Karen en Henk lange reis met kleine kinderen door Argentinië
15 december 2010 – 8 maart 2011

Karen trok als backpacker al een jaar de wereld over. Later, als biologiestudent, woonde en werkte ze in Namibië, Australië en op de Seychellen. Geen wonder dat de behoefte aan reizen blijft kriebelen, ook nu ze kinderen heeft. Met Henk, Simon (4,5) en Bastiaan (3) trekt ze drie maanden lang door Zuid Amerika. In elk geval gaan ze door Argentinië, Bolivia en Peru. Maar weinig ligt vast, dus alles is mogelijk.

Door Karen Blaakmeer

Huh, wát gaan jullie doen?
Donderdag 30 september 2010. Nederland.

Dat gaat hard zeg, nog maar 75 dagen voor we vertrekken! Hoog tijd om dit log te beginnen, eerst maar eens uitleggen waarom we gaan en wat we van plan zijn.

De ideeën voor deze reis zijn al jaren geleden gevormd: toen mijn zwager en schoonzus in 2005 met hun dochter (toen twee jaar) door China gingen fietsen dacht ik, dat kunnen wij ook! Wij waren net zwanger van Simon en ik had het reizen en werken in het buitenland al jaren daarvoor verruild voor een meer gesetteld leven in Groningen, met hond, baan, daarna man en eigen huis. Maar het bleef kriebelen. Jaren weg hoeft echt niet meer, maar een paar maanden weg, tja, dat zou mooi zijn als het nog kon. Nog weer het gevoel beleven om je thuis te gaan voelen in een wildvreemd land, de gebruiken te leren kennen, vertrouwd te raken met de winkels, mooie plekjes, geuren, vogels, etc. etc. etc. Daar kan een vakantie van drie weken echt niet tegenop, hoe leuk het kamperen in Frankrijk ook is.

Maar ja, er was een kind op komst en hoe lastig wordt het dan om weg te gaan? Zwager en schoonzus bewezen wat ik voor mezelf eigenlijk al wist: het kan prima! Toen zij een jaar later zelfs in China (Shanghai) wóónden, konden we het al een beetje uitproberen. Toen Simon vijf maanden was, gingen we drie weken naar hen toe. Op zich een makkie natuurlijk, een groot deel van de tijd konden we bij hen logeren, maar we hebben er ook wat uitstapjes gemaakt van meerdere dagen, met bus en trein, op de bonnefooi naar andere plekken. En inderdaad, dat ging prima!

Dus sudderde het idee wat voort en begonnen we langzamerhand wat plannen te maken. De bestemming lag al vrij snel 'vast'; ik heb al heel wat continenten gezien, maar Zuid Amerika nog nooit. En de plekken die mij op eerdere reizen het meest fascineerden, waren de landschappen die totaal ánders zijn dan wat we in Europa hebben. Woestijn, oerwoud, hoogvlaktes, geweldig! En laat Zuid Amerika dat nou allemaal hebben... En daar bovenop nog het feit dat het vogelleven daar voor een vogelaar erg interessant is (ook al ben ik geen fanatieke), maakt dat ik er graag heen wil. En gelukkig zag Henk dat ook zitten!

Hoe lang? Tja, niet te kort want dan heb je onvoldoende tijd om je 'thuis' te gaan voelen. En niet te lang want dat vinden werkgevers en ook de portemonnee wat minder leuk. Henk kwam met het idee van precies honderd dagen; ruim drie maanden dus. Een mooi uitgangspunt.

En wanneer dan? Ook dat kon vrij makkelijk worden bepaald want lang weg, dat kan het beste voordat de leerplicht intreedt als Simon vijf wordt! Dus dat gaf een uiterste vertrekdatum. Het betekent ook een langer verlof van werk, dus werkgevers moesten op tijd op de hoogte worden gesteld. En wat geld sparen was ook geen overbodige luxe. Toen diende ook Bastiaan zich nog aan en meenden we nog te moeten trouwen (alle geld weer op ;-) , dus werd het nog weer iets uitgesteld. Totdat die uiterste vertrekdatum in zicht kwam... Vastleggen dus die hap: ruim drie maanden voordat Simon vijf wordt, gaan we weg! Concreet betekent dat verlof vanaf december 2010 t/m maart 2011 en de reis ergens binnen die vier maanden. Simon is dan dus ruim 4,5 en Bastiaan net 3.

En tja, dan moeten er toch nodig maar eens tickets geboekt worden! We schrijven inmiddels mei 2010 en dit blijkt een lastige knoop om door te hakken, Want Zuid Amerika is een enorm continent en ook Midden Amerika lokt (Costa Rica)... Hier is het Henk die de knoop doorhakt: hij wil naar Argentinië en naar Buenos Aires in het bijzonder én naar Machu Picchu in Peru. En wat we verder doen maakt hem niet zoveel uit. Zolang we maar geen verschillende talen hoeven te leren (dus óf Spaans, óf Portugees en niet beide). Omdat ík graag een aantal verschillende landschappen wil zien en absoluut de Andes in wil, wordt het toch ineens weer makkelijk. We beginnen in Buenos Aires en gaan dwars door de Andes naar Lima. Via in ieder geval Bolivia en misschien ook Chili. Paraguay is ook nog een optie, al is het maar omdat bijna niemand daarheen lijkt te gaan ;-). Costa Rica bewaren we voor een volgende keer, dat wordt te duur.

De vertrekdata zijn bepaald door de prijzen en de mogelijkheden van de vliegtickets; het wordt KLM met een rechtstreekse vlucht van Schiphol naar Lima. Op de heenreis komt daar dus nog een extra vlucht naar BA bij. Helaas net geen honderd dagen, maar precies twaalf weken is ook een mooi rond getal ;-).

De route die we daar gaan volgen ligt nog totaal niet vast en die willen we ook eigenlijk liever niet of nauwelijks vastleggen (m.u.v. de eerste twee weken omdat het dan rond kerst en oud en nieuw is en het vast handig is dat we al een slaapplek reserveren). We schatten in dat het met de jongens handig is om de mogelijkheid te hebben om de route te verleggen of op sommige plekken langer of juist korter te blijven. Wel willen we langzaam omhoog de Andes in gaan om de kans op hoogteziekte te verkleinen. En ook zullen we de gebieden waar malaria heerst vermijden, dus (helaas) niet naar de Pantañal en het Amazonebekken waar ik graag heen had gewild. Vermoedelijk zullen we dus vanaf Buenos Aires langzaam noord-westwaarts gaan om via Salta uiteindelijk de grens met Bolivia te bereiken. Als we de hoogte allemaal aankunnen, zullen we ongetwijfeld naar de Salar de Uyuni gaan. Daarna via het Titicaca meer naar Cusco in Peru, naar Machu Picchu en wellicht ook nog naar Arequipa verder naar het westen. En dan via de kust naar Lima.

We willen met openbaar vervoer gaan reizen (de nachtbussen in Argentinië zijn erg goed hebben we al begrepen en er is in Peru een mooie treinverbinding tussen Titicaca en Cusco) en willen op alle plekken een tot twee weken blijven om het voor de jongens niet te druk te maken. We hopen kleinschalige pensions of huisjes/appartementen te vinden om in te overnachten, waar we evt. ook zelf kunnen koken.

Tot zover de plannen zoals we ze op dit moment hebben, ben benieuwd wat er de komende 75 dagen allemaal nog gaat veranderen! Ondertussen zijn we ook bezig met een luistercursus Spaans (Hablo un poco Español ;-/), mailen we met wat mensen over onze plannen en over hun ervaringen met het reizen met kinderen in Zuid Amerika en zijn we bezig met een paklijst (alles wat we nu bedenken, schrijven we maar vast op). Volgende week naar de GGD voor prikken voor ons vieren; benieuwd wat ze adviseren. We hebben al besloten om niet tegen rabiës in te enten (klein risico, de hondsdolle honden zijn wel te herkennen, de bescherming is vrij marginaal en het zijn pijnlijke, dure prikken) en malariagebieden gaan we vermijden.

Tot zover voor nu, wordt vervolgd!

 

Verdere voorbereiding
Donderdag 21 oktober 2010. Nederland.

Nog 54 dagen voor vertrek... En we hebben ondertussen niet stilgezeten. We hebben prikken gehaald bij de GGD waar we uitgebreid zijn voorgelicht. In totaal twee prikken voor de jongens en mij en drie voor Henk: Hepatitis AB combi voor de jongens (als ze over zes maanden nog een prik krijgen, zijn ze 25 jaar beschermd), Hepatitis A voor Henk, Buiktyphus voor ons allemaal en DTP voor Henk en mij. De jongens hebben een minuutje gehuild en hadden daarna geen last meer. Henk en ik hebben nog twee weken met een zere arm gelopen. Verder hebben we nog wat voorlichting gekregen. We waren al van plan om malariagebieden te vermijden en nu blijkt het gele koorts gebied daar ongeveer mee samen te vallen, dus ook dat kunnen we vermijden. Dat betekent: niet naar het noordoosten van Argentinië, niet naar het laagland van Bolovia en niet naar de oostkant van de Andes in Peru. Het enige wat ik jammer vind dat we daardoor zullen missen, is het Amazonebekken (met name Nationaal Park Madidi) in Bolivia. Ook kunnen we niet naar de Iguazu watervallen in Argentinië, maar dat lag toch al wat buiten de route die we in ons hoofd hadden. En er is nog genoeg te zien buiten deze gebieden.

Verder zijn we een middagje bij de Vrijbuiter in Roden geweest (en daar komen we vast nog wel een keer). De buit: twee canvas koffers, acht doorzichtige verdeelzakken voor ín de koffers, een dagrugzak voor Henk (ik heb zelf nog geen nieuwe nodig) en een waterdichte jas voor Simon (het is regentijd in Bolivia). We hopen straks dus alles te kunnen meenemen in de koffers en dagrugzakken, ben benieuwd!

De route voor de eerste vier tot zes weken (in Argentinië) begint ook wat duidelijker te worden. We willen eerst een paar dagen bijkomen van de reis in een hotel in Buenos Aires om daarna te verkassen naar een appartementje waar we wat meer ruimte hebben en ook zelf kunnen koken. Via internet al contact gelegd voor wat mogelijke opties. Na de kerstdagen willen we BA verlaten en hopen we terecht te kunnen op een estancia (een ranch) bij Córdoba waar andere reizigers met hun kinderen goede ervaringen hebben gehad. Maar van die estancia hebben we helaas nog niets gehoord; wellicht dat we nog een andere zullen zoeken. Vervolgens na oud en nieuw verder naar het westen om uiteindelijk een week of twee in Salta door te brengen. Daar hebben we al contact met een Nederlandse die daar een cabaña (huisje) verhuurt. En daarna? Naar het noorden, naar Bolivia. Daar ben ik me nu maar eens in aan het verdiepen.

En tja, hier thuis is inmiddels ook iets gebeurd: Simons school is afgebrand. We waren van plan geweest om aan de klas een grote kaart te geven zodat ze konden volgen waar we waren, maar nu weten we niet eens waar die klas zal zijn. Simon heeft nu twee weken herfstvakantie in plaats van één en we zullen eind volgende week horen waar hij na de vakantie naartoe moet. Heel onwezenlijk, dat mooie nieuwe gebouw, zomaar weg. We zien vanuit huis nu een triest, zwartgeblakerd skelet. Het zal straks na de reis spannend zijn of de bouw van een nieuw gebouw al begonnen is.

 

Toch nog sneeuw
Zondag 28 november 2010. Nederland.

Nog zestien dagen voor vertrek. En nog maar twee dagen werken, hoera!

We hadden er niet meer op gerekend deze winter.. maar ineens ligt er sneeuw en zal het een tijdje blijven vriezen. Straks ook nog schaatsen? Zou leuk zijn!

Ondertussen zijn de reisplannen toch wat duidelijker geworden. We waren eerder van plan om vrij weinig vast te leggen om zo flexibel mogelijk te zijn, maar we kwamen erachter dat vooral de eerste weken In Argentinië al wat leuke overnachtingsplekken waren volgeboekt (hoogseizoen daar...). Daarom zijn we toch zelf ook maar wat leuke plekken gaan vastleggen. En in Bolivia laten we onze reis (lekker makkelijk) regelen door een reisbureautje van Nederlanders die daar wonen. En tja, dan heb je ineens toch een plan met al vastgelegde data...

