Sri Lanka it is...
7 juli 2017. Schiphol, Nederland.

Nog een klein maandje en dan mogen we eindelijk weer een verre reis maken. Dit keer is de keuze gevallen op Sri Lanka. Met name dankzij de uitzendingen van Wie is de mol. Ik was echt betoverd door dit land. Dé is er al een keertje geweest maar dat was nog in de vorige eeuw. Dus die wilde gelukkig ook graag weer die kant op.
De inentingen hebben we gehad. Een extra koffer is gekocht, van de rugzak heb ik helaas afscheid van moeten nemen na twintig jaar. En de oppas voor Bo is ook geregeld, thanks opa!
De hotels geregeld, treinkaartjes geregeld. Dus we zijn er klaar voor. Nu is het aftellen geblazen.

 

Een Vietnamees in Berlijn
Woensdag 2 augustus 2017. Berlijn, Duitsland.

Eindelijk is het dan zover. Het is 2 augustus. Al ruim elf maanden ben ik met deze reis bezig geweest. In december de tickets geboekt dus toen was het officieel. Uren achter de iPad gezeten voor hotels etc etc. En dan komt het aftellen. En wat duurt dat lang. Maar ineens gaat dat dan weer razendsnel. Om half twaalf kwam Anouk naar ons toe. Die is zo lief om ons naar het station te brengen. We hebben besloten om echt ruim op tijd te vertrekken in verband met de verhalen en berichten. Om een lang verhaal kort te houden: Nog nooit zijn we zo snel ingecheckt. We hoefden niet door de douane heen. We gaan natuurlijk nu naar Duitsland. Lekker geluncht en anderhalf uur gepest, ik bedoel het kaartspel. De vlucht had tien minuten vertraging maar de piloot had het gas erop gezet en op de geplande tijd geland. En het wonder is gebeurd: Onze koffers kwamen als eerste aan. Taxi gepakt en binnen een klein half uurtje waren we bij ons hotel. Ik had op aanraden van mijn zus Diana een heerlijk Vietnamees restaurant gevonden. Die zit op vijf minuten loopafstand van het hotel. We zaten in de tuin. Even terug naar Vietnam. Het was echt verrukkelijk. We waren best wel moe allemaal dus snel naar het hotel. Dé en ik hebben nog geproost op het begin van de vakantie in een omgebouwde oude bioscoop tegenover het hotel. Superhip. Maar Berlijn is sowieso superhip. Dé voelt zich oud hier zei hij. Nu lekker slapen. Morgen hebben we tot half drie de tijd om te genieten van deze gave stad.

 

Via Berlijn en Doha naar Sri Lanka
Donderdag 3 augustus 2017. Doha, Qatar.

Na een wat rommelige nacht om halfnegen gaan ontbijten. Om kwart voor tien de tram gepakt richting Tiergarten. Daar wilden we het monument van de holocaust gaan bekijken, en de Brandenburg Tor. Het monument was echt indrukwekkend. Dé had via Wikipedia het verhaal achter het monument opgezocht. Dan is het nog indrukwekkender. Daarna een half uur gewandeld in het park. Dé had via een collega een tip gekregen van een restaurant in het park. Was even een tippel maar wel de moeite waard. Heerlijke flammekuche, dus die kunnen ook afgevinkt worden. We wilden toch bijtijds op het vliegveld zijn dus rond kwart over twee de bus gepakt richting het hotel. Even omkleden en taxi gebeld. Die stond binnen vijf minuten voor de deur. En dan kom je erachter dat niet alle vliegvelden hetzelfde zijn. Het inchecken was binnen vijf minuten gebeurd en toen was het wachten, wachten en nog eens wachten tot er iemand bij de douane ging zitten. Denk dat we er anderhalf uur gestaan hebben. Daarna ging het razendsnel.
De vlucht was echt super. We vlogen met Qatar Airways. Heerlijk gegeten en daarna filmpje, slapen, etc. De tussenstop was wel spannend. We hadden maar een klein uurtje en het vliegveld is weer in tegenstelling tot Berlijn groot. Maar uiteindelijk ruimschoots gehaald. Dit was een boeing 777. Dé, Jim en Mikki zaten naast elkaar en ik had de mazzel dat ik uitgevogeld had via internet dat stoel 39 d geen stoel voor zich had, dat betekent lekker de benen strekken. Mikki ging gelijk knock-out. Zij vonden de vlucht minder. We vertrokken ook om één uur ‘s nachts en dan word je moe. Ik heb daarentegen een heerlijke vlucht gehad. Zowaar geslapen.

 

Een goede start
Vrijdag 4 augustus 2017. Waikkal, Sri Lanka.

Om half tien landen we in Sri Lanka. Binnen no time door de douane en wederom weer mazzel met de koffers. Ons taximannetje stond al klaar en ook Hans van Sri Lanka Travelmaster stond ons op te wachten. Hij heeft de treinkaartjes geregeld voor zondag en we gaan aan het eind van de vakantie naar een schooltje voor straatkinderen waar zijn vrouw vrijwilligster is. We hebben allemaal knutselspulletjes gehaald en die hebben we alvast meegegeven, hoeven we daar niet de hele vakantie mee rond te lopen.

Het ritje naar ons eerste resort ging super. Even kennis gemaakt van de Sri Lankaanse rijstijl. Is niet anders dan in andere Aziatische landen. En dan komen we aan in een klein paradijsje. Dit resort is van een Duits echtpaar en hun twee tienerdochters. Negen bungalows. Een prachtig zwembad. Drie honden, twee katten, loslopende konijntjes, een schildpad en een varaan. Dus leuker kan je het niet krijgen. Mikki is een beetje van slag door de lange reis en toch wel wat spanningen. Dus die krijgt nog een dosis rescue-druppels en gaat even liggen. Jim duikt gelijk het zwembad in met zijn gopro en Dé en ik gaan even lekker een klein dutje doen. Gelukkig knapt Mikki snel op en duikt ze ook het zwembad in. Bij aankomst werd ons gevraagd of we behoefte hadden aan een massage. Nou en of ik daar behoefte aan had! Elke dag heb ik daar behoefte aan en helemaal na twaalf uur reizen. En wat was dat heerlijk. Helemaal weer fris en fruitig na de massage. Daarna ons eerste biertje gedronken en een spelletje pesten gedaan. We gaan zo lekker eten en dan snel ons bedje in. Morgen weer een nieuwe dag.

