben toch eerder een afwachtende houding. Bakkers met brood en taart mmmm. Veel feestzaaltjes waar roze en paarse lichten branden en meisjes die aan de ingang op twee rijen stoeltjes zitten te wachten? Blijkt dat dit beergirls zijn die ervoor moeten zorgen dat je glas altijd vol blijft. Met z’n vieren op een brommer…

Happy Birthday Eward
Zondag 7 november 2010. Phnom Penh, Cambodja.

Vandaag een rustige dag. We besloten om ter plaatse te blijven aan het zwembad en wat huiswerk te maken. Om tien uur konden we dan verhuizen naar de familyroom (tweepersoonsbed en drie enkele bedden). Rond drie uur begon het plots te regenen, onze eerste regenbui. Het water viel met bakken uit de lucht dus we vluchtten naar onze kamer. De stroom viel tweemaal uit en de straat stond vliegensvlug onder water. Ook dit is Cambodja! Zo kan het stof even wegspoelen.

Gisteren was het Eward zijn achtste verjaardag maar door de vlucht naar Cambodja vonden we geen tijd om nog iets te organiseren. Gisterenavond hier gevraagd of het mogelijk was om een taart te bestellen voor vandaag. Geen probleem. De Franse eigenaar zou voor een chocoladetaart zorgen en zo gezegd zo gedaan, na het avondmaal werd de taart opgediend met acht kaarsjes en al! Het personeel en de andere aanwezige gasten zongen Happy Birthday en Eward mocht de taart aansnijden. Glunderen dat hij deed! We kregen er enkele piepschuimen bordjes en plastieken lepeltjes bij. Doordat de taart te groot was voor ons zessen hebben we ze verdeeld en uitgedeeld aan personeel, eigenaar en gasten (drie). Iedereen was tevreden en het personeel uiterst dankbaar. En het beste van al? Nadat we onze drank al ‘van het huis’ kregen, hebben we ook de taart cadeau gekregen omdat we niet meteen in de familyroom konden.

Tuol Sleng
Maandag 8 november 2010. Phnom Penh, Cambodja.

Na ons ontbijt gaan informeren voor een tuktuk richting centrum. Het meisje in het restaurant zei me dat ze een tuktuk zou bestellen, kostprijs: zeven USD one way. Na tien minuten stond een tuktuk klaar aan onze deur. Het was een brommer met een soort van koets erachter waar we (in ons geval) met z’n zessen in pasten. Na een kort overleg bracht hij ons naar het koninklijk paleis, het Tuol Sleng museum en naar de Russische markt voor vijftien USD heen en terug. In het koninklijk paleis hadden we een uur de tijd om rond te kijken (sluit om elf uur). Het is mooi maar niets vergeleken met het koninklijk paleis in Bangkok. Bij de uitgang staan verschillende tuktukchauffeurs te vragen of ze voor je mogen rijden. Dan is het toch gemakkelijk als je al iemand hebt die je opwacht.

In S21 (Tuol Sleng) de gevangenis van de Rode Khmer luisterden de jongens aandachtig toen we uitleg gaven. Ze werden ook erg stil bij het zien van de foto’s van mensen die hier omgebracht werden. Op de Russische markt keken we nogal op van wat ze hier allemaal verkopen. Van kip tot varken, levende krabben en kreeften, groenten, fruit, brommeronderdelen, souvenirs, kleding… Echt alles vind je hier. De moeite om te zien, te ruiken en te voelen. Hier hebben we een andere reiskoffer gekocht zodat we de twee kleinsten hun rugzakjes en nog twee kleine tassen in een grotere kunnen steken. Weeral drie stuks bagage minder om in het oog te houden (balans tot nu toe: vier reistassen en vier dagrugzakken).

Hierna terug naar het hotel om wat te zwemmen. Vandaag hebben de kinderen hun klasgenoten voor het eerst kunnen zien en horen via Skype. Het was half tien op school maar voor ons was het al half vier, wij hadden er al een drukke dag opzitten.

Killing Fields
Dinsdag 9 november2010. Phnom Penh, Cambodja.

