Dag Salto, hallo Tilcara!
Dinsdag 18 januari 2011. Tilcara, Argentinië.

Na Henk’s vorige verhaal hebben we nog vier dagen in en om Salta doorgebracht. Ik ben zelf het grootste deel van de tijd helaas niet helemaal lekker geweest, heb de tweede dag in Salta zelfs grotendeels in bed doorgebracht en had tijdens de middag vogels kijken voor de zekerheid een rol wc-papier mee (gelukkig niet nodig gehad). Maar het is van binnen nog niet in orde. Geen vreselijke last, maar net niet lekker. Nu, in Talcara, blijkt dat ik (ook) blaasontsteking heb; bij het ziekenhuis werd mijn vermoeden na twee uur wachten bevestigd en heb ik een antibiotica kuurtje voor vijf dagen gekregen. Gelukkig vrij weinig last van.

Vogels kijken was weer leuk. Het was bij San Lorenzo, een dorp in de buurt van Salta, ten westen, tegen de heuvels aan. Ben rondgeleid door een afgesloten natuurgebiedje door een lokale gids, Paolo. Helaas kon ook hij de moeilijke soorten (tyrannulets, spinetails) niet op naam brengen, hij beaamde dat ze muy dificil waren. De tijd van de dag was ook vrij beroerd (heetste deel van de middag), maar ik heb toch wat nieuwe soorten gezien. Heb laatst mijn digitale vogellijst weer eens bijgewerkt en ik heb nu al 77 nieuwe soorten. Niet onaardig voor iemand die vrij weinig tijd heeft en geen mogelijkheid om de écht vogelrijke plekken op te zoeken. En het blijft leuk om, zodra we ergens een beetje buiten zijn, met kijker en vogelgids rond te lopen en te speuren.

Het vogelen is voor mij trouwens één van de dingen die deze reis toch de moeite waard maken. Inderdaad, ik zeg ‘toch’. Want we twijfelen soms allebei wel een beetje, is dit echt de moeite waard? Het reizen met de jongens die erg veel aandacht eisen, zorgt er namelijk voor dat we weinig dingen kunnen gaan bekijken en niet ver weg kunnen. Dus de lol moet uit andere zaken komen. We hebben allebei soms momenten waarop we echt even bewust moeten bedenken dat het bijzonder is dat we hier zijn! Dat we het eten hier gewoon beginnen te vinden, dat we weten hoe de natuur er hier uit ziet, dat we snappen hoe de metro's en bussen werken, dat we beginnen door te krijgen wat er in de winkels te koop is. En dat we lekker buiten kunnen zijn, boeken lezen, in een mooie omgeving zijn, geen tv kijken en natuurlijk tijd hebben om met de jongens door te brengen. Want al is het soms een opgave om ze bezig te houden en is het soms ook erg vermoeiend (als ze alles willen wat wij niet willen en andersom), natuurlijk is het ook heerlijk om tijd voor ze te hebben en van ze te genieten. Om ze te zien spelen (in Salta nog een boomhut ontdekt!), om spelletjes met Simon te doen, te dollen met Bastiaan en te zien hoe zij zich hier toch ook wel prima vermaken! Ze praten beide nog wel regelmatig over de kinderen van de crèche en van school, die missen ze duidelijk wel, al wordt het langzaam minder. Dat is fijn, dan brengen we ze er straks in maart weer met een gerust hart naar toe.

Ondertussen gaan we dus lekker door met deze reis en genieten van de kleine bijzonderheden die we zien en meemaken. We zijn nu vooral erg benieuwd naar de bergen en naar Bolivia!

Maar goed, ik was bezig met het verhaal over de laatste dagen in Salta. Donderdag en vrijdag hebben we een auto gehuurd, een Volkswagen Gol. Nee, geen f erachter. Donderdag zijn we eerst boodschappen gaan doen in een groot winkelcentrum. Daar bleek ook een ‘Neverland’ te zijn, een indoor pretpark zoals we ook al in Buenos Aires hadden gevonden. Je betaalt daar alles met een kaartje waar je vooraf wat geld op zet. Paar spelletjes gedaan (krokodillen slaan is leuk) en de jongens hebben even gespeeld in een kruipdoor-sluipdoor-speeltuintje met ballenbakken. Toen naar de Carrefour voor nog wat proviand en eerst maar weer naar huis om te lunchen.