 

Relax
Zaterdag 5 augustus 2017. Waikkal, Sri Lanka.

Na een heerlijke nacht stond een heerlijk ontbijt voor ons klaar. De eigenaresse kwam naar ons toe en vroeg of we zin hadden in een boottochtje vanmiddag. Een boottocht is altijd oké. Na het ontbijt ging iedereen zijn eigen gang. Voor de lunch had de eigenaresse ons naar een hotel gestuurd, we moesten over strand. Maar na best wel een lang gelopen te hebben toch even rond gevraagd, en of ze verstonden me niet maar nee daar was geen hotel. Dus met nog meer honger terug naar het hotel. De eigenaresse bood toen aan om tosti's te maken. Die waren heel lekker.

De boottocht was echt zo leuk. Het was gewoon een speedboot. Maar we gingen lekker langzaam zodat we wel zo’n tien varanen konden spotten, prachtige ijsvogels hebben gezien en nog veel meer prachtige vogels. De wereld ziet er sowieso anders uit vanaf een boot. Op de terugweg ging het gas open. We vinden dat geweldig, alleen Mikki kon het niet waarderen. We gingen ook nog langs een mannetje die een kokosnootboom inklom. Erbij zeggende hij was minimaal zestig jaar oud. Van halve schillen had hij een soort tredes gemaakt. Hij kwam terug met een drankje wat hij uit de kokosnoten haalt. Een soort milde arak. Dit was heerlijk. Wij wisten in eerste instantie niet wat het was. Dus ieder kreeg een glaasje. Mikki zei gelijk na de eerste slok hier zit alcohol in, dit moet ik niet. Jim had zijn glas al achterover gegooid en pakte gelijk die van Mikki. Dus onze zoon had zijn eerste ervaring mat alcohol. Dat was echt om te gieren. Die zat daarna met een soort lach om zijn mond en kleine oogjes voor zich uit te staren.

Toen we terugkwamen weer even een spelletje gedaan en ons opgefrist voor het eten. Mikki heeft een zak met veters mee waar ze armbandjes van maakt. Met dank aan oma en tante Esther. Ze had er ook eentje voor de eigenaresse gemaakt en ze vroeg of Mikki er eentje voor de hond wilde maken. Nou en of Mikki dat wilde. Na een heerlijk buffet kwam de eigenaar en zijn vrouw bij ons zitten voor een praatje. Wij zijn altijd benieuwd naar hun verhaal. Nou verhalen hebben we gehoord. Soms viel je mond open en soms was het om te gieren. Echt schatten van mensen. Iets later dan verwacht ons bedje opgezocht. Godzijdank komen we hier nog terug anders hadden we denk ik allemaal we een traan gelaten.

 

Peherera festival
Zondag 6 augustus 2017. Kandy, Sri Lanka.

Vandaag voor het eerst het wekkertje moeten zetten. We gaan naar Kandy toe. Toen ik begon met het plannen van deze reis kwam ik erachter dat het jaarlijkse festival aan het begin van onze reis viel. Dit festival heet het Peherera. Er is dan na zonsondergang een soort optocht met olifanten en dans en muziek. Echt een aanrader had ik gelezen. Dus na flink wat gepuzzel en dagen omgooien toch besloten om dit mee te maken.

Om kwart voor acht worden we opgehaald door de chauffeur. We moeten een uurtje rijden naar het treinstation. Dan is het nog ongeveer drie uurtjes treinen. De treinreis is echt supergaaf. Wat een bizar mooi land is dit. Er is echt wat mij betreft geen beter vervoersmiddel te verzinnen om een land te zien dan de trein. Op de kaart had ik gezien dat het maar negen minuten lopen was naar het hotel.

Nou om een lang verhaal kort te houden dat klopte dus niet. Niemand kende het hotel. Elke keer werd er gebeld. En ja, we zaten op de goede weg. Onderweg maar even gestopt voor een kopje koffie. Toen begon het giga te hozen en besloten we twee tuktuks aan te houden. Na een kleine drie minuten stonden we voor ons hotel. De eigenaar heeft godzijdank kaartjes geregeld voor het festival voor vanavond. Het zit namelijk zo dat vanaf ‘s morgens vroeg hele families al langs de kant van de weg gaan zitten. Wil je dus een plekje hebben moet je dat dus ook doen. Andere optie is gereserveerde plekken. Alle restaurants, winkeltjes etc etc die langs de route liggen verkopen gereserveerde plekken. De hoteleigenaar had voor ons plekjes geregeld bij een schoenenzaak.

In Kandy is het aanbod in restaurants niet echt super. Ik had een gaaf restaurantje gevonden dat wordt gerund door straatkinderen. Maar helaas pindakaas, die zat dicht. Ik wist dat er ook een KFC in Kandy centrum zat. Nu zijn we thuis geen superfan van fastfood maar het kwam nu toch wel goed uit en Jim en Mikki waren toch wel happy. Na het eten snel terug naar het hotel want om half zes moesten we verzamelen. De eigenaar bracht ons naar de schoenenzaak. We zaten oké. Alleen moesten we nog anderhalf uur wachten totdat het begon. Maar toen was het echt geweldig. Wat een spektakel. Alleen duurde het voor mij iets te lang en was het iets te heet. Werd een soort bevangen door de hitte, althans dat dacht ik. Achteraf gezien hadden we de KFC dus niet moeten doen.

