Abel stapt een sprookje in
Vrijdag 27 juli 2018. Abu Dhabi, Abu Dhabi.
De vliegreis zit er bijna op, de daling is ingezet. Ik probeer een glimp op te vangen van Abu Dhabi. De stad die feitelijk in een zandbak ligt. We zijn ook in Dubai geweest, daar vonden wij het druk en over de top. Ik ben heel benieuwd hoe we dit in Abu Dhabi gaan ervaren.
Inmiddels staat het vliegtuig aan de grond en er staat een bus op ons te wachten. Meteen als we uit het vliegtuig komen voelen we de zinderende hitte. Dit is Abu Dhabi, 39 graden met een gevoelstemperatuur van 53 graden.
We komen ons hotel inlopen en meteen valt me op hoe de sfeer is. Het doet oosters aan, alsof we een sprookje van duizend-en-een nacht in zijn gelopen. En grote trap met gekleurde vloerbedekking in de hal en schemerende lampen die het licht romantisch verspreiden. Onze kamer doet al niet veel onder aan die sfeer, we hebben een woonkamer, een slaapkamer en een badkamer. Dit hebben expres zo geboekt, omdat Abel tussen de middag nog slaapt.
Het zwembad is met de hitte een welkome verkoeling, hier gaan we nog veel gebruik van maken. Op deze plek komen we in contact met de Arabische mensen. De vrouwen gesluierd en meestal in het zwart, mannen gekleed in een lang wit gewaad. Abel moest er erg aan wennen, vooral voor de mannen was hij bang. Als hij iemand aan zag komen lopen, rende hij snel naar ons toe. De mensen zijn echter allemaal even vriendelijk. Met zijn blonde haar en blauwe ogen krijgt Abel hier veel aandacht. Bij het zwembad kreeg hij wat chips van een Islamitische dame en iedereen zwaait naar hem. Abel speelt in het kinderbadje en er wordt al snel contact gemaakt met andere kinderen. Ook de moeders zoeken contact met mij en al gauw komt er een gezellig gesprek op gang.
We lopen naar onze kamer toe en onderweg gaat er een deur van een andere suite open. Er loopt een man gekleed in het wit naar buiten. Abel wil het alweer op een rennen zetten, maar we tillen hem op. De man vraagt of Abel onze zoon is, wij bevestigen dit. Vervolgens pakt hij uit zijn kamer een cadeautje voor Abel. We kennen deze man niet, wat een ontzettend lief gebaar was dat!
Vanwege de enorme hitte hebben we niet zoveel gedaan, maar we zijn wel de Sjeik Zayed moskee gaan bezoeken. Dit is een grote moskee die nog niet zo lang geleden is gebouwd. Eenmaal binnen kijken we onze ogen uit. Enorme kroonluchters in groen, rood en goud hangen aan het plafond, de pilaren zijn versierd met gouden bloemen en er ligt een kleurrijk tapijt dat zo groot is, dat ze het in meerdere delen hebben moeten vervoeren naar de moskee.
Overal zitten bewakers die opletten of mensen zich gepast gedragen, zo zijn foto’s waarbij geposeerd wordt verboden. Er is een grote pilarengang met in het midden een binnenplaats en aan de andere kant een soort vijver. Op deze binnenplaats mag niet gelopen worden, Abel stond er al binnen vijf minuten op. Echter lijkt men het van kinderen niet zo’n probleem te vinden, er wordt verder niets van gezegd.
We struinen door de hal met de pilaren, als Abel ineens stopt met lopen en gaat zitten. Langzaamaan begint hij achteruit te bewegen, we kijken wat hij gaat doen. Robbert en ik hebben allebei in de gaten wat hij heeft bedacht en beginnen te lachen. Abel heeft de vijver gezien en hij heeft besloten om even een frisse duik te nemen. Ook de andere mensen die de moskee bezoeken, zien zijn plan en net als de bewakers lachen ze mee. Er lopen veel Chinese mensen rond in de moskee en allemaal willen ze even een selfie met Abel. Nadat we alles gezien hebben, worden we met een golfkarretje die net zo sjeest als een Formule 1 auto naar de uitgang gebracht. Dit was zeker het bezoek waard!
Abu Dhabi heeft onze verwachtingen zeker overtroffen. Het is niet zo volgebouwd als Dubai en het heeft wat meer een oosterse uitstraling. Daarnaast hebben wij ervaren dat het een ontzettende kindvriendelijke stad is. Mensen zijn betrokken en behulpzaam. We zouden hier absoluut nog een keer heen gaan, maar niet in de zomerperiode want dat is wel erg warm.
Nu op naar Sri Lanka!
