Zonder bankpasjes
Dinsdag 25 juli 2017. Cholula, Puebla.

Wie is er al eens op reis vertrokken zonder bankkaarten? Wij dus. Op pure basisconditie en twee tijdritten met de fiets later, kwam ik alsnog met een bonificatie van anderhalve minuut tijdig op perron vijf. Gisteren vertrokken we vanuit Assebroek City met de trein naar Zaventem. Daar namen we vervolgens de vlucht naar Schiphol. Her en der een beetje wachten is inherent aan een reisdag. Je komt er niet tussenuit. Voor de eerste keer gingen we aan boord van een AeroMexico toestel, een Boeing 878. Vergeleken met de toppers in het segment moest de cabincrew het met heel wat minder doen in vergelijking met de vrienden van Etihad bijvoorbeeld. Na anderhalf uur kregen we eindelijk een versnapering en wat te drinken. Nadien is het allemaal goed gekomen. We stoelden helemaal achteraan in het vliegtuig en de ‘bumpy rides’ hielden mij toch meer dan eens uit mijn slaap.

In de luchthaven van Mexico City werd Mathis onwel, draaierig en moesten we hem meermaals neerleggen, voetjes omhoog. Een geluk met een ongeluk maar zo mochten we direct voorbij de lange rij de douanecontrole passeren. Maar niet getreurd, de aansluiting met de Ado-bus naar Puebla verliep vlekkeloos. Daar namen we voor het laatste gedeelte een taxi naar onze huidige stek, met de naam Cholula.

Vandaag namen we eerst een grondig ontbijt waarna we het stadje introkken met de fietsen van het huis. We passeerden eerst bij de lokale fietsenboer om een gaatje te laten herstellen. We bezochten inmiddels de site van de grootste piramide van het land waar ze bovenop een kerkje hebben neergepoot. En kerken hebben ze hier in overvloed, de katholische feestelijkheden zullen nog wel even blijven duren en dit nog voor de rest van onze reis. Zelfs overdag wordt er hier luidknallend vuurwerk afgestoken dat het een lieve lust is. We twijfelen nog of we morgen doortrekken of als we hier nog een extra dag zullen uitrusten. Het stadje hebben we desondanks de zogenaamde jetlag in een paar uurtjes gezien. Blijven om te blijven is zo niet ‘ons’, we zijn ‘in dubio’. We maakten nog een fietstochtje en besloten om iets te eten in Ocho 30, een hip restaurantje in het centrum van San Andres de Cholula. Mathis was zodanig moe dat hij het enkel bij een drankje hield. Kelly nam een wrap met rosbief en sla (verkeerde keus...), ik koos voor spareribs (super lekker).

Mijn Spaans heb ik al goed kunnen gebruiken en zal proberen het Engels achterwege te laten. Onderweg kan ik de tijd doden met het luisteren naar een nieuwe serie podcasts die ik meeheb op mijn iPod. De meeste mensen die we al hebben aangesproken zijn vriendelijk en hulpvaardig, ook een leuke opsteker als je pas in een vreemd land komt.

Hier zijn we te gast in Casabel café, een hostel uitgebaat door een Belgisch – Mexicaans koppel. De kamer is groot, kingsize bed, terras ernaast en erboven en vooral een super ontbijt in een typisch Belgisch uitziend cafeetje. Stoffel, de eigenaar, heeft de zaak aangekleed met oude prullaria die alles te maken hebben met koffie en een koffiebranderij. Er is ook nog een gezellige zithoek met massa’s reisgidsen en andere boekjes.

 

Geen gringo
Woensdag 26 juli 2017. Oaxaca, Mexico.

Vandaag zijn we intussen woensdag 26 juli en allen wakker om 04:30u. Onze biologische klok is nog volop bezig met een reset. Straks gaan we naar Oaxaca waar we wel al iets op het oog hadden maar nog niet geboekt. Daar hebben we nu dus even tijd voor. Een eerste indruk leert ons dat we heel vlot tot hier zijn geraakt voor wat de aansluitingen betreft, de mensen zijn vriendelijk als ze horen dat je geen gringo bent (americano) en Spaans gebruikt. De Mexicaanse keuken moeten we nog volop ontdekken en vooral de afwisseling daarvan. Op naar meer...

 

Hotelpolicy
Donderdag 27 juli 2017. Oaxaca, Mexico.

Gisteren kwamen we na een ritje van vijf uren aan in Oaxaca. Onderweg reden we door de bergen, mooie landschappen en spotten vooral nogal wat roofvogels. Welke waren het? Euh... grote. Vanuit de busterminal stapten we naar ons hotel, een kilometer daar vandaan. We zitten ook zo’n 1000 hoogtemeters lager dan Puebla en dat scheelt bij fysische inspanning. In ons hotel aangekomen deed zich het scenario voor wat we hoopten te vermijden. Op Booking.com stond in de ‘hotelpolicy’ dat kinderen onder de dertien jaar niet toegelaten waren. Wij hadden toch geboekt in de hoop dat we middels een charmeoffensief de ‘lady of the house’ zouden kunnen ompraten. Het draaide evenwel anders uit. Na heel wat gediscussieer over het wel of niet moeten betalen van de 100% annuleringskosten en een ‘Kelly’tje’ qua boosheid werd het toch 1-0 in ons voordeel. We mochten blijven en hadden zo ons zwembad want daarvoor deden we het. Voor Mathis moesten we wel iets bijbetalen want we rekenden erop dat hij in een ‘double room’ bij ons zou slapen. Daarover deden we niet moeilijk. We benadrukten nogmaals dat Mathis zich zou rustig houden, hij twee jaar voor zat op school en dus perfect kon doorgaan voor een dertienjarige. Wat hebben we vandaag geleerd? In het vervolg kunnen we ons maar beter houden aan ‘the rules of regulations’.

Na een paar minuutjes wandelen zaten we al gauw in het oude stadscentrum, boordevol leuke artisanale winkeltjes, dito bars en cafeetjes. We gingen iets eten in een leuk restaurant met een binnenterrasje. Het zoeken naar de meest bevallige gerechtjes uit de Mexicaanse keuken zal nog wel even duren, helemaal anders dan bij ons in de Tex Mex bijvoorbeeld. Gelukkig zijn we hier voor drie overnachtingen en hebben we ruim de tijd om in het stadje en zijn omgeving te kuieren. De wifi valt nogal mee maar mijn oude iPod Touch en iPad 2G beginnen het soms moeilijk te krijgen in het peloton van de smartphone-wereld.

