Gevlucht voor de Carnaval
Maandag 23 februari 2009. Salvador, Brazilië.
De vijf uur durende vlucht via Rio ging vlekkeloos. De eerste helft heeft Yaltah geslapen en de tweede helft Obanoy. Op de luchthaven stond er een man met een bordje met onze namen te wachten, heerlijk was dat.
Salvador is een leuke stad, maar ook een gevaarlijke. Wij zitten in Barra, een wijk in het Zuiden wat nog goed te doen is. Het historisch centrum moet je alleen bij daglicht bekijken en dan ook nog flink op je hoede zijn. In La villa Francaise hebben we een heerlijke tijd gehad. Het ontbijt was super met alles erop en eraan en de kinderen zaten dan ook flink te bunkeren. Beter dan de droge crackers met jam aan de Argentijnse kant.
De eerste dag hebben we in het winkelcentrum weer wat hoognodige dingen gekocht zoals een extra korte broek voor Obanoy, tandpasta, shampoo, strandhanddoeken (niet te groot) en wat speelgoed. De tweede dag zijn we met een bootje naar de overkant gevaren en hebben we op een vol strand gezeten met alleen maar Brazilianen. Wij waren daar een attractie met onze superwitte kinderen... En we hebben anderhalf uur op ons eten moeten wachten, maar dat schijnt normaal te zijn.
Het historisch centrum was wel leuk maar niet bijzonder. Yaltah liep al dagen te zeuren om vlechtjes in haar haar. Dus kreeg ze haar zin, maar zoals verwacht duurde het te lang en zijn de laatste drie vlechten onder huilend protest ingevlochten.
In het hotel hadden we veel contact met een Nederlander die voor het eerst op reis ging (half jaar Zuid-Amerika), een Duitser die voor Mercedes in Sao Paulo werkt en een Frans stel wat nu reist, maar vijf jaar in Chili heeft gewoond. Het Franse stel was echter op een strand, zo’n dertig kilometer verderop, tijdens een late middagwandeling overvallen. Hun rugzak was afgepakt nadat ze bij de jongen in beide armen met een mes gestoken hadden. Dus dat was minder leuk nieuws.
's Woensdags zaten we op de catamaranboot naar Sao Paulo del Morro, een tocht van twee uur in de regen die Yaltah en ik zeeziek hebben afgelegd. Helaas kreeg Rene het plastic zakje niet op tijd open dus moest Yaltah halverwege schone kleding aan.
Eenmaal aangekomen op Morro moesten we naar een ander strand lopen, daarom namen we een taxi, uhh… zeg maar kruiwagen waarmee onze tassen (en eventueel kinderen) vervoerd werden. Een paar stranden verderop namen we de jeep naar de andere kant van het eiland. Volgens mij is een ritje in een achtbaan rustiger, we werden flink door elkaar geschut in de jeep, niet normaal meer. Aan het einde van de rit stond onze 'veerpont' te wachten om ons naar de overkant te varen.
Op Boipeha blijkt de cabana en omgeving helemaal top te zijn. De kinderen vinden het hier super. Dertig meter verderop zit het strand en ze kunnen naar hartenlust overal spelen. Yaltah wil werken en ook koekjes verkopen op het strand, net als de andere kindjes hier...
Boipeba is overigens een redelijk onbekend tropisch eilandje met palmbomen en witte stranden. We blijven hier tien dagen om de drukte rondom Carnaval te ontlopen. We vullen onze dagen met uitgebreid ontbijten, strand bezoeken, lezen, relaxen, beetje lopen, met een bootje varen etc. Alleen de basisdingen zijn te koop op het eiland en er is geen bank. Gelukkig wel internet!
Obanoy heeft drie hechtingen boven zijn linkerwenkbrauw. Tijdens het avondeten viel hij van een bankje af. Ik had hem te pakken voordat hij de grond raakte maar er zat ook nog een verhoging naast met een tegelrand en een houten steunpaal. Dus wat hij geraakt heeft weet ik niet, maar het bloed gutste eruit.
Met de hulp van de serveerster kwamen we uiteindelijk in de dokterspraktijk terecht. De dokter kwam gelukkig ook snel en sprak goed Engels. Want in het Portugees redden we ons niet genoeg. Obanoy was heel rustig en wachtte af wat er ging gebeuren. Alleen toen ik hem vertelde dat hij prikjes kreeg begon ie flink te piepen. De verdovingsprikjes waren ook niet leuk en Yaltah begon ook weer te huilen. Rene was vooral haar aan het geruststellen. Het hechten zelf ging redelijk Obanoy heeft zich erg groot gehouden. Zeker toen we als afleiding samen ademhalingsoefeningen deden. Na afloop heeft hij, zoals beloofd een supergroot ijsje gekregen en mocht hij bij ons in bed slapen.
Over een week mogen de hechtingen eruit, dus we blijven maar een dag langer hier zodat de hechtingen er door dezelfde dokter uitgehaald kunnen worden. Van andere Brazilianen hoorden we dat zij vier ziekenhuizen in Salvador hadden bezocht en geen enkele arts wilde de hechtingen van hun zoon eruit halen omdat deze niet door die dokter gezet waren.