Om half negen waren we al onderweg met mister Bora (onze tuktukchauffeur) naar The Killing Fields. Hier werden we weeral stil bij het zien van al die massagraven. Op verschillende plaatsen komen nog steeds kledingstukken naar boven. Op andere plaatsen spoelt de regen nog tanden en beenderen bloot omdat een groot aantal graven nog altijd niet opgeruimd zijn.

Van hieruit reden we dwars door Phnom Penh naar het kantoor van de busmaatschappij. Hier hebben we zes tickets naar Battambang gekocht. Kostprijs: vijf USD per persoon voor vijf uur busplezier. Hierna zijn we naar het nationaal museum gereden wat niet erg interessant was voor de kinderen. We zijn dan ons middagmaal gaan eten in het Friends Restaurant wat heel lekker en goedkoop was. Dit is één van de restaurants waar straatkinderen worden opgeleid tot kok of zaalpersoneel. Na het eten weer richting hotel wat toch altijd  een interessante rit is van zeven km. We zitten nog steeds verbaasd te kijken naar wat ze allemaal kunnen vervoeren op hun brommertjes. Levende varkens, eieren, dozen, buizen, gasflessen, rollen stof tot zelfs een matras (niet opgerold).

Karaokebus
Woensdag 10 november 2010. Battambang, Cambodja.

Vandaag vertrekken we naar Battambang. Na het ontbijt afrekenen en dan met twee tuktuks naar het busstation. We moesten aan het kantoor zijn om tien uur voor de bus van half elf maar het werd kwart voor elf toen we de bus pas zagen. Eer we  vertrokken waren met een volle bus, stopte ze nog een paar keer om nog enkele mensen mee te nemen (zaten wel in de middengang tussen de zetels). Onze busrit zou ongeveer vijf uur duren met onderweg een snelle plaspauze langs de kant van de weg (hierbij hebben de mannen duidelijk een voordeel) en even tijd om iets te eten. Wij hebben het, bij het zien van al dat ‘lekkers in bedenkelijke staat’ wijslijk bij een pak koekjes gehouden. Onderweg konden we genieten van de karaoke versie van de Cambodiaanse top 40 inclusief videoclips en Khmer ondertitels, joehoe!

Uiteindelijk kwamen we rond half vier toe in Battambang. Wat een drukte van tuktuk drivers die klanten willen lokken. We boekten de dag voordien twee hotelkamers via mail met vervoer tot aan het hotel. Hoe zoek je hier de juiste persoon tussenuit?. Gelukkig kwam er iemand naar ons die zelf begon over een reservatie via mail. Dit moest onze chauffeur zijn. Hij bracht ons met twee tuktuk’s naar het hotel. Hier ingeschreven, even douchen en dan even op verkenning in de stad. Dit is de tweede grootste stad van Cambodja, maar als je op het dak van het hotel staat zie je zo over de stad. We zijn ‘s avonds gaan eten bij een persoon die ook kookcursus geeft. Het is er wel klein (kan maar max. acht man blijven eten) maar heel proper. Zo konden we eerst uittesten of we van zijn eten geen maag of darmklachten kregen. Dan kunnen we hier misschien een cursus volgen. Na het eten terug naar het hotel en slapen.

Phnom Sampeu
Donderdag 11 november 2010. Battambang, Cambodja.

Vandaag hadden we een rondtrip geboekt bij mr. Sokah, onze chauffeur van de tuktuk. Na ons ontbijt stond mr. Sokah al te wachten met zijn tuktuk. Onze rondrit zou beginnen met een bezoek aan Phnom Sampeu een tempel een dertien km. buiten de stad. Onderweg mochten de jongens een voor een eens vooraan zitten op de brommer. Dit vonden ze geweldig. Aan de voet van de tempel hadden we de keuze te voet naar boven (twee uur wandelen) of met een brommer naar boven. Voor ons was de keuze snel gemaakt: het werd de brommer (drie stuks). Op weg naar boven, over een steile betonweg, stopten we halfweg. Hier stond een tempel die vroeger gediend heeft als gevangenis tijdens de Rode Khmer. Een beetje verder waren een aantal grotten die nog niet zolang te betreden waren. Als we met de brommer nog hoger reden kwamen we aan de top van de berg. Hier was ook nog een tempel te bezoeken waar een aantal apen aan het spelen waren rond een waterput. Weer geweldig voor de kinderen. De tempel (of tempeltjes) stelden niet veel voor. Het was een allegaartje van onafgewerkte en te restaureren bouwsels maar het uitzicht van op de berg was prachtig.

