Artikelindex

René en Yaltah

Jacqueline en Obanoy

Jacq en Rene op rondreis met kinderen door

Argentinië
9 januari - 11 april 2009

Met Yaltah (4) en Obanoy (net 3) trekken Rene en Jacqueline drie maanden door Argentinië en Brazilië. Met z'n tweeën maakten ze al lange reizen naar Afrika, Zuid Amerika en Azië. Reiservaring hebben ze dus genoeg, maar met de twee kinderen zijn ze nog niet eerder zo ver geweest. Ze zijn goed voorbereid en maken zich vooral zorgen dat ze de kinderen uit het oog verliezen. Maar ook hiervoor hebben ze de nodige maatregelen genomen. Reis je mee?

Door Jacqueline Bang


Ons reisplan
Voorjaar 2008, Nederland

Nadat we de landen bepaald hadden gaan we zoek naar meer informatie. Daarnaast zit er in onze kennissenkring iemand die oorspronkelijk uit Argentinië komt en veel gereisd heeft in Brazilië en nu zelf kleine kinderen heeft. Zelf hadden we Patagonië al geskipt omdat we het niet zien zitten om lange wandeltochten te maken met twee kleine kinderen. Zeker niet omdat we dit normaal ook niet doen.

Aan de hand van haar verhalen en onze gedachten zetten we een grove route uit waarbij we ook de start en eindplaats bepalen zodat we de tickets kunnen gaan boeken. Bij elke reis zetten we een reisplan uit, met een route en de dingen die we beslist willen zien. Vanaf dag twee houden we ons er meestal niet meer aan maar dan weten we wel waar wat
wanneer en hoe te zien is. Met de kinderen is het anders plannen. We gaan er vanuit dat we op elke plek ongeveer een week zitten en nemen nog veel reservedagen en routes in onze gedachten.

Tickets
Op naar het reisbureau, normaal gesproken boeken we de tickets via internet maar ik dacht: 'Laten we het nu eens anders doen en ons laten adviseren'. Maar helaas, mijn verwachtingen over advisering bleken niet realistisch te zijn. Ik wist meer te vertellen over hoe alles in elkaar zat dan de reisadviseur. Daarnaast wilde ze per se dat we alle binnenlandse vluchten zouden boeken, maar als ik een vlucht wilde wijzigen was ik minimaal 400 dollar kwijt. Omdat er een grote kans bestaat dat we ons niet aan de planning houden of dat de kinderen ziek worden, wilde ik dat niet. Dat gaf wat wrijving. Daarnaast raadde ze mij aan zelf op zoek te gaan naar hotels waar de kinderen geaccepteerd werden omdat kinderen in hun hotels niet standaard waren en het volle pond zouden betalen. En tenslotte gaf ze ons opties voor tickets met extra overstappen en tegen hoge tarieven. Kortom, twee avonden surfen op het internet en ik had tickets geboekt die 1000,00 euro goedkoper waren dan het reisbureau, maar dan wel vertrek via Brussel. Dit alleen scheelde al 350,00 euro aan tax e.d.

Tevens na wat zoeken op het internet hebben we een leuk familiehotel gevonden waar we ons de eerste paar dagen goed kunnen vermaken in Buenos Aires.

Zorgen
Zijn er nog zaken waar we ons zorgen over maken? Jazeker, naast de gebruikelijke zorgen om gezondheid e.d. hebben we nare verhalen gehoord over ontvoeringen in Brazilië. Niet iets waar je normaal bij stilstaat. Bij Prenatal hebben we van die koorden gekocht met polsbanden (soort aanlijnen eigenlijk), op deze manier kunnen we de kinderen toch zelf laten lopen, of redelijk rustig naar een bord met vertrektijden kijken, zonder ons zorgen te maken dat ze per ongeluk even weg zijn. Echter na de slechte verhalen hebben we besloten deze koorden standaard te gebruiken. De kinderen vinden het nu nog prachtig maar we vragen ons af of dat zo blijft als ze deze dingen continue om moeten als we op pad gaan.

 

Even voorstellen en wat gaan we doen
Zomer 2007. Nederland

We zijn eruit, het wordt Zuid-Amerika deze keer. En dan Brazilië en Argentinië waar we zo'n maand of drie onszelf willen vermaken. De reacties uit de omgeving zijn verschillend, de meeste weten dat we een reislustig stel zijn maar om met twee kinderen van dan twee en vier jaar op reis te gaan naar die landen... dat is toch gevaarlijk.

Inderdaad, rondtrekken met de rugzak is ons niet onbekend, we zijn al naar diverse landen geweest. Mexico waar we een Kever cabrio gehuurd hebben, Indonesië waar we de Lonely Planet ontdekten, Zimbabwe en Botswana waar we dagelijks onze tent opzetten en de Big Five gezien hebben, Thailand waar internet opeens op elke hoek van de straat was, Vietnam met haar vriendelijke mensen, Egypte met het haar imposante gebouwen. Toen drie maanden onafgebroken aan de westkant van Zuid Amerika, gestart in Chili waar we hebben leren paragliden, Bolivia met de imposante zoutvlakte, Peru met de Inca trail, Ecuador met de spuwende vulkaan en de Galapagos eilanden waar geen woorden voor zijn. Zwanger teruggekomen en toen met de vijf maanden oude Yaltah naar Canada en twee jaar later de kinderen achterlatend bij opa's en oma's nog even naar Costa Rica met een gehuurde jeep en zonder rugtassen terug. Deze zijn toen uit de auto gestolen tijdens een superkorte plaspauze bij McDonalds.