Voor de middagtocht hebben we wat adviezen gekregen van Letty en van Alex. Alex en Rijkje komen uit de Randstad en runnen samen sinds een jaar of vijf een B&B (Casa Hernández) in San Lorenzo, het dorp waar ik ook ben gaan vogelen. Oorspronkelijk wilden we in hun B&B overnachten, maar zij zaten al vol en gelukkig hadden we toen ook al contact met Letty. Alex en Rijkje hebben het een en ander voor ons geregeld, zoals die gids en later ook het paardrijden. Net als Letty erg aardige mensen die het geen enkel probleem vinden om tijd voor ons te maken, geweldig! Alex komt drie dagen per week naar Letty omdat zij samen een tuincentrum aan het opzetten zijn in de grote achtertuin van Letty. Zou over ruim een jaar klaar moeten zijn, ben benieuwd!

Ik was bij de adviezen over mogelijke autoritjes rondom Salta. Meest interessant zijn de routes die ten zuiden van Salta door de bergen en naar de wijngebieden gaan, ritten van vier of meer uur. Enkele uren rijden zien we echter niet zitten met de jongens en we hebben ook geen zin om nog ergens anders te gaan overnachten. Dus we moeten een kort rondje vinden. Dan is het volgens onze adviseurs het meest interessant om even ten noorden van Vaqueros naar La Caldera te gaan, en een rondje ten zuiden van Salta te maken door de Valle de Lerma met enkele dorpjes (totaal zo’n zeventig kilometer).

Dus eerst naar het noorden. Beetje bochtige weg, maar Bastiaan slaapt al snel prima op de Primatour (goeie naam hebben ze dat spul gegeven). Bij La Caldera is een hoog Christusbeeld waar wat Argentijnen aan het picknicken zijn. Niet erg bijzonder, maar Simon vond het leuk om even met mij naar beneden te lopen waar Henk ons weer oppikte. Dezelfde weg terug, weer langs de rivier waar we nog even hebben gezocht naar een zwemplekje. Maar toen we er één vonden, had Simon meer zin in slapen.

Met twee slapende jongens meteen door naar het zuiden. Dwars door de stad en daarna door de dorpjes aan de westkant van de vlakte van Salta. In het laatste dorpje een parrillada opgezocht voor een lekker stukje vlees en wat frietjes. Was leuk om even wat van het landschap te zien en in de dorpjes hadden we het idee dat ze er erg weinig toeristen zien. In het donker naar huis gereden.

Vrijdagochtend vroeg op, want we moesten om negen uur in San Lorenzo zijn waar paarden voor ons waren geregeld. Die werden door José naar de B&B van Alex en Rijkje gebracht. Eén paard voor hem en drie voor ons: Simon mocht alleen! We zijn hun straat uitgelopen, door de rivier gegaan en daarna de helling op naar een grasvlakte waarvandaan we een mooi uitzicht over de bergen en een dalletje hadden. In totaal anderhalf uur gereden, toen hadden de jongens het ook wel gezien. Alles rustig in stap, waarbij vooral Henks paard soms wat té rustig liep en met een klap op zijn billen aangespoord moest worden. Maar was leuk om te doen!

Na het paardrijden gingen we naar de Quebrada de San Lorenzo, een kloof met een riviertje. Ook weer een erg populaire picknickplek voor Argentijnen. Er zijn wat eettentjes (lekkere empanada's!) en wat stalletjes met artesánia, mooie kleurige indianenspullen. We kopen nog niks, dat komt in Bolivia wel. Ik had nog wel wat willen wandelen daar, maar de jongens waren gaar (en dus erg vervelend). We gingen daarom maar terug naar huis ook omdat we de jongens hebben beloofd om later op de middag weer naar Neverland en naar McDonalds te gaan. Dat laatste vooral vanwege het speeltuintje dat ze er hebben. Maar de frietjes waren ook lekker.

