Afgelopen zomer trokken Ivanka, Hugo, Tijmen (12) en Mees (9) in hun 4x4 door Oeganda. Na afloop schrijven ze: Wat was deze reis geweldig mooi. Dit smaakt naar meer. Uganda komt zeker in onze top vijf van landen, supermooie natuur en landschappen, wildlife, weinig toeristen, het wilde oosten met de Karamojong, veilig, enorm vriendelijke bevolking met de altijd lachende en zwaaiende kinderen onderweg. Uganda is een echte aanrader om zelf te gaan ontdekken! Pas op. Dit reisverslag werkt aanstekelijk. Wedden dat je na het lezen hiervan ook naar Oeganda wilt?

Door Hugo en Ivanka

 

Een verre reis zonder jetlag!
Zaterdag 2 juni 2018. Nederland.

Het is weer bijna zo ver, de jaarlijkse verre trip is in aantocht. Dit jaar toch wel weer anders dan we gewend zijn. Niet backpacken met lokale bussen door Azië of Latijns-Amerika maar met een jeep door Uganda! Zuid-Afrika in 2016 was goed bevallen en na Guatemala vorige jaar hadden we nu zin in een reis zonder jetlag, en dan kom je al snel op Afrika uit. Uganda schijnt erg mooi te zijn en supervriendelijke inwoners te hebben. We zijn benieuwd.

Karamojong600

Het leuke is dat de biologieleraar van Tijmen van het Citadelcollege helemaal gek is van Uganda en dat mede dankzij hem de school van Tijmen een school in Uganda ondersteunt. En deze school heet ook het Citadel. Jaarlijks gaan er leerlingen vanuit Nederland naar Uganda om te helpen. Dus we gaan zeker langs als we daar zijn!

uganda leeuw

Verder zijn we van plan de bergen in te gaan, mooi meren (Lake Bunyoni) te bezoeken, leeuwen die in bomen slapen te spotten, chimpansees te zien en natuurlijk ander wildlife (olifanten, giraffen, nijlpaarden etc etc) te zoeken. Verder willen we graag het Karamojong volk bezoeken en de oorsprong van de Nijl bij Jinja te vinden. En wie weet wat we verder nog allemaal verder gaan zien. Onze voorlopige route is nu: Entebbe - Lake Bunyoni - Queen Elizabeth National Park - Fort Portal (kibale NP) - Masindi - Murchinson Falls NP - Moroto - Sipi Falls - Jinja - Entebbe. Helaas kunnen we de berggorilla's niet bezoeken, daar moeten de kinderen vijftien jaar voor zijn, en ze zijn nu 9 en 11, dus helaas.

We hebben er weer zin in, tot het volgende reisverhaal als we in Uganda zitten!

 

Tijd voor onze jaarlijkse reis
Vrijdag 27 juli 2018. Entebbe, Uganda.

Het is weer zo ver, tijd voor de jaarlijkse reis! Om half 7 staan we op, koffie, ontbijtje, de rugzakken achterin de auto en op pad. We zetten de auto in Düsseldorf op de inmiddels vertrouwde P5 en gaan met de skytrain naar de terminal. Inchecken, security check en paspoortcontrole gaat allemaal supersnel. Wat een verschil met Schiphol. Even vliegtuigspotten voor Tijmen en we stappen om 10.30 in onze A330-300 van Turkish Airlines. Na een relatief korte vlucht een tussenstop in Istanboel, wat een groot en druk, chaotisch vliegveld. Maar wel goed zicht op de startbaan voor een paar uurtjes vliegtuigspotten. Tijmen is weer helemaal happy.

27aug

Rond een uur of 19.30 stijgen we met een uur vertraging op. We kijken wat films, krijgen best goed eten en slapen wat. Na een uur of zes hebben we een tussenlanding in Kigali (Rwanda). We staan 40 minuten stil waarbij we het vliegtuig niet uit mogen. Daarna het laatste stukje naar Entebbe, waar we rond 4.00 uur in de nacht landen.

Gelukkig liggen de rugzakken op de band en worden we opgepikt door onze taxi. En dan rond 5.00 uur komen we aan in het African Gorilla Guesthouse. We voelen ons best gaar weer na zo’n reis, dus snel maar om proberen wat te slapen. Dat lukt de jongens prima, ons wat minder.


Een ander Afrika
Zaterdag 28 juli 2018. Entebbe, Uganda.

We worden om 9.30u wakker. Proberen te douchen, valt niet mee als er ongeveer drie druppels uit de douchekop komen. En daarna naar buiten om te zien hoe Uganda er bij daglicht uitziet. Leuk guesthouse, met een groen tropisch binnenterrein waar twee Ugandese vrouwen souvenirs voor de toeristen in elkaar zitten te knutselen. We krijgen een lekker ontbijt met brood, omelet en fruit. 

Om 10.00 komt Godfrey van Ugandacarrentals dan langs om ons vervoer voor de komende weken af te leveren, een 4x4 Toyota rav 4 Jeep. Geen overbodige luxe zo’n jeep, blijkt de dag erna al.

Na het ontbijt, of eigenlijk bijna lunch, relaxen we even in de tuin en lopen dan over de rode stofweg omhoog naar een supermarktje. We krijgen meteen echt wel het gevoel in Afrika te zijn. Vrouwen met manden op het hoofd, groepen koeien en kleine hutjes die als winkeltje dienstdoen voor alles en nog wat. En met een nooit uitzicht op lake Victoria. Zuid-Afrika was echt gaaf 2 jaar geleden, maar dit is een ander Afrika. We trekken weer aardig de aandacht, zeker met Mees zijn blonde kop.

Als we terug zijn gaan we de auto maar uittesten. We rijden naar een Victoria shopping mall voor een lokale sim kaart, pinnen en lunch bij KFC voor de jongens. En daarna naar Aero beach. Een strand/vliegtuig museum. Een nogal vreemde plek eigenlijk. Er staan hier twee hele oude grote vliegtuigen, waaronder een Boeing 707, waarvan Tijmen zegt dat je die gezien moet hebben als vliegtuigliefhebber. Wel leuk dat je gewoon de vleugel op kan klimmen. En verder staan er nog wat kleine oude vervallen jets, helikopters en vliegtuigen.

28aug

Het is behoorlijk druk, het is zondagmiddag. Bij het strand klinkt hare muziek, en liggen er honderden Oegandezen in het water van het Victoriameer. Vreemd, want in de gids staat dat er bilharzia voorkomt (parasiet waar je ziek van wordt). Schijnt de lokale bevolking niet uit te maken. Wij wagen het er toch maar niet op. Mees wil eigenlijk ook wel graag gaan, we worden best aangestaard als enige blanken hier. Na een tijdje gaan we dan maar, en sleuren we ook Tijmen weg bij de vliegtuigwrakken.

28aug 2

Terug bij de Guesthouse kunnen de jongens even chillen met de telefoons, en wij met een biertje in de tuin. En na het lekkere avondeten op tijd naar bed, even wat slaap inhalen.


Even naar de Evenaar
Zondag 29 juli 2018. Lake Bunyoni, Uganda. 

Na het ontbijt vertrekken we dan alweer. Om 8.40 uur vertrekken we voor de rit van 440 kilometer naar lake Bunyoni, bij de grens met Rwanda.Het begint goed met een stuk verlaten snelweg naar Kampala. Vanaf Kampala is het een goede tweebaans asfaltweg waar je 80 kan rijden. Helaas kom je om de haverklap door dorpjes met snelheidsdrempels, wat de snelheid er nogal uithaalt. Gemiddeld doen we 50km in een uur. De rit is wel erg mooi, met mooie stalletjes langs de weg met groente, fruit, kleurrijke krukjes en van die houten potten met stamper, waar ze hier van alles in fijn stampen. De dorpjes onderweg dragen goed bij aan het ‘Afrika gevoel’, druk, stoffig en kleurrijk met zelfs af en toe een maraboe.

29jul 2

Na een uurtje of twee rijden passeren we de evenaar. Leuk! We stoppen om hier van die watertestjes te doen. Net ten noorden van de evenaar loopt het water linksom (of was het rechtsom?) weg, ten zuiden dus andersom en bovenop de evenaar loopt het recht naar beneden weg.Na nog een paar armbandjes gekocht te hebben voor Ivanka en Mees dan weer snel door. Rond een uur of 13.00 stoppen we even langs de weg. We proberen een broodje knakworst te eten, helaas kunnen we de schaar niet vinden en scheuren we de zak iets te lomp open. Op 3 na alle worstjes op de grond, dan maar droog brood.

29jul

Als we bij Kabale komen is het nog maar 18 km en geeft de navi nog een uur aan.  Huh? Dat betekent niet veel goeds voor de weg denken we. En dat klopt, we rijden een onverharde weg op die niet zou misstaan in de het programma Dangerous roads. Die 4x4 komt nu echt goed van pas. We doen er inderdaad een uur over, maar wel gaaf om te doen. Mooi uitzicht op Lake Bunyoni en door een paar kleine dorpjes. Mensen kijken ons aan zo van ‘wat doen die nu hier’. En af en toe rennen kleine kinderen achter de auto aan. 

29jul 3

In een klein dorpje zien we mooi geklede vrouwen zitten, jongens voetballen en meisjes rondlopen. Als we stoppen komen ze nieuwsgierig en breed lachend op ons af. Maar als we de camera laten zien en vragen of we een foto mogen maken rennen ze gillend hard weg. Haha, ook wel weer grappig om mee te maken, helaas alleen geen foto... Na een uur hobbeldebobbelen komen we dan toch aan bij Amasiko homestay.

Gaaf, we zien twee kraanvogels bij aankomst. Amasiko is een eco guesthouse met vier hutjes aan het meer opgezet door een Nederlander, Wilfried. Mede met de opbrengsten van het guesthouse, en met steun van een Duitse stichting, heeft hij een schooltje opgezet waar nu meer dan 200 kinderen zitten.De homestay is echt gaaf, we hebben een supermooi basic hutje met balkon en uitzicht op het meer. Geen wifi, en beperkte elektriciteit dankzij wat panelen. Douchen kan alleen ‘s avonds wanneer het water is opgewarmd en poepen doe je ook zonder water, maar met een schep as. 

Naast ons zit er een Nederlands/Oegandees gezin met vier kinderen. Tuurlijk weer Nederlanders... O ja, er staat ook nog een Nederlands stel met jeep en tent op het dak op het terrein. Die reizen een jaar lang door heel Afrika.

Tijmen en Mees gaan met de andere kids de varkens bekijken en verstoppertje spelen. En daarbij sluiten zich dan ook nog wat lokale kids aan, echt super! Dan tijd voor avondeten, eten wat de pot schaft, soort goulash, aardappels en bloemkool. Voor onze pietlutten wordt speciaal wat friet gemaakt. Rond een uur of tien snel het bed in, het was best een vermoeiende dag.


Momenten waarop je je realiseert hoe gaaf reizen is
Maandag 30 juli 2018. Lake Bunyoni, Uganda.

Vandaag is het marktdag in Rutinda, dan komen mensen van de eilandjes in het meer met de kano hun producten verkopen. Het plan was om met een bootje daar heen te gaan vanochtend. Alleen helaas regent het, best hard, voor het eerst in zes weken. Dus maken we er maar een relaxdag van. Eerst een goed laat ontbijt en daarna een verfrissende duik in het meer. Dit is een van de weinige, zo niet het enige, meren in Uganda waar geen krokodillen, nijlpaarden of bilharzia zit. Het meer ligt ook op 2000 meter hoogte. Het water is lekker koel, of koud, maar wel te doen. 

30jul2

Na het zwemmen gaan de jongens weer met de lokale schoolkinderen spelen, echt zo superleuk. Ze kunnen ook een beetje in het Engels communiceren. Als we gaan kijken neemt Hugo een foto van een paar jongetjes, eerst zijn ze wat schuchter, maar als we ze de foto’s laten zien willen ze allemaal. PHOTO ME! Roepen ze allemaal. Ze duwen elkaar weg om maar op de foto te komen. Op een gegeven moment zijn we maar weggegaan om ongelukken te voorkomen haha.