Voorstellen
Maar wie zijn we eigenlijk? Rene, 38 jaar, Jacqueline 33 jaar, Yaltah 4 jaar (wordt eind maart vijf) en Obanoy 2 jaar (wordt begin maart 3). De enige die nog buiten Europa geweest is Yaltah, maar toen was ze vijf maanden oud en het land was Canada, dus eigenlijk nog iets te Westers naar onze smaak. Jacqueline is vooral bezig met de voorbereiding en alles daaromheen. Rene is tijdens de reis vooral bezig met mooie foto's maken en het reisverslag achteraf op onze website (www.renejacq.nl).

Financieel
Ook deze keer willen we onbetaald verlof nemen. Omdat we nog geld over hebben van onze sabattical van de vorige keer is de levensloopregeling snel gevuld. Van de drie maanden nemen we een paar weken aan vakantiedagen op, en de rest moeten we zelf regelen via de nieuwe levensloopregeling. De plek op de crèche kon deze periode overgenomen worden en de buitenschoolse opvang van Yaltah, tja, deze kosten gaan door anders zijn we ons plekje kwijt.

School
Yaltah wordt aan het eind van de reis vijf jaar en is dus leerplichtig. We plannen de reis zo dat we begin april terug zijn zodat ze geen leerplichtige dagen mist. Niet dat dit een probleem zou zijn op school. Ze staan namelijk open voor dit soort initiatieven maar het scheelt toestemming vragen aan de leerplicht ambtenaar. Het enige nadeel hiervan is we midden in de zomer zitten, dus erg warm in Argentinië, dat nemen we maar op de koop toe.

Werk
Onze werkgevers zijn enthousiast. Bij Rene op zijn werk is het redelijk standaard om met sabattical te gaan, ze promoten het zelfs en als we deze periode een maand zouden besteden aan een goed doel krijgen we deze maand ook in salaris doorbetaald. Echter wij willen deze drie maanden echt aan onszelf besteden en ons niet voor een maand vastleggen.

 

Onze voorbereiding
Oktober 2008. Nederland

Het einde van de verbouwing is in zicht. Dit betekent dat we ons nu weer wat meer kunnen richten op de reisvoorbereiding. Ondertussen de nieuwe Lonely Planets aangeschaft waarbij ik via de aanbieding één boek gratis kreeg.

Het halen van de inentingen was een financiële uitgave. Omdat wij al aardig wat reiservaring hadden dachten we dat het aantal inentingen wel mee zou vallen. Echter de kinderen hebben aardig wat nodig. Daarnaast besluiten we toch inentingen te halen voor Rabiës. In Nijmegen is dit 92,00 euro per persoon voor drie injecties. Bij de GGD rekenen ze 66,00 euro per inenting per persoon. Dus voor dit bedrag willen we wel drie zaterdagochtenden naar Nijmegen rijden. Gelukkig hebben we de reis zo gepland dat we niet in malariagebieden komen.

 

Nog een maand...
Maandag 8 december 2008, Nederland

Yaltah
Yaltah en ObanoyNog een maand en dan zitten we in het vliegtuig. Het begint nu echt te kriebelen en daar we december als afsluitende maand hebben, zal het wel voorbij vliegen. Yaltah vertelt iedereen dat we drie weken weggaan. Als ik zeg: 'Nee, drie maanden'. Is haar standaardantwoord: 'O ja, drie maanden'. Echt veel tijdsbesef heeft ze niet, het hadden net zo goed drie dagen kunnen zijn. Wel vraagt ze of er wolven zijn, dan wil ze liever niet. En het idee dat er haaien in het water zitten, vindt ze ook maar niets. Dit heeft ze van TV waar ze een keer een scène van Skippy de kangoeroe heeft gezien waarbij een meisje vastzat en er een haai aan kwam zwemmen. Dus voorlopig geen Jaws voor haar... tenzij ze iedere keer de zee ingaat als we dat niet willen.

Rabiës-inentingen
Afgelopen zaterdag hebben we ook de laatste Rabiës-inenting gehaald. Toen we de straat inreden begon Obanoy al meteen: 'Nee, nee, auw prikje!' te roepen. Toen hij aan de beurt was, moesten we hem weer flink in de houtgreep nemen. Ook Yaltah begon flink te gillen. In de wachtkamer zaten een aantal mensen, hen maar kort toegelicht dat het de derde keer was voor een pijnlijke prik en de kinderen dus wisten wat er ging gebeuren.

De reden waarom wij wel rabiës-inentingen hebben genomen, is omdat het gemaakt wordt van een serum (van mensenbloed). In Brazilië worden de dieren niet preventief ingeënt tegen rabiës dus zelfs huisdieren (honden, katten) kunnen het virus dragen. Een likje over een klein wondje en voila, zenuwstelsel aangetast. Met deze intentingenreeks zijn we hier tegen beschermd. Als we gebeten worden, moeten we nog steeds binnen drie dagen een inenting halen maar deze is makkelijker verkrijgbaar dan het serum. Aangezien de afstanden daar enorm zijn en het serum in Brazilië minder veilig is (i.v.m. Hepatitus, HIV etc.), hebben we hiervoor gekozen. Daarnaast zijn we met een simpele herhalingsprik weer een paar jaar beschermd en omdat we nog vaker op reis willen, is het de investering waard.