Terug in de hotelkamer kwamen we erachter dat Jim en ik de pineut waren. We hadden de spicy chicken genomen. We hebben de badkamer meer gezien dan ons bed. Maar gelukkig is gedeelde smart halve smart. Maar grappig is het niet.

 

Lang leve Ikeazakjes
Maandag 7 augustus 2017. Sigiriya, Sri Lanka.

Vandaag gaan we van Kandy naar Sigiriya. Dat is iets langer dan twee uur met de auto. Chauffeur had ik thuis al geregeld via het hotel. Jim en ik voelen ons nog steeds beroerd. We hebben de badkamer vaker gezien dan ons bed. We slaan het ontbijt maar even over. En lang leve de Ikeazakjes.

Na ruim twee uur rijden komen we echt in een klein paradijsje terecht. De eigenaar en zijn broer hebben dit eigenhandig gebouwd. Maar hoe verzin je dit. Het is echt prachtig mooi. Alles is van hout. De foto's zullen genoeg zeggen. Toen de eigenaar erachter kwam dat Jim en ik ons niet oké voelde kwam hij meteen met de tip voor een lokaal medicijn. Uit ervaring weten we dat dit altijd helpt. Dé is gelijk het spulletje gaan halen. Denk aan een mengsel van thinner en spiritus. Zal wel alles doden wat er te doden valt. Jim vind het gelukkig wel te drinken en ‘s avonds maakte de vrouw van de eigenaar wat witte en gebakken rijst voor ons. Kon het niet laten om een paar hapjes gebakken te nemen. Die was echt superlekker. Jim is nog zo stoer om na het eten nog een slokje van het drankje nemen. Ik kies voor mijn bedje. Begin me wel een stuk beter te voelen. En nog even het spulletje gegoogeld. Het is gewoon een ayurvedisch kruidendrankje. Dus nog gezond ook. We hebben besloten dat Jim en ik samen een huisje delen. Dan kunnen in ieder geval Dé en Mikki goed slapen. Achteraf hebben Jim en ik ook een supergoede en lange nacht geslapen. En we beginnen ons weer oké te voelen.

 

Safari-festijn
Dinsdag 8 augustus 2017. Sigiriya, Sri Lanka

Na een heerlijke lange nacht zijn Jim en ik redelijk opgeknapt. Dusverre dat we zin hebben in het ontbijt. Om twee uur worden we opgehaald voor de olifantensafari. We hebben ons goed volgegooid met het kruidendrankje dat echt een wondermiddel is. In de tussentijd even de was weggebracht en wat eet- en drinkwerk gehaald voor tijdens de safari. En nog wat geluierd. Om klokslag twee uur komt onze truck aanrijden. Wat mij echt enorm verbaast van reizen is hoe snel je je principes van thuis laat varen. Bijvoorbeeld gordels omdoen, dat is hier meer een luxe dan een must. Ook hoe we dan vandaag weer reden. Een oude truc met aan weerszijen banken, geen gordels en over de manier van rijden vertel ik maar even niets. Je doet jezelf echt een groot plezier om je verstand op nul te zetten en je over te geven, en tegen jezelf blijven zeggen dat het altijd goed gaat en nu dus ook.

Na een rit van anderhalf uur komen we aan bij de plek van vertrek. Ik had me gelukkig al goed ingelezen dus ik was niet verrast maar het was één lange kolonie van jeeps. Heel veel jeeps. Wat je tegen jezelf moet blijven zeggen is dat jij een van die jeeps bent dus je doet mee aan dat hele festijn. Dé ging de tickets halen terwijl wij werden gadegeslagen door een aapje in de boom. Hij was ready to attack. Gelukkig was alles veilig weggestopt, maar lachwekkend was het wel.

Toen Dé terugkwam konden we achter in de rij aansluiten. Binnen 500 meter was het gelijk bingo. In de bosjes stond een gezinnetje olifanten. We konden ze bijna aanraken. Zo bizar. Daarna gingen we het park in. Na een klein ritje hadden we de volgende kudde olifanten in het vizier. Wat hier in Sri Lanka echt super is, is dat de chauffeurs met respect omgaan met de olifanten. De auto's worden netjes geparkeerd, motors uit. Volgens Dé is dat in Afrika wel anders. Het natuurpark is echt schitterend. Ik ben nog nooit in Afrika geweest maar je waant je echt in Afrika.

Na een klein kwartiertje rijden zien we aan twee kanten wel twintig olifanten. Grote maar ook veel baby olifantjes. Echt te schattig. Toen we het park inreden was het al een beetje aan het spetteren. Maar lichtjes. Dus het zeil hadden we half van de jeep afgehaald. Op een gegeven moment draaide Jim zich om en zag dat de lucht echt zwart was achter ons. Het leek wel of er een tornado onze kant opkwam. Hij had het nog niet gezegd en ja hoor, daar kwamen de druppels. Alles dichtgegooid en verder gereden. Wat waren we blij en gelukkig dat we al zoveel olifanten hadden gezien. Er kwamen nog steeds jeeps het park in, die hadden dus echt pech. Wat een bijzondere dag is dit. Het was ook gelijk pikkedonker. Dus weer werd ons gevoel van het gaat altijd goed dus nu ook, op de proef gesteld. Opeens stonden we stil. Omdat alles dichtzat in de truck hadden we niet in meteen in de gaten waarom, maar er stond dus gewoon een olifant langs de kant van de weg. Midden in een dorpje. Je zal er maar met je suffe kop langsfietsen. Je mag hier als toerist ook nooit na zonsondergang alleen op pad gaan. Nu was dat dus goed duidelijk waarom.

