Bye Rio
Vrijdag 3 juli 2015. Pantanal, Brazilië.

Iets na zessen zitten we al aan het ontbijt, want er staat ons een stevige reisdag te wachten. We nemen de metertaxi naar de luchthaven, en gezien de chauffeur een race rijdt maar dan vooral tegen zichzelf en de ochtendspits nog niet op gang is gekomen staan we er op een kwartier. We nemen nooit risico's, maar nu zijn we wel heel erg vroeg. Het is halfacht en we vliegen pas na tien uur. Wanneer we aan de gate zitten te wachten zien we de vermelding dat we ons moeten melden bij de luchtvaartmaatschappij... blijkt dat de vlucht naar Sao Paulo is gecanceld en we met de vlucht van een half uur later mee moeten. We hadden bijna twee uur tijd om daar over te stappen, dus geen probleem. Wanneer we uiteindelijk staan aan te schuiven om te boarden vraagt een man of we hebben gezien dat de gate van onze vlucht is gewijzigd en we staan te wachten op een vlucht naar Belo Horizonte. Niet dus, en met ons de helft van de passagiers. We zetten het op een lopen naar de juiste gate om daar te merken dat deze vlucht nog een meer dan een half uur vertraging heeft. Zo komt onze aansluiting toch stilletjes aan in het gedrang.

Uiteindelijk hangen we dan toch in de lucht (de jongens zijn weer helemaal in het ritme, opstijgen en landen doen ze met hun armen in de lucht zoals in de achtbaan en turbulentie vinden ze net Plopsaland), maar wanneer we landen hebben we nog net een half uur om onze volgende vlucht te halen. Alweer lopen dus maar het lukt, even later zitten we op het vliegtuig naar Campo Grande. Aangekomen daar blijkt onze bagage ook mee, en dat met de krappe overstaptijd.

We hebben onze Pantanal trip integraal bij Explore Pantanal geboekt, en worden opgewacht en naar de auto gebracht die ons naar onze eerste overnachtingsplaats, Parque Hotel Passo do Lontra, zal brengen. We maken een welkome tussenstop in Miranda, gezien we door de vliegtuigperikelen nog geen tijd hebben gehad om te lunchen. Ondertussen valt de regen met bakken uit de lucht (en dat tijdens het droge seizoen hier, geen idee hoe dat moet zijn tijdens het regenseizoen).

Rond zes uur ‘s avonds in het aardedonker arriveren we op onze eindbestemming. Het hotel is gelegen langs Rio Vermelho in het midden van de jungle en het is een prettige plaats, met allemaal houten huisjes die met elkaar en het restaurant zijn verbonden met plankpaden. Morgen gaan we op onderzoek uit, nu schuiven we enkel nog aan voor het diner.

Pantanal van op het water
Zaterdag 4 juli 2015. Pantanal, Brazilië.

Wanneer we opstaan hangen er nog steeds donkere wolken boven de Pantanal. Na het ontbijt gaan we met gids Marcello van Explore Pantanal de Rio Vermelho op, in een kleine boot. Marcello is een echte indiaan, geboren in de Pantanal, en dat vinden Louis en Emiel supercool. Ze zijn onder de indruk van de stokjes door Marcello's oren, zijn lange haar en van het feit dat hij meestal op blote voeten loopt.

Pantanal betekent wetland of zoiets als overstromingsvlakte en ligt aan de grens met Bolivia. In de regentijd staan grote delen van de Pantanal onder water, en in de droge tijd (nu dus, tussen juli en oktober) zakt het water. In de rivieren zit veel vis, en daardoor leven er veel verschillende soorten vogels. We kozen voor de Pantanal en niet voor een bezoek aan het Amazonegebied omdat het hier gemakkelijker dieren spotten is, en omdat hier geen malaria voorkomt en we het nog niet zien zitten om de jongens anti-malaria medicatie te laten nemen.

We zien (en horen) al gauw brulapen, verschillende soorten reigers, en heel veel andere vogels zoals haviken, kingfishers, snakebirds en arenden. Jammer genoeg begint het te gieten, en dan is er op een open bootje geen ontkomen aan. Voor de jongens hebben we gelukkig poncho's mee, maar zelf zijn we binnen de kortste keren doorweekt. Op de zogezegd warmste dag ooit in België zitten wij dus te klappertanden op een bootje ergens in Brazilië. De dieren houden blijkbaar ook niet van nattigheid en laten zich, buiten een verdwaalde capibara, niet zien. We hebben dus wat pech, en een uurtje of twee later zijn we terug aan het hotel.

In de namiddag gaan we opnieuw het water op, met meer succes nu. Het regent niet meer, en we zien opnieuw apen, capibara's, en een soort ooievaar (tuiuiu) die meer dan een meter lang kan worden en het symbool is van de Pantanal. Wanneer we dichter bij de oever varen horen we een gebrul een beetje verder. Volgens Marcello is het een jaguar, maar we krijgen hem jammer genoeg niet te zien. Onze gids is zwijgzaam maar heeft een geoefend oog, en we zien even later zeker vijf toekans na elkaar. Het zijn prachtige vogels, hoewel we best weten hoe ze er uit zien, is't speciaal om ze live te zien.