Superschattig is Mees met een driejarig jongetje van het hutje naast Amasiko, die hebben elkaar echt gevonden. Dat jochie vindt het vooral leuk als Mees hem kietelt.

30jul

‘s Middags hebben de jongens een pannenkoek en na de lunch duiken we nog een keer het water in, de zon schijnt ondertussen. Hugo loopt na de lunch nog even naar het schooltje, en als de jongens hem weer opmerken roepen ze weer ‘photo me’ vanuit de schoolbanken. Totdat Hugo roept ‘teacher!’ dat is het sein om weer stil te zijn. De rest van de middag spelen de jongens weer met hun nieuwe vriendjes, als ze pauze hebben, en relaxen Hugo en Ivanka op het balkon. Biertje erbij, een rustig begin van de trip.

Het avondeten is vandaag een BBQ beneden bij het meer. Met zijn allen, wij en de Nederlands Oegandese familie, een Engels stelletje, Wilfred de eigenaar, het personeel en een paar lokale kids, zitten we rond het kampvuur. Wat een gave en bijzondere plek om hier met zijn allen te zitten, eten, drinken en dansen op Oegandese muziek. Echt een supergave avond. Helemaal als er dan ook nog een paar kraanvogels voorbijkomen gevlogen en in een boom vlakbij gaan zitten. Dit zijn van die momenten die je altijd bij blijven en dat je je realiseert hoe gaaf reizen toch is. Ook de jongens genieten volop, maar rond tien uur zijn we allemaal moe en gaan we toch maar slapen.


Afrikaanse vriendjes
Dinsdag 31 juli 2018. Lake Bunyoni, Uganda.

We slapen uit tot 08.45 uur, dat was wel nodig schijnbaar. We kleden rustig aan en gaan naar het gezamenlijke ontbijt, we schuiven als laatste aan. De jongens zijn ongeduldig, want de eerste pauze van het schooltje is van 10 tot 11 en zo willen snel naar boven om te spelen met alle schoolkinderen. Ivanka en Hugo volgen iets later en horen dan een hoop kinderen zingen en lachen. Er is buiten gymles voor de jongste schoolkinderen. Tijmen en Mees en de andere Nederlandse kinderen staan samen met de schoolkinderen in een kring en doen allerlei spelletjes, wat ongelooflijk leuk en bijzonder om te zien. Er wordt gerend, gezongen en achter elkaar aangezeten. En ook de Mzungo (witte) kinderen moeten volop meedoen, geweldig om te zien.

31jul 2

Na de gymles spelen Tijmen en Mees en de andere Nederlandse (Oegandese)  kinderen weer verstoppertje met de oudere schoolkinderen. En Mees en Hmamaza (of hoe je het ook schrijft, het vierjarige buurjongetje) zijn weer onafscheidelijk. Bij het verstoppertje spelen rennen ze hand in hand weg om zich te verstoppen. Hmamaza ziet er echt uit als dat Afrikaanse jongetje dat we kennen van tv, oude kleren, blote voeten en vuil. Hij woont met zijn broertjes en zusjes bij opa en oma die hard aan het werk zijn op het land. Wat een andere wereld en leven. De mensen hebben hier echt letterlijk niks, en moeten keihard werken om te overleven. Met name de vrouwen dan, die zien we met bossen hout op het hoofd en baby op de rug tegen de steile hellingen op lopen. De meeste mannen voeren niet zo veel uit.

31jul

Later duiken Hugo en Mees nog het water in om te zwemmen, en zien we vanuit het water een pelikaan, adelaar, vliegende honden en zelfs nog een otter.

In de middag rijden we dan over de onverharde bergweg met prachtige uitzichten en langs huisjes en kleine dorpjes naar Rutinda. Rutinda ligt ook aan het meer, hier zitten de meeste guesthouses, een stuk of twaalf. In Rutinda eten de jongens een pizza als lunch en drinken we wat bij Crater cottages, lopen we door het dorpje met gammele huisjes en langs de steiger waar de locals met hun houten kano’s aanmeren. Leuk om even gezien te hebben, maar we zijn toch blij dat we bij Amasiko logeren. Daarna rijden we weer terug, 45 minuten over 10 km. Een paar keer moeten we in de achteruit voor een tegenligger of moeten we wachten totdat een wagen is volgeladen met stenen. In de bergwand wordt met de hand stenen uitgehakt, en door vrouwen met de hand weer verder klein gehakt. Wat een werk!

31jul 3

Op een gegeven moment komt een vrachtwagen volgeladen met mensen ons tegemoet. We zeggen nog tegen elkaar dat het er nogal gevaarlijk uitziet, je kunt je voorstellen dat zo’n wagen zo het ravijn in kiepert. De volgende dag vertelt Wilfried dat in de nacht inderdaad een ongeluk is gebeurd, vrachtwagen volgeladen met mensen het ravijn in, 20 doden. De weggetjes langs de diepe afgronden zijn ook smal, glad en hobbelig, een ongeluk is zo gebeurt. We rijden verder en als we op een km of vier van Amasiko komen zien we de eerste kinderen in de groene Amasiko schoolkleuren ons tegemoet lopen, op weg van school naar huis op hun blote voeten. Als ze ons in de auto zien zitten, ze kennen ons nu wel, worden ze helemaal enthousiast en zwaaien en roepen. Sommigen rennen hard achter de auto aan, een aantal wel een kilometer ver. Eentje gaat aan het reservewiel hangen achter op de auto. Oeps, we willen geen ongelukken, dus ietsje meer gas om te proberen ze af te schudden haha. Valt nog niet mee op dit weggetje om harder te gaan dan die rennende kinderen. In het superkleine dorpje vlak voor de school staan de kinderen op het smalle weggetje links en rechts van de weg als een soort erehaag om ons weer welkom te heten. De ramen zijn open en met de handen naar buiten geven we alle kinderen een high five als we langsrijden.

Als we terug zijn relaxen we nog even bij het hutje en daarna weer naar boven om te eten met zijn allen in de eetruimte. Met zijn allen is dus twee Engelse gasten de andere familie, wij en Wilfried en Irene (de Oegandese manager van Amasiko/vriendin van Wilfried?). Het eten is weer top, ‘chapati’ (lijkt op roti) met groenten curry. Voor Tijmen en Mees wordt speciaal een pannenkoek gemaakt. Mees eet nog wel een halve chapati op. Na het eten nemen we afscheid van de andere familie, ze vertrekken weer naar de Ssesse Islands. Ze worden ook nog uitgebreid uitgezwaaid en uitgeknuffeld door de opa en oma en Hmamaza en broertjes en zusjes. Daarna gaan wij weer op tijd naar bed.


Met de boot naar strafeiland
Woensdag 1 augustus 2018. Lake Bunyoni, Uganda. 

‘s Nachts is het noodweer, lastig slapen in het hutje met die bliksem, regen en vallende takken op het zinken dak. Gisteravond zijn ook nog twee Italianen aangekomen, die hadden minder geluk, een gat in het dak en dat is niet fijn met die zware regenval. Gisteravond is dus de Nederlands/Oegandese familie vertrokken en nu willen Tijmen en Mees niet meer boven in de schoolpauze met alle kinderen spelen. Alle kinderen komen dan om ze heen staan en zonder de grote kids van de andere familie vinden ze dat een beetje tè. Wel spelen ze buiten de pauzes met Hmamaza en zijn kleine zusje. 

Na het late ontbijt lopen we met zijn vieren naar de Amasiko school, bij de eerste klassen met de jongste kinderen, mogen we van de leraar (die twee klassen tegelijk lesgeeft) binnenkijken. Superleuk om te zien, en grappig ook als we vragen ‘is it ok if we come inside’ dat de hele klas in koor YES roept. Ze zijn hier op school gewend om klassikaal antwoord te geven. 

1aug 1

Bij het volgende gebouwtje vragen we bij een hogere groep, waar geen leerkracht is, wat ze aan het doen zijn. Ze waren bezig met math. Wij gaan met zijn vieren in de schoolbankjes zitten en vragen aan een jongetje of hij op het bord een opgave voor ons wil opschrijven. Als hij daarmee bezig is komt de leraar binnen en hij rent snel terug naar zijn plek haha. De leraar kijkt ons aan en zegt dat we most welcomezijn om zijn klas te volgen, social studies. De les gaat verder over hulporganisaties en over aids. De leraar schrijft wat op het bord, en vraagt dan aan de kids om klassikaal te hardop herhalen wat hij heeft opgeschreven. Wel grappig om te zien dat wat de leraar, in het Engels op het bord schrijft, vol spelfouten zit. Af en toe zie je hem twijfelen bij het opschrijven van een moeilijk woord en dan maakt hij er maar wat van. Wel superleuk om zo een les mee te maken samen met de jongens. Wat een verschil met onze scholen, het is een kaal hok met ouderwets krijtbord en houten bankjes.

1aug

Na de les lopen we terug naar Amasiko en gaan met een boot en gids het meer op. We zien onderweg kraanvogels en otters en ookpunishment island. Een heel klein kaal eilandje waar vroeger, tot de jaren 40, vrouwen naar toe werden gebracht die zwanger waren voordat ze getrouwd waren. Ze konden niet van het eilandje af, of ze verdronken, en op het eiland was verder niks. De bedoeling was dat ze daar zouden omkomen van de honger. De knapsten werden soms ‘s nachts ‘gered’ door arme vissers die geen bruidsschat konden veroorloven. Lekker verhaal. 

1aug 2

Op Bwama island gaan we even van boord om een klein ziekenhuis te bezoeken. Na een korte rondleiding en een kleine donatie vertrekken we weer. Helaas regent het en onder een zeil varen we weer terug. Daarna weer even kaarten bij de hut en ‘s avonds eten we samen met Wilfried en Irene, verder zijn er geen gasten. Zelfgemaakte frietjes en heel lekker vlees. Dan weer redelijk op tijd onder de wol. Het is vanavond best koud, dus de dikke dekens komen goed van pas.


Een trotse boda-boda en oude vrienden
Donderdag 2 augustus 2018. Kihihi, Uganda.

Zo, het is weer tijd dit idyllische plekje te verlaten. Hopelijk kunnen we na vier dagen in het volgende plaatsje weer douchen. Dat is bij Amasiko op één koude douche van Ivanka niet gelukt. Het water moest eerst verwarmd worden op een groot vuur, en dat vonden we elke keer te veel gedoe, of we waren te moe en wilden gaan slapen.

2aug

Na het ontbijt en afscheid nemen van Wilfried, Irene en Hmamaza en zusje vertrekken we naar Kihihi. Het is ongeveer 110 km, we doen er vier uur over. Het is een fantastisch mooie route over onverharde wegen, door bergen, regenwouden waar ook de berggorilla’s zitten, theeplantages en kleine dorpjes. Wat is Uganda ongelooflijk mooi. Als we in die vier uur tien auto’s zien is het veel. We stoppen een keer in Kanungu voor wat koekjes en drinken en een keer bij een mooi uitzichtpunt. Waar meteen een vader met vier kleine kindjes naar ons toe komen gerend. De mensen zijn hier ook superenthousiast en vriendelijk. Halverwege de middag komen we in Kihihi aan.

2aug 2

We hebben in dit plaatsje nog niks geboekt. Dus we zoeken eerst een plekje om te slapen. We vinden al snel Suba motel. Ziet er prima uit, alleen helaas geen plek. De buren, van dezelfde eigenaar wel. Deze is wel wat minder, maar de kamer is verder prima. Na de spullen gedropt te hebben drinken we eerst wat bij Suba, ze hebben hier buiten een lekkere relax plek. Daarna lopen we een rondje door het dorp. Tjemig, of we door het hele dorp worden nagekeken haha. We zijn een wandelende attractie. Het is lastig foto’s maken van mensen zo. 

We kopen onderweg wat popcorn en lopen dan terug. In alle dorpen staan op verschillende plekken groepjes mannen met motors, de zogenaamde boda-boda; motor-taxi’s. Zo ook hier in Kihihi. Als we bijna terug zijn worden we aangesproken door een boda chauffeur, in onverstaanbaar Engels en de lokale taal. Hij is de held van de dag lijkt het wel, hij is helemaal trots dat hij ons aan durfde te spreken, en zijn boda-boda vrienden ook geloven we.

