En weg zijn we!
Donderdag 20 september 2012. Buenos Aires, Argentinië
Na twee weken afronden op het werk, de laatste spullen kopen, het huis schoonmaken en opruimen en natuurlijk de tassen inpakken en vrienden gedag zeggen vetrekken we zaterdag 15 september met totaal ’slechts’ 32 kg incheck-bagage naar Buenos Aires. Wat heerlijk om eindelijk weg te zijn na zolang rondlopen met plannen in het hoofd.
De reis gaat boven verwachting goed met de kinderen die vol zitten met verwondering (wat gek doet het geluid! Krijgen we eten aan boord? maar liefst tientallen jumbo’s en 3 A380 op rij gespot, etc.) en vele uren slapen. We hebben dan wel hulp van dhr. Apple mee; Hylke, Aafke en Mette krijgen tijdens de eerste vlucht alle drie een Ipod Touch met filmpjes, foto’s, muziek en uiteraard spelletjes.
Aangekomen in Buenos Aires gaan we direct naar ons appartement dat we voor een hele week huren, midden in de wijk San Telmo. Dit is een gezellige wijk waar aan de ene kant vergane glorie vanaf straalt maar tegelijkertijd gezelligheid en energie ademt. Ooit verlaten door de rijken der rijken tijdens een gele koorts epidemie, wordt de wijk nu bewoond door hipper volk. Er zijn kleine galerietjes en lijkt er geen straat te vinden zonder bar of restaurant. We genieten de eerste zondag gelijk van de wekelijkse markt terwijl de tangodansers shows weggeven. Een aanvankelijk klein probleem is geld opnemen want met de jetlag die pincodes uit hoofden laat verdwijnen en pinautomaten die in het weekend niet worden bijgevuld kan dat wel eens lastig zijn.
BA telt vele wijken waarvan de tien meest interessante rond het centrum. Tot nu toe lijkt het meeste redelijk te belopen hoewel we ook af en toe de metro nemen. Een kilometer of twee wordt voor kleine beentjes wat sneller te veel. Dat wil niet zeggen dat de stad klein is want zo’n 14 miljoen inwoners is toch ruim 1,5 keer meer dan de gehele populatie van Zweden.
Maandag gaan we flink in de benen en ook verkennen we de wijken Monteserrat, Retiro en Puerto Madero. De eerste is het centrum van het centrum met het Plaza de Mayo. Het is hier waar de politici hun toespraken hielden, waar Maradonna werd gehuldigd maar ook het plein waar nog altijd de dwaze moeders één keer in de week komen om aandacht te vragen voor hun verdwenen zonen, hoewel sinds 2006 met name voor andere mensenrechtenschendende gebeurtenissen. Direct ten oosten hiervan ligt de nieuwe place-to-be Puerto Madero; een nieuwe wijk in het oude havengebied. Prachtig en luxe. Daar ligt ook een museumboot die 37 keer de wereld rondgevaren is die een bezoekje waard is; wij houden het maar bij één keer.
Dinsdagochtend doen we lekker rustig aan en vertrekken vervolgens naar de Cementerio de la Recoletta; de beroemdste en meest gewilde begraafplaats van Argentinië. Het lijkt een stadje binnen de stad waar de mensen voor eeuwig aan de wereld willen laten zien hoe goed ze het hadden. Dat resulteert in prachtige mausolea en met kunstwerken versierde graven. Je zou bijna vergeten dat het een begraafplaats is. De plek heeft een wachtlijst van tientallen jaren, weet dat maar eens te plannen. Trucjes om eerder aan de beurt te komen zijn het dragen van de achternaam van je beroemde aristocratische overgrootopa die al een plekje voor je heeft vrijgehouden, of zelf president van Argentinië worden. Dan mag je na de dood de voormalige staatshoofden, Nobelprijswinnaars en niet te vergeten, Evita, vergezellen.
Als afsluiting, aanvankelijk eigenlijk om voor de regen te schuilen, komen we in het Centro Cultural Recoleta terecht. We zien daar erg leuke tentoonstellingen die de kinderen ook aanspreken (denk: schilderijen van gekke dieren met kippenhoofden, olifantenlijven en tijgerstaarten en dergelijke). En we hebben geluk; er is een orkest aan het repeteren en we kunnen naar binnen glippen om te luisteren. Alle drie de kinderen zitten twintig minuten ademloos te luisteren en te kijken.
De rit terug naar huis met de metro in de spits is minder geslaagd met drie kinderen en een buggy die je dan zelf de trappen op en af moet tillen. Op zichzelf is dat geen probleem maar wel als er honderden anderen om je heen de trappen afstormen om zich in de overvolle metro tussen de dichtgaande deuren te persen. Op zichzelf misschien niks nieuws onder de zon, maar voor ons is het een tijd geleden dat we dat hadden meegemaakt.
Woensdag starten we weer rustig op, wat makkelijk kan met twee aparte slaapkamers, voordat we naar de wijk La Boca vertrekken. Dit is één van de arbeiderswijken, vooral bekend van de gelijknamige voetbalclub waar Maradonna begonnen is. Een voetbalwedstrijd zit er voor ons niet in hoewel we lezen dat dat geweldig zou zijn. Wel zien we het stadion en het stukje van de wijk waar alle huizen in alle kleuren van de regenboog zijn geschilderd. Dit is ooit zo geworden om het troosteloze leven wat op te vrolijken maar nu is het een toeristentrekker. Toch vinden we het erg de moeite waard. Dat het dertien graden is en waait als een gek deert ons niks! Hoewel, het ’wij zijn niet van suiker’, wat we dan normaal zingen, krijgt bar weinig bijval.
Hierna nemen we de metro naar het Museo de Ciencas Naturalis. Hier kunnen we ruim twee uur stukslaan met alle dinosaurusskeletten, visjes, etc. En terug nemen we in de spits lekker de taxi in plaats van de metro. We zijn aangenaam verrast na de eerdere Azië ervaring dat hier de meter zonder discussie aangaat. Er wordt niet geprobeerd je een winkel binnen te kletsen en de chauffeurs zijn tot nu vriendelijk en behulpzaam. Daar komt nog bij dat het goedkoop is; een dikke aanrader dus.
Wat de kinderen deze week het gekst vonden:
Vuurwerk op het vliegveld, een douche voor de billen, melk uit een zakje in plaats van een pak, zoveel hondendrollen op straat, een bus onder de grond, een dode hond in de museumboot (opgezette mascotte), dat je de kisten kan zien op een begraafplaats, dat Jezus in een kerk aan het kruis hangt en de tientallen katten die rond het museum wonen
