Lieve, Dirk en vier zoons lang op reis. Birma
Maart 2013

Het wordt hun derde, en waarschijnlijk voorlopig laatste lange reis met z'n zessen. Lieve, Dirk, Barend (11), Eward (9), Artuur (7) en Dietze (6) hebben weer vijf maanden om te doen wat ze zo graag doen. Het worden twee maanden Australië en drie maanden Azië. Heerlijk!

Door Lieve en Dirk Vanhoutte

Op stap met Mr Win en Min Min Sue
Woensdag 6 maart 2013. Mandalay, Birma.

Vandaag vertrekken we naar Myanmar. Vroeg opgestaan om te gaan ontbijten en dan uit te checken. We stapten het hotel buiten met de gedachte om een minibus te vinden naar de luchthaven. Voor 1500 Bath konden we één nemen maar dat vonden we te veel. We stapten naar de straat en vonden twee taxi’s voor samen 500 Bath. Dus voor een derde van de prijs van een minibus vertrokken we naar Don Muaeng luchthaven want we vliegen met Air Asia.

Tegen 150 km/u reden we over de snelweg en we waren op tijd. Even naar de self check in voor de tickets en dan de bagage inchecken. We zaten goed met onze gewichten, dit was een meevaller. Aan de grens ook geen probleem enkel dat Dietze niet in de computer zat en even manueel moest ingegeven worden. De laptop moest zelfs niet uit de handbagage en mocht zo door de scanner. Nadien merkten we dat er nog drinken in de tas zat. Bij andere luchtvaartmaatschappijen zou het niet mogen. De vlucht verliep prima. Na anderhalf uur stonden we weer aan de grond in Mandalay. Tijdens de vlucht nog even 12 papieren invullen voor de grenscontrole en de douane. In de luchthaven van Mandalay werden we opgewacht door mister Win en chauffeur Min Min Sue met een minibus. We maken samen met hen de rondreis hier, fijne mensen dus dat komt in orde. Zij brachten ons naar het hotel.

Nadat we onze kamers hadden gekregen vertrokken we weer om Mandalay te gaan verkennen. Maar eerst wat gaan eten. We stopten aan een lokaal restaurantje waar we verschillende schoteltjes konden laten opscheppen die we dan met rijst en rauwe groenten konden opeten. De tafel stond al snel vol en niet alles was even lekker maar er waren ook een aantal erg lekkere gerechtjes bij en iedereen kon nemen waar hij zin in had.

We reden door Mandalay om te stoppen aan het oude Koninklijk Paleis. Een oude houten tempel gemaakt uit teak hout. Ik zal me meteen maar excuseren, al na de tweede dag leek het onbegonnen werk om al de namen van de tempels te onthouden (laat staan uit te spreken… bv Myatsawnyinaung of Wetkyi-in-Gubyaukgyi) dus die zal je hier bijna nergens terugvinden deze keer. Maar de foto’s maken hopelijk veel goed. Van hier reden we een beetje verder naar een tempel met 729 pagodes. Wat ons meteen opvalt is dat Myanmar het land van de tempels is, van mannen met rokken en vrouwen met geel gekleurde gezichten (thannaka).

Voordat de zon onderging reden we Mandalay Hill op om bij de tempel daar van het uitzicht te genieten. Het laatste stuk konden we omhoog met drie roltrappen (ai, op blote voeten!). We hadden zicht over Mandalay maar de zonsondergang was niet zo spectaculair. We hadden er al mooiere gezien (boven Mandalay hangt altijd een dichte nevel van de oneindig vele houtvuurtjes).

Terug aan het hotel wees Win ons de weg naar de bakkerij op de hoek van de straat. Dus wij erheen om ons avondeten te kopen en dan te picknicken op de kamer.

 

Ossenkar taxi
Donderdag 7 maart 2013. Mandalay, Birma.