Grote delen van de Pantanal zijn privaat gebied, vooral in handen van veehouders. Daardoor zijn grote delen van het gebied in het verleden gekapt, maar nu gaan natuurbehoud, ecotoerisme en veeteelt hand in hand. De boeren krijgen subsidies om het wildbestand te behouden, en dat compenseert voor het inkomen dat ze verliezen omdat ze in het natte seizoen overstroming van hun land niet meer proberen tegen te houden. Toch zien we een groot deel waar de vegetatie is verbrand, om jong gras de kans te geven te groeien, als voedsel voor het vee. We gaan even aan land om een kijkje te nemen. Er zijn geen ranchers in dit gebied, dus dergelijke zaken worden niet bestraft zegt Marcello. Het begint al vroeg te schemeren en we varen opnieuw naar het hotel. Marcello vaart op volle snelheid nu, tot groot plezier van Emiel en Louis. Het water spat rond onze oren.

Voor het eten spelen we enkele spelletjes tafeltennis en een kindervariant op poolbiljard, wijselijk zonder de keus. In het hotel logeren vooral sportvissers (Marcello is er niet over te spreken) en we maken een praatje met één van hen. Hij toont ons foto's van de gigantische vissen die hij vandaag ving.
Wanneer we terug keren naar onze kamer zien we hier en daar een ster, hopelijk is dat een voorbode van een lucht zonder wolken morgen.

Estrada Parque
Zondag 5 juli 2015. Pantanal, Brazilië.

En ja hoor, we zien een blauwe lucht! Vandaag staat een trip dieper de Pantanal in langs de Estrada Parque met een open jeep op ons programma, en Marcello gaat opnieuw met ons mee. We rijden door de jungle op een kaarsrechte niet verharde weg en spotten al snel de eerste kaaimannen. Niet veel verder toont Marcello ons de voetstappen van een moeder met baby jaguar. Hij vermoedt dat de sporen vrij vers zijn, en zo groeit onze hoop om een jaguar te zien. Voorlopig lukt dat niet, zelfs niet wanneer Marcello uit de jeep stapt om zo te gaan kijken. Maar geen probleem, we zien net als gisteren veel vogels, capibara's, herten en krijgen opnieuw het verslavende safari-gevoel dat we kennen van vorig jaar in Zuid Afrika.

We merken al gauw opnieuw toekans en ooievaars op, en blijven telkens even staan om te kijken. Heel af en toe kruisen we andere jeeps, maar dat is beperkt. Gek genoeg zijn hier zeer weinig toeristen, laat staan niet-Brazilianen. De prijs van de Pantal trips zal er wel mee te maken hebben, ook wij hebben lang getwijfeld of we wel naar hier zouden komen maar dat zou zijn zoals naar Peru gaan en niet naar Machu Picchu.

Voor lunch stoppen we aan een fazenda. Er ligt een bal dus al gauw wordt er gevoetbald, en even later worden er kleine goals aangesleept voor ons. Wanneer we even in de hangmatten liggen te schommelen roept Emiel plots dat hij een blauwe ara heeft zien overvliegen. Hij is de enige die het heeft gezien en de grootste dierenkenner onder ons, maar later bij het eten zegt Marcello dat ze heel zeldzaam zijn dus Emiel zou zich kunnen hebben vergist (of zijn wensen voor werkelijkheid hebben genomen want hij wil Blue en Jewel wel heel erg graag zien). Bij het lunchbuffet is er deze keer spaghetti, dus Louis eet eindelijk iets anders dan rijst en een klein beetje vlees. Zijn eetgewoontes blijven een jaarlijks terugkerende uitdaging.

Na de lunch neemt Marcello ons mee voor een verrassing voor de jongens. Zij kijken al sinds gisteren bewonderend naar de halsketting met kaaimantanden die Marcello draagt, en hij heeft ons uitgelegd dat die volledig is gemaakt met wat hij uit de natuur heeft gehaald, zelfs het touw. Nu wil hij er eentje voor Emiel en Louis maken. We maken een korte wandeling op zoek naar een cactus met bladeren waarvan hij touw kan maken. Met veel show hakt hij de bladeren af met het grote mes dat hij altijd achteraan aan zijn broek draagt. Dan stroopt hij de buitenkant van elk blad af met een lepel tot er enkel lange vezels overblijven. Die draait hij in elkaar tot echt touw waaraan de kaaimantand komt. De jongens zijn superblij met zo'n stoer cadeau!

We gaan opnieuw rijden en we zijn de fazenda nog niet uit of Marcello wijst ons vlakbij twee blauwe ara's aan. Emiel had dus gelijk, en zo we hebben het meest zeldzame dier van de Pantanal gezien (moeilijker te spotten dan de jaguar volgens onze gids). En het wordt nog beter, even later zien we ook rode ara's en opnieuw toekans.

In de late namiddag zijn we terug aan het hotel, waar we onmiddellijk overstappen in een busje dat ons naar onze volgende verblijfplaats in de Pantanal brengt. De komende nachten logeren we in fazenda Sao Francisco, een ranch waar er ook een vakantieverblijf is en waar we zullen deelnemen aan een aantal georganiseerde uitstappen. Geen privé gids meer, dus nemen we met spijt afscheid van Marcello.

