Op naar Azië!
Zaterdag 20 juli 2019. Bangkok, Thailand.

Vandaag vliegen we vanaf Düsseldorf via München naar Bangkok voor de jaarlijkse trip naar verre oorden, Myanmar dit keer. We zijn al vaker in Zuidoost-Azië geweest, en Myanmar stond al langer op ons lijstje. Het land is nu al een aantal jaren opengesteld voor toerisme en als we te lang wachten verandert het misschien in een tweede Thailand. We hopen in ieder geval dat het land voor het grootste deel van zijn authenticiteit nog heeft bewaard.

We staan op, ontbijten, pakken de rugzakken en Bluf mee en vertrekken. Eerst naar Kleef om Bluf bij zijn oppasadres af te leveren. We gaan hem weer missen, maar gelukkig weten we ondertussen dat hij zich prima zal vermaken met al zijn vriendjes en vriendinnetjes. Rond 11.00 uur komen we aan op Düsseldorf Airport en leveren de auto af bij de valet parking meneer. 

En wat is Düsseldorf weer relaxed, nauwelijks rijen, binnen no-time staan we bij de gate. Even lunchen, wat drinken en vliegtuigspotten door Tijmen en we stijgen we op. Een klein uur later landen, met onze Lufthansa Airbus a320, op München. Hier snel door de douane want de volgende vlucht vertrekt al over 50 minuten. Bij de incheckbalie vragen we drie keer of ze zeker weten dat de bagage in het vliegtuig zit. Hier hebben we met vluchten met een korte tussenstop slechte ervaringen mee. En vrienden zaten een paar dagen geleden ook al zonder bagage in Vietnam. Als de rugzakken niet meekomen hebben we echt een probleem omdat we overmorgen alweer doorreizen naar Myanmar. 

Met een kleine vertraging stijgen we dan op met onze Airbus a330 van Eurowings, op naar Azië! Verder een prima nachtvlucht, beetje film kijken, happie eten en drinken en proberen wat te slapen.

 

Welkom in Bangkok
Zondag 21 juli 2019. Bangkok, Thailand.

Rond een uur of zeven ‘s ochtends landen we op Suvernhabumi Airport. Mees is misselijk, dus die wil zo snel mogelijk het vliegtuig uit. En Tijmen vraagt zelf dit keer of hij in de cockpit mag kijken, en dat mag, jeuh! Even kletsen met de Nederlandse piloot en hij mag nog even achter de stuurknuppel zitten. Tijmen is nu 13, en al zeker 9-10 jaar vliegtuigfanaat, dat gaat ook niet meer over.

We lopen rustig naar de douane en de bagageband, de bagage is er zelfs eerder dan wij. We pakken dan een public taxi en rijden naar ons eerste adresje, Charlie House Pin Klao. Het is even zoeken, maar de chauffeur vindt het redelijk snel. Charlie House is een klein rustig hotelletje met zwembad, rustig gelegen net buiten de hectiek van het centrum. 

We dumpen de rugzakken en Mees en Hugo duiken meteen het zwembad(je) in, dat is lekker na zo’n reis, even opfrissen! Tijmen is nog te moe, dus die rust nog wat uit, maar Ivanka volgt al snel. We horen ook wat andere gasten, alleen maar Nederlanders. Haha welkom in Bangkok.

Bij het zwembad nemen we een kleine lunch, wat pannenkoekjes en tosti. De rest van de middag genieten we van het lekkere zwembad en de bij het naastgelegen buurtwinkeltje gehaalde halve liters Chang bier. 

Rond zes uur lopen we dan richting de eetstalletjes voor het het avondeten. Eerste een paar kleine BBQ-stokjes bij een kraampje. Ook de jongens durven nu van straat te eten, mooi! Al vonden ze het mwah smaken. Dan even bij de grote gele M naar binnen voor wat kipnuggets en frietjes voor Tijmen en Mees. In Myanmar hebben ze geen Mac, dus nog even van genieten dan. En daarna in de regen naar de andere kant van de straat naar een foodcourt met kraampjes met allerlei Thaise gerechten. Niet echt op toeristen georiënteerd hier, lastig te lezen die gerechten in het Thais. Op de gok nemen we een gerecht, iets van kip met koriander en een hoop andere kruiden met super ‘sticky’ rice. Kost € 1,50 maar dan heb je ook wat. We hebben er met zijn tweeën in ieder geval genoeg aan. Daarna weer terug naar huis voor een biertje op het balkon. En dan naar bed, we zijn toch wel erg moe van de nachtvlucht. 

 

Terug in de (Engelse) tijd
Maandag 22 juli 2019. Pyin Oo Lwin, Myanmar. 

We worden op tijd wakker, althans wij, de jongens worden met moeite wakker. Na het uitchecken lopen we even langs de Seven Eleven voor een yoghurtje. Rond een uur of acht stappen we in de taxi die we aanhouden op straat. Ruim op tijd dachten we, half uurtje naar het vliegveld en de vlucht is pas on 11.00 uur. We hadden even geen rekening gehouden met de maandagochtend spits in deze miljoenenstad. Man man, alleen maar file. Na ruim een uur file worden we toch een beetje onrustig. Maar no worries, als het weer begint te rijden zijn we binnen no time op het andere vliegveld van Bangkok, Don Muang. Wat je dus niet uitspreekt als Don Moeang op zijn Hollands, maar als Don Mgng of iets dergelijks, blijkt na de taalles van de taxichauffeur.

Inchecken, douane en security gaat weer soepeltjes (alleen jammer van de tube Fred en Ed chocolapasta die niet door de security heen komt). We hebben zelfs nog de tijd voor een goeie koffie bij de gate. Ook nog even ontbeten met een croissantje, behalve Mees. Die wordt alweer misselijk bij de gedachte aan het vliegen. Snel weer even een reispilletje naar binnen gooien. Na het boarden rijden we met de bus naar het vliegtuig, zelfs dit wordt al gefilmd door Tijmen met zijn nieuwe camera. Die filmt nu bij elke vlucht, het boarden, opstijgen en landen.

Met een kleine vertraging stijgen we dan op, en in de lucht voelt het nu alsof de reis echt gaat beginnen, Myanmar, here we come!

Na een vlucht van een kleine twee uur en een half uurtje tijdsverschil landen we op Mandalay International airport in noord/centraal Myanmar. Bangkok was leuk even, maar nu gaat de reis echt beginnen. We hebben in Pyin Oo Lwin vooraf een hutje geboekt en de transfer geregeld. De chauffeur met rok staat ons al op te wachten, relaxt. Als we wegrijden valt ons meteen iets op, rust, groene omgeving, weinig verkeer en mensen, wat lekker, hier houden wij van. 

Het is zo’n twee uur rijden naar Pyin Oo Lwin over de onverwacht goede asfaltweg. En onderweg krijgen we al een beetje een beeld van het land; veel gammele eetstalletjes langs de weg, vrachtwagens die veel te zwaar beladen zijn, heel veel vreemde oude Oostblok vrachtwagens met de motor aan de buitenkant (1 x eerder gezien lang geleden in Vietnam) en bijna alle vrouwen en sommige mannen met gelige smurrie op het gezicht. Dit is typisch voor Myanmar, het is pasta gemaakt van poeder wat weer gemaakt is van de schors van de Thanaka boom (even googelen). Waarom ze dat doen is nog de vraag, ze vinden het mooi, het beschermt de huid en het is een gewoonte zijn de diverse redenen.

Vanaf Mandalay rijden we langzaam omhoog de bergen in. Pyin Oo Lwin werd in koloniale tijden door de Engelsen gebruikt om de hitte van Mandalay te ontsnappen. We rijden in kolonie achter een rij legertrucks aan. Het schijnt dat noordelijker, waar we heen gaan, in de omgeving van Hsipaw er Shan rebellen actief zijn.

Rond een uur of drie komen we aan bij ons stekkie voor de komende twee nachten, het Golden Gate Resort guesthouse. Eerder een guesthouse dan een resort. We installeren ons in ons vreemde maar heel erg leuke soort van ‘lord of the rings’ mudhouse. Een erg leuk en kleurrijk huisje met twee verdiepingen. De jongens slapen op de vide op een dubbel matras, waar de erg vriendelijke Min twee grote teddyberen heeft neergelegd. Haha, daar zijn de jongens nu wat te oud voor, maar wel leuk.

Na geïnstalleerd te zijn lopen we Pyin Oo Lwin in. In het centrum bij de grote tempel eten we een verlate lunch op straat. Ter plekke gebakken kleine deegballetjes met pittige en minder pittige vulling. Zelfs de jongens vinden het ook lekker. Grappig om te zien zijn de paardenkoetsjes die je ziet rijden, nog een overblijfsel uit de koloniale tijd. De koetsjes worden gebruikt als taxi. Andere overblijfselen uit de Engelse tijd zijn de koloniale gebouwen hier en de kerken. En natuurlijk de theehuizen. We gaan er eentje binnen. Hier krijgen we wat zoetigheid geserveerd, drinken, uiteraard, thee, en eten de jongens een paar hotdog worstjes. Als we weggaan rekenen we 400 Kyat af, maar liefst € 0,25.

Pyin Oo Lwin is een leuk relaxt plaatsje, en de eerste indruk van de Birmezen is ook goed. Ze zijn erg aardig, vriendelijk, zeker niet opdringerig en erg relaxt. 

In de hoofdstraat gaan we een eettentje binnen met Chinees. De eigenaren zijn Birmese moslims en het eten Chinees. Aparte combi. Maar het eten, kipballetjes, rijst en kip met cashewnoten is erg lekker. Helaas geen biertje erbij, dan maar een colaatje en water. We rekenen de 18.000 kyat, euro of tien, af en lopen weer nog een rondje door het centrum, bezoeken een Hindu tempel en gaan weer naar ons ‘resort’. De jongens gaan binnen in het huisje gamen, en wij buiten een paar biertjes en even chillen.

 

De mooiste grootste waterval.
Dinsdag 23 juli 2019. Pyin Oo Lwin, Myanmar.

We staan rustig op, niet al te veel haast vandaag en ontbijten samen met wat muggen. Lekker droog brood, koffie, een scrambled eitje en fruit. 

Na het ontbijt, en wat taallessen van Min, (Maingalapa is hallo en bedankt is zjee zu  ba, even onthouden!) gaan we met de taxi naar de Anisakan watervallen. Leuke taxi, een open bak waar we met zijn vieren lekker op de grond en in de wind zitten. Het is een kilometer of tien rijden als we bij een grote gouden en kitscherige tempel uitstappen. Vanaf hier lopen we een steil pad naar beneden. De omgeving is mooi, vochtig regenwoud, steile rotswanden en we zien ook nog wat apen. Na een klein uurtje naar beneden lopen komen we dan uit bij de mooiste grootste waterval, de De Taw Gyaint. Echt een hoge en erg mooie waterval, met onderin wat groene waterpoelen en een paar hutjes waar je kan eten en drinken. Wat weer een supermooi plekje is om te zwemmen, het mooiste is dat er verder helemaal niemand is! Hugo en de jongens trekken snel een zwembroek aan en met wat klimmen en klauteren kunnen we het water in. Wel even koud, maar wel lekker na dat zweterige wandeltochtje.

