Vulkanen, vicûnas en flamingo’s
Woensdag 17 oktober 2012. San Pedro de Atacam en Santiago, Chili.

En toen waren we in Chili! San Pedro de Atacama wel te verstaan. Een klein plaatsje in het noorden van Chili, midden in de droogste woestijn ter aarde. Dat is geen understatement aangezien het hier per 500 jaar maar zo’n één mm regent. Het ligt op bijna 2500 meter hoogte en wordt omringd door bergen tot bijna 6000 meter hoog die nu aan het eind van de winter nog bedekt zijn met sneeuw. De meesten daarvan zijn vulkanen en daarvan zijn er nog twaalf actief.

Het plaatsje zelf is klein met zijn ruim drieduizend inwoners, maar het is één van de belangrijkste toeristenbestemmingen van het land. Kleine, laag gebouwde adobehuisjes liggen langs de smalle, ongeasfalteerde straatjes. Het kerkje aan het Plaza de Armas dat elk dorp heeft, is witgekalkt en heeft een dak van cactushout. Omdat er destijds geen spijkers waren is het allemaal vastgebonden met stukken leer. De sfeer is er een van gemoedelijkheid ondanks de hoge toeristendruk. Een beetje stoffig is het natuurlijk wel waar Hylke graag aan bijdraagt door steeds ‘al slepend met zijn voeten’ te lopen om een zo groot mogelijke stofwolk te krijgen. Dat kan niet iedereen waarderen.

Gelukkig heeft Hylke weinig last van zijn arm maar we hebben toch besloten hier wat langer te bivakkeren. Het is net een vakantieweekend voor de Chilenen, waardoor de zoektocht naar accommodatie wat lastiger maar niet onmogelijk is. Na twee verhuizingen hebben we nu een kamer waar we wat langer kunnen blijven. Het is ook tijd om de was te doen, wat kleren te maken die het nu al dreigen te begeven en mijn (Marije) rugzak te laten maken die het ook zwaar te verduren heeft gehad.

San Pedro de Atacama is behalve vanwege het natuurschoon ook een uitstekende plek voor Michiel en mij. Er zijn genoeg restaurantjes op een steenworp afstand van het hotel en met een kraakhelder signaal over de babyfoon kunnen we hier dus met een gerust hart samen uit eten. Het eten is alweer boven verwachting goed, mag ik wel zeggen. Mijn moeder vroeg zich af of we aankomen met al dat eten waar we het steeds over hebben. Hm, ik ben bang van wel. Maar goed, ook dat hoort bij genieten toch?

Afgezien van het heerlijke lanterfanten gaan we ook de ‘flamingo tour’ doen. Een tour die ons eerst naar het dorpje Toconao brengt. Hier is een oud centraal pleintje en een babylama die Mette en Hylke een flesje mogen geven. Dit dorpje heeft huizen die zijn gebouwd van lavasteen in plaats van leem want men gebruikt het bouwmateriaal dat het makkelijkst beschikbaar is. Gek genoeg wordt er hier veel fruit verbouwd ondanks de droogte. Dit kan doordat het water uit de bergen hier lokaal vlak onder de oppervlakte stroomt.

Onderweg krijgen we mooi zicht op de dampen uit de dichtstbijzijnde actieve vulkaan, de Lacras vulkaan die drie dagen eerder nog een flinke wolk heeft uitgestoten. Deze wordt de rest van de dag door Aafke argwanend in de gaten gehouden en ze houdt ons op de hoogte of hij slaapt of dat hij wakker is (damp) zodat we op tijd weg kunnen komen als er lava komt.

We gaan door naar de Salar de Atacama, de zoutvlaktes. Te midden van de 45 bij 100km grote, lichtbruine vlakte met helderwitte zoutvlaktes erin liggen meerdere lagunes waaronder de Laguna Chaxa. En daar was het ons om te doen want in deze onwerkelijke omgeving met brandende zon zitten flamingo’s! Ze staan zestien uur per dag in het van zout verzadigde water te zoeken naar minigarnaaltjes en hebben dus weinig tijd voor ander vertier.

Hierna rijden we weer richting de altiplano om op 4300m de vulkanen en gelijknamige lagunas Miscanti en Miniques te bewonderen. Het zijn heldere meren van smeltwater met een licht tot donkerblauwe kleur. Er nestelen meerdere soorten vogels waaronder ook weer flamingo’s. De kantlijnen worden bewoond door vicûnas, de kleine en meest zeldzame soort lama. Tot grote hilariteit van de kinderen markeren ze hun territorium met hopen poep. Over drie tot vier maanden wordt alles hier bedekt met twee, drie meter sneeuw waarna het smeltwater de lagunas weer kan bijvullen. Na een late maar smakelijke en vullende lunch gaan we voldaan terug naar San Pedro de Atacama.