We brengen onze spullen naar de kamer en maken ons onmiddellijk klaar voor de eerste activiteit, de night safari. We rijden in een grote safari jeep, en de gids vooraan schijnt met een spot de nacht in. Opeens geeft de jeep plankgas, er is een dier gezien op de weg. En dan, we kunnen het amper geloven, staan we oog in oog met een jaguar! Dit is echt super, Emiel blijft maar Oh my god zeggen, vooral voor hem is dit een droom die uitkomt... We hebben zoveel geluk, het is al een hele tijd geleden dat er een jaguar is gezien tijdens een trip.

De rest van de safari zien we nog capibara's, de gele ogen van heel veel kaaimannen, een wolf, een pampaskat, vossen, hertjes, en twee ocelotten, die nu klein bier zijn tegenover de eerder geziene jaguar, tamandua's en opnieuw veel vogels. Dit is echt leuk, nog een keer Afrika staat om deze reden zeker op ons verlanglijstje. Terug op de fazenda rest ons enkel nog avondmaal, en daarna duiken we happy ons bed in!

Fazenda Sao Francisco
Maandag 6 juli 2015. Pantanal, Brazilië.

We logeren zoals gezegd op een operationele ranch. Het domein is 15000 hectare groot, en er wordt vee geteeld en rijst verbouwd. Op het grasplein voor ons huisje lopen emoes, een tapir en in de lucht stikt het van de ara's en parkieten. We zijn de enige niet-Brazilianen die hier logeren en mixen met de andere gasten is door de taalbarrière vrijwel onmogelijk. Wel raken we aan de praat met een oudere dame wiens vader van Drogenbos naar Brazilië verhuisde, en met een Braziliaans trouwde. Zijzelf is dus half Belgisch en half Braziliaans. Ze zegt dat ze zich nog de Vlaamse liedjes herinnert die haar vader voor haar zong maar wanneer ze er eentje zingt verstaan we eigenlijk niets. Terwijl wij zeggen dat we het herkennen trekken de jongens gekke gezichten, dus tot daar onze poging om beleefd te zijn.

We maken kennis met de ontbijt Brazilian style. Veel fruit, amper brood en een groot assortiment zoetigheden. Geen spek voor onze bek, de jongens houden het deze dagen bij cornflakes. Na het ontbijt stappen we opnieuw in de safarijeep, voor een tochtje bij daglicht deze keer. Alle activiteiten worden begeleid in het Portugees, en wij hebben een gids die alles voor ons vertaalt in het Engels. Beetje overbodig zo blijkt, want ik versta best wel veel van de Portugese uitleg. We zien deze keer geen jaguar, die zijn 's nachts actiever, maar wel de ondertussen bekende capibara's, ooievaars en andere vogels, kaaimannen en herten. Extraatjes vandaag zijn een uilenfamilie, tamandua's en een vos. We maken ook een korte wandeling door de jungle, en die levert Emiel en mij een hoop muggenbeten op, ondanks lange mouwen en lange broeken. Het regent dan wel niet meer, superwarm is het niet. We laten ons vertellen dat dit een paar dagen per maand het geval is, wanneer de wind vanuit Patagonië komt. Zolang het niet regent maakt het voor dieren spotten niet veel uit, dus we klagen niet.

Emiel en Louis hebben er in elk geval niet veel last van, en nemen na de middag een duik in het zwembad. Dirk en ik zijn al blij dat we in het zonnetje kunnen toekijken. Tijdens de spelletjes tafelvoetbal na het zwemmen krijgen we gezelschap van een groene papegaai (met wie die mee doet is niet duidelijk bij geel tegen rood). We nemen ook een kijkje in het so called museum, waar vooral een heleboel schedels te bekijken zijn. Die van de jaguar en een gigantische krokodil uit de Amazone maken indruk.

Daarna is het tijd voor een boot trip. We vinden het zicht op de rivier de Miranda echt mooi, en al is dat al een hele tijd geleden, we vinden niet dat er veel verschil is met hoe het Amazonegebied in Peru er uit zag vanop het water. Toch wil ook Emiel ooit daar een keer heen, en dat kunnen we enkel toejuichen. Of het met zijn ouders zal zijn weet hij niet, maar zijn broer mag in elk geval mee.

We onderbreken het varen om te vissen, en het duurt niet lang of Emiel haalt een piranha boven. Stoer gaan de jongens met de vis (het visje) op de foto. Echt ecologisch is het niet, de vissen worden nadien gebruikt om te laten zien hoe haviken en reigers jagen op eten, en om kaaimannen te lokken.
We gaan terug naar de ranch, en enkele spelletjes UNO en memory later is het tijd voor een Pantanal style bbq, met kampvuur en al. Er wordt gedanst en gezongen door de cowboys die werken op de ranch (maar niet door ons), zo is Emiel helemaal klaar voor chirokamp binnen enkele weken. Honderden muggenbeten later keren we in het donker met een al slapende Louis terug naar ons huisje.