Gele koorts
Vrijdag 19 juli 2013. Corumba, Brazilië.
We hebben onze reisplannen in een laat stadium aangepast en Bolivia toegevoegd. Dat we daarbij in de voorbereiding wellicht een aantal dingen zouden vergeten, daar hielden we al rekening mee. Maar dat we inentingen over het hoofd zouden zien, dat hadden we niet verwacht. Na de eerste drie reizen naar Zuidoost Azië, dachten we wel overal klaar voor te zijn wat prikken betreft. De stempel voor de gele koorts inenting hebben we destijds zonder prik toegevoegd gekregen in ons inentingenboekje. Helaas zijn we die vergeten mee te nemen.
Als we woensdag vertrekken uit Bonito zijn we ons hiervan nog niet bewust. We bussen naar Miranda, vanwaar we de volgende ochtend een bus naar Corumba kunnen pakken. Zo kunnen we vroeg genoeg bij de Boliviaanse grens aankomen om deze nog te kunnen passeren. In de bus lezen we echter voor het eerst over de verplichte inenting. Bolivia vraagt dat van reizigers die uit Brazilië komen. De gok om die grens te passeren zonder zouden we nog wel durven nemen. Omgekeerd vraagt Brazilië echter hetzelfde van reizigers uit Bolivia. En dat is een risico waar we nerveus door raken. We willen niet bij terugkomst in Brazilië aan de grens geweigerd worden en in Bolivia de verplichte inenting moeten scoren. Er zit niet anders op dan op zoek te gaan naar de prik in Corumba.
Maar eerst strijken we nog een nachtje neer in Miranda. Het Brasilia Hotel waar we ons laten afzetten vraagt een idioot hoge prijs voor een piepklein hokje zonder ramen waar een dubbel- en een stapelbed in gepropt is. We weten nog een kwart van de prijs af te krijgen maar het hokje blijft duur betaald. De stad zelf lijkt niet echt ingesteld op de ontvangst van toeristen. De ligging zo vlakbij de Pantanal wordt hier niet uitgebuit. Het centrale plein huisvest vooral wat shabby ogende drankgelegenheden en toch ook nog de eerste (veilige) speeltuin die wij in Brazilië tegenkomen. Terwijl de kinderen zich daar vermaken, strijken wij er tegenover neer met een biertje. Bij de invallende duisternis vallen ze ons pas op: papegaaien in de bomen en voorbijvliegende toekans. Wat bijzonder om die zo vrij te zien rondvliegen. Voor het eten ontdekken we ook nog een ijssalon met een terras op de eerste verdieping waar je ook maaltijden kunt bestellen. Voor Jente en Imme is het feest als ze na het eten in de salon hun eigen ijsje mogen versieren met al het snoepgoed dat ze maar willen.
De volgende ochtend bussen we in drie uren door naar Corumba. Op het busstation vernemen we al snel dat we een (gratis) prik tegen de gele koorts kunnen bemachtigen in de stad, maar dat de kliniek waar deze gezet wordt alleen 's ochtends open is. We zullen dus een nacht in de stad moeten blijven. Rond het hete middaguur vinden we ons zelf terug in het centrum waar we op zoek gaan naar een hotel met uitzicht over de rivier. De zoektocht levert weinig op. Uiteindelijk strijken we neer in het in de Lonely Planet genoemde Santa Monica Palace Hotel. Wederom een piepklein kamertje maar wel in een hotel met zwembad. Dat komt de stemming van de meiden zeer ten goede.
Corumba zelf is ook een veel aangenamere stad dan Miranda. Veel oude koloniale gebouwen en een (beperkte) toeristische infrastructuur. De tripjes door de Pantanal die vanuit hier aangeboden worden lijken ook prettiger geprijsd dan wat we tot nu toe op het internet tegen zijn gekomen. Wij hebben ons vizier echter voor nu op Bolivia gericht.
De benodigde prik bemachtigen we volgende ochtend. De wachtkamer zit al stampvol als wij er om half negen 's ochtends binnenkomen. Het volgnummer dat we krijgen overhandigd doet ons vrezen dat we de Boliviaanse grens niet voor lunchtijd (als de douane voor een paar uur pauzeert) zullen kunnen passeren. Het prikfabriekje blijkt echter in hoog tempo te werken en een uur later zijn we klaar voor de oversteek. Bolivia here we come!
Vervolg reis in Bolivia
