Naar het Inle Meer
Dinsdag 2 juli 2013. Nyaungshwe, Birma.

Wakker worden in Yangon voor de laatste keer. De zon schijnt gelukkig weer en dat is fijn. In de ontbijtzaal worden we enthousiast ontvangen door het team. Men komt opgetogen vertellen dat er vandaag ook fried rice is voor het ontbijt. Nou toppie, maar dat gaan we echt niet bestellen! Wat we wel gaan bestellen zijn wentelteefjes, er stond iets van breadcams op het menu, maar geen idee wat dat waren. Het bleken warempel wentelteefjes te zijn, net als thuis, alleen de kaneel ontbrak er nog aan.

Daarna op naar het vliegveld wat toch snel een uur rijden is met de huidige verkeersinfarcten in Yangon. We komen langs de Schwedagon Paya die we gisteren in de stromende regen verlieten. Het mannetje dropt ons heel logisch bij de departures, maar dit blijken de internationale vluchten te zijn. De domestic flights blijken te vertrekken van een ander gebouw, zo'n vijf minuten van hier. Allez, de rugzakken opgehesen en daar gaan we, je bent een backpacker of niet! Bij de domestic flights worden we wederom heel enthousiast ontvangen. Veel te veel personeel, de mannen van de bagage trekken de rugzakken zowat uit onze handen zodat ze weer iets te doen hebben. Met onze handgeschreven tickets (ja serieus!) worden we ingecheckt. Alleen onze voornamen staan op het ticket. (Anna Catharina Maria B is de naam).

Er is maar één grote wachtruimte voor alle vluchten. Als het tijd is om te boarden komt er een mannetje met een bord met je vlucht daarop door de ruimte gelopen. We vliegen met Asian Wings een maatschappij die pas twee jaar bestaat. Tijdens de vlucht die slechts een uur en tien minuten duurt worden we rijkelijk voorzien van drankjes, en een lunch die bestaat uit gevulde pannenkoekjes en een soort van worstenbroodjes.

Ik zit naast een mevrouw uit Hongkong die hier is om mede leden van de Jehova's getuigen te ontmoeten. Ze is helemaal into Jehova, en ik moet zeker ook een boekje meenemen de Engelse Watchtower om eens rustig door te lezen. Altijd interessante lectuur voor op reis, niet waar? Nót! In ons hotel is er vast wel een prullenbak die 'm gaat lusten.

Aangekomen op vliegveld Heho dus. We hadden via het hotel een taxi besteld maar die is in geen velden of wegen te bekennen. We besluiten om een open pickup met bankjes en een dakje te delen met de Zwitserse Robert en de Oostenrijkse Magda die als expats in Shanghai wonen. De wind waait heerlijk door de auto, soms is het wel flink hobbelen, maar het is bovenal avontuurlijk en gezellig. De rit van ruim een uur is dan ook zo voorbij en we delen de kosten, ook altijd interessant.

Ons hotel, het Princess Garden is een aangename verrassing. We hebben twee recent gebouwde standard rooms gelegen in een prachtige tropische tuin. Alles is mooi en nieuw en de badkamer heeft zelfs een regendouche. Het zwembad ligt tegenover onze kamer en we hebben het voor ons alleen die middag. Men komt ons ook nog een frisse limoendrank brengen en zo genieten we op ons ligbedje aan de rand van het zwembad.

Dan gaan we het dorp verkennen. Het is een leuk dorp, uitgestrekt, met groene laantjes met huisjes, guesthouses, restaurants en reisbureautjes. Helemaal goed! Er hangt een prettige sfeer te vergelijken met die zoals in Luang Prabang in Laos maar dan iets kleiner met minder tempels. Wij gaan eten bij Golden Gate Restaurant en daar treffen we Robert en Magda weer. We besluiten om gezamenlijk de boottocht op het Inle meer te gaan doen, aangezien er vijf personen in de boot passen. Maar eerst nog een dagje relaxen en de omgeving verkennen. Michel is niet helemaal lekker, heeft ineens diarree en moet overgeven, dus een dagje rustig aan kan geen kwaad.