Na een toch wel lange rit kwamen we veilig en wel terug bij ons resort. Na een zeer verdiende dank je wel aan de chauffeur ons opgefrist en daarna heerlijk gegeten. M’n tasje met was stond ook al klaar. De dochter van de eigenaar was al bij aankomst onze tweede dochter en mocht vanavond met ons mee-eten. Lekker drol is het. Het is net een klein papagaaitje. Ze zegt alles na, ook de woorden die niet voor haar bedoeld zijn.

Na het eten naar ons huisje gegaan en nog vier spelletjes gepest. Toen ging bij Jim en mij het lichtje uit. Het was een prachtige dag.

 

Pollonaruwa tempelcomplex
Woensdag 9 augustus 2017. Sigiriya, Sri Lanka.

Heerlijk geslapen vannacht. Wel het wekkertje moeten zetten want we hebben vandaag weer een uitstapje op het program staan. Eerst lekker ontbeten samen met onze tweede dochter. Om negen uur kwam onze chauffeur ons ophalen. Dit keer in een splinternieuwe Honda hybride. Niks mis mee. Het is een klein anderhalf uur rijden. Maar dat is geen straf in dit land. Op de fiets zie en hoor en ruik je natuurlijk het meeste maar in de auto is toch ook wel lekker relaxt. Mikki doet nog een powernap en wij genieten van het prachtige landschap. In Polonnaruwa gaan we en een eeuwenoud tempelcompex bezoeken. Het staat op de werelderfgoedlijst van Unesco. En het is groot. Het is de tweede koningsstad van Sri Lanka, en van omstreeks 1070. Zo, dat waren de feitjes. Het is zo groot dat het niet te belopen is. De meeste mensen doen het op de fiets. Dat zouden wij in eerste instantie ook doen, maar omdat Jim en ik ons nog niet 100% goed voelen en het ook zinderend heet is, doen wij het met de auto. Achteraf de allerbeste keuze. Want god wat was het heet. Maar ook zo bizar mooi. En echt prachtig onderhouden.

Mikki was met name onder de indruk van alle aapjes en te schattige hondjes. Ik had me een beetje ingelezen maar dat is echt kansloos. Er zijn zoveel tempels en ruïnes te zien dat kan je nooit onthouden. Je kan een gids meenemen maar dan moet je natuurlijk veel geduld hebben om naar al die verhalen luisteren. En daar was het echt te warm voor. Jim en Mikki hebben het echt super doorstaan, kan me goed voorstellen dat hier niet hun interesse ligt. Na ruim vier uur hadden we alles gezien en waren we moe maar voldaan. Ons portie cultuur hadden we weer gehad voor vandaag.

Terug bij ons huisje even lekker ieder zijn ding gedaan. Vanavond gaan we toch even het ‘bruisende’ centrum van Sigiriya opzoeken. Eten bij het restaurant dat bij tripadvisor op nummer één staat. Is een echt toeristenrestaurant dus voor Jim en Mikki zullen ze ook wel iets op de kaart hebben. De eigenaar van het resort brengt ons in zijn eigen tuktuk. Het was even proppen maar uiteindelijk gelukt. Heerlijk gegeten en inderdaad tot groot genoegen van Jim en Mikki hadden ze ook de welbekende Club Sandwich met friet op de kaart staan. Tot grote hilariteit van Jim hadden ze ook snakes op de kaart staan. Moest natuurlijk snacks zijn.

Na het eten weer terug naar ons huisje waar we besefte dat we morgen alweer weg moesten hier. De eigenaar is nog flink aan het bouwen en we hebben hem echt beloofd dat we snel terugkomen als alles klaar is. Door onze lichamelijke toestand hebben Jim en ik helaas niet onze rots kunnen beklimmen. Echt ontzettend jammer. Maar er komen nog wat bergjes die we nog kunnen beklimmen deze reis. Ik heb niet voor Jan doedel bergschoenen voor Jim gekocht. Nog een potje gepest en toen ons heerlijke bedje opgezocht. Wat gaan we dit missen. Moest in het begin erg wennen aan het karakter van de Srilankanen. Maar deze mensen zijn echt oprecht lief en attent. Kunnen wij nog iets van leren.

 

Met een traan en een lach
Donderdag 10 augustus 2017. Pilimathalawa, Sri Lanka

Vanmorgen heerlijk wakker geworden. Helaas kwam Dé met slecht nieuws. Mikki was vannacht ziek geworden. Hoe dan? Ze heeft hetzelfde gegeten als Jim gisteren en die voelt zich super. Is het toch iets anders. Alleen zijn de symptomen en het verloop exact hetzelfde. Ze ziet eruit als een dood vogeltje maar heeft wel praatjes. Ook herkenbaar. Mikki slaat het ontbijt even over en wij gaan van onze laatste maaltijd hier genieten. Wat gaan we deze plek missen.

Na het ontbijt de koffers weer ingepakt en Mikki gefatsoeneerd. Gelukkig hebben we een heerlijke auto. De broer van de eigenaar brengt ons naar het volgende resort. Ik noem alles maar resort want hotels, daar doen we niet aan. Na een pijnlijk afscheid van de familie gaan we verder met onze reis. De grootste ikea-zak doet weer zijn werk goed. De reis is bijna drie uur maar Mikki doorstaat het goed. Wat wel jammer is is dat we de grottempels even moeten laten voor wat het is. Daar is weer het bewijs van flexibiliteit. Het zij zo. Thuis was ik nu waarschijnlijk gefrustreerd en teleurgesteld geraakt en nu neem ik het gewoon zoals het is. Heerlijk.