Dan verder naar de bamboetrein. De bevolking daar vond onze vier jongens toch weer iets om mee te lachen en weer volgt dan de vraag of er geen dochter meer komt... Na het betalen van vijftien USD stapten we op ons gammele karretje. De motor werd gestart en de riem werd aangespannen met een stok en we vertrokken. We werden heen en weer geschokt op de sporen die  kronkelend voor ons uitliepen. Als er een tegenligger komt wordt één van de twee wagentjes uiteen gehaald en wat verderop terug in elkaar gezet. Op het einde van de rit konden we iets drinken.

In het dorp was ook een baksteen fabriek vrij te bezoeken. Deze baksteenovens (drie stuks) werden gestookt met het kaf van de rijst. Artuur mocht op de terugweg plaats nemen naast de bestuurder en trots dat hij was!

Bamboetrein op herhaling en Cambodjaans koken
Vrijdag 12 november 2010. Battambang, Cambodja.

Vandaag mochten de kinderen kiezen wat we gingen doen. Keuze 1: een bezoek aan een tempel en mini fabriekjes keuze 2: nog eens de bamboetrein of 3: een ossenkarrentocht. En natuurlijk kozen onze jongens voor… de bamboetrein (uiteindelijk maar goed dat we hier nog eens van geprofiteerd hebben want binnen enkele maanden zou het gedaan zijn met de bamboetrein omdat een Australische maatschappij de spoorlijn weer in gebruik wil nemen voor een sneltrein. Spijtig want nu gebruikt de plaatselijke bevolking de spoorlijn nog voor eigen vervoer. Het is primitief maar snel). Onderweg nog gesproken met een koppel dat in Willebroek woont en voor drie maanden op reis is in Azië. Wat is de wereld toch klein.

Rond vier uur in de namiddag hadden we een kookcursus geboekt bij het kleine restaurantje. Wij met ons zessen en nog twee koppels. We deden eerst de inkopen op de lokale markt en begonnen dan in de kleine warme keuken aan onze kookcursus. Compleet met roze koksmuts en al. Na een paar uur konden we dan onze drie schotels opeten. We maakten fried springrolls (loempia), fish amok (vis met kokosmelk gestoomd in palmblad) en chicken curry met rijst (pikant maar erg lekker). Ondertussen konden de kinderen tussen het koken door spelen met de kinderen van de eigenaar en de buren.

Slowboat
Zaterdag 13 november 2010. Siem Reap, Cambodja.

Vandaag opgestaan om kwart voor zes want om zeven uur vertrekt de slowboat naar Siem Reap (achttien USD per persoon, kinderen halve prijs). Met een rustige snelheid lieten we het landschap passeren. Overal waren er vissers aan het vissen of waren vrouwen kleren aan het wassen. Het is prachtig om te zien hoe deze mensen op, rond en van het water leven. Deze boottocht zou zeven uren duren maar het heeft geen minuut verveeld. Veel huizen zijn gebouwd op een grote stapel bamboestokken. Zelfs de varkensstal drijft naast het huis. Kinderen van een jaar of zes, zeven roeien zelf met de boot naar hun drijvende school.

Onze boot zat niet volledig vol zodat we eens konden wisselen van plaats en ook eens naar het bovendek konden. Hier had je een prachtig zicht maar werd je gebraden als een kip. Op het einde van de tocht vaar je zo’n 45 minuten over het Tonle Sap Meer en dat is wat eentonig, gelukkig hadden de kinderen een ‘dikke meneer’ gevonden (een nogal mollige Duitser die goed verstond wat ze daarmee wilden zeggen) die hen die tijd heeft beziggehouden.