We werden om negen uur opgewacht door Win en Min Min Sue. We vertrokken naar de rivier waar we op een grote boot stapten om een trip te maken richting Mingun. Artuur en Dietze mochten tot hun plezier om beurten het roer overnemen. We hielden halt na een klein uurtje varen aan de overkant van de rivier in Mingun. Hier konden we een ossenkar ‘taxi’ huren om dan verder de tempels te gaan bezichtigen. Er zijn er enkele heel mooie bij en wat een belevenis zo’n ossenkar. We namen dezelfde boot terug naar Mandalay en kregen nog bananen en nootjes.

Ons busje stond te wachten en we konden direct instappen met de airconditioning op volle bak want het is heet… We reden verder naar een bronsgieterij waar nog op hele primitieve manier bronzen beelden werden gegoten.

Weer wat verder was de straat van de steenkappers. De ene marmerkapper naast de andere, het stof vliegt hier in het rond en niemand draagt een stofmasker. Niet erg goed voor je longen. Hier zat ook een man die mooie schilderijtjes maakte met inkt en een scheermesje. We kochten er één voor 2000 Kiat en kregen uiteindelijk vier tekeningen mee. We bezochten ook nog een pottenbakkerij en een atelier voor houtsnijwerk.

‘s Avonds geen eten van de bakkerij maar gingen we wat verder in de straat op ontdekking en vonden een vrij nieuw restaurant met lekker vers eten.

 

U Bein Bridge
Vrijdag 8 maart 2013. Mandalay, Birma.

Deze morgen alweer weg met het busje. Onze eerste stop was aan een bladgoud fabriekje. We zagen hoe de mannen manueel met hamers het goud platkloppen en in hoeveel stadia het verder verloopt. Erg leerzaam voor ons maar zwaar werk voor hen.

Dan naar het Mahagandhayon Monastery waar de monniken om tien uur komen aanschuiven voor hun eten. Dit was zeker niet ons ding, veel te veel toeristen zonder respect die enkel komen kijken om ten koste van alles de mooiste foto te maken. En wat een lawaai maken ze! Terwijl dit een erg ingetogen gebeurtenis zou moeten zijn... Wie ooit in Luang Prabang naar de rondgang is gaan kijken en dit toeristisch vond moet zeker niet naar hier komen. Een plaats om te vermijden!

We reden verder naar een overzet want we gingen Inwa (Ava) bezoeken. We moesten even wachten op de boot vooraleer we de rivier over konden. Aan de overzijde konden we een paardenkar huren om verder te kunnen. Dit was wel nodig om de afstanden tussen de verschillende tempels te kunnen overbruggen in deze warmte (en veel stof).

Na de rondrit tussen de oude tempels konden we iets eten in een groot restaurant, dan weer de overzet en reden we verder naar de U Bein Bridge. Dit is de langste teakhouten brug ter wereld. Hier mochten we weer genieten van de zonsondergang.

Gekleed als monnik
Zaterdag 9 maart 2013. Kalaw, Birma.

Vandaag vertrekken we uit Mandalay. Om negen uur stonden onze chauffeur en gids ons op te wachten. We rijden richting Kalaw. Het eerste deel reden we over een vlakte waardoor we met momenten dachten dat we in Australië zaten, zo dor en droog is het hier momenteel.

We bezochten onderweg een klooster waar nog veel antieke stukken staan te verstoffen. Met het nodige geld zouden ze hier een mooi museum van kunnen maken. Hier werden ook jonge monniken uit de naburige dorpen opgeleid. Zij keken nieuwsgierig naar ons en al snel maakten de kinderen contact. Aan de minibus stonden ze gefascineerd naar de iPad te kijken en onze jongens wilden maar al te graag demonstreren wat je daar allemaal mee kan doen. Ook werden onze jongens gekleed als monnik, tot groot plezier van de anderen. Alleen hun haar nog afscheren en ze waren klaar om een tijdje te blijven.