Voorbereiding
Ik heb zaterdagavond het een en ander aan voorbereiding gedaan. Labels besteld die we in de kleding kunnen strijken en ik heb bedacht wat we allemaal nog moeten aanschaffen. Dit was weer een aardig lijstje omdat in Costa Rica de tassen gestolen zijn. De verzekering keert dan wel wat uit, maar lang niet genoeg om alles weer aan te schaffen. Gelukkig hadden we in de loop der tijd wel veel bonnen bewaard (gewoon in een schoenendoos). Bij het invullen van de gestolen spullen kwam dit goed van pas. Als je namelijk geen bon hebt, gaat er van de dagwaarde nog eens 20% vanaf, dus dan zouden we helemaal niets meer over houden.

De medicijntas wordt nog uitgebreider dan normaal, daarnaast waren de meeste onderdelen over datum heen zoals spuiten, naalden, ORS etc. Toen we met z'n tweeën reisden, gaf ik daar wat minder om. Veel kun je altijd in de landen zelf kopen en altijd een stuk goedkoper, alleen de gebruiksaanwijzing uitpuzzelen is soms een klus, hoewel deze wel vaak via internet beschikbaar is in het Nederlands.

De paspoorten van Yaltah en mij kunnen we ook deze week ophalen. Ze moesten een half jaar na terugkomst geldig zijn. We komen april terug en in mei liepen ze af, dus helaas net te vroeg.

Schooldingen
Vrijdag heb ik ook een gesprek op de school van Yaltah, even wat praktische dingen afstemmen. Hoe gaan we om met de laatste dag, willen ze op de hoogte gehouden worden van onze avonturen, kan Yaltah af en toe een kaartje sturen en mailen de kinderen via de school of ouders wat terug. Yaltah wordt vijf tijdens de reis en normaal is dat een hele happening, want dan mogen ze op 'het bord'. Dus waarschijnlijk vieren we haar verjaardag dan de eerste dag als ze na de reis weer naar school komt en haal ik haar total loss 's middags weer op.

Financieel en huis
Ook financieel zitten we in de laatste fase. We hebben formulieren ingevuld voor het vrijmaken van het geld uit de levensloopregeling. Echt blij worden we er niet van. Een deel van dat geld hadden we belegd en daar is een negatief resultaat van over. Gelukkig staat er nog wel genoeg op om het bedrag wat we nodig hebben eraf te halen. De auto levert mijn vader 9 januari in en als we terugkomen de 11e april, staat er een nieuwe klaar. Dat is nog eens luxe. Mijn leasecontract liep namelijk af. Ook de formulieren voor het ouderschapsverlof staan klaar, dit levert weer een extra belastingvoordeel op. Kunnen we daar weer wat leuks van doen.

Ook is het stel dat in ons huis komt wonen op bezoek geweest. Hoewel we geen huurinkomsten hebben die periode, moeten ze wel voor de katten zorgen en de schoonmaakster betalen. Op deze manier weet ik zeker dat alles een beetje netjes blijft. Het bijhouden van de tuin is weer spannend. De vorige keer toen we zo lang weg waren, heeft de tijdelijke bewoner alle vaste planten verwijderd en het onkruid laten staan. Zijn beredenering: het ene stond in bloei en dat andere niet. Hopelijk gebeurt dat deze keer niet.

Reisplanning
Mensen die in Brazilie zijn geweest raden allemaal Fernando de Noronha aan. Een klein eiland zo'n 1000 km uit de kust. Het er naartoe vliegen is aardig prijzig en het eiland zelf ook omdat alles geïmporteerd moet worden. Er zijn daar rustige stranden, mooie natuur en mooie duikgelegenheden. Duiken is iets wat ik graag weer wil doen. We hebben immers onze 'Padi Advanced' maar gebruiken deze alleen in tropisch water met tropische vissen. Het wordt dus een soort mini-vakantie in een vakantie.

Daarnaast zitten we met carnaval in Brazilië. Voor de meesten een droom maar met twee kleine kinderen niet. We proberen rond deze tijd op een paar kleine, hopelijk relatief rustige eilandjes te zitten. Misschien maken we dan wat mee van al het feestgedruis, maar dan wat minder druk (en crimineel).

 

Nog een week
Dinsdag 30 december 2008. Nederland.

Twee weken geleden nog eens de financiën en de planning op een rij gezet. Helaas was dit niet helemaal in lijn met elkaar. Omdat Brazilië en Argentinië van die enorm grote landen zijn, hebben we veel binnenlandse vluchten nodig. Maar volgens ons ideaalplaatje zouden we meer dan 3600 euro aan binnenlandse tickets kwijt zijn. Daarom schrappen we Fernando de Noroja en Rio uit onze planning en besluiten om tussen Salta en Iquazu toch de bus te nemen, maar dan opgedeeld in twee etappes. Ook hebben we uiteindelijk gekozen om toch gebruik te maken van een Airpass. Hierbij koop je een soort coupons waar je je vluchten voor vertrek vastlegt. Dit is vaak goedkoper dan allemaal losse vluchten maar geeft ook weer wat beperkingen zoals het aanpassen van reisdata. We hebben nu twee binnenlandse vluchten geboekt. 13 februari van Iquazu naar Salvador en 7 april van Fortueleza naar Sao Paolo.

Tevens hebben we de afgelopen twee weekenden weer de outdoorwinkels uitgebreid van binnen gezien en zijn zij ook gelukkig geworden met onze aankopen. Het enige voordeel van alles weer nieuw aanschaffen is, dat de producten vaak wel verbeterd zijn in kwaliteit en gewicht. Ik hoop alleen dat die Costaricanen die onze spullen gestolen hebben nog wat gebruiken en dat ze niet ergens in de bosjes liggen. Alleen van de dompelaar is het de vraag of deze ook op 110V werkt. Waarschijnlijk duurt het dan wat langer voordat het water warm is, maar dat kon ik nergens vinden in de gebruiksaanwijzing.