Hieronder dit plan, met de data en overnachtingsplaatsen en waar mogelijk wat url's. In Bolivia wat hoogtes erbij gezet; dat zal wennen worden (maar we hopen dat we het rustig opbouwen en daardoor weinig of geen last van hoogteziekte zullen krijgen).

We hopen dat we dit plan zo kunnen uitvoeren, maar er zal vast her en der een dagje geschoven worden.

Argentinië:
15-12-10 t/m 17-12-10: Buenos Aires in hotel (www.caseronporteno.com)
18-12-10 t/m 26-12-10: Buenos Aires in appartement (www.buenosairesferien.com.ar)
27-12-10: nachtbus naar Córdoba
28-12-10 t/m 06-01-11: Estancia (www.estanciapuestoviejo.com)
07-01-11: Córdoba
08-01-11: nachtbus naar Salta
09-01-11 t/m 16-01-11: Salta (in een huisje, Cabaña Maia, geen website; 1150 meter)
17-01-11 t/m 19-01-11: Humahuaca of Tilcara (2500-2900 meter, misschien in www.casalosmolles.com.ar)
20-01-11 en 21-01-11: La Quiaca (grens met Bolivia; 3400 meter)

Bolivia (reis geregeld door Ben Verhoef tours, hotels e.d. nog niet bekend)
22-01-11 t/m 24-01-11: Uyuni (oa excursie zoutvlakte; 3650 meter)
25-01-11 en 26-01-11: Potosi (4060 meter)
27-01-11 t/m 29-01-11: Sucre (2790 meter)
30-01-11 t/m 02-02-11: 4-daagse excursie met jeep: 'Oude Handelsroute' via Villa Serrano en La Higuera naar Samaipata
03-02-11 t/m 06-02-11: Samaipaita (1650 meter)
07-02-11 t/m 09-02-11: Refugio Volcanes NP Amboró (www.refugiovolcanes.net)
10-02-11: Santa Cruz (voor een vlucht naar La Paz)
11-02-11 t/m 13-02-11: La Paz (3650 meter)
14-02-11 t/m 16-02-11: Copacabana (aan het Titicacameer; 3830 meter)

Peru
17-02-11 en 18-02-11: Puno (ook aan het Titicacameer; 3830 meter)
19-02-11 t/m 25-02-11: Cusco (3400 meter; oa naar Machu Picchu)
26-02-11: nachtbus naar Arequipa
27-02-11 t/m 02-03-11: Arequipa (2380 meter; oa naar de Colca Canyon)
03-03-11: nachtbus naar Nasca of Huacachina
04-03-11 t/m 06-03-11: Nasca en/of Huacachina (www.huacachina.com)
07-03-11: Lima
08-03-11: vliegen naar Amsterdam

 

Bijna klaar, bijna gepakt. Nog drie nachtjes!
Maandag 11 december 2010. Nederland.

Nog twee nachtjes in ons eigen bed, dan een nachtje in Heerenveen (bij mijn ouders) en dan gaat het echt beginnen! Dinsdag om 11.00 uur gaan we als het goed is de lucht in voor een reis van zo'n 21 uur. Woensdagochtend om even na 16.00 uur lokale tijd (09.00 uur hier) zijn we in Buenos Aires!

De lijst met ‘zaken-nog-te-doen’ leek aan het begin van de vakantie (of mag dit een sabbatical heten?) nog erg lang, maar toch voelt het als een rustige periode; blijkbaar is de tijd zonder werk ruim genoeg. Erg lekker, blij dat we het zo hebben gepland. Ook fijn om maandag in alles rust de laatste dingen in huis te kunnen regelen, zaken uit te zetten, kachel laag en dan zonder haast de deur achter ons dicht te kunnen trekken. En dan misschien nog een keer terug omdat we toch nog wat zijn vergeten... we zullen het zien! Maar nee, ik denk dat we het meeste wel zullen hebben, we hebben tenslotte tijd genoeg gehad voor de paklijst. En anders is er in Buenos Aires vast ook wel wat te koop.

We hopen alles te kunnen vervoeren in twee canvas koffers (de goedkoopste bij de Vrijbuiter in Roden) en onze dagrugzakken. Wellicht dat de tentjes van de jongens nog los moeten; dat zullen we in ieder geval op de heenvlucht doen; dan kunnen ze hopelijk tijdens de verloren uren op Lima airport (vier uur overstaptijd) wat kunnen slapen. Inmiddels is één koffer ingepakt en ligt de rest van de spullen al grotendeels klaar om in de tweede koffer te verdwijnen. Bij het pakken lijken op dit moment de doorzichtige verdeelzakken erg handig. Wij vonden ze bij de Vrijbuiter, maar ze zijn te koop bij veel buitensportwinkels. Je kunt de lucht er makkelijk uit 'drukken' waardoor ze minder ruimte innemen. Hebben er nu vijf gevuld, één zak voor elk van ons met onze kleren en dan nog één zak met lakenzakken, matrashoesjes en zwemspullen. Het moet uiteraard nog blijken of dit ook onderweg handig is...

Omdat wij in onze voorbereidingen veel hebben gehad aan paklijsten van anderen die met kinderen reisden, onderaan ook nog onze paklijst (in iets verkorte vorm). Als ik eraan denk, zal ik na onze reis nog laten weten wat wel en niet handig/nodig is gebleken.

Vandaag hebben we een burenborrel georganiseerd; alle mensen die om ons heen wonen en enkele buurtgenoten die we vaker zien, kwamen langs voor een hapje en drankje. Gezellig om elkaar nog even te zien (en iedereen eens bij elkaar te hebben) en een prettig idee dat iedereen op de hoogte is en ze een oogje in het zeil kunnen houden. Ook was het alvast een bedankje voor de goede hulp! Onze naaste buren zullen straks om de paar dagen wat voer in het aquarium gooien en de overburen nemen de dagelijkse zorg voor de konijnen op zich. De brievenbus zou in principe leeg moeten blijven; de krant en tv-gids zijn tijdelijk opgezegd, de geadresseerde post wordt doorgestuurd naar Heerenveen en er zit een Nee-Nee sticker op.

Afgelopen week hebben de jongens afscheid genomen van crèche, BSO en school. Ze gaan na de reis allebei naar een andere creche/BSO groep en namen dus echt afscheid. De fluitjes met de kaartjes voor alle kinderen zijn in goede aarde gevallen en ook over de boeken voor de groep waren de leidsters enthousiast (een Thomas boek met veel plaatjes voor Bastiaans groep met 0-4 jarigen en het boek 'De slak en de walvis' over een reislustig slakje voor Simons groep van 3-5 jarigen). Leuk dat onze cadeaus goed waren!

Op school hebben Henk en ik afgelopen dinsdag een 'presentatie' gehouden in Simons klas (een gemengde groep 1/2). Met een grote wereldkaart, de koffers en wat boeken met plaatjes, hebben we verteld wat we gaan doen en waar we heen gaan. Lastig hoor om de juiste toon te treffen, niet te moeilijk, maar ook niet te simpel. Geen idee wat er allemaal overkomt bij die kinderen. Er kwamen gelukkig best wel wat vragen en de kinderen deden actief mee. Ik kwam de afgelopen dagen ook nog wat ouders tegen en hoorde dat de kinderen er thuis veel over hebben verteld, dus het heeft indruk gemaakt. Leuk! We hebben een mooie kinderatlas gegeven voor de klas en zullen tijdens de reis regelmatig een kaartje/briefje/mailtje sturen zodat de kinderen weten wat Simon allemaal meemaakt.

Als we terug komen, zal de klas weer in een nieuw gebouw zitten, gelukkig weer wat dichterbij dan de huidige noodoplossing. De afgebrande school is inmiddels vrijwel helemaal gesloopt, maar vlakbij verrijzen in recordtempo de noodlokalen waar straks veertig klassen in moeten komen. Over anderhalf jaar zou de school weer helemaal opgebouwd moeten zijn, exact gelijk aan de oude (met wellicht wat aanpassingen mbt het brandgevaar...

Onze (voorlopige) paklijst:

Slaapspullen en kleding:
kleine donskussentjes (2)
lakenzakken volwassenen (2), lakenzakken kinderen (3-4)
slaaptentjes (Deryan) + matjes (2)
matrashoesjes voor de matjes in de tentjes (3)
2-persoons klamboe (rechthoekig model)
dun badlaken (1)
paar hydrofiel luiers (katoenen doeken)
sarong (2)
vest of trui (1 pp)
lange en korte broeken (afrits)
t-shirts (jongens ook met lange mouwen)
bloezen (iig 1 met lange mouwen)
ondergoed
thermo lange onderbroeken
sokken
pyjama
zakdoeken
petten
wandelschoenen, sandalen
zwemkleding
zwembandjes voor de jongens
waterafstotende jassen
(nacht)luiers (voor de eerste paar weken)
natte doekjes (1 pak)
slabben
Patapum draagzak

Handigheden
geld, pinpas, creditcards, paspoorten, rijbewijzen
prints gele boekjes/paspoorten
prints vouchers
prints verzekeringsgegevens
prints tickets
internatinaal rijbewijs
boekje met aantekeningen
pen, papier, stiften, schaar
zakmes/multitool
noodbeker (opvouwbaar)
platypus waterzak (2 liter)
klein beetje thee / koffie / creamer
vaatdoekjes en droogdoek
tube handwasmiddel, knijpers
toiletpapier
reiswekker
zaklamp (knijpkat)
koplampje
touw, lucifers/aansteker
naaiset + veiligheidsspelden
laptopje + voeding
externe harde schijf + kabel
camera (Panasonic TZ10) + kabel + 2 extra batterijen
e-reader (met kabel) met epub-boeken en pdf's van Lonely Planet hoofdstukken
mobiel + lader
walkie talkie's + oplader
kaartspel, dobbelstenen
verrekijker en vogelboek (Collins van zuidelijk deel Z-Am)
opblaasbal
boekjes, speelgoed (oa beetje lego, kaartspelletjes)
mp3-speler met kinderliedjes
kleine onderwegkadootjes

Verzorging
lippenspul (potjes Blistex)
tandpasta / tandenborstels
shampoo
doucheschuim / zeep
'wassen zonder water'
deodorant
muggenspray (30% DEET)
scheerspul
zonnebrandcreme
aftersun
spiegeltje
haarborstel
gezichtscreme
voetschimmelcreme
zinkzalf (sudo)
veiligheidsspelden
wattenstaafjes
oordopjes

EHBO
pleisters, leukoplast, zwaluwstaartjes
sporttape
verband/zwachtels, zestientjes
schaartje
jodium
ORS
imodium
ontsmettingsdoekjes
paracetamol
zetpillen/sinaspril voor de jongens
primatour tegen reisziekte
neusspray (otrivin zoutoplossing)
thermometer

Naar de blog van Karen en Henk

Buen dia y bienvenidos a Buenos Aires
Donderdag 16 december 2010. Buenos Aires, Argentinië.

We zijn er! Al anderhalve dag zelfs, maar we hebben gister tijd nodig gehad om bij te slapen. Het was een lange reis van deur tot deur; om zes uur 's ochtends uit Heerenveen vertrokken en om ongeveer half acht 's ochtends lokale tijd (half twaalf bij jullie) waren we hier in het hotel. Pffff... De vlucht naar Lima was zonder stops en duurde 12,5 uur, dat was al best lang. Daarna ruim drie uur wachten in Lima en nog ongeveer vier uur vliegen naar Buenos Aires. Toen nog bijna een uur in de taxi naar het hotel. Maar dan heb je ook wat. We zijn op een nieuw continent! Strakblauwe lucht en meteen 34 graden, maar het is vrij droog, dus weinig last van. Zie dat het bij jullie weer erg koud is... (sorry)

De reis ging ondanks de lange duur wel erg soepel. Geen vertragingen, geen moeite om in Lima de boarding passes te krijgen (alleen lang wachten bij de transferbalie, het was voor mij al 01.00 uur 's nachts en ik stond bijna te slapen), alle bagage was er gewoon, we konden alles makkelijk vervoeren en we hadden bij ons wat nodig was. Alle snoep en onderweg speeltjes zijn nauwelijks nodig geweest, maar de tentjes en dekentjes waren handig!