Het landschap veranderde rustig naar heuvelachtig. En het laatste deel van de rit was een echte klim met veel bochten om in Kalaw aan te komen. Na een rit van acht uren waren we aangekomen in ons hotelletje. We bezochten nog een tempeltje en deden nog een wandeling naar een klooster boven op de heuvel voor een uitzicht over Kalaw. ‘s Avonds zijn we gaan eten in een Nepalees restaurant.

8700 Boeddhabeelden
Zondag 10 maart 2013. Inle Lake, Birma.

We vertrekken weer met al onze bagage. Eerst reden we naar Pindaya waar we de Shwe Oo Min Natural Cave Pagoda gingen bezoeken. Het was een weg vol putten. Ze waren wel overal aan de weg aan het werken (vooral vrouwen die met manden stenen moeten zeulen), dus er is verbetering opkomst. De weg van Kalaw naar Pindaya loopt door één van de meest vruchtbare landbouwgebieden van Myanmar. Je rijdt door een lappendeken van velden en hagen die soms aan Europa doen denken, mooi om te zien en de mensen die op het land werken lijken erg gelukkig. Zo ontmoetten we een groep vrouwen op weg naar hun werk (veld) en een groepje kinderen die een kudde koeien verplaatsten, allemaal met de glimlach.

In Pindaya zagen we al van ver de tempel op de berg. Maar eerst maakten we nog een stop aan een papierfabriekje waar ze parasols maakten. Vooral Artuur was enthousiast mee papierpulp aan het kloppen met een hamer. Ze maakten hier prachtige parasols van handgeschept papier maar niet echt handig om zo eentje nog in de bagage te proppen…

Aan de tempel konden we een lift nemen naar boven. Hierboven is achter het gebouw een kalksteen grot waarvan de gangen en zalen vol staan met Boeddhabeelden, zo’n 8700 stuks van verschillende afmetingen. Goudkleurige, zwarte en witte, sommige al eeuwen geleden achtergelaten door pelgrims en andere recent geplaatst door Boeddhistische organisaties. Bijna elke ruimte werd gebruikt, er waren zelfs kleine gangetjes onder een Boeddhabeeld waar je in een meditatieruimte kwam waar dan nog meer beeldjes stonden. Erg indrukwekkend. Na ons bezoek hier was het alweer namiddag en konden we gaan eten om dan de bijna zelfde weg terug te nemen en naar Inle lake te rijden.

In Nyaungshwe, het plaatsje van waaruit je makkelijk het meer kan bezoeken had Win terug twee kamers geboekt maar het waren tweepersoonskamers. Er werden nog wat matrassen bijgelegd en we konden allemaal slapen, maar internet was weer buiten gebruik... De badkamers van de twee kamers waren blijkbaar ook nog niet gepoetst. De tandpasta plakte nog in de lavabo maar na even te wachten werd het snel in orde gebracht.

 

Drijvende velden
Maandag 11 maart 2013. Inle Lake, Birma.

Inle lake is één van de vijf belangrijkste toeristische trekpleisters in Myanmar. Het meer staat bekend om zijn drijvende tuinen en paalwoningen maar zeker ook om zijn vissers die wel op een heel bijzondere manier hun boot besturen tijdens het vissen: ze roeien met hun been. De houten roeispaan wordt omklemd met één been op een bijna slangachtige manier waarmee ze dan bewegingen maken in het water en zo hun boot besturen, mooi om te zien. Ze vissen ook nog met een soort fuiken en gebruiken lange bamboestokken waarmee ze op het water slaan om zo de vissen op te jagen. Een boot trip hier is dan ook een must.

Om acht uur hadden we afgesproken met Win om aan onze boot trip te beginnen. We moesten maar drie minuten stappen tot waar de boten vertrekken. Mister Win had geprobeerd om één boot te nemen maar omdat het water te laag stond moesten we er twee nemen. (20000 Kiat per boot). We namen plaats en vertrokken richting het meer. Waar we het meer op voeren stonden al traditionele vissers. We moesten wachten op de tweede boot dus hadden tijd om hun manier van werken te bekijken.

