Goedemorgen!
Zondag 13 december 2009. Manaus, Brazilië.

Op speciaal verzoek deze keer een verhaaltje voor alle kinderen van klas 1/2D en de kindjes van ‘mijn Villa’, zoals Merel altijd zegt.

'Goedemorgen, goedemorgen, goedemorgen allemaal, wij zijn allemaal binnen dus we kunnen nu beginnen, goedemorgen, goedemorgen, goedemorgen allemaal'.

Zo starten Merel en Steijn heel vaak de dag als we weer eens heel vroeg wakker worden. Soms al om kwart over vijf. Steijn en Merel zingen trouwens heel veel liedjes van school en de villa. Het leukste vinden we het liedje van zuurkool met komkommersla en appeltaart met verse worst. Merel zingt het liefste over het olifantje in het bos of een krokodilletje op een bruggetje. Steijn mist best zijn klasgenootjes vooral om samen lekker gek te doen en een beetje te stoeien. Ook wil Steijn wel weer spelen in de bouwhoek want die hebben we hier niet. Ze spelen soms met wat kindjes van hier maar kletsen lukt dan niet.

Dat Brazilië anders is dan Nederland zien we elke dag. Als we bijvoorbeeld met de bus gaan moeten we achter in stappen en door een draaihekje heen. Als we er uit willen, moeten we aan een touwtje trekken en voor bij de chauffeur weer uit stappen.

Ook de stoplichten zien er anders uit. Soms zitten er wel vijf lampen naast elkaar en veel stoplichten hebben een soort van tellertje naast de lampen hangen wat verteld hoe lang het nog duurt voordat het groen gaat worden. Steijn kan er uren naar kijken en na het oversteken zijn we hem ook wel eens kwijt omdat hij dan staat te kijken hoe lang het nog duurt voordat het weer rood wordt. Wat ook al weken mooi is om naar te kijken zijn de lampjes en ‘tringetjes’ naast parkeergarages. Die hangen er om de mensen op de stoep te waarschuwen als er een auto uit de garage komt rijden (want de auto’s letten hier echt niet op de mensen op de stoep of op de straat).

Er rijden in bijna alle steden auto’s, brommers en zelfs fietsen rond met boven, voor en achterop het dak of de bagagedragers grote luidsprekers waaruit een heleboel geschreeuw klinkt. Er wordt dan verteld wat er allemaal in de aanbieding is of waar er ’s avonds een feest is. Het geluid staat alleen zo hard dat je er niets van verstaat.

In Brazilië hebben we al met heel veel verschillende voertuigen gereisd. Zo zijn we met de metro, trein, tram, stadsbus, slaapbus, gele en witte taxi’s, tuki tuki’s, waterspeedboottaxi’s, buggy’s en vliegtuigen geweest. Merel en Steijn kennen alle vliegtuigen bij naam. Als de vliegtuigen niet te hoog vliegen kunnen ze aan de kleuren zien welk vliegtuig het is, TAM, TRIP of GOL. Ook zijn we al op heel veel boten geweest en Steijn mocht altijd mee sturen met de kapitein. (Dat komt omdat zijn naam dan zo mooi rijmt).

We gaan ook heel vaak zwemmen hier. In de oceaan, in meertjes, rivieren en bij watervallen. Daar hebben we er al wel tien van gezien. We hebben al tussen dolfijnen, schildpadden en heel veel mooie vissen gezwommen (en één vervelend kwalletje). Als we snorkelen zwemt Merel in een zwemband naast ons. Ze liet haar moeder een keer heel erg schrikken door heel hard TOET te roepen in de snorkel terwijl haar moeder nog onder water naar de visjes aan het kijken was.