Hier in Siem Reap logeren we in de Lotus Lodge en werden we gratis opgehaald van op de haven. Hier is ook een zwembad zodat de kinderen weer wat kunnen zwemmen. Het busje van het hotel brengt ons gratis naar de stad om half zeven of om half acht ‘s avonds en haalt ons ook weer op rond negen uur. Artuur en Dietze hebben het avondeten gemist, zij waren aan tafel al in slaap gevallen. Het was dan ook een vermoeiende dag, vroeg opstaan, zeven uur op de boot, zwemmen en dan eten in die warmte. Siem Reap is precies niet het Cambodja van de afgelopen dagen. Het is heel toeristisch en heel druk.

Hechtingen
Zondag 14 november 2011. Siem Reap, Cambodja.

Vandaag is het gebeurd! Na een rustige nacht zijn we met z’n allen gaan ontbijten aan het zwembad. We gingen vandaag een dagje in het hotel blijven om de jongens hun schoolwerk bij te werken. Eerst lezen en dan mochten ze verfrissing zoeken in het zwembad. Plots hoorden we Eward wenen en zagen hem aan de kant van het zwembad staan met bloed over zijn gezicht. Met een paar servetten op zijn hoofd liepen we met hem naar de kamer om het te verzorgen. Bijna al het personeel volgde ons, ze waren erg bezorgd maar liepen wel wat in de weg. Op de kamer probeerden we eerst de wonde op z’n voorhoofd te verzorgen met steristrips maar dit kwam niet goed. Dan toch maar naar het ziekenhuis. De eigenaar (een Nederlander) bracht ons naar een klein ziekenhuis in de stad. Resultaat: twee hechtingen en 150 USD armer (lang leve de reisverzekering!).

’s Avonds terug naar het centrum om te eten. Wat is het Cambodjaanse eten toch heerlijk. De twee oudsten kozen voor een Khmer bbq en konden zelf hun stukjes vlees bakken aan tafel. De twee kleinsten namen een mango sla maar hebben er niets van gegeten ze waren zo moe en vielen (weeral) aan tafel in slaap, wat is zo’n zwembad toch vermoeiend. Dietze en Artuur springen nu zelf in het grote zwembad maar dan wel met een zwemvestje aan. Ze zwemmen het zwembad al over en beginnen de zwembeweging te maken.

Moeke en Vake
Maandag 15 november 2010. Siem Reap, Cambodja.

Vandaag weer een rustige dag. Schoolwerk voor de twee oudsten (ze willen liever zwemmen dan leren). De twee oudsten zijn lang wakker gebleven want vanavond komen Moeke en Vake om 11.20 pm toe op de luchthaven van Siem Reap en zullen dan een goede maand met ons meereizen. We mochten met de eigenaar meerijden om hen op te halen.

Angkor Wat
Dinsdag 16 november 2010. Siem Reap, Cambodja.

Eindelijk konden we beginnen aan het hoogtepunt van Siem Reap: tempels bezoeken! Na het ontbijt vertrokken we met een minibusje en deden het grote circuit. Eerst moet je een pasje kopen om de tempels binnen te mogen (pasje voor drie dagen kost veertig USD pp, kinderen onder de twaalf gratis). Onze chauffeur gaf een beetje uitleg tijdens het rijden. We bezochten voor de kenners: Preah Khan, Preah Neak Pean, Ta Som, Eastern Mebon, Pre Rup en Banteay Srei die zo’n 27 km verderop ligt.

Bij onze eerste stop zagen we plots een schorpioen lopen langs de stenen. Dit was even schrikken maar ook een goed moment om de kinderen even op enkele gevaren te wijzen. Aan iedere tempel staan wel kinderen die je iets willen verkopen. Er waren een aantal kinderen van een jaar of zes die in het Engels, Frans, Duits, Nederlands en Spaans konden tellen tot tien. De prijs was altijd ‘one dollar’’.