De jongens hebben het de hele reis prima volgehouden, we kregen de eerste vlucht complimenten van de stewardessen. Daar veel filmpjes gekeken, spelletjes gedaan en ook behoorlijk geslapen. In Lima hebben we meteen de slaaptentjes opgezet in een wachtruimte. Helaas nog niet bij onze gate, die was toen nog niet bekend. Simon sliep vrij snel, Bastiaan kostte het wat meer moeite, maar toen hij eenmaal sliep, werd hij niet eens wakker van de sjouwtocht naar de juiste gate en sliep hij ook tijdens de tweede vlucht gewoon door. Voor Simon was de reis wat zwaar, hij is behoorlijk verkouden geworden en hij kreeg last van zijn oren. Bij de tweede vlucht kreeg hij van een stewardess twee bekertjes met warme doekjes erin om over zijn oren te zetten, dat hielp erg goed! Onthouden we voor de volgende vluchten!

En nu dus in Buenos Aires. Heerlijk om weer eens een totaal nieuwe omgeving te zien. Bij het vliegveld en de taxirit naar de stad viel op dat het vrij groen is hier, het is natuurlijk bijna zomer en we zijn in de subtropen, maar het valt op dat ze in de stad ook veel bomen langs de wegen hebben en veel parken en parkjes. Verder veel mensen en veel verkeer dat wel wat chaotisch is, maar niet té. Er wordt niet zoveel getoeterd en stoplichten worden gerespecteerd, dus het is zeker geen levensgevaarlijke onderneming om de straat op te gaan.

We zitten in Hotel Caserón Porteño in de wijk Palermo ten noorden van het centrum. We hebben een kamer op de begane grond aan de straatkant; wel een drukke straat en aan de overkant is een bouwplaats, maar we zijn zo moe dat we overal doorheen slapen. Het raam staat open en binnen draait een plafond ventilator; die is gezien de warmte wel prettig. Airco is er niet, maar dat zou ook overdreven zijn, het is nu prima vol te houden met alleen een lakentje over. Achter het gebouw is een diepe tuin waar ik nu zit te schrijven. De wifi verbinding doet het hier in de tuin helaas niet, maar ik zal het stukje later binnen wel even online zetten. Achterin de tuin is een danszaal(tje) waar vrijwel dagelijks gratis tango lessen worden gegeven. Schijnt het, want er was gister niets. Misschien slaan ze het over als er geen geïnteresseerden zijn; wij zaten rond de begintijd nog pizza te eten langs de grote weg die twee blokken verderop loopt. Misschien vanavond.

Op dit moment (16.00 uur) liggen de mannen alle drie te slapen; voorlopig hebben we dagelijks een siësta na de lunch. Ik sla nu even over, ga vanavond wel weer vroeg naar bed. Even lekker rustig in de tuin zitten typen is ook lekker. Al een stuk of zes nieuwe vogelsoorten gezien, de meeste hier in de tuin.

Vanochtend de eerste metrorit gemaakt, drie stations, Simon wilde dat graag meemaken. Kost geen drol, 1,10 pesos per rit per persoon (= ongeveer 21 cent). We gingen naar de botanische tuinen en wat we daar hoopten te vinden, was er: een speeltuin! Helaas in de volle zon en de zonnebrandcrème lag nog in het hotel, dus niet te lang. Daarna even geluncht; er zijn overal wel restaurantjes en eettentjes; gister al een paar empanadas gehad (deeglapjes met vulling) en 's avonds pizza en heerlijk ijs; en vandaag een omelet en pannenkoek. Ook al een leuk eetplekje gezien voor vanavond, met een terrasje, niet ver van het hotel.

We blijven hier nog twee nachten, daarna gaan we naar een appartement in het centrum, benieuwd hoe dat is.

 

Daar gaan we weer!
Zaterdag 18 december 2010. Buenos Aires, Argentinië.

Vandaag verhuisd naar het appartement; het blijkt bijna midden in het centrum te liggen aan een drukke straat (zijstraat van Avenida Corrientes, één van de grote wegen in het centrum), maar vanaf negen hoog hebben we daar een stuk minder last van dan de straat bij het hotel, denk ik. Het is nu nog middag, Bastiaan ligt even te slapen en Simon bouwt met lego. Heerlijk om even de ruimte te hebben: een woonkamer, keuken, badkamer en twee slaapkamers. De jongens nu dus ook in een eigen bed. Henk heeft al wat lunchspullen bij de supermarkt om de hoek gehaald en ik zal daar straks eens gaan kijken voor het avondeten. Het enige dat ontbreekt is een tuin, maar we hebben wel een balkon met een volledige kooiconstructie, dus de jongens kunnen lekker voetballen op het balkon.

De tocht hierheen ging goed, al waren de jongens strontvervelend. Dat zijn ze eigenlijk de afgelopen dagen vaak, ze moeten net als wij nog wennen aan het nieuwe ritme en dat botst behoorlijk. Maar ondanks dat hebben we zonder veel moeite lopend de metro bereikt (tien minuten lopen), zijn negen haltes verder weer uitgestapt en toen nog tien minuten gelopen naar het nieuwe adres. Onderweg in een parkje een omheind veld met tientallen honden en enkele mensen die met groepen honden aan de lijn rond liepen. De Porteños (mensen uit Buenos Aires) schijnen erg van honden te houden en we zien er ook veel, en dan niet alleen de honden zelf. In Groningen valt het best mee met de poep op de stoep, echt waar!

De titel van dit verhaal slaat niet alleen op onze verhuizing, maar ook op iets anders... Vlak voor vertrek heb ik toch nog maar Simons sling van afgelopen zomer in de tas gestopt (van zijn gipsarmen), niet met het idee deze ook echt nodig te hebben, maar je weet maar nooit en het weegt weinig. Tja, misschien was dat een beetje de goden verzoeken; Bastiaan is gisteravond uitgegleden bij de douche en heeft, jawel, zijn onderarm gebroken. Het leek eerst mee te vallen en hij viel vrij snel in slaap, maar werd na enige tijd werd hij toch weer huilend wakker en had behoorlijk pijn. Omdat Simon al diep in slaap was, hebben we Maria, de housekeeper die bij het hotel woont, gevraagd om een taxi voor ons te bellen en een oogje op Simon te houden. Konden wij naar een ziekenhuis. En dat is dan wel weer een hele ervaring, een ziekenhuis in Argentinië. Chaotisch, vies, weinig ruimte, enorme zalen. Dan beseffen we hoe verwend we zijn in Nederland!

Gelukkig ging het allemaal wel vrij soepel voor ons. We werden al snel uit de wachtrij geplukt (waren de enigen met een kind) en naar de kinderafdeling gebracht. Daar was na even wachten een arts die een beetje Engels sprak en die ons terugstuurde naar de eerste hulp voor röntgen. Onderweg werden we opgepikt door een Engelssprekende verpleegkundige die ook de radioloog bleek te zijn. Zij nam ons op sleeptouw en heeft ervoor gezorgd dat alles vlot verliep. Al met al zijn we slechts iets meer dan een uur binnen geweest. Er zijn twee foto's gemaakt (van die oude die nog ontwikkeld moeten worden) met daarop een duidelijke breuk. Toen naar de gipskamer met onderweg in de smalle gangen dronken mensen, politie, mensen met been- en hoofdwonden, brrr. Op de brancard waarop Bastiaan moest liggen lag een pluk zwart hoofdhaar en wat bloed, tja, dat wil je dan verder maar niet weten.

Hij heeft nu bovenarm gips, net als Simon had en heeft er nu eigenlijk al geen last meer van, hij wil de sling niet eens meer om en lijkt er al redelijk handig mee. Het mag er over twee weken al af, maar dan zitten wij net op de ranch ver van de bewoonde wereld, dus we gaan een paar dagen later wel naar een ziekenhuis in Córdoba of in Salta. Dat zullen we met de verzekering en/of ANWB alarmcentrale gaan regelen. Overigens is Simon overal doorheen geslapen en was verbaasd dat Bastiaan vanmorgen ineens gips had. Hij heeft ook de regen niet gemerkt die gisteravond viel.

O ja, gister ook nog naar de dierentuin geweest. Best wel een leuke, slechts een beetje triest (maar dat zijn bijna alle dierentuinen). Erg aparte gebouwen waar de dieren in leven (tempels), veel water, loslopende mara's (soort enorma hazen) en beverratten. De gebruikelijke olifanten, giraffes enzo, maar ook leeuwen, een hyena en veel lama's en aanverwante soorten. Prima voor een dagje vermaak. Het was wel erg warm, weer rond de 32 graden. Na de regen is het vandaag ineens maar 21 graden, al wordt er voor begin volgende week weer ruim 30 graden voorspeld.

 

Stad en ommeland
Maandag 20 december 2010. Buenos Aires, Argentinië.

Na het verhaal van de 18e zijn we later die middag nog even de straat opgegaan, de Avenida Corrientes en alle zijstraten (inclusief de onze) bleken namelijk allemaal afgezet voor verkeer. Er was een podium op een kruispunt en bij de Obelisk was een kart-parcours. Geweldig om midden over straat te kunnen rennen! Ze hadden zelfs zitjes gemaakt; dit bleek bij een speciale boekenroute te horen waarvoor ook allerlei sprekers waren uitgenodigd. Niets van gezien, maar wel een programma in handen gedrukt gekregen, vandaar deze kennis. Ook nog even door een rooster naar beneden gekeken waar je de metrorails zag liggen en de hitte naar boven voelde komen. Erg leuke ervaring zo'n lege straat!

Helaas bleek wachten op de start van de kartwedstrijd bij de Obelisk geen goed idee, het was koud (inmiddels

Gister (de 19e) in de ochtend lekker thuis omgehangen. Jongens achter de computer, wij lekker koffie. Heerlijk, even een 'thuis'gevoel. Na de lunch met gebakken eitjes en brood (met o.a. hagelslag) toch maar weer op pad. Weer naar de Obelisk gelopen en daarna naar het noorden langs de Avenida 9 de Julio. Langs deze brede Avenida (12-baans weg en groenstroken aan de zijkanten) staan veel mooie gebouwen. Belangrijkste is de Teatro Colón. Rustig langs gelopen terwijl de jongens over de brede stoep konden rennen, duiven voeren (en wegjagen) omdat er vrijwel geen mensen liepen (zondagsrust denk ik). Heb een leuk filmpje van de jongens gemaakt. Uiteindelijk naar Retiro gegaan, een enorm trein- en busstation. Hier alvast kaartjes gekocht voor de nachtbus naar Córdoba voor volgende week maandag. Daarna met de metro terug; de jongens blijven de metro een mooi iets vinden, met al die gangen, roltrappen en treinen.

Vandaag (de 20ste) zouden we eerst de oversteek naar Uruguay gaan maken (altijd leuk, een extra land), maar de overtocht bleek wel erg duur (€150) en dat was het ons toch niet waard. Aan de overkant is wel een mooi plaatsje schijnt het (Colonia del Sacramento, een Unesco-site), maar met de jongens is een dagje rondlopen in een stadje een iets minder goed idee. Strand zou er ook zijn (en dat is hier in BA niet), maar om nou zoveel geld neer te tellen voor een middagje strand, eh, nee.

Dan maar een ander dagtripje: naar Tigre. Ongeveer 35 km ten NW van het centrum, aan het begin van de delta van de Paraná rivier. Er is een toeristisch treintje naar toe, er is een pretpark, en je kunt met een boot de delta op. De reis was leuk, eerst met een gewone trein naar het beginpunt van de Tren de la Costa. Deze trein was wel aardig, 15,5 km door wat leuke stadjes en het is allemaal mooi aangelegd voor ons toeristen. Maar één keer was genoeg (terug dus met de veel goedkopere en voor de jongens net zo leuke 'gewone trein' à €0,26 ipv €2,90). Het pretpark in Tigre bewaren we voor vrijdag (was nu dicht), maar de boottocht ging wel. Ik had graag een 'natuurtocht' willen maken in een boot voor onszelf met een privé gids zodat we ook nog wat vogels zouden zien, maar dat was ook weer erg duur en drie uur met de jongens in een kleine boot is weer geen goed idee. Tweede keus was anderhalf uur met een catamaran waar je zowel binnen als boven op dek kon zitten. Dat laatste niet te lang, want weer brandende zon en ruim 30 graden. De tocht was wel leuk, grappig om te zien hoe het water hier de weg is. Scholen, kerken, alles is alleen maar bereikbaar met een boot. Ook winkelen gaat op een bootwinkel. Helaas erg weinig vogels, een paar aalscholvers (soort nog niet bepaald), één reiger (White-necked heron), wat zwaluwen en verder niets. Leuk om gedaan te hebben en voor de jongens ook een prima dagje. Bastiaan is op de wandeltocht naar het station voor de terugtocht weer in slaap gevallen in de draagzak (net als gister): dit is nu al een onmisbaar item in onze bagage!

