Bagan en de reis naar Mandalay
Dinsdag 10 juli 2012. Mandalay, Birma.

De tweede dag in Bagan bestond eruit dat Kathy zich ´s ochtends even niet lekker voelde en op de kamer bleef. Ik hield haar gezelschap terwijl Wendy samen met Floortje op de fiets de tempels in de buurt van ons hotel ging verkennen. Een fiets voor Floortje was niet te krijgen dus ging ze maar achterop om foto´s en filmpjes te maken. Nou, we hebben er weer een fotograaf bij in ons gezelschap.

Gelukkig voelde Kathy zich begin van de middag weer wat beter en hebben we het de rest van de dag rustig gehouden bij het zwembad. Liggen in het zwembad(je) met uitzicht over verschillende tempels in de buurt was zeker geen straf.

Eind van de middag ging Wendy een stukje lopen om wat foto´s daarvan te maken en kwam in gesprek met een monnik die daar een van de tempels/vervallen klooster beheert. Hij vond het fantastisch dat er een buitenlander geïnteresseerd was in zijn stukje Bagan waar nooit iemand komt. Hij woont daar al jaren samen met een oude man die beeldjes boetseert en een jongen die vanaf zijn derde jaar wees is en onderdak bij de monnik heeft gekregen. Ze werd dan ook getrakteerd op thee en verhalen in steenkolen Engels.

Ook nodigde hij ons uit om ´s avonds de zonsondergang vanaf zijn klooster te komen bekijken. Daar zaten we dan op bezoek bij een lokale monnik tegen half zeven met zijn vieren boven op het dak van zijn klooster. De jongen serveerde thee en wij keken uit over de vlakte terwijl de zon achter de tempels verdween. Erg bijzonder om mee te maken.

De volgende dag gingen we naar Mandalay en hadden daarvoor een open jeep geregeld die ons eerst naar Mount Poppa bracht. Een met goud versierd klooster boven op een berg. Bij aankomst al een mooi plaatje en nadat we de 816 treden naar boven achter de rug hadden werden we vergast op een wijds uitzicht over de lager gelegen dorpen en tempels.

Daarna verder naar Mandalay, een tocht van vijf uur op harde bankjes overtrokken met wat schuimrubber en een tafelzeil, in de wind. Soms niet zo comfortabel maar wel ‘echt reizen’ dus kwamen we moe maar voldaan aan in Mandalay. Onderweg kwamen we door landelijk gebied en zagen we boeren die nog met hun ossen en houten ploegen het land bewerkten. Ossen die in een loopmolen pindaolie uitpersten, ossenwagen die hooi vervoerde, vrouwen met enorme bundels hout op hun hoofd, bamboe hutten waar ze in leven, oftewel, agrarisch leven van (voor ons) honderd jaar geleden.

Vandaag moesten we weer wat dollars wisselen in Kyats en weer werden we met onze neus op de feiten gedrukt dat de verhalen over ‘dollars in Myanmar’ echt waar zijn. Prima biljetten waar niks anders aan mankeert dan dat er een vouwtje in te zien is of een vlekje op zit worden gewoon níet aangenomen. Om helemaal kriegel van te worden!

Wij hebben, van tevoren gewaarschuwd, natuurlijk genoeg dollars mee genomen om te wisselen omdat we weten dat dit ongeveer de enige buitenlandse valuta is die wordt geaccepteerd om te wisselen. Van onze bank thuis kregen we dollars die niet allemaal helemaal glad waren maar die heeft Wendy zelfs nog gestreken! Dat een vijftig dollar biljet waarvan het hoofd van Generaal Grant met pen is veranderd in een duivelshoofd, oké, dat kan ik me nog voorstellen maar een prima twintig dollar biljet die wordt geweigerd omdat er een veegje op de rand zit... Maar goed we hebben weer gewisseld en de rest van de voorraad aan een ‘Myanmar proof’ onderzoek onderworpen en het moet goed gaan komen.

Het echte Mandalay
Vrijdag 13 juli 2012. Mandalay, Birma.

De afgelopen dagen hebben we de omgeving van Mandalay verkend. Op straat hadden we een taxichauffeur met een redelijke pick-up gevonden die wel wilde onderhandelen met ons om op pad te gaan om de bezienswaardigheden van Mandalay te gaan bekijken. Zo´n veertig Euro om twee dagen van negen tot vijf alles op ons wensenlijstje te bezoeken.