Blijkbaar was er een probleem met de tweede boot: de motor deed het niet goed maar na wat sleutelen waren we weer weg. Op het meer passeerden we de drijvende velden en zagen hoe ze het wier uit het water haalden om nieuwe drijvende velden te maken. Aan de andere kant van het meer zagen we meer huizen die gebouwd zijn op palen. We maakten een stop hier aan een zilversmelterij. We kregen de uitleg hoe ze het zilver smelten en verwerken tot juwelen. Na een korte wandeling kwamen we aan een andere paalwoning waar enkele langnekvrouwen zaten te weven op traditionele manier.

We zaten terug in de boot en gingen een riviertje op. Er waren hier en daar dammetjes gebouwd om het water hoog te houden. We hielden halt aan de Shwe Inn Thein Paya. We moesten een heel eind naar boven stappen . Gelukkig waren over de trappen afdaken gebouwd met heel veel winkeltjes onder natuurlijk. Boven aangekomen waren er 1054 Zedi (pagodes) te zien, allemaal gebouwd in de zeventiende en achttiende eeuw. Er waren er een aantal gerestaureerd en anderen waren volledig vervallen (een hoop stenen). Van op de naastliggende heuvel had je een prachtig overzicht. Na deze tempel moesten we nog 15 minuten varen door soms erg ondiepe kanaaltjes vooraleer we konden eten.

Na ons eten konden we te voet naar de tempel aan de overkant, de Phaung Daw Oo Paya bekend om zijn vijf Boeddhabeeldjes die ondertussen omgevormd zijn tot vormeloze Barbapapa’s door de grote hoeveelheid bladgoud dat er door de jaren heen werd op gekleefd (sinds 1881). Onze jongens hebben er dan ook maar wat goud bij op gekleefd. Hier in het water lag ook een grote goudkleurige boot waar eenmaal per jaar tijdens het Phaung Daw Oo festival vier van de vijf Boeddha’s van de tempel worden in gezet en het meer worden rondgevaren. Deze boot wordt dan voortgetrokken door andere boten waar dan heel veel voetroeiers op staan.

Na deze tempel stapten we terug in onze boot en hielden halt in een weverij. Hier kregen we alweer een demonstratie van hoe ze garen maken van de lotusplant en hoe alles geweven wordt. Volgende halte was een sigarenfabriek. Hier maakten ze speciale sigaren met filter en zoete tabak. Laatste shop stop was een smederij. Hier zagen we weer hoe primitief en innovatief ze zijn om messen te kunnen vervaardigen.

Laatste stop vooraleer we terug gingen naar het hotel was het Jumping Cat Monastery. Het was niet meer dan een tempel met winkeltjes en een achttal katten die binnen lagen te ronken en duidelijk al een tijdje niet meer gesprongen hadden. De zonsondergang daar was wel mooi om te zien.

We voeren terug eerst tussen de vele drijvende veldjes waar vooral tomaten, bloemen en komkommers werden op gekweekt en dan moesten we dertien mijl terugvaren over het meer en kwamen we uiteindelijk rond half acht terug aan in Nyaungshwe. Een lange dag dus. Bij het uitstappen merkten we dat Eward zijn sandalen kwijt was. Na even na denken zou hij ze vergeten zijn aan het sigarenfabriekje. Onze schipper ging proberen om er de volgde dag weer langs te varen om te horen of ze gevonden zijn. In het beste geval kunnen ze dan nagestuurd worden naar Bagan. Laat ons hopen.

Mount Popa
Woensdag 13 maart 2013. Bagan, Birma.