Thuis wat pasta gemaakt, nog wat gevoetbald op het balkon, tv en computer gekeken (zijn erg blij met de filmpjes die we hebben meegenomen en met de website van Studio100). Jongens onder de douche om alle straatvuil van de voeten en benen (en de rest waar ze met hun handen aankomen) af te spoelen (Bastiaan met een zak om zijn gips) en naar bed. En nu even dit verhaal schrijven en foto's selecteren. Iedereen bedankt voor de reacties trouwens, erg leuk om te lezen dat jullie meelezen en -leven. Goede reden om lekker door te blijven schrijven!

 

Kindermuseum en andere stadsuitjes
Donderdag 23 december 2010. Buenos Aires, Argentinië.

Oké oké, het is duidelijk, we mogen niet klagen. Maar 't is wel even wennen die hitte... We zijn nu toch blij met de airco die in dit huis zit. Gister de hele middag ook wat koeler doorgebracht, in een grote shopping mall. Het ging ons niet om de shopping, maar om het Museo de los Niños, het kindermuseum. Geweldig museum, vol met grote mensen dingen waar de kinderen net alsof kunnen doen: achter de kassa in een supermarkt, hamburgers en frietjes verkopen bij McDonalds, opnames maken in een tv studio (en voor de camera staan zingen) en met een bouwhelm op werken in een bouwplaats. Simon was ook erg gecharmeerd van de waterleiding met kindformaat buizen om doorheen te kruipen. En de takel was leuk, waar je bagage van en naar een boot kon takelen met behulp van knopjes. Dat heeft hij vanochtend ook nog getekend, met hemzelf aan de knoppen.

Omdat het museum pas om één uur open ging en we er wat eerder waren, hebben we eerst wat gespeeld in een afdeling van de mall met allerlei kermisattracties en daarna wat gegeten in de food court. Dat is een uitvinding die ze in Nederland ook wel zouden mogen introduceren. Ik heb het al in vele andere landen gezien: een centrale ruimte met allemaal tafels en stoelen en daaromheen afhaaltentjes met allerlei soorten eten. Iedereen kan nemen wat ie wil. In ons geval frietjes voor de jongens, sorrentino's (grote gevulde pasta 'dingen') met kaassaus voor mij en een gebakken kip groente mengsel voor Henk.

Ik heb in het winkelcentrum ook even gezocht naar een horloge, maar ze hadden alleen dure. Een goedkope vond ik op de terugweg bij het metrostation. Ik gebruik normaal mijn mobieltje als horloge, maar mijn mobiel werkt hier helemaal niet (dual band, voor hier hebben we triple band nodig; hadden we even moeten uitzoeken natuurlijk). Omdat we een mobiel ook eigenlijk niet nodig hebben en dus geen nieuwe zullen kopen, heb ik nu voor een tientje een schitterend made in China zakhorloge waar ik het deksel met scooter al vanaf heb gesloopt. Tot nu toe handig.

Verder hebben we de afgelopen dagen niet erg veel gedaan. Een paar kleine stadsuitjes. Eergister heeft Henk met Simon een Subte (metro) expeditie gedaan: ze hebben een rondje gereden via vijf (van de zes) lijnen. De oudste metro (lichtblauwe lijn A) loopt vlak onder de grond en heeft nog houten wagons. Onze lijn, rode lijn B, ligt één laag dieper en is moderner, het station is vlakbij (de straat uit en de hoek om en je loopt zo de trap af). We zitten sowieso niet slecht, als je vanuit huis de andere kant op loopt, is er op de hoek een supermarktje. En vlakbij de Obelisk (een paar blokken richting centrum) is een grotere supermarkt, een Carrefour. Daar hebben we vandaag lekker vlees gekocht voor eerste Kerstdag. Alle restaurants zijn die dag dicht (álles is volgens mij dicht), dus we moeten zelf maar wat doen. Gisteravond al bij een grillrestaurant (een parrilla noemen ze dat) geproefd hoe lekker een Argentijnse steak is; eens kijken of wij dat ook kunnen. De ingewanden die ze er vaak bij serveren (als je een volledige parrillada kiest wat wij (nog) niet hebben gedaan) heb ik maar in de supermarkt gelaten.

Overigens zullen wij kerst vrijwel aan ons voorbij laten gaan. De kerststemming is ver te zoeken, het is er te warm voor en zonder familie is het toch ook niet echt. Ik verwacht dat het op straat erg rustig zal zijn (iedereen hier gaat schijnbaar ook naar familie), misschien dat we daar nog gebruik van kunnen maken.

Vandaag eerst thuis omgehangen en vanmiddag naar Plaza de Mayo gegaan, het belangrijkste plein van Buenos Aires (en waarschijnlijk van Argentinië). Hier staat onder andere het Casa Rosada, met het balkon waarvan Evita haar speeches voor het volk hield. Ook wordt hier nog wekelijks op donderdag een optocht gehouden door de Madres de Plaza de Mayo (de dwaze moeders, de moeders van de verdwenen kinderen). Ik lees net op wiki dat ze tegenwoordig voor andere sociale doelen de mars houden omdat de vorige president veel aandacht heeft geschonken aan het ophelderen van de verdwijningen. Dat doel is dus achterhaald.

Inmiddels zijn wij helemaal gewend aan het tijdverschil en proberen we de jongens nog wat verder op te schuiven. Avondeten gebeurt hier namelijk erg laat en we krijgen straks op de estancia waarschijnlijk pas rond tien uur ons diner voorgeschoteld. Nu naar bed om negen uur en dan hopelijk niet voor acht uur eruit. Zal straks nog wat verder moeten opschuiven en dan moeten we de siesta maar weer nieuw leven inblazen, ook voor Simon en wellicht onszelf. Verder blijft het wennen om de héle dag de jongens om ons heen te hebben en dan regelmatig op plaatsen waar niet veel voor ze te doen is. Het is jammer dat ze allebei geen lol beleven aan tekenen en kleuren, want veel ander speelgoed hebben we niet. Simon vermaakt zich nog wel een tijdje met lego en ze kunnen nog wel wat voetballen op het balkon, maar voor de rest moet het vermaak van ons of van de computer of tv komen. Ik hoop dat dat op de estancia straks wat beter gaat, daar kunnen ze lekker buiten spelen.

 

Kerst in Buenos Aires
Zondag 26 december 2010. Buenos Aires, Argentinië.

Dit zijn de laatste dagen dat we in Buenos Aires zijn. Morgen zullen we met de nachtbus vertrekken richting Cordoba. We zullen morgen weinig tijd hebben om een verhaaltje te schrijven, dus doen we dat nu nog maar even.

Afgelopen periode hebben we het een beetje rustig aan gedaan, zodat de jongens ook een beetje tijd voor zichzelf hebben. Maar omdat er toch niet veel speelgoed is, willen ze toch weer graag achter de computer. Tja, even is goed, maar we willen ook graag dat ze zich met andere dingen vermaken. Dus hebben we lego, een voetbal, en kopen we af en toe wat speelgoed voor ze. En eigenlijk wil ik elke dag toch wel even weg. En als Bastiaan dan slaapt kun je Simon prima meenemen.

Afgelopen vrijdag zijn we naar een ecologisch park geweest. Het ligt net aan de andere kant van een haven, tegen de zee aan, en er zijn weinig toegangswegen. Redelijk rustig dus. In dat park zijn veel vogels en Karen kon haar hart ophalen. Het was voor de jongens wat moeilijk om lang stil te zijn, dus zijn de jongens en ik weer naar ons appartement gegaan. Karen kon daarna in alle rust naar de vogels kijken. Thuis hebben de jongens en ik naar een filmpje gekeken. Net voordat we het park ingingen hebben we nog geluncht. Er was een standje met een barbecue, waar je verschillende vleesbroodjes kon krijgen. Heerlijk, al ziet het er soms niet al te smakelijk uit.

Het was ons al opgevallen dat er af en toe vuurwerk te horen was, en we hadden ook al vuurwerk te koop gezien. En ja hoor, op kerstavond om twaalf uur, vuurwerk. Niet veel, en vooral veel knallen, maar toch. Verder was er geen kip op straat. Zo stil hadden we het nog nooit gezien.

Zaterdag was het kerst. We wilden er een rustige dag van maken. In de ochtend hebben we nog even met het thuisfront gebeld. Kost niks, en dan heb je ook nog wat; leve voipbusters. 's Middags wilde ik (Henk) toch nog ergens naar toe (naar de Floralis Genérica), en ik wilde ook wel eens met een bus mee. Karen had al een busboekje gekocht en daarin had ik uitgezocht hoe ik daar moest komen. Op de plaats waar de bus langs zou komen waren wel buspalen met nummers, maar ons nummer stond er niet tussen. Na wat verder gelopen te hebben en meerdere buspalen gezien te hebben, lijkt het erop dat alle bussen bij de palen stoppen. Geen idee waarom ze er dan nummers op zetten. Er kwamen veel bussen langs, maar de onze kwam alleen maar van de andere kant. Hum, da's niet zo mooi. Toen maar een bus genomen die de goede richting uit ging en gedaan wat de mensen hier ook doen; instappen en niet bij de chauffeur betalen. Later zag ik dat ze geld in een automaat gooiden. Toen ik de chauffeur vertelde waar ik heen wilde leek hij het niet te snappen. Ik wist wel dat zijn bus er niet heen ging, maar in de buurt was genoeg. Gelukkig kon een andere passagier ons verder helpen. Na een stuk lopen vonden we de bloem. Hoera. Op de weg terug ging de bus wel en waren we (Simon was met mij meegegaan) weer snel thuis.

Karen had wat spullen voor de kerstmaaltijd in huis gehaald; twee quiches, een lekker stukje vlees en een fles rode wijn. We hebben 's avonds nog naar Shrek gekeken. Die wordt hier regelmatig uitgezonden. Soms in de Spaanse taal, soms in het Engels, met een Spaanse ondertiteling. En dat laatste is dan weer goed voor ons Spaans. Blijkt dat je het woord dat je uitspeekt als 'Berda' (het is goed), schrijft als Verdad. Zo leer je elke dag weer wat.

Zondag (vandaag), hebben we 's ochtends rustig aan gedaan. We hebben nog even via skype met het thuisfront gesproken. En omdat onze laptop een webcam heeft, is er ook beeld. Toch leuk om elkaar zo te zien. 's Middags zijn we weer naar het kindermuseum geweest. Simon vond het er zo leuk dat hij er graag weer heen wilde gaan. We hadden eigenlijk het plan om naar een pretpark in Tigre te gaan, maar dit was ook goed. Toen we er weer uit kwamen, en Simon ons vroeg wanneer we er weer heen zouden gaan, hebben we hem verteld dat hij er waarschijnlijk nooit meer zou komen, omdat we morgen weggaan uit Buenos Aires. En ja, de kans dat we er nog eens komen zal niet zo groot zijn (maar het is ons goed bevallen, en zeg nooit nooit). Hier werd Simon wel een beetje verdrietig van; hij vond het kindermuseum echt heel leuk. Bastiaan heeft leuk in de winkel gespeeld.

Goed, morgen pakken we onze spullen en gaan naar de Estancia Puesto Viejo (voor meer info zie http://www.estanciapuestoviejo.com). Er is daar geen internet, dus dat zal even afkicken zijn. En dan kunnen we dus ook geen berichten op de weblog plaatsen. We verwachten over een dag of tien weer op de radar te verschijnen met een nieuw verhaal.

Bijna tien dagen op Estancia Puesto Viejo
Donderdag 6 januari 2011. Cordoba, Argentinië.

Terug van weggeweest na bijna tien dagen rust en ruimte in de Sierras de Córdoba en het was heerlijk! De eerste paar dagen op de Estancia vroegen we ons nog af of tien dagen niet te lang zouden zijn, maar het bleek prettig om hier weer even een nieuwe routine op te bouwen. Opstaan rond negen uur, 's ochtends meestal een uurtje zwemmen in de rivier, tussen twee en drie lunch, dan siësta (in ieder geval voor Bastiaan, vaak ook voor Simon en soms wij zelf) tot een uur of zes à zeven, dan nog wat doen (spelletjes, rivier, wandelen, vogels kijken, paardrijden) en ergens tussen half tien en half elf eten (paar keer heerlijk vlees van de asado (BBQ)). Na het eten vaak meteen naar bed, meestal alle vier tegelijk.