2aug 5

We gaan weer bij Suba zitten, maar niet voordat we uitgebreid hebben gezwaaid naar het naastgelegen klasje kinderen. En wie zien we als we weer even naar de kamer gaan? Onze vrienden uit Engeland van Amasiko homestay. Die zijn hier om dezelfde reden als wij, het zuidelijk deel van het QENP (Ishasha sector) bezoeken voor de boomklimmende leeuwen. Zij hebben de vorige dag de berggorillas gezocht en gevonden, supergaaf. Wij moeten nog een keer terug naar Uganda als de jongens vijfiten zijn om dat ook te doen. Wel duur, 600 dollar pp, maar de moeite waard volgens het Engelse stelletje.

Avondeten bij Suba, pizza’s voor de jongens, matoke voor Hugo en sweet en sour kip voor Ivanka. Rond een uur of tien gaan we slapen.


Op zoek naar boomklimmende leeuwen en ander wildlife
Vrijdag 3 augustus 2018. Queen Elizabeth National Park, Uganda. 

We staan rustig op, geen haast. We gaan naar de zuidkant van het Queen Elizabeth National Park (QENP) op zoek naar de boomklimmende leeuwen van Ishasha. Die liggen ook overdag in de boom, dus we hoeven niet om 06.00 uur in het park te zijn. Na het magere ontbijtje met dit keer wel extreem droog brood rijden we rond 9.30 weg uit Kihihi. Na 20 minuten rijden zien we nog buiten het park de eerste olifanten langs de kant van de weg. Gaaf!

3aug 2

Als we bij de southern gate komen betalen we de niet misselijke entrance fee van 135 dollar en vragen we of een ranger mee kan rijden. Chips, alle rangers zijn al weg, toch net te laat. Dan maar met kaart en een uitgebreide uitleg op zoek. We zien veel dieren, maar helaas geen boomklimmende leeuwen. Als we na een paar uur het Ishasha deel van het QENP uitrijden zien we de Engelsen weer. Zij hadden wel een ranger, maar hebben ook geen leeuwen gezien. Dan rijden we over een überslechte weg zo’n twee uur door het park naar het noordelijke deel van QENP en rijden we naar het begin van het Kazinga channel, een natuurlijk kanaal dat lake Albert en lake George verbindt. Onderweg zien we weer een hoop verschillende antilopen, maar ook dichtbij een grote groep olifanten! Bij de mweya lodge reserveren we kaartjes voor de boottocht over het kanaal, vertrek 16.15.

3aug 5

Op het kanaal zien we heel erg veel nijlpaarden, maar ook olifanten, buffels, wrattenzwijnen, nijlkrokodillen, maraboe’s, spoonbills, pelikanen en adelaars. Mooi tochtje, en na twee uur rijden we de laatste 30 km naar onze kamer. Dat is dit keer de Elephant home. Een klein guesthouse, met 3 basic kamers, net buiten het plaatsje Kikoronogo, opgezet door en ter ondersteuning van de lokale community. Erg basic, maar erg fijn. Geen elektriciteit, geen wateraansluiting, maar een beetje elektra via een paar zonnepanelen en water vanuit een klein reservoir. Wordt weer lastig met het opladen van onze telefoons, iPad, camera etc. Maar ze hebben wel WiFi! 

3aug

De twee beheerders van Elephant Home zijn superlief en doen alles om ons het naar de zin te maken. We kwamen in het donker aan, was een lange dag, en hebben weer geen lunch op. Dus de doorgekookte pasta en pannenkoeken voor de jongens smaakten prima. Warm biertje erbij op de veranda, heerlijk! De biertjes worden speciaal gehaald in het een paar km verderop gelegen dorpje dus drinken we de vier halve liters lauwe Nile Special maar op en gaan lekker slapen onder de muskietennetten.


Bingo! Leeuwen!
Zaterdag 4 augustus 2018. Queen Elizabeth National Park, Uganda. Na een goede nacht, we hebben drie bedden, staan we om 6.00 uur op. We willen om 7.00 uur bij de Kasenyi gate zijn van het QENP om in onze jeep een vroege morning drive te doen. Het liefst met ranger dit keer. Dus zonder ontbijt, dat doen we wel na de game drive, op pad en net voor 7.00 uur staan we bij de gate. We vragen om een ranger, en er is er nog één aanwezig, Charles. Kost 20 dollar maar dan heb je ook een echte ranger die met een ak47 in onze auto stapt.

Op naar de Kasenyi plains, op zoek naar leeuwen. Het QENP is echt enorm, en alleen al dit deel, Kasenyi, is supergroot. Het blijft zoeken naar een speld in een hooiberg, maar na tien minuten zien we twee safari jeeps staan die schijnbaar wat gezien hebben. En ja hoor, bingo, leeuwen. Een groep van zeven leeuwen ligt in het gras. Vanuit onze lage Toyota rav 4 wel te zien, maar alleen de koppen. Dus Hugo, Tijmen en Mees klimmen uit het raam op het dak, veel beter zicht, echt supermooi! Zolang je maar in of op de auto zit is het oke, buiten de auto gaan staan is geen goed plan.

4aug 2

Na een tijdje rijden we door en zien veel Ugandese kob (kleine antilopen) vechten, rennen en spelen in de opkomende zon. De savanne is in het ochtendlicht betoverend mooi. We snappen nu waar Afrikaanse kleuren van komen, echt geweldig! Er staan in het park veel hele grote cactussen waar luipaarden in kunnen liggen. Op aanwijzing van Charles bekijken we er vele, maar zien helaas geen luipaard. Die blijft op onze to see list staan, misschien over een paar dagen in Murchison falls National park.

4aug 3

Na een tijdje rijden zien we weer leeuwen, dit keer ook een groter mannetje. We rijden verder op zoek naar meer dieren, zien veel kob en waterbucks, maar geen leeuwen of olifanten meer. We rijden nog naar de rand van lake George. Charles stapt uit met zijn geweer, om te kijken of het veilig is, er kunnen hier ook leeuwen of luipaarden zitten. Maar alles is veilig. We stappen uit, niet te dicht bij het water komen ivm krokodillen, en zien weer een heel stel nijlpaarden. Dan stoppen we nog even bij een mooi uitzichtpunt met wat toeristenstalletjes maar waar ze ook de lokale rolex, chapati met ei verkopen. Alhoewel we nog gaan ontbijten, proberen we er toch één, mmm lekker.

4aug

Om half elf gaan we het park uit. Wat een leuke ochtend. We stoppen weer even bij de evenaar. Hier ontmoeten we een oudere Spaanse mevrouw die op de fiets van Caïro naar Kaapstad gaat, wat een mooi verhaal! En dan smaakt het ontbijtje eenmaal terug bij Elephant Home ook echt lekker! Is meteen gelijk lunch. 

De rest van de middag nog even genieten van niks doen en de rust hier. De auto heeft weer een probleem, want de ramen sluiten niet meer, maar na wat gebel lukt het Hugo toch zelf om de auto te maken. Dat scheelt weer een autoritje naar de garage. 

Hugo en Ivanka lopen einde van de dag nog even naar de top van de heuvel voor wat mooi uitzicht. Om half zeven eten we in het restaurant. De kids frietjes en voor ons een erg zoute groente curry. We slapen weer heerlijk!

 

Spelende aapjes en zwemmen in een kratermeer
Zondag 5 augustus 2018. Lake Nkuruba Nature Reserve, Uganda. 

Na het ontbijt en nog wat schommelen in de zon vertrekken we op ons gemak naar onze volgende bestemming. Wat een ontzettend mooi ritje weer door de dorpjes en het platteland. Hoe meer we in de buurt van onze eindbestemming komen hoe mooier en groener het wordt. Dit is duidelijk een vruchtbare vallei. Allemaal thee en banaan plantages. Zo mooi! Ook onderweg weer heel veel zwaaiende kinderen die graag even een praatje met ons willen maken. Wat is Oeganda toch een ontzettend mooi en gaaf land! Rijdend over de onverharde rode wegen, door de dorpjes en het tropische groen met kinderen op blote voeten, spelend met niets meer dan een autoband en stok geeft ons echt een ‘Afrika gevoel’. Het is zoals we dat kennen van tv, maar in het echt is het nog veel mooier.

5aug

We rijden langs een paar kratermeren, we komen in de buurt en komen dan bij lake Nkuruba nature reserve aan in het begin van de middag.Wat een mooi plekje is lake Nkuruba nature reserve. Lake Nkuruba is een kratermeer, één van de velen rondom het stadje Fort Portal. Het is een meertje met steile wanden begroeid met jungle. Het is een natuurreservaat waarin vier soorten apen leven, de speelse vervet apen, de mooie black and white colobus met witte franjes, de schuchtere red tail monkeys en de met uitsterven bedreigde red colobus. Hopelijk gaan we ze allemaal zien.

5aug 6

De kamer is nog niet klaar maar we kunnen wel al lunchen (chapati met guacamole mmm) en een potje kaarten met gezelschap van een troep vervet aapjes. Leuke speelse brutale aapjes die op onze auto gaan zitten, onder onze tafel en al spelend over het terrein rondrennen. 

Daarna gaan we zwemmen in het kratermeer. Ook hier geen bilharzia gelukkig, en geen krokodillen of nijlpaarden. Het water is heerlijk. De jongens kunnen lekker springen in het water. De lokale jeugd Afrikaanse dansgroep is op ons terrein aan het oefenen. Dus onder het genot van een biertje (dat geserveerd moet worden aan tafel en niet zo gegeven kan worden) kijken we en aan het einde krijgen we nog een speciale voorstelling. Tijmen heeft ondertussen sjans met een paar lokale meisjes.

5aug 8

Na de voorstelling kunnen we in ons huisje, het ligt boven op de heuvel met prachtig uitzicht op het meer en aan de andere kant op de Rwenzoni mountains. Echt weer een ongelooflijk mooi plekje, we kunnen het niet vaak genoeg zeggen, wat is Oeganda mooi. Deze keer hebben we twee kamers naast elkaar. Eén voor de jongens en één voor ons. 

Aan het einde van de middag zien we in de bomen de eerste red tailed monkeys, mooie aapjes met rode staart en een wit grappig neusje, top! 

5aug 7

Om 19.00 uur gaan we eten in de gezamenlijke eetruimte. Er vliegen ook grote motten en ander vliegend gespuis rond, dat vinden de jongens iets minder leuk. Op tijd zijn we weer in ons huisje want het gaat weer heel hard regenen. Wat een herrie op ons zinken dak. In de stromende regen even kijken bij de kids of ze niet bang zijn, maar gelukkig gaat het goed! Na tien minuten samen in het twinbed besluiten we toch maar om apart te gaan slapen. We zijn immers wat ruimte gewend en deze matrassen zijn ook niet echt super. Slaapt prima zo!


Naar de Rwaihamba markt
Maandag 6 augustus 2018. Lake Nkuruba nature reserve, Uganda.

De volgens ochtend ontbijten we om 8.30 uur: chapati voor Tijmen, eindelijk ook lokaal eten wat hij lust! Na het ontbijt zien we dan de black and white colobus monkeys in de bomen.  Yes, dat is nummer 3 van de 4 soorten! Daarna lopen we in een half uurtje naar de markt van Rwaihamba. De 2,5 km is mooi, over de rode slingerende landweg door het groen landschap met bananenbomen, kleine huisjes, geitjes, jongetjes met koeien, schoolkinderen in uniform en vrouwen met van alles en nog wat op het hoofd. We hebben veel contact met de mensen onderweg en de kinderen die langs de route wonen. Overal in dit land hoor je ze roepen, Mzungu, how are you!? Hugo helpt een jongen van 14 met de fiets + jerrycan water (met banaan als dop) omhoog te sjouwen tegen de berg op en probeert wat te praten. De jongen doet dit elke dag. Je ziet hier iedereen met jerrycans water sjouwen, er is nergens waterleiding en iedereen loopt kilometers naar de waterput, ieder dag weer. Iedereen die in Nederland klaagt over hoe slecht het wel niet gaat, AOW leeftijd, de zorg, onderwijs etc, zou eens in Afrika moeten komen kijken. Wij wonen in het paradijs op aarde. Gelukkig beginnen onze jongens dit ieder jaar beter te begrijpen bij elke reis. Op de achtergrond ziet Ivanka dat de jongen steeds minder doet en Hugo met name degene is die de fiets omhoogduwt. Vrachtwagen met te veel lading, motortjes etc het komt allemaal voorbij. Als de mensen iets durven te vragen is het vaak of de jongens tweeling zijn. Ik snap het wel, wij vinden dat de kinderen hier ook allemaal op elkaar lijken.

