Rode Khmerretje spelen
Dinsdag 13 december 2011. Sen Monorom, Mondulkiri, Cambodja.
Tasmanië in het droge seizoen en Wales in het natte. Serengeti met zijn wildebeasttrek. Wij kregen beelden van Toscane en de Languedoc.
Mondulkiri... het nog nauwelijks ontdekte, heuvelachtige oosten van Cambodja..Dat het zoveel verschillende associaties oproept zegt iets over de diversiteit van het landschap. Prachtig vergezichten, savanne-achtige gebieden, afgewisseld met tropisch regenwoud. Eindeloze leegte. Fijn voor de kinderen om eens lekker te ravotten en rennen, zonder het gevaar van verkeer om hen heen.
Wij zijn er van 8 tot 13 december geweest, in de Nature Lodge (www.naturelodgecambodia.com). Twee kilometer van de hoofdstad Sen Monorom (niet meer dan een handjevol mensen en huizen), hebben ze deze plek gebouwd. Zes hectare grond, een paar bungalows en een restaurant in de bomen gebouwd, schommels tussen fruitbomen en paarden en koeien lopen gewoon over het terrein. Wij hadden nu eens een echt huisje; houten familiebungalow met slaapplekjes in de nok en beneden, een loungezitkuil en veel loopruimte. Uma had haar eigen ‘kamertje’ op een entresol met twee houten raampjes van waaruit ze de paarden en koeien voorbij kon zien lopen.
In Mondulkiri behoort tachtig procent van de bevolking tot de Bunong minderheid. De olifant is voor hen een heilig beest en veel van de families hebben dan ook een olifant. Vroeger werkten ze mee met hout tillen, maar tegenwoordig hebben ze een lekker lui leventje. Overdag lopen ze vrij in de jungle en soms worden ze gezocht en teruggehaald om met wat van die gekke toeristen op hun rug rond te sjokken door het landschap. Zo ook met ons. Bij Pakh Gecko Cafe in het dorp boekten we een dagtocht met de olifant. Twee keer twee uur op de rug en tussendoor een paar uur bij de rivier, eten en de olifant wassen. Echt aangenaam kun je het niet noemen, samen in zo’n minimandje, maar het landschap deed ons dat snel vergeten.
Op sommige stukken leek het echt Afrika, met goudgele droge grassen. Dan weer zaten we midden in de bush, en moest je continu bukken voor takken, terwijl je hele steile stukken naar beneden kuierde om ineens te belanden in een lieflijke bloemenweide zoals in de gebroeders Leeuwenhart van Astrid Lindgren.
Verder hebben we nog een dagtocht gemaakt naar twee watervallen. Onderweg nog een lekke band in the middle of nowhere, reuze interessant voor de kinderen. Vooral Bou Sra Waterfall is echt prachtig, 25 meter vrije val. Echt heel idyllisch.
Buiten de Bunong familie die er woont, was er nu bijna niemand. Toch komen er vaker toeristen, vooral Cambodjanen. Van de mensen die er wonen kun je traditionele Bunong kleren krijgen om vervolgens te poseren voor de waterval. Lekker toeristisch. Maar dit was natuurlijk precies wat Uma wilde, zeker omdat ze haar verkleedkist van thuis zo mist. En wat Uma wil, dat wil Benk dan ook, weliswaar om meteen giftig te worden en alle kleding meteen weer uit te trekken.
Op de laatste avond van ons verblijf in Mondulkiri was er een nog een uitsmijter; een volledige maansverduistering die helemaal te zien was hier. Dit was een prachtige ervaring, zeker omdat er hier vrijwel geen achtergrondlicht is en het helemaal onbewolkt was. Mooi om te zien hoe de volle maan verduisterd werd en tegelijkertijd daardoor de Melkweg goed zichtbaar werd.
Vooral voor Benk was dit een hele happening. Hij is al maanden in de ban van de maan. Hij wil altijd de maan zoeken en vindt hem vrijwel direct, zelfs overdag als het bewolkt is. Ook vindt hij het heel leuk als de zon ondergaat en de kleuren veranderen. Hij blijft dan maar enthousiast herhalen; ‘Papa, vin je mooie kleuren? Mooi hè? Zon gaat slapen hè, en dalijk worde donker, hè? Kijk daar; máán’. Echt heel schattig. Dus het was leuk om hem een stukje van de verduistering te laten bekijken.
Zoals jullie al merken begint de chronologie een beetje zoek te raken. Soms duurt het even voordat we zin hebben in het schrijven van de blog en voor je het weet, zit je allang op de volgende mooie plek. Inmiddels zijn we via Kampot (www.mangokampot.com), aangekomen op Otres Beach in Sihanoukville. Hier vieren we kerst en mogelijk oud en nieuw. Andere verhalen volgen, hoewel dat niet zeker is, aangezien er sinds gisteren een barst in onze laptop zit en er vandaag allerlei vreemde dingen gebeuren. Als die het begeeft dan wellicht ook geen site meer? Overigens staat onze blog ook op www.verrereizenmetkinderen.nl Mocht het om wat voor reden niet lukken om op onze site verder te gaan, check dan even de genoemde site (een leuke site trouwens).