‘s Middags zijn we in een restaurantje gaan eten. Het eten was hier weer lekker maar wel een beetje pikant. De jongens hebben er goed van gegeten (behalve Dietze enkel wat rijst) maar wel veel gedronken om hun mond te blussen. Na het eten reden we een 27 kilometer verder naar Banteay Srei. Deze tempel is heel fijn afgewerkt. Er zijn nog veel beelden en fijne sculpturen die intact zijn . Aan de achterkant van de tempel zat terug een groepje mensen muziek te spelen. Deze mensen zijn slachtoffer geweest van een landmijn en verdienen hun centen met muziek spelen en cd’s verkopen (hoewel men er veel energie in stopt om de landmijnen te ontruimen vallen er maandelijks nog 300 gewonden, heel vaak spelende kinderen). Als dessert zijn we ’s avonds in een straatje een Belgische wafel gaan eten.

Met de fiets naar Angkor Wat
Woensdag 17 november 2010. Siem Reap, Cambodja.

Vanuit het hotel toch een klein uurtje fietsen. De twee kleinsten achterop en de twee oudsten zelf op de fiets. Binnen in Angkor Wat was het verschrikkelijk warm, er is bijna geen wind binnenin dit complex. Angkor Wat is het grootste, best bewaarde bouwwerk van Cambodja en staat dan ook afgebeeld op de Cambodjaanse nationale vlag. Men is er zelfs van overtuigd dat dit het grootste religieuze bouwwerk is ter wereld.

Het is in elk geval mooi om te zien. De kinderen vonden de achterzijde echter interessanter dan de voorzijde omdat hier apen zaten. We kochten wat verse ananas en mango (voor onszelf) en bananen voor de apen. We namen wat foto’s van de apen terwijl we ze bananen gaven, tot groot plezier van de kinderen. Hoe langer we er bleven staan hoe dichter de apen kwamen en hoe brutaler ze werden. Het fruit van de kinderen was niet meer veilig. Een aap trok Artuur een stuk ananas uit zijn handen en Eward had de schrik echt te pakken toen een aap zijn tanden liet zien. Ook Dietze begon na een tijdje te huilen en was niet meer gerust. Met twee bange en twee huilende kinderen zijn we dan maar gevlucht.

Voetsteuntje
Donderdag 18 november 2010. Siem Reap, Cambodja.

Terug met de fiets op stap, deze keer deden we het kleine circuit (17km). We bezochten Angkor Thom, Thommanon, Ta Keo en Ta Prohm. Vooral Ta Prohm was erg mooi, de natuur heeft er jaren vrij spel gehad en overal zijn er bomen op en tussen gegroeid.

Onderweg is Dietze jammer genoeg met zijn voetje tussen het achterwiel van de fiets geraakt. Och arme, onze kleine jongen, huilen dat hij heeft gedaan. Na een verband met koud water en ijs hebben we onze tocht dan toch kunnen voortzetten. Nu ik dit enkele dagen later schrijf is zijn voetje al een stuk beter maar hij heeft er toch twee dagen niet op willen stappen. Dus een goede raad voor wie ooit nog met kinderen in Cambodja wil gaan fietsen: breng voetensteuntjes mee van thuis, hier zijn ze niet te vinden. Morgen moeten we vroeg opstaan om de bus te nemen naar Phnom Penh om dan overmorgen door te reizen naar Kep.

De ramp ontsnapt
Vrijdag 19 november 2010. Phnom Penh, Cambodja

Vandaag vroeg opgestaan want we vertrokken naar Phnom Penh met de bus. Om half negen zou de bus vertrekken. Om half zeven konden we al gaan ontbijten want om half acht kwamen ze ons ophalen om naar het busstation te gaan. Na een uur en een kwartier wachten kwam eindelijk onze busje. We werden uitgezwaaid door de eigenaar en nog twee Vlamingen die daar logeerden. Dat was fijn.