6aug 4

Eenmaal op de markt is het een gezellige drukte met harde muziek. Men verkoopt groente, vlees, dieren, maar ook kleding die duidelijk afkomstig is uit onze zakken die we inleveren in de containers. Foto’s worden niet echt op prijs gesteld tenzij we iets kopen. Het lijkt ook wel of de hele markt ons aankijkt, dus stiekem fotograferen is ook lastig. Maar het lukt om mooie overzichtsfoto’s te maken en met de iPhone wat details. Ook ‘kletsen’ we nog wat met een paar kindjes langs de weg, waarvan een alles nazegt wat wij zeggen. Dus ook de Nederlandse woorden. Erg leuk. 

6aug 2

In het dorpje drinken we wat bij de lokale kroeg, een paar planken met een poolbiljart, en zien daar twee andere Nederlandse gasten van Lake Nkuruba nature reserve. Ook die zijn onder de indruk van de markt, maar ook van de armoede.

Op de terugweg kopen we wat banaantjes en een zak met zuurtjes om uit te delen aan de kinderen die we tegenkomen; een klein jongetje die de koe van de familie aan het uitlaten is, een meisje in een hutje langs de kant van de weg, drie kinderen in vodden bij een schooltje, twee kinderen die samen met moeders een brommertje volgeladen met bananen voortduwen, Mees deelt de snoepje graag uit. En de kinderen hier maar lachen en zwaaien, wat een geweldig vrolijk volk die Oegandezen.

6aug 5

Eenmaal terug zien we nog meer black en white colobus, maar ook soort nummer vier: de bedreigde red colobus in de bomen vlakbij. Wat een supergave plek hier. Nog even zwemmen in het meer en daarna weer wildlife spotten, super dichtbij weer black and white colobus monkeys en ook nog een paartje neushoornvogels. Als we gaan kaarten zien we nog veel meer apen, alle vier de soorten, maar ook het Nederlandse stelletje dat we bij lake Bunyoni gezien hebben die een jaar door Afrika aan het reizen zijn. Toch mooi, altijd bij het reizen dat we vaak weer dezelfde mensen tegenkomen, het is leuk om reisverhalen onderling uit te wisselen en weer nieuwe ideeën op te doen.

Rond een uur of zeven schuiven we aan voor het ‘diner’: chapati en rijst met een groentencurry en de jongens een Nutella pannenkoek, what else. Nog een beetje kaarten en dan naar bed.

 

Top of the world en een broodje kroket
Dinsdag 7 augustus 2018. Lake Nkuruba nature reserve, Uganda.

Weer ontbijt om 8.30, weer chapati voor Tijmen, en rond een uur of tien lopen we naar ‘top of the world’. Dat lijkt ons qua naam wat overdreven, maar het uitzicht schijnt mooi te zijn. Het is zo’n klein uurtje bergop lopen, even nog het lokale schooltje kort bezocht, zwaai zwaai, en weer verder. Mooie route weer, en het uitzicht vanaf Top of the World is inderdaad mooi. Uitzicht op drie andere kratermeren en we zien nog een mooie hagedis met blauwe kop. Op aanraden van het Nederlandse stelletje, dat we tegengekomen zijn, nemen we terug een alternatieve route. De bedoeling was een binnendoor pad, maar we lopen dwars door de begroeiing, over plantages, doodlopende paden in en vinden de korte route niet echt. Dan maar weer over dezelfde weg terug. Wel zien we het jongetje van gisteren met de koe weer.

7aug

Dan even chillen bij de hut, en we zien nu de red colobus apen van wel heel dichtbij, 1-2 meter boven ons in de boom zitten. Chips, toch nog maar een paar foto’s maken, we hadden er nog niet genoeg haha. We willen weer even gaan zwemmen in het meertje, maar zien een grote groep locals bij het meer. Blijkt dat ‘s ochtends een familielid in het meer is gesprongen en is verdronken, zelfmoord denken ze. De familie lijkt er niet echt mee te zitten, er wordt volop gelachen. We vragen of ze er problemen mee hebben als we een duik nemen, maar dat vinden ze geen enkel probleem. Dus Hugo, Tijmen en Mees duiken erin. Maar Mees houdt het al snel voor gezien, hij vindt het toch een beetje eng. Het is ook wel wat luguber, maar Hugo en Tijmen genieten toch nog wel een tijdje van het lekkere water.

Dan pakken we de auto om naar het stadje Fort Portal te rijden. We pakken niet de route die maps.me aangeeft (wat een briljante app by the way) maar pakken een korte route. Die overigens niet echt sneller is, maar wel mooi. Heuvel op en af over een pad ter breedte van onze auto, supermooi route, en mooi om te doen met onze 4x4. Laatste stukje naar Fort Portal gaat over asfalt (!) dat hadden we al even niet meer gezien, even 80 km/uur rijden zonder dat je vullingen er uit trillen. Fort Portal, wat trouwens een mooi stadje is, schoon in vergelijking met wat we tot nu toe gezien hebben, met zelfs een trottoir! Moet niet gekker worden.

 7aug 2

We rijden naar Dutchess, een restaurantje van Nederlanders waar ze, zo hoorden we gisteren, zelfs een goed broodje kroket hebben. En bitterballen. Dutchess is een mooi plekje zo midden in Afrika. We genieten even lekker buiten op het terras van een biertje, cappuccino en warme chocomelk (en water voor Tijmen natuurlijk). De jongens bestellen een broodje kroket (dat ook als broodje kroket op de kaart staat) en een pizza. En wij bestellen ook maar een pizza, even wat anders na alle prutjes met rijst, aardappel en chapati (alhoewel ook erg lekker allemaal). Heel erg goede pizza, voor weinig, ook wel lekker voor ons Hollanders. Met goed gevulde magen, bommetje vol eigenlijk, we zijn deze hoeveelheid niet meer gewend hier in Oeganda, rijden we in een half uurtje weer terug naar Lake Nkuruba.

7aug 3

Als we in de gezamenlijke eetruimte aan het kaarten zijn valt plots de elektriciteit uit, dan maar met zaklamp en licht van de telefoon verder spelen en op tijd (21.00 uur) zoeken we ons hutje maar weer op. Morgen iets eerder ontbijten voor de lange rit naar Masindi. Het is maar iets meer dan 250 km, maar we verwachten er zo’n zes uur over te doen.

 

Oeps, off road en de benzine is op
Woensdag 8 augustus 2018. Masindi, Uganda. 

We staan wat vroeger op, ontbijten om 8.00 uur en iets over half negen rijden we weg naar Masindi. Het benzinelampje brandt sinds gisteren dus eerst een benzinepomp zien te vinden. We zien er eentje, maar daarvoor moeten we een stukje terug, dus rijden we verder. Meestal zitten hier de benzinepompen dicht bij elkaar. Helaas komen we er de eerste kilometers geen meer tegen, en de auto begint al in te houden, oeps. Ja hoor, de auto stopt ermee. We zetten de jeep langs de kant van de weg. En wat nu? Hugo stapt uit en vraagt bij een huisje hulp. Geen probleem zegt de aardige bewoner. Hij houdt een boda-boda aan, rijdt weg en komt tien minuten later met een liter benzine aan. Hup de benzine erin en we rijden naar Fort Portal op zoek naar een pomp. En honderd meter voor de pomp houdt de auto er weer mee op. Gelukkig start hij weer en redden we het net. Tank volgooien en gaan. 

8aug 2

Het eerste deel van de weg is echt mega slecht, dit is toch geen hoofdweg tussen Fort Portal en Hoima? Lijkt meer op een geitenpad, gemiddeld halen we de 30 km/uur nog niet. Het eerste deel van de route door de theeplantages is wel weer erg mooi. Na een uur of drie, vier hobbelen wordt de weg gelukkig breder, vlakker en sommige stukken zelfs met asfalt en kunnen we 80 kilometer gaan rijden. In Hoima kopen we op straat nog twee chapati als lunch voor ons drieën, mees eet de popcorn.

Rond half drie, na bijna zes uur rijden, komen we dan in Masindi aan bij de New court view hotel. Voor het eerst sneller dan de navigatie aangaf, top!

Na aankomst checken we in en leggen de rugzakken in de kamer. Wat een onverwacht leuk hotelletje. Mooie ruime kamer in een hutje, en een fijne tuin met relaxplekjes. En na wifi-loos lake Nkuruba weer wifi. Ook wel weer eens fijn, alhoewel zo zonder wifi leuker is. Maar nu kunnen we weer war foto’s delen met het thuisfront en onze reisverslag weer bijwerken. En kunnen de jongens ook weer even online. En dat alles onder het genot van een Nile Special voor ons en koud water voor de jongens. En we hebben weer een warme douche, dus voor de derde keer deze trip wordt er weer lekker gedoucht. Rond etenstijd lopen we Masindi in op zoek naar een leuk eetstekje, maar we kunnen niets vinden dat leuker is dan ons eigen hotel.

8aug

Dus lopen we een rondje, kijken nog even bij een drukbezochte pot damesvoetbal en gaan dan toch maar bij New Court View in de tuin eten. Hugo heeft superlekkere en pittige kip Tikka Massala met chapati, Ivanka kip kokoscurry en de jongens pizza en frietjes. En natuurlijk weer wat halve liters Nile Special erbij. Voor nog geen euro per halve liter kan je het niet laten staan, en we moeten ook goed vocht aanvullen zeg maar.


Top of the Falls
Donderdag 9 augustus 2018.  Murchison Falls National park, Uganda.

We staan heel rustig op, vandaag hebben we helemaal geen haast. We willen namelijk niet te vroeg in Murchison falls NP zijn. Je betaalt namelijk per 24 uur park entrance fee. En dat is in Oeganda niet weinig, voor ons vieren 120 dollar. Dus willen we vandaag pas rond de middag door het park naar onze volgende slaapplek rijden zodat we morgen tot rond de middag de tijd hebben voor de ochtend game drive. Het plan is om dan het park aan de noordzijde te verlaten en door re rijden naar Soroti. Vanaf Masindi naar de gate is het maar 20 km, dus willen we pas rond half twaalf wegrijden. We gaan lekker in het zonnetje in de tuin zitten, koffie erbij, verhaal en foto’s uploaden, ontbijten, het is net vakantie.

En dan is het echt tijd om te gaan. Het eerste stuk naar de gate rijden we op de telefoon met maps.me, maar die app heeft wel vaak de neiging weggetjes op te sturen die misschien wel kort zijn, maar niet persé sneller. Wel weer mooi, maar ook weer echt off road rijden. We komen langs veel traditionele ronde hutjes met rieten daken. We komen kwart over 12 bij de gate, registreren ons en betalen de entrance fee.

Het zuidelijk deel waar we eerst doorheen rijden is tropisch regenwoud en erg mooi. We komen nog langs een bord met chimpansee tracking en twijfelen nog, zullen we dat toch nog proberen? We rijden toch maar door en hoe noordelijker we komen hoe opener het park wordt. Vanaf de gate naar ons doel voor vandaag, de top of the falls is ongeveer 85 km. Door de dichte begroeiing zien we weinig dieren, alleen groepen bavianen langs de weg. En het laatste stukje hobbelweg worden we vergezeld door een hele zwerm tseetseevliegen. 

9aug

Als we aankomen en uitstappen zien we dat we de enige zijn. Totdat er een vrachtwagentje aankomt, die we eerder hebben ingehaald, waar heel veel schoolkinderen uitstappen: schooluitje. We horen van een afstand al het geraas van de waterval en lopen richting het geluid, samen met zo’n 100 schoolkinderen.