Na een half uurtje in het water is het weer tijd om aan te kleden en te gaan. Dat wordt een pittig klimtochtje terug omhoog. Tot onze verbazing verdwijnt Tijmen al snel uit beeld, het omhoog lopen gaat hem een stuk beter af dan naar beneden. We zagen hem ook pas weer toen hij boven op ons zat te wachten. Uiteindelijk viel het omhoog lopen wel mee, ongeveer 45 minuten. Maar we hebben wel een liter of twee vocht verloren.

Na een kort bezoekje aan de tempel stappen we weer in de bak van de taxi en rijden we terug. Dan is het bij het huisje weer beertime en eten we als verlate lunch wat kipballetjes.

Op het einde van de middag liepen we de ca 2,5 km door de binnenstraatjes van Pyin Oo Lwin naar de Shan markt. Leuk voettochtje langs de huisjes en winkeltjes. Onderweg proberen we nog bij een klein straatstalletje wat gebakken dingen, geen idee wat het was, maar het smaakte prima. De Shan markt is grotendeels dicht, dus pakken we een taxi met open bak terug naar het centrum, op zoek naar avondeten. We belanden uiteindelijk bij een kleine Indiaas restaurantje. We bestellen kip en groenten curry met chapati, lime juice en water. Tijmen is helemaal gelukkig, want chapati is zijn lievelingseten sinds Oeganda (wat ze daar dus gek genoeg op elke hoek van de straat bakken). Het smaakt allemaal prima. We rekenen 9.000 kyat (5 euro) af en vertrekken weer. Naast het restaurantje zit een loketje waar ze wafels verkopen, dus voor de jongens als toetje nog maar een wafel met chocoladesaus. Wat een grote en lekkere wafels, dat verwacht je hier niet. Het vrouwtje spreekt een paar woorden Nederlands. Ze heeft als au pair voor een Nederlandse familie gewerkt in Bangkok. Als de wafels op zijn lopen we in het donker weer terug naar huis. Thuis zitten we nog even op het terrasje, nemen we een biertje en dan naar bed, wat een lekkere dag.

 

Met de trein naar Hsipaw.
Woensdag 24 juli 2019. Hsipaw, Myanmar.

Na een goede nacht staan we vroeg op, we hebben om zeven uur ontbijt. We nemen vandaag de trein naar Hsipaw en deze vertrekt ongeveer om 8.20. Na hetzelfde ontbijtje als gisteren pakken we de rugzakken, betalen we en gaan we met de taxi/open bak naar het stationnetje. Mooi typisch tafereel: verkoopsters met dat gele spul, monniken, en andere localswachten op de trein. Dan zien we een ander westers gezin, waarvan de kinderen dezelfde rugzakken hebben als Tijmen (van de Decathlon). Dat moeten Nederlanders zijn. En ja hoor, inderdaad. Grappig, altijd weer Nederlanders, wat een reislustig volkje zijn we toch, je komt ons overal tegen. Hugo staat nog wat foto’s te schieten op het marktje bij het station als Ivanka roept. De trein komt eraan! Mooi op tijd, dat is hier maar afwachten. We stappen in, dat wordt ruim zes uur hobbelen over het traject van iets meer dan 100 km, met de fiets gaat het sneller.

We zitten samen met wat andere toeristen en locals in de upperclas, wat wil zeggen dat we goede zachte stoelen hebben. Kost ook wel wat, ca. € 1,80 per kaartje, maar dan heb je ook wat. Verder ziet de trein eruit zoals je in Myanmar mag verwachten. 

De rit duurt lang en de trein gaat tergend langzaam, maar het is prachtig. We stoppen bij kleine pittoreske stationnetjes waar vanalles in en uit de trein wordt geladen, en het landschap wordt steeds mooier. We rijden langs gifgroene rijstvelden waar mensen en ossen aan het werk zijn. 

Na ongeveer drie of vier uur komt dan langzaam het hoogtepunt van de treinreis eraan, het Gokteik viaduct. Een meer dan honderd meter hoge, achthonderd meter lange en honderd jaar oude stalen constructie die een grote kloof overbrugt. Ten tijde van de bouw was het de twee na hoogste treinbrug ter wereld. Het zicht op het viaduct is super als we er langzaam al slingerend naar afdalen. De trein rijdt stapvoets over de brug om de stalen constructie niet te veel te belasten. Oeps, even uit de deur gaan hangen om een foto te nemen is geen goed idee, je hangt meteen meer dan honderd meter boven de bodem van de kloof, geen doorvalbeveiliging hier! Dan maar foto’s maken uit het raam, ook mooi.

Na de brug tuffen we weer rustig een paar uur verder door het mooie landschap naar Hsipaw. We hebben nog een paar tussenstops en op het station van Kyauk zien we een Palaung vrouw lopen in traditionele kleding. Het is een grappig vrouwtje die het leuk vindt als we foto’s van haar maken. 

Rond drie uur komen we dan aan in Hsipaw. Samen met het andere Nederlandse gezin pakken we de taxi met open bak voor het ritje naar ons hotel: De Kumudra Hill Mountain View. Dit hotel ligt 2-3 kilometer buiten het plaatsje, boven op een heuvel met naar het schijnt een mooi uitzicht op Hsipaw en de omgeving.

Als we aankomen heeft de Nederlandse vrouw nog een ongelukje als de taxi waar ze in zit in één keer van de heuvel afrolt. De chauffeur probeert de wagen nog tegen te houden maar wordt meegesleurd. Gelukkig komt het ding een meter of tien verder met een klap tot stilstand, en loopt het gelukkig, op een paar schaafwonden na, goed af. Na van de schrik bekomen te zijn duiken we snel het zwembad in.

 

Aankomst Kumudra Hill Inn.
Woensdag 24 juli 2019. Kumudra Hill, Myanmar.

We gaan naar de kamer om onze rugzakken te droppen en de zwembroeken aan te doen. Wat een grote en mooie kamer. Zeker één van de mooiste en grootste kamers die we ooit op onze reizen hebben gehad. Kumudra is niet bepaald een backpackers hostel, maar ook geen luxe onpersoonlijk hotel. Meer een midrangekleinschalig mooi (boutique?) hotelletje. Ietsje duurder, zo’n €50,- voor de superior family room. Maar het is het waard, wat een uitzicht op de omgeving vanaf het dakterras en een lekker zwembad. Snel de zwembroek aan, tijd om het stof af te spoelen. We zijn niet de enigen, de andere Nederlandse familie volgt al snel. En zo ook nog een Nederlandse moeder en zoon. Echt bizar, de volgende dag arriveert nog een Nederlands gezin (waarvan de vader in Myanmar knokkelkoorts heeft opgelopen, maar dat terzijde). We zeiden het al, er is geen reislustiger volkje dan ons Hollanders. En altijd leuk om met medereizigers verhalen uit te wisselen over deze reis en andere landen die we hebben bezocht. Het is lekker in het zwembad, en ook ernaast met een Myanmar biertje. Alhoewel biertje, de flessen zijn hier 640ml. 

Na het zwemmen is het tijd voor een potje toepen in de open eetruimte op de tweede verdieping. We hebben geen zin meer in de rit naar Hsipaw, dus besluiten we in het hotel te eten. De jongens eten pizza, en wij Indische curries en chapati. En wie zien we zitten, de Française van het treinstation die met gids Kam zit te sjansen. Met de gids bespreken we even wat plannen voor een trekking voor overmorgen. En dan is het na een mooie en vermoeiende dag tijd om te gaan slapen.

 

Tempels en Mrs Popcorn’s garden.
Donderdag 25 juli 2019. Kumudra Hill, Myanmar.

We hebben vandaag geen haast en geen plannen. Rustig opstaan, ontbijten en in de lekkere verkoelende motregen tijd voor een ochtendduik in het zwembad. Nu is het hier in Hsipaw en ook in Pyin Oo Lwin sowieso niet zo bloedheet omdat we wat hoger in de bergen zitten. Maar wat regen hier is geen probleem en eigenlijk wel lekker. 

Dan besluiten we zo rond de middag de too too (taxi/busje/open bak) naar Hsipaw te pakken. In de hoofdstraat stappen we uit en lopen langs allerlei gezellige eettentjes in het dorp uit richting de tempels van ‘little Bagan’. Net buiten het dorp staat een vrouwtje weer van die lekkere balletje te bakken. We bestellen er een paar als lunch en eten de, enorm vette, maar lekkere deegballen met vulling een eindje verder op straat op. Ze zijn nog lekkerder, en vetter, dan die in Pyin Oo Lwin!

Na een stukje door de gezellige buitenwijk te lopen, langs een schooltje met gezang van kleine kinderen komen we dan aan bij een mooi teakhouten klooster. We gaan het klooster(tje) in om de 170 jaar oude bamboe Boeddha te zien. Alleen Tijmen niet, de zon is een beetje gaan schijnen en hij heeft het warm en geen zin. Daarna lopen we verder, bekijken we nog wat andere tempels en een mooie oude pagode waar een boom uit groeit. 

En dan is het tijd voor wat relaxtime bij Mrs. Popcorn’s garden. Het heette eerst ‘Mr. Popcorn’s garden’, maar die is dood en popcorn maken ze ook niet meer. Maar het is wel een lekker plekje voor een biertje, aardbeien milkshake, wat muggen en een potje toepen. Na de break lopen we weer terug naar het centrum en halen nog wat van die ballen bij hetzelfde kraampje. We lopen een telefoonwinkel binnen die voor ons Kumudra Hill bellen zodat de too too shuttle ons kan ophalen. 

Eenmaal terug duiken wij en het andere Nederlandse gezin die inmiddels ook terug zijn van alle activiteiten en het derde Nederlandse gezin (die er net een rit van negen uur in een taxi op hebben zitten) allemaal het zwembad in, gezellig! We zwemmen, spelen tikkertje in het water met alle kinderen, kletsen wat en drinken een biertje. 

Rond zes uur laten we ons weer afzetten in Hsipaw, we gaan eten bij Club Terrace, alhoewel die nu Riverview of iets dergelijks heet, volgens de Lonely Planet een mooi tentje met terras aan de rivier. Inderdaad, de locatie is mooi en het uitzicht op de rivier is top. Voor de jongens hebben ze gelukkig ook wat op het menu, frietjes en fish fingers. Wij eten rijst met fried chicken. Ja hoor, als we net tien minuten zitten komt het andere gezin binnen zetten, die Lonely Planet ook. Het eten smaakt echt heel erg goed, en ook het toepen is weer gezellig. In het donker met de shuttle weer terug, nog even de laatste details van de trekking met gids Kam bespreken, en dan weer naar de kamer en naar bed. 

 

Trekking naar Pankam.
Vrijdag 26 juli 2019. Hsipaw, Myanmar.