Ook heb ik een briefcase-alarm gekocht. Deze activeer je en als deze drie seconden beweegt, gaat er een alarm af. Misschien dat we deze tas voor de deur kunnen leggen, voor het geval er ongenode gasten onze kamer binnenkomen of als de kinderen daar nog alleen liggen.

Voor de rest heb ik gisteravond de labels (voorzien van naam, telefoonnummer en mailadres) in alle kleding gestreken. En Yaltah uitgelegd dat, als ze ons onverwachts zou kwijtraken, ze dat 'stickertje' moet laten zien. Rene heeft alle officiële papieren ingescand zoals paspoorten en verzekeringsvoorwaarden e.d.. Deze zetten we ergens neer, bereikbaar via internet, zodat we in geval van nood altijd een kopie bij de hand hebben.

Vanavond ga ik de draagdoek korter maken en mag Rene nog een paar keer oefenen met wikkelen. De kinderen waren nu ruzie aan het maken wie als eerste op de rug mocht.

Klik hier voor de website van Rene en Jacqueline


Gearriveerd!
Zaterdag 10 januari 2009. Buenos Aires, Argentinië

Momenteel zit ik heerlijk in de binnentuin van het hotel dit verslag te typen. Het is 30 graden en via Skype vertelden mijn ouders dat het nog steeds -10 graden is. De kinderen zijn volop met elkaar aan het spelen. Jammer dat er geen andere kinderen zijn.

De reis is met een paar kleine overwonnen uitdagingen prima gegaan. Toen we om 2.00 uur 's nachts wegreden werden we meteen aan de kant gezet door de politie: alcoholcontrole. Uiteraard negatief. In verband met ijzelgevaar en mistflarden hebben we voorzichtig moeten rijden. Eenmaal in Brussel hebben we met moeite de e-tickets uit kunnen printen. Een uur later konden we de bagage inchecken en de kinderen hadden een 'kiddyland' ontdekt, net op oogafstand van het terras waar we koffie konden drinken.

Toen we eenmaal met een vertraging van twintig minuten in het vliegtuig zaten, bleek dat ook nog de vleugels ijsvrij gemaakt moesten worden. Voor Obanoy duurde dit allemaal te lang dus hij heeft slapend zijn eerste take off meegemaakt.
Voor het inchecken van de vlucht Frankfurth - Buenos Aires heb ik veel moeite moeten doen om ons alle vier op een rij te krijgen. We zaten namelijk alle vier verspreid over het vliegtuig, niet echt een optie met zulke kleine kinderen en veertien uur vliegen voor de boeg.

Tijdens de reis hadden we allerlei cadeautjes bij ons, die ze om de paar uur of eerder indien nodig, mochten uitpakken. Ook hadden we een MP4 speler bij ons met filmpjes van Dora. Dat was een succes omdat we anders alleen de hoofdfilm als optie hadden.

Echter slapen, nou dat deden ze nauwelijks. Yaltah heeft misschien twee uur geslapen en Obanoy drie. Wat inhoudt dat wij ook 24 uur geen slaap hebben gehad. Het enige voordeel is dat toen wij plaatselijke tijd 00.00 uur naar bed gingen, de kinderen ook snel waren vertrokken, tot maar liefst 5.00 uur 's ochtends... Zelfs Dora aanzetten weerhield ze er niet van om flink wakker te zijn en ons steeds allerlei vragen te stellen als: 'Nog meer water? Mogen we aankleden? Wat gaan we vandaag doen?'.

De rest van de dag hebben we weinig gedaan. Boodschappen in een maxi mercado (soort XL supermarkt), koffie gedronken en hebben Rene en ik om beurten geslapen. Vanavond zijn er in het hotel Tangolessen en we zullen eens kijken hoe het avondeten ons hier bevalt. Hopelijk slapen de kinderen komende nacht wel door tot ergens 8.00 uur 's ochtends.

 

Wat een superstad
Dinsdag 13 januari 2009. Buenos Aires, Argentinië.

Buenos AiresWe hebben tijdens onze reizen al heel wat steden meegemaakt, maar wat een superstad is Buenos Aires! En zeker met kinderen. Het is hier super relaxt en er zijn enorm veel dingen te doen. Echter het hotel draagt ook bij bij dit gevoel. Er is een binnentuin waar de kinderen lekker kunnen ravotten, een gedeelde woonkamer met TV inclusief Charlie en Lola e.d.

Het vinden van een slaapritme gaat moeizaam. 's Middags willen de kinderen eigenlijk niet slapen totdat ze om 16.00 uur opgebrand zijn en toch vrijwillig naar bed gaan. Daarna maken we ze weer wakker en dan gaan we ergens eten. De meeste restaurants gaan pas om acht uur open. Het eten gaat overigens goed, ze eten hier niet zo gekruid (helaas voor ons) maar beter voor de kinderen. De keuken is ook over het algemeen Italiaans georiënteerd, dus veel pasta en dat is altijd goed.