Ten noorden van San Pedro de Atacama liggen de Tatio Geisers, naar verluidt wereldberoemd. De naam betekent ‘de huilende oude man’ in de lokale taal. Het ligt midden in een vulkanisch actief gebied (uiteraard) wat zorgt voor meer dan zestig geisers, kokende poelen, modderpoelen en stoomafblazende gaten. Het is het mooiste om er ’s ochtends naartoe te gaan wat dan kan je door de kou de dampen goed kan zien.

We besluiten om de kinderen niet te onderwerpen aan een tour die om 04.00 uur ’s ochtends begint en Michiel gaat de volgende dag dus in zin eentje met de tourbus mee. Na de mooie beschrijving van Michiel besluit ook ik om de dag erna dezelfde tour te doen. Hylke wil heel graag mee. Ach, waarom niet? We weten inmiddels dat hij geen last krijgt van hoogteziekte op 4300 meter en dat de busritten goed gaan. Bovendien is het eigenlijk wel gezellig om iets te ondernemen met één kind. Dat doen we wel vaker maar dan meestal om een boodschap te doen of om gewoon even wat te struinen.

De volgende morgen staan Hylke en ik dan ook in het donker op en sluipen de kamer uit. Ondanks het vroege tijdstip glimlacht hij het eerste uur van oor tot oor waarna er toch een kort slaapje in de bus gedaan wordt. Bij aankomst op de geiservelden rijden we in een dikke mist. Er is die nacht een flinterdun laagje verse sneeuw gevallen (raar idee, want dat is hemelsbreed maar vijftig kilometer van de droge woestijn). Het is flink onder nul, zo te voelen. Overal om ons heen pruttelt, stoomt en kolkt het en ik hou Hylke dan ook stevig aan de hand. Dat we van het schouwspel staan te genieten met een paar honderd anderen valt gelukkig niet zo op door de mist. Even later breekt de zon door die de mist snel doet verdwijnen en de bergtoppen zichtbaar maakt. Al met al dus weer een prachtig schouwspel. Het minpunt is dat het letterlijk onder nul is. De vele lagen kleren en sokken over de handen (Hylke’s idee!) werken goed maar de tenen zijn toch onvoldoende beschermd. Dit maakt dat Hylke het laatste stuk even getild moet worden en dat hij geen zin heeft in een vers gekookt eitje en warme chocolademelk die we direct uit de kokende poel krijgen opgediend. De heetwaterbron even verderop biedt de oplossing en na vijf minuten pootje baden is meneer weer helemaal de oude. Vol stoere en mooie verhalen komen we om 12.00 uur weer thuis.

Het wordt na vijf dagen en nachten weer tijd om de woestijn te gaan verlaten. We besluiten een busrit van 24 uur te vermijden en kiezen voor een drie uur durende binnenlandse vlucht naar Santiago om de dag erna per bus verder te reizen naar Mendoza, Argentinië. ‘s Morgens vroeg worden we door een taxi opgehaald om naar het honderd kilometer verderop gelegen vliegveld van Calama te gaan. Opeens steekt er iets over, er volgt een harde klap en er vliegt een hond meters door de lucht. We denken dat het beest dood is en net als we willen uitstappen om te kijken kruipt de hond overeind en rent hard weg.

De vlucht verloopt verder vlot en om 14.00 uur ’s middags zitten we heerlijk op een bankje in de zon op Plaza de Armas in Santiago toe te kijken hoe de kinderen honderden duiven keer op keer opjagen. Het ijsje hadden we op weg daar naartoe al verorberd.

Wat de kinderen leuk/spannend/raar vonden;

- Dat de buggy nog rijdt ondanks dat ik (Marije) er overheen ben gereden…
- Flamingo’s die kunnen slapen op 1 been
- De poepverzamelingen van de vicunas
- Dat Hylke niet zelf aan zijn neus kan kriebelen met zijn gipsarm
- Dat het ’s nachts kan vriezen en overdag bloedheet kan zijn op dezelfde plaats
- Dat de empanadas in Chili er anders uitzien en smaken dan in Argentinië
- Geen biefstuk meer te zien langs de weg in de bergen