Om vijf uur deze morgen waren we allen weer fris en monter. Dus speelt er wellicht nog een restantje jetlag. Geen nood, zo heb je nog iets aan je dag en vind ik nu de tijd om wat te bloggen. Gelukkig kunnen we reeds om 07:30u ontbijten. Onze piloot voor binnen een paar dagen is ons nog niet vergeten en heeft ons gisteren reeds gecontacteerd, alsook de mensen van Casa Blanquis, onze volgende bestemming. Tof om weten dat men met ons begaan is.

Deze voormiddag gingen we het centrum van Oaxaca in met de bedoeling onze vliegtickets te halen en ook om even een ‘sweep’ te doen in de pittoreske straatjes. Het was even zoeken maar we kregen alles voor elkaar. De dollars die we meehadden konden we nu plots niet meer gebruiken om onze ‘pilot’ te betalen. Wij dus opnieuw gaan wisselen in peso’s... Er heerste een gezellige drukte in het oude stadsgedeelte. We dronken iets in een piepkleine zaak waar de oudere uitbaters weerom uiterst vriendelijk waren. Ik stel hen altijd een paar vragen maar geef ook de nodige complimentjes, misschien komt het daardoor. We kochten ook nog een zestal koffiekoeken voor de som van 1,5€... Nu gaan we even zwemmen in ons hotel, de temperatuur is er voor.

 

Op eigen houtje
Vrijdag 28 juli 2017. Hierve El Aqua, Mexico.

Vandaag vrijdag waren we weerom vroeg wakker en opnieuw de eersten aan het ontbijt. We besloten een excursie te doen naar de ‘infinity pools’ in Hierve El Aqua. Via een andere reisblog hadden we enkele tips meegekregen van mensen die dit op eigen middelen hadden gedaan. Wij doen uiteraard hetzelfde en namen de bus richting Mitla, vandaar ging het per ‘collectivo’ (pick-up truck) naar de bronnen. Om aan de tolwegen te ontsnappen moesten we daar wel een ritje van 50′ door de bergen voor over hebben. Let wel, over put en bult, geen asfalt dus. De bus kostte 60 peso’s voor ons drieën (3€) voor 40km. De ‘collectivo’ kwam op 150 peso’s (7,5€), de ingang ter plaatse was 25 peso’s per persoon. Voor de terugkeer deden we een kleine ‘Peking Express’. Mathis hield een bordje met opschrift ‘Mitla’ voor zich uit en algauw konden we mee met een trio van de locals. Die gingen via de gebruikelijke weg. Wij hebben uiteraard de tol van 46p betaald (2,3€). Dus ‘by own means’ hebben we deze trip gehad voor zo’n 6€ per persoon en hoefden we niet te wachten tot het de touroperator zinde. Onderweg wordt dan nog klassiek halt gehouden aan een Mezcal brouwerij (lokaal brouwsel) of een andere ripp-off attractie. Maar niet met den dezen... Reiservaring heet dat dan.

Op de site zelf was er gelukkig nog niet zo veel volk. Dat vergemakkelijkt het nemen van een paar leuke foto’s. In de diepere gedeelten kon men zwemmen maar enkel Mathis heeft een duik genomen. Het was wel de moeite waard om hier een uurtje of twee te spenderen. Het deed me denken aan Pamukkale (Turkije). Aan de in/uitgang stonden massa’s kraampjes met vers fruit en allerhande sapjes en bij deze drukkende warmte was dit een welgekomen verfrissing.

Rond 15.00u waren we reeds terug en nu zitten we lekker in ons zwembad (slechts één andere bader, rustig dus). Wat zullen we vanavond weer eten en waar...? Surprise. De zoektocht in het oude stadsgedeelte met zijn kleine kleurrijke steegjes en pleintjes kan opnieuw beginnen. Wij gaan nooit voor een toeristenmenu maar claimen altijd een bijzondere stek. Oaxaca is vooral kunstzinnig met veel artisanale ambacht. De gebouwen en typische koloniale loods bekoren ons heel erg. Gisteren maakte ik Kelly de opmerking ‘dit is Cusco (Peru) maar dan groter.

We love this place.

 

Het is hier gewoon fantastico
Zaterdag 29 juli 2017. Puerto Escondido, Mexico.

Gisteren gingen we eten in een gezellig klein restaurantje in onze straat. We aten er allerhande tapas gevolgd door lekkere hoofdschotels, witte en rode wijn was super, de Mezcal van het huis vroeg om nog ene (en gekregen...). We gaan dit tentje zeker aanraden op Tripadvisor en consoorten.

Vandaag zaterdag en vroeg opgestaan gezien we niet wilden te laat komen voor onze vlucht naar Puerto Escondido. Met de taxi stonden we in een kwartiertje op de luchthaven. We dronken er nog een koffietje gezien we eigenlijk veel te vroeg waren. Tien minuten voor de vlucht was meer dan genoeg had de piloot ons verwittigd. Hij droeg eigenhandig alle bagage in de tweemotorige Cesna. We hadden ook nog vier andere mensen mee. Mathis wilde heel graag als co-piloot fungeren maar een andere snoodaard had zijn plaats al ingenomen. De vlucht duurde al bij al een klein halfuurtje en verliep vlekkeloos. We zagen de bergen steeds kleiner worden tot opeens de oceaan aan de einder opdook (einder mag je ook vervangen door horizon of kimbereik). Zowel het opstijgen als de landing is met zo’n klein ding steeds een aparte gewaarwording. Het instrumentenbord van de cockpit heeft de tand des tijds moeiteloos doorstaan, geen hypermoderne hightec maar alles nog volledig analoog, super gewoon. Al bij al was deze trip een superervaring op onze reis.

Bij aankomst stond George van Casa Blanquis ons al op te wachten met zijn witte Hummer. Eerst deden we nog een paar strandjes aan om de hoogte en het geweld van de golven eens te aanschouwen. Maandag is er hier een profwedstrijd op ‘triple barrels’ en gaan we zeker kijken. Mathis gaat morgen surfen in een baaitje, dit om het ongeluk niet te tarten. Cafeetjes en leuke bars zijn er ook genoeg, welkom in het surfmilieu. Rond de middag kwamen we aan op onze nieuwe stek, nl. Casa Blanquis. Prachtige villa annex zwembad, tropische tuin en WAT een zicht op de oceaan. Reken daarbij nog de volle zon en een 35°C. ‘Dat is niet slecht’ zou het understatement van het jaar zijn. Het is hier gewoon ‘fantastico’... Hier smaakt een Corona nog eens zo lekker, limoentje erbij en wat zout, hemels. Deze avond eten we verse tonijn hier in ‘t zeetje’ gevangen. Ben eens benieuwd maar de gastvrouw, ze maakt blijkbaar top gerechtjes klaar. Wij zullen deze wel verorberen in onze ‘room with a view’. Tot zover de tussenstand in deze ‘vuelta’. Over naar de studio.

