Daar gaan we dan, het verre vreemde tegemoet
Woensdag 14 oktober 2009. Rio de Janeiro, Brazilië.
Dinsdag 3.30 uur gaat die vervelende wekker. Veel te snel, want van de plannen om vroeg naar bed te gaan is weer eens niets gekomen. Steijn en Merel zijn meteen wakker, zij weten dus ook dat er iets spannends gaat gebeuren.
Gelukkig gaat de reis naar Schiphol goed en het inchecken gaat snel. Naast mijn ouders (Vincent) zijn ook Luciën en José er, een goed gezelschap om het vertrek effe wat losser te maken, maar het komt er toch aan. Een dubbel afscheid, wij gaan onze wens tegemoet, de achterblijvers gaan een periode van (af)wachten tegemoet.
De vlucht naar Parijs is een korte trip. We hebben net het broodje binnen of we raken al weer de landingsbaan. Op Charles de Gaulle staat ons een meneer op te wachten die ons naar onze volgende vlucht moet loodsen. Hij start met een moordend tempo en het is een tering eind lopen. Gelukkig is er nog een mama met twee kindjes die het tempo er goed uithaalt. Steijn moet natuurlijk ook nog plassen. Tot slot krijgen we nog een keer een poortje en bagagescan (Shengenland?). Simone’s pepermuntsnoepjes moeten nog een keer door de scan, ze zouden eens kunnen exploderen??!! We kunnen toch nog aansluiten in de rij bij het boarden en onze stoelen zijn nog niet vergeven.
De vlucht naar Rio gaat erg voorspoedig. Steijn en Merel vermaken zich goed gedurende de elf uur zitten. Ze slapen zelfs nog twee uur. Om 18.00 uur, 23.00 uur Nederlandse tijd, zijn we door de douane. Onze Airport Pickup is in geen velden of wegen te bekennen, dus wordt het een taxi. Steijn heeft het wel gehad met het reizen en spuugt de taxi vol. De taxichauffeur blijft achter met een kleine (extra) vlek in z’n bekleding en een penetrante lucht in z’n auto, maar hij blijft vriendelijk. 01.00 uur Nederlandse tijd zijn we in het hotel, ruim 21 uur reizen hebben we achter ons. We zijn in Brazilië en het ging allemaal erg goed.
Vandaag, woensdag was het al weer vroeg dag. 5.00 uur zat er echt geen rek meer in. Steijn en Merel waren klaarwakker. De nacht kende wel wat wakkere momenten. Zo werd Steijn gewekt door z’n interne klokje om 2.00 uur lokale tijd en werd er om 3.00 uur een container in de straat geplaatst. Om die tijd heeft geen automobilist er last van en ligt de hele straat wakker! Om 8.00 uur zaten we dus aan het strand, zandkastelen te bouwen. Steijn en Merel renden lekker door de golven heen en natuurlijk was alles nat. De nationale sport hier in Copacabana is joggen langs het strand. Ook het snelwandelen over de boulevard is erg in. De meeste mannen in ontbloot bovenlijf, de dames allemaal in bikini, jammer dat de gemiddelde leeftijd tegen de zeventig ligt!
’s Middag wilden we naar de Suikerbroodberg. Na een uur wachten op de bus zijn we niet verder gekomen dan zes blokken (één blok is 250 à 300 meter). Het verkeer is hier een ramp. Deze kleine twee kilometer hebben we afgelegd in één uur. Hoezo stiptheid! Ze zeggen dat de zonsondergang op de Suikerbroodberg erg mooi is, maar veel eerder ben je er ook nooit. Morgen gaan we het nogmaals proberen. Dus zijn we uitgestapt en weer langs het strand terug gelopen. De Brazilianen zijn overigens dol op kinderen. Ze aanbidden Steijn en Merel, zeker Merel met d´r blauwe kijkers. Regelmatig worden ze over de bol geaaid, of beginnen ze met ons een gesprek. Alsof wij het Portugees al volledig beheersen!