We hadden nog het plan om 's avonds laat naar een peña in de stad te gaan, een restaurant met live (folk)muziek. Letty wilde wel oppassen. Maar uiteindelijk was het toch al weer laat voordat we terug naar huis gingen en waren we beide moe, dus dat plan hebben we laten varen. Op de valreep dus nog even pizza voor ons gehaald (die zijn hier heerlijk!) en niet te laat naar bed.

Zaterdagochtend weer de stad in, eerst de auto terugbrengen en daarna naar het MAAM-museum. Daar eerst koffie en sinaasappelsap gedronken. De jongens vonden de persmachine erg fascinerend en het personeel vond het geen probleem om ze toe te laten achter de toonbank.

Daarna het museum in. Want daar is een échte mummie! Het museum blijkt speciaal opgezet te zijn voor drie gemummificeerde kinderen die gevonden zijn op de top van een hoge vulkaan op de grens met Chili. Door de lage luchtdruk, de droogte en het feit dat ze vrij diep lagen, zijn ze perfect bewaard gebleven. Er is altijd één van de drie tentoongesteld, deze keer een meisje van een jaar of zes. Het zijn Inca's en ze zijn ergens in de zestiende eeuw geofferd door hun volk om de goden gunstig te stemmen. Ze waren van adel en het was een eer om geofferd te worden; ze zijn dan ook begraven met erg veel waardevolle zaken. Veel mooie stoffen, kleine beeldjes, popjes, aardewerk. Alles is in perfecte staat. Het geeft een bijzondere blik in de Inca cultuur. We mochten helaas geen foto's maken. Ik dacht dat foto's van foto's wellicht wel mochten, maar na mijn foto van de sandaaltjes werd ik op mijn schouder getikt door een bewaker. Nee dus.

We hadden de jongens verteld wat ze zouden gaan zien, dat er een dood meisje was, maar dat het net leek alsof ze nog leefde. Dat wilden ze zeker wel zien! Toen we uiteindelijk in de schaars verlichte en koude kamer met het meisje waren, leken ze het echter nauwelijks door te hebben. Het leek ook meer een pop dan een echt kind en ze waren snel hun belangstelling kwijt. Ik vond het echter wel indrukwekkend, zo'n meisje met bolle wangen dat ineengedoken onder haar poncho zit, alsof ze elk moment zou kunnen opstaan en weglopen. Bijzonder....

Na het museum even pizza gegeten met vier verschillende smaken. Simon heeft het maakproces nauwlettend gevolgd bij de kok die het wel leuk vond dat hij kwam kijken. Toen lopend naar het busstation om een kaartje te kopen voor de rit naar Tilcara. De meeste bussen blijken 's nachts te rijden, maar voor een rit van slechts vier uur is dat niet handig. Uiteindelijk in alle drukte toch één met een ochtendbus gevonden. Inmiddels was het alweer laat in de middag en hebben we na lang vergeefs wachten op de bus naar Vaqueros maar een taxi naar huis genomen. Wel zo makkelijk en het scheelt een half uur lopen! Thuis nog wat bieflapjes gebakken en aardappelpuree met groene bollen gemaakt (mengelmoes tussen courgette en pompoen). En natuurlijk weer wat van Henk en Simons overheerlijke perenmoes.

Zondag hadden we eerst het plan om 's middags naar het aangeraden marktje in de stad te gaan, maar we hadden weinig puf meer om de jongens weer op sleeptouw te nemen naar iets wat voor hen minder interessant is. Dus lekker thuis gebleven en gespeeld in de boomhut. Eind vd middag nog via de achterweg (een onverhard pad) naar de hoofdweg gelopen voor wat laatste ingrediënten voor het avondeten (dat werd pasta met worstjes ipv pasta met gehakt, op zondag is het supermarktje beperkt geopend). Ook weer even een ijsje (jongens weer helemaal blij) en weer langzaam teruggewandeld. Na het eten nog even biertje gedronken met Letty en uiteindelijk de koffers maar ingepakt. Want maandag reizen we verder!

Het is inmiddels dinsdag 18 januari en al bijna zeven uur en we willen dit verhaal en de foto's zometeen in het dorp in een internetcafé gaan plaatsen. De wifi hier in het ho(s)tel is vandaag stuk gegaan, hopelijk morgen beter.