Als we onderweg zijn kijken Yaltah en Obanoy hun ogen uit. Yaltah probeert Spaans na te praten dat is wel grappig. Bij Obanoy zijn we al blij als hij een beetje verstaanbaar Nederlands praat dus doen we geen moeite voor Spaanse woorden. Hopelijk gaat hij deze periode weer wat beter horen, de KNO arts vermoedt dit. Het weer is hier beter waardoor het vocht achter zijn trommelvliezen waarschijnlijk zal verdwijnen. Wel is hij gisteren weer flink op zijn mond gevallen, ik verwacht dat nu ook zijn andere voortand donker wordt omdat de zenuw is gebroken.

In de metroYaltah zat met grote ogen te kijken toen een zwerfmeisje van haar leeftijd gisteren in de metro om een cracker vroeg. Helaas had ik er nog maar een maar de buurman had nog een half pak koekjes. Ze werd een beetje stil toen ik vertelde dat haar papa en mama niet genoeg geld hebben om eten of schoenen te kopen en dat dit meisje daarom bij andere mensen bedelt.

De draagdoek is trouwens een gouden greep geweest. Ze maken ruzie wie erin mag. Als we ver moeten lopen dan mag Yaltah bij mij op de rug en gaat Obanoy (zittend als een prins) op Rene zijn nek. Gelukkig zijn ze dertien en vijftien kilo, dus het is nog te doen. We hebben er wel veel bekijks mee, in positieve zin. Het omdoen van de doek duurt een minuut of twee, drie als we met zijn tweeën zijn, dus relatief snel. De doek opgevouwen gebruiken we meteen als stoelverhoger in restaurants. De polsbandjes hebben we gisteren voor het eerst gebruikt op een drukke markt. De meeste reacties waren: ‘Groot gelijk’, de kinderen vonden het na een uur wat minder maar dat is geen verrassing.

Tot vrijdag blijven we in Buenos Aires en dan pakken we de nachtbus voor een tien uur durende rit naar Cordoba. Hopelijk slapen ze dan wel...


Naar Cordoba met de nachtbus
Zondag 18 januari 2009. Cordoba, Argentinië.

De laatste dagen in Buenos Aires hebben we, naast ijsjes eten en in het hotel rondhangen, ook een fietstocht ondernomen met de kinderen achterop. De gids had nog nooit, in de drie jaar dat hij dit werk deed, kinderen achterop gehad. Maar het ging goed. Het park viel tegen door het verkeerslawaai en het gras was meer geel dan groen. Wat waarschijnlijk komt door het droge en hete weer. In de wijk Palermo is het rustig en daarom misschien een beetje saai. De San Telmo fietstocht scheen achteraf leuker te zijn. Maar we hebben ons prima vermaakt.

Omdat de kinderen niet geslapen hadden tijdens de heenvlucht waren we een beetje huiverig voor de nachtbus. Nadat we ons overdag vermaakt hadden in het hotel en ergens relaxed hebben gegeten, was het zover, de nachtrit. Het busstation was overvol en we waren dan ook superblij dat we de kinderen 'aangelijnd' hadden. Ik zag met de dagzak op mijn buik en de gewone tas op mijn rug, Obanoy nauwelijks maar dat hij vastzat gaf me een goed gevoel. We kregen veel blikken toegeworpen en de woorden ‘Muy Bien’, wat ‘erg goed’ betekent.

Slapen in de busToen we eenmaal in de bus zaten stond de airco, zoals in bijna alle warme landen, weer op standje vrieskist. De kinderen hebben we snel omgekleed in lange broeken, lange mouwen en sokken en lekker met z'n tweeën in een stoel gezet (hadden we extra ingekocht). Voordat we Buenos Aires uit waren, was Obanoy al in dromenland en Yaltah niet veel later.

Na een uurtje of vier rijden werd Obanoy wakker. Hij heeft eerst bij Rene gelegen en de rest bij mij op mijn buik. Yaltah werd pas tegen acht uur 's ochtends wakker terwijl we om negen uur arriveerden! Toen we bijna bij Cordoba waren, kwamen uit tegengestelde richting de trucks en motors van de Dakar race. Ook stonden er regelmatig hele groepen mensen aan de weg. De reis is al met al erg goed gegaan en zeker voor herhaling vatbaar.

Omdat het hoofdseizoen is en de Dakar race aan de gang is was het in Cordoba lastig een hotel te boeken voor een redelijke prijs. Daarom zitten we in een hostel. Helaas krijgen we morgen pas een kamer met een privébadkamer. Ik weet ook weer waarom we eigenlijk nooit hostels namen. De hygiëne is toch wat anders, zeker met kinderen. Hoewel de prijs wel superaantrekkelijk is, 25,00 euro per nacht voor vier personen.

Het is hier overigens nog warmer dan in Buenos Aires en daar was het gisteravond om 22.00 uur nog 36 graden... Wat we voor de rest hier gaan doen weten we eigenlijk nog niet, dat gaan we vanavond uitpuzzelen.

 

Vanuit de stad naar het buitenleven op de Estancia
Dinsdag 20 januari 2009. Cordoba Mountains, Argentinië

De dagen in Cordoba waren prima, hoewel we voor ons doen niet veel gedaan hebben. Reizen met kinderen is nu eenmaal een stuk beperkter. Een trekking is uitgesloten omdat Yaltah het na één kilometer het lopen al opgeeft. En aangezien Obanoy niet veel verder kan, houdt het snel op.

Daarom hebben we ons vertier vooral gezocht in een kindermuseum, wat helaas dicht was en toen in de Zoo. Gisteren zijn we met verschillende bussen naar Playa do Ollo geweest. Dat is een strand aan een rivier waar vooral Argentijnse toeristen komen. Wij waren met onze superwitte kinderen een attractie op zich. Helaas is ons Spaans niet goed genoeg voor een uitgebreide conversatie maar hier en daar wel wat kletspraatjes gemaakt. De Argentijnen hebben kilo's (niet overdreven) vlees bij zich met toebehoren wat ze op een speciale BBQ pitch klaar maken. En er zijn tientallen pitches en dan is het nog wachten op elkaar...