Steijn had op de boulevard nog een leuke actie. Hij wilde graag even rennen. Ik zei dat hij niet verder mocht dan de dame met de zwarte strakke billen. Een opdracht die hij volledig snapte. Hij rende naar haar toe en sloeg haar plompverloren op d´r kont. Het leidde tot een hoop hilariteit van beide zijden.
Nu zitten we op ons hotelkamertje. Heerlijk weer om te reizen, dit hebben we gemist. En toch is het met kinderen acht anders. Ze beperken, maar openen ook een aantal deuren. Mensen spreken ons meer aan en wij genieten van de aandacht die de twee blondjes krijgen. Heerlijk!
Voor onze vakantie vonden we een kaart met de volgende pakkende spreuk: ‘There are two things we should give our children: one is Roots and the other is Wings.’ (Hodding Carter)
Relaxt in Rio
Vrijdag 16 oktober 2009. Rio de Janeiro, Brazilië.
Het is wonderbaarlijk hoe snel we allemaal al gewend zijn aan het leven op reis in Rio. Wel is het alle ochtenden vroeg dag, om 5.30 uur zijn de kinderen al wakker. Het leven hier is dan ook al begonnen want als je op straat kijkt lopen er al heel wat mensen rond. Op de bovenste verdieping van dit prima, maar wel wat kale hotelletje, staat vanaf 7.00 uur een goed ontbijt klaar. Elke dag een ruime keus aan vers fruit en vers sap, verse warme broodje en koffie en thee van chloorwater. Om 8.00 uur staan we dus vaak al klaar voor de start om Rio te ontdekken.
Het hotel is één blok van het Copacabana strand vandaan en we vermaken ons daar uitstekend. Alleen al kijken naar wat voor volk er rondloopt en zich uitslooft op de fitnessapparaten (de grote mensenspeeltuin, zoals Steijn het noemt) is geweldig. Uiteraard hebben we er onze eerste kokosnoot en onze caipiriñha gedronken. De laatste wint het qua smaak.
Gisteren begon de dag prachtig blauw en stonden we in dubio: de suikerbroodberg of Christo Redentor (het beroemde Christusbeeld). Het werd het laatste en na de slechte ervaring met de bus hebben we een taxi gepakt. Voor de prijs hoef je het niet te laten en het gaat een heel stuk sneller. Op de heenweg kwamen we eerst langs het bekende Sambodrômo (carnaval). Best heel groot kunnen we verklappen. We proberen ook nog een training van een sambaschool voor carnaval 2010 te gaan bekijken maar de vraag is of dat lukt omdat dit meestal ’s avonds laat is.
Maar goed, onder aan de berg Corcovado waarop het Christusbeeld staat zijn we op het treintje gestapt naar de top. Een geweldige rit voor de kinderen (ze stuiterden een beetje) en voor ons prachtig omdat het door de jungle gaat. Rio ligt omsloten door Morro’s (bergen) en heel veel groen. Boven gekomen is het echt zeer indrukwekkend. Vooral ook omdat het een beeld is wat iedereen kent en wij staan daar gewoon onder samen met onze kindjes, super! Het uitzicht alle kanten op is echt geweldig. Alle stranden, de wolkenkrabbers, het Maracaná voetbalstadion; kortom heel Rio in één blik.
Het was behoorlijk druk (vreemd) en iedereen wil heel origineel met gespreide armen op de foto. Dringen dus en niemand let op of hij niet toevallig door iemands beeld heen loopt. Steijn en Merel vonden het te druk en dus verhuisde Merel snel naar de rugdrager (wat weer veel aandacht trok). Kort na onze aankomst nam de bewolking heel snel toe en hoefde je geen foto meer te maken. Het beetje bewolking groeide uit tot storm en we zijn na de foto’s snel naar beneden gegaan. Iedereen wilde natuurlijk in de trein maar lang leve onze kinderen, wij mochten eerst. Er stapte ook een groepje sambamuzikanten in en er ontstond een feestje in de trein (tegen betaling uiteraard).