Na wat rondvragen komen we dan aan bij Urban Castle. Ik zoek als het even kan onze overnachtingen uit buiten het centrum of buiten de stad. Dit dorpje is vijf kilometer buiten Kandy. En god wat is dit een voltreffer. Zoals de naam al zegt, echt een kasteeltje. Precies wat ik zocht. Het is een prachtig huis. Met zeven kamers. De eigenaresse komt ons welkom heten. Haar aandacht gaat gelijk uit naar Mikki. Of we naar de dokter willen etc etc. We kijken het nog even een dagje aan en gelukkig is ze ook wat ouder en kan ze zelf alles goed aangeven. We krijgen een heerlijk welkomstdrankje met gember, kardemon en kaneel. Mikki bevalt dat wel en ze vraagt zelfs later om nog een glas. Mikki duikt haar bed in en wij gaan lekker in de tuin zitten. De eigenaresse is designer en haar man is kunstverzamelaar. Nou dat kan je goed zien hier. Zo stijlvol en met gevoel ingericht. We zouden zo hier kunnen wonen.

Voor het eerst deze vakantie besluiten we voor de lunch te gaan. Het lijkt wel of de warmte ook je maag laat krimpen. We kletsen, discussiëren, lezen en chillen wat. Om vijf uur maak ik Mikki toch maar wakker. Ze oogt een beetje beter. We bestellen het eten voor vanavond. Mikki wil wel wat witte rijst proberen, Jim gaat voor de tonijn en Dé en ik laten de kokkin haar gang gaan. Mikki gaat aan een ander tafeltje zitten omdat ze bang is dat ze misselijk wordt van de geur en opeens roept ze ons. Zit er gewoon een tjitjak (een te schattig klein salamandertje) van haar rijst te smullen. Mikki is helemaal weer in haar nopjes. We smullen van onze heerlijke maaltijd. Jim en Dé verwennen zichzelf nog met de karamelpudding toe. Ik mag ook een hapje. Zo lekker! Dat worden er dus twee. Daarna nog even gechilled in de zithoek tegenover onze kamers. Mikki kan ons zo zien zitten dus voor haar ook wel fijn. Dé en Jim gaan nog een filmpje kijken en Mikki en ik lezen en internetten nog wat. Wel even de oordopjes in. Het hoost en dat hoor je hier goed. Mikki valt gelukkig snel in een diepe slaap. Hoop echt dat ze zich morgen iets beter voelt.

Ik ben op advies van Dé begonnen met een boek van Ap Dijksterhuis. Wie (niet) reist is gek. Echt een aanrader als je van reizen houdt, maar sowieso een aanrader. Er staan mooie citaten in. Ik wil jullie er toch een paar meegeven.
Al kost reizen je laatste cent, je komt altijd rijker thuis (Guido Weijers)
Wegwee. Ik leid aan wegwee. (H.C. Andersen)

 

Moeder en zoondagje: naar de tempel van de tand
Vrijdag 11 augustus 2017. Kandy, Sri Lanka.

Na een heerlijke en rustige nacht lekker rustig aan wakker geworden. Jim en ik gaan vandaag met z'n tweetjes op pad. Mikki is nog niet genoeg aangesterkt om een dagje op pad te gaan. Het gaat bij haar toch langzamer dan bij Jim en mij. Maar dat komt ook omdat zij niet zoveel reserve heeft en ze eet moeilijk. Daar gaan we vandaag wel even iets aan doen. Jim en ik pakken eerste een tuktuk naar de botanische tuinen. Het heeft de hele ochtend geregend dus het is nog heerlijk koel. Deze tuin is aangelegd op bevel van een koning. Het ziet er echt prachtig uit. Heel erg divers en goed te belopen. Er staat ook veel bomen en planten uit andere tropische landen. En deze tuin staat bekend om bepaalde bomen met reuzenvleermuizen. Dit is echt bizar. We hebben meerdere bomen gezien met deze vleermuizen. En het zijn er veel, heel erg veel. En ze zijn groot, heel erg groot. Nog een Sri Lankaanse cornetto gescoord.

Na anderhalf uur gewandeld te hebben, hebben we wel genoeg natuur gezien. Op naar de cultuur. We gaan de tempel van de tand bezoeken. De tempel van de tand is de belangrijkste tempel van Sri Lanka en een van de belangrijkste tempels voor het boeddhisme. In deze tempel ligt een van de drie overgebleven tanden van boeddha. De andere liggen in India en in Thailand. De tempel was gebouwd in het paleizencomplex, er werd geloofd dat degene die in bezit was van de tand, zou heersen over het land. Driemaal daags worden er door monniken rituelen uitgevoerd en de tand wordt zelfs op woensdag ritueel gewassen. Een keer per dag gaat er een luikje open en kan je het doosje met daarin de tand zien. Maar dan kan je over de hoofden lopen. Daar hebben Jim en ik geen behoefte aan. Het is gewoon indrukwekkend al die mensen. En de tempels zijn echt prachtig. Na een klein uurtje rondgewandeld te hebben heeft Jim er wel genoeg van. En begrijpelijk. Ik was het liefste in een hoekje in de tempel gaan zitten om al die mensen te observeren en te luisteren naar al die mooie boeddhistische liederen. De rust die in een boeddhistische tempel heerst dat is echt wat mij betreft de ultieme rust. Na de tempel hebben Jim en ik nog een armbandje voor Mikki gekocht. Ik heb mezelf ook verwend met een armbandje voor 40 cent.

Jim en ik hebben zware behoefte aan wat vocht. Tegenover de tempel ligt het welbekende Queens hotel. Het is een oud historisch koloniaal hotel. Vraag me even niet waarom. Het is echt vergane glorie, ze doen nog hard hun best om het high class eruit te laten zien. Met handschoentjes aan en de tafelkleedjes, maar het is echt vergane glorie. Maar ze hebben wel cappuccino. Yes. Daar hadden we wel behoefte aan na al deze sightseeings. En hij was echt lekker. Na de koffie een tuktuk terug naar het hotel genomen. Even wat gekkigheidjes. We hebben de Sri Lankaanse Guido Weijers op een reclamebord gezien. Jim geloofde heel even dat het Guido echt was. Opeens zag ik een gigantisch verkeersbord staan met verboden te claxonneren erop. Dat bleek dus voor het ziekenhuis te zijn. Wel een goeie als iedereen er zich aan houdt.