Slapjes
Woensdag 3 juli 2013. Nyaungshwe, Birma.

Niet alleen Michel is ziek, maar vannacht is het ook bij Lianne begonnen. Eerst overgeven en daarna heftige diarree. Gedurende de nacht zijn we zo vaak op en neer moeten rennen naar de badkamer dat we nauwelijks geslapen hebben. Waar kan dat nou aan liggen vraag je je af? Gelukkig is Ruben helemaal in orde.

Eerst nog maar een paar uurtjes bijslapen. Daarna gaan we fietsen huren hier om de hoek. Superaardige mensen, ze willen ons allerlei interessante routes aanduiden, maar we besluiten om vandaag rustigjes aan te doen en een beetje 'rundhause' te blijven. We gaan naar het Inle Pancake Kindom Restaurant waar Ruben een pannenkoek besteld en wij een cola. Ze zeggen dat cola goed is als je ziek bent dat het alle bacteriën doodt. En we kunnen hier een stukje uploaden omdat ze hier wifi hebben, ook handig. Ons hotel heeft namelijk geen wifi. Ze zijn nog aan het wachten met aanleggen omdat we een stukje buiten het dorp zitten en het daardoor extra duur is. Dan fietsen we naar een beroemd klooster, het Shwe Yaunghwe Kyaung klooster, dat maar enkele kilometers buiten Nyaungshwe ligt. We fietsen langs kleine meertjes en fris groene rijstvelden waar de mensen druk aan het werk zijn. Ze oogsten de rijst.

Bij het klooster aangekomen parkeren we de fietsen en lopen een rondje over het terrein. Het is er erg rustig, de meeste monniken doen een dutje op dit tijdstip van de dag. Het teakhouten klooster is heel oud en ziet er een beetje krakkemikkig uit. De voorkant met de ovale openingen is een van de meest gefotografeerde kloosters hier in de omgeving. We nemen hier enkele fotoshoots van onszelf in de openingen. Binnen in het klooster staan enkele mooie Boeddha beelden, en zit de hoofdmonnik met zijn mobiel te spelen. Ook de technologie heeft in het klooster zijn intrede gedaan. Weer terug in het hotel gaan Ruben en Lianne nog eventjes zwemmen.

's Avonds lopen we naar het dichtstbijzijnde restaurant, The Green Chilli. Prachtig restaurant, wat luxer en dat zie je meteen terug in de prijzen op de menukaart. We eten hier een klein hapje en liggen er weer vroeg in, om hopelijk weer fit te zijn voor de dag van morgen waarop we een lange tour hebben gepland.

Mr Win
Donderdag 4 juli 2013. Nyaungshwe, Birma.

Om kwart over zes gaat de wekker. Vroeg uit de veren voor een goed doel, we gaan vandaag het Inle meer op. Na een snel ontbijtje van pannenkoeken en vers fruit zien we dat Mister Win al op ons staat te wachten voor het hotel. Ja meneer Win, we komen er zo aan, nog snel even de tandjes poetsen en we zijn er klaar voor.

Te voet wandelen we richting de jetty, en onderweg halen we Robert en Magda nog op, het stel waarmee we van de luchthaven naar hier kwamen met de pickup truck. Bij de jetty ligt de boot van Mr Win, en zijn neef is de boatsman. Het is een felgroene boot met zes kleine stoeltjes erin, achter elkaar geplaatst. Op elk stoeltje ligt een kussentje en er hangen felrose reddingsvesten over de leuning bij wijze van rug kussen. Over het brede kanaal is het nog wel een half uurtje varen voor we op het meer zelf zijn.

Het meer is erg uitgestrekt ongeveer elf kilometer lang en acht kilometer breed. Al snel zien we enkele beenroeiers, vissers die staand op hun kleine bootje de visnetten uitgooien en de roeispaan op een bepaalde manier met een voet op en neer peddelen. Het is een prachtig gezicht, dit leggen we vast. Het is niet zo dat ze daar voor de toeristen staan, het is gewoon de manier hoe die vissers al eeuwen lang het meer bevissen op deze wonderbaarlijke wijze.