De middag hebben we gevuld met het Maracaná voetbalstadion. Het stadion is echt enorm groot. Er zijn 100.000 zitplaatsen en bij een topwedstrijd proppen ze er het dubbele in. Als je dat gezien hebt is ieder clubje (*NEC, Vitesse, PSV, Ajax, enz.)(*doorhalen wat niet van toepassing is) toch maar een miezerig clubje. Het stadion is zelfs zo groot dat, terwijl de taxi eromheen reed om ons bij de hoofdingang af te zetten, wij de chauffeur er van verdachten een extra rondje te rijden voor extra inkomen omdat het zolang duurde. Bijna het gehele stadion was te bezichtigen en je mocht zelfs een afgeschermd gedeelte van het veld op. We hebben stiekem wat ‘heilig gras’ meegenomen.
Vandaag hebben we met de metro Rio downtown bezocht. Je merkt dat je dan met de kinderen niet zo heel ver komt maar je ziet weer heel andere dingen als een straatkunstenaar, de brandweerkazerne en de kerkklokken. Merel was toe aan een echt middagslaapje en na een warme lunch is zij haar bed ingegaan. Met Steijn heb ik een werkje voor school gemaakt en ben daarna nog een uur naar het strand geweest. Branding rennen en zandkastelen bouwen, ze hebben er voorlopig nog niet genoeg van.
Zowel Steijn als Merel beginnen al heel wat woordjes Portugees te kletsen, alle begroetingen kennen ze al (ze moeten ook wel want iedereen geeft ze een handje of aait ze over de bol) en vooral Steijn vraagt bij heel veel dingen hoe dat heet in ‘deze taal die ze hier spreken’.
We zijn nog lang niet klaar in Rio en hoewel we vooraf bedacht hadden na vier nachten Rio te verlaten, hebben we nog een nachtje bijgeboekt. Zegt dus wel genoeg.
Groeten aan iedereen en bedankt voor al jullie leuke reacties!
Genoeg te beleven in Rio
Dinsdag 20 oktober 2009. Rio de Janeiro, Brazilië.
We zijn al bijna een week hier in Rio en genieten echt elke dag. Het enige wat een beetje tegen zit is het weer. Wel elke dag lekker warm (25+) maar met veel bewolking en in de middag soms een forse regenbui. Dat betekend niet dat we sip op onze kamer zitten want er valt genoeg te beleven.
Zaterdag zijn we met een oud trammetje (de Bonde) een rit gaan maken. Het leken wel vierkante wielen zo schokte het. We dachten dat de rit zuiver toeristisch was maar hij is volop in gebruik bij alle lokalen. De rit gaat naar Santa Theresa wat als een onveilige wijk bekend staat. Er gaat dan ook een bewapende agent mee met elke tram. Wij wilden aan het eind van de rit uitstappen om de wijk te bekijken, het zou namelijk ook een leuke kunstenaarswijk zijn met veel boetiekjes maar de conducteur adviseerde ons om te blijven zitten. De straatjes waardoor de tram rijdt zijn smal met veel mooie oude maar vervallen huizen. De wissel wordt met de hand omgezet en voor een steil stuk naar beneden wordt er eerst grit op de rails gestrooid. Merel en Steijn vonden het super interessant maar wel lawaaierig.
Deze tram rijdt tussen de favelas (sloppenwijken) door en dat is wel een heel andere kant van Rio. Ook in onze wijk is veel armoede te zien. Zwervers slapend op straat en jongeren die high van de lijm echt van de wereld rondlopen, kinderen die alle blikjes van het strand ophalen om er weer geld mee te kunnen verdienen en tientallen verkopertjes overal. Er wordt niet heel veel gebedeld maar het gebeurt wel. Steijn en Merel lijken dit allemaal niet echt te zien alhoewel ze er soms wel heel bewust naar gaan staan kijken.
Zondag zou het slecht weer worden en eigenlijk ook een week zo blijven. Ons idee was om na Rio een weekje naar het zuiden af te reizen naar een prachtig paradijsje met zon, zee en strand. Maar met deze weerberichten is dat geen handig idee, ‘n beetje zonde. We hebben ons vertrek dus nog maar twee dagen uitgesteld en niet zonder reden want zondag bleek het prachtig weer te zijn!