 

Surfen in Puerto
Zondag 30 juli 2017. Puerto Escondido, Mexico.

Deze morgen hoefden we niet gewekt te worden want al heel vroeg wordt het ook al lekker warm. Nog voor zonsopgang ging ik alvast een kijkje nemen naar het ontbijt van de pelikanen. Daar zaten ze dan op hun rots, elk op hun beurt vlogen ze een paar rondjes en namen ze in duikvlucht sardientjes die ze even voordien van op hoogte hadden gespot. Het zicht was zo fantastisch dat ik nog eens terugging met Kelly en Mathis. Op tv is zoiets al spectaculair maar live is dit nog van een andere dimensie.

Vandaag ging Mathis surfen in Puerto Escondido. George voerde ons na een lekker ontbijt naar het stadje en begeleidde ons naar het baaitje waar Mathis ging surfen. We bestelden een plank voor een uur. Later bleek dat dit meer dan genoeg was gezien de grootte van de golven en de onderstroom ter plaatse. Kelly heeft het gewaagd om mee te zwemmen met Mathis om hem verderop in zee wat te kunnen afduwen. Echter bleek dit een ongelooflijke krachttoer te zijn en lieten we Mathis alleen de golven bedwingen op zijn plank. Hij is er bovenwel toch in geslaagd om een viertal supers te nemen, wij allen fier natuurlijk. Eerst moet je de schrik overwinnen voor het natuurgeweld dat op je afkomt, vervolgens komt techniek en kracht om de hoek en dan maar proberen om zolang mogelijk mee te glijden. Dit is van een gans anders kaliber dan Bredene strand of Scheveningen. Puerto Escondido staat bekend als ’s werelds tweede beste surfspot. Nadien gingen we iets drinken want met 39°C zou men al vlug dehydrateren. Morgen voorspellen ze triple barrels en is er tevens een wedstrijd voor profs gepland. Wij gaan alvast kijken naar hopelijk een leuk event.

Op weg naar de bushalte bezochten we nog een grote supermarkt (open op zondag, super). Na een ritje van een halfuurtje stond George ons op te wachten aan de bushalte want vandaar is het nog een paar kilometer stappen door de velden tot Casa Blanquis. De rest van de namiddag vulden we met ‘dolce far niënte’ (zalig nietsdoen). De voorbereidingen in de keuken zijn al een paar uren aan de gang, het belooft opnieuw een super maaltijd te worden. Smakelijk, bon apétit.

 

Energie bijtanken
Woensdag 2 augustus 2017. Comitan, Mexico.

Vandaag dinsdag nog een laatste dag relaxen bij Georges en Blanca. We hielden ons bezig met wat babbelen, zwemmen en een Corona’tje drinken. Kelly ging wat helpen met de lunch. Intussen heeft Georges mij heel veel over het vissen op ‘roosters' (Engels) verteld. Hoewel er zelf geen visser in mij zit, ben ik overtuigd dat dit de plaats is waar je ze zeker bovenhaalt. Toch nog even een pluim opsteken voor de gastheer- en vrouw voor de heerlijke verse maaltijden die ze ons voorschotelden, de Hummerservice en voor diegenen die hun Spaans wat willen bijspijkeren... ideaal. Het zwembad leent zich door zijn vorm ook perfect om wat baantjes te trekken. Het zicht op de oceaan vanuit de villa zal nog lang op mijn netvlies blijven hangen, subliem gewoon.

Om 18:30u vertrokken we met de OCC-nachtbus richting San Christobal de la Casa. Morgen om 07:30u komen we aan op onze nieuwe bestemming. Ons volgend huisje is alweer geboekt, spannend... En nu maar hopen dat ik me kan bezighouden met iPod & Pad en hopelijk een paar uurtjes de binnenkant van mijn ogen bekijken. Morgen gezond weer op...

Kleine annex want in San Christobal liep het even mis met onze logies. Nadat de busrit van 13 uren nog redelijk vlot is verlopen kwamen we aan voor ons huisje die we hadden vastgelegd. Niemand te bespeuren en via telefoon ook niemand te bereiken. Uiteindelijk hebben we de gastvrouw via sms kunnen strikken. ‘Oei sorry vergeten’ was het antwoord na een uur. Toen ze de voordeur opende aanschouwden we een echt krot waarvan de vuile lakens en de etensresten van de vorige bewoners er nog lagen. We hebben vriendelijk bedankt en hebben onze centen teruggekregen.

Na een lokaal marktbezoek en een korte ‘sweep’ door het oude centrum zijn we verder getrokken. Momenteel liggen we in een modern hotel (NakAn) in Comitan. Het stadje heeft niet veel om het lijf en we bespeurden bijna geen andere toeristen. Morgen gaan we dus naar Guatemala en zullen op de goede stekken wel een paar dagen halthouden. Nu vlug wat energie bijtanken zoals de renners in de Tour...

 

Vol gas naar Guatemala
Vrijdag 4 augustus 2017. Quetzaltenango ofte Xela, Guatemala

Vandaag aangekomen in Guatemala na een dolle rit met een lokale (chicken)bus. We moesten ons vasthouden want de ganse rit van Cometan naar hier Quetzaltenango bleef de chauffeur vol gas geven. In tegenstelling tot eerdere geruchten hebben wij aan de grensovergang niet het minst probleem gehad. In Mexico lieten we onze reispas zien in een daarvoor speciaal ingericht (aftands) bureautje. Wat verderop ‘checkten’ wij opnieuw in, ditmaal in Guatemala. We werden algauw aangeklampt door geldwisselaars maar daar moesten wij niet van weten. We deden ons ding wat verderop in een echte bank. Wat vreemd protocol als je eerst voorbij een agent moet in de bank, vervolgens door een metaaldetector en dan nog eerst een screening met uw reispas. Een tweede bewaker gewapend met riotgun stond de wachtenden gade te slaan. Het moet zijn dat het hier nodig is zeg ik dan. In ieder geval kreeg ik mijn centen, ‘quetzales’ genaamd.