Er was weinig elektriciteit (zonnepanelen en soms de generator) en geen internet, dus de computer is weinig aan geweest. Ook weinig water, dat wordt opgepompt uit de rivier naar vaten op het dak. Wassen deden we dus in de rivier. Drinkwater komt wat stroomopwaarts uit dezelfde rivier; prima te drinken. Alle voedsel wordt aangevoerd (vaak met de taxi's die de gasten halen en brengen), met uitzondering van het rundvlees, dat komt van eigen koeien (zoals we zelf hebben zien gebeuren).

De Estancia is deels boerderij en deels gastenverblijf; ik weet niet waar de meeste inkomsten vandaan komen. Er is ruimte voor zo'n tien gasten denk ik, deels in kleine slaapzalen met stapelbedden (het is ook een international youth hostel). In een apart gebouw kunnen nog drie tot vier 'wooffers' slapen, backpackers die voor kost en inwoning op de Estancia kunnen werken (WWOOF). Er zijn paarden (we hebben er zo'n vijftien gezien), koeien (zo'n twintig gezien, maar er zijn er vast meer; ik lees net op de WOOFF-website dat de Estancia vooral koeien fokt, ze hebben er bijna honderd), geiten (met van die lange hangende oren), konijnen (grote witte, in sneue gazen kooien), een paar kippen, een poes en een hond (India, een golden retriever). De paarden en koeien zitten een deel van de tijd in een omheining op het erf, maar ze mogen soms ook dagen achtereen rondzwerven. De paarden komen wel weer terug als ze geroepen worden, al moet men daarvoor vaak ver van huis gaan roepen, de koeien moeten opgedreven worden. Ook de geiten mogen los, meestal aan het eind van de dag en ze komen na een paar uurtjes zelf weer terug. Ik weet niet hoeveel terrein de Estancia heeft, overal zijn draadafrasteringen en ik weet niet waar het land van de buren begint. De toegangsweg gaat, na het hek met het naambord erop, nog twee heuveltjes over voordat je bij het erf bent, dus klein zal het terrein vast niet zijn.

Zoals wellicht al blijkt uit bovenstaande hebben we niet erg veel informatie gekregen over de Estancia; de eigenaresse (Virginia) en de belangrijkste medewerker (Daniël, hij deed al het werk met de paarden en koeien) spraken beide vrijwel geen Engels. We hebben nog wel wat informatie van enkele gasten gekregen (een drietal uit Buenos Aires, vrienden van Virginia) en van twee Wooffers (Louisa uit Duitsland en Joe uit de VS), maar die laatste twee wisten zelf ook nog niet zoveel, ze waren er zelf ook pas enkele dagen. Ik heb net de website van de Estancia weer even bekeken en die schetst een erg rooskleurig beeld, alsof er erg veel georganiseerd wordt. Daar hebben we niet veel van gemerkt. Maar dat betekent zeker niet dat we te weinig gedaan hebben, voor ons was dit prima!

Tot zover het verhaal dat ik een paar dagen geleden op de Estancia al deels heb geschreven (totdat de batterij van de laptop op was). Het is nu de avond van 6 januari en we zijn weer in Córdoba, een dag eerder dan gepland. Want, ik durf het haast niet te zeggen, we moesten naar een ziekenhuis... Gister is Simon uit de klimboom gevallen (op een foto staat een eerdere meer succesvolle klimactie) en ja hoor, weer een arm gebroken. Weer, net als één van zijn eerdere breuken en die van Bastiaan, een twijgbreuk (green-stick-fracture, tallo verde in het Spaans weten we nu). Dat is een breuk waarbij het bot niet echt kapot is gegaan, maar is gebogen (kan bij nog jonge botten); heelt in twee tot drie weken. Net als Bastiaan ook twee weken gips, dus vlak voor we naar Bolivia gaan, kan het er weer af. Gister en vannacht had hij wel wat pijn, maar vandaag al weinig last meer. Maar wat ben ik blij dat ik de sling heb meegenomen...

Het ziekenhuis in La Falda (de dichtstbijzijnde grote plaats) kende ik al. Ik ben er op oudjaarsdag al met Bastiaan geweest om zijn gips te laten verwijderen. Het is eigenlijk een soort privé kliniek; de 31ste was het public hospital namelijk gesloten voor alles behalve noodgevallen en kwamen we hier terecht. Hier moeten we wel iets betalen, in het public hospital hoeft dat niet (zoals we in Buenos Aires al hadden gemerkt). Maar erg veel kostte het niet en we zijn goed verzekerd. Erg apart was dat we, toen was bevestigd dat het een twijgbreuk was, een boodschappenlijstje voor de gipsmaterialen kregen die we zelf moesten gaan halen bij een apotheek. Henk is langs drie apotheken geweest en had toen nog niet alles (twee waren gesloten). Gelukkig had de kliniek de ontbrekende materialen toch wel in huis. En dus zitten we weer met een gipsarm. Ik hoop toch dat we aan het eind van onze reis meer tijd zónder gipsarmen hebben gehad dan met...

Ik heb vanavond de foto's van de afgelopen dagen gesorteerd en online gezet en ga nu slapen. De foto's vertellen al het grootste deel van het verhaal; eventuele ontbrekende zaken volgen waarschijnlijk morgen!

 

Vertrek uit Cordoba
Zaterdag 8 januari 2011. Cordoba, Argentinië.

Even een heel kort berichtje. We staan op het punt de hotelkamer te verlaten, we zullen een middag in Córdoba doorbrengen en dan vanavond om zeven uur met de bus naar Salta vertrekken. We waren nog van plan om het verhaal over de Estancia wat aan te vullen en nog video's te plaatsen, maar dat wordt 'm niet meer. Gisteravond allebei vroeg naar bed, we waren wat min met hoofdpijn en maaggerommel, maar gelukkig valt het vandaag weer mee.

Er staan al wel redelijk wat filmpjes op Youtube. Zoek op 'metdejongens Buenos Aires', ik denk dat ze dan wel te vinden zijn. Onze gebruikersnaam op Youtube is ook 'metdejongens'. In ieder geval staan er de laatste filmpjes uit Buenos Aires en ook al een paar van de Estancia. Ik vermoed dat we in Salta wat minder makkelijk zullen kunnen internetten, maar ik hoop dat het wel een keertje lukt om nog wat te laten horen.

Terugblik op Cordoba en Estancia
Zondag 9 januari 2011. Salta, Argentinië.

Zo, we zijn in Salta! Zit op dit moment aan een lekker grote tafel met achter me, in de woonkamer, de jongens (bijna) in slaap. Henk slaapt in de afzonderlijke slaapkamer met een dubbel bed rechts van me, links is de open deur naar buiten waar het nu (even) niet meer regent. Vanochtend hier aangekomen rond 10:30, warm ontvangen door Letty Willemse, de eigenaresse van het terrein en de cabaña waar we de komende acht dagen zullen blijven. Het huisje is veel ruimer dan ik op basis van de foto's had verwacht. Het is een oude meubelwerkplaats die nu is omgebouwd tot slaapkamer, met daaromheen, later aangebouwd, de rest van het huis met woonkamer, keuken, badkamer en eetkamer. Van veel gemakken voorzien, alleen internet ontbreekt. We zullen dus wel regelmatig een stukje schrijven, maar dit niet elke keer kunnen plaatsen; daarvoor moeten we wachten tot we in een café zijn met wifi. Dit zal dus een lang verhaal worden denk ik, met verslagen van meerdere dagen.

Córdoba
Eerst even terug naar de Córdoba en de reis. Gister (zaterdag) hebben we in alle rust ingepakt en hebben de video's en het laatste stukje tekst online gezet. Rond 12.00 uur het hotel verlaten; bagage bleef achter in de eetzaal (waar we het om 18.00 uur weer hebben opgehaald) zodat wij met weinig bagage nog even wat konden doen. Stadscentrum hoefde niet meer, dat hadden we eergisteren al gezien: aardig centraal plein met fontein en meneer op een paard, mooie kathedraal, gezellig en rommelig winkelgebied en verder, tja, gewoon een stad. heb een nieuw horloge gekocht (de vorige is al kwijt, verloren tijdens een goeie galop bij het paardrijden...). De jongens mochten bij een stalletje wat prul-speelgoed uitzoeken (waar ze erg blij mee waren) en we hebben wat tostados gegeten (heerlijke ham-kaas-tosti's met erg dun, geroosterd brood) op een terrasje waar we droog konden zitten. Hele dag regen namelijk, voor het eerst de regenjassen gebruikt.

De grote kathedralen zijn hier trouwens anders dan wat wij er met onze Europese ogen van verwachten: ze zijn vrij laag en erg massief, Córdoba is daarvan een mooi voorbeeld. Die in Buenos Aires (aan het Plaza del Mayo) is weer anders, die heeft een grote zuilengalerij ervoor, iets waardoor ik eerst niet eens zag dat het een kerk was, dat verwacht ik bij een beurs of een overheidsgebouw. Maar duidelijk een katholieke kerk als je binnenkomt. Nu zelfs nog met kerststallen!

Maar goed, zaterdag dus niet meer naar het centrum, maar naar een park in de buurt van het hotel (en het busstation) waar ook de dierentuin bleek te zijn. Prima vermaak voor de jongens en voor ons ook best weer leuk. Met een zeeleeuwenshow en een treintje, hamburger + broodjes vlees + friet en een ijsje als uitsmijter hebben we ons prima vermaakt. Heerlijk schepijs hier in Argentinië trouwens, veel 'dulce de leche' combinaties, maar ook lekker fruit en erg goed chocolade-ijs; vinden de jongens ook. Dulce de leche lijken ze hier overal bij en over te doen, iig als broodbeleg en over toetjes. Het is een karamelachtige substantie gemaakt van ingekookte gezoete melk. Vooral Simon kan er geen genoeg van krijgen!

Zaterdag om 18.00 uur terug in het hotel voor de bagage en door naar het busstation. Het hotel hadden we overigens de eerste keer in Córdoba al uitgezocht en gereserveerd (28 december, onderweg naar de Estancia). Het was toen de tweede die we bekeken, met als belangrijkste criteria de nabijheid bij het busstation (10 min. lopen) en wifi. De airco was ook prettig. Beviel redelijk, prima kamer met (net) voldoende ruimte, maar wel vrij benauwd. Klein raampje dat uitkeek op binnenplaats en alleen door de kamerdeur open te zetten was ventilatie mogelijk. Maar ach, prima voor twee nachten.

Estancia
Dat was dus Córdoba. Nu nog even terug naar de Estancia. Daar de 28ste aangekomen na een lange reis. Eerst de nachtbus die om ongeveer 21.45 uur vertrok uit Buenos Aires. Meteen de jongens pyjama's aangetrokken en gaan liggen. Stoelen konden bijna plat en met beide een zoon op onze buik hebben we allemaal redelijk geslapen. Voor de zekerheid een wekker gezet om 6.00 uur, we zouden om 6.30 aankomen. Om 5.30 stopte de bus en gingen alle lichten aan: ‘CÓRDOBA!’. Wat? Nu al? Graaien naar tassen, schoenen, truien, dekentjes, kussentjes en jongens en snel de bus uit. Laatste check, niets vergeten! En de bus vertrekt meteen naar de volgende bestemming. Lekker is dat, een uur te vroeg aankomen. Vooral Simon érg chagrijnig; Bastiaan is meteen weer zijn vrolijke, drukke en ondeugende zelf. Zucht...

Eerst maar even uitpuffen, naar de wc, koffers in een locker gepropt en een ontbijtje halen: zoete broodjes, thee en zumo de naranja. Daarna kaartjes gekocht voor de nachtbus naar Salta (is dat maar vast klaar) en een stadsplattegrond en hotellijst gehaald. Even naar buiten voor het uitzoeken van het hotel en daarna snel weer terug naar de busterminal, want we willen door naar de Estancia. Uiteindelijk al om 8.50 uur met een volgende bus naar La Falda en daar twee uur later aangekomen (weer even lekker geslapen). Vanuit Córdoba had ik al vanuit een telefoonzaakje (die zie je hier veel, met allemaal privé hokjes en je betaalt achteraf bij een balie) gebeld naar de mobiele nummers van de Estancia en ingesproken dat we daar om 10.30 uur zouden aankomen.