Zondag zijn we naar de Suikerbroodberg gegaan, ook hoog op onze wishlist. Op zondag is het een heel stuk rustiger op straat (de boulevard is dan zelfs autovrij!) en dus waren we nu met een bus in een kwartiertje in de wijk Urca onder aan de berg. Merel en Steijn stonden echt te juichen bij het zien van de gondels. Het is overigens best prettig dat ze nog zo jong zijn want tot nu toe mogen ze overal gratis in. Het uitzicht over héél Rio, en héél Rio moet je vooral ook héééél ruim zien, was echt geweldig. De verschillende wijken met hun lange stranden, de haven met de grote containerschepen, het vliegveld, alle morro’s in de wijde omgeving en natuurlijk Christo Redentor uitkijkend over Rio. Odile schreef dat ze hem niet zo groot vond lijken… Nou hij is echt gigantisch en we snappen wel waarom de Brazilianen er zo trots op zijn. Hij kijkt echt uit over de hele stad (en de wereld).
De suikerbroodberg ligt midden in het tropische groen en dus hebben we ook onze eerste aapjes gezien. Kleine kapucijneraapjes met ringstaartjes. Schattig maar heel brutaal. Steijn heeft ook nog met een ‘verderkijker’ (nee, geen schrijffout, zo heet dat bij Steijn) over de stad uitgekeken. Echt grappig wat hij dan allemaal ziet. Toen Merel Christo Redentor zag wist ze gelijk te vertellen dat wij daar ook waren geweest. Dat kleine koppie krijgt een hele boel goed mee.
In een theater op de top van de berg werd een film over de geschiedenis van de gondels vertoont. In deze film zat ook een fragment van de beroemde James Bond film waarin hij in gevecht is in/op de gondels (Moonraker?). Het doorbijten van de kabels was iets te indrukwekkend voor Steijn en Merel. Voordat we het wisten hadden we twee huilende kindjes in de zaal... Oeps. Gelukkig hebben we het niet in een nachtmerrie teruggehoord vannacht.
Zondagmiddag was het lekker toeven op het strand. Dit is voor mannen toch wel the place to be. Het is echt kijken en bekeken worden. Nooit geweten dat bikini’s zo klein kunnen zijn… Nu weet ik dat ik niet echt in Copacabana-shape ben maar het kan nog veel erger en dat loopt ook allemaal in die veel te kleine bikini’s rond. Ook voor de dames is er trouwens heel veel goeds te zien. Een heleboel joggende mannen, trainingen voor het volleybal op het strand en er zijn grote golven voor het strand waar heel veel wordt gesurft met prachtige bruine ontblote lijven.
Na het strand hebben we bij een klein restaurantje in onze straat gegeten. De service was langzaam maar de Caipirinha’s zeer stevig. Tijdens het wachtten hebben we een spelletje eierdopdomino gedaan wat zeer gezellig was. Of het nu door de Caipirinha’s kwam zullen we wel nooit weten maar niet lang na kinderbedtijd lagen ook de grote mensen lekker te slapen.
Steijn hoeft nog niet zo nodig verder te reizen. Recht tegenover ons hotel staat namelijk een parkeergarage met een autolift en hij bekijkt iedere verplaatsing alsof het de eerste keer is. Iedere auto op of neer wordt gemeld met een neus gedrukt tegen het glas. Maar ook onze lift in het hotel is bijzonder. Het is een ezellift… Op iedere verdieping waar de lift stopt hoor je ‘ie..aaa’ en dus is het iedere keer een sport om als eerste op de knopjes te drukken. Merel kan er nog net niet bij en dus hebben we meestal maar één winnaar. Merel is wel relaxt en zegt dan ‘geeft niet uit’.
De kinderen zijn ook helemaal vriendjes met de meiden van de keuken. Ze vinden het prachtig dat Merel en Steijn wat woordjes Portugees kennen maar voor de rest valt er niet zoveel te communiceren. Steijn zei daarop: ‘wij kunnen Merel lekker wel verstaan en zij niet’.