9aug 2

De waterval is prachtig, de Nijl valt hier met veel geweld door een zes meter brede kloof naar beneden. En we worden aardig nat van de spray van de waterval. Van onze jongens worden volop foto’s gemaakt door de schoolkinderen en leraren. Na een tijdje hebben we het wel gezien en rijden we terug naar de, tevens onverharde ‘hoofdweg’ en door naar onze slaapplek Yebo safaricamp, net buiten de parkgrens. Yebo is volgens onze Bradt guide ‘shoestring’, oftewel nog goedkoper dan budget (alhoewel dat in Murchinson falls qua kosten nog niet meevalt), maar onze hut is erg mooi. Gebouwd in traditionele stijl, met rieten dak, schoon en met veel ruimte binnen. Lekkere lauwe douche, top! 

9aug 3

We gaan onder het gemeenschappelijke dak zitten voor een biertje en om even af te koelen. Voor het eerst hebben we het in Oeganda bloedjeheet, het is 37 graden, lijkt Nederland wel. We gingen toch naar Afrika om even af te koelen? Na het niet erg geweldige avondeten snel naar bed, de wekker staat op 5.00 uur.


Hyena en luipaard in het Murchison Falls National park 
Vrijdag 10 augustus 2018. Soroti, Uganda. 

We zijn nog voor de wekker van 5.00 uur wakker, dat krijg je als je om 21,00 uur gaat slapen. We willen voor half zeven bij de veerboot over de Nijl zijn, omdat anders de kans bestaat dat je lang bij de boot staat te wachten. Nadat we het ingepakte ontbijt meekrijgen en afrekenen rijden we in het donker net na 6.00 uur weg. Door de gate en we komen als eerste bij de veerboot aan, plannetje geslaagd. We wachten bij de waterrand bij het opkomen van de zon en horen dicht bij ons een nijlpaard briesen. Even later zien we hem ook op een paar meter afstand. Om 7.00 uur steken we de Nijl dan over en regelen een ranger. Een aardige kerel die wederom met ak47 bij ons in de auto stapt. Wat willen jullie zien vraagt hij. Nou, het luipaard staat al erg lang op ons lijstje en een hyena zou ook gaaf zijn. Verder graag een shoebill (prehistorische vogel) en natuurlijk giraffes en olifanten. Die laatsten zullen het probleem niet zijn, maar luipaarden laten zich zelden zien, en hyena’s ook niet. Het luipaard is erg schuw en hyena’s zijn met name ‘s nachts actief. We hebben het luipaard al eerder proberen te spotten in Sri Lanka en in Zuid Afrika, maar dat is beide keren niet gelukt. Ook in QENP helaas geen luipaard gezien. Maar we gaan ervan uit dat het ook nu niet lukt, de kans is erg klein.

10aug

We gaan op pad en zien al snel het Jackson hartebeest, Uganda kob, oribi (kleine antilope), buffels, giraffe en olifanten. We zien ook al redelijk snel, maar behoorlijk ver weg en deels verborgen door het hoge gras een hyena, gaaf! Het heeft geregend en het is nog steeds bewolkt en daardoor best koel, hierdoor zijn de dieren actiever dan normaal. Hey, onderweg komen we de het Nederlands stel weer tegen dat een jaar door Afrika rijdt. En dan zien we heel erg ver in de verte twee hyena’s lopen, wat een geluk! Maar wat zien we als we weer verder rijden? Een hyena midden op de weg! We stoppen en zetten de motor uit. De hyena komt recht op de auto af gelopen, naast de auto loop hij/zij de verhoogde berm in en gaat op twee meter van de auto staan poseren. Wat ongelofelijk gaaf! We hebben de ramen open om foto’s te maken en om te filmen, wat best spannend is met zo’n beest vlakbij. En dan heeft hij er genoeg van en rent weg. Dat was echt geweldig, de game drive is geslaagd ook als we nu niks meer zien.

10aug 3

We rijden weer wat verder en dan begint het wat te regenen en dan opeens 20 meter voor de auto vlak langs de weg een LUIPAARD! YES YES YES! Eindelijk gelukt, wat een mazzel. We stoppen en zetten de motor uit. Het luipaard loopt een stukje richting bosjes en gaat dan netjes voor ons staan poseren, en maakt ook nog wat zachte geluiden. Wat een mooi beest. Na een paar minuten loopt het luipaard de bosjes in en verdwijnt. Een andere jeep komt net aangereden en missen zo net het dier, wat een pech. Onze ranger geeft aan dat hij ongeveer elke twee tot vier weken een luipaard spot, we hebben echt geluk. En dan ook al een hyena gezien.

10aug 4

Na het luipaard rijden we door op zoek naar de shoebill. Een zeldzame loopvogel met een prehistorische kop, die van alles eet, zelfs baby krokodillen. Er komen nog ongeveer 250 van deze vogels voor in Oeganda. Ze zijn ongeveer 1,5 m hoog, zes kilo zwaar en kunnen 50 jaar worden. Als we langs een moeras rijden zien we er één, top! Dit is wel de beste game drive die we ooit hebben gedaan. We rijden nog langs wat nijlpaarden, zien nog olifanten en giraffes, maar vinden het eigenlijk wel prima. We rijden terug om de ranger af te zetten en rijden dan 23 km naar de noordzijde van het park om via Tangi gate Murchison falls te verlaten en naar Soroti te rijden. Soroti gebruiken we als tussenstop voor de volgende plaats Moroto in het oosten van Oeganda richting de grens met Kenia.

10aug 2

De twee nationale parken die we bezocht hebben in Oeganda zijn erg mooi, en het fijne is dat je hier als je een safari doet niet met honderd jeeps achter elkaar aanrijdt, we waren vaak alleen, ook bij het luipaard en hyena waren we alleen. Bij de leeuwen in QENP stonden enkele jeeps bij een groep leeuwen, maar dat komt ook omdat de rangers elkaar bellen als ze iets zien.

We verlaten het park aan de noordzijde om ongeveer 11.50 en rijden oostwaarts. Wat een goede weg, strak asfalt, zelfs met strepen op de weg! We moeten ca 330 km rijden en de eerste 200 gaat in snel tempo. Wel stoppen we even in een dorpje om chapati te kopen als lunch, 2 chapati 0,50 cent, vers gebakken en erg lekker. We lopen tijd in op de TomTom, dat gaat goed. Onderweg zien we steeds meer dorpjes vlak langs de weg en verder weg bestaande uit enkele ronde hutjes met een rieten dak. Wat meer modernere vierkante huisjes met zinken dak zoals en het westen en zuiden zien we haast niet meer. Het noorden en oosten zal nog wel armer en traditioneler zijn dan de rest van het land. Het noorden en oosten is ook nog maar een paar jaar veilig, het heeft veel te lijden gehad van het rebellenleider van Joseph Koney en het feit dat de noordelijke stammen wapens hadden.

Bij Lira volgen we helaas niet het bordje Soroti, maar volgen we de TomTom. En zo komen we weer op een onverharde slechte weg terecht waar we twee tot drie uur over doen. Op zich wel weer een mooie route, maar we zitten al vanaf vanochtend 6.00 uur in de auto en zijn er wel een beetje klaar mee. De laatste 20 km is weer goed en om 17.00 uur komen we dan aan in Soroti. 

Dan op zoek naar een hotel. De eerste die we gezien hadden op Jumia (boekingsite) kunnen we niet vinden. De tweede, Akello, na wat rondvragen uiteindelijk wel. We hadden gezien dat deze een zwembad had, maar dat blijkt de Akello annex te zijn, een paar km verderop gelegen. Snel daarheen, de kok rijdt met ons mee om de weg te wijzen, en iets na half zes komen we aan. We geven de kok 2000 shilling voor een boda-boda terug en Hugo en de jongens duiken snel het zwembad in. Ivanka checkt in en komt dan ook. Lekker even het stof afspoelen in het zwembad. Het hotel is wat minder budget dan we gewend zijn, en dat zijn vaak niet de gezelligste plekjes om te slapen. We zijn ook de enige gasten geloven we. Wel een mooie kamer, maar Tijmen vindt het allemaal te luxe. Haha heeft ie toch nog wat meegekregen van onze manier van rondreizen. Overigens valt de kamerprijs nog enigszins mee, nog geen 60 dollar incl ontbijt. Na het zwemmen weer even douchen en dan buiten kaarten en wifi-en. Biertje erbij en warme choco voor Mees. Tijmen houdt het bij water zoals altijd. Het avondeten is weer erg lekker. Moe van de dag gaan we weer naar bed.


Naar Karamoja land 
Zaterdag 11 augustus 2018. Moroto, Uganda. 

Vandaag hebben we ca. 180 km voor de boeg naar Moroto. Volgens de kok van gisteren een rit van zes uur. Maar ze schijnen met de weg bezig te zijn, dus we hopen op 4-5 uur. We vertrekken om 9.30 en komen om 13.30 aan, het was een prima rit. Grote delen waren al geasfalteerd, en grote delen nog niet, maar daar waren ze bezig om de ondergrond klaar te maken voor asfalt. Dus dat waren brede, vlakke stroken onverhard waar we wel 70-80km/uur konden rijden. Een paar korte stukjes waren nog maar slecht.

10aug 5

Onderweg merken we dat we in Karamoja land zijn aanbelandt. De Karamojong is een volk dat nog vasthoudt aan hun traditionele manier van leven. Ze leven in manyatta’s, dorpjes van hutjes omheind met houten takken om de dieren buiten te houden. Het vee is heilig voor hen, de mannen hoeden het vee, gekleed in doeken en vreemde hoedjes op met struisvogel veren. Ze zijn vaak erg lang, en doen denken aan de Masai uit Kenia.

In een dorpje onderweg is het een drukte van belang met Karamoja, marktdag lijkt het. We zetten de auto stil en lopen door het dorpje. Letterlijk het hele dorp staart ons aan, ook worden we gevolgd door een hele groep. Niet echt relaxed lopen, maar wel leuk en gaaf om te zien. Ook wel lastig foto’s maken als iedereen je zo aanstaart. Nu is het al niet zo druk met toeristen in Oeganda, maar in dit deel van Oeganda staat het toerisme echt nog in de kinderschoenen. Aan blanken, en zeker blanke kinderen, zijn ze blijkbaar nog niet zo gewend. Na in een winkeltje wat te drinken gekocht te hebben rijden we maar weer door. 

10aug 6

In de verte zien we mount Moroto opdoemen, een 3000 m hoge berg waarvan Moroto aan de voet ligt. Onderweg zien we de traditionele Karamoja met kleden, hoedjes en stokken het vee hoeden.Deze stammen willen nogal eens het vee van nabijgelegen stammen roven. En tot enkele jaren geleden deden ze dat met ak47’s, ook hierdoor was deze regio tot voor kort onveilig. De ak47’s hebben ze inmiddels ingeleverd, maar dat maakt ze helaas wel kwetsbaar voor overvallen van stammen net over de grens met Kenia die de wapens niet hebben ingeleverd. Wilfred van Amasiko vertelde dat toen zijn Oegandese vrouw acht jaar geleden moest bevallen ze onder politiebegeleiding naar Moroto reden omdat de Karamoja nog wel eens op voorbijkomende auto’s wilde schieten.

Ze zijn het laatste stuk van de weg flink bezig geweest, we zien nieuwe plaatsnaamborden en dan verbrede stukken snelweg, met stoep ernaast, verkeersborden die drempels, voorrangswegen en zebrapaden aankondigen, maar dan zonder drempels, voorrangswegen of zebrapaden. En dat alles in de middel of nowhere. We horen later dat ze dit alvast aangelegd hebben waar commerciële centra moeten komen. Het ziet er in ieder geval nogal bizar uit.

11aug

Om half twee komen we al aan bij Kara-tunga guesthouse in Moroto. Kara-tunga is een guesthouse en tourbureautje twee jaar geleden opgezet door Theo Vos. Theo is een kind van een Karamojong moeder en Nederlandse vader. Hij is opgegroeid in Nederland en heeft twee jaar geleden hier Kara-Tunga gestart. Het guesthouse is erg leuk, heeft mooie schone kamers, safaritenten in de tuin en lekkere hangplakjes. Naast het guesthouse organiseert hij tours naar het Karamojong volk. Het is hier erg rustig, veel toeristen komen hier nog niet, maar het is groeiende. Het leuke is wel dat het Karamojong volk nog niet zo aan toeristen is gewend en dat een bezoek aan een dorp nog authentiek is. Tenminste dat hopen we, morgen hebben we het plan een traditioneel dorp te bezoeken en er te overnachten in een hutje, spannend!

