Klimmen op de pagodes.
Vrijdag 7 december 2012. Bagan, Myanmar.

Terug tijd om de rugzakken te pakken en opnieuw een stukje verder te reizen. Langs zeer hobbelige wegen (die zeker niet bevorderlijk waren voor de rug en de nek) richting Bagan. Dit is een stad die bestaat uit duizenden tempels en pagodes uit de elfde eeuw.

In de vroege namiddag toegekomen en bij het binnenrijden van de stad vielen we van de ene verbazing in de andere. Je ziet hier inderdaad de ene pagode na de andere. Na een aantal aardbevingen (de grootste in 1975) blijven er van vele pagodes enkel nog ruïnes over. Dit maakt het geheel zo prachtig, wel supertoeristisch maar aangezien dat de oppervlakte van de stad zo groot is en er zoveel pagodes zijn, valt dit niet zo sterk op.

In de vooravond dan enkele pagodes bezocht. Op enkele van die pagodes kan je tot boven klimmen waardoor je een prachtig uitzicht hebt op de site van Bagan. 's Avonds was het na het vele klauterwerk badtijd voor de kindjes. Het is hier wel een voordeel dat je in de meeste hotels een bad hebt, superhandig om de kindjes te wassen (al is het badwater wel mooi bruin na het wassen).

Bidden tot Boeddha
Zaterdag 8 december 2012. Bagan, Myanmar.

En hup, weeral tijd om pagodes en ruines te bezoeken. We dachten dat het de kinderen zou vervelen maar niets daarvan. Ze vinden het juist fantastisch om overal op te klauteren en om natuurlijk ook de vele Boeddha's te zien. Het was nu tijd voor hun volgende les boeddhisme. Ze zien hier natuurlijk telkens de mensen bidden aan zo'n Boeddhabeeld. De chauffeur heeft (na aandringen) van de kindjes hun uiteindelijk getoond hoe ze moeten bidden tot Boeddha. Nadeel is dat ze nu aan ieder Boeddhabeeld dat ze tegenkomen stoppen om te bidden. Het is hilarisch om te zien hoe ze telkens mooi gaan knielen en het gebed doen. Ze waren nog geen toeristische attractie genoeg de gastjes, en nu ze bidden hebben ze nog meer bekijks.

's Avonds zijn we dan naar de zonsondergang gaan kijken bovenop een tempel.

De Mount Poppa op.
Zondag 9 december 2012. Bagan, Myanmar.

Na een nacht met een wroetelende Kasper tussenons in waren Dries en ik al geradbraakt voordat de dag was begonnen. Tijdens het ontbijt waren Myrthe en Kasper al van tafel gevlucht (raar maar waar, hier ontbijten de kindjes veel vlugger dan in België). Plots zagen we onze auto passeren met Kasper aan het stuur. Ze mochten elk om beurt met de chauffeur een rondje rijden. We moeten er waarschijnlijk niet bij vertellen dat ze dit zeer leuk vonden. En aan de claxon te horen wisten wij (en gans de omgeving van het hotel) waar Myrthe en Kasper zich bevonden.

Uiteindelijk toch kunnen vertrekken richting Mount Poppa. Onderweg nog eens gestopt aan een illegale whiskystokerij en een plaats waar ze palmnotenolie maken. Dat gebeurde nog met een koe die rondjes draaide om de noten fijn te malen totdat de olie vrijkwam. En ja hoor, onze gastjes moesten dat natuurlijk ook eens proberen met de koe. Vooral een tik geven op de koe zijn gat zodat hij weer vooruit zou gaan was het leukste van allemaal.

Mount Poppa is gewoon een hoge berg met (inderdaad weer) een pagode er bovenop en met zeer veel apen rond te trappen om de berg omhoog te klimmen. Kindjes klommen superflink omhoog. Nadat ze boven waren wilden ze natuurlijk weer bidden voor Boeddha. Plots roken we een cadeautje in de broek van Kobe dus was het tijd om weer naar beneden te gaan.

In de namiddag was het dan weer tijd om weer enkele pagodes en ruines in Bagan te bezoeken. Het viel Myrthe op dat ze hier steeds dingen aan Boeddha offeren. Dus vroeg ze of zij een tekening kon maken voor Boeddha om deze dan te offeren. Volgens onze chauffeur was dat geen enkel probleem. Nadat we weer in het hotel waren is Myrthe druk begonnen met Boeddha's te tekenen en in te kleuren.

's Avonds stond er plots een vreemde kerel voor onze kamerdeur. Aangezien ik al enkele dagen weer veel last heb van nek- en hoofdpijn, had Dries zonder mijn weten een masseur geregeld. Toen hij eerst met de voeten begon had ik onmiddellijk al schrik. Want zes jaar geleden heeft er dat ook ooit iemand gedaan en dat heeft zo zijn gevolgen gehad. Maar die kerel had gouden handen. Toen hij klaar was, was het stukken beter met de pijn.

No is no.
Maandag 10 december 2012. Bagan, Myanmar.

Nekpijn is volledig verdwenen dus we kunnen er weer tegenaan om enkele pagodes te bezoeken in Bagan. Myrthe content dat ze haar tekeningen kon offeren aan Boeddha en onze twee biddende kindjes hadden weer zeer veel succes bij de lokale bevolking. ‘t Gaan echte Boeddhistjes worden.

Bij alles wat je hier bezoekt in Bagan zijn er van die verkopers die je gans de tijd komen lastigvallen. Myrthe en Kasper zijn al goed getraind in het ‘No’ zeggen en als ze blijven aandringen maakt Kasper zich eens boos en zet hij zijn donderwolkgezichtje op: ‘No is no’. Begrijpen jullie dat dan niet? Tja hoe noemen ze dat: de pot verwijt de ketel…

Ons Kobeke doet voor de moment niets anders dan bijten. In alles wat hij ziet en aankan zet hij zijn tanden erin. Het is dus een pijnlijke bedoening om hem dicht bij jou te hebben. Het scheelt zeker niet aan het feit dat hij niet genoeg eten heeft want Kobe blijft hier eten! Ongelooflijk wat dat manneke allemaal binnenspeelt.

Na de siesta zijn we naar een park geweest. Daar was een schildpaddenasiel. Aangezien de schildpadden een delicatesse zijn voor de Chinezen die hier wonen is er een illegale handel in schildpadden. Omdat dit verboden is in Myanmar worden al de schildpadden die onderschept worden door de politie,naar het schildpaddenasiel gebracht. Verderop zaten er ook nog Bambi’s en er kwam onmiddellijk een verzorgster aangelopen met eten voor de Bambi's. Zo mochten de kindjes dan eten geven aan de dieren.