Uros indianen
Maandag 8 juni 2008. Puno, Peru.
‘s Middags om half twee met de bus vertrokken van Copacobana (Bolivia) naar Puno (Peru) voor een ritje van een uurtje of drie, vier. Het was een mooie reis die iets langer duurde dan gepland omdat we voor het eerst deze reis buspech hadden. Bij de grensovergang lag Tijmen lekker te slapen, die heeft daar dus niet veel van gemerkt, totdat Hugo in de verkeerde bus stapte -die wegreed- en ik lichtelijk in paniek raakte! Hugo had het gelukkig zelf ook snel door, dus het kwam goed! In Puno aangekomen hadden we weer zo'n; 'Waar zijn we nu weer beland gevoel', dat al snel wegtrok bij het zien van het centrum. We hebben geslapen in Hostal Los Pinos ( 80 Sol voor een 3p kamer). Niet zo heel gezellig, maar wel centraal gelegen en heel netjes en schoon (en koud). Ook de eigenaren zijn bijzonder vriendelijk.
In de taxi naar het hotel zat ook een dame die tours verkocht. Ze waarschuwde ons nog dat we niet in het hotel moesten boeken omdat die veel commissie berekenen. Na wat rondvraag en door moeheid, hebben we dit voor het gemak toch gedaan. (Kosten van de tour twintig Sol p/p). Bij ontvangst van de voucher bleek het dezelfde tour agency te zijn. Verschil in kosten zeven Sol. Stom, stom.
Anyway na een snelle maaltijd bij een restaurant in de hoofdstraat (het is hier een uur vroeger!) toch maar lekker vroeg het bed in gedoken. Je kunt wel merken dat het hier wat duurder is dan in Bolivia, avondetend was circa vijftien Euro, zeker twee keer zo duur als in Bolivia. Was wel een leuk restaurantje, maar een beetje te luxe en gericht op toeristen. De ober was erg aardig, hij blokkeerde voor Tijmen de uitgang naar de trap zodat hij niet naar beneden zou vallen.
De volgende dag zijn we met de geboekte tour meegegaan naar de Uros indianen. Enorm toeristisch, maar de hele kermis wegdenkend wel interessant en mooi. De mensen hier leven in het Titicacameer op eilanden van riet, in rieten huisjes en ze varen in rieten bootjes. Hun geld verdienen ze nu met name denk ik door het toerisme (dagelijks komen er honderden bootjes langs). Doordat ze weinig bewegen, zijn sommigen erg dik. Ach, als zij er niet doorheen zakken, dan zullen wij dat ook wel niet doen! Bij het verlaten van het eerste 'wijkje' werd er een ‘mooi' afscheidsliedje gezongen en ook in de boot werden wat kunstjes vertoond. Beetje lachwekkend, maar goed. Bij terugkomst lekker door Puno gelopen en wat regeldingen gedaan. De bus naar Cuzco geregeld, pinnen en e-mailen. Tijmen heeft in het internet café Nijntje gekeken met de koptelefoon op. Hugo voelde zich niet erg lekker vandaag, maar dat werd wat beter door de coca-snoepjes. 's Avonds gegeten bij de Chinees en uiteraard weer vroeg onder de wol!