11aug 2

Na de lunch en wat in de tuin chillen lopen we naar Mount Moroto hotel voor een drankje en mooi uitzicht op mount Moroto in het avondlicht. Onderweg ernaartoe worden we zoals gewoonlijk weer flinke nagestaard en nageroepen, ‘Hello how are you?’ Na het drankje weer terug naar Kara-Tunga voor het avondeten in de sfeervol verlichte tuin. Wel eerste even insprayen tegen de muggen, gelukkig helpen wierookstokjes ook. Uiteraard wordt er weer gezellig gekaart en gaan we snel naar bed, morgen in het hutje zal het slapen wel wat minder zijn, dus even wat nachtrust pakken.


Zondags gaan we naar de kerk en slapen bij het Karamojong volk
Zondag 12 augustus 2018. Manyatta bij Moroto, Uganda. 

We staan rustig op, we gaan vanmiddag rond half vier pas naar de Karamojong, de rest van de dag hebben we geen haast. Na het ontbijt horen we uit het dorp een hoop herrie, blijkt de reborn kerk te zijn waar ze nogal luidruchtig de dienst vieren, het is zondag. We gaan met onze gids van vanmiddag even een kijkje nemen bij de kerk. We worden hartelijk ontvangen en gaan in het kleine gebouwtje in de de plastic kuipstoeltjes zitten. Het begint nog rustig met een paar kinderen die een gospel zingen en een dansje doen, daarna een groepje volwassenen wat niet helemaal zuiver is maar ergens toch mooi. Maar na dat optreden wordt het wat heftiger, de pastoor, of hoe dat hier mag heten begint een verhaal dat steeds heftiger en heftiger wordt. Hij lijkt wel bezeten. Al lopend door de kerk schreeuwt hij van alles, wat dan meteen nog harder schreeuwend in een microfoon vertaald wordt in het Swahili door een fanatieke dame. Echt erg grappig om te zien dit schouwspel, alhoewel Tijmen pijn aan zijn oren krijgt van de herrie. Na een tijdje houden we het dan ook voor gezien. 

12aug

We lopen terug, lunchen een beetje en om half vier vertrekken we met onze auto en gids (Peter, ook Karamojong) naar de manyatta. Een klein half uurtje rijden de bush in stoppen we bij een door takken omheind dorpje. Ze hebben een poort geschonken gekregen door Europeanen, maar gebruiken liever hun eigen takkenpoort. Dus die staat er meer symbolisch bij. 

12aug 2

Het dorp bestaat uit verschillende van elkaar door takken afgescheiden delen, in elk deel woont een familie. De hutjes zijn klein, gemaakt van takken met een rieten dak. Naast de hutjes zijn kleine groentetuintjes, geiten en kippen en op de grond ligt mais en ander voedsel te drogen. De vrouwen zijn met de hand op een steen meel aan het fijn malen om vanavond brood van te maken. Sowieso doen de vrouwen hier al het werk. De gids legt uit dat ze altijd iets nuttigs willen doen. Ook bouwen de vrouwen de hutten en het hek. Dat klopt met al die vrouwen die we met takken hebben zien lopen. 

12aug 3

Om ons heen lopen de kleine kinderen, op blote voeten, met gescheurde kleren of half naakt. We moeten echt even schakelen, dit is voor ons westerlingen even 500 jaar terug in de tijd. Het is ook moeilijk uit te leggen zonder het zelf gezien te hebben. Het is mooi, en moeilijk tegelijk om te zien. Er is hier helemaal niets waar wij zo aan gewend zijn, geen water, elektriciteit, wc, douche, tv, of wat dan ook, maar alles is puur natuur. En in plaats van dat iedereen op zijn telefoon zit te kijken hebben ze elkaar, ze leven echt samen. Of liever gezegd overleven samen.

12aug 4

We lopen door het dorpje rond langs verschillende families. En we worden gevolgd door de kleine kinderen, die weer baby’s, op de rug dragen. De kinderen krijgen hier weinig aandacht en hangen er een beetje bij. Dus aandacht van ons vinden ze super. Ze vinden het wel geweldig als we een foto van ze maken en deze laten zien tot grote hilariteit. Ook doen onze jongens en de kinderen een combi van verstoppertje, tikkertje en kietelen. 

Na een uurtje verlaten we de kleine nederzetting en gaan naar een iets verderop gelegen Manyatta, hier gaan we ook slapen. Als we aankomen loopt er al een hele groep jongeren rond in traditionele kleding (alhoewel deels dan, modern T-shirt met doeken, geitenvellen en kralen) die op het punt staan spelletjes te gaan doen en te dansen. Niet voor ons, dit doen ze elke ochtend en avond. Je moet wat zonder wifi hè. Eerst geinen Tijmen en Mees nog met de kleinste kinderen, ze zitten ze achterna tot grote hilariteit. Dan starten de jongeren met het zingen van liederen die ze van de ouderen leren. Het begint met een dans, waar ook Tijmen en Mees aan meedoen. Daarna wat spelletjes, waar de jongens ook aan meedoen. Echt supergaaf om te zien. Daarna dansen ze zelf verder, het lijkt ook wel een soort spelletje voor de ongetrouwde jongeren om een vriend/vriendin te vinden. Het is in ieder geval heel bijzonder om te zien. Na verschillende dansen beginnen ze op geklap aan het uit stand met gestrekte benen zo hoog mogelijk in de lucht springen. Hoe hoger hoe meer indruk het maakt op de meisjes, die trouwens zelf ook mee springen. Wat komen die gasten hoog, niet normaal. De gids vertelt ons dat dit erg lijkt op wat de bekendere Masai doen, maar dan niet speciaal voor de toeristen. Maar de Masai, Karamojong, en nog andere volkeren in zuid-Sudan en Kenia stammen allemaal af van een volk dat een paar honderd jaar Ethiopië heeft verlaten. Ongelooflijk hoe lang ze het volhouden in die hitte. Na een uurtje kijken vinden we het wel prima en gaan we de spullen uit de auto halen. De Karamojong dansen fanatiek verder.

12aug 5

We krijgen ons hutje aangewezen bij een familie en leggen onze twee matrassen erin. In het ronde hutje kan je niet staan, de deur (het gat) is een halve meter hoog en het hutje is ongeveer drie meter breed. Hugo heeft nog een klein luchtbedje dat we opblazen zodat ons vier persoonsmatras ietsje groter wordt. Na het installeren in de hut gaan we buiten zitten om te eten. Het guesthouse heeft eten en bier laten brengen, lekker! In het pikkedonker eten en drinken we en zien we de Melkweg en ongelooflijk veel sterren. Tijmen ziet ook nog een vallende ster. Het is echt superbijzonder om in het dorpje in het donker te eten. Om ons heen horen we de mensen die rond vuurtjes zitten zachtjes praten, het is net kamperen. Na het eten nog een sanitaire stop, geen wc, dus lopen we het dorpje uit de bush in om in het donker te plassen. Ook weer eens wat anders. We zien de koeien nog terugkomen, deze worden in het midden van de Manyatta in de kraal geparkeerd. Daarna de hut in om te proberen te slapen. Dat lukt wonderwel goed, we vallen allemaal als een blok in slaap. We worden wel af en toe wakker ‘s nachts, maar slapen toch erg goed. Tijmen wat onrustig zegt hij later, want hij droomt veel over de Karamojong en vliegtuigen.

12aug 6


Hadden we al gezegd dat Uganda zo mooi is?
Maandag 13 augustus 2018. Sipi, Uganda.

Als de hanen beginnen te kraaien worden we wakker, net als de rest van het dorpje. We horen mensen weer zachtjes praten om ons heen, het is echt net de camping, maar dan anders. We kleden aan, en lopen ons deel uit naar het centrale deel waar de dieren zitten. Langzamerhand komt het dorp tot leven. Tijmen en Mees gaan een kleine kraal in met de geitjes om ze te knuffelen. In de kraal ernaast met de koeien wordt er vuur gemaakt om een koe te brandmerken. Deze wordt stevig vastgehouden en daarna gemerkt met een hete ijzeren staaf. En dan niet één brandmerkje, maar hele figuren worden op zijn lijf aangebracht. Na een tijdje pakken we na het uitzwaaien de spullen en gaan we weg. We moeten Tijmen en Mees echt meetrekken, die willen nog niet weg, ze vonden het verblijf bij de Karamojong geweldig. Ook op ons heeft het veel indruk gemaakt.

13aug

We rijden terug naar Moroto voor een ontbijtje en tandenpoetsen. Onderweg zien we drommen Karamojong langs de weg richting Moroto lopen, het is marktdag. Bij Kara-Tunga nog een beetje half douchen onder de koude douche en dan vertrekken we voor de 180 km, ca 4-5 uur durende rit naar Sipi falls. 

We rijden weer naar het zuiden, terug richting Entebbe en huis. Gelukkig hebben we nog een week. De rit gaat de eerste 80 km als een speer over een goede asfaltweg, tot aan Nakapiripirit. Vanaf Nakapiripirit is het over met de pret en wordt het weer ‘African massage’, hobbelen dus, soms langzamer dan 20 km/uur. De omgeving is wel prachtig, we rijden nog steeds door Karamojo, met manyatta’s, zonnebloemvelden (de Karamojong lopen de hele dag op zonnebloempitten te kauwen, en ze maken er olie van) en met prachtige uitzichten op mount Kadam en de lagergelegen vlaktes. Als we door Pian Up nature reserve rijden, komen we bij een geïmproviseerd hekwerk. De wacht zit onder de bomen en we zien ze niet echt dus nemen we de weg eromheen. Dan worden we teruggefloten door de politie. Eerst moeten we terugrijden tot achter het hek. Dan worden we streng toegesproken door de politie dat als je een hek ziet je wacht tot er iemand komt en er communicatie is. En je dus niet doorrijdt. Maar uiteindelijk mogen we toch doorrijden. 

In dit kleine natuurreservaat zien we ook weer patas monkeys zien. En ook nog kamelen? De laatste 12 kilometer draaien we de bergen in en wordt de weg weer asfalt. Eigenlijk is dit berggebied één grote berg, de 4300m hoge Mount Elgon, die half in Uganda ligt en half in Kenia. Mount Elgon is een inactieve vulkaan, en de berg heeft de breedste basis van alle vrijstaande bergen ter wereld. Wij rijden naar Sipi falls op 1775m hoogte, de populairste toeristische bestemming van Elgon. We klimmen steeds hoger en de omgeving wordt groener en groener, het regent ook een klein beetje, en de uitzichten op de lagergelegen vallei is prachtig. Iets na 14.00 uur komen we aan bij Lacam lodge in Sipi.

13aug 2

Sipi is een klein dorpje met uitzicht op de Sipi falls, een prachtige waterval van 99m hoog. Stroomopwaarts zijn nog meer watervallen maar die zijn vanaf Sipi niet te zien. Rondom Sipi liggen een zestal lodges. Wij hebben twee basic kamers bij Lacam lodge. Lacam ligt tegen een steile helling, vlak naast de watervallen en met supermooi uitzicht naar de westelijke laaglanden en op de Sipi falls. Lacam bestaat uit een gemeenschappelijke ruimte/restaurant met verschillende terrassen en een aantal banda’s en een paar basic kamers. Alles is gemaakt van hout, met rieten daken, de locatie is echt schitterend. Zeker ‘s avonds als de zon ondergaat en het avondlicht schijnt op de omgeving en de rotsen achter de waterval oranje doet oplichten. Ik geloof dat we het al vaker hadden gezegd, maar wat is Oeganda mooi.

Als we aankomen installeren we ons in onze kamer, ja kamer, en niet kamers. Schijnbaar is er maar één kamer vrij, de naastgelegen twee andere kamers zijn bezet door een aardige Belgische familie. We kletsen wat met ze over reizen, reizen met de kinderen en over welke landen nog op ons lijstje staan. Misschien zien we ze volgens jaar wel in Sulawesi, of Flores, dat staat bij ons beiden hoog op de lijst. Morgen vertrekken ze in ieder geval naar Jinja, wij twee dagen later, dus wellicht komen we ze dan wel al weer tegen. 