Maandag hebben we lekker een stranddag gehouden. Steijn vindt het helemaal super om door de golven heen te rennen. Ons waterratje Merel vind die golven maar niets. Ze zijn dan ook indrukwekkend hoog. Vincent heeft de tijd van zijn leven zwemmend en duikend door de golven heen. Dat het niet zonder risico is was gisteren wel duidelijk toen we live een reddingsactie zagen met gelukkig goed resultaat.
Straks vertrekken we naar Parati, vier uurtjes rijden vanaf Rio. We hopen de bus van 12.00 uur te hebben. We zijn heel benieuwd naar de route er heen want het is deels een kustweg en deels door het dichte groen heen.
Terug in de vrolijke heksenketel Rio
Zondag 25 oktober 2009. Rio de Janeiro, Brazilië.
Met buiten de geluiden van de overwinning van de lokale voetbalhelden in Rio de Janeiro schrijven we weer een vervolg van onze avonturen in Brazilië.
We zijn een weekje weg geweest naar een prachtig verborgen plekje. Het was voor het eerst echt 'op reis' met de kids en dus wel spannend. Een groot busstation is meestal niet de beste plek van de stad maar hier in Rio viel dat reusachtig mee. Schoon, overzichtelijk en zonder wild geduw en getrek. De meeste mensen keken ons wel een beetje raar aan dat wij eigen stoelen voor de kinderen hadden, want die zitten hier natuurlijk op schoot op kosten te besparen. Maar wij vonden dit wel zo prettig en Steijn en Merel ook. De route naar Paraty was een berg/kust weg met veel geslinger en dat eindigde net voor Paraty in twee spugende kinderen. Best jammer maar, zoals dat gaat bij kinderen, is er na het spugen geen vuiltje meer aan de lucht (wel aan de kleren) en kletsen ze weer volop.
Paraty is een schilderachtig dorpje wat op de werelderfgoedlijst staat en waar het leven van vroeger nog duidelijk zichtbaar is. Het hele centrum is autovrij en in het centrum rijden alleen hand- en paardenkarren rond. De straten zijn van Cobblestones en alle huizen zijn wit gepleisterd met mooi geverfde kozijnen en deuren. En bovenal, er was rust! Geen getoeter, alles op loopafstand en een geweldige pousada met een supertuin vol birds-of-paradise, palmen en kokosnoten.
Paraty heeft naast de dorpskern nog zo'n 65 eilanden en 300 stranden waarvan je er veel alleen met een bootje kan bereiken. Dit hebben we dan ook naar hartenlust gedaan. Dit kan op twee manieren. Optie A is: je huurt een privé bootje met schipper, laat je naar een of meerdere eilanden varen en op de afgesproken tijd brengt hij je weer terug naar het dorp. Dit hebben wij de eerste dag gedaan en Steijn en Merel (en wij ook trouwens) vonden het geweldig. Lekker dobberen op de boot bovenop het dak en daarna spelen op een strandje wat nog snel schoongeharkt werd omdat wij de eerste gasten van de dag waren. Super relaxt. Vond Merel op Copacabana beach de golven van de zee te hoog, zonder golven komt ze het water niet uit. Vleugeltjes om, duikbrilletje op en na een uur wil ze het water nog niet uit.
Optie B is: je gaat mee met een tweemaster en wordt gedurende vijf uur van eiland naar eiland gevaren en je springt vanaf de boot het water in. Terug aan boord bestel je weer een Caipirinha of Caipiroska en het leven is goed...
Het blijkt dat we echt twee waterratjes hebben meegenomen want zelfs vanaf de boot gaan ze zo het water in en zwemmen ze naar het strand en weer terug. Steijn wil inmiddels echt leren zwemmen en doet z’n uiterste best. Hij vindt alleen het zeewater vies en houdt zijn mond stijf dicht tijdens het zwemmen, wat er heel grappig uit ziet. Tijd voor zwemles dus als we terug zijn. Het leukste aan boord was natuurlijk wel als we ergens voor anker lagen om papa het water in te gooien die meer dan bereid was mee te werken. Het water heeft een aangenaam temperatuurtje en uit het water warm je zo weer verder op. 