Het bericht was overgekomen, want Virginia stond ons op te wachten op het station en bracht ons meteen naar een taxi voor het laatste deel van de reis (ze bleef zelf nog in de stad voor boodschappen). De taxirit was nog even heftig, met een erg hobbelige slingerweg die erg mooi over de bergrug ging, maar die wat teveel was voor de magen van eerst Bastiaan en daarna Simon. We waren erop voorbereid, dus hadden spuugzakjes bij de hand. En gelukkig had de achterbank gladde bekleding... Toen ik met Bastiaan de 31ste op en neer moest naar La Falda, waren we trouwens nog beter voorbereid met een kwart pil Primatour; hij sliep er prima op en alles is binnengebleven. De laatste keer dat we de rit maakten, werkte dat voor Bastiaan weer prima, voor Simon helaas niet, maar hij werd steeds bedrevener met de spuugzakjes; ahum.

Over de dagelijkse gang van zaken op de Estancia heb ik al wat geschreven, dus nu nog even wat bijzonderheden en uitschieters in de dagelijkse routine.
* Allereerst het paardrijden natuurlijk! Simon heeft een half uurtje les gehad, alleen op een groot paard! Helaas zijn zijn benen nog wat te kort om door het paard gezien te worden als een serieuze berijder, dus zodra het werd losgelaten, stond het stil. Maar Simon weet nu wel hoe je een Argentijns paard naar links en naar rechts moet laten gaan en hoe je moet stoppen. Met de teugels in één hand en de andere aan het zadel en vooral geen abrupte bewegingen maken. Voor mij ook even goed om te zien, toch wel heel anders dan de dressuurpaarden die ik in Nederland 'gewend' ben (meer dan tien jaar geleden...). Later hebben we alle vier gereden, de jongens bij ons voor op het zadel. Een rustige rit bijna alleen maar in stap, prima te doen en de jongens vonden het erg leuk. Over een heuvelruggetje langs twee rotspunten die we vanuit de Estancia zien. Deels over karrensporen, maar ook een stuk kris kras door de struiken. Lange broeken waren essentieel; ik heb zelfs daarmee nog een keer een doorn uit mijn knie moeten peuteren. De gaucho's die met de paarden werken om de koeien te drijven hebben niet voor niets grote leren kappen voor hun benen! Ik mocht later ook nog een keer alleen mee op een iets minder rustige rit, lekker draven en galopperen. Horloge en zakdoek verloren, maar die laatste nog teruggevonden!

* Tweede hoogtepunt was (voor mij) het vogelen. Als de jongens 's middags sliepen en Henk lekker zijn boek ging lezen (de e-reader is handig, alleen jammer dat we niet tegelijk kunnen lezen), kon ik een paar uurtjes de hort op met verrekijker en vogelboek. Daar word ik erg blij van ;-) Bijna elke dag nieuwe soorten gezien, in totaal 30 nieuwe soorten. Vlak voor huis een nestelende Narrow-billed Woodcreeper en overal schreeuwende Monk Parakeets. In de buurt een boom met twee soorten gieren (Black en Turkey) én een andere grote roofvogel, de Crested Caraca. Mjammie.

* Nog een hoogtepunt: het vlees van de asado. Je moet er even op wachten, maar dan heb je ook wat. Heerlijk rundvlees, goed gekruide kip en lekker worstjes, waaronder heerlijke bloedworst (vind ik tenminste); ze noemen hier alle worst trouwens chorizo, maar het is iets totaal anders dan wat wij daaronder verstaan. Simon vond vooral het vuur (maken) erg leuk; we hebben al een bladzijde in een notitieblokje moeten reserveren voor zijn plannen voor een verjaardagsfeest, want we mogen niet vergeten dat hij op zijn feestje een vuurtje wil stoken én wil BBQ-en. Nee mama, geen asado, dat moet maar op het grote mensenfeestje, ik wil een gewone BBQ.

* En tja, voor een asado heb je natuurlijk ook vlees nodig en dat wordt hier gewoon uit de kudde getrokken en geslacht achter een rij boompjes... De gaucho's vingen met een lasso een onvolwassen stiertje uit de kudde koeien in de omheining op het erf. Ze sleepten hem (erg ruw in mijn ogen) naast een paard mee naar de slachtplek. We hadden het niet meteen door, maar toen de mannen daar maar bezig bleven en we ze met een bijl en messen langs zagen komen, ging ons een licht op. Ik ben (in mijn eentje) toch maar even gaan kijken en zag hoe ze hem doodden met een klap op zijn kop van de botte kant van de bijl en daarna een mes in zijn hals. Ging vrij snel, maar het getrek en gedoe dat eraan voorafging leek me wat onnodig ruw. Na de slacht werd hij op zijn rug gelegd en vanaf de buik gevild. Toen de buik klaar was, hebben ze 'm aan de achterpoten omhooggetrokken aan een boomtak zodat ze de ingewanden eruit konden halen (wat een enorme berg!) en ook de rug konden villen. Toen de kop eraf en daarna een nacht laten hangen om het de volgende dag in stukken te verdelen. De jongens hebben met het villen en ophijsen meegekeken. Bastiaan leek het niet echt door te hebben, maar Simon heeft nog wel wat vragen gesteld, bijvoorbeeld waarom een dier dat nog niet oud was, toch al dood moest. Maar een paar dagen later hoorde je hem er al niet meer over; benieuwd of het nog weer een keer terugkomt.

* De rivier was natuurlijk ook leuk, bijna elke dag even geweest (niet te lang i.v.m. sterke zon). Na regenbuien was er duidelijk veel meer water (dammetje was dan overstroomd), maar dat zakte vaak ook weer binnen een dag. Jongens hebben lekker 'gezwommen' in het voor ons maximaal heuphoge water en met zand en water gespeeld.

* Voor Simon waren er de eerste paar dagen een paar vriendjes, Kevin en Brandon, zonen van Daniël, de medewerker op de Estancia die zich bezig hield met de paarden en koeien (de opper-gaucho). Ze waren zeven of acht jaar en namen Simon mooi op sleeptouw: met karren rennen, in de boom klimmen, tikkertje. Taal was wel een barrière, Simon stopt met praten als hij merkt dat anderen hem niet verstaan en gaat dan dingen uitbeelden. Gelukkig praatten die jongens gewoon door en deed hij dat uiteindelijk ook; ze hebben zich prima met elkaar vermaakt. Ook heeft Simon plezier gehad met Joe, één van de wwoofers, een Amerikaan. Simon heeft hem geholpen met van alles en nog wat (kalfje voeren, hout halen, vuur maken), en Simon sprak Nederlands tegen hem. Henk heeft Joe gevraagd Spaans terug te praten. Simon spreekt toch geen Engels, en zo pikt hij nog wat Spaanse woordjes op. Hij vindt het duidelijk wel erg leuk om mensen tegen te komen die Nederlands praten. Hij zei vandaag tegen Letty (in Salta) dat het sneu was dat zij niet in NL woont dat ze dan niet altijd Nederlands kan praten...

* O ja, de 31ste ben ik met Bastiaan naar La Falda gegaan voor zijn gips, ben daarbij erg geholpen door de taxichauffeur die bij de ziekenhuizen uitlegde wat er moest gebeuren. Onze kennis van het Spaans is vooral op de Estancia wel wat uitgebreid, maar het blijft zoeken naar woorden en handen- en voetenwerk. Gelukkig lukt alles tot nu toe prima, soms met wat hulp en men waardeert het erg dat we het proberen.

* Oud en nieuw op de Estancia was aangekondigd als een groot feest, maar dat hield vooral in dat we buiten gingen eten aan een lange tafel en dat er speciaal vlees op tafel kwam: cabrito. Dat was waarschijnlijk een jonge geit, maar cabrito wordt ook gebruikt voor een kalf werd ons verteld. Als toetje een speciaal gevuld zoet brood en andere zoetigheid, mmm. We aten met zeventien mensen aan de tafel. De jongens hebben de jaarwisseling net niet meegemaakt, ze wilden toch wel graag naar bed. De jaarwisseling zelf was vergelijkbaar met hoe we het in NL doen: champagne (of cider), iedereen kussen en Feliz Año! Aan de horizon boven de bergen waren duidelijke lichtflitsen te zien van de omringende stadjes en we hoorden ook wat gerommel. Verder een ongelofelijk mooie sterrenhemel met een duidelijke Melkweg, het Zuiderkruis, Orion op z'n zij en een heldere Jupiter die net onder ging.

 

Regenseizoen
Maandag 10 januari 2011. Salta, Argentinië.

We hebben net het ontbijt op (weer even lekker met muesli en cornflakes) en gaan zo meteen naar het centrum. We hopen daar dit verhaal te kunnen plaatsen en de paar nieuwe foto's online te zetten. Hopelijk gaat het ook niet te hard regenen (het is nu droog) zodat we in de kabelbaan kunnen die naar een topje gaat (en die de jongens al gezien hebben, daar móeten we dus in). Het klimaat is hier dus even anders dan we tot nu toe gewend waren, we zitten duidelijk een heel stuk noordelijker. Het is erg groen en het regenseizoen is eind december begonnen. Het schijnt niet élke dag te regenen. We zullen zien. Regenjassen maar weer mee!

In Salto en Vaqueros
Woensdag 12 januari 2011. Vaqueros, Argentinië.

Ons vorige verhaal eindigde in Salta. We waren daar aangekomen, hebben ontbeten en waren naar een internetcafé gegaan om de foto's en het verhaal te uploaden. Daarna hebben we door de stad gewandeld en zijn we naar de gondel gegaan. De gondel gaat naar een berg in de buurt, waar je een mooi uitzicht over de omgeving hebt. Hoewel je ook een enkeltje kunt kopen (met de gondel naar boven en dan lopend weer terug), gingen wij toch maar voor een retour. Het weer was wisselvallig, en ik weet niet of de jongens een bergwandeling van twee uur aankunnen.

In ons huisje in Vaqueros is geen internet. Dat betekent dat we dus niet online onze weblog kunnen bijwerken en onze mail kunnen lezen. Dat moet dus offline; eerst naar Salta om de laatste mailtjes op te halen. Dan 's avonds de mailtjes lezen en beantwoorden, en de volgende dag weer naar Salta om de mailtjes echt te versturen. Omdat er ook geen televisie is, hebben we nu de tijd om eens rustig de mailbox te verwerken.

De jongens liggen op bed (in de woonkamer) en ik ben achter de computer gekropen. We hebben koptelefoontjes meegenomen, dus ik kan nu luisteren naar de muziek die we hebben meegenomen van huis. Nu luister ik naar Alison Moyet, de singles collection, muziek van mijn generatie zeg maar. Na het bijwerken van de mailbox, wil ik nog even kijken of ik streaming DivX kan maken (een manier om filmpjes op internet te tonen), en daarna nog maar even een spelletje bubbleshooter. Even wat anders. Omdat er geen televisie is, en Karen vroeg naar bed gegaan is, heb ik maar een filmpje gekeken. We hebben een paar films op de computer meegenomen, en dat komt nu goed van pas.

Op het veld naar het huis van de eigenaar staat een perenboom. De peren zijn rijp en liggen op de grond. Ze smaken goed, en er wordt verder niks me gedaan. Simon en ik hebben ze (de goede) opgeraapt en er perenmoes van gemaakt. Heerlijk, maar de pan was wel snel leeg. De volgende dag nog maar wat peren geraapt, en de laatste uit de boom gehaald. Simon vindt het leuk om te helpen; de peren rapen en in een schaal doen. En verder de geschilde peren in kleine stukjes snijden en in de pan doen. We hebben een extra grote portie perenmoes gemaakt, en Letty ook maar een deel gegeven.

In ons huis staan twee kleine houtkachels. Het is niet echt koud, maar het is leuk om een vuurtje te stoken, dus ik heb bij Letty wat hout gevraagd. Ze liet ons een stapel zien waar we wat vanaf mochten halen. Bij Letty worden meubels gemaakt van hardhout, dus er zijn restjes genoeg. Het hout was alleen nog wel een beetje nat van de regen, dus hebben we de stukjes in de zon te drogen gelegd. Later op de avond een vuur gestookt; maar dat was een drama. Het wilde niet branden, en ik had allemaal rook en as in huis. Ik denk dat het hout toch nog te nat is, dus ik ga het later nog maar eens proberen. Ondertussen heb ik al wat oud barbecuehout gevonden. Hout wat al een keer gebrand heeft, maar uitgemaakt is. Misschien gaat het daarmee beter.