Snel naar het busstation, daar waren we de laatsten om in te stappen. Gelukkig hebben de bustickets genummerde plaatsen, dan konden we toch nog bij elkaar zitten. Na een goede vijf uur werden we bij aankomst opgehaald door iemand van het hotel (tuktuk) en na een verkwikkende douche trokken we naar de riverside. Hier konden we de voorbereidingen meemaken voor het waterfestival (dit jaar van 20 t/m 22 november). Dit is een driedaags feest dat gevierd wordt in gans het land met bootraces en andere festiviteiten. Zo wordt het einde van het regenseizoen gevierd en uit men zijn dankbaarheid voor een vruchtbaar land. We konden een aantal boten zien waar zo’n zeventig roeiers op stonden. Ongelooflijk dat deze kunnen blijven drijven.

Jammer genoeg zullen er dit jaar in Phnom Penh bij het afsluiten van de festiviteiten op 22 november zo’n 345 doden vallen doordat er paniek uitbrak op een smalle brug. Gelukkig zijn wij de stad dan al uit…

Minibus
Zaterdag 20 november 2010. Kep, Cambodja.

We hebben een minibusje kunnen boeken naar Kep. We moesten wel want er waren geen bustickets meer beschikbaar. Blijkbaar wil iedereen zich verplaatsen naar familie voor het waterfestival. Aangekomen in Kep heeft onze chauffeur zeker zeven keer moeten bellen met de eigenaar van Jasmine Valley omdat hij de weg niet vond. Uiteindelijk dan toch de juiste afslag gevonden. Bleek dat hij nog een goede twee km langs een aarden weg naar boven moest met veel putten in. Daar had hij duidelijk niet op gerekend maar eens de weg in kon hij nergens meer terugdraaien en moest hij wel verder.

Neushoornvogels
Zondag 21 november 2010. Kep, Cambodja.

Na een nacht in onze boomhut werden we gewekt door de dieren. We zijn met een tuktuk vertrokken naar beneden en gingen op zoek naar het strand. Na een lange wandeling kwamen we op een marktje (krabmarkt). Hier werden verse krabben verkocht. Wat een drukte. Na een verdere zoektocht zagen we een stukje strand. Hier werden we in het Vlaams verwelkomt door een Belg die in 2003 hier op vakantie kwam en hier iets is begonnen (een zeilclub). We konden hier blijven om te zwemmen en te eten. Het zeewater is hier heerlijk warm. Na de middag moesten we schuilen voor een onweersbui. We konden ’s avonds met een busje weer naar boven. Hier en daar slipten de wielen in het slijk. Gelukkig moesten we niet terug naar boven met de tuktuk. Dit was onmogelijk.

Vanaf ons terras zagen we twee neushoornvogels vliegen. Wat geweldig zo dicht bij de natuur te leven. Verder valt er niet veel te beleven in Kep; er zijn twee stukjes strand te vinden waar dan ook veel Cambodjanen gebruik van maken. Er is de krabmarkt waar je lekkere vers gevangen krab kan eten, maar verder buiten de drie bureautjes die bustickets verkopen zijn er zo goed als geen winkeltjes of restaurantjes te vinden. Zelfs een krant is hier nergens te koop.

Chocoladetaart
Maandag 22 november 2010.

Vandaag opgehaald door de minibus en naar de haven gebracht. Met een bootje waar we nog met twee Nederlandse dames in zaten werden we in twintig minuten naar Koh Tonsay gebracht. Konijneneiland zoals het ook wordt genoemd ligt zo’n vier km van het vaste land verwijderd. Hier is wel strand te vinden. Je kan er ook overnachten in primitieve strooien hutjes voor weinig geld. We hebben ons aan een eettentje op het strand geïnstalleerd en de kinderen hebben genoten van het zand en het water. Je kan er ook binnenbanden van een auto huren voor 1 USD/dag en daar hebben ze zich goed mee geamuseerd.

Tijdens het eten hebben we een regenbui gehad. De jongens waren liever buiten in de regen dan onder het afdak. Ze sprongen van een aangemeerd bootje in het water. Dolle pret! Er zijn visjes en krabben te zien onder water.