Terug in het hotel aangekomen zaten Mikki en Dé een spelletje te spelen. Jim en ik hebben ons verhaal gedaan en Mikki oogt weer iets beter. We zouden morgen een lange treinreis voor de boeg hebben, maar hebben toch besloten om het eerste stuk met een auto te doen en het laatste stuk met de trein. Dit is ook het mooiste stuk. Nog geluierd en wat spelletjes gedaan en om acht uur weer heerlijk gegeten. Wat gaan we deze plek weer missen. De eigenaresse is ook zo ontzettend lief en attent. Echt een super gastvrouw.

 

Een muis? Een rat?
Zaterdag 12 augustus 2017. Ella, Sri Lanka.

Vandaag weer met pijn in ons hart vertrokken na een heerlijk ontbijt. Het is ons niet gelukt om aan treinkaartjes te komen dus we gaan proberen om een gedeelte met de trein te doen. Alleen had onze chauffeur dit niet doorgekregen. Na wat overleg met de achterbank besloten om door te rijden naar Ella. Maar eerst gestopt in Nuwara Eliya. Dat is een van de hoogste steden van Sri Lanka. Het was vroeger een Engelse kolonie en dat is nog steeds goed te zien. Je waant je aan de ene kant in Engeland wat huizen betreft en aan de andere kant in Oostenrijk wat de bergen betreft. En we hebben echt giga veel mazzel want de zon schijnt. Dat is echt uitzonderlijk want het regent hier bijna altijd. Onze chauffeur wist een leuk hotelletje waar we in de tuin thee konden drinken. Het was een vierhonderd jaar oud typisch Engels landhuis. Echt te leuk. En dat hadden we weer gemist als we de trein hadden gepakt. Elk nadeel heeft weer zijn voordeel.

Na nog ruim twee uur kwamen we aan in Ella. Dit is een echt backpackers dorpje. Zo leuk. Een beetje Thailand van twintig jaar geleden. We werden opgepikt door de eigenaar van onze boomhut. Leuke man die getrouwd in met een Française. Hij heeft de boomhut helemaal zelf gebouwd. We hadden het plan om vanavond het dorp in te gaan en een pizza te scoren maar plotseling begon het te hozen en te onweren. En we zitten tien minuten buiten Ella en het is best wel een kronkelweg. Dus de eigenaar bood aan om voor ons te koken maar dan moesten we wel tot acht uur wachten want zijn moeder kookt en die was nog op het land. Prima. Opeens geeft Jim een gil. Hij lag even op zijn bed te chillen en stond op zijn bed. Een rat of een grote muis. Ik wist dat we spinnetje en kikkers konden verwachten maar even serieus, een rat? Onder mijn bed? Dé gelijk naar de eigenaar toe. Die zei dat dat echt onmogelijk was. Maar Jim had hem echt gezien. De eigenaar wist te vertellen dat hier echt geen ratten en muizen kwamen maar dat het waarschijnlijk een eekhoorn was. Nou daar ging ik. Wat nu? Het was inmiddels zeven uur. Iedereen was moe en had honger gekregen. Dé en de kids bleven erg relaxt en ik was in de war. Dus goed gesprek met mezelf gehad en al mijn moed bij elkaar geraapt en toch besloten om te blijven.

Ondertussen kwam de eigenaar met twee porties rijst met curry en voor Jim en Mikki noodles. Dit was zo lekker en rustig aan begon ik te ontdooien. Gelukkig hebben we klamboes om de bedden heen. Dé heeft me heerlijk ingestopt en snel mijn oordopjes ingedaan. Wat ben ik nu blij met die dingen. Binnen vijf minuten was ik weg. Wat een dag weer.

 

Een dag met ups en downs en duizend engeltjes
Zondag 13 augustus 2017. Ella, Sri Lanka.

Bizar maar waar, maar ik heb echt heerlijk geslapen. Wat ben ik trots op mezelf en blij dat ik niet gisteren rechtsomkeer heb gemaakt. Mikki is ook al wakker. Wij gaan samen buiten op ons terras zitten en genieten met z'n tweetjes van de rust en de prachtige omgeving. We zitten echt midden in de jungle hier. We zien eekhoorntjes allerlei kunstjes uithalen over de elektriciteitskabels. Wat is het hier prachtig. Om negen uur wordt ons ontbijt gebracht. Zo lekker. Ik had ergens gelezen dat er ook aapjes rondom de boomhut zitten. Opeens hoor ik iets achter me en ja hoor, een aap op de balustrade. En dan nog eentje in de boom naast de boomhut. En nog een, en dan ineens een baby aapje. Wat is dit gaaf. Ze zitten alleen maar naar ons te kijken zoals wij naar hun kijken. Alleen staan de restanten van ons ontbijt er nog. Op dat moment komt de eigenaar omhoogklimmen. Hij is eigenlijk niet zo blij met de apen want ze slopen de wifikabel en maken er een zooitje van. Maar sorry, wij vinden het geweldig. Wat een gave beesten.

Onze magen zitten vol, wat was dit een heerlijk ontbijt. Eindelijk een typisch Sri Lankaans ontbijt. Mikki heeft ook eindelijk goed gegeten. Dat moet ook wel, want vandaag staat er genoeg op de planning. We gaan Little Adams Peak beklimmen. Een wandeling van ongeveer een kleine drie kwartier. Om elf uur worden we opgehaald met de tuktuk. De wandeling is pittig. Niet alleen voor Mikki maar voor ons allemaal. Je hoort echt iedereen kreunen en puffen. Maar dit komt ook met name door de warmte. Het is pittig warm geworden. Mikki en ik doen het op ons eigen tempo. We stoppen vaak en zoeken dan de schaduw op. Ze doet het prima. Eindelijk is er dan is er onze beloning. Wat een uitzicht! Echt niet normaal. Overal waar je kijkt bergen en theeplantages. Echt prachtig. Na een half uurtje van het uitzicht te hebben genoten lopen we rustig aan naar beneden.