We staan wat vroeger op, rond zeven uur. Om half negen vertrekken we. Vandaag doen we de wandeltocht naar het Palaung dorp Pankam, met zijn vieren, gids Kam (of Kham?) en de Française, die Karen blijkt te heten en brandweervrouw is. 

We rijden eerst met jeep ongeveer een uur van de grote weg de bergen in door mais- en rijstvelden naar een klein Shan dorp. Onderweg zien we mooie taferelen, oude vrachtwagens volgeladen met landarbeiders en ossenwagens. In het Shan dorpje drinken we eerst een kopje thee, slaan we wat koekjes en water in en gaan we op pad. Eerst door de open velden, langs tempeltjes, waterbuffels en mensen die op het land aan het werk zijn, supermooi allemaal, en dan de jungle in. Het is vochtig zat hier, zeker als het gaat regenen, en niet een beetje ook. Gelukkig hebben we poncho’s bij ons, en de regen maakt de tocht alleen maar mooier en avontuurlijk. Het gaat op en af en Kam zorgt ervoor dat de jongens veilig de verschillende riviertjes overkomen, soms draagt hij ze bij het over steken over de schouder. De tocht is werkelijk prachtig en bij een mooie waterval aangekomen hebben we even pauze en eten we de koekjes. Alleen vervelend dat we allemaal gebeten zijn door kleine vliegjes aan de benen, wat best vervelend en pijnlijk is. Het hindert de jongens wat bij het lopen, maar eigenlijk doen de boys het ‘als niet echt fan van wandelen’ het super. We zijn toch al uren aan het lopen en we horen ze, behalve over de jeuk en pijn aan de benen, niet klagen. In de jungle vertelt Kam aan Mees nog over de gevaarlijke slangen die hier leven en geeft hem ook een paar vruchten die ze gebruiken als tegengif bij een slangenbeet. 

Eenmaal uit de jungle is het niet al te ver meer lopen naar Pankam, een Palaung dorp. Kam is ook van het Palaung volk, alleen uit een ander dorp. Hij vertelt dat door alle verschillende bergvolkeren in Myanmar er wel 135 verschillende talen worden gesproken. En dan zijn er binnen die talen ook nog verschillende dialecten.

In Pankam krijgen we een lekkere lunch, rijst, komkommersoep, chili, en allerlei andere groenten en curries. De jongens houden het bij een soort van kroepoek. Alhoewel Mees een beetje van de soep en rijst proeft, gaat de goede kant op!

Na de lunch maken we een rondje door het bergdorp en zien we wat oude vrouwtjes in traditionele kleding, die graag voor ons op de foto gaan. En we bezoeken een schooltje. Wat een plezier als we de klas ingaan. Wat een, gejoel, geschreeuw en gespring van de allerkleinsten. Zeker weer een hoogtepuntje, ook voor Tijmen en Mees. Als het schooltje uitgaat, lopen ook wij weer terug. We wachten nog even tot alle scooters zijn gearriveerd. We lopen niet terug naar Hsipaw, maar gaan achter op de scooter, iedereen met eigen privéchauffeur. De weg terug is onverhard en eigenlijk één grote modderpoel en spekglad. Deze mannen kennen de weg gelukkig op hun duimpje, normaal gesproken rijden ze deze route met tweehonderd kilogram thee achterop de scooter. Een westerse toerist achterop is makkelijk in vergelijking.

De route terug is werkelijk adembenemend mooi, wat een mooie bergen in alle kleuren groen. Daartussen loopt de modderige glijbaan langs afgronden wat onze weg is. Maar de mannen rijden met zijn zessen in kolonne uiterst voorzichtig naar beneden. De scooters hebben om het achterwiel ook een soort van sneeuwkettingen voor de grip. Op een gegeven moment begint het weer te plenzen, wat de weg natuurlijk nog moeilijker begaanbaar maakt. We rijden veelal stapvoets met beide benen aan de grond voor het evenwicht. 

Maar wat is dit verschrikkelijk mooi, we genieten met zijn allen volop. Op een gegeven moment komen we in het dal weer bij de grote weg en kunnen de ‘sneeuwkettingen’ weer af. Even de schoenen schoonspoelen in een riviertje en dan nu in volle vaart terug naar Kumudra Hill.

Aangekomen nemen we afscheid van onze chauffeurs, en bedanken we ze dat ze ons heelhuids terug hebben gebracht. Het is ondertussen al half zes, dus hebben we geen tijd meer voor nog een duik. In plaats daarvan nemen we afscheid van Kumudra Hill en laten we ons weer afzetten in Hsipaw met alle bagage. We slapen vannacht in het centrum, bij La Residance. Eerst nog even pinnen en buskaartjes regelen voor morgen en dan installeren we ons op onze nieuwe stek voor vannacht. We hebben twee tweepersoonskamers, wat meer basic dan Kumudra, maar wel netjes en schoon. En hele vriendelijke eigenaren die geen woord Engels spreken. Maar ze hebben wel bier op de tap voor € 0,50 per glas van 0,4l!

Het regent en we besluiten niet meer de deur uit te gaan maar ‘thuis’ te eten onder het zinken dak van het open restaurantje. Eerst weer even toepen natuurlijk (na eerst al het vuil van de trekking afgespoeld te hebben, de mooie witte handdoeken zijn nu alleen wel aardig bruin). Het eten is echt weer erg goed, de jongens eten frietjes en fish fingers en wij chicken noodles en kipsaté die de jongens ook erg lekker vinden. En dat alles samen met water en vijf bier voor nog geen € 10,-. Op de kamer nemen we nog even een koffie en relaxen we wat en dan gaan naar bed, morgen vroeg op, de bus naar Mandalay gaat om 7.00 uur.

 

De busreis naar Mandalay
Zaterdag 27 juli 2019. Mandalay, Myanmar.

Om half vijf is Hugo wakker, het plan was om naar de ochtendmarkt te gaan. Deze sluit om zes uur, maar het regent nog steeds, dus dan toch maar uitslapen tot kwart voor zes. We lopen nog even langs het buurtwinkeltje voor wat koekjes en water voor onderweg en dan lopen we in de regen naar het busstation. Alhoewel busstation wat te veel eer is, het zijn eigenlijk meer vier houten palen met een tentdoek met daaronder een paar plastic stoelen. Daar is onze bus, chips, is het toch een minibus. We dachten dat het een grote bus zou zijn, het is niet anders... We stappen in, en na diverse stops om andere mensen op te pikken gaan we dan onderweg naar Mandalay, een rit van zes tot zeven uur. Alhoewel de bus krap en donker is gaat de reis best voorspoedig en rond twee uur worden we bij ons hotel afgezet, wat een service.

Ons hotel heet Ned Kelly hotel Mandalay. Het is een modern groot hotel in het centrum. We hebben de familiekamer met vier bedden. Het hotel ziet er mooi uit, bij de kamer hebben we een ruimte met zitje om te chillen en een keukentje met koelkast en waterkoker. Prima, kunnen we ons eigen bier kwijt in de koelkast. We checken even de bar op het dakterras, ziet er leuk uit, maar te winderig voor een potje kaarten. Wel een mooi uitzicht over de grote en drukke stad Mandalay. Dan maar beneden even een potje toepen en een broodje en een biertje als verlate lunch. Verder doen we die middag niet veel meer, en ‘s avonds lopen we Mandalay in op zoek naar avondeten. En dat wordt pizza voor ons allemaal dit keer bij Central Park. Voor ons ook wel een keer lekker na al die curries, rijst en noedels. We lopen in het donker weer terug en dan gaan we naar bed. 

 

Reis naar Minigun en terug.
Zondag 28 juli 2019. Mandalay, Myanmar

We staan weer eens rustig op om iets voor 9.00 te ontbijten. Dan komen we erachter dat de boot naar Mingun, ons doel voor vandaag, een keer per dag om 9.00 vertrekt. Die gaan we niet meer halen. Als we het navragen in het hotel blijkt er een andere optie, een privé boot. Kostprijs 30.000 kyat ipv 20.000 kyat, oftewel een euro of 18 ipv 12. Dat is te overzien, dan dat maar. Na het ontbijt gaan we met de tuktuk naar de haven, waar de vraagprijs 40.000 blijkt te zijn. Na een beetje moeilijk kijken en in het Nederlands overleggen zakt de prijs naar 35.000 kyat, maar verder naar beneden lukt niet. We zullen wel iets te veel betalen, maar goed.

Via ander boten, loopplankjes en bamboe leuningen komen we op onze boot, niet te klein voor ons vieren. Er kan wel dertig man op. We steken de Irrawaddy rivier over, die behoorlijk breed is, naar Mingun in ongeveer zo’n anderhalf uur. Onderweg zien we midden in de rivier nog mooie drijvende huisjes met zonnepanelen. Vanaf een grote afstand zien we de Mingun Pahtodawgyi al, wat een bouwwerk. De Pahtodawgyi is een stupa die nooit is afgemaakt. De bouw is in 1790 gestart en het was de bedoeling dat dit de grootste stupa van de wereld zou worden. Toen koning Bodawpaya in 1819 overleed werd het project stopgezet. De stupa was toen qua hoogte voor 1/3 klaar. Het bouwwerk is nu 50 meter hoog, en had dus 150 meter moeten worden. Het wordt nu ook wel de grootste berg bakstenen ter wereld genoemd. Er zitten enorme scheuren in het gebouw door de aardbeving van 1838.

Als we aankomen lopen we eerst om de Pahtodawgyi, pff wat een hitte. Het is wel even wennen hier in Mandalay, het is zonnig, benauwd en 37 graden. Dat waren we niet meer gewend in de koelere regenachtige bergen. Na de Pahtodawgyi lopen we naar de Mingun bell. De één na grootste bel ter wereld, gemaakt door diezelfde koning met grootheidswaanzin. De bel weeg 90 ton, en we kunnen er met zijn allen met gemak onder/in staan.

Na de bel gaan we naar Hsinbyume Paya, een supermooie hele witte tempel die in de zon pijn aan je ogen doet. En pijn aan je voeten, zonder schoenen doen de hete tegelpaden bij de tempel behoorlijk pijn.

Na deze tempel is het weer tijd om de boot op te zoeken. De tocht terug gaat stroomafwaarts een stuk sneller. Eenmaal terug in Mandalay lopen we nog even over een mooie markt en pakken we een tuktuk terug naar het hotel.

De jongens gaan op de kamer even op de schermpjes en wij lopen de straat op, op zoek naar wat lokaal eten. En die vinden we al snel, een vrouwtje staat op de hoek van de straat weer van die lekkere balletjes te bakken. We nemen er een stuk of 30 mee voor ons allemaal. Terug op de hotelkamer smaken ze ons prima. De rest van de middag relaxen we op en bij de kamer en zien we onder het genot van een Myanmar biertje nog dat onze Max de GP van Duitsland wint, gave race! Het waait vandaag iets minder, dus na de race aan het einde van de middag gaan we op het dakterras weer kaarten. En we besluiten dan maar meteen om hier te blijven eten. 