In de periode van de goudkoorts werd het goud uit de mijnen van het achterland via Paraty naar de zee gebracht. Het heeft dan ook een enorm rijke periode gekend. Op een heuvel net boven de stad liggen de resten van een oud fort. Met wat aandikken en fantasie (Piraten, gevechten, goud, kanonnen, kogels en gezonken boten) was dit natuurlijk een zeer interessant tripje. Steijn rende bijna vooruit omdat 'zijn benen ook zo nieuwsgierig waren'. Behalve wat lage muurtjes en een stuk of acht kanonnen was er niet veel meer te zien maar het spel was er niet minder om. Merel ging er vol vuur voor en Steijn speelde helemaal mee.
De laatste dag in Paraty hebben we ook weer op het strand doorgebracht van Paraty Mirim. Hier konden we met de bus naar toe. Het was maar veertig minuutjes dus veel problemen zagen we niet…. Totdat we in de bus zaten. Werkelijk de oudste die ze vinden konden en er zat geen schroef meer vast. De eerste tien minuten reden we gewoon over de hoofdweg maar daarna werd het zandpad en vonden we de verklaring waarom de oudste bus was ingezet. Enkel op de stukjes waar een burgemeester woonde lag tien meter asfalt en de rest was gevuld met kuilen en bulten. Je kon geen gesprek meer voeren vanwege de klapperende ramen en het was dan ook des te knapper dat Merel binnen drie minuten in slaap viel. Dit keer geen spugende kindjes wat een prestatie was gezien de rit.
Het was die dag superweer en met behulp van wat bananenbladeren en een strandlaken hebben we wat schaduw gecreëerd. Steijn en Merel hebben vier uur in het water gelegen en een metershoog zandkasteel gebouwd, wij hebben lekker gedobberd en toegekeken.
Het blijft overigens heel lief en grappig om te zien hoe gek de Brazilianen zijn op kinderen. Nu hebben we ook twee slijmjurkjes bij ons die heel goed weten hoe ze dit moeten uitbuiten. Zodra ze onder Brazilianen zijn, zoals tijdens het ontbijt of in een winkel, zeggen ze tegen iedereen 'Bom dia' en 'Tudo bem' (goedemorgen en alles goed?) waarmee ze natuurlijk heel veel punten scoren. Ze worden dan ook overal verwend. Hier een lolly, daar een bonbon, zomaar een speeltje bij de Mac of supermarkt en een prachtig gevlochten kolibrie van bananenblad bij een verkopertje op straat. Ze vinden die aandacht duidelijk ook heel bijzonder.
Steijn en Merel hebben trouwens allebei twee vaste uitspraken die dagelijks terugkomen. Steijn zegt bij elk moment dat we moeten wachten: 'duurt wel lang hé', en Merel roept bij ieder geurtje wat anders is dan anders: 'ik ruik een beetje'. Dit laatste bevestigen wij zodra ze gepoept heeft maar dat bedoelt zij dan weer niet zo.
En vandaag dan weer terug in Rio bij Layla-lolly. Het meisje van het hotel waar met name de kinderen (om de lolly’s) het heel goed mee kunnen vinden. Morgennacht gaan we door naar Ouro Prêto. Ouro Prêto betekend zwart goud en we gaan dus naar het gouden achterland toe. Met de nachtbus als enige optie en dat is wel weer een uitdaging. Dus bus vertrekt namelijk pas om 23.30 en voor 12.00 uur moeten we in principe van de hotelkamer af.
De zondagen in Rio zijn trouwens echt de dagen om met de gehele familie naar het strand te gaan. Zo hebben we vanmiddag weer heerlijk onze ogen uitgekeken. Velen van jullie wilden graag meer zien van de Braziliaanse klederdracht op het strand, enkel is daar op de site niet echt plaats voor. Zit er niets anders op om een keer in de privé-fotobestanden van Vincent te komen kijken, je fantasie te gebruiken of zelf naar Rio af te reizen.