Om vier uur ging onze boot ons terug komen ophalen. Vanop het vasteland zagen we een onweer dichterbij komen, aiai. Dat wordt een kletsnatte overtocht… Toen we in de boot stapten kregen we een aantal zwemvesten van een andere boot overgegooid. We bereiden ons voor op een zware overtocht. De kinderen goed ingepakt in een (veel te groot) zwemvest maar als bij wonder verdween het onweer langs onze linker- en onze rechterkant en hebben we zo goed als droog de overkant gehaald.

Met het busje konden we dan terug naar boven over een natte, hobbelige, slijkerige weg. We zijn blij dat we deze chauffeur hebben kunnen overhalen om telkens weer deze trip te maken, niet veel chauffeurs willen deze weg afleggen wegens ‘te moeilijk’ en dat begrijpen we best. De laatste tweehonderd meter moeten we te voet afleggen omdat het laatste stuk te stijl is en ze boven moeilijk kunnen terugkeren.

Voor ‘s avonds na het eten had ik een taart besteld voor Lieve haar verjaardag. Het werd een chocoladecake gebakken door de veertienjarige kokkin. Na het avondeten begon het weer hevig te regenen en we bleven schuilen onder het afdak. Plots kwamen de diensters, onder een paraplu, met de taart aan en zongen een liedje. Spijtig dat we het fototoestel niet bij hadden. Dit was een grappig zicht.

Van hot naar her gereden
Dinsdag 23 november 2010. Kep, Cambodja.

Vandaag een kleine uitstap, de planning was om tussen negen en twee enkele grotten te bezoeken en een peperplantage. Om negen uur werden we dus opgehaald. Eerst reden we naar het kantoortje waar plots nog een groep van zes mensen instapten. Dit was niet zo gepland. De baas ging deze mensen eerst afzetten aan de Vietnamese grens. Hij wou ons ompraten om mee te gaan naar Vietnam en daar wat bezoekjes te af te leggen. Wij moesten dan wel elk weer twintig dollar betalen om naar Cambodja terug te keren (nieuw visum) en dan zou het wel een erg dure uitstap worden. Dus wij bleven in het busje aan de grensovergang. Er was voldoende te zien om ons even bezig te houden. Indrukwekkend hoe hier de mensen met volgeladen brommertjes de grens overrijden. Zakken met rijst, sigaretten, bidons, golfplaten, manden met krabben… Sommigen slipten in het slijk en vielen om.

Uiteindelijk, na een uur wachten in het warme busje, reden we terug zonder de baas. Weer een uur rijden over de zandweg. Om één uur stopten we aan een baanrestaurantje. It’s free, zei de chauffeur en we mochten iets kiezen om te eten. Dit was ook niet afgesproken. Normaal zou de gids zelf voor gebakken rijst zorgen. De kwaliteit van het eten was in bedenkelijke staat. Je kon niet zien wat je aan het eten was en dat was misschien maar goed ook. Het werd niet opgewarmd maar was toch al lauw?! We dachten dat we hier wel ziek van  zouden worden. De bordjes zijn dan ook niet leeg geraakt.

Wij waren nu al vier uur onderweg en hadden nog niets gezien van wat we besproken hadden. De baas kwam nadien aangereden achterop een brommertje. Hij verontschuldigde zich en zei dat hij problemen had gehad aan de grens. We konden eindelijk vertrekken naar de grotten. De natuur rond deze grotten was wel mooi maar de grotten zelf stelden niet veel voor door de vele vernielingen binnenin. Hierna zijn we naar een peperplantage gereden. Hier wordt blijkbaar de beste peper van Cambodja geteeld (Kampot pepper). Dit was wel interessant om eens te zien. Ook stopten we nog aan een lokaal marktje waar de baas verse vis kocht. Hij wou onze mislukte voormiddag goedmaken door voor ons te koken. Zo zaten we dan om vijf uur aan zijn tafel te eten van gebakken rijst met inktvis en verse groene peper. Het was toch lekker al had deze dag wel een wrange nasmaak.

Keerzijde
Woensdag 24 november 2010.