 

De U Bein bridge bij zonsopgang en naar Bagan
Maandag 29 juli 2019. New Bagan, Myanmar 

Hugo en Ivanka worden om vijf uur wakker om de tuktuk om half zes te pakken om de zonsopgang bij de U Bein brug te zien. Ivanka besluit toch maar niet mee te gaan zodat Hugo alleen op pad gaat in de schemer.

Aangekomen bij de brug komt de zon inderdaad net op en de 1300m lange teakhouten voetgangersbrug ziet er in het ochtendlicht mooi uit. Zeker met alle locals en monniken die over de brug lopen. Bij zonsondergang schijnt het superdruk te zijn met buitenlandse en binnenlandse toeristen, nu zijn Hugo en één andere toerist de enigen. 

Na een half uurtje over de brug lopen is het weer tijd om terug te gaan. Eenmaal terug ligt de rest nog te slapen. Als iedereen wakker is ontbijten we en wachten we op de pick-up op voor de bus naar Bagan. De bus is wat aan de late kant, en bij het buiten wachten zien we een paar honderd meter verderop een hoop roze. Dat blijken tientallen boeddhistische nonnen te zijn bezig met het ochtendritueel waarbij ze ‘s ochtends langs de deur gaan voor aalmoezen. Ze krijgen hierbij van de lokale bevolking rijst en ander etenswaar in de ruil voor zegeningen. Je ziet dat hier overal, veelal monniken, maar nonnen en zoveel tegelijk hadden we nog niet gezien. Wat een onverwacht en mooi schouwspel, zeker met het zachte gezang erbij. Echt heel mooi om te zien! De too too is wat laat, maar we komen op tijd bij de bus, eigenlijk is het een busje. Met een man of twintig aan boord, naast ons nog één toerist, zetten we koers naar Bagan. Het is een vlakke, stoffige en soms hobbelige weg, maar zonder weinig oponthoud. Een korte lunchstop daar gelaten. Ook wij wagen ons maar aan de rijst met schaaltjes ondefinieerbare groentes, chili en vis (denken we). De jongens eten wat chipjes. Vanavond maar weer een vitaminepil.

Rond vier uur worden we afgezet op het centrale busstation en worden we vervolgens afgezet, letterlijk en figuurlijk, door de taxi naar ons hotel in New Bagan. Ons nieuwe stekkie heet Arthawka hotel en is een nogal onpersoonlijk sfeerloos midrange ding, waar we voor gekozen hadden voor het zwembad. Leek ons wel lekker na het tempels spotten in de hitte en de stof. 

Nadat we aangekomen zijn brengen we snel de spullen naar de kamer, zwembroeken aan en gaan zwemmen. We halen een paar biertjes bij de dichtstbijzijnde winkel om die op een ligbedje op te drinken. Het is niet echt een gezellig backpackers hotel, maar het zwembad is wel lekker. Dat leek ons hier wel fijn, na een dag tempels spotten en dan het stof af te kunnen spoelen. ’S avonds lopen we het dorpje New Bagan in op zoek naar eten. New Bagan is een dorpje dat bijna 30 jaar oud is. Het is ontstaan toen de mensen die in het dorp in Old Bagan, waar de meeste tempels staan, door de regering hierheen verhuisd zijn.

Via wat stoffige achterafstraatjes komen we terecht bij het vegetarische restaurantje ‘The Moon’, met subtitel ‘Be kind to animals’. Supergaaf sfeervol plekje, lage tafeltjes (we zitten op de grond), allerlei tierelantijntjes en vlak naast een paar tempels. We bestellen chapati voor Tijmen, pannenkoekjes voor Mees en een vegetarische gevulde, pittige, chapati voor Hugo en een pompoen currie voor Ivanka. Biertje, water en een chocomilkshake erbij. Via de drukke hoofdstraat lopen we weer terug naar het hotel. We gaan een beetje op tijd slapen, want we gaan morgen op pad om de tempels van Bagan te bekijken.

 

Tempels, tempels en nog eens tempels.
Dinsdag 30 juli 2019. New Bagan, Myanmar

Vanaf het jaar 1050 tot 1287 hebben de koningen van Bagan meer dan 4000 tempels laten bouwen. Van de enorme stad staan nu alleen nog de tempels overeind, de houten gebouwen zijn al lang verdwenen. 

Na wat onderhandelen regelen we twee e-bikes, elektrische scooters. Voor Ivanka even wennen, maar ze heeft al snel de smaak te pakken. Echt super om met deze dingen op eigen houtje het enorme gebied met tempels te ontdekken. Ze rijden max 55 km/uur en we kunnen hiermee op de eerste dag al de meeste grote tempels bekijken. Het is wel lekker om in de warme wind de rijden, maar als we stilstaan of rondlopen merken we hoe bloedheet het hier in Bagan is. 

We hebben nog nooit zoiets gezien, niet alleen is de hoeveelheid tempels bizar, maar ze zijn ook veel mooier en groter dan gedacht. De grotere zijn vijftig tot zestig meter hoog, de hoogste wel zeventig meter. En de mooiste zijn allesbehalve ruïnes, een aantal zijn werkelijk prachtig met gouden torens, binnen staan gouden Boeddhabeelden van wel tien meter hoog, mooie muurtekeningen van Boeddha, olifanten, en allerlei andere taferelen en bij sommige is een deel van het oorspronkelijke mooi versierde pleisterwerk aan de buitenzijde nog zichtbaar.

Het mooiste is misschien nog wel als we hoger gelegen punten opzoeken. We zien dan het enorme gebied met tientallen tempels die boven de bomen uitkomen, wat een uitzicht. Hoe mooi wij het ook vinden, Tijmen en Mees hebben het na een paar uur rondrijden en na de zoveelste tempel het wel gezien. Dus in het begin van de middag rijden we weer naar het hotel voor een duik in het zwembad, even het zweet en stof afspoelen. Aan het einde van de middag pakken we de scooters en rijden we weer naar een hoge heuvel. We willen hier de zonsondergang bekijken, maar helaas, te veel wolken. Er is wel nog steeds een mooi uitzicht. En als we terugrijden bij een andere verhoging zien we toch nog iets van een zonsondergang. En bijna terug bij het hotel in het donker zien we een prachtig verlichte gouden toren van een tempel, supermooi. 

We leveren de e-bikes in en lopen New Bagan in en belanden bij restaurantje ‘Delicious.’ We zijn de enigen, maar het is een leuk lokaal tentje gerund door een supervriendelijke familie. Het eten is goed, zelfs de lokale pizza voor de jongens is oké, dat is altijd maar weer afwachten. Weer terug naar huis en slapen!

 

Nog meer tempels.
Woensdag 31 juli 2019. New Bagan, Myanmar

We staan rustig op, ontbijten en regelen weer twee scooters. Dit keer gaan we met zijn tweeën op pad. Nog een dag tempels konden Tijmen en Mees niet aan. Die blijven lekker in het hotel, nog even testen of ze ons kunnen bereiken met sms, ja dat lukt, en wij gaan op pad. Het plan is nu om in één keer naar de gouden Shwezigon Paya te rijden, maar we zien onderweg weer te veel mooie tempels en stoppen toch regelmatig. De Shwezigon Paya is wel erg mooi als we er uiteindelijk komen. Na deze tempel rijden we weer weg uit de bewoonde wereld via zandweggetjes op zoek naar mooie minder bezochte tempels. En zo is het rond de middag weer tijd om terug te gaan, toch even kijken hoe het met de jongens gaat. Nou prima, die hebben de hele ochtend op de kamer op de telefoon en iPad van de wifi genoten.

We gaan met de scooter weer even naar ‘The Moon’ voor lunch en daarna weer naar het hotel voor een duik in het zwembad. Aan het einde van de middag bij het zwembad checken we nog even de lucht, nee te veel wolken, het heeft geen zin nog op pad te gaan voor een nieuwe zonsondergang, we blijven bij het zwembad. Wel gaan we nog even op pad voor het avondeten, dit keer direct tegenover ons hotel. En na het eten duiken we vlak voor sluitingstijd in het donker nog het zwembad in met zijn vieren, nog even van genieten. Dit is voorlopig het laatste zwembad.

 

Slingerend naar Kalaw
Donderdag 1 augustus 2019. Kalaw, Myanmar

We staan vroeg op en ontbijten om zeven uur, vandaag staat de busrit naar Kalaw op het programma. Weer de bergen in, op naar wat koeler weer, ook wel lekker. We worden wat te laat opgepikt door de bus, en moeten nog langs wat verschillende plekken om mensen op te pikken, maar zo rond een uur of negen, half tien rijden we van het busstation weg. De chauffeur heeft er aardig de sokken in, het schiet goed op. Het eerste deel rijden we nog door laagland, maar het tempo gaat flink naar beneden als we de bergen in slingeren. Het wordt alweer duidelijk koeler en het begint ook wat te regenen. Wel een mooie route de groene bergen in, langs diepe afgronden en door kleine dorpjes.

Na een paar uur slingeren komen we dan rond een uur of drie aan, viel mee, maar ongeveer vijf en een half uur over gedaan. Als we uitstappen zien we dat Kalaw een mooi bergdorpje is, het ligt op ongeveer 1300 m hoogte. Beetje Nepal gevoel, al zijn we daar nog niet geweest, met al die trekking bureautjes en boeddhistische tempels. We lopen de zevenhonderd meter bergop naar ons guesthouse, de Country Inn. Na even zoeken vinden we deze al snel en worden we hartelijk ontvangen door de vriendelijke familie die de Country Inn runt.

Wat een lekker plekje is de Country Inn, mooie ruime kamer met balkon met uitzicht over Kalaw en het leukste is nog wel de ongelooflijk vriendelijke familie van het guesthouse. Even installeren op de kamer, de jongens op de apparaten en Hugo achter op de scooter even een paar biertjes halen in het centrum om die op het balkon op te drinken. Even relaxen en bijkomen van de rit en dan lopen we Kalaw in voor wat eten. In een grappig klein koloniaal huisje eten de jongens wat friet en deep fried kip. Als we terug lopen eten wij bij een klein leuk tentje, lekkere Pad Thai. Na het eten lopen we nog wat door het plaatsje en gaan dan terug en naar bed.

Heen en weer naar Myindaik
Vrijdag 2 augustus 2019. Kalaw, Myanmar

We staan relaxt op en gaan naar de gezellige ontbijtruimte. We zijn vandaag de enigen, we zijn zeker laat, al is het pas 8.00 uur. Ter plekke wordt door de familie naar keuze omelet, gekookt ei en pannenkoekjes gemaakt. Smaakt allemaal prima. We hadden gezien dat er hier ook een trein door het dorp komt en we vragen of het mooi is om met de trein een stukje te rijden. Na wat overleggen komen we tot het volgende plan, achter op de motortaxi naar Myindaik en dan van daaruit met de trein terug. 

