Lange ritten en lekker bijkomen
Vrijdag 27 maart 2009. Canoa Quebrada, Brazilië.

Met moeite nemen we afscheid van Lencois. Maar de mensen met wie we daar contact hadden, gaan ook verder. We hebben weer een lange rit voor de boeg. Eerst van 13.00 tot 19.00 uur van Lencois naar Salvador en om 21.30 de nachtbus die om 7.30 uur aankomt in Maceoi. 's Ochtends bij aankomst nemen we de taxi naar Praia de Frances (40 minuten). Een klein dorpje met een mooi strand en voor de rest is hier niets te beleven.

De pousada heeft een klein zwembad en de tweede dag hebben we wat contact met Brazilianen die hier ook zijn met hun dochter van bijna zes. Het meisje en Yaltah springen om beurten in het zwembad en de vader vangt hen op. De derde dag brengt hij ons naar het busstation in Maceoi, wat natuurlijk erg aardig is. En dat terwijl hij geen Engels spreekt en wij een half woord Spaans/Portugees.

We gaan naar Natal. Er is echter geen directe busverbinding, dus moeten we eerst zes uur met de bus naar Recife. Nadat ik bij Rene cash heb gehaald voor de tickets, (creditcards worden niet geaccepteerd) blijkt de bus uitverkocht. Nu kunnen we pas om 14.00 uur vertrekken, wat vierenhalf uur wachten betekent. De tussenliggende tijd doden we door kleding voor Rene te kopen in het winkelcentrum.

Rond 19.00 uur komen we aan in Recife, maar het voelt hier niet lekker. Het busstation ligt niet een goede buurt. Als we vandaar om 20.30 uur een bus kunnen nemen richting Natal, besluiten we dat maar te doen. We bellen de vrouw van de pousada dat we rond 23.30 uur met de bus bij het dichtstbijzijnde plaatsje van Praia do Pipa hopen aan te komen. Vandaar zouden we eigenlijk een lokale bus of een taxi moeten regelen. Echter de bussen rijden rond dat tijdstip niet meer. Gelukkig had ze een vriend gestuurd de ons opwachtte bij de bus.

Vijftig minuten later staan we in een soort minivilla. Twee slaapkamers :-), keuken, woonkamer met TV en DVD en een enorme tuin met eigen zwembad. Pipa blijkt een leuk stadje te zijn en daar ontmoeten we verschillende gezellige mensen. We blijven twaalf dagen in Pipa en de kinderen vinden het hier super. 's Ochtends naar het strand, rond 15.00 uur weer terug, lekker zwemmen, siësta en 's avonds ergens eten. Hoewel de kinderen voor ons doen gekleurd zijn, worden ze nog steeds als superwit bestempeld. Obanoy begint wel steeds vaker te protesteren tegen insmeren. 's Ochtends met zonnebrand, 's Avonds met insecten spul en soms tussendoor met anti-allergie crème voor het zeewater en de warmte.

Minder leuk is dat onze bankpas gescimmed is in Pipa. We kunnen geen geld meer trekken en na controle blijkt dat 's ochtends in Natal onze rekening geplunderd is via de pinautomaat. Balen. We krijgen het geld wel terug maar pas als we in Nederland zijn. Daarnaast hebben we onze VisaCard laten blokkeren. Rene had bij die automaat namelijk ook met Visa gepind. Dus nu gebruiken we de reserve bankpassen en ons reservegeld van een andere rekening.

21 Maart is Yaltah jarig. Rene heeft ergens een soort Barbiepop gekocht en de dag ervoor hebben we nog chocoladetaart geregeld. Maar kaarsjes, dat kennen ze hier niet. Op haar verjaardag zingen we ‘Happy Birthday’. Een paar andere gasten zingen mee, maar de meeste zitten met grote ogen te kijken. Yaltah is superblij met haar pop en geniet van haar speciale dag.

's Ochtends zien we Aernout op het strand, een Nederlander die we daar ontmoet hebben. Ook hij heeft een cadeautje voor Yaltah, dat vind ze helemaal geweldig. Yaltah is inmiddels een stuk minder verlegen en is de hele dag mensen in het Engels duidelijk aan het maken dat het haar verjaardag is. Met als resultaat een brownie met waxinelichtje in het restaurant en vele felicitaties.

In Pipa rijden we nog een dag in een buggy. Dat vinden de kinderen helemaal super. Een buggy is een klein autootje, zonder deuren en dak, uitermate geschikt om over de stranden en door de duinen te rijden. We wilden graag met de buggy van Pipa naar Fortaleza, maar vanwege het regenseizoen doen veel operators dat niet en die het wel aanbieden vragen enorme bedragen. Daarom zijn we gisteren in de auto gestapt en heeft de zoon van de eigenaar ons langs de kust omhoog gebracht naar Canou Quabrada. Onderweg zijn we vaak gestopt, hebben dolfijnen gezien en hebben we ergens geslapen. De kinderen vonden het best, doezelen in een comfortabele auto, dollen met de chauffeur en weer heel spannend, ergens anders slapen.

Yaltah houdt waarschijnlijk ook een permanente herinnering aan Brazilië over. Onderweg is ze gevallen en op haar knie zit nu een lelijke wond. Bij het zien van het bloed bleef ze gillen, volgens mij zit een dokterscarrière er voor haar later niet in.

We blijven een paar dagen in Canoa Quebrada en zijn helaas langzaam aan het aftellen voor de terugreis en weer dingen voor thuis aan het regelen.