We vonden een toffe B&B maar dat kan pas vanaf morgen gezien deze vol zit. Deze avond zitten we in een gewoon spel maar ook proper en goede wifi. Beide etablissementen bevinden zich vlak in het historisch centrum van de stad. Morgen gaan we een nog actieve vulkaan bezoeken maar daarvoor moeten we wel al om 06:00u vertrekken. We kijken er al naar uit. Overmorgen gaan we in de stad wat rondhangen want het centrum oogt wel mooi. Hier komen ook veel studenten van overal uit de wereld om Spaans te leren. Gelukkig ben ik met mijn Spaanse podcasts al redelijk ver gekomen om me hier behoorlijk uit te drukken. Het weer valt tot nu toe nog altijd super mee met veel zon. Gezien wij hier terug op hoogte zitten (2500m) is het niet zo drukkend zoals in Puerto (Mexico). Morgen weer met meer nieuws maar eerst wat op excursie... C.U.

 

Vulkaanwandeling
Zaterdag 5 augustus 2017. Quetzaltenango, Guatemala.

Deze morgen stonden wij om 05:30u op om de vulkaan Santiaguito hier in de nabijheid te bewonderen. Het is het kleine zusje van de Santa Maria die er net naast ligt. We hadden geboekt om de tocht te doen met een gids. Wij dus weg zonder ontbijt, 3/4l water en nog wat gekraakte koekjes. Onderweg naar de start reed de chauffeur ook nog een motorrijder aan. De meerderheid van de bestuurders rijden hier zonder verzekering, niet betaalbaar en dus ‘not done’. Een rijbewijs kan je hier gewoon mits betaling afhalen. Dus kan je je de manier van rijden hier inbeelden. Vooral ‘s avonds en in het weekend is dan nog de drank in de man... Enfin, onze ‘driver’ en de motorrijder hingen zonder veel poeha en na een babbeltje van anderhalve minuut terug elk hun weg verder. De tocht naar de vulkaan verliep over smalle paden bezaaid met rotsgesteente. Het moet gezegd, vier kilometer steil bergop is met deze ijle lucht geen sinecure. Onderweg kwamen we niet veel tegen, ik af en toe de ‘man met de hamer’ maar we hebben al erger meegemaakt. Het leek meer op een ferme boswandeling. De gids hield halt toen wij de vulkaan konden overschouwen, echter weinig of geen eruptie te merken... Wel zagen we wat sulfietdampen uit de krater wegwaaien maar dat was het dan ook qua beleving. Bovenaan de rustplaats hielden we nauwgezet een uur halt. Volgens de gids zie je ieder uur wel wat activiteit maar deze keer viel het ons niet te beurt. Pittig detail, de touroperator (een Belg notabene) vroeg voor deze trot zomaar eventjes 100 US dollar voor ons driëen, van een ripp-off gesproken. Na wat ‘comments’ mogen we zelf beslissen hoeveel we willen neertellen. We zijn er nog niet uit.

Ondertussen logeren we in een leuke B&B midden in het culturele centrum van de stad. We gingen iets eten bij een Amerikaan uit Boston die hier al meer dan tien jaar woont en een leuke tacotent (‘Tacorazon’) heeft. De taco’s of burrito’s kan je er zelf samenstellen qua ingrediënten, de sausjes en sidedishes idem dito. Ik heb de man ook gefeliciteerd met zijn overheerlijke frietjes die we erbij namen.

Deze middag om 13:00u gingen we ook onze was binnenleveren bij een ‘lavanderia’ (wasserij). Om 17:30u was alles klaar en gingen wij onze pakjes versgewassen kledij terug ophalen. We hadden twee grote plastiekzakken vol en betaalden voor alles 15 quetzales, ik gaf hem 20 (2,4€). Peanuts waarvoor die mensen hier werken...

Straks gaan we nog wat drinken in een leuke zaak want anders liggen we weerom veel te vroeg in bed. Morgen gaan we naar een huisje met zwembad, rond het meer van Atitlan. We hebben geboekt voor twee dagen. Na het ontbijt verkassen we met slechts een busrit van drie uren voor de boeg. Ter plaatse moeten we ook nog een bootje nemen. De rest zien we morgen dan wel weer. En naar goede gewoonte zijn ze er weer aan begonnen... het vuurwerk ter ere van Santa Domingo de zoveelste.

 

Geen ‘walk in the park’
Zondag 6 augustus 2017. Atitlan, Guatemala.

Deze morgen reden we met de bus naar Atitlan. We verzamelden eerst aan het busstation waar er weer een drukte van jewelste heerste. De busbegeleider moest er eerst nog een robbertje uitvechten met een concurrent, blijkbaar allemaal normaal daar want weinigen keken ervan op, niemand kwam tussenbeide. Ach fijn, wij zaten goed, onze backpacks op het dak vastgeklikt met één gesp (‘als die er maar niet afvliegt...’). Na een ritje van een uurtje of twee kwamen we aan in Panajachel – wij mogen ‘Pana’ zeggen- onder alweer een stralende zon. Aan de aanlegsteiger van Pana Beach namen we de reguliere bootverbinding naar Santa Cruz. Dit is een van de vele kleine dorpjes die rond het meer bezaaid liggen. Ons bootje zat afgeladen vol en het was direct genieten van toen we vertrokken. Het panorama op en rondom het meer is gewoon schitterend. Men waant zich op het Lago Maggiore maar dan omgeven met een paar vulkanen in het decor.

We boden ons eerst aan in het hotel La Iguana Perdida, naast de aanlegsteiger. Daar hadden we een ontmoeting met Ramos, een lokale bewoner die werkt voor het domein waar wij een huisje van betrekken. Hij toonde ons de weg (te voet) naar onze stek voor de komende twee overnachtingen. Het was opnieuw een lastige en steile klim, in die warmte, met die rugzakken... Maar eens bovengekomen waren we overdonderd door het panorama vanop ons terras, het authentieke huisje, de stilte rondom ons, de botanische omgeving ... kortom, het volledige plaatje. We waren goed voorzien en hadden een flesje gin mee, wat Corona en frisdrank voor Mathis. Dit zetten we koud in onze koeler, luxe...