Rond negen uur zaten we weer in het busje. We verlaten Inle Lake en rijden naar Bagan. Het eerste deel van de rit is een afdaling in de heuvels dus veel bochten. We konden even op adem komen in het restaurant waar we ook de heen reis hadden gegeten. Blijkbaar zijn er niet veel wegen in Myanmar dus moet je dikwijls dezelfde weg terug nemen om naar een andere plaats te gaan, zo ook vandaag. Onderweg zijn we gestopt aan Mount Popa, een merkwaardige berg (uitgedoofde vulkaan) met bovenop een tempel. Hier zijn we te voet naar boven gegaan. Het waren maar 770 treden met sommige wel heel smalle trapjes en we mochten weer geen schoenen dragen. Jammer dat de grond zo vuil is, er zijn wel een paar mannen die (tegen betaling van een fooi) de trappen proberen te onderhouden maar met apen die er rond lopen en mensen die op de grond spuwen lijkt het onbegonnen werk. Zeker ook omdat de apen vrij agressief zijn en van alles uit de mensen hun handen rukken (o.a. drank). Het was alweer een warme dag dus het was zweten om boven te geraken. Gelukkig maken ze boven de trappen afdaken zodat je tenminste in de schaduw kan wandelen. De tempel op de berg is mooi van beneden uit maar boven op de berg stelt de tempel zelf niet zo veel voor.

Het werd al donker toen we weer verder reden. De volgende stop was aan een palmsuikerfabriekje. We kregen hier vlug in de schemer een demonstratie (met zaklamp) van hoe ze palmsuiker maken en hoe ze pindaolie produceren. Er was ook een alcoholstokerij achteraan. De man zei ons dat het illegaal is maar ze gaven de politie wat geld en dan was het toegelaten. In het donker kwamen we aan in Bagan. Het zal morgen een verrassing zijn waar we terecht zijn gekomen.

 

Zonsondergang
Donderdag 14 maart 2013. Bagan, Birma.

Omdat het hier zo warm is zullen we de volgende dagen vooral in de ochtend tempels bezoeken, ’s middags op de kamer verkoeling zoeken en dan rond vier uur weer op pad gaan. Om acht uur moesten we vandaag paraat staan. Het lukte ons om op tijd te zijn (inclusief ontbijt!). Mister Win bracht ons van de ene pagode naar de andere. Rond één uur konden we eten en dan rusten in het hotel. Het werd te warm om s’ middags ook nog rond te wandelen.

Om vier uur gingen we weer de baan op. Eerst nog een aantal pagodes en dan konden we gaan zien naar de zonsondergang boven Bagan. We stopten aan een tempel die geleidelijk aan vol kwam van mensen die ook de zon wilden zien ondergaan.

 

Naar de dokter
Vrijdag 15 maart 2013. Bagan, Birma.

Alweer een dag tempels bekijken in Bagan. Vooral de vier goudkleurige Boeddha’s van Ananda Pahto waren prachtig om te zien. ‘s Avonds konden we weer een zonsondergang zien aan een andere tempel.

Dietze had al een aantal dagen last van een stijve nek (door opgezwollen klieren) en at zeer weinig tot soms niets en Dietze kennende, daar zit niet veel overschot aan dus geen reserve. Volgens Win kwam dat doordat hij de warmte niet goed kon kwijtraken en deze zich dus opstapelde in zijn lichaam. Toen hij daarbij nog koorts begon te maken hebben we toch maar een arts opgezocht. Win bracht ons naar een kinderarts (bij de dame thuis) en Dietze werd onderzocht, kreeg antibiotica en pijnstillers voorgeschreven en drie minuten later waren we 30 dollar armer. Hopelijk gaat het snel weer wat beter met hem…

 

Yokeshon Monastery
Zaterdag 16 maart 2013. Bagan, Birma.

Vandaag konden we uitslapen. We hadden afgesproken met Mister Win tegen half tien. Hij was eerst Min Min Sue gaan halen in zijn dorp. Hij was twee dagen bij zijn vrouw en dochter kunnen blijven, nu dus terug werken.