Rond kwart voor tien arriveren de twee scooters en stappen we achterop, met zijn drieën op een scooter past makkelijk. En zo rijden we de bergen in, af en toe een bui trotserend, maar de rit is erg mooi. Weer langs prachtige rijstvelden en door de groene bergen. 

Als we in Myindaik aankomen blijkt dit een piepklein dorpje met een piepklein stationnetje. Verder geen toerist te bekennen, alleen de lokale bevolking, die er wederom prachtig uitzien. Een deel van de Pa-O vrouwen is weer traditioneel gekleed. Ze komen vanuit de omliggende dorpjes aangelopen om de op de rug meegebrachte gewassen te verkopen op de kleine markt bij het station. We lopen het dorpje even uit, weer de rijstvelden in, wat een supermooie omgeving. En verder vermaken we ons op het station prima met het bekijken van de dagelijkse beslommeringen van de mensen daar. We kopen in het kantoortje vier kaartjes voor de treinrit terug, en dat gaat nog op de ouderwetse manier, alles met de hand. Kosten 200 kyat per kaartje, dat is twaalf eurocent.

Na een paar uur hangen komt dan de trein aan, wat van tevoren luid wordt aangekondigd met de stationsbel, wat voor de straathonden dan weer het teken is luidkeels mee te huilen. Het hele perron komt in beweging, mensen stappen in, uit en er wordt geprobeerd waren te verkopen aan de mensen in de trein, prachtig allemaal. Ook wij stappen in en zoeken een plekje in de eerste klasse, ja ja, voor twaalf eurocent heb je eersteklas kaartjes. Wel wat zachtere stoelen in de eerste klasse, maar verder is die net zo vies als de tweede klasse. Na een tijdje wachten komt er iemand naar ons toe, om te vragen of we naar Kalaw gaan. Ja bevestigen we. De beste man wijst dan naar de trein die naast ons staat, dat is de trein naar Kalaw. Oeps, God wie weet waar we terecht waren gekomen. Snel de andere trein in. En dan vertrekken we voor de mooie treinrit naar Kalaw, en na een half uurtje komen we alweer aan. Mooi station ook in Kalaw, een honderd jaar oud Engels koloniaal station. Je ziet hier wel meer oude Engelse gebouwen, koloniale huizen en kerken met name.

We lopen terug en bij een theehuis eten we wat chapati en Shan-noodles. Een paar euro armer vertrekken we weer richting Country Inn. Even langs de snoepwinkel voor een paar lolly’s en langs een klein winkeltje ernaast voor een paar biertjes. We spelen nog wat yahtzee en genieten op het balkon van het bier en de zeldzame zon. Dat was vandaag weer echt genieten.

‘s Avonds lopen we Kalaw in en gaan naar Red House en doen een keer gek, wat duurder, maar wel lekker pizza’s. Al is € 7,- voor een extra grote pizza die we delen met tweeën nog te doen. 

 

Ploeteren door de modder
Zaterdag 3 augustus 2019. Inle Lake, Myanmar

Vanochtend staan we vroeg op, om 8.00 uur worden we opgepikt om een tweedaagse trekking te doen naar onze volgende bestemming: Inle Lake. De eerste dag staat zo’n zes uur lopen op het programma, morgen vier en een half uur.

We ontbijten eerst weer lekker en vragen de familie extra pannenkoekjes te bakken zodat we deze mee kunnen nemen. We lunchen bij een Danu familie vanmiddag en we slapen in een Pa-O dorp. Grote kans dat ze vanavond geen pizza of frietjes te eten kunnen krijgen. Dan hebben we in ieder geval wat pannenkoeken bij ons.

Om acht uur stipt zijn de twee gidsen er en kunnen we op pad. Eerst een uur met de auto, en daarna wordt het lopen geblazen. Ben benieuwd hoe onze ‘niet echt fan van wandelen’ jongens het ervanaf gaan brengen. 

We rijden eerst een uurtje met taxi en bagage naar een dorpje. De auto rijdt met onze rugzakken door naar Ton Le aan het Inle meer. Wij hebben alleen de dagrugzakken bij ons met wat spullen voor vandaag en vannacht. En dan gaan we op pad. In eerste instantie wat omhoog, door prachtige rijstvelden waar mensen en buffels hard aan het werk zijn. Het weer is dan nog best mooi, af en toe wat motregen, maar ook zon. Het heeft afgelopen nacht wel gigantisch geregend, maar de paden door de mooie natuur zijn nog goed te doen, af en toe steken we stroompje over. We kletsen met de gidsen honderduit over van alles en nog wat. En ook echt mooi om te zien dat Tijmen hele gesprekken met ze voert, hij spreekt in ieder geval een heel stuk beter Engels dan de gidsen, en misschien ook wel beter dan ons. Dat krijg je als je thuis een paar uur per dag met je online vrienden van over de hele wereld Engels praat. 

Vlak voor het eerste dorpje, een Pa-O dorpje, wordt het pad al lastiger, door de regen vannacht en door de ossen en karrensporen is het pad moeilijk begaanbaar geworden. En oeps, de eerste uitglijder van Ivanka. Gelukkig kan ze de modder in het dorpje er een beetje afspoelen. We drinken hier wat thee en trekken weer verder. Onderweg komen we vriendelijk zwaaiende mensen en kinderen tegen, mooi geklede Pa-O en ook een schooltje. Altijd leuk om even te gaan kijken, ze zijn net allemaal buiten aan het spelen. De kleinere kinderen rennen hard weg als wij er aan komen, maar de grotere blijven staan. En schieten de voetbal waarmee ze aan het spelen waren naar Tijmen en Mees. Leuk, even een potje voetballen. Maar hup we moeten weer verder en zo rond de middag komen we aan in het Danu dorp waar we lunchen bij een familie. We krijgen lekkere Shan-noodles en heel veel fruit, en de jongens eten hun eerste pannenkoek op, dan hebben ze er nog anderhalf ieder voor vanavond. De gidsen doen even een dutje als wij alweer klaar zijn voor vertrek.

En zo beginnen we aan het tweede deel van de tocht. Ook weer door heel mooi landschap, rijstvelden, bergen en jungle. Het regent af en toe flink, maar er zijn ook droge stukken. Het pad is door de regen van vannacht echt bijna onbegaanbaar geworden, we lopen door enkeldiepe modder omhoog en omlaag. Of eigenlijk is het geen lopen, maar meer glijden. Mees en Tijmen hebben de beste schoenen en de meeste grip, en handige Mees heeft eigenlijk de minste moeite. Het is echt heel lastig en bij een heel smal stijl pad door heet bos, met rotsen en modder hebben we de hulp van beide gidsen hard nodig om heelhuids beneden te komen. Maar na uren ploeteren, en ook genieten van de omgeving komen we dan aan het einde van de middag aan in het Pa-o dorp waar we zullen overnachten bij een lokale familie. We nemen bij het winkeltje van het dorp een paar biertjes mee, die hebben we wel verdiend en wat chips voor de jongens. Bij ons huis aangekomen eerst alle modder van de benen afspoelen en proberen de schoenen, die er nu uitzien als 1 modderklomp, weer schoon te krijgen. Dus in de regen bij de waterbak spoelen we onszelf en de schoenen af en gaan we het huis in.

Wij krijgen de eerste verdieping toegewezen waar voor ons vier matrassen liggen. Dit is eigenlijk de woonkamer van de mensen die hier wonen, maar die slapen en wonen voor één dag even in een naastgelegen huisje. De woonkamer heeft twee openslaande deuren en een soort balkonnetje van bamboe waar we op de plastic stoeltjes even gaan zitten en onder het genot van een biertje de benen kunnen laten rusten en het Pa-O dorpsleven aan ons voorbij zien trekken. Echt mooi, zo aan het einde van de dag komt iedereen weer van het land terug, mensen met koeien, ossen, houten karren, alles trekt zo aan ons voorbij. En dan krijgen we ons eten, rijst met allerlei bakjes groentes en curries, het smaakt prima, maar is zoals altijd weer veel te veel. Gelukkig hebben de jongens hun pannenkoek, wat chips en een banaan, ze overleven het wel.

Na het eten lopen wij, de jongens blijven in het huis, even een rondje door het dorp langs de huisjes, varkens, mensen en het klooster met de monniken. Als we terug zijn en het zo langzaamaan donker wordt in het dorp, er is hier nergens verlichting, gaan we vroeg naar bed. Het is toch vermoeiend geweest die twintig km ploeteren door de modder. Maar de jongens hebben het echt super gedaan, zonder piepen hebben ze het toch maar gedaan, dat hadden we eigenlijk niet verwacht.

 

Te veel regen
Zondag 4 augustus 2019. Nyaungshwe, Inle Lake, Myanmar

We worden vroeg wakker, maar hebben eigenlijk prima geslapen op de matrassen onder de dekens. Als ontbijt krijgen we tot onze opluchting wit brood met jam, gelukkig geen rijst of noodles zo ‘s ochtends vroeg. We genieten van het dorp dat ontwaakt en zich weer richting de velden begeeft. In het ‘centrum’, als je dat zo kan noemen, zien we in een vrachtwagen allemaal vrouwen instappen om te gaan werken in de rijstvelden. Allemaal de traditionele Pa-O hoofddoek op, sommige met poncho, thanaka op het gezicht, rieten mandje om en op slippers. Het is een mooi gezicht. Bij een gebouwtje kijken een aantal vrouwen in traditionele kleding dit allemaal aan, die gaan in ieder geval niet op de velden werken in die kleding.

En dan is het weer tijd om op pad te gaan. Het is nog vrij droog en het eerste stuk is goed te doen. Maar op een gegeven moment komen we op de grote weg en begint het keihard te regenen. En het houdt ook niet meer op. Na ongeveer twee uur lopen komen we aan bij een theehuisje waar we even pauzeren en we besluiten niet verder te lopen. Door de stortregen over de grote weg is er geen lol aan. Bij het theehuisje zitten nog een paar groepen die de trekking doen, waarvan we er ook enkelen de too too (of hoe je het ook schrijft, de vrachtwagentjes met open bak achter met dakje die dienstdoen als taxi) zien pakken voor het laatste stuk naar het Inle lake. Dat gaan we ook doen! De gidsen regelen de taxi, we onderhandelen nog wat over de prijs en samen met een tweetal Fransen uit een andere groep rijden we over de hobbelweg naar Ton Le aan het Inle meer. We begrijpen van een paar Spanjaarden, die we de dag ervoor al eerder tegen waren gekomen, als deze eenmaal aankomen dat het laatste stuk door de jungle echt heel erg lastig was. Blij dat we dit laatste stukje hebben overgeslagen. We lunchen, weer Shan-noodles, en stappen dan in de boot voor de tocht over het Inle meer naar Nyaungshwe.

Het is een mooie tocht over het meer. Een prachtig meer omringd door bergen en vissersdorpjes. En op het meer zien we ook al de vissers, sommige in traditionele kleding, peddelend met één been zodat ze de handen vrij hebben om te vissen. We varen door smalle kanalen en langs de drijvende tuinen waar de bevolking om het meer groente op het meer verbouwt.

