Te hoog voor Mees
Dinsdag 19 juli 2011. Manizales, Colombia.

Met wat weemoed vertrokken we uit Salento want je weet nooit waar je weer terecht gaat komen. Met de bus in ongeveer drie uur naar Manizales gegaan. Daar aangekomen een taxi gepakt naar het hostel (www.hostellassio.com) dat vanuit Salento geregeld was. We worden heel hartelijk ontvangen door Monica en Simon van wie de laatste gelukkig Engels spreekt.

Helaas kan de toer naar vulkaan niet doorgaan, omdat Mees te klein is. Dat is te hoog voor hem, gaat tot ongeveer 4800m. Leek ons geen probleem, met Tijmen ook een week of twee rond de 4000m gezeten in Bolivia toen hij twee was, dan moet een paar uur ook wel kunnen, helaas pindakaas dus. Maar we besluiten de volgende dag dan maar een wandeling door een natuurreservaat te doen en ‘s middags naar de Thermales (warmwaterbronnen) te gaan.

Deze middag brengen we nog een bezoek aan het centrum van Manizales. Je kan hier met een gondel omhoog en omlaag en nou dat vinden de jongens wel leuk. Daarna lopen we wat rond in het centrum en kijken er voetbal en de supporters kijken naar ons. T&M vinden het super en staan de hele tijd te juichen.

Het gaat regenen en we pakken de taxi terug. We eten vieze vette pizza en hamburgers en gaan daarna lekker slapen. We krijgen tv op de kamer dus de jongens genieten nog even van Spaanse Umizoomi en Diego's. Nu hebben ze die filmpjes al honderd keer in het Nederlands gezien, dus ik denk dat ze wel snapten waar het over ging.

Thermales
Woensdag 20 juli 2011. Manizales, Colombia.

We hebben een redelijke nacht en ‘s ochtend ontbijten we. Monica wil heel graag met ons praten maar spreekt geen Engels, dus ze dwingt ons om Spaans te oefenen. Lastig maar wel goed. Ze praat rustig en verbetert ons dus het is erg leerzaam. De hostel is erg leuk, ze zijn net een maand open en doen erg hun best. Eigenlijk is het een normaal woonhuis waarvan ze de slaapkamers verhuren. Je leeft een beetje tussen de familie, dus wel gezellig.

‘s Ochtend dus met Simon in de jeep naar Reserva Ecologica Rio Blanco. Als we kennis hebben gemaakt met de gids gaan we op pad. Mees op de rug en Tijmen moet lopen. Al snel gaat het steil omhoog door het cloud forrest. Nu ging het lopen met Tijmen goed tot nu toe, maar het moet niet te steil worden, dus hij heeft al snel geen zin meer. ‘Ik ben moe’, klinkt het continu. We weten hem nog wat te motiveren door een zoektocht naar een bepaalde plant te verzinnen die ook in de tijd van de dinosaurussen voorkwam. Dat helpt even, met de nadruk op éven. Na vijftig minuten klimmen houden we het voor gezien. Het laatste stuk ging over een soort weggetje. Langs de kant van de weg wachten we op Simon. Het is behoorlijk koud, we zitten op 2400m zonder zon. Na twintig minuten pikt hij ons op en rijden we naar de top. Daar kunnen we nog een eenzame Andes beer bewonderen en heel veel kolibries. Boeit Tijmen niet zoveel. Wel wordt hij helemaal enthousiast van allerlei bordjes van landen die daar staan en waarvan hij de landen gaat voorlezen. Ieder zijn hobby...

Als we terugkomen halen we voor de jongens een croissantje. Dan komt de oma des huizes en zegt dat eten in de restaurants slecht is voor de kinderen, dus we krijgen een bordje bananensoep. Mees vind het erg lekker. Daarna komt er nog een bord en ook een bord kip met rijst en groente. De jongens willen het natuurlijk niet maar wij vinden het heerlijk. Eindelijk een bord normaal eten na alle pizza en hamburgers. Heerlijk!

Na een rustpauze in de tuin met een biertje (Mees slapen, Tijmen ds-en en wij op de iPad) en weer gratis Spaanse les, is het tijd om lekker te gaan zwemmen in de Thermales. Wow wat is het water heet, graadje of veertig á vijfenveertig. We worden er allemaal heel moe van helemaal na die wandeling van vanochtend. We blijven hier ook eten en als het donker is dan komt Simon ons weer halen. ‘s Avonds weer vroeg naar bed, uurtje of half negen en een redelijke nacht gehad, valt toch niet mee met zijn drieën in bed. Wel romantisch zo Mees tussen je in…