Ons huis ligt een half uur rijden met de bus van de stad. We gebruiken de bus dan ook vaak; het kost ook weinig; anderhalve peso, omgerekend dertig cent. Daarvoor mag je zover rijden als je wilt. Je kunt met geld betalen, maar Letty heeft een paar chipkaarten die we kunnen opladen, en in de bus kunnen gebruiken. Een soort OV-Chipkaart, maar dan een die wel gewoon werkt. Je hoeft alleen bij de ingang je kaart voor de lezer te houden voor een rit. En ben je met meer mensen dan houd je de kaart gewoon meerdere keren voor de lezer. Daar kunnen ze in Nederland nog iets van leren.

Toen we in Vaqueros aankwamen regende het veel, en de dagen erna hebben we ook regenbuien gehad. Gelukkig is het weer nu beter geworden, en hadden we vandaag een dag zonder een druppel regen. In de middag zijn we binnen gebleven, in de zon is het veel te warm. Aan het eind van de middag zijn we nog even naar een speeltuin in de buurt geweest. Karen was ondertussen naar een vogelpark in de buurt, om van de omgeving en de vogels te genieten.

Morgen gaan we een auto huren, en dan willen we proberen om iets verder weg te gaan kijken. Maar ik denk niet al te ver weg; in de nabijheid is ook veel moois, en we willen met de jongens ook niet hele lange autotochten gaan maken.

Dag Salto, hallo Tilcara!
Dinsdag 18 januari 2011. Tilcara, Argentinië.

Na Henk’s vorige verhaal hebben we nog vier dagen in en om Salta doorgebracht. Ik ben zelf het grootste deel van de tijd helaas niet helemaal lekker geweest, heb de tweede dag in Salta zelfs grotendeels in bed doorgebracht en had tijdens de middag vogels kijken voor de zekerheid een rol wc-papier mee (gelukkig niet nodig gehad). Maar het is van binnen nog niet in orde. Geen vreselijke last, maar net niet lekker. Nu, in Talcara, blijkt dat ik (ook) blaasontsteking heb; bij het ziekenhuis werd mijn vermoeden na twee uur wachten bevestigd en heb ik een antibiotica kuurtje voor vijf dagen gekregen. Gelukkig vrij weinig last van.

Vogels kijken was weer leuk. Het was bij San Lorenzo, een dorp in de buurt van Salta, ten westen, tegen de heuvels aan. Ben rondgeleid door een afgesloten natuurgebiedje door een lokale gids, Paolo. Helaas kon ook hij de moeilijke soorten (tyrannulets, spinetails) niet op naam brengen, hij beaamde dat ze muy dificil waren. De tijd van de dag was ook vrij beroerd (heetste deel van de middag), maar ik heb toch wat nieuwe soorten gezien. Heb laatst mijn digitale vogellijst weer eens bijgewerkt en ik heb nu al 77 nieuwe soorten. Niet onaardig voor iemand die vrij weinig tijd heeft en geen mogelijkheid om de écht vogelrijke plekken op te zoeken. En het blijft leuk om, zodra we ergens een beetje buiten zijn, met kijker en vogelgids rond te lopen en te speuren.

Het vogelen is voor mij trouwens één van de dingen die deze reis toch de moeite waard maken. Inderdaad, ik zeg ‘toch’. Want we twijfelen soms allebei wel een beetje, is dit echt de moeite waard? Het reizen met de jongens die erg veel aandacht eisen, zorgt er namelijk voor dat we weinig dingen kunnen gaan bekijken en niet ver weg kunnen. Dus de lol moet uit andere zaken komen. We hebben allebei soms momenten waarop we echt even bewust moeten bedenken dat het bijzonder is dat we hier zijn! Dat we het eten hier gewoon beginnen te vinden, dat we weten hoe de natuur er hier uit ziet, dat we snappen hoe de metro's en bussen werken, dat we beginnen door te krijgen wat er in de winkels te koop is. En dat we lekker buiten kunnen zijn, boeken lezen, in een mooie omgeving zijn, geen tv kijken en natuurlijk tijd hebben om met de jongens door te brengen. Want al is het soms een opgave om ze bezig te houden en is het soms ook erg vermoeiend (als ze alles willen wat wij niet willen en andersom), natuurlijk is het ook heerlijk om tijd voor ze te hebben en van ze te genieten. Om ze te zien spelen (in Salta nog een boomhut ontdekt!), om spelletjes met Simon te doen, te dollen met Bastiaan en te zien hoe zij zich hier toch ook wel prima vermaken! Ze praten beide nog wel regelmatig over de kinderen van de crèche en van school, die missen ze duidelijk wel, al wordt het langzaam minder. Dat is fijn, dan brengen we ze er straks in maart weer met een gerust hart naar toe.

Ondertussen gaan we dus lekker door met deze reis en genieten van de kleine bijzonderheden die we zien en meemaken. We zijn nu vooral erg benieuwd naar de bergen en naar Bolivia!

Maar goed, ik was bezig met het verhaal over de laatste dagen in Salta. Donderdag en vrijdag hebben we een auto gehuurd, een Volkswagen Gol. Nee, geen f erachter. Donderdag zijn we eerst boodschappen gaan doen in een groot winkelcentrum. Daar bleek ook een ‘Neverland’ te zijn, een indoor pretpark zoals we ook al in Buenos Aires hadden gevonden. Je betaalt daar alles met een kaartje waar je vooraf wat geld op zet. Paar spelletjes gedaan (krokodillen slaan is leuk) en de jongens hebben even gespeeld in een kruipdoor-sluipdoor-speeltuintje met ballenbakken. Toen naar de Carrefour voor nog wat proviand en eerst maar weer naar huis om te lunchen.

Voor de middagtocht hebben we wat adviezen gekregen van Letty en van Alex. Alex en Rijkje komen uit de Randstad en runnen samen sinds een jaar of vijf een B&B (Casa Hernández) in San Lorenzo, het dorp waar ik ook ben gaan vogelen. Oorspronkelijk wilden we in hun B&B overnachten, maar zij zaten al vol en gelukkig hadden we toen ook al contact met Letty. Alex en Rijkje hebben het een en ander voor ons geregeld, zoals die gids en later ook het paardrijden. Net als Letty erg aardige mensen die het geen enkel probleem vinden om tijd voor ons te maken, geweldig! Alex komt drie dagen per week naar Letty omdat zij samen een tuincentrum aan het opzetten zijn in de grote achtertuin van Letty. Zou over ruim een jaar klaar moeten zijn, ben benieuwd!

Ik was bij de adviezen over mogelijke autoritjes rondom Salta. Meest interessant zijn de routes die ten zuiden van Salta door de bergen en naar de wijngebieden gaan, ritten van vier of meer uur. Enkele uren rijden zien we echter niet zitten met de jongens en we hebben ook geen zin om nog ergens anders te gaan overnachten. Dus we moeten een kort rondje vinden. Dan is het volgens onze adviseurs het meest interessant om even ten noorden van Vaqueros naar La Caldera te gaan, en een rondje ten zuiden van Salta te maken door de Valle de Lerma met enkele dorpjes (totaal zo’n zeventig kilometer).

Dus eerst naar het noorden. Beetje bochtige weg, maar Bastiaan slaapt al snel prima op de Primatour (goeie naam hebben ze dat spul gegeven). Bij La Caldera is een hoog Christusbeeld waar wat Argentijnen aan het picknicken zijn. Niet erg bijzonder, maar Simon vond het leuk om even met mij naar beneden te lopen waar Henk ons weer oppikte. Dezelfde weg terug, weer langs de rivier waar we nog even hebben gezocht naar een zwemplekje. Maar toen we er één vonden, had Simon meer zin in slapen.

Met twee slapende jongens meteen door naar het zuiden. Dwars door de stad en daarna door de dorpjes aan de westkant van de vlakte van Salta. In het laatste dorpje een parrillada opgezocht voor een lekker stukje vlees en wat frietjes. Was leuk om even wat van het landschap te zien en in de dorpjes hadden we het idee dat ze er erg weinig toeristen zien. In het donker naar huis gereden.

Vrijdagochtend vroeg op, want we moesten om negen uur in San Lorenzo zijn waar paarden voor ons waren geregeld. Die werden door José naar de B&B van Alex en Rijkje gebracht. Eén paard voor hem en drie voor ons: Simon mocht alleen! We zijn hun straat uitgelopen, door de rivier gegaan en daarna de helling op naar een grasvlakte waarvandaan we een mooi uitzicht over de bergen en een dalletje hadden. In totaal anderhalf uur gereden, toen hadden de jongens het ook wel gezien. Alles rustig in stap, waarbij vooral Henks paard soms wat té rustig liep en met een klap op zijn billen aangespoord moest worden. Maar was leuk om te doen!

Na het paardrijden gingen we naar de Quebrada de San Lorenzo, een kloof met een riviertje. Ook weer een erg populaire picknickplek voor Argentijnen. Er zijn wat eettentjes (lekkere empanada's!) en wat stalletjes met artesánia, mooie kleurige indianenspullen. We kopen nog niks, dat komt in Bolivia wel. Ik had nog wel wat willen wandelen daar, maar de jongens waren gaar (en dus erg vervelend). We gingen daarom maar terug naar huis ook omdat we de jongens hebben beloofd om later op de middag weer naar Neverland en naar McDonalds te gaan. Dat laatste vooral vanwege het speeltuintje dat ze er hebben. Maar de frietjes waren ook lekker.

We hadden nog het plan om 's avonds laat naar een peña in de stad te gaan, een restaurant met live (folk)muziek. Letty wilde wel oppassen. Maar uiteindelijk was het toch al weer laat voordat we terug naar huis gingen en waren we beide moe, dus dat plan hebben we laten varen. Op de valreep dus nog even pizza voor ons gehaald (die zijn hier heerlijk!) en niet te laat naar bed.

Zaterdagochtend weer de stad in, eerst de auto terugbrengen en daarna naar het MAAM-museum. Daar eerst koffie en sinaasappelsap gedronken. De jongens vonden de persmachine erg fascinerend en het personeel vond het geen probleem om ze toe te laten achter de toonbank.

Daarna het museum in. Want daar is een échte mummie! Het museum blijkt speciaal opgezet te zijn voor drie gemummificeerde kinderen die gevonden zijn op de top van een hoge vulkaan op de grens met Chili. Door de lage luchtdruk, de droogte en het feit dat ze vrij diep lagen, zijn ze perfect bewaard gebleven. Er is altijd één van de drie tentoongesteld, deze keer een meisje van een jaar of zes. Het zijn Inca's en ze zijn ergens in de zestiende eeuw geofferd door hun volk om de goden gunstig te stemmen. Ze waren van adel en het was een eer om geofferd te worden; ze zijn dan ook begraven met erg veel waardevolle zaken. Veel mooie stoffen, kleine beeldjes, popjes, aardewerk. Alles is in perfecte staat. Het geeft een bijzondere blik in de Inca cultuur. We mochten helaas geen foto's maken. Ik dacht dat foto's van foto's wellicht wel mochten, maar na mijn foto van de sandaaltjes werd ik op mijn schouder getikt door een bewaker. Nee dus.

We hadden de jongens verteld wat ze zouden gaan zien, dat er een dood meisje was, maar dat het net leek alsof ze nog leefde. Dat wilden ze zeker wel zien! Toen we uiteindelijk in de schaars verlichte en koude kamer met het meisje waren, leken ze het echter nauwelijks door te hebben. Het leek ook meer een pop dan een echt kind en ze waren snel hun belangstelling kwijt. Ik vond het echter wel indrukwekkend, zo'n meisje met bolle wangen dat ineengedoken onder haar poncho zit, alsof ze elk moment zou kunnen opstaan en weglopen. Bijzonder....

Na het museum even pizza gegeten met vier verschillende smaken. Simon heeft het maakproces nauwlettend gevolgd bij de kok die het wel leuk vond dat hij kwam kijken. Toen lopend naar het busstation om een kaartje te kopen voor de rit naar Tilcara. De meeste bussen blijken 's nachts te rijden, maar voor een rit van slechts vier uur is dat niet handig. Uiteindelijk in alle drukte toch één met een ochtendbus gevonden. Inmiddels was het alweer laat in de middag en hebben we na lang vergeefs wachten op de bus naar Vaqueros maar een taxi naar huis genomen. Wel zo makkelijk en het scheelt een half uur lopen! Thuis nog wat bieflapjes gebakken en aardappelpuree met groene bollen gemaakt (mengelmoes tussen courgette en pompoen). En natuurlijk weer wat van Henk en Simons overheerlijke perenmoes.

Zondag hadden we eerst het plan om 's middags naar het aangeraden marktje in de stad te gaan, maar we hadden weinig puf meer om de jongens weer op sleeptouw te nemen naar iets wat voor hen minder interessant is. Dus lekker thuis gebleven en gespeeld in de boomhut. Eind vd middag nog via de achterweg (een onverhard pad) naar de hoofdweg gelopen voor wat laatste ingrediënten voor het avondeten (dat werd pasta met worstjes ipv pasta met gehakt, op zondag is het supermarktje beperkt geopend). Ook weer even een ijsje (jongens weer helemaal blij) en weer langzaam teruggewandeld. Na het eten nog even biertje gedronken met Letty en uiteindelijk de koffers maar ingepakt. Want maandag reizen we verder!

Het is inmiddels dinsdag 18 januari en al bijna zeven uur en we willen dit verhaal en de foto's zometeen in het dorp in een internetcafé gaan plaatsen. De wifi hier in het ho(s)tel is vandaag stuk gegaan, hopelijk morgen beter.

Tilcara en de reis naar La Quiaca
Donderdag 20 januari 2011. La Quiaca, Argentinië.

Maandag zijn we zoals gezegd verkast van Salta naar Tilcara, een kleine tweehonderd kilometer naar het noorden. Het kost vier uur met de bus om er te komen, de bus rijdt een klein beetje om, via General Güemes en Jujuy. We zijn met een taxi vanuit Vaqueros naar het busstation gegaan en moesten daar nog vrij lang wachten, deels al in de bus, in vrij krappe stoelen met de jongens op schoot. Wij erg prikkelbaar en de jongens verveeld met als gevolg een vervelende machtsstrijd in de bus, met sssstt roepende mensen, huilende en schreeuwende jongens en geërgerde opmerkingen van ons.

Snoepjes en verhaaltjes hielpen steeds maar even en de mp3-speler bleek niet te werken... Niet leuk allemaal, moet een volgende keer anders! Duurde ongeveer een uur, toen viel Bastiaan in slaap en Simon uiteindelijk ook, pffff. Daarna konden wij lekker van het steeds mooier wordende uitzicht genieten. De mist en wolken trokken op en we bleken door een prachtige kloof te rijden, de Quebrada de Humahuaca. Terecht één van de belangrijke toeristische bestemmingen van Argentinië. We stopten nog een keer in Purmamarca, een dorp waar de veelkleurige heuvels van de kloof erg mooi zichtbaar zijn (ook vanuit de bus).

Onze bestemming, Tilcara, ligt ook erg mooi tussen de grillige rotsen. Totaal anders dan wat we tot nu toe hebben gezien, veel droger (en stoffiger, vaak ogen dicht tegen de zand-wervelwindjes op straat). Een klein dorp, alles is makkelijk beloopbaar. Het hostel waar we naar toe willen (op basis van de goede verhalen in de Lonely Planet, Malka Hostel, www.malkahostel.com.ar) blijkt aan de voet van de heuvel te liggen en is op loopafstand van het busstation. We gaan er op goed geluk naar toe, want we zijn niet helemaal zeker of de reservering is gelukt. Henk heeft twee dagen ervoor geprobeerd te bellen, maar kreeg een antwoordapparaat (dat daarna door Letty is ingesproken). Ze belden helaas niet terug. Daarna ook nog een mail gestuurd waarop een erg kort Spaans antwoord kwam dat wij vertaalden als: bel als je aankomt. Ik geloofde het toen al wel, maar Henk vertrouwde het nog niet helemaal en heeft nog een mail gestuurd (in zijn beste met Google translate geproduceerde Spaans) met de boodschap dat we de 17e op de stoep zouden staan. Daarop kwam exact hetzelfde korte antwoord. Oké, dan bellen we als we aankomen.

Zo gedaan (overal zijn hier wel winkeltjes met een telefooncabine waar je voor een paar cent kunt bellen): weer het antwoordapparaat. Dan maar lopen dus. Laatste stukje even flink heuvel op, met zware koffers en op 2500 meter hoogte gaat dat in een slakkentempo. Maar de eerste indruk van het hostel is goed, het ligt erg mooi en heeft leuke kleine gebouwen. Helaas eerst nog een ruim een half uur wachten voor de receptie open gaat, hmm. En dan blijkt dat we helemaal nog geen reservering hebben. We hadden moeten bellen om te kijken of er überhaupt ruimte was, en niet om bijvoorbeeld een transfer vanaf het busstation te regelen. Gloeiende gloeiende!

De man die we spreken blijkt eigenlijk geen Engels te spreken en we kunnen onze verbazing dus niet goed duidelijk maken. Maar gelukkig kan hij ons wel vertellen dat hij nog één kamer heeft, een triple room voor drie nachten. Pfoeh, precies wat we willen! Komen we weer goed weg. Ons Spaans wordt langzaam wel wat beter, maar zo blijken we toch nog flink de mist in te kunnen gaan. Volgende keren altijd iemand te spreken zien te krijgen.

Na even uitrusten en filmpje kijken voor de jongens gaan we nog even het dorp in om wat te eten. Op het centrale plein zijn veel leuke kraampjes met mooie indianenspullen en daaromheen allemaal winkeltjes en restaurantjes. De toeristen die we zien lijken vooral backpackers, veel jong volk. Het lijkt wel vrij toeristisch allemaal, maar de sfeer is goed en het is ook allemaal vrij kleinschalig. Op een ander pleintje is aan het eind van de middag een voorstelling van een vijftal muzikale clowns, Familia Muzyrka. Het is ondertussen al behoorlijk afgekoeld en we hebben nog steeds alleen korte broeken en hemdjes aan, maar de voorstelling is leuk genoeg om de kou te trotseren. Zeker omdat Simon héél erg graag ook een kunstje wil laten zien aan de clowns. Hij heeft wat flessendoppen die hij aan het eind van de voorstelling, als het geld door de clowns is opgehaald en ze met een laatste afscheidsmuziekje bezig zijn, op zijn voorhoofd en neus laat balanceren. Geweldig dat hij zijn plannetje durft uit te voeren en hij oogst er het gewenste effect mee: applaus van de clowns! En hij krijgt zelfs een clownsneus!

We zijn daarna snel een warm restaurant ingedoken (er was er om half negen nog maar één open, de rest opent pas om half tien). Lama-biefstukje voor Henk (lekker, maar beetje taai), Locro (een lokale soep met bonen, vlees en kerrie) voor mij (best lekker) en een tortilla met groente (gewoon omelet) voor de jongens. Prima maal en we betalen er, zoals meestal hier, weer weinig voor, zo'n twintig Euro.

Dinsdag was een dag die wat anders liep dan gedacht. Ik vermoedde al een paar dagen een blaasontsteking en kreeg nu wat meer last, dus ik wilde graag even naar een arts. En Simons gips mag er ook bijna af, dus eerst maar naar het ziekenhuis. Daar een afspraak gemaakt voor mij (voor een uur later) en voor Simon moeten we naar de eerste hulp (dat is één gangetje verder) waar we bij dezelfde arts blijken uit te komen. Uiteindelijk moet ik nog bijna een uur wachten voordat die arts tijd heeft (ze spreekt wel Engels, fijn!), dus besluiten we Simons arm de volgende dag te regelen, we zijn ook eigenlijk nog een dag te vroeg. Bij mij wordt mijn vermoeden bevestigd (alleen maar door te checken of ik op de juiste plek pijn had, er is geen urine getest, dus ik zat voor niets met een volle blaas te wachten, zucht), kuurtje van vijf dagen. Al met al was al een groot deel van de dag om en zijn we maar terug gegaan naar het hostel: de jongens gingen slapen en ik verhaal schrijven. Het kost veel tijd, die verhalen. Ook omdat we meteen foto's uitzoeken. Ik schrijf natuurlijk ook veel te uitgebreid (het verbaast me dat jullie het nog steeds lezen ;-), maar het is leuk om te doen en het is voor onszelf straks ook een waardevol document. Dus we gaan gewoon door.

's Avonds gingen we weer het dorp in, eerst bij een internetcafé het vorige verhaal plaatsen (de wifi van hostel is megatraag en die dag ook nog eens stuk). Kost ook weer wat tijd en terwijl ik bezig ben, zit Henk met de jongens buiten op een trap in het winkelstraatje te wachten. Hij maakt daar contact met een Argentijns gezin dat daar een hotelkamer heeft en mag even bij hen komen zitten. Kunnen de jongens lekker met wat ander speelgoed spelen en kunnen wij eens een keer échte mate proeven. Dat zie je hier heel veel, mensen met een mate-kopje en een thermosfles met heet water. Het blijkt een erg bitter brouwsel, ik vind het wel iets wat ik lekker zou kunnen gaan vinden, Henk vraagt zich dat nog af. Als we daarna naar het peña restaurant willen dat gister nog dicht was, blijkt deze nu bomvol. Wel leuke muziek zoals we van buiten horen, maar helaas. Dan maar een ander restaurantje, blijkt zonder muziek, maar wel weer met lekker eten.

Woensdag eerst wéér naar het ziekenhuis. Ik had gister al een verwijsbriefje gekregen voor een röntgenfoto van Simons arm, dus dat eerst geregeld. Daarna blijkt de dokter helaas pas weer 's middags aanwezig. Weer wachten dus. Maar uiteindelijk mag zijn gips eraf, hoera! Ik verwachtte weer zo'n mooi cirkelzaagje als ze bij Bastiaan ook gebruikten, maar hier was het handwerk. Met een zaagje en een schaar zijn drie mensen bijna een uur bezig geweest om het gips eraf te krijgen! Ze klaagden wat af over dit harde gips, de arts in La Falda wordt nu vervloekt denk ik. Ze zeiden het gips te zullen bewaren onder de naam la piedra holandés (de Hollandse steen), haha.

Simons arm kan gelukkig meteen weer goed strekken, maar wat buigen betreft zijn we weer terug bij af, bij de staat zoals het was na zijn vorige breuk. We zullen dus weer oefeningen moeten gaan doen zodat hij straks zijn schouder weer kan aanraken.

Na het ziekenhuis eindelijk naar de bezienswaardigheid van Tilcara, de Pucará. Dit is een erg oude nederzetting op een heuvel buiten het dorp. Het bleek wat verder lopen dan we dachten, maar de wandeling in de brandende zon was gelukkig wel de moeite waard. Het bleek een heuvel vol met cactussen en met allemaal kleine huisjes waar de jongens geen genoeg van konden krijgen. En het was voor mij weer zo'n plek die deze reis de moeite waard maken, erg indrukwekkend. 's Avonds lekker 'thuis' gegeten (we hadden nog een zakje kant en klaar rijst) en filmpje gekeken, even lekker rustig.

Vandaag gingen we met de bus, weer zo'n vier uur en tweehonderd kilometer naar het noorden, naar het noordelijkste puntje van Argentinië, La Quiaca. Hier kunnen we zaterdag lopend de grens over naar Bolivia! De busreis was nu beter voorbereid en was al meteen goed omdat we helemaal vooraan en bovenin zaten. Mooi uitzicht dus! De jongens hebben vooraf nog even lekker in een speeltuintje kunnen rennen en we waren zelf nu mentaal ook beter voorbereid (rustig blijven, rustig blijven). De mp3-spelers werkten, er waren snoepjes en voor uiterste nood was ook de laptop met filmpjes bij de hand. Maar die is niet nodig geweest, het ging super. Bastiaan viel al vrij snel in slaap en Simon heeft lekker naar buiten gekeken. Het landschap was dan ook weer erg spectaculair!

Eerst door de kloof en daarna over de hoogvlakte. Het hoogste punt was ruim 3700 meter en hier in La Quiaca zitten we nu op bijna 3500, zo'n duizend meter hoger dan Tilcara! Er is hier niet veel, maar wel een leuke speeltuin. Het hotel is saai maar prima en het heeft een restaurant met lekker steaks. We blijven hier twee nachten om even goed aan deze hoogte te wennen. Vooralsnog lijkt het goed te gaan. Henk en ik hebben beide wel een wat zwaar hoofd, maar dat is alles, geen echte last van. En de jongens rennen alsof ze op zeeniveau zijn, dus die hebben ook (nog) nergens last van. Eens zien hoe het morgen gaat!

Vervolg reis in Bolivia