 

Na een klein uurtje varen komen we aan in het dorpje Nyaungshwe waar we overnachten. Met de too too laten we ons afzetten bij de Three Seasons Inn and Spa. Klinkt luxe, valt best mee met ongeveer € 20,- per nacht voor ons vieren. Het is een prima plekje, wel iets minder dan de foto’s van booking.com ons deden geloven. Rondom onze guesthouse stikt het van de kloosters met monniken, nonnen en pagodes. ‘s Avonds klinkt, als we buiten zitten, ook urenlang luidkeels het gezang van de boeddhistische liederen. Best leuk, in het begin, na een paar uur wordt dat wel minder.

Na wat relax-time in het guesthouse lopen we het plaatsje in op zoek naar eten. Via de Lonely Planet en Maps.me vinden we de Pancake Kingdom. Een leuk superklein restaurantje met drie tafels met alleen maar pannenkoeken, gerund door een leuke Birmese familie. De zoon des huizes, denken we, is zeg maar geestelijk niet helemaal bij, maar noteert onze bestelling en brengt het eten met zo’n enthousiasme, geweldig gewoon. Elke keer als hij aan komt rennen met eten zijn we bang dat hij struikelt, maar het gaat telkens goed. Lekker pannenkoeken, net Den Tol, maar dan anders. Maar wel fijn als afwisseling op de rijst en noodles.

Als we terug willen lopen begint het weer te regenen, en niet te zacht ook. Chips, de poncho’s vergeten. Dus schuilen we bij het leuke kleine restaurantje naast de Pancake Kingdom, toepen en drinken we een biertje. Na een tijdje lopen we toch maar terug door de regen. Het is warme regen, dus koud worden we niet, alleen nat. Daarna lekker het bed in.

 

Bruno en Bruna
Maandag 5 augustus 2019. Nyaungshwe, Inle Lake, Myanmar

Als we wakker worden regent het weer, en dat blijft zo’n beetje de hele dag. Vandaag nog maar niet de boottrip het meer op, hopelijk is het morgen beter weer. Vandaag doen we dan maar niks, geen plannen, we zien wel wat de dag brengt. Ook wel eens lekker. Na een tijdje niks doen en in een min of meer droge periode lopen we het plaatsje maar weer in, zonder doel, gewoon een beetje rondkijken en wat travel agencies af om te informeren naar de nachtbus naar Hpa-an, ons volgende doel. 

Als we over de markt lopen worden we gevolgd door een lieve straathond, die de jongens Bruna noemen. De straathonden zijn het niet gewend dat ze geaaid worden, want deze volgt ons na een paar aaitjes overal. Als we even in een theehuisje gaan zitten en wat drinken komt ze gezellig naast ons liggen en valt lekker in slaap. Als we opstaan om verder te lopen wordt ze wakker en volgt ze ons weer. Totdat we te ver van de markt af gaan, dan stopt ze en blijft ze ons nakijken als we verder lopen. Schijnbaar is de markt haar territorium en durft ze niet te ver daarvan te gaan. Maar we worden al snel gevolgd door een nieuw vriendje, Bruno genaamd, die wel verdacht veel op Bruna lijkt. Gezellig hoor die hondjes, we missen onze Bluf hierdoor nu toch wel echt. 

 

Na vier kaartjes voor de nachtbus naar Hpa-an gereserveerd te hebben lopen we weer naar onze guesthouse, trouw gevolgd door Bruno de straathond. Hij volgt ons zelfs het guesthouse in, maar mee de trap op lopen naar de kamer gaat hem toch te ver en nemen we dus afscheid.

We relaxen weer even in het guesthouse en aan het einde van de middag lopen we naar Ginki bar & restaurant, waar we op de open eerste verdieping lekker kunnen zitten en een potje kunnen toepen. Onderweg genot van een lekkere mojito van € 0,90. We blijven hier maar zitten om te eten.

 

Boottrip Inle Lake
Dinsdag 6 augustus 2019. Hpa-an, Myanmar

Het is zowaar droog en de zon schijnt zelfs een beetje, tijd om de boottrip over het Inle meer te maken. We worden opgepikt door de bootmeneer en lopen door Nyaungshwe naar het kanaaltje waar zijn boot ligt. Een lange houten longtailboot waarin vier houten stoelen achter elkaar staan. Eerst varen we weer zuidwaarts over het meer langs vissers en kleine dorpjes, waarna we na ongeveer 45 minuten een kanaal invaren die al slingerend door het groene landschap en langs huisjes, monasterys en onder bamboe bruggetjes ons naar Inthein voert. Vandaag vindt in Inthein Inle lake’s five-day market plaats. Een markt die elke dag in een andere plaats gehouden wordt aan het Inle lake. Als we aankomen, rond tien uur, blijkt dat we toch al wat aan de late kant zijn, een groot deel van de markt is al opgeruimd. Maar de markt is toch nog mooi, met de vele Pa-O vrouwen in traditionele kleding. Je merkt dat hier al wel wat langer toeristen komen, want ook kraampjes gericht op toeristen zijn aanwezig. We scoren na ‘hard’ onderhandelen twee leuke t-shirts voor 12.000 kyat met het Birmese alfabet voor Tijmen en Mees. 

Na de markt lopen we het dorp uit de heuvel op via Nyaung Ohak (wat oude ruïnes van stupas) naar Shwe Inn Thein Paya. Een bijzonder complex met 1054 zedi (stupas) uit de 17de en 18de eeuw. Het is erg mooi, maar we moeten al snel weer terug naar onze boot voor de rest van de tocht. Eenmaal in de boot varen we Inthein weer uit en als we in Ywama aankomen stopt onze boot bij een zilverwerkplaatsje/winkel/toeristtrap. Hier hebben we echt geen zin in...maar we luisteren binnen het verhaal geduldig aan, over hoe ze de sieraden maken en geven beleefd aan dat we niet geïnteresseerd zijn. Als we buiten komen heeft onze bootmeneer ook door dat het geen zin heeft nog naar andere shops te gaan met ons. En stelt voor ‘floating village, floating gardens en then hotel’? Lijkt ons een goed plan. Dus we varen door een drijvend dorp, door de drijvende groente tuinen en varen dan het meer weer op, op weg terug. Op de terugweg nemen we nog goed de tijd om te kijken, en foto’s te maken van de lokale vissers. We komen er nog één tegen in traditionele kleding en met grote fuik. Als we dichtbij komen begint hij allerlei trucs te doen, hmm zou best eens kunnen dat hij helemaal niet meer vist, maar hier puur voor de toeristen zijn kunstje laat zien. Het levert wel prachtige plaatjes op. We geven hem 1000 kyat (€ 0,60) en varen weer door. Gelukkig hebben we ook foto’s van vissers in traditionele kleding en peddelend met één been die duidelijk wel aan het vissen waren en ook geen oog voor ons hadden. 

 

Begin van de middag zijn we weer terug in het plaatsje, lopen even langs de pin en naar het vrouwtje op de hoek van de straat die onze favoriete gevulde balletjes aan het maken is. We bestellen in drie rondes voor 3000 kyat iets van 30 balletjes, lekker lunch weer. En als het begint te regen schuilen we even bij One Owl Grill, drinken wat en even toepen. En bestellen we maar voor de jongens een pizza, hebben ze meteen goed gegeten voordat we de nachtrust instappen. Na al die balletjes is een halve pizza ieder meer dan voldoende.  Als het iets minder regent, de pizza op is en we uitgetoept zijn lopen we terug naar de kamer. De rugzakken worden ingepakt en dan naar beneden om te wachten op de too too die ons naar de bus zal brengen. 

De bus vertrekt om half vijf en we zullen zo’n veertien uur doen over de 750 kilometer naar Hpa-an. Om vier uur worden we opgepikt en een paar minuten later staan we bij het reisbureautje te wachten op de bus. We worden al snel gezelschap gehouden door Bruno en Bruna, dat is leuk. En als de bus er dan eindelijk is vertrekken we, een half uurtje te laat. Het is een prima bus, de lange afstandsbussen zijn hier sowieso goed. Het is dan wel geen VIP bus, met drie stoelen naast elkaar en een toilet aan boord, maar een ‘normal’ bus. Maar deze is ook prima, zeg standaard touringcar bus in Nederland, waarbij de stoelen best een eind naar achteren kunnen en een lekker dekentje tegen de kou van de airco. 

Het begin van de rit is prachtig als we de bergen richting Kalaw weer inrijden. En als het donker is vallen we allemaal snel in slaap. Nog een avondstop om wat eten en dan rijden we de nacht in. We merken wel dat we redelijk vaak stoppen, maar de nacht gaat snel en we slapen best veel. Rond een acht uur of half negen komen we aan in Hpa-an. Als we in de buurt komen van het plaatsje zien we, ondanks de regen, dat de omgeving erg mooi is. Karstgebergte met rijstvelden.

We stappen uit, pakken de rugzakken en dankzij maps.me hebben we ons gisteren geboekte hotelletje als lopend snel gevonden. 

 

Natte voeten
Woensdag 7 augustus  2019. Kalaw, Myanmar

We hadden via booking.com bij Little Hpa-an een hostel, een soort van boutique hostel een triple kamer gereserveerd, $ 30,- per nacht. Mooi klein leuk hostel, en de kamer is al klaar, dat is fijn. We hebben sowieso tot nu toe in Myanmar leuke hotels/hostels/guesthouses en kamers gehad. Wel wat duurder dan bijvoorbeeld in Laos, maar zo’n € 20 tot maximaal € 50,- tot nu toe. 

Omdat we formeel pas vanmiddag kunnen inchecken zit ontbijt er nog niet bij vandaag. We lopen daarom door de hoofdstraat naar een kleine bakery die we op tripadvisor hadden gezien. Het ziet er niet uit, kale ruimte, aluminium tafels en stoelen en wat viezig, maar het ontbijt is het beste tot nu toe. Superlekkere dubbele espresso, choco pannenkoeken en omelet, en alles voor € 0,60 per stuk, echt top! De jongens nemen nog maar een tweede pannenkoek, even de magen vullen, je weet nooit wat ze de rest van de dag binnen krijgen. 

Daarna terug naar de kamer even rustig installeren en dan vertrekken we naar de rivier, even kijken of we de rivier kunnen oversteken naar mount Hpan Pu. Een heuveltop met bovenop een pagode en een mooi uitzicht op de omgeving. We vragen één van de bootdrivers of ze de oversteek maken. Ja dus, kost 500 kyat pp, € 0,30, en het is best een eind varen nu in het regenseizoen de rivier mega breed is.  We stappen in het gammele smalle bootje en het begint meteen te stortregenen. Waar zijn we aan begonnen? Aan de overkant stopt het bootje in de buurt van een dorpje, maar we zijn nog omringd door water. Moeten we hier eruit vragen we, jep zegt mister boatdriver. Oke, alles is overstroomd, dit is dus het eindpunt. We stappen uit, valt mee tot de enkels in het water. Maar als we richting het dorpje lopen wordt het steeds dieper en op een gegeven moment een stukje boven de knieën. Het dorpje zelf staat ook helemaal onder water, we zien de bewoners met opgetrokken rokken en kleden ook door het water waden, de winkeltjes staan onder water en de huisjes staan onder water, maar het leven gaat gewoon door. Mt Hpan Pu halen we overigens niet, het hele pad ernaartoe staat onder water en als het te diep wordt lopen/waden we maar terug. We lopen terug naar de landingsplaats en toevallig komt er net een bootje met locals aan die ook met opgetrokken kleren door het water lopen. Het zal hier in het regenseizoen er altijd zo wel aan toe gaan. 