In de namiddag maakten we nog een wandeling met opnieuw een klim van de eerste categorie naar het dorpje bovenaan de bergflank. We aten en dronken er iets boven een naaiatelier- school. Het zicht was nog van een andere grootte dan op ons terras aan ons huisje. De roofvogels zweefden op de thermiek boven en voor ons uit, ‘fantastico’. Des avonds gingen we een BBQ’tje eten in het hotel naast de aanlegsteiger want we hadden ons ingeschreven. Eenvoudig en heel lekker allemaal, vergezeld van een weinig ‘chitchat’ met de buren aan onze tafel, een internationaal gezelschap. Met de zaklamp voor ons uitschijnend legden we onze laatste beklimming af voor vandaag. Het is genoeg geweest.

Tja, reizen op onze manier is heel tof, avontuurlijk maar geen ‘walk in the park’. Je moet er iets voor over hebben zeg ik dan. Doe dit allemaal georganiseerd en ik wil niet weten over welk budget we dan praten. Wat we nog allemaal willen doen is min of meer gekend. Maar waar onze route ons meevoert is vooralsnog koffiedikkijken. Euh koffie zeg ik, hier hebben ze de beste koffie ter wereld, claimen de Guatemalteken, en het moet gezegd... Ze is lekker, ‘ech lekker’.

 

Uitstap naar San Pedro
Maandag 7 augustus 2017. Atitlan, Guatemala.

Gisteren zondag namen we het shuttlebootje naar de overkant van het meer. We meerden wel eerst aan bij een paar nabijgelegen kleine dorpjes. San Pedro is langs de waterkant en onderaan het dorp wel toeristisch uitgebaat. Men vindt er allerhande souvenirstalletjes, koffieshops en restaurantjes. Eens men uit de hoofdstraten wegwandelt komt men in het rurale gedeelte van het dorp terecht.

We klommen helemaal tot op het dak van een kerkje waar we een mooi uitzicht hadden over het meer en San Pedro. In de nok van het gebouw waren ook twee jongeren bezig met lokale radio te maken. Ik deed er een praatje mee en zij brachten live onze groeten in de ether. De huizen zijn her en der beschilderd met authentieke muurschilderijen en overal komt den Djees (Jezus) in het straatbeeld voor. In Guatemala (en ook in Mexico) zijn ze niet katholiek maar super-katholiek. Elke dag vindt er wel ergens een verering plaats met de daarmee gepaarde festiviteiten en vuurwerk. Een politieverordening is hier blijkbaar niet nodig want te pas en te onpas wordt er hier wat afgeschoten.

Wij stopten nog even bij een leuke koffietent waar Matis twee wafels at met aardbeien, chocoladesaus, mapple sirup en een warme chocolademelk met marshmallows als drankje, een caloriebommetje...? We kuierden nog wat door de steegjes en ik probeerde wat shots te nemen van de lokale bevolking. Wel vraag ik altijd toestemming of ze al dan niet willen gefotografeerd worden. In tegenstelling tot Peru en Bolivia wordt hier geen fooi in return gevraagd.

Na de terugkeer naar onze stek dronken we eerst nog een aperitief op ons terras. We genoten van het steeds wisselend zicht rondom de vulkaan recht tegenover ons. Hier kan je blijvend naartoe kijken. ‘s Avonds gingen we versgemaakte pizza eten in het hotel beneden langs de aanlegsteiger (La Iguana Perdida). Als toetje was er ook nog verse fruitcrumble. Het moet gezegd, de jongeren die de boel daar runnen doen dit met veel overgave en er zit systeem in. Alle lof dus naar deze zaak, althans voor de keuken en het restaurantgedeelte. We boekten ook nog onze volgende slaapplaats in Atitlan. Daar gaan we de ‘extreme zipwire’ eens uitproberen. Het wordt dus een strijd tegen de hoogtevrees. See you guys...

 

Zie ons hier nu zitten
Woensdag 9 augustus 2017. Antigua, Guatemala.

De ‘zipwire’ (deathride) was fantastisch alhoewel de drie langste stukken niet beschikbaar waren door onderhoud. Maar we hebben er van genoten. Van hoogtevrees hebben we geen last gehad. Het ging meer om de snelheid. We namen ook het bootje terug naar Panajachel om er te overnachten. Onderweg kregen we nog een tip van een Londenaar om in Antigua te overnachten in Earth Lodge. En zie ons hier nu zitten, in de heuvels rond de stad. We logeren in een jeugdhostel-domein met verscheidene soorten accommodaties. Vandaag betrekken we een 3-persoons cabin (soort boomhut), morgen verhuizen we naar ‘Casa Buena Vista’. In ieder geval hebben we opnieuw een fantastisch panorama voor onze neus. Echter deze morgen hebben we alvast ons deel ‘drash’ (hevige regenval) gehad. Geen nood want het grootste gedeelte ervan zaten we in de bus. We boekten reeds een tweede bezoek aan een vulkaan (Pacaja) voor morgenvroeg. Het wordt wel vroeg opstaan want om 05:30u komt de chauffeur ons ophalen. Tegen noen zijn we dan terug en hebben we nog gans de middag om eventueel Antigua te bezoeken of lekker te ‘chillen’.  Morgen willen we lava zien.

 

We willen lava zien
Donderdag 10 augustus 2017. Antigua, Guatemala.

Deze morgen vroeg opgestaan. De chauffeur van Earth Lodge kwam ons na een pittige ochtendklim reeds om 05:30u oppikken. Beneden in het dorp vergezelden we een andere groep Spaanse toeristen om de Pacaya te beklimmen. Na een rit van een groot uur kwamen we op locatie. Daar stonden de gidsen al op ons te wachten. Voor zij die het echt niet zagen zitten kon men ook een paard huren. We werden in twee groepen ingedeeld. Echter stonden wij niet zo te springen voor ‘kuddegeest’ en gingen dan ook als eersten naar boven. Een eerste gids volgde ons op de voet en maande ons aan om het rustiger aan te doen en op de groep te wachten. Maar aan slakkegangetjes hebben wij lak. Kelly liep de tocht op Strava en mag zich dan ook terecht koningin van deze etappe noemen met een nieuwe recordtijd. Boven aangekomen zaten we reeds in de wolken, die gezwind rond de krater continu het panorama beïnvloedden. De laatste grote eruptie dateert van maart 2014. Zelfs nu nog komt hier en daar nog hete lucht uit de grond. Het gestolde lava biedt wel een zekere impressie. De gloeiendhete lava zien opborrelen en zijn weg zoeken zal wellicht voor een andere keer zijn. Wat sommige toeristen wel eens verwachten maar de natuur wordt niet per chrono geregisseerd...

