Guayaquil: leguanen, luiaard en drugscontrôle
Zondag 31 juli 2011. Guayaquil, Ecuador.

Vanuit Puerto Lopez vertrekken we vrijdag weer met de bus naar Guayaquil. We hebben midden in het centrum naast Plaza Seminario een hotelletje. Niets bijzonders qua hotel, maar wel lekker centraal gelegen. In het parkje Plaza Seminario lopen leguanen. Nu had ik dat wel al gehoord, maar ja wat denk je dan? Eén, twee. Nee, er blijken tientallen te lopen. Werkelijk overal waar je kijkt, in bomen op het standbeeld langs de hekjes overal liggen, lopen die beesten. Wonderlijk toch weer. Wat brengt en wat houdt die beesten hier?

s Avonds smullen we bij een Spaans restaurant van heerlijke tapas en gaan op tijd slapen. Nu van slapen komt het helaas pas laat. Want het lijkt alsof we vannacht boven een speelhal of iets dergelijks liggen. Govert lijkt er geen last van te hebben en slaapt gewoon lekker. Tot twee uur is het een kabaal van toeters/bellen en sirenes, maar daarna wordt het stil en val ook ik gewoon in slaap.

Zaterdag nog een dagje statten en hopelijk wat souvenirs scoren want daar is niets van gekomen. We beginnen bij de bekende Malecon 2000. Een mooie brede boulevard. Er is een mooie expositie over duurzaamheid en eigenlijk worden we zo ongemerkt nog op een kleine dierentuin getrakteerd. Daarna wat winkelen en dan stappen we in de stadsbus. Maar helaas we rijden de verkeerde kant op. Dus in plaats van het centrum in, rijden we eruit. Ik vind het prima, voor vijftig dollarcent hebben we zo een rondrit van een uur. Govert vindt het na drie kwartier wel wat saai worden (haha). Tja we rijden ook echt door achterstandswijken. Guayaquil heeft veel armoede en dat zie je hier wel. De achterkant van de schone schijn van zo'n mooie boulevard wordt hier al wel duidelijk.

Bij ons hotel zie je veel straatkinderen en moeders met kleine kinderen die bedelen en op straat leven en slapen! Een andere wereld en ook Govert is zich wel bewust van de verschillen en hopelijk ook wel van het onrecht. Ook dit is reizen.

Zondagochtend doen we rustig aan. Na het ontbijt pak ik op m’n gemak de rugzak in. We mogen de bagage gelukkig nog even in het hotel stallen zodat we nog wat kunnen doen. We vliegen namelijk pas om zes uur vanavond. Dus nog maar weer een park bezocht.

Een beetje aan de rand van de stad ligt Parque Historico Guayaquil. Een mooi aangelegd park in een dure wijk. Het is inderdaad mooi. Het eerste gedeelte heeft een boszone met mangroven gecombineerd met dieren uit Ecuador. We zien nog tapirs, kaaimannen, ocelotten (soort tijgerkat) apen en een harpij (grote arend). En als toetje komen we een van de verzorgers tegen met een luiaard op de arm, die Govert even zelf mag vasthouden!

Het tweede gedeelte van het park vindt Govert minder interessant en gaat over de geschiedenis van Guayaquil. In het derde en laatste gedeelte van het park is te zien wat er zoal op de boerderij van Ecuador verbouwd wordt. Hier zien we bananen, cacao, koffie etc. Het is dat er nog wat dieren (niveau kinderboerderij) bij staan anders had Govert dit deel ook over willen slaan. Maar goed voor een laatste dag toch nog best een leuk bezoekje.

Daarna sluiten we af met een bezoek aan een echt winkelcentrum inclusief normale supermarkt. Nu is het verschil compleet. Het is duidelijk dat er hier in Ecuador een klein gedeelte hele rijke mensen leven die geheel buiten het echte Ecuador blijven. Mooie villa's zorgvuldig afgeschermd door hekken en bewakers. Winkelcentra waar het personeel voor je rent en alles graag voor je draagt... etc etc. We kijken ook hier onze ogen uit en ik geniet maar even mee van deze luxe en bestel een lekkere dubbele espresso.

Rond half vier zijn we op het vliegveld en geven we ons over aan de bureaucratie en het bijbehorende wachten. Maar als we relaxt in de wachtruimte bij de gate zitten en genieten van het uitzicht van de vertrekken de vliegtuigen is het toch even schrikken als ik mijn naam hoor omroepen. Wat zou er zijn, zijn we toch te laat, zijn ze al aan het boarden? Ik meld mij snel bij de gate, maar nee mijn bagage is gecheckt en of ik maar even mee wil komen! Huh...? Govert is gelijk wat zenuwachtig. Maar ja het is ook wel spannend. We moeten met een bewaker mee naar beneden. Vervolgens worden we 'overgedragen' aan de volgende bewaker en moeten we mee het vliegveld over naar een grote hal waar de bagage ligt. Hier veel bewakers (in uniformen inclusief gummiknuppel en geweer) en een aantal drugshonden. Oké, rustig blijven, ik weet dat er niets aan de hand kan zijn. Snel ga ik in gedachten na wat er met mijn bagage is gebeurd. Heb ik het ergens onbeheerd achtergelaten? Ja in het hotel?! Nee, dat kan niet, zij waren helemaal niet geïnteresseerd in wat wij gingen doen. Weten niet eens dat we naar het vliegveld zijn. Nee, dat zal niet. Nu dan daarna? Nee, vanaf het hotel heb ik de rugzak gewoon bij mij gehad. Op het vliegveld heb ik de rugzakken in een grote hoes gedaan en die vervolgens op slot gedaan. Daarna hebben we ingecheckt. Dus als de zak heel is en op slot?! Nee er kan dus niets zijn!

Goed zo laconiek mogelijk wijs ik op verzoek onze bagage aan. Snel scan ik de zak op beschadigingen. Je weet dat er niets kan zijn, maar toch. Je haalt het niet in je hoofd hier grapjes te maken of onverschillig te doen. Govert stelt voortdurend vragen. Mam, wat is er, wat zeggen ze nu, wat moet je nu doen... Begrijpelijk, ook hij voelt wel dat er hier serieuze dingen kunnen gebeuren. Ik houd het er maar op dat hij gewoon goed om zich heen moet kijken want hier kom je normaal gesproken niet. Dit zie je immers alleen op tv.

Zo blijkt het ook te zijn. De bewaker geeft mij gelukkig gelijk aan dat de controle van mijn tas 'just routine' is. Dat stelt gerust. Dus maak ik keurig het slotje open en help bij het openen van de rugzak etc etc. Govert is al wat meer op z’n gemak als een van de andere bewakers grapjes met hem gaat maken. En inderdaad er zijn gelukkig geen bijzonderheden. We proppen de spullen er weer in. En sluiten graag de tas opnieuw zodat hij gewoon weer op de bagageband richting vliegtuig kan. Maar de mevrouw naast mij moet wel wat meer opruimen. Bij haar worden zelfs lolly's kapot gemaakt en een zak met pitten/noten wordt opengesneden. Verderop zit een man voorovergebogen met z’n hoofd in z’n handen. Die moet kennelijk nog wat meer uitleg geven. We zijn toch allebei wel beetje onder de indruk. Opgelucht lopen we weer (onder begeleiding) terug.

Dit was Ecuador. We hebben heel veel gezien. Een doorlopend bezoek aan de dierentuin. Genoten van de waanzinnige natuur. Verrast door de vriendelijke behulpzame mensen. Een land om graag nog een keer te komen.