De rest van de middag genieten we in de zon van het uitzicht. Voor zover dat uit te houden is. We zitten hier wat hoger in de bergen en de temperatuur is best lekker, graadje of 25, maar vol in de zon merk je dat je in Afrika bovenop de evenaar zit en brand je zo’n beetje weg. ‘s Avonds koelt het behoorlijk af en ‘s nachts liggen we zelfs onder een deken. ‘s Avonds krijgen we een vier-gangendiner voorgeschoteld, het is maar goed dat we niet geluncht hebben. Voor de jongens zijn speciaal frietjes gemaakt, het enige dat ze eten. Na ook nog samen een halve liter of zes Nile Specials opgedronken te hebben gaan we slapen. Met zijn vieren in een vier-persoons stapelbed.


Naar de watervallen
Dinsdag 14 augustus 2018. Sipi, Uganda. 

We staan op en ontbijten rond een uur of  acht met pannenkoekjes voor de boys en de ondertussen meer dan bekende Spanish omelet voor ons. Daarna zouden we starten met een hike naar twee watervallen om 9.00 uur, maar door het geklets met de Belgen loopt dat wat uit. Met drie kwartier vertraging starten we dan met onze gids, maar niet voordat we allemaal een bamboe stok krijgen voor de wandeling. We lopen eerst bergop richting de verst weggelegen waterval. Het is een leuke route langs huisjes, kleine stroompjes, zwaaiende kindjes en met mooie vergezichten. Onderweg komen we nog een paar jongens tegen met een kameleon, de Hugo en Tijmen en Mees op hun arm laten lopen. Van het wandelen zijn de jongens niet kapot, maar dit vinden ze wel leuk. We geven de jongens met de kameleon vierduizend shilling (een euro) en lopen verder. 

14aug

Als we bij de toch wel hoge en krachtige waterval komen proberen we zo dichtbij mogelijk te komen, maar we worden zo zeiknat van de spray dat we niet heel erg dichtbij komen. De waterval en omgeving zijn erg mooi. Daarna lopen we verder naar een andere waterval, alleen nu dalen we af. De route wordt steeds mooier, langs kleine watervallen en waterpoelen waar vrouwen de was aan het doen zijn. We lopen over hele smalle steile paadjes door dichte begroeiing, de stokken komen nu goed van pas om het evenwicht te bewaren. We komen onderaan bij de hoge waterval en kunnen via een grot achter de waterval, eigenlijk twee watervallen komen, mooi! Daarna nog een stukje door de jungle omhoog naar de weg en terug naar Lacam lodge. 

14aug 2

Tijmen is blij dat ie terug is, hij heeft de hele tijd buikpijn gehad en voelde zich niet lekker. Dat is wonderbaarlijk, want hij voelt zich al snel beter als hij op zijn telefoon kan. Altijd als hij moet lopen voelt hij zich niet lekker haha. Het was een erg mooie hike, toch een uurtje of drie gelopen. De rest van de middag chillen, biertje erbij, kaarten en yahtzee. Ook douchen we nog in het houten douchehok. Dat was alweer even geleden, maar het water wordt hier verwarmd en de douche is ondanks dat het niet meer is dan een houten hok, erg lekker.

14aug 314aug 4

Rond half zeven eten we. Dit keer zijn we alleen, gisteren zat de hele gemeenschappelijke eetruimte nog vol, maar alle gasten zijn vertrokken. Weer vier gangen, wederom goed dat we geen lunch hebben gehad. Rond een uur of negen zijn we allemaal weer moe en duiken het bed in. Nu hebben we twee kamers en slapen een stuk beter.


Relaxdag
Woensdag 15 augustus 2018. Sipi, Uganda. 

image.png

Om 7.00 uur worden we wakker, maar blijven lekker liggen. Vandaag staat niks op het programma. Om 9.00 uur ontbijten we en spelen de rest van de ochtend yahtzee op het terras. Zo rond de middag lopen we de 1,5 km door Sipi naar Crow’s nest aan de andere kant van het dorp. Als we langs het schooltje lopen blijkt deze net uit te zijn en dus worden we achtervolgd door een stuk of 20 kinderen die ons lachend volgen en af en toe de haren van Tijmen en Mees moeten aanraken. Bij Crow’s nest hebben we mooi uitzicht recht op de Sipi waterfall. Dit keer nemen we een kleine lunch, tomaten/ui salsa met crisps. De jongens pannenkoek en chapati, die zitten voorlopig weer even vol. 

15aug 2

We lopen weer terug door Sipi naar Lacam lodge en ploffen we weer op het terras van de lodge. Reisverslag typen, lezen en tekenen. Het is alweer even geleden dat we wifi hebben gehad, dus het uploaden van verhalen en foto’s laat nog even op zich wachten. Verder drinken we nog maar een biertje en spelen we yahtzee, er is verder niemand in de lodge dus we hebben het rijk alleen. 

15aug 3

Richting avond zakt de zon verder naar de horizon en komt deze onder de wolken uit, wat weer voor een spectaculaire zonsondergang zorgt. Daarna weer het viergangendiner en we duiken nog voor 9.00 uur het bed in. We gaan steeds vroeger naar bed, dat krijg je als het om zeven uur pikdonker is, maar worden ook steeds vroeger wakker.

15aug 5


Een zwembad en goede pizza’s
Donderdag 16 augustus 2018. Jinja, Uganda. 

We ontbijten om een uur of 8.00 en rijden iets voor half tien weg uit Sipi. We hebben zo’n 190 kilometer voor de boeg en denken dat de weg wel goed zal zijn, maar dat weet je nooit in Uganda. Gelukkig blijkt ons gevoel te koppen, we rijden minder dan vier uur. Prima weg, alleen richting Jinja, we komen in de buurt van de hoofdstad Kampala, wordt het steeds drukker. Kwamen we voorheen in Uganda soms in vier uur rijden nog geen vijf auto’s tegen, nu is het bijna file rijden achter de vrachtauto’s. Het wordt ook steeds drukker met mensen en dorpjes.Om een uur of 13.00 komen we dan in Jinja aan. Nu eerst op zoek naar een plek om te slapen.

15aug 4

We hadden de navigatie ingesteld op Bikeventures, deze kreeg goede recensies op booking.com. De locatie is mooi, in de groene buitenwijken van Jinja dichtbij de Nijl, maar bikeventures valt zelf een beetje tegen. We komen langs een mooi uitziend guesthouse, Casa Mia. Daar maar eens vragen, helaas geen 4-persoonskamer, dus checken we een ongezellig hotel iets verderop. Wel ok, maar niet leuk, dus weer terug naar Casa Mia. Twee kamers zijn vandaag nog wel beschikbaar, en morgen kunnen we met zijn vieren in één van de kamers. Deze heeft een heel groot bed war we met zijn drieën in kunnen, en dan leggen we nog wel het luchtbedje op de grond. Casa Mia is echt leuk, gezellige buitenruimte en mooie, schone en ruime kamers. De eigenaresse is Italiaans en we zien als lunch al hele goede pizza’s voorbijkomen. We checken in en rijden dan in 5 minuten naar Nile Village hotel & Spa, een duur hotel waar we met zijn vieren kunnen zwemmen voor 30.000 ugx, ca 7 euro.

16aug

Lekker om het stof weer even af te spoelen en te genieten van een zwembad. Lekker relaxen, biertje erbij en genieten in de zon op de ligstoelen. Biertje is hier wel duur, zeker 1,5 euro voor een halve liter ipv de euro die we gewend zijn. Als we in het water liggen zien we op het dak van enkele huisjes van het hotel weer de grote lelijke Maraboe’s. Helaas kunnen we geen foto’s maken, het fototoestel mochten we van de bewaker, met weer een ak47, niet mee naar binnen nemen. Rond een uur of zes rijden we weer terug naar Casa Mia en spelen we yahtzee, drinken een biertje en later eten we de lekkerste pizza. We delen de pizza, ze zijn behoorlijk groot. En het knoflookbrood vooraf bleek achteraf zo’n beetje een heel brood te zijn.


Een halve fietstocht naar de bron van de Nijl
Vrijdag 17 augustus 2018. Jinja, Uganda. 

We staan na een goede nacht rustig op en krijgen het ontbijt, weer Spanish omeletten uiteraard en pannenkoeken voor Tijmen en Mees, fruit en koffie ontbreken ook niet. Maar het brood geweldig, lekker vers bruin brood. Heel wat anders dan dat droge spul wat hier in Uganda voor brood door moet gaan. 

Na het ontbijt lopen we naar het centrum van Jinja naar Fabio, oftewel de First African Bicycle Information Organisation, een NGO. Jinja is weer een typisch chaotisch en stoffig stadje, met aan de hoofdstraat wat koloniale gebouwen en op toeristen en NGO’s georiënteerde eettentjes en winkeltjes. De hoofdstraat is wel weer lachen, deels stof, deels grind, met grote gaten en een hoogteverschil tussen de linker- en rechterhelft van een halve meter.

17aug

Bij Fabio regelen we de fietsen, duurt een half uurtje voordat alles voor ons goed op hoogte is afgesteld. En dan gaan we op pad met onze vriendelijke gids voor een tochtje door Jinja en naar de bron van de Nijl. Eerst bezoeken we een Hindu tempel, er woont in Jinja een grote Indiase gemeenschap. Leuk om te zien, maar die hebben we in Sri Lanka wel meer en mooier gezien. Dus snel verder door de stoffige en chaotische straten, niet echt relaxed fietsen met de jongens zo. Maar we verlaten al snel het centrum en dan wordt het rustiger, al moeten we wel uitkijken voor de grote vrachtwagens. Dan zien we op straat twee kleurrijk uitgedoste figuren met een groep mensen om zich heen dansen op straat. Onze gids vertelt dat dit mensen zijn van het Bagisu volk, uit de regio van Mount Elgon. Het dansen en de muziek is in verband met de besnijdenis ceremonie (alleen jongens en mannen in de leeftijd van 16 - 26, onverdoofd en in buitenlucht waarbij iedereen, familie, vrienden en toeristen mogen komen kijken) die deze stam in even jaren in augustus uitvoeren. De twee dansers komen ook nog even recht voor ons dansen voor een paar duizend shilling (0,50 cent). Ze komen zo dichtbij dat je er bijna bang van wordt, en je ook geen foto kan maken haha. De ceremonie zelf wonen we maar niet bij en we rijden snel verder. 

17aug 3

Bovenop een heuvel hebben we een goed uitzicht over Lake Victoria. Maar echt mooi is de omgeving niet. Het is ook meer een fietstochtje door de sloppen dan een mooi tochtje door de landelijke omgeving. Interessant om te zien, maar ook wel erg confronterend. En voor Tijmen en Mees best lastig fietsen over de onverharde hobbelpaadjes en langs de zinken en gammele houten huisjes van de mensen.

image.png

Dus na een bezoek aan de chaotische, boeiende, vieze ‘landing site’ (waar de kleine bootjes aan land komen met goederen en mensen) rijden we terug naar Jinja en houden we de tour voor gezien. De bron van de Nijl doen we wel met de auto. Het is toch wel erg vermoeiend voor de jongens, lastig fietsen, stoffig en druk. Terug bij Fabio gaan Hugo, Tijmen en Mees op 1 boda-boda (motor taxi) terug naar Casa Mia, Ivanka loopt liever terug.

17aug 4

Als ook Ivanka eenmaal terug is pakken we de auto en zwemspullen om weer een middagje te gaan zwemmen (stof afspoelen) bij Nile Village hotel. Wat afspoelen is wel nodig, wat zijn we stoffig geworden van het fietstochtje. Nu verkleurt in Uganda alles van de rode stof. Bij Casa Mia was een Engelse vrouw met een leuk beige/rood hondje, althans dat dachten we, totdat ze later vertelde dat het hondje van oorsprong spierwitte haren heeft! Op weg naar het zwembad houden we even een korte lunchstop bij ‘Burbon’, een leuk tentje aan de Nijl. Op een drijvend platform drinken we wat, eten frietjes en een loempia terwijl we ijsvogels visjes zien vangen. De rest van de middag zwemmen we weer, biertje en lekker liggen op de ligstoelen bij de pool.