Yaltah en Obanoy vonden het heerlijk om te spelen met zand en water in de schaduw onder een gehuurde parasol. Een paar kindjes probeerden nog contact te maken en gaven een speedbootje om mee te spelen, maar Yaltah vind het eigenlijk wel prima om alleen met Obanoy te spelen in hun eigen taal.

We merken wel dat de kinderen steeds opener worden naar 'vreemden' toe. Normaal gesproken zaten ze meteen onder mijn rok als iemand wat zei, maar nu komen ze eerder los. We stimuleren ze ook om zelf dingen te vragen als ze iets willen. Variërend van dansen op een tangopodium tot het vragen van ketchup.

Yaltah en ObanoyDinsdag zijn we gearriveerd op de Estancia Puesto Viejo. De reis er naartoe was wel leuk. Eerst twee uur in een minibus, toen kwam de Jeep met de eigenaresse, maar helaas... de Toyota had mechanische problemen. We konden kiezen: een paar uur wachten (in de hitte) of met een taxi naar de Estancia. Dat laatste had onze voorkeur, dus na zo'n anderhalf uur over een hobbelige onverharde weg, waren we er. Het is echt in de middle of knowhere, maar wel supergaaf. Er zijn nog een paar andere gasten maar die koken voor zichzelf en slapen met z'n allen op een kamer. Wij hebben met de full board optie gekozen voor een eigen kamer en badkamer. Het eten wordt iedere keer voor ons gemaakt en tot nu toe smaakt het prima.


Een klein stukje verderop is en een rivier waar we kunnen zwemmen. En een Engelssprekende gids (een unicum) kan ons wat tours e.d. geven. Ook kunnen we in de buurt paragliden, wat ons ook aantrekkelijk lijkt.

De kinderen waren na aankomst door het dolle heen, ze moeten toch weer hun energie kwijt. Wie weet raken ze hun angst voor dieren ook een beetje kwijt.


Terug in de bewoonde wereld
Woensdag 28 januari 2009. Salta, Argentinië.

De dagen op de Estancia waren heerlijk. Op de 775 hectare woonden gaucho's (cowboys), koeien, paarden, geiten, konijnen en het was ver weg van de bewoonde wereld en moderne communicatiemiddelen.

Het eten was laat, rond 22.30 uur. Voor de kinderen was dit heel erg laat ondanks de afgedwongen siësta’s. Meestal lagen ze voor het toetje al op bed. Wel kregen we 's middags en 's avonds warm eten met veel groente en uiteraard vlees. Tussendoor was er genoeg fruit voorhanden, dus we hoeven ons nu geen zorgen te maken over vitaminegebrek.

Op een gegeven moment zat er een zeer giftige Coral snake op de veranda. De katten deden hun werk goed en signaleerden het uitermate effectief en voordat we er erg in hadden had de eigenaresse de slang geplet met een grote steen. Het gebeurt ongeveer zo'n drie keer per jaar dat slangen op de Estancia komen. Later zat er nog een supergrote spin in onze kamer, uit voorzorg heb ik deze ook maar geplet, normaal zet ik ze altijd buiten. Het poedelen in de rivier vonden de kinderen super. Er waren ook veel stukjes met zand dus van plastic flessen hadden we bootjes, schepjes en emmertjes gemaakt en daar werd volop gebruikt.

De dieren vonden ze wel leuk, maar op een afstandje. Na een paar dagen durfden ze de paarden te aaien en raakten ze niet volledig paniek als er een hond of geit aan kwam lopen. Zelf hebben we nog geiten gemolken, dat was best wel raar.

Een hike met Obanoy op de rugOok hebben we een hike gemaakt naar watervallen. Op de heenweg heeft Rene Obanoy gedragen en ik Yaltah op mijn rug gehad. Dat was wel even aanpoten. We hebben even gepoedeld in het water en Matte gedronken en daarna heeft Obanoy op mijn rug gezeten en heeft Yaltah op haar bergschoenen de hele weg zelf teruggelopen.

Tijdens een extreem hete dag had de hele staf tropenrooster. We zijn toen gaan picknicken (uiteraard met Jeep naar de rivier gereden). Echter daar werd Obanoy door iets in zijn balzak gestoken. Arm jochie, hij stond echt te jodelen. Gelukkig was het niet ernstig en kon ik de angel verwijderen. Omdat het bloedde, konden we er geen zalf opsmeren. We hebben hem maar een zetpil gegeven en later in het koude water van de rivier laten zitten. Einde dag was het redelijk over, alleen heeft zijn balzak nu alle kleuren van de regenboog.

Wij gingen op zondag terug en dachten dat het rustig zou zijn op de weg. Helaas… door de enorme drukte deed de minibus er ruim een uur langer over dan normaal en misten we onze nachtbus richting Salta. Gelukkig hadden we nog geen kaartjes gekocht.

Ondanks de tientallen busmaatschappen was er geen plaats meer te vinden voor de nachtbus naar Salta. Toen toch maar op zoek gegaan naar een hotel, en pas bij de vierde poging hadden we plek. Het was ondertussen al 23.00 uur. We hebben nog snel pizza’s laten bezorgen en zijn toen gaan slapen.