 

Als je met de beklimming begint dan kom je langs het allerduurste resort van Ella. Zo mooi. We besluiten dat we wel een drankje hebben verdiend. Jim heeft best wel honger en ik eigenlijk ook wel. Dus Jim neemt de burger en ik een club sandwich. Mikki snoept lekker mee. Dat geeft de burger weer moed. Na deze break gaan we weer verder. We worden afgezet bij een klein restaurantje. Vandaar heb je prachtig uitzicht op de Nine Arch bridge. Je kan over het spoor lopen en als de trein komt moet je even aan de kant. Dat kan hier dus allemaal. Jim en ik besluiten om naar het spoor toe te lopen. Dit kan via een pad. Op zich is het prima te doen. Alleen loop ik liever bergop dan naar beneden. Het is best wel een uitdaging. Maar overal zijn er bomen en theestruiken waar we ons aan vast kunnen houden. Alleen wordt het op een gegeven moment wel erg smal en is er niets om me aan vast te houden. Net op het moment dat ik besluit om om te draaien gebeurt het. Ik glij uit en duik de afgrond in. Ik geloof dat ik een meter of drie naar beneden kukkel de berg af. Gelukkig breken de struiken en wat boomstronken mijn val en kan ik me vastgrijpen aan wat boomstronken. Maar nu? Jim hoort me vallen en komt aanrennen. Die blijft gelukkig erg rustig. Ik kom in een soort shock terecht en begin te shaken en glij ook weer en stukje naar beneden. Gelukkig kan ik me weer iets omhoogklimmen maar er is niets om me omhoog te hijsen. Jim gaat vervolgens hulp halen en ik probeer me kalm te houden. Gelukkig komt Jim snel terug met een Nederlands gezin. Zij trekken met naar boven. God, wat ben ik deze mensen dankbaar en wat ben ik blij dat ik nog leef.

Op m’n kont, lopen durf ik niet meer, kom ik beneden. Jim gaat een tuktukmannetje halen en komt met drie mannetjes terug. Na een grote dank aan het Nederlands gezin kom ik erachter dat ik zowaar nog kan lopen. Mijn benen doen wel pijn maar dat komt omdat ik onder de schaafwonden zit. Jezus, wat heb ik een mazzel gehad. Een Nederlands meisje komt gelijk aangelopen en kijkt me na. Ze gaat snel ijs halen bij het restaurantje en ik word ondersteunt door de mannetjes. Als ik eindelijk samen met Jim een stoel onder m’n kont krijg komen bij ons de tranen. Arme jongen. Wat ben ik trots op hem. Hij is zo kalm en rustig gebleven en was zo stoer. Maar nu komt de schrik eruit.

Ik krijg een zak met ijs en water om mijn schaafwonden schoon te maken. Na een klein kwartiertje pakken we de tuktuk. We zijn weer dusdanig bij dat we weer ouderwets flauwe grappen zitten te maken. Wat is het toch een kanjer. Als we na een kwartiertje aankomen bij het restaurantje komen we erachter dat Dé ons is gaan zoeken. Nee. Jim er weer achter aan. Dé blijkt dus al op het spoor te zijn dus Jim moet het hele pad weer op. Gelukkig vinden ze elkaar snel. Ik heb de mazzel dat er een Engels stel in het restaurantje zit, zij is verpleegkundige. Ze geeft me de tip om de wonden schoon te maken met gin of wodka aangelengd met water. En ze kijkt mijn enkels en knieën nog na, gelukkig alles heel. Jim en Dé komen ook snel terug. Jim en ik hadden besloten om niet het hele verhaal te vertellen tegen Dé en Mikki. Ik was gewoon uitgegleden. Nadat Dé de tuktukdriver heeft betaald, gaan we weer verder. Ons program voor vandaag stopt hier. Mijn voet moet omhoog en ik moet als de sodemieter alles schoonmaken. Dus op zoek naar gin of wodka. Gelukkig snel gevonden en terug naar de boomhut.

Ik heb Dé toch maar het hele verhaal vertelt want ik was bang dat ik het toch op een bepaald punt even te pakken kreeg. Gelukkig bleef Dé rustig en kalm. Mikki vertellen we maar niets. Wel kwam gelijk de Florence Nightingale in Mikki naar boven. De verbanddoos van de Ikea werd uit het plastic gehaald en gelukkig zat er genoeg in om alles te verbinden. We hadden in het restaurant ook twee biertjes gehaald en na een paar slokken en een sigaretje waren we weer allemaal chill. Over Chill gesproken. Daar gaan we vanavond eten. Hét toeristenrestaurant van dit dorpje. We hebben pizza en pasta belooft aan Jim en Mikki. Wat een tent. Niet normaal. Het zit tussen gaaf en niet leuk in. Wat een drukte en wat een mensen. We moesten lang wachten op het eten maar wat was dit even lekker. De pizza was top en mijn pasta ook.

Na het eten snel ons bed opgezocht. Ik heb voor de zekerheid vier druppeltjes rescue genomen om rustig in te slapen. Ik denk dat ik binnen vier seconden weg was. En Jim gelukkig ook. Wat een dag. Ik heb besloten om niet meer te denken hoe het anders had kunnen aflopen. Maar alleen maar dankbaar te zijn dat het zo is afgelopen. Hier schrijft een superdankbaar en happy mens. Dank je wel engeltjes. Hou van jullie.

 

Een dag met een gouden randje
Maandag 14 augustus 2017. Ella, Sri Lanka.