Onze eerste stop, na ruim een uur varen is het dorpje Nampan. Rondom het meer is er een vijfdaagse markt, die elke vijf dagen roteert. Vandaag is er markt in Nampan, en je ziet het al meteen aan de bedrijvigheid in het dorpje als we aankomen. Er liggen talloze lange houten bootjes, net als de onze, maar minder luxe. Geen stoeltjes erin, want dan kunnen er meer mensen en goederen in.

De markt is erg leuk, er is veel handel. Veel mensen van dorpjes uit de heuvels zijn hier heen gekomen om te kopen en te verkopen. Ook mensen van andere stammen zoals de Pa-O, en de Intha. Je ziet aan de kleding tot welke stam zo iemand behoord. Sommige vrouwen hier dragen een soort van geruite doeken op hun hoofd. De meeste mannen dragen longhi's; de lange rokken van luchtige katoen in allerlei patronen, die aan de voorkant bijeen geknoopt worden.

Er is handel in groente en fruit, vlees en vis, in grote vellen gebakken en ongebakken kroepoek, maar ook in fleurige bloemen. Chrysanten en rozen in allerlei kleuren. Ook zijn er overal eetstalletjes. Bij een zo'n stalletje gaan we zitten, en Mr Win trakteert ons op (te) sterke thee (die net koffie lijkt, echt niet te drinken, maar goed voor je beleefdheid doe je wat!) en wat snacks. Een soort van churros, gebakken stengels die naar oliebol smaken en andere platte gefrituurde koeken. Het is gezellig in het tentje, en er zitten ook veel locals te et

en en te snoepen. Waarschijnlijk is dit voor deze mensen het enige uitje van de week. Op de markt is er ook een plek waar ze lange bamboe stengels verhandelen voor de bouw. Bamboe wordt hier voor echt alles gebruikt, om huizen te bouwen, als steiger materiaal, in de tuinen om groente langs te leiden.

We gaan verder over het water naar een weverij waar ze uit lotusstengels een draad fabriceren en daar prachtige sjaals mee weven. Het is heel arbeidsintensief werk, want uit zo'n lotus stengel komen mega dunne draadjes die eerst weer tot een dikkere draad gesponnen moeten worden. De sjaals uit lotusdraad zijn dan ook zeven keer duurder dan die uit pure zijde! Hoe mooi ze ook zijn, ze zijn gewoon te duur. We kopen hier nog wel iets van zijde.

Dan varen we verder over een steeds smaller stuk van het meer. We komen langs dorpjes waar katoen wordt gesponnen en geverfd. Elk huisje lijkt zijn eigen kleur te hebben. Zo zien we huisjes met paarse strengen katoen, zwart en roestbruin. We komen aan bij het dorp Thaung Tho Kyaung, hier wordt morgen de vijfdaagse markt gehouden. Nu is er een markt in brandhout. Met prachtige ossenkarren die volgeladen worden met hout en heen en weer rijden. Het lijkt een plaatje van eeuwen geleden.

Een overdekte opgang leidt ons bergop richting het klooster, dat omringd is door eeuwenoude smalle hoge stupa's. Dit is een plaats die van de platgetreden toeristenpaden leidt, wij zijn hier de enigen. De Shan Stupa's zijn magnifiek, er hangt een sprookjesachtig sereen sfeertje. We genieten van het uitzicht, van de stupa's, het getinkel van de belletjes in de wind. We houden halt bij een smederij, en bij een huisje waar zilver wordt gemaakt. En we stoppen bij een huisje waar ze de bekende 'cheroot' sigaren maken. Je kunt hier zien hoe het cheroot blad wordt gevuld met tabak en in elkaar wordt gerold. We kopen hier een sierlijk tabakspijpje.

