(Heb je verslag deel 6 al gelezen over ons bezoek aan het Wells Gray Provincial Park?)

Ontzagwekkend, imposant, imponerend, indrukwekkend, groots, overweldigend 
Woensdag 19 juli 2023, Jasper National Park, Canada. 

Vanuit het Wells Gray Provincial Park is het een paar uur rijden naar onze volgende bestemming: Jasper. Onderweg maken we korte stops bij mooie uitzichtpunten en in Valemount parkeren we de auto voor de Cranberry Marsh Loop, een mooie trail door een natuurgebied met veel soorten bessen, bijzondere eenden en vogels, grotere dieren en uitzichttorens. We plukken frambozen en blauwe bessen (en eten ze gelijk op). Yum. Halverwege onze hike staat het pad ineens onder water en hebben we de keuze uit teruglopen, of er dwars doorheen. Wij laten ons niet tegenhouden door een beetje water en met zompige schoenen lopen we de tweede helft van de wandeling. 

Bij het inrijden van het Jasper National Park schaffen we de National Park Pass aan die ons 100,- euro kost en een jaar geldig is. Het kaartje hangen we aan de spiegel, en elke volgende keer dat we een park inrijden, kunnen we de rij auto’s die een toegangsbewijs willen kopen, gewoon voorbij. 

De Lobstick Lodge, ons hotel in Jasper, ligt een beetje buiten het centrum, maar heeft daarentegen wel een zwembad met sauna. Als het de volgende dag grijs en regenachtig blijkt te zijn, besluiten we dan ook een dagje rustig aan te doen. We trekken baantjes in het zwembad, zweten in de sauna en bekijken de omgeving vanuit de hottub. Ook helemaal niet verkeerd. 

We halen een echt lekkere koffie bij the Bears Paw met uiteraard wat lekkers, en rijden daarna met de auto richting het Maligne Lake dat er op de foto’s zo prachtig blauw uitziet. We zitten lekker droog, muziekje erbij en het landschap trekt aan ons voorbij. Fijn dat we in Jasper drie nachten hebben, zodat een rustig dagje niet gelijk zonde van onze tijd is, want morgen hebben we immers nog een dag! Door de bewolking en regen oogt het Maligne meer minder spectaculair dan op de foto’s, maar we zien wel een adelaarsnest. Wist je trouwens dat een adelaar en een arend hetzelfde zijn? Ik lees: Arend en adelaar zijn verschillende woorden voor één en dezelfde vogel. De term 'adelaar' is van oorsprong een dichterlijke benaming voor de arend, een vogel die van oudsher veel indruk maakte en vanwege zijn moed, kracht, snelle en hoge vlucht en scherp gezicht, de koning der vogels werd genoemd. De gids tijdens de bear watching tour vertelde dat een arend zo uitgebalanceerd is, dat als hij aan een kant een veertje verliest, dat gelijk aan de andere kant ook loslaat, om de balans te behouden. 

’s Avonds is het gelukkig weer droog, en bewonderen we de mooie lucht boven Jasper als we naar het centrum lopen. Het is al wat laat en alle restaurants zijn al gesloten, alleen Northface Pizza is open tot diep in de nacht en hier eten we knapperige kipkluifjes en Poutine, een nationaal gerecht wat het meest doet denken aan een patatje Kapsalon. NIet de meest gezonde maaltijd, maar met overdag sla en fruit proberen we onze vitamines toch binnen te krijgen. 

Dwars door de Rocky Mountains, van Jasper NP tot aan Banff NP loopt The Icefields Parkway. Een ongelooflijk mooie route langs turkooizen meren, watervallen, ruige bergen en gletsjers. Vandaag maken we een aantal stops langs deze weg, te beginnen bij het Columbia Icefield die uit zes gletsjers bestaat. Er zijn verschillende prijzige excursies te maken waarbij je met een bus de gletsjer op rijdt, maar na even zoeken blijkt dat je ook vanaf de parkeerplaats de Toe of the Atahabasca Glacier trail kunt lopen waarbij je (op 2700 meter hoogte) een kilometer klimt naar de onderkant van Athabasca gletsjer. Wat een ruig en ongerept gebied is dit. De koude ijswind giert om onze oren en we hebben onze warme kleding niet voor niets mee. 

Bij het omhoogklimmen zie je de bordjes waaruit blijkt hoeveel ijsmassa de gletsjer al is verloren. Zo’n 1500 meter in de afgelopen 150 jaar. Confronterend. 

De Athabasca Fall is een geweldenaar. Met enorme kracht stort de grote hoeveelheid water kolkend naar beneden langs rotsen en uitgesleten stenen. Er loopt een mooi pad langs met uitkijkplateaus en we kunnen de waterval vanuit alle hoeken goed bekijken en fotograferen. De natuur is hier zo overweldigend mooi, dat het bijna ongepast voelt om er woorden voor te zoeken. Het voelt bijna als verliefdheid, meer nog, als adoratie. Het is zover boven mij verheven, zo groots en buiten menselijke proportie, en ik voel me zo intens gelukkig dat ik hier kan zijn. Samen met je kind reizen maakt deze ervaring misschien nog wel sterker. 

Als we de volgende dag richting Canmore rijden, gaan we opnieuw over deze Icefield Parkway en onze eerste stop is bij Horseshoe Lake. Het is nog redelijk vroeg en er is plenty ruimte op de parking. Een andere automobilist komt op ons toe en vraagt of we lang blijven. Ik begrijp zijn vraag niet, maar hij legt uit dat we misschien wat strakker kunnen parkeren omdat als we lang blijven, de parkeerplaats heel vol raakt. Het irriteert me een beetje dat hij zich ongevraagd met ons bemoeit, tegelijk is dat zorgen voor de gemeenschap waarschijnlijk ook iets dat voor veel mensen Canada aantrekkelijk maakt. Maar goed, we blijven maar kort, en laten de auto staan zoals hij staat. Als we later terugkomen is er overigens nog steeds ruimte zat op de parkeerplaats. 

Het Horseshoe Lake, dat zoals verwacht met een beetje fantasie de vorm van een paardenhoef(ijzer) heeft, is ook weer prachtig. We volgen smalle paadjes door het bos en komen bij het helderste meer ooit omringt door prachtige kliffen waar dappere mensen vanaf springen. Het hoogste springpunt is zo’n 25 meter hoog. Aan de kreten van andere bezoekers te horen, is het water nog ijzig koud. Wij hebben niets te bewijzen en houden het bij een wandelingetje. 

We zijn nog maar net onderweg, of we moeten alweer vol in de remmen voor een (opnieuw) indrukwekkend uitzichtspunt: de Goats and Glacier Lookout. De vraag waar de geiten waren hebben we niet kunnen beantwoorden, de gletsjes waren wél goed zichtbaar.

Dit zou een plek zijn waar je makkelijk dagen zou kunnen doorbrengen, zo mooi, dus met ietwat schuldgevoel over onze kortdurende aandacht voor deze plek, stappen we een half uurtje later weer in de auto om door te rijden naar een volgend hoogtepunt: de Sunwapta Waterval. Ontzagwekkend, imposant, imponerend, indrukwekkend groots, overweldigend. Jente en ik zoeken woorden die de schoonheid een beetje kunnen omschrijven. We blijken er niet zo goed in. 

>>> Ook deze reis maken met Riksja Travel? Bekijk hier de reis die wij nu maken!