Vandaag terug naar Koh Tonsay. Weer reuze pret in het water en op het strand. Het weer was eerst overtrokken maar het is toch nog een mooie dag geworden. Jasmine Valley ligt midden in de jungle en het is leuk om even ver weg te zijn van alles en te genieten van de omgeving, even back to basic. Maar doordat het tijdens ons verblijf regelmatig regende hebben we ook enkele negatieve kanten ervaren van een verblijf in de natuur:
-Onze handdoeken en zwemkledij geraken niet opgedroogd en doordat onze boomhut aan één zijde volledig open is slapen we regelmatig in een klammig bed. We lieten hier bijvoorbeeld wat kledij wassen en het duurde drie dagen voor alles droog was.
-Tijdens het douchen met koud water in open lucht hebben we regelmatig een kikker of gekko die komt gluren (en één keer  zelfs een ongevaarlijke slang van ongeveer een meter).
-Doordat elke hut zijn eigen energie opwekt door middel van een zonnepaneel met batterij is het dus zuinig omgaan met elektriciteit. Steek je licht aan dan komen de muggen eropaf. ‘s Avonds moeten we ook met pillamp terug naar de kamer.
-Internet is beschikbaar maar omdat dit ook energie vraagt, vraagt men om het gebruik ervan zo kort mogelijk te houden.
Het werd dus ook wel een beetje een beproeving, toch gek dat een mens gewoon geraakt aan al die luxe thuis.

Cashen
Donderdag 25 november 2010. Kep, Cambodja.

Vandaag verhuisden we naar Kep Lodge. Even terug in de bewoonde wereld. Bij Jasmine Valley konden we enkel cash afrekenen en vermits er in heel Kep niet één ATM te vinden is hebben we nog vlug een brommertje gehuurd om even naar Kampot (dichtstbijzijnde ATM) te rijden (vijftien km. op de kaart). Dirk vertrok met Eward achterop (Barend was juist gevallen en had een open knie). Eerst was er de afdaling, dat werd al spannend. Dan moesten we brandstof zien te vinden omdat de tank al zo goed als leeg was bij vertrek. Langs de baan staan ze gelukkig regelmatig met limonadeflessen gevuld met benzine. We kochten een fles Pepsi benzine. Rond half tien waren we in Kampot. Hier snel gevraagd naar een ATM.

Ik vond dat het lang rijden was voor vijftien km. Dus even checken en de kilometerteller in het oog houden. Terugrijden ging wel sneller maar terug in Jasmine Valley zag ik dat het eigenlijk dertig km. ver was (op de kaart melden ze wel dat de opgegeven afstanden mogelijks niet correct zijn). Dus moesten we zo maar even zestig km rijden om snel wat geld af te halen!

Met het busje van Moly tours (onze man van gisteren) konden we voor acht USD naar beneden. Hier in Kep Lodge zitten we in een stenen huisje met warm water. Even relaxen dus. Jasmine Valley was wel leuk maar we bleven te lang en het weer zat wat tegen.

Gebarentaal
Zondag 28 november 2010. Phnom Penh, Cambodja.

Om tien uur was ons busje van Rith tours er. Voor tachtig USD bracht deze ons naar Phnom Pehn. Samen met de chauffeur en een begeleider vertrokken we dan terug naar hotel l’Imprevu. Na drie uur rijden waren we in Phnom Penh. Gelukkig hadden we nog een kaartje van het hotel met de juiste ligging. We dachten dat dit het makkelijk zou maken om de weg te vinden. De juiste baan hadden ze direct gevonden maar ze begrepen niet dat ze nog zeven km. verder moesten rijden. Bijna aan ieder hotel stopten ze tot ze na veel gebarentaal door hadden ze dat ze nog een eind verder moesten rijden.

In Hotel Imprevu hebben we ons middagmaal genomen en dan gezwommen. We hebben ons dan opgesplitst en een deel is nog even naar de Russische markt gaan winkelen en een deel is bij het zwembad gebleven. De eigenaar regelde vervoer om ons naar de luchthaven te brengen morgen.

Vervolg reis in Thailand