Het is alweer halverwege de middag als we terug zijn en dus gaan we bij een eettentje van een aardige familie vlakbij ons hotelletje even snacken, toepen en een biertje drinken. Een paar loempia’s voor ons en hebben lekkere chicken nuggets voor de jongens. Leuk tentje om even te zitten. Na een tijdje in de regen even terug naar de kamer en dan maar weer naar hetzelfde eettentje, het was goed, goedkoop en lekker dichtbij. Ook wel fijn, want het regent weer. Ook het avondeten is erg lekker. Als we weer terug zijn gaan wij nog even buiten zitten en kunnen de jongens nog even chillen op de kamer. En dan weer tijd om te slapen.

 

Op bezoek bij het Karen volk
Donderdag 8 augustus 2019. 

We staan een beetje op tijd op, het is droog en we willen vandaag wat van de omgeving zien. Het idee was om twee scooters te huren, maar de kans is toch wel groot dat het ergens op de dag gaat regenen en dat vindt Ivanka toch niet zo’n fijn en veilig idee. 

Na het oké ontbijtje regelen we een too too voor de dag en gaan we op pad. Eerst een half uurtje hobbelen door Hpa-an en de omgeving en dan stoppen we bij ons eerste doel, een Karen dorpje. Maar als we uitstappen en rondlopen is er eigenlijk niet veel te zien, wat verspreidde huisjes langs een weggetje. Wel mooie omgeving, maar verder niet heel spannend. Dus de too too maar weer in en nu opzoek naar het volgende Karen dorpje. Deze is lastiger te vinden, ook door het vele water. Onze chauffeur weet het ook niet precies en moet meerdere keren vragen aan mensen langs de weg. We rijden ook meerdere kleine hobbelpaden in om weer om te keren en een ander pad te proberen. Maar uiteindelijk bereiken we het dorpje dan toch. 

Het is niet meer dan een afgelegen gehucht met een tiental traditionele huizen op palen bij elkaar gelegen tussen de rijst velden. Het is echt een dorp zoals je je een traditioneel authentiek dorpje van de Karen voorstelt. We zien niemand, maar als we rustig door het dorpje lopen zien we bij een huisje een vrouw in traditionele kleding aan het werk, en komt uit het huisje ook een kindje heel verlegen in traditionele kleding tevoorschijn. Eerst verlegen, maar wat later gaat hij hartelijk lachend samen met Tijmen en Mees op de foto. Als we de foto laten zien is dat natuurlijk helemaal prachtig. In het naastgelegen huisje horen we een hoop gegiebel en zien we in het donker in het huisje op palen wel wat beweging. Maar deze kinderen, drie volgens ons komen niet tevoorschijn. Ze lijken er een spelletje van te maken om zich voor ons te verstoppen. Bij het volgende huisje komt dan ook een ander vrouwtje, ze dragen hier dus allemaal nog traditionele kleding, sigaar rokend naar buiten. Breeduit lachend gaat ze op de foto. Dan zien we de eerste man, blauwe rok en wit hemd, ook hij gaat graag op de foto. Wat een geweldig mooi, rustig, authentiek dorpje, onze dag kan niet meer stuk. Als we langs weer een ander huisje lopen zien we op de eerste verdieping (Of eigenlijk verhoogde begane grond bij een huis op palen) in het donker een familie zitten. Coffee? Vraagt de man des huizes, gekleed in alleen een lendendoek. Dat kunnen we natuurlijk niet afslaan. Dus klimmen we de trap op naar de eerste verdieping (op ooghoogte) waar we naast de man, nog een vrouw zien die met draad aan haar tenen zit te weven, en verder nog een paar wat oudere kinderen. Waarvan één meisje ongeveer drie woorden Engels spreekt. Verder dan onze namen, en met handgebaren de leeftijden van de jongens, komen we niet qua communicatie. We krijgen uit een bierpul al zittend op de houten planken een lekkere zoete koffie. De ervaring is geweldig, en dat vindt onze gastheer volgens ons ook. We nemen maar weer afscheid als de koffie op is en bedanken het gezin. We moeten, helaas, weer verder, onze chauffeur wacht op ons.

We rijden over de paden weer terug en gaan dan naar Kaw Ka Thaung cave. De grot staat vol met Boeddha’s, mooi, maar die Aziaten weten er met alle neonverlichting en muziek erbij er een soort Efteling ervaring van te maken.

Na de grot lopen we wat verder door, weer door het water waden en komen we bij een andere grot die door het hoge water niet toegankelijk is. Maar er liggen rondom een water wel wat restaurantjes, hier gaan Mees en Hugo even lekker zwemmen. Eigenlijk is het door het hoge water niet meer te onderscheiden waar de waterpoel is waar je kan zwemmen, want eigenlijk staat alles onder water.

Na de verkoelende duik lopen we weer terug naar de too too, kopen wat chips als lunch en rijden verder. Tenminste nadat de chauffeur de nogal gammele en verroeste too too weer aan de praat heeft. Dan rijden/hobbelen we in een half uurtje naar Sandan cave, een grot ter grootte van een voetbalstadion volgens de Lonely Planet. Als we aankomen worden we er een eind voor de grot uitgezet, ze zijn bezig het weggetje te asfalteren en we kunnen niet verder. We lopen het laatste stukje, en kunnen zo de mooie omgeving rustig bewonderen. Veel water, groen, en limestone bergen, het is erg mooi. Wederom met het water tot de knieën bereiken we de trap naar de grot. En als we de grot in lopen zien we dat deze inderdaad enorm is, en mooi en gevuld met Boeddha’s en één hele grote liggende Boeddha. En zoals zo vaak hier in Myanmar, we zijn de enige toeristen.

Aan het einde van de grot moet je door een doorgang nog veel verder kunnen lopen, door gangen, met 100.000 vleermuizen, zodat je er aan de andere kant van de berg weer uitkomt en je een prachtig uitzicht moet hebben. We lopen in het pikkedonker een stukje verder, met de iPhone als verlichting, maar het is eigenlijk niet te doen. We hadden gelezen dat je de bewaker van de grot voor een kleine vergoeding kan vragen de verlichting aan te doen, schijnbaar is de hele grot verlicht. We lopen terug en Hugo vraagt dat aan de bewaker met handgebaren, Engels spreekt hij niet. Hij begrijpt de vraag wel, maar met handgebaren geeft hij aan dat de grot verderop niet toegankelijk is door het hoge water. Oké, dan maar weer terug naar de too too. En niks te vroeg, was het de hele dag droog, nu begint het te regenen, en niet te zacht ook. Met de too too rijden we het uurtje weer terug naar Hpa-an, maar het begint onderweg steeds harder te regenen, zo hard dat we zelfs onder het dak van de too too en met poncho’s aan nog zeiknat worden. Gelukkig is het warm water, de mensen rijden hier vrolijk lachend zeiknat op hun scooter door. In Nederland zou het code donkerrood zijn.

We zeggen tegen de chauffeur dat we het wel oké vinden om terug te gaan, er stonden nog een paar dingen op het programma. Maar met deze regen, en het is ondertussen al vier uur vinden we het wel mooi, het was een mooie dag. Tijd om de dag af te sluiten met een biertje, toepen en chillen.

Eenmaal terug drogen we even af en gaan we weer naar hetzelfde tentje, biertje, kaarten en daarna maar meteen eten. De lekkere kipnuggets en frietjes voor de jongens, groene kipcurry met fried rice voor ons, paar biertjes, nog een choco brownie, water en chocomilkshake. En dat alles voor dertien of veertien euro. We gaan in de regen weer terug naar huis en dan naar bed, morgen om zeven uur ontbijt. We pakken de bus van acht uur naar Yangon. Het einde van de reis komt langzaamaan in zicht, snik.

 

Naar de grote drukke stad
Vrijdag 9 augustus 2019. Yangon, Myanmar

Om zeven uur loopt Hugo even naar de Bakery voor twee take away choco pannenkoeken voor de jongens, die waren niet zo’n fan van het ontbijtje bij Little Hpa-an. Om acht uur staan we weer klaar voor vertrek, en om half negen stappen we op de goede bus naar de vroegere hoofdstad Yangon (voorheen Rangoon), de grootste stad van het land met vijf miljoen inwoners. Nu zijn we niet zo’n fan van grote drukke steden, dus we zijn benieuwd. Desnoods bekijken we alleen de Shwedagon pagoda, die moet je gezien hebben, en laten we het daarbij. We zijn er maar twee nachten.

De reis gaat goed, duurt een uurtje of 6-7 tot aan het busstation in Yangon. Alleen dan moeten we nog 20 kilometer met de taxi naar downtown. Na een beetje onderhandelen stappen we in de taxi en vertrekken we voor het laatste deel. Het is helaas erg druk, dus over die 20 kilometer doen we een dik uur. We komen wel langs allerlei mooie Engelse koloniale gebouwen en zien we af en toe een glimp van de gouden top van de Shwedagon pagoda. Verder is het druk, chaotisch en ziet de stad er oud en vervallen uit, een typisch zuid-oost Aziatische metropool dus. Even wennen weer. Rond vier uur in de middag komen we dan aan bij ons hotel 15th street@downtown, niet geheel toevallig gelegen aan 15th street.

Het hotel is prima, beetje basic, maar met heel erg vriendelijk personeel. Ze proberen ons in zeer gebrekkig Engels van alles te vertellen over Yangon en de omgeving. We leren in ieder geval dat we vlakbij Chinatown zitten en dat we morgen in 45 minuten ongeveer naar Shwedagon pagoda kunnen lopen. 

Eerst maar even bijkomen van de reis in het hotelletje en dan rond etenstijd naar buiten opzoek naar eten. We lopen binnen bij een eettentje dat er modern en schoon uitziet. Blijkt het een Japans restaurantje te zijn. Ze hebben voor de jongens weer fried chicken en wij eten wat traditioneler Japans eten. Geen sushi, maar iets met noodles en kip. En Ivanka eet iets met varkensvlees, wat met name vet is. Het eten gaat, maar we hebben beter gehad. 

Daarna gaan we weer naar het hotel, de jongens relaxen op de kamers, wij drinken beneden een biertje en daarna naar bed.