Wachten op de bus naar SaltaDe volgende dag hebben we rondgehangen in het centrum van Cordoba omdat op maandag alle musea e.d. dicht zijn. Terwijl de kinderen aan het ravotten waren in de speeltoestellen bij de Mac Donalds, konden wij mooi even internetten (WIFI).  De nachtelijke busrit naar Salta duurde twaalf uur en verliep prima. De volgende ochtend moesten we de kinderen wakker maken omdat we er waren.

In Salta hebben we voor morgen een tour geboekt naar Cachi. Gisteren hebben we het museum bezocht waar het Inca-meisje te zien is dat meer dan 500 jaar geleden geofferd is op een vulkaan in de Andes. Dit maakte een enorme indruk op de kinderen. De hele avond hebben ze het hier over gehad. Vanochtend regent het, dus zijn we de rekeningen aan het betalen en de kinderen (heel slecht) achter de TV gezet met Spaanstalige Charlie en Lola, Tommy de trein, Barney etc.

 

Cactussen, carnaval en de tandarts
Maandag 2 februari 2009. Salta en Tilcara, Argentinië

Yaltah in CachiDe tour naar Cachi was super. De bergen (voet van de Andes) hebben hier enorme mooie kleuren. Ook groeien hier veel cactussen, iets wat we tijdens onze reis in 2003 aan de andere kant van de Andes in deze formaties niet gezien hebben.

Toen we na vier uur met tussenstops in Cachi aankwamen, bleek er op het centrale plein een speeltuintje in de schaduw te zijn. De kinderen waren niet te stoppen en een paar minuten later pikzwart van het stof en het zwarte zand. Rene heeft ondertussen rondgelopen om wat foto's te maken. Na een uur heb ik de kinderen schoongepoetst en zijn we een ijsje gaan eten. Daarna was het tijd om terug te gaan naar de bus. De kinderen hebben op de terugweg lekker geslapen.

Helaas brak 's avonds een stuk voortand af van Rene. De dochter van de accommodatie-eigenaar wist gelukkig snel een tandarts te regelen en voor maar liefst 15,- euro kan Rene weer lachen. De apparatuur die daar werd gebruikt, was minimaal vergeleken met wat wij gewend zijn in Nederland maar goed, de basis en hygiëne was hetzelfde. Momenteel is het dus weer een hype onder de kids om ook hun tong te poetsen, dit hadden ze gezien op een poster in de wachtkamer

Obanoy spuit met schuimVrijdag was er een Carnavalsoptocht in Salta. Dit begon om 22.00 uur, dus na het eten gingen we daar naartoe. Totdat de stoet voorbij kwam, was het lokale vermaak om elkaar helemaal onder te spuiten met spuitbussen schuim. Ouders waren daar op voorbereid en hadden regenkleding, handdoeken en schone kleding meegenomen. Wij uiteraard niet, hoewel onze kinderen driftig mee deden. De stoet werd gevormd door de lokale carnavalsverenigingen samen  met verenigingen uit omringende dorpen en landen zoals Bolivia. Ze hadden er flink wat werk van gemaakt en een maximale toegestane aantal decibellen, dat kennen ze niet in Argentinië. Rond 01.00 uur vonden we het welletjes, terwijl de stoet nog een paar uur zou doorgaan, begrepen we.

De volgende dag per bus naar Tilcari. Dit duurde iets langer dan gedacht. Eerst tweeënhalf uur in een luxe bus. Op het volgende busstation aangekomen hadden we niet genoeg cash geld meer en de pinautomaten op het busstation accepteerde geen Visa en Maestro. Met het restant geld hebben we toen maar twee plekken gekocht in plaats van drie in een volle bus die op ons stond te wachten.

Na twee uur kwamen we aan in Tilcara. Het hotel dat ik gereserveerd had, was drie keer niets. Via het toeristenbureau kregen we een ander adresje wat een superplek blijkt te zijn. We hebben een cabana met alleen een ochtendzonnetje waar we het ontbijt gereserveerd krijgen op het 'terras'. Een grote tuin waar de kinderen lekker kunnen spelen en een eigenaar die een beetje Engels spreekt. Morgen gaan we met hem naar de salina's, dat zijn de zoutvlaktes in Argentinië. Deze salina's zijn klein vergeleken met Uyuni in Bolivia die we al gezien hebben, maar we denken dat de kinderen het wel leuk vinden. De tocht van Rene vanochtend in zijn eentje naar Humuacaca ging een beetje mis, ze hadden hem in de verkeerde bus gezet dus hij ging naar het Zuiden in plaats van het Noorden.

Jacqueline, Rene en Obanoy op de salina'sYaltah en Obanoy op de zoutvlakte

Woensdag vertrekken we naar Corrientes, dit keer helaas geen echte nachtbus, want die rijden er niet. Maar vertrek om 15.00 uur en aankomst om 3.00 uur 's nachts. Dus ja, ook deze keer boeken we een hotel van tevoren en hopen dat die wel acceptabel is.


Een lange reisdag en een troebel zwembad
Zaterdag 7 februari 2009. Pellegrini, Argentinië.

We dachten dat de reis van Nederland naar Buenos Aires een lange dag zou zijn, maar deze hebben we overtroffen. 's Ochtends vanuit Tilcara om 11.00 uur de speciaal gereserveerde taxi genomen, aankomst in Salta drie uur later. Toen een uurtje gewacht op de bus naar Corrientes (850 km) deze had wat vertraging, aankomst Corrientes 6.00 uur. Aansluitend de bus naar Mercedes (drieënhalf uur, daar snel ontbeten/gelunched en toen weer drieënhalf uur in een minibus over een onverharde weg naar Pellegrini (120 km). Aankomst 16.00 uur. Al met al zijn we 29 uur onderweg geweest. De kinderen deden het super, zeker nadat we beloofd hadden dat we een hotel met zwembad hadden. De volgende dag waren ze wat minder goed gehumeurd, maar dat is logisch.