Meestal slapen Steijn en Merel in hun eigen kleine slaaptentjes. Die kunnen we helemaal dichtritsen zodat er geen spinnetjes of muggen in hun bedjes kunnen komen. Op sommige plaatsen hier in Brazilië kunnen de muggen je namelijk ziek maken. Soms slaapt Steijn in een gewoon bed of in een stapelbed. Als er een stapelbed is slaapt hij wel beneden want hij is al meerdere keren uit bed gevallen (en hij slaapt dan gewoon verder). Merel slaapt trouwens overal, in een taxi of bus, op de boot of in de rugdrager. Het middagslaapje schiet er natuurlijk geregeld bij in tijdens alle avonturen. We hebben meestal in hotelletjes geslapen, wat hier een pousada heet, maar ook in nachtbussen (waar je van de stoel een bed kan maken), een huisje op palen (met kippen en honden onder het huis), een huisje op het water (waar krokodillen en dolfijnen onderdoor zwommen) en een nachtboot.

Op de nachtboot heeft een zwarte piet ons verrast heeft met een tas vol cadeautjes. Eerder was zwarte piet al een paar keer bij onze schoen geweest. Dat was de speurpiet omdat hij ons iedere keer moest opzoeken tijdens onze reis. We hadden mooie en handige cadeautjes. Een emmertje met schepjes toen we bij het strand waren, een leesboekje over zeedieren toen we naar het mooie eiland gingen en potjes met vergrootglazen om diertjes te bekijken toen we naar de jungle gingen. In de tas met cadeautjes zaten mooie kerstmutsen en een slinger met gekleurde knipperende lampjes. Echt gaaf.

We beleven elke dag een heleboel grote en kleine avonturen en zien ook elke dag een heleboel nieuwe dingen. Steijn droomt daar elke nacht over en ’s morgens verteld hij wat gedroomd heeft. Over de gondels, dat hij een ventilator was die snel draaierig werd en over juffrouw Marriet die bij het overblijven alleen maar bananen at met alle kinderen bij ons in Brazilië.

Eten en drinken is hier natuurlijk ook anders. Bij het ontbijt eten de mensen veel fruit zoals meloen, papaja en ananas, maken ze een tosti klaar en snoepen ze ook een boel cakejes, zoute en zoete koekjes en soms zelfs pizza. Tussen de middag eten ze warm en ‘s avonds weer. We eten hier veel vis en kip met rijst, spaghetti en bonen en vaak ook salade. Het lekkerste vinden Steijn en Merel de spaghetti, tomaten en frietjes. Drinken kan hier niet zomaar uit de kraan. Er zitten bacteriën in waar we diarree van kunnen krijgen. Daarom drinken we altijd water uit flessen. Verder drinken we veel verse fruitsapjes met allerlei rare namen als acerola, goiaba, cajú, abacaxi of laranja. Het lekkerste vind Steijn druivensap met prik. Dat kan hij al zelf in het Portugees bestellen. Dan zegt hij: ‘Senhor, dois Fanta de uva, por favor’.

Steijn maakt ook in Brazilië af en toe moet- en mag-taakjes. Niet zo vaak als in de klas natuurlijk maar daarvoor zijn we dan ook op reis. We doen hier andere dingen. Zo doen we vaak een spelletje dat je zoveel mogelijk woorden met één en dezelfde letter moet verzinnen zoals woorden met een B. Steijn verraste ons om zelfs al een Portugees woord met een B te noemen, de bombeiros, wat brandweer betekend. Ook hebben Steijn en Merel een spel met plastic kaarten waar ze met afwasbare stift allerlei opdrachtjes moeten doen. Doolhofjes en cijfertjes volgen vind Steijn heel leuk en Merel vind verschillen zoeken leuk.

Merel wordt trouwens heel vaak gefotografeerd. De mensen in Brazilië hebben meestal bruin haar en bruine ogen en Merel valt met haar blonde haar en blauwe ogen heel erg op. ‘Que linda, que preciosa, que hermosa’, horen we de hele dag (wat mooi, schattig, geweldig). Dit gaat dan samen met aaien en zoenen. In het begin vond Merel dit niet zo erg maar inmiddels heeft ze er wel genoeg van. Ook wil ze vaak niet meer op de foto. Merel spreekt dan ook Portugees want ze zegt dan geen ‘nee’ maar ‘nào’ (wat nee in het Portugees is). Krijgt ze een keer wat lekkers, zegt ze keurig ‘obrigada senhora’.

Tot zo ver wat verhalen over Steijn en Merel. Nog heel even wachten en dan lezen jullie ook weer onze avonturen in het regenwoud!