 

Shwedagon pagoda 
Zaterdag 10 augustus 2019. Yangon, Myanmar

We staan rustig op, er staat vandaag niet veel meer op het programma dan de Shwedagon pagoda. Het ontbijt bestaat uit een paar geroosterde witte boterhammen met ei, fruit en koffie. En na het ontbijt gaan we op pad richting de grote pagoda. De zon schijnt niet, maar het is gelukkig droog. Het is wel erg warm en benauwd en we zweten ons kapot. We lopen door het drukke chaotische centrum, langs kleine marktjes en oude vervallen huizen. Toch wel een gave stad, voelt authentiek en geen of weinig toeristen te zien.

Na een kwartiertje voelt Mees zich niet fijn, dus snel op zoek naar een wc. We zien toevalligerwijs een bordje met een mall die we na een paar minuten al snel vinden. Ook bijzonder, de mall is schoon, modern en luxe, wat een contrast, alsof je een andere wereld instapt. Ze hebben in ieder geval schone wc’s en bij een bakker kopen we voor Mees een pizzabroodje en voor Tijmen een choco eclair. 

Nu Mees weer is opgeknapt vervolgen we onze tocht naar de pagoda. Het is verder een leuk wandeltochtje door Yangon en op een gegeven moment zien we de pagoda dan opdoemen en gaan we het grote complex binnen. De Shwedagon pagoda is de grootste en heiligste tempel van Myanmar. De pagoda is ongeveer 100 meter hoog en bekleed met 27.000 kilo goud, de top is bezet met 5.500 diamanten en een paar duizend robijnen. Rond de pagoda bestaat het complex verder uit verschillende andere pagodes, tempels en Boeddhabeelden. Het is een van de belangrijkste boeddhistische bedevaartsoorden ter wereld, volgens overlevering worden er hier acht haren van Guatama Boeddha, alsmede relikwieën van drie eerdere Boedhha’s bewaard. Volgens overlevering is de bouw 2600 jaar geleden gestart, wat het de oudste pagoda de wereld zou maken. Volgens historici is de bouw tussen de zesde en tiende eeuw gestart en is men begonnen met het met goud bekleden in de 15de eeuw.

Als we het complex binnengaan kunnen we zien dat het een belangrijke plek is, wat een drukte. We zien enkele westerse toeristen, maar toch met name locals en monniken. De pagoda is indrukwekkend mooi en groot. Tijmen en Mees gaan in naastgelegen tempeltje zitten en wij lopen zo verder rondom de pagoda. Als we een rondje gemaakt hebben zien we een schijnbaar belangrijke politicus die ook een bezoek komt brengen, met een groot gevolg en veel beveiligers en politie om zich heen. Geen idee wie het is, een agent wil ook niet zeggen wie het is.

Rondom de pagoda staan acht beelden van boeddha met een bordje met de dag van de week. In Myanmar astrologie bestaat een week uit acht dagen, waarbij de woensdag uit twee dagen bestaat. Het is de bedoeling dat je bij het bord met je geboortedag je bloemen offerte en water over de boeddha giet onder het opzeggen van een gebed en een wens. Nu weten wij onze geboortedag niet meer, maar wel die van Tijmen en Mees. Dus die zoeken hun dag op, vrijdag voor Mees en woensdag na 12.00 voor Tijmen en gieten in navolging van de locals water over het beeld van de Boeddha. We zijn benieuwd of het geluk brengt...

Hierna hebben we de pagoda wel gezien en verlaten we het complex, we gaan op zoek naar Vista café dat een dakterras moet hebben met een mooi uitzicht. We lopen via drukke straatjes en marktjes verder, eten nog een paar van onze favoriete balletjes (we zijn er achtergekomen dat deze ‘mote lin ma yar’ heet, de couple’s snack, en vinden dan uiteindelijk café Vista. Helaas is het dakterras nog gesloten, maar kunnen we wel op de derde verdieping wat drinken en lunchen. Ook hier hebben we al een mooi zicht op de pagoda.

Na de lunch pakken we maar een taxi terug naar het hotel, het regent weer. In het hotel spreken we af dat de jongens op de kamer blijven, beetje relaxen, en wij gaan weer op pad. In de regen met paraplu lopen we Chinatown in. Het is echt geweldig, de chaos en drukte, de geuren van de markt en de stank af en toe. We kijken onze ogen uit en in een drukke straat duiken we een kroegje in en drinken hier een paar mojito voor € 0,60. Aan het einde van de middag lopen toch maar weer terug, we kunnen de jongens toch niet te lang alleen laten.

Als we de straat weer op gaan regent het nog steeds, en nog harder dan vanmiddag. Dus gewapend met paraplu’s gaan we weer op pad en zoeken we in Chinatown een restaurantje. We vinden een leuk tentje en eten een lekkere currie en de jongens fried chicken, die ze tot groot plezier van de eigenaar van het restaurantje opeten met stokjes. Daarna gaan we door de stromende regen weer terug en naar bed. We moeten morgenvroeg op voor de vlucht van acht uur naar Bangkok. Onze reis is nog niet ten einde, maar we gaan Myanmar helaas wel verlaten.

We hebben het hier erg naar onze zin gehad, wat een mooi land en bevolking. Hoogtepunten zijn moeilijk op te noemen, het was allemaal mooi. Maar de tempels van Bagan, de trekking in Hsipaw, Chinatown Yangon, de guesthouse in Kalaw, het Karen dorpje bij Hpa-an, het treinstationnetje in Myindaik, de overnachting in het Pa-0 dorp, de rijstvelden met buffels, de ossenkarren, de zingende nonnen in Mandalay, allemaal hoogtepunten en herinneringen die we niet snel gaan vergeten!

 

Bye Bye Myanmar
Zondag 11 augustus 2019. Bangkok

We staan vroeg op, rond vijf uur, en de geoliede reis machine die we inmiddels zijn, zijn we in nog geen half uurtje klaar voor vertrekt. De taxi is ook wat aan de vroege kant, dus in het donker vertrekken we richting vliegveld. Tijmen helemaal happy dat we weer gaan vliegen, met Nok air nog wel. Een Thaise maatschappij met mooi beschilderde vliegtuigen waarbij de neus van de vliegtuigen lijken op de snavel van een vogel. Met het laatste Myanmar geld kunnen we op het vliegveld nog net één koffie kopen. Eigenlijk dat niet eens, we krijgen korting omdat we niet genoeg meer hebben. 

Rond tien uur komen we aan in Bangkok en pakken we de taxi naar het centrum. We hebben in Yangon via booking.com een hotelletje met zwembad, de sleepwithin, geboekt aan Rambuttri street, vlakbij backpackers (althans dat was het vroeger) straat Khoasan road. Na een klein half uurtje komen we aan, betalen de taxichauffeur en checken in.

Het is een mooi hotel en de kamers zijn voor ons doen echt luxe. De jongens willen even chillen en wij gaan even de buurt opnieuw verkennen. Een paar jaar geleden waren we hier ook al, en het is nu al erg veranderd. We drinken koffie op een veel te toeristisch terrasje met uitkijk op de McDonalds, help waar ze we beland! Zo herinnerden wij dit niet! En waar zijn alle straat terrasjes gebleven? Wat een verschrikkelijk toerisme… Na de koffie duiken we het zwembad in op het dak van het hotel. We hebben een heerlijke middag op de ligbedjes en in het zwembad. Fijn om weer even van een zonnetje te kunnen genieten en echt een zomergevoel te hebben na al die regenbuien in Myanmar. Op het einde van de dag rond zes uur verlaten we het hotel om wat te gaan eten. Weg met de rust. Buiten is het een grote herrie en een heen en weer geloop van mensen. De straatterrasjes zijn er inmiddels ook volop. Toch wel gezellig, het voelt een beetje als de zomerfeesten. We eten padthai aan de overkant van de straat, bij Max's Magic Thai Food. De ober is ook een soort goochelaar en vermaakt de mensen hier erg mee. Superleuk! Wel even schakelen na het mooie, rustige en authentieke Myanmar. Wat een kermis hier. De jongens eten een crepe met choco bij een straatstalletje. Dan nog even een biertje en wat kaarten op straat en dan gaan we lekker slapen. Met onze kamers aan de achterkant valt de herrie reuze mee.

Dan is de laatste vakantiedag aangebroken. Wat gaan we doen? Eerst maar eens ontbijten, dat doen we bij de buurman. Dan willen we eigenlijk nog wat dingen in Bangkok gaan bekijken voordat we het zwembad in duiken maar de kinderen hebben daar helemaal geen zin meer in. Dus we splitsen ons op. Zij gaan chillen op de kamer en bij het zwembad en wij gaan met z'n tweetjes nog even Bangkok bekijken. We lopen naar de rivier en stappen daar op de veerboot. Mooi boottochtje over de rivier door hartje Bangkok. We gaan van de boot af bij de Wat Pho tempel. Echt een supermooie tempel, maar wat een drukte. Om aan de overkant van de rivier te komen staan we een half uur in een superlange rij voor de ferry. Ook deze boot zit weer stampvol toeristen. We zeggen dat we nu op dit moment op de boot letterlijk meer toeristen zien dan in drie weken Myanmar. Aan de overkant lopen we terug naar ons hotel. Eerst nog langs Wat Arun, een andere mooie bekende tempel en langs het koninklijk paleis. Bangkok valt ons deze tweede keer erg mee, eigenlijk vinden we het nu best leuk en mooi! 

Rond één uur zijn we terug en duiken we samen met de jongens weer het zwembad in, de rest van de dag gaan we weer heerlijk van het zonnetje genieten. 

's Avonds eten de jongens in het restaurant aan de overkant een pizza. Wij genieten van een mojito, die twee keer zo duur is dan bij het wat meer basic tentje naast ons hotel, maar nog steeds goedkoper dan in Nederland. Dan gaan we over op streetfood, overheerlijke padthai voor Hugo en mij en de jongens krijgen ook nog een toetje: weer een crepe Nutella. Dan nog wat loempias en nog een hele vieze mojito in een emmer. Dan zit de vakantie er echt op. We gaan naar bed om morgenvroeg weer naar het vliegveld te gaan voor de reis naar huis. 

 

Bye Bye Bankok
Maandag 12 augustus 2019. Thuis, Nederland

De volgende ochtend staan we op en zit het er alweer op. Wat was het weer mooi, maar we hebben ook wel zin om onze Bluf weer op te halen, helaas kan dat pas morgenochtend. We vertrekken op tijd en rijden in de spits naar het vliegveld, gelukkig is het wat minder druk dan de vorige rit naar het vliegveld. Op Suvarnabhumi airport heeft Tijmen nog even lekker de tijd om te spotten, hij vindt dit een van mooiste vliegvelden ter wereld. Met een kleine vertraging stijgen we rond elf uur op. Het is een fijne dag vlucht, lekker films kijken! Aan het einde van de middag nog even een tussenstop in München en rond acht uur 's avonds landen we in Düsseldorf. Gelukkig komt dit jaar wel de bagage gewoon en na een wat eten rijden we in een uurtje naar huis. Op naar de volgende reis!