Deze middag deden we vlug nog een paar straten in Antigua, een ijsje eten en ons vervoer regelen naar onze lodge. Terwijl ik nu zit te bloggen, spelen Kelly en Mathis het zoveelste spelletje Rummikub (de reisversie, handig in een zakje). Ondertussen is er wel nog zon maar het is alweer aan het donderen in de verte. Blijkbaar is dit het weertype voor deze regio, ‘s morgens mooi, zonnig en warm, ‘s namiddags warm met kans op onweer. De rest van de tijd gaan we nog wat relaxt doorbrengen, hier bovenaan op onze berg. Morgen zakken we af naar Guatemala City om daar over te stappen op de bus naar Rio Dulce. Het wordt een reisdag gezien we er toch een uurtje of zes, zeven zullen over doen (een wachtje aan boord bij de marine).

 

Ongeluk
Vrijdag 11 augustus 2017. Rio Dulce, Guatemala.

Vandaag uitgeslapen tot 06:30u, alhoewel zowel Kelly als ikzelf al vroeger wakker lagen. Mathis liet het niet aan zijn hart komen en bleef nog een halfuurtje langer pitten. Reisdag dus naar Rio Dulce. Van aan het hostel hadden we een lift tot aan het busstation in Guatemala City. Bleek die kerel naar eigen zeggen een Uber chauffeur te zijn. Aangekomen vroeg hij 150 quetzales. Met de housedriver van Earth Lodge en een chickenbus ging het misschien iets goedkoper zijn maar nu hadden we de luxe van een gewone wagen, alhoewel hij uitermate traag reed vanwege het internetten tijdens de rit. Met de bus van Litegua betaalden we 80q/pers voor een rit van vijf uren. Na een kwartiertje dienden we over te stappen op een andere bus. De twee bussen stonden deur aan deur zodat er om veiligheidsredenen geen andere (niet gewenste) passagiers konden binnenglippen. Zit dit artikel nu onderweg te schrijven, met weinig beenruimte, naast een oude corpulente dame die er wat kleur betreft eigenlijk al moest begraven zijn. Nu ik erop let, we staan al een hele tijd in de file, ook dat nog. Maar met mijn oortjes in en wat Julian Bream kunnen we nog wel even...

We stopten op een tweetal uren voor Rio Dulce om even de benen te strekken, iets te eten of te drinken. We waren nog maat een tiental minuten weer onderweg toen we opgeschrikt werden door een doffe klap vooraan. De chauffeur kreeg de bus gelukkig nog goed onder controle en kon zich aan de kant van de weg posteren. Snel werd duidelijk dat we iets of iemand hadden geraakt. De voorruit lag voor de helft aan diggelen. Mensen stapten uit om zich van de situatie te vergewissen. We hadden een fietser dodelijk geraakt. Ik ging achteraan even kijken en zag het levenloze lichaam liggen van een man. Hij zag er niet meer uit, de details wil ik hier besparen. Dat hadden we ook nog tekort. Ondertussen is het nu bijna 22:00u en zijn we van 09:00u onderweg voor wat een rit van 5 à 6 uren zou worden. Ondertussen zijn we overgestapt op een vervangbus en rijden we verder richting Morales & Rio Dulce. Het hotel waar we geboekt hebben mochten we intussen al tot 2x toe verwittigen van een verlate aankomst. Voor het ongeval werden we ook nog opgehouden door wegenwerken over tientallen kilometers. Guatemala, hoort dit er allemaal bij?

 

Afscheid van Guatemala
Zaterdag 12 augustus 2017. Livingston, Guatemala.

Deze morgen van Rio Dulce gevaren naar Livingston waar de Garifuna de bevolking uitmaakt. Zij zijn de rechtstreekse afstammelingen van de vroegere Afrikaanse slaven. Dat zie je ook in het straatbeeld want de meerderheid is hier zwart. Je voelt dat we dichter bij de Caraïben komen. We namen onze intrek in een proper hotel of althans het meest moderne van het stadje met de naam Hotel Villa Caribe. Het heeft een groot zwembad waar we een ‘warme’ duik in namen. Het water was naar onze mening veel te warm. Buiten is het hier opnieuw zwoel met temperaturen van boven de 35°C. Gelukkig hebben we binnen airco maar deze stek heeft iets van vergane glorie. Toch zijn we tevreden over onze kamer.

Deze middag maakten we een wandeling in de paar straatjes rond de aanlegsteigers. Meer is er hier niet te zien. We komen wel nog een paar Westerlingen tegen die in de ene of andere richting Livingston gebruiken als stopover. Wij gingen eten in Casa Nostra, een hostel die goede aanbeveling krijgt in Tripadvisor. We stoelden ons in de tuin met zicht op de rivierinham. Ook hier zien we opnieuw grote aalscholvers en andere tropische zeevogels opduiken. Vraag mij geen namen want ik en vogels... dat komt nooit meer goed. We lieten onze internationale reispas afstempelen voor de trip naar Belize morgen. We informeerden ook voor het bootje die ons naar Punta Gorda zal brengen. De laatste quetzales zullen we gebruiken om nog wat water en snoepjes te kopen. Gelukkig hebben we dollars mee om bij te passen in onze bootrekening. Het zou stom zijn om hier nu nog geld af te halen gezien de taks die je erop betaald. Vanaf morgen zitten we immers te praten over Belize dollars.

We kijken reikhalzend uit naar een leuke plek aan de zee vanwaar we direct of op loopafstand kunnen zwemmen en snorkelen. We hebben ook nog wat dagen op overschot gezien onze reisplanning. Daarmee willen we toch een dag of vier op locatie spenderen. Hier laten we Guatemala achter zoals wij het beleefd hebben met een doorgaans vriendelijke bevolking, leuke plekken, veel bergen met vulkanen, toffe panorama’s, een eigen specifieke keuken die je algauw beu bent en een wegennet gebaseerd op bussen, vooral veel bussen en grote trucks. Guatemala City gaf mij een grauwe, vuile indruk maar daar komt meestal iedereen vlug weg. Kortom dit land is er een van de vele Centraal-Amerikaanse die ons wel bekoren. In Azië heb je veel meer waar voor je geld, zeker voor wat hotels betreft, maar hier leef je mee met de Maya’s en hun cultuur. Je wordt er ook niet constant aangeklampt omdat ze op je geld uit zijn. En in tegenstelling tot het reisadvies van de gevestigde waarden zoals Trotter & Lonely Planet kan je hier wél overal met het openbaar vervoer (chickenbussen) gans het land doorkruisen. We hebben heel wat bussen genomen en nergens problemen ondervonden, integendeel. De transfers gingen supervlot en de medereizigers waren heel hulpvaardig. Peru en Bolivia waren ook heel mooi. Dit is van dezelfde grootorde maar weer helemaal anders. Het nodigt uit om later nog eens terug te komen op andere plekken zoals Nicaragua, Costa Rica, Panama, Chile, Argentinië... Doen we.