17aug 5

Aan het einde van de middag rijden we dan met de auto naar het centrum voor het avondeten. We gaan bij Aswaad forever, een Indiër, voor de kip tikka massala. En ze schijnen ook pizza te hebben. Dus bestellen we een spicy chicken tikka voor Hugo, een medium voor Ivanka en een pizza voor de jongens. We vragen nog drie keer, het is toch wel een pizza met alleen tomatensaus en kaas? Ja zegt het mannetje van de bediening, alleen tomatensaus en kaas. Wij krijgen eerst de kip massala, die erg lekker is, en waar Mees heel goed ook wat van probeert, zelfs van de spicy versie. Daarna komt de pizza, helemaal volgegooid met van alles en nog wat, ananas, kip, groenten etc etc. Hmm niet echt een Margarita, dit gaan onze verwende westerse en moeilijke eters echt niet eten. Het mannetje heeft alleen tomatensaus en kaas niet echt begrepen. En hij begrijpt ook niet helemaal, geloven we, dat we de pizza maar weer mee terug sturen. 

Dan rijden we maar snel terug naar Casa Mia voor een echte Italiaanse pizza en een bolletje ijs. En voor ons maar weer een Nile Special.

 

Ziplinen en bijzondere apen in het Mariba forest 
Zaterdag 18 augustus 2018. Mariba Forest, Uganda. 

Vandaag is het weer tijd om te vertrekken uit Jinja en verder richting Entebbe en huis te trekken. We gaan naar Mariba forest, een regenwoud waar we weer apen kunnen zien en misschien kunnen gaan zip-linen, de enige zip-line in Uganda. Na het lekkere ontbijt gaan we halverwege de ochtend op pad. Het is maar 38 km, dus dat zou in een uurtje moeten lukken. Het eerste deel gaat over een goede asfaltweg, daarna de laatste 12 km weer onverhard langs gammele hutjes en armoedige dorpjes de bush in. Rond de middag komen we aan bij Griffin falls eco camp aan de rand van Mariba forest.

 

Griffin falls camp bestaat uit een restaurant, meer een dak met daaronder wat plastic stoelen en een paar gammele tafels afgedekt met stoffige plastic kleedjes, een paar kamers en een vrijstaand hutje. We krijgen het hutje met drie ruime bedden, het hutje ziet er van binnen behoorlijk goed uit. We zijn hier om te zip-linen en ook om wellicht de Ugandan Mangabey te zien. Deze zeldzame aap komt alleen in Uganda voor en is alleen hier te zien en in Kibale forest. Maar eerst gaan we zip-linen, althans Hugo en Mees. Ivanka en Tijmen doen het toch maar niet, 40 meter is ook best hoog.

Hugo en Mees krijgen een helm op en de uitrusting aan en met zijn vieren en een gids lopen we het kwartiertje naar de start. Als we aankomen bij de startboom is er een groepje, rijke, locals bezig in de eerste boom te klimmen. Het is de bedoeling om via ijzeren beugels aan de boom naar het eerste platform te klimmen. Je bent wel gezekerd, maar het is toch best hoog. Als Mees aan de beurt is geeft hij geen krimp en klimt zonder te aarzelen of om te kijken naar het platform op 13m hoogte, wat supergoed en stoer van hem. Als ook Hugo boven is gaan we van start, eerst de Ugandezen, daarna Mees en dan Hugo. Omdat de grond afloopt is ieder opvolgend platform hoger boven de grond. In totaal zijn er zes platforms, waarbij de hoogte oploopt van 32 naar 40 meter. Het is echt supergaaf om te doen en Mees vindt het geweldig, een beetje spannend, maar zeker niet eng. Het is echt supermooi om door het dak van het regenwoud door de lucht te vliegen. Ivanka en Tijmen kunnen vanaf de grond alles volgen en lopen het parcours mee. De vier Ugandezen vinden het behalve de enige vrouw niet echt leuk, maar vooral eng. De familieleden staan beneden met name te klappen voor Mees, ze vinden hem zó stoer! Na de zes zip-lines gedaan te hebben dalen Hugo en Mees gezamenlijk af naar de grond onder applaus van de Ugandese familie haha. Beneden krijgt Mees, met enige tegenzin, ook nog een dikke knuffel van de oma van het gezelschap.

18aug 2

Hierna lopen we door het regenwoud weer terug naar Griffin falls camp. Daar is het tijd voor een chapati en een biertje met een potje Yahtzee. Tijdens het gamen zien we de bomen bewegen, dat moeten wel apen zijn. En ja hoor, alleen niet de Mangabeys, maar red tailed monkeys met de herkenbare rode staart en grappige witte neusjes. Die hebben we al vaker gezien en van dichterbij bij Lake Nkuruba. Als onze kamer klaar is lopen we naar hutje, dat midden tussen de hoge bomen staat. Weer zien we bomen bewegen, en dat keer zijn het wel de Mangabeys, hoog in de boomtoppen, gaaf! Yes, kunnen we die ook afstrepen van de lijst. Wel lastig te fotograferen zo hoog in de bomen en met het tegenlicht.

18aug 4

Na het installeren op de kamer gaan Tijmen en Mees in het ‘restaurantje’ zitten tekenen en lopen wij naar de Griffin watervallen, een zweterig tochtje van een uurtje. Onderweg horen we vele vogels en zien we nog wat red tailed monkeys en een eenzame Mangabey. De watervallen zijn niet enorm spectaculair, maar liggen mooi in de jungle. Als we terug zijn wordt het al snel pikkedonker en in de vaag verlichte eetruimte eten we de verwachte wat saaie kippenpoot met rijst en eten de jongens pannenkoekjes. Er zijn verder geen andere gasten, het is donker en eigenlijk zijn we ook best moe, dus gaan we in een recordtijd naar bed, om acht uur al! En om half negen slapen we allemaal onder de wat klamme (een regenwoud is vochtig hè) lakens en onder de muskietennetten.


Terug in Entebbe en afscheid van de jeep
Zondag 19 augustus 2018. Entebbe, Uganda. 

En we slapen prima, rond een uur of zes worden we wakker. Prima, want we willen eigenlijk wel vroeg weg. We moeten via de drukke hoofdstad Kampala naar Entebbe. Het schijnt dat je over de 100 km soms wel vier tot vijf uur doet ivm de drukte. Nu is het zondag en zou het wat rustiger moeten zijn, maar toch.

Zonder ontbijtje bij Griffins rijden we weg, maar een paar km verderop in een dorpje (vier gammele hutjes rondom een boom) zien we langs de kant een vrouwtje verse chapati’s bakken. We kopen er vier voor totaal 0,50 cent. Zo, het ontbijtje is ook binnen. Erg lekker van die warme verse chapati’s. 

Als we bij de grote weg in Lugazi aankomen tanken we nog even en rijden dan richting Kampala. De weg naar Kampala is druk, met verkeer en dorpjes, en slecht met veel gaten in het asfalt. Maar het gaat toch nog redelijk vlot. De route door Kampala gaat als een speer, de weg door het centrum van de stad met 1,5 miljoen mensen is supergoed en nu dus behoorlijk rustig. We zien veel mensen langs de kant van de weg lopen in hun mooie kleren op weg naar de kerk. Vandaar dat het zo rustig is op de weg. Na Kampala hebben we een stukje snelweg met heuse vangrail, de enige die we gezien hebben in Uganda, naar Entebbe.

19aug5

Rond een uur of tien komen we aan bij Viavia guesthouse. We hebben 2,5 uur gedaan over de ongeveer 100 km, nice!We hadden gereserveerd bij ViaVia, maar omdat we zo vroeg zijn is de kamer nog niet klaar. Wel grappig, vorig jaar in Honduras hebben we nog bij ViaVia in Copan geluncht. Het is een soort Belgische formule dat op verschillende plekken in Afrika, Azië en Zuid-Amerika zit. Deze ViaVia is echt geweldig, het ligt midden in Entebbe aan een groot moerasgebied. Vanaf het terras en tuin met tafeltjes, hangmatten en leuke relaxplekjes heb je uitzicht op de natuur. 

19aug219aug3

We zien deze middag verschillende vogels, maar ook verschillende antilopen en apen die bij het water komen drinken. De kamer is ook geweldig, niet goedkoop met 70 dollar voor ons vieren, maar het is het waard. We vermaken ons de hele middag met yahtzee, de wifi, de natuur en met het kletsen met andere reizigers. En uiteraard mogen de Nile Specials ook niet ontbreken. We willen eigenlijk nog met de boda-boda op pad Entebbe in, naar strand en een pizzeria, maar besluiten toch maar bij ViaVia te blijven. 

19aug

Om 17.00 komt Godfrey van ugandacarrental.com onze trouwe jeep ophalen en nemen we afscheid van de Jeep en de zeer vriendelijke en behulpzame Godfrey. Als avondeten hebben de jongens kipnuggets met friet en wij een lekkere hamburger, dat is lang geleden! En rond een uur of negen duiken we het bed in, vannacht om 1.30 uur pikt de taxi ons op om ons naar het vliegveld te brengen.

 

Het zit er weer op, maar…
Maandag 20 augustus 2018. Nederland. 

We staan om half één op, pakken de rugzakken in en zijn veel te vroeg klaar. Om kwart over één zien we vanuit de kamer buiten de taxi al staan dus gaan we maar. Het is een kwartiertje rijden naar het vliegveld en bij het inchecken komen we de Nederlandse familie weer tegen die op de heenreis ook al bij ons in het vliegtuig zaten. Die hebben het ook enorm naar de zin gehad in Uganda. Bij de gate zien we wat beteuterde Nederlanders en Belgen zitten, blijkt het dat zowel de Brussels Airlines vlucht als die van KLM gecanceld zijn, in verband met zuurstofgebrek aan boord of zoiets. Gelukkig vliegen wij met Turkish Airlines. Wel sneu, die mensen zitten er al de hele avond en nacht en we zien ze op een gegeven moment de gate verlaten. Geen idee wanneer ze naar huis kunnen.

20aug

Wij stijgen met een kleine vertraging op en landen na een goede vlucht s’ochtends op Istanboel. We hebben minder dan een uur om onze vlucht naar Düsseldorf te halen. Samen met de andere Nederlandse familie worden we opgevangen door een medewerker van de luchthaven, ‘you come from Entebbe’, vraagt hij. ‘Ok follow me’, en hij loodst ons door de hele luchthaven naar de juiste gate, we hoeven niet meer bang te zijn dat we de connectie missen. We vragen ons wel af of onze bagage net zo snel wordt overgezet op het vliegtuig, hmm we zijn er bang voor. En inderdaad, in Düsseldorf aangekomen komen wij en de andere familie erachter dat de bagage inderdaad niet is meegekomen. Die staat waarschijnlijk nog in Istanboel. Dus dat kost weer extra tijd: in de rij staan, formulier invullen, maar dan anderhalf uur laten kunnen we dan eindelijk naar huis. En na de korte autorit komen we thuis en kunnen we eindelijk uitgebreid met onze Bluf knuffelen.

Het zit er weer op. Maar wat was deze reis geweldig mooi. We hebben nog niet zo veel van Afrika gezien, Marokko, Zuid-Afrika en nu Uganda. Maar dit smaakt naar meer. Uganda komt zeker in onze top vijf van landen, supermooie natuur en landschappen, wildlife, weinig toeristen, het wilde oosten met de Karamojong, veilig, enorm vriendelijke bevolking met de altijd lachende en zwaaiende kinderen onderweg. Uganda is een echte aanrader om zelf te gaan ontdekken! En wij moeten nog een keer terug voor een trip als de jongens oud genoeg zijn om de chimpansees en berggorilla’s te gaan zien. Mooi vooruitzicht.

We gaan nog even nagenieten van Uganda en mogen dan weer gaan bedenken waar we volgend jaar heen gaan, Azië weer een keer? Nepal, Filipijnen, Sulawesi, Flores? We zullen zien...

Net als Ivanka en Hugo ook naar Oeganda? 

Partners

Social Media

Houd jij van Verre reizen met kinderen? Volg, like en blijf op de hoogte!