De floating gardens, de drijvende tuinen daar is het meer ook bekend om. Het zijn complete tuinen waarin groenten zoals tomaten en bonen worden gekweekt. Ze drijven midden op het meer, en als 'mest' worden de algen gebruikt die worden opgevist uit het meer. Lijkt me heel organisch en verantwoord. In een restaurant aan het water gaan we lunchen, soep en een tomat

ensla. Ruben gaat voor de frietjes. We bezoeken ook nog een huisje langs het water van een Intha familie. Deze mensen leven super simpel zonder elektriciteit of stromend water. Ze nodigen ons uit in hun hut op palen, en er wordt thee geschonken, met vellen kroepoek en verse mango. Ze spinnen en weven zelf katoenen lappen. Bij het weggaan druk ik ze wat Kyatt in de handen voor de thee en de snacks, en geef de kleine dochter wat armbandjes. Ze lijkt er enorm mee in haar sas.

Onze laatste stop wordt het Nga Hpe Kyaung, of te wel het Jumping Cat Monastry. Enkele jaren geleden hebben de verveelde monniken hun katten geleerd door hoepels te springen, vandaar de naam. Maar dat is inmiddels verleden tijd, er zijn nog wel wat katten maar ze springen niet meer. Een lange tocht terug over het meer, langs de beenroeiers en dan zijn we weer terug in Nyaungshwe. Het is dan vijf uur in de middag, we zijn tien uur onderweg geweest met Mr Win. Het is een fantastische dag geweest, we hebben ontzettend veel gezien. Mr Win bracht ons naar plekken waar amper of geen andere toeristen komen, en dat is dubbel genieten!

We betalen Mr Win en nemen afscheid van Robert en Magda. Het was erg gezellig deze dag met hen door te brengen. Mr Win loopt nog even mee naar ons hotel want ik heb hem iets beloofd. Zijn zoon is monnik in een nabij gelegen klooster, en ik heb Mr Win gevraagd of hij oude brillen kan gebruiken die ik meegenomen heb uit Nederland. Mr Win is erg blij met de tien brillen die ik hem geef. Zo komen ze zeker goed terecht!

We gaan eten bij Beyong Taste, een gezellig tent niet ver hier vandaan. Er hangen gezellige lampionnen overal met lampjes erin. En wat een toeval, Robert en Magda zitten er ook! Na het eten lopen we terug door de stoffige straten, de dag is ten einde en het was een hele goede dag!

Lazy day
Vrijdag 5 juli 2013. Nyaungshwe, Birma.

Het virus heeft weer toegeslagen, en deze keer is arme Ruben de klos. Net nu Michel en ik ons weer veel beter zijn gaan voelen en ook de eetlust weer is toegenomen, is Ruben de pineut. In de nacht is het begonnen bij hem met overgeven, en ook het ontbijt is net zo snel weer naar buiten gewerkt. Hij is ook slapjes en lusteloos, dus we laten 'm nog een paar uur slapen. Ondertussen gaan we de website bijwerken bij The French Touch, en fietsen daarna snel weer terug naar het hotel. We zullen ons programma voor vandaag moeten gaan bijstellen dat is wel duidelijk.

We waren eigenlijk van plan geweest om rondom Nyaungshwe bij het meer en de bergen te gaan fietsen, maar dat gaan we veranderen in 'rundhause'. We hebben het dorpje eigenlijk nog niet goed bekeken, het is redelijk ruim opgezet en uitgestrekt. Na de middag fietsen we wat rond op zoek naar een restaurantje. We stoppen bij een heel klein pas nieuw tentje, het Gardenia Restaurant, dat een menu met -geheel niet toepasselijk- Hollandse tulpen heeft. Volgens mij weten ze niet eens wat voor bloem de Gardenia is. Maar goed de mensen zijn superaardig en blij met elke klant. Wij zijn de enigen, ze zitten een beetje uit de route. We bestellen een noodlesoepje en drinken. Ruben wil alleen water. We krijgen gratis thee en pickled thealeafsalad, en omdat mevrouw het zo zielig vind dat Ruben ziek is bakt ze voor hem een chocolade-pannekoek. Free gift! Superaardig bedoeld maar zo'n vette pannenkoek kan hij nu echt niet aan!