 

Nood aan rust
Zondag 13 augustus 2017. Placencia, Belize

Verdorie, mijn post die ik klaar had om te publiceren ben ik kwijtgeraakt. Opnieuw beginnen dus. Gisteren verlieten we Livingston (Guatemala) en kwamen we via Punta Gorda, Bélize binnen. We namen er de Jamesbus naar Mango Creek, een ritje van een tweetal uren. Vervolgens deden we nog een uiterst snel maar mooi boottochtje naar Placencia. Hier zijn we dan in ons derde land gedurende deze reis. We bevinden ons onder de zwarte bevolking, echte Bob Marleys allemaal. Er is ook maar één hoofdstraat met een paar zijstraten parallel met de kust.

We vonden op goed geluk een huisje op een vijftiental meter van de zee, ideaal. Hier tref je ook nog een paar andere toeristen aan, vooral Amerikanen. Op een viertal uren vliegen is dit voor hen slechts een kleine trip. Op het strand hebben wij de Barefoot Bar als buren. Je kunt er ongelooflijke cocktails nuttigen en lekker eten. De prijzen zijn hier merkelijk duurder dan in Guatemala maar nog steeds goedkoper dan in België. Dit is dan ook de Caraïben. We plannen om morgen opnieuw een klein vliegtuigje te nemen naar Caye Caulker, een paradijselijk onooglijk klein eilandje, de Malediven van Bélize zeg maar. We zijn hier nu en moeten dit gewoon meenemen ongeacht de meerprijs gezien ons budget. Gelukkig hebben we nog een paar ‘sparedagen’ zodat we de laatste tien dagen heel relaxt kunnen indelen.

Hier is het ook weer puffen geblazen, lekker warm. Soms zijn we blij dat we wat bewolking hebben, zo niet zou het wat teveel worden voor Corneel. Deze morgen hebben we aan het strand doorgebracht, Mathis in het water, wij aan de bar genietend van wat cocktails en lokaal bier. De vraag is hoelang houden wij dit vol want dit is normaal niet ons ding (voor de mensen die ons reisgedrag een beetje kennen). Ach fijn, de ettelijke bustrips van Guatemala hebben we gehad, nu hebben we toch nood aan wat rust in de meest ruime betekenis van het woord. We zitten hier goed in ons huisje annex balkon.

Deze avond staat er kreeft op het menu van de Barefoot Bar & spare ribs. Hier hebben we ook een koelkast in onze lodge en er staat al een gin’tje koud met een paar blikjes Tonic... Meer moet dat niet zijn. Ja beste mensen, ook dat is wennen aan pensioen. Gegroet, uw correspondent.

 

Go with the flow
Dinsdag 15 augustus 2017. Caye Caulker, Bélize.

Vandaag vlogen we dus voor de tweede maal tijdens onze reis met een klein vliegtuigje. Met Maya Island Air deden we maar liefst zeven lokale ‘airstrips’ of kleine airports om tot hier in Caye Caulker te geraken. Dus we hebben heel veel waar gehad voor onze prijs. Het landen en opstijgen ging als vanzelf. Luchthavenprotocol zoals wij in onze contreien gewoon zijn is hier van geen tel. Ons eventjes aanmelden aan de balie was het meest officiële gedeelte. Voor de rest heb ik een paar keer binnen en buiten de gebouwtjes gelopen tot op de tarmac en geen ziel die zich daar aan stoort. Van controle enigerlei was nergens sprake.

Hier op het eiland heerst een relaxte sfeer. Er leven zo’n 1600 mensen die het hoofdzakelijk van de toeristen moeten hebben. Er zijn dan ook veel restaurantjes, bars en aanverwanten. Ook voor duiken en snorkelen is this the place to be. We hebben net lekkere verse gegrilde kreeft gegeten. De jonge gasten waren ze deze middag voor onze neus aan het opduiken. Hier blijven we drie overnachtingen. Morgen gaan we zeekajakken en snorkelen. Verder laten we ons meevoeren met de flow van de Garifuna (locals).

 

Vissen en kreeften
Woensdag 16 augustus 2017.

Vanwege veel te warm voor veel redactionele poespas, hierbij een paar sfeerbeelden. Overdag >40°C in de zon, dan kan men enkel zwemmen en veel drinken. Dat doen de vissen ook...

Hier in Caye Caulker kan je er zeker niet naast kijken. Overal staan er bbq’s met ribs, vis en kreeft. Het ruikt wel lekker maar hoelang ligt een en ander al te schroeien, dat is maar de vraag. Wij zagen ze gisteren vangen met kleine harpoentjes, de kreeften. We vonden hier ook een zeer lekker restaurantje nl. ‘Chef Juan’s Kitchen & Pastries’, wellicht het beste op het eiland. Het kreeg een award van Tripadvisor maar aan de bezetting te zien helemaal terecht. Er zijn buiten slechts een viertal tafels beschikbaar en boven naast de keuken kan je ook nog zitten maar dan minder comfortabel, denk ik dan. Gisteren waren we er al en vanavond kwamen we zonder dralen terug. Kelly & Mathis namen de gegrilde kreeft, ik ging voor de pulled pork. ‘Less is more’ en alles was weer superlekker, een aanrader. De kreeft heb je hier voor 9€ inclusief koolslaatje, frietjes en de ‘secret sauce’ van de chef. Het vermelden waard in onze blog dus en om even te watertanden een fotootje erbovenop. Smakelijk, bon apétit!

 

Terug naar Mexico
Donderdag 17 augustus 2017. Tulum, Mexico

Vandaag stonden we vroeg op om 05:30u. Om 07:00u was immers de boot naar Chemutal (Mexico). Je moet je er een halfuur op voorhand aanmelden. De tickets hadden we daags voordien al gekocht. De kleine ferry heeft vier zware buitenboordmotoren en klieft met hoge snelheid door het water. Van Caye Caulker naar Chemutal gaat niet rechtstreeks want je maakt eerst halt in San Pedro. Daar betaal je de exitfee van 20US$ per persoon. Kinderen onder de 12 mogen gratis. Daarna wordt je reispas nog eens afgestempeld. Maar het duurt wel zeker een uur tegen dat iedereen de formaliteiten heeft afgehandeld. Onder een loodzware zon zijn er wellicht leukere plekken om in de wachtrij te staan...