Dit hostel hebben via een bureautje in Mercedes geboekt, zonder referenties en foto's. Maar gelukkig is het een leuke locatie met een troebel zwembad, slecht ontbijt en geen plek voor full board. De kamer is groot en koel, met een warme douche. Het dorpje heeft maar 600 inwoners en geen restaurants, winkels, internet, mobiel bereik, taxi's, remises etc. Wel energie, opgewekt door een enorme benzinegenerator, die midden in het dorp staat en een oorverdovend lawaai produceert. Gelukkig hebben we de locatie ernaast niet geboekt zoals we in eerste instantie van plan waren. Alles ligt ver uit elkaar maar het huren van een fiets is duurder dan een avondmaaltijd met zijn vieren, dus we lopen veel. We vullen de dagen met veel relaxen, lezen, luieren en foto's sorteren van de excursies.

Maandag gaan we per gehuurde jeep weer naar Mercedes, pakken daar na een paar uur wachten de bus naar Corrientes om vervolgens met de nachtbus naar Iguazu te reizen.

Gisteren hebben we een boottrip gemaakt en veel kaaimannen, vogels en capibara's gezien. Hopelijk zien we morgen tijdens de wandeling wat aapjes e.d.


Grenswaterval
Donderdag 12 februari 2009. Puerto Iguazú, Argentinië.

Ook de lange reis vanaf Pellegrini naar Puerto Iguazu (met een van de grootste watervallen ter wereld, op de grens tussen Argentinië, Brazilië en Paraguay. red.) ging op twee keer een uur vertraging na, zonder al te veel problemen. Obanoy was nog wel koortsig maar op de dag van aankomst was dit gelukkig over. Het busstation lag in een buitengebied dus mijn plan om de drie-urige overstap te vullen met een lekker etentje viel een beetje in duigen. Wel hebben we op het station kennis gemaakt met een moeder en haar drie Braziliaanse kinderen die op hun vader stonden te wachten. Ik legde hun loco pocket uit en dit werd vol enthousiasme gespeeld.

Het hotel viel tegen, zeker in verhouding tot de prijs die we betaalden. Tevens hadden we bezoek van heel veel kleine miertjes, dus we konden niets eetbaars op de kamer houden.

Rene, Yaltah en Obanoy bij de watervallen van IguazúNa een dag het stadje verkennen, keken we de volgende dag vol verwachting uit het raam. Voor de zekerheid deden we de deur open want de ramen waren geblindeerd. Maar de grijze lucht was echt grijs. Vol hoop toch maar naar de watervallen. En ja hoor, daar kwam de eerste shower. En wat voor een, ik wou dat ik thuis zo'n douchekop had. Rene heeft toen maar snel veel te dure poncho’s gehaald van kwaliteit zero. Uiteindelijk bleven wij redelijk droog, dat kon je lang niet van iedereen zeggen. De foto's van die dag zijn enigszins grijs geworden. Obanoy en Yaltah vonden de watervallen, ik denk, een volle minuut leuk en toen wilden ze weer weg. Onder protest hebben we ze op de foto gezet, als aandenken voor later.

De volgende dag ging de wekker heel vroeg voor Rene. Hij wilde vroeg in het park zijn om te kunnen fotograferen bij ochtendlicht en omdat er dan nog niet zoveel mensen zijn. Zonder kinderen deden we dit standaard, maar dat is nu dus iets wat moeilijker gaat. De kinderen liggen hier meestal pas rond elf uur op bed door de late etenstijden. Ze 's ochtends zo vroeg eruit halen voor iets wat ze niet leuk vinden, werkt niet. Rond tien uur werden wij wakker, helaas misten we het ontbijt. Dus daarom snel naar een bakker gelopen om daar wat croissants e.d. te halen.

Terwijl ik mijn rugzak verder stond in te pakken kwam er een bus aan met Iguazu op het bordje. Dus snel kinderen in de bus, geld gepakt... ‘Drie pesos’. Hm, gisteren was het vijf. En waar zijn alle toeristen gebleven? Er zaten er wel een paar, maar met grote rugzakken. Dus na wat geharrewar zat ik wel in de bus voor de watervallen maar voor de Braziliaanse kant. Snel er maar weer uit en de bus naar de Argentijnse kant genomen.

Die dag was het gelukkig wel mooi weer. Yaltah en ik hebben zelfs de speedboot genomen onderaan de watervallen waarvan we, zoals verwacht, tot op onze onderbroek nat werden. Ze vond het prachtig. Als aandenken hebben we zo'n mooie en dure DVD gekocht met onze rit erop. Rene vond het iets te heftig, zeker met Obanoy, hij is met dit soort dingen wat angstiger aangelegd. Zij zijn naar boven gelopen en hebben op ons gewacht bij het eindpunt. 

Morgen gaan we de Braziliaanse kant van de watervallen bekijken en waarschijnlijk naar de grootste dam ter wereld, voordat we op het vliegtuig stappen richting Salvador.

 Vervolg reis in Brazilië

Partners

Social Media

Houd jij van Verre reizen met kinderen? Volg, like en blijf op de hoogte!