De eerste dag deden we het zuiden van Mandalay en bezochten zo bijvoorbeeld een werkplaats waar ze bladgoud maken om door de gelovigen op de Boeddha beelden te plakken. Wat een monnikenwerk is dat zeg. Op een dun stripje van één bij één centimeter moet eerst een uur met een hamer van drie kilo geslagen worden om het beginnetje te maken. Daarna nog eens vijf uur met een hamer van vijf kilo om er uiteindelijk een flinterdun velletje van zo´n veertig vierkante centimeter van te maken. Nou die jongens hoeven ´s avonds niet meer naar de sportschool hoor!

Ook bezochten we een klooster waar dertienhonderd monniken wonen. Rond tien uur gaan ze allemaal in de rij staan om hun lunch geserveerd te krijgen. Een zee van in rood en oranje geklede monniken met hun bedelnap, die volledig in stilte, sereen en gedisciplineerd, binnen twintig minuten allemaal voorzien zijn van rijst.

Bij de U Bein Bridge, de kilometer lange tweehonderd jaar oude teakhouten brug, hebben we onze eigen lunch gegeten waarbij Kathy vooral erg van de lemonsalade genoot. Nót! Het is zo zuur dat Kathy´s gezicht er helemaal van samentrekt. Na wat werkplaatsen te hebben bezocht waar ze houtsnijwerken maken, uit marmer beelden houwen (het ruwe werk doen ze met een slijptol zonder enige mondbescherming tegen al dat stof) en een bronsgieterij komen we bij de Mahamuni Pagode, een van dé plaatsen waar je geweest moet zijn als je in Mandalay bent, zeggen ze.

In het midden zit een enorme Boeddha die in de afgelopen honderd jaar wel wat kilootjes is aangekomen van al het bladgoud dat op hem is geplakt. Daarnaast worden ook ieder morgen om een uur of vier door gelovigen zijn tanden gepoetst vol liefde en eerbied. De dag sloten we af met een bezoek ook een oud teakhouten klooster, mooi versierd met houtsnijwerken en ook nog steeds in gebruik door de omwonende monniken.

Voor het avondeten vonden we tegenover het `beerstation’ (halve liter tap voor zestig cent) op de stoep een paar Indische jongens die de heerlijkste curry en naans maakten dus hebben we daar de dag maar afgesloten.

De volgende dag bezochten we `het grootste boek ter wereld` dat bestaat uit 1774 bladzijdes tekst uit het leven van Boeddha. Op zich is 1771 bladzijdes best wel een dik boek maar het aantal was niet hetgeen het bijzonder maakte. Wel de uitvoering van dat boek op marmeren platen van twee vierkante meter per stuk. In een priegelhandschrift uitgevoerd. Zo´n honderd jaar geleden had de koning vierentwintighonderd monniken verzameld die in estafette het boek helemaal hebben voorgelezen en na zes maanden waren ze klaar. Daarnaast was iedere pagina in een eigen tempeltje geplaatst dus hadden we vanaf de gouden koepel in het midden van het complex een uitzicht over een heel veld met kleine witte koepels die met de zon erop een oogverblindende indruk maakte.

Aan het einde van de dag gaan we nog een keer naar de U Bein Bridge maar nu tegen zonsondergang. Weer heel wat mooie plaatjes geschoten van de oranje zon die met haar laatste stralen de teakhouten brug en bootjes verlicht.

Vanavond gaan we op weg naar Inle Lake, met de nachtbus. Het ticket daarvoor moesten we gisteren nog kopen dus vroegen we onze chauffeur waar we dat konden doen. Uiteindelijk zijn we beland bij een rijstopslag waar wat mannen op de balen lagen te slapen. In de hoek stond een gammel bureautje met daarop een telefoontoestel waarvan de draad door de muur heen langs de takken van een boom richting de straat was gelegd. Na wat heen en weer bellen en het betalen van twaalf Euro per persoon ontvingen we een handgeschreven papiertje met de toezegging dat stoel acht, negen, twaalf en dertien in de bus van vanavond voor ons gereserveerd zijn.... Het zal vast goed zijn, we hebben al vaker op `bijzondere´ manieren in Azië een bus of trein ticket geregeld, deze keer dus bij de rijstgroothandel!