Eindelijk vertrokken we opnieuw het zeegat in, nu voor een tweetal uren speedboot varen. In Chetumal aangekomen mochten we onze handbagage netjes op een rijtje deponeren. De drughond van de lokale Marine deed zijn werk. Vervolgens mochten we nog eens aanschuiven om Mexico binnen te treden en wat papiertjes in te vullen. Het kostte ons nog eens 500 Peso’s per persoon. Terwijl werden van iedereen de backpacks en valiezen nog eens gecontroleerd op drugs en explosieven. Twee hondjes deden nu hun werk. De boot waarmee we voeren & die ze overbelastten met teveel passagiers was van Belize Water Taxi. Wissel ook geen geld aan boord maar zorg dat je nog wat Mexicaanse Peso’s en US $ overhoudt om voor geen verrassingen te staan aan de grensovergangen. Ter plaatse pinnen was niet mogelijk. De wisselkoersen aan boord zijn alleen maar in het voordeel van de boatcompany... Voor de mensen die vanuit Chetumal naar Tulum willen reizen raden wij de ADO-bus aan à 190 peso’s/ pers. De boatcompany vroeg maar eventjes 25US$, rippoff eerste klas! En toch zijn er mensen die heel gedwee hun dollars kwistig in het rondstrooien want de bustickets van de boatcompany gingen vlot van de hand. Wij zijn wereldwijd gerenommeerde busreizigers, dus aan ons hadden ze geen boodschap. We boden eerst nog wat af op de taxi die ons van de haven naar de busterminal bracht in Chemutal. Daar lekker in de aircohal tickets en een broodje gekocht en 10′ later waren we alweer de hort op. Klaar.

 

Vogelfobiebrevet
Vrijdag 18 augustus 2017. Tulum, Mexico.

Vandaag weerom superheet maar toch fietsen gehuurd om naar het strand te rijden. De stranden behoren blijkbaar bij de mooiste ter wereld, zonder de massa’s aangespoeld zeewier dan. In een kleine baai spotten wij ook nog een paar pelikaanvogels. Heb ze zo dicht mogelijk proberen te benaderen zonder ze te laten schrikken. Ofwel zat ik nog net niet in de gevaarperimeter ofwel weten deze gasten dat ik toch houder ben van een ‘vogelfobiebrevet’.

Straks gaan we ook nog eens de busverbinding checken naar de luchthaven in Cancun. Het ADO-busstation is hier op 1km vandaan. We besloten ook om nog twee dagen extra in Tulum te blijven. Morgen gaan we naar een appartementhotel uitgebaat door een Belgische. Benieuwd wat dat wordt. We plannen ook nog een snorkeltrip in een ‘cenote’ op een kilometer of vier hiervan. We hebben onze fietsen nog tot morgen 10:30u dus perfect om onze backpacks even over te brengen. Nu aperotijd.

 

Grotsnorkelen
Zondag 20 augustus 2017. Tulum, Mexico.

Vandaag onze laatste dag in Tulum en we wilden deze morgen de grote vloot toeristen vóór zijn bij het snorkelen in de Grand Cenote. We vertrokken per fiets en onderweg hielden we even halt om iets te drinken. Terwijl controleerden we even of we al konden inchecken voor onze vlucht van Cancun naar Mexico City. Het was wederom snikheet.

We lieten de fietsen staan en deden de rest met de taxi. In de cenote(ondergelopen grottenstelsel) namen we een frisse duik want dat was het wel. Mathis had het zelfs koud in het water maar heeft het geheel toch mooi rondgezwommen. Onder water zagen we veel kleine visjes waaronder catfish van een centimeter of tien. Hier en daar waren er donkere gaten naar beneden, beetje akelig zonder extra licht. In de ondiepe stukken zwommen de schildpadden al dan niet vrolijk in het rond (wanneer ziet een ‘turtle’ er vrolijk uit?). Ach fijn, we vonden het een leuke attractie, verfrissend en de moeite waard. Deze cenote ligt op een kilometer of 4 -5 buiten het centrum. Je hebt er nog een op drie kilometer maar die is eerder geschikt voor duikers dan voor snorkelaars. Ingang voor de Grand Cenote kost 190 peso’s en de helft voor kinderen.

De rest van de dag was voorbestemd als ‘lazing on a sunday afternoon' (voor de ingewijden...nummer van Queen). Morgen vliegen we terug naar Mexico City. We breien stilaan een eind aan deze vakantie, jammer.

 

Adios Amigos!
Dinsdag 22 augustus 2017. Mexicostad, Mexico.

Gisteren kwamen we vanuit Cancun, na een vlucht van een uurtje of twee, aan in Mexico Ciudad. We hadden gelukkig geen file van de luchthaven naar ons hotel Casa Jacinta. s’Middags deden we nog een toertje in het oude centrum en pizza met zeevruchten eten. We lagen redelijk vroeg in bed want het laatste van de reis begint door te wegen. Als we thuiskomen zullen we wellicht nog een weekje of twee recuperatie nodig hebben vooraleer we terug gaan werken... Grapje Pol!

Vandaag is het ondertussen onze laatste dag in Mexico (land & stad) en gaan we nog maar eens vliegen. We gingen ook nog eens wat buitenlucht happen, een praatje maken met de ‘tourist police’ en eens langs bij de ‘Burger King' (1x per reis kan dit wel). We zijn inmiddels uitgecheckt uit onze kamer en kunnen nog wat in de lobby zitten, een laatste artikeltje schrijven. We hebben nog tijd zat om op de airport te geraken. Met nog wat peso’s op overschot kunnen we straks nog wat nuttigen. De bedoeling is om tijdens de lange vlucht een fotomontage te maken over deze reis. Met twee SD-kaartjes bijna vol zal het aan materiaal niet ontbreken. Echter is mijn iPad door de jaren heen toe aan vervanging. Het was gans de reis een ‘struggle’ om de wifi binnen te halen, terwijl Kelly & Mathis nooit problemen hadden. Mijn draagbaar klavier kan nog wel even.

Bedankt aan ons trouw publiek, sporadische volgers en andere ‘sociale correspondenten’ om ook deze keer weer de statistieken van de blog te vullen. We zien U graag bij een volgende terug.

Adios amigos!