We reden buiten Bagan deze keer. We moesten 22 mijl rijden alvorens we aan het Yokeshon Monastery (Youqson Kyaung) kwamen. We moesten wel 5 dollar inkom betalen per persoon (de overheid). Het was een hele oude tempel waar veel oude stukken werden tentoongesteld. Het was het eerste goed onderhouden museum dat we tegenkwamen. Het werd weer een warme dag, de trappen en grond rondom de tempel waren te warm om op normale wijze op blote voeten te lopen dus er werd heel wat afgehuppeld. Na ons bezoek kregen we aan een kraampje warme ongezoete groene thee en gebakken nootjes en chips (warme thee is de beste drank tijdens de warmte zeggen ze hier).

We waren vroeg terug in het hotel en hadden ons middagmaal gehad in een lokaal restaurant. We kregen weer verschillende curries op tafel en konden van alles proeven. Bij de kinderen viel vooral de witte rijst in de smaak… ‘s Avonds hadden we een reservatie gemaakt in een nabijgelegen hotel om te gaan eten en gelijk een poppenshow te kijken. Was erg mooi om te zien.

's Werelds grootste Boeddha
Zondag 17 maart 2013. Monywa, Birma.

We verlaten Bagan en rijden naar Monywa. Na de oneindig vele tempels en pagodes verlaten we deze streek. Alweer moeten we een heel stuk dezelfde weg nemen zoals we gekomen zijn. We stoppen aan een plaatselijke pottenbakkerij en in een dorpje waar ze wierookstokjes maken. De kinderen mogen ook eens proberen en dat gaat verbazingwekkend goed. We worden al snel omsingeld door nieuwsgierige kindjes die met ons hand in hand het hele dorp rondwandelen. Nadien besloot Lieve om voor die kindjes een drankje te kopen. Twintig drankjes werden gekocht in een verderop gelegen winkeltje en uitgedeeld maar de kinderen bleven maar komen en het was onduidelijk wie er al eentje had gekregen en wie niet. Dan nog eens twintig drankjes gekocht maar toen we begonnen uitdelen leek het wel een mierennest, van alle kanten kwamen kinderen, allemaal met hun handjes omhoog. Dan maar de zak doorgegeven aan Min Min Sue en hij heeft dat gelukkig verder afgehandeld.

Dan verder naar Monywa. Onderweg zagen we in de verte al een grote Boeddha staan, de Bodhi Tataung. Daar komen we voor maar we namen eerst onze lunch in een plaatselijk restaurantje. De meeste schoteltjes stonden al klaar op tafel onder een vliegennet. Het eten smaakte ons niet echt en we hadden een sterk vermoeden dat de bordjes die niet leeg geraken weer bij de rest worden gedaan.

Na het eten reden we naar de reuzengrote staande Boeddha, (’s werelds grootste, maar recent geopend in 2008). We konden binnenin gaan kijken. De eerste drie verdiepingen stonden vol met muurschilderingen over de hel. De taferelen waren heel bloederig. Na deze drie verdiepingen kwamen we aan de tweede stap van het leven, namelijk de dieren. Dit waren maar twee verdiepingen. Verder konden we niet naar boven omdat ze nog aan het werken zijn. De bovenverdiepingen waren blijkbaar nog niet klaar. Voor de staande Boeddha lag nog een gigantische liggende Boeddha. Deze hebben we ook nog bezocht. Na dit bezoek in de warmte reden we verder. Onderweg hielden we halt aan een andere tempel maar jammer genoeg was deze juist gesloten. Dan maar doorgereden naar het hotel.

Aangekomen in Monywa kregen we te horen dat het hotel volgeboekt was en dat er enkel nog de souvenirroom beschikbaar was (na even denken bedoelde hij de superior room). Blijkbaar was hier supersnel internet maar de connectie was onderbroken dus dan maar weeral geen.

 

Brons ontginnen
Maandag 18 maart 2013. Monywa, Birma.

We vertrokken vanuit Monywa naar een plaats waar verschillende pagodes zijn uitgehouwen uit rotsen, Hpo Win Daung. Er waren heel veel mooie Boeddhabeelden in de rotsen uitgehouwen, de moeite om eens te bezoeken, jammer dat er niet veel toeristen komen en dat er nog niets gerestaureerd werd. De temperatuur begon weer te stijgen dus tijd om op te stappen. Onderweg waren er een aantal bruggetjes afgesloten maar geen nood, het is droog seizoen dus rijden we door de droge rivierbedding.