Niet verwacht maar toch heerlijk geslapen. Zelfs zo goed dat het al bijna tijd was voor het ontbijt. Dit keer krijgen we hoppers, een soort pannenkoekje daar doe je noodles in en dan wat kokossambal en dahlcurry. Dit is zo lekker. En pittig, dus je bent gelijk wakker. Geef mij dit maar elke ochtend.

We gaan poging twee doen voor een dagje activiteiten. Eerst gaan we naar een theefabriek, daarna gaan we een treinritje doen van een klein uurtje. Omdat we de beroemde treinreis hebben gemist, hopen we dat dit een kleine pleister is op een klein gaatje in ons reisprogram. Daarna nog een tempel bezoeken. Ons mannetje heeft heel erg lief dit keer een bus voor ons geregeld in verband met mijn been. Had niet gehoeven, maar echt superlief natuurlijk.

Aangekomen in de theefabriek krijgen we eerst hoesjes voor over onze schoenen en haarnetjes. Gelukkig sta je met z'n allen tegelijk voor aap. In deze fabriek produceren ze alleen maar groene thee. We krijgen een rondleiding, dit is best wel interessant. Als je al weet hoeveel werk het kost om die blaadjes te plukken, handmatig wordt dit nog steeds gedaan. En als je dan dit hele proces ziet dan kijk je toch anders tegen je kopje thee aan. Na de rondleiding krijgen we zelf nog een kopje thee. Ik geef mijn kopje thee aan een oververhitte Duitse pappa met een klein jochie die op zijn rug in slaap was gevallen. Groene thee is sowieso niet echt mijn ding.

Vervolgens gaan we even een kopje koffie doen bij de Chill. Op de bovenste verdieping hebben ze allemaal zitzakken en loungehoekjes gemaakt. Echt te gek. Eindelijk een echte bak koffie weer. Heerlijk. Daarna nog vijf minuutjes rijden naar het station. Vier kaartjes gekocht voor deze trip voor het bizarre bedrag van 42 cent. We wisten van tevoren al dat de kans dat de trein op tijd zou komen 0% was. En inderdaad dat was hij niet. Volgens mij had hij ruim een half uur vertraging maar dat krijg je bij de prijs inbegrepen. We hadden wel ons vermaakt want er waren zes mannetjes bezig een cementen oprit te maken. Echt hilarisch om te zien hoe dat hier gaat. Is sowieso heel erg gek in dit land. Het ene moment lijkt het alsof de tijd hier heeft stilgestaan maar vervolgens lopen ze weer met andere dingen op ons voor. Als de trein dan eindelijk arriveert zien we waarom alles weer op zijn plaats valt deze trip. Tientallen oververhitte en gefrustreerde toeristen verlaten de trein. Dit is dus de trein die wij ook hadden genomen als Mikki fit was geweest. Wat een hel. En wij hebben dus nu de hele coupé samen met nog een gezin voor ons alleen. En kunnen aan beide kanten filmen en kijken. Wat is dit gaaf. Nog nooit zo'n mooi landschap gezien en zoveel prachtige tafereeltjes langs de kant gezien. Op een gegeven moment zitten we gewoon allemaal in ons eentje te genieten. Iedereen is er vol van. Na ruim een uur komen we op het eindstation aan. Na een klein kwartiertje wachten komt onze bus weer aangereden. Daarna nog een klein tempelcomplex bezocht en toen waren we echt totaal voldaan.

We hebben ons weer af laten zetten bij de Chill. We hadden best wel trek en hadden vanmorgen gezien dat ze heerlijke gebakjes op de kaart hadden. En omdat we de lunch hadden overgeslagen ging dat er wel in. Alleen kwamen we nadat dit op was erachter dat het al half zes was en dat het gebakje eigenlijk niet voldoende was. Op tripadvisor had ik nog een ander leuk restaurantje gevonden. Een Italiaan. En omdat Mikki gisteren haar spaghetti bolognese niet kon krijgen dan nu maar poging twee doen. Wat een te gek restaurant is dit. We zitten midden in een soort woonwijkje buiten aan picknickbankje. Je waant je zo in Frankrijk. Mikki scoort haar spaghetti maar helaas is Jim zwaar teleurgesteld want ze hebben geen pizza. Maar als we verder kijken zien we dat ze zowaar sushi hebben, dus Jim toch nog happy. En pappa en mamma ook helemaal happy want ze hebben hier ook wijn. Dat is echt uitzonderlijk. Best wel lekker hoor zo'n wijntje na twee weken water en soms een biertje. Wat was dit een schot in de roos. En wat was dit een superdag.

Na het eten nog even teruggelopen naar het dorpje. Ze hebben hier een superleuk winkeltje. Daar verkopen ze Tibetaanse gebedsvlaggetjes waar ik allang naar op zoek was voor in de veranda. En Jim vindt er een te gek hemdje met de songtekst van Bob Marley erop. En ik ben ook zo happy met mijn linnen witte bloesje voor €12,00. Ook nog wat thee gekocht voor ieder zijn smaak wat. Dankbaar en totaal voldaan gaan we terug naar onze boomhut waar de kinderen even binnen gaan relaxen en waar ik aan mijn blog ga werken en Dé nog even wat leest. Moe maar supervoldaan vallen we allemaal weer in slaap.

 

Come as a guest, leave as a friend
Dinsdag 15 augustus 2017. Udawalawa, Sri Lanka.

Vandaag hebben we allemaal lekker uitgeslapen. Na een wat stroef begin gaan we deze plek zo enorm missen. We hebben gevraagd om hetzelfde ontbijt als gisteren. Dit smaakte ons zo goed, om kwart over negen wordt het gebracht. We worden pas om elf uur opgepikt dus rustig aan de koffers gepakt en tandengepoetst. De eigenaar is