De zus van de eigenaresse komt vragen of we soms interesse hebben in massage. 'You want massaashj? Nou, wie weet later op de dag misschien nog. We zullen er eens over nadenken. We lopen nog even over de markt en dan ziet Michel een Boeddha die hij niet kan weerstaan. Een liggende van hout. Minstens vijftig jaar oud volgens de verkoper, maar volgens ons pas gisteren gemaakt. De prijs moet dus behoorlijk zakken, en aangezien Lianne gespecialiseerd is in 'bottom price technology' gaan we de strijd aan. Uiteraard gaat de Boeddha voor een zacht prijsje van de hand. Krantje erom en meenemen! Terug naar het hotel voor een dutje of plons in het zwembad. Er zijn Franse backpackers aangekomen en zij worden onze nieuwe buren. De standaard rooms van het hotel beginnen aardig vol te lopen.

Om zes uur melden we ons bij het Gardenia Restaurant voor de traditionele massage. Geen idee wat het voorstelt, maar mevrouw trommelt haar twee zussen op en we moeten hun gammele en scheve bamboe huisje op paaltjes binnentreden. Schoenen uit bij de ingang, de massage is gewoon in de woonkamer voor het huisaltaar. Matrasjes worden uitgerold en kussentjes en dikke wollen dekens worden tevoorschijn gehaald. We moeten gaan liggen en alle kleding gewoon aanhouden. Er gaat een dikke wollen deken over je heen tot je middel en dan masseren ze je over die deken heen dus! Wat ik er ook van gedacht had, dit zeker niet, en het is echt lachen! Michel oppert nog dat ze die dekens over ons heen doen omdat ze dan onze voeten niet zo ruiken, haha! Er word getrokken en gekneed en geknepen. We praten met de mevrouwtjes en het is eigenlijk heel gezellig. Bovendien kijken er vanuit ongeveer dertig fotolijstjes met daarin de trouwfoto's van opa en oma, de kleinkinderen en afgestudeerde studenten gezellig mee.

Op een gegeven moment gaan de vrouwtjes boven op ons staan, knellen je bovenbeen spier af en je hele been wordt gloeiend heet. De mevrouw van Michel is duidelijk degene met de meeste massage techniek. We hebben het idee dat de andere twee gewoon een beetje meekijken en nadoen. Maar wat maakt het uit. We liggen op een matje in een hutje ergens in Birma, we worden gemasseerd zo goed en zo kwaad als het kan, en je wordt er toch ontspannen van op het einde. Of we nog een kopje thee blijven drinken? Nou graag! Voor 5000 Kyats de man (vijf Euro) zijn we weer fris en fruitig na een uur. Dan fietsen we nog een rondje door het dorp en ineens tikt Mr Win op onze schouders. 'Hey hello!'.

Om zeven uur 's avonds melden we ons bij de Aung Puppet Show, het marionetten theater. Er zit nog een gezin met kinderen en een ander stelletje. We zitten helemaal vooraan. Deze traditionele vorm van volksvermaak bestaat al heel lang in Birma, maar is uitstervende omdat er nog weinig mensen zijn die dit kunnen. Hier bij Aung is het de vierde generatie die de poppentheater shows opvoert. Er is uitleg en er zijn een stuk of acht verschillende stukjes met muziek en dans. De man is reuze handig met de marionetten, je vraagt je af hoe hij dit doet in zijn eentje! Na elk nummer gaat het gordijntje omlaag en is er een andere achtergrond. Prachtig! De marionetten zelf zijn ook kunstig gemaakt uit hout en hebben mooie beschilderde hoofden en nog mooiere kleding. Er is een dansende aap, een paard, een koningin, een hofdame, een monnik en een tovenaar. Echt een aanrader als je in Nyaungshwe bent! De show duurt een half uur en kost drieduizend Kyats (drie Euro).

We gaan eten bij Htoo Htoo Aung Restaurant. Ruben bestelt een tomatensoep, en hij had nog gehoopt op ballen maar ja dit is Birma. Wij eten er erg lekker en het is een gezellig piepklein tentje. Daarna snel de rugzakken inpakken want we gaan morgen weer verkassen.