Onderweg hielden we halt aan de rand van een grote kopermijn die door de overheid wordt open gehouden. Hiervoor zagen we allemaal kleine heuveltjes. Blijkbaar ontginnen de lokale mensen hier op primitieve manier brons. Ze graven de grond uit en leggen die op een heuvel. Gieten er water op en gieten er zuren bij. Het brons lost op en het water wordt weer opgevangen in een bak met metalen blikjes. Hier hecht het brons zich aan vast en het zuurwater laten ze gewoon weer weg lopen in de grond. Van primitief gesproken.

We waren weer aangekomen in Monywa en bezochten nog de Thanboddhay Paya, een wat kitscherige roze tempel vol maar dan ook volledig vol met Boeddhabeeldjes. De jongens moesten er mee op de foto met een groepje jonge monniken. Zo serieus dat zij er op staan…

Goudblaadjes
Dinsdag 19 maart 2013. Mandalay, Birma.

We reden vandaag weer naar Mandalay. We stopten natuurlijk vandaag ook nog aan een aantal tempels. Onder andere aan de Mahamuni Paya waar een Boeddhabeeld zit dat sinds 1900 bekleed wordt met goudblaadjes. Enkel het gezicht wordt behouden dat elke ochtend liefdevol wordt opgepoetst. Er zou ondertussen al een kleine 7000 kilo goud aanhangen.

Enkel mannen mochten tot aan de Boeddha maar toen onze mannen (met rok!) klaarstonden om goud te gaan kleven was het net gesloten. Dan maar een foto genomen van aan de deur.

Terug in Thailand
Woensdag 20 maart 2013. Bangkok, Thailand.

Om negen uur stonden Win en Min Min Sue er om ons naar de luchthaven te brengen. Alvorens ons daar af te zetten reden we nog even langs een tempel (we hadden er nog niet genoeg gezien) maar deze tempel lag op de weg naar de luchthaven en was gekend om zijn slangen. Naast het Boeddhabeeld lagen er twee slangen te slapen en in de gangen rondom waren veel afbeeldingen van slangen te zien.

In de luchthaven was het tijd om afscheid te nemen van onze gids en chauffeur, zij hebben goed voor ons gezorgd en de kinderen vonden het fijn om met hen op stap te zijn. Eerst moest alle bagage door de scanner en dan inchecken. Gelukkig had Dirk nog snel zijn zakmes weggestoken in de bagage. Grenscontrole ook door en dan op zoek naar een wisselkantoor om onze laatste Kyats om te wisselen. Blijkbaar zijn er geen wisselkantoortjes na de grenscontrole maar kan je wel geld wisselen in een winkeltje tegen een slechte wisselkoers. We hadden nog 70.000 Kyats opzak en vonden het jammer om het zo te regelen. Uiteindelijk kon Dirk terug langs de grenscontrole en naar beneden in het luchthavengebouw om het geld te gaan om wisselen. Niemand controleerde zijn reispas nog of zijn bagage.

In het vliegtuig beseften we dat de controle hier alles behalve streng is. Laptop en drank mag in de handbagage blijven en zelfs moeke had nog een keukenmesje in haar rugzak. Na anderhalf uur stonden we weer in Bangkok en met een minibusje reden we weer naar Prince Palace.

Nadat we onze bagage in de kamer hadden gezet vertrokken we weer naar MBK. Met de boot. Aangekomen op Siam Square zagen we overal de Belgische vlag uithangen. Was dit nu voor ons of voor iets anders? (Blijkbaar was Prins Filip hier op bezoek.) Nog vlug nieuwe sandalen gekocht voor Eward want die van hem hebben we niet meer terug gezien en dan weer naar het hotel om te gaan slapen.