Naar Cordoba met de nachtbus
Zondag 18 januari 2009. Cordoba, Argentinië.
De laatste dagen in Buenos Aires hebben we, naast ijsjes eten en in het hotel rondhangen, ook een fietstocht ondernomen met de kinderen achterop. De gids had nog nooit, in de drie jaar dat hij dit werk deed, kinderen achterop gehad. Maar het ging goed. Het park viel tegen door het verkeerslawaai en het gras was meer geel dan groen. Wat waarschijnlijk komt door het droge en hete weer. In de wijk Palermo is het rustig en daarom misschien een beetje saai. De San Telmo fietstocht scheen achteraf leuker te zijn. Maar we hebben ons prima vermaakt.
Omdat de kinderen niet geslapen hadden tijdens de heenvlucht waren we een beetje huiverig voor de nachtbus. Nadat we ons overdag vermaakt hadden in het hotel en ergens relaxed hebben gegeten, was het zover, de nachtrit. Het busstation was overvol en we waren dan ook superblij dat we de kinderen 'aangelijnd' hadden. Ik zag met de dagzak op mijn buik en de gewone tas op mijn rug, Obanoy nauwelijks maar dat hij vastzat gaf me een goed gevoel. We kregen veel blikken toegeworpen en de woorden ‘Muy Bien’, wat ‘erg goed’ betekent.
Toen we eenmaal in de bus zaten stond de airco, zoals in bijna alle warme landen, weer op standje vrieskist. De kinderen hebben we snel omgekleed in lange broeken, lange mouwen en sokken en lekker met z'n tweeën in een stoel gezet (hadden we extra ingekocht). Voordat we Buenos Aires uit waren, was Obanoy al in dromenland en Yaltah niet veel later.
Na een uurtje of vier rijden werd Obanoy wakker. Hij heeft eerst bij Rene gelegen en de rest bij mij op mijn buik. Yaltah werd pas tegen acht uur 's ochtends wakker terwijl we om negen uur arriveerden! Toen we bijna bij Cordoba waren, kwamen uit tegengestelde richting de trucks en motors van de Dakar race. Ook stonden er regelmatig hele groepen mensen aan de weg. De reis is al met al erg goed gegaan en zeker voor herhaling vatbaar.
Omdat het hoofdseizoen is en de Dakar race aan de gang is was het in Cordoba lastig een hotel te boeken voor een redelijke prijs. Daarom zitten we in een hostel. Helaas krijgen we morgen pas een kamer met een privébadkamer. Ik weet ook weer waarom we eigenlijk nooit hostels namen. De hygiëne is toch wat anders, zeker met kinderen. Hoewel de prijs wel superaantrekkelijk is, 25,00 euro per nacht voor vier personen.
Het is hier overigens nog warmer dan in Buenos Aires en daar was het gisteravond om 22.00 uur nog 36 graden... Wat we voor de rest hier gaan doen weten we eigenlijk nog niet, dat gaan we vanavond uitpuzzelen.
Vanuit de stad naar het buitenleven op de Estancia
Dinsdag 20 januari 2009. Cordoba Mountains, Argentinië
De dagen in Cordoba waren prima, hoewel we voor ons doen niet veel gedaan hebben. Reizen met kinderen is nu eenmaal een stuk beperkter. Een trekking is uitgesloten omdat Yaltah het na één kilometer het lopen al opgeeft. En aangezien Obanoy niet veel verder kan, houdt het snel op.
Daarom hebben we ons vertier vooral gezocht in een kindermuseum, wat helaas dicht was en toen in de Zoo. Gisteren zijn we met verschillende bussen naar Playa do Ollo geweest. Dat is een strand aan een rivier waar vooral Argentijnse toeristen komen. Wij waren met onze superwitte kinderen een attractie op zich. Helaas is ons Spaans niet goed genoeg voor een uitgebreide conversatie maar hier en daar wel wat kletspraatjes gemaakt. De Argentijnen hebben kilo's (niet overdreven) vlees bij zich met toebehoren wat ze op een speciale BBQ pitch klaar maken. En er zijn tientallen pitches en dan is het nog wachten op elkaar...
Yaltah en Obanoy vonden het heerlijk om te spelen met zand en water in de schaduw onder een gehuurde parasol. Een paar kindjes probeerden nog contact te maken en gaven een speedbootje om mee te spelen, maar Yaltah vind het eigenlijk wel prima om alleen met Obanoy te spelen in hun eigen taal.
We merken wel dat de kinderen steeds opener worden naar 'vreemden' toe. Normaal gesproken zaten ze meteen onder mijn rok als iemand wat zei, maar nu komen ze eerder los. We stimuleren ze ook om zelf dingen te vragen als ze iets willen. Variërend van dansen op een tangopodium tot het vragen van ketchup.
Dinsdag zijn we gearriveerd op de Estancia Puesto Viejo. De reis er naartoe was wel leuk. Eerst twee uur in een minibus, toen kwam de Jeep met de eigenaresse, maar helaas... de Toyota had mechanische problemen. We konden kiezen: een paar uur wachten (in de hitte) of met een taxi naar de Estancia. Dat laatste had onze voorkeur, dus na zo'n anderhalf uur over een hobbelige onverharde weg, waren we er. Het is echt in de middle of knowhere, maar wel supergaaf. Er zijn nog een paar andere gasten maar die koken voor zichzelf en slapen met z'n allen op een kamer. Wij hebben met de full board optie gekozen voor een eigen kamer en badkamer. Het eten wordt iedere keer voor ons gemaakt en tot nu toe smaakt het prima.
Een klein stukje verderop is en een rivier waar we kunnen zwemmen. En een Engelssprekende gids (een unicum) kan ons wat tours e.d. geven. Ook kunnen we in de buurt paragliden, wat ons ook aantrekkelijk lijkt.
De kinderen waren na aankomst door het dolle heen, ze moeten toch weer hun energie kwijt. Wie weet raken ze hun angst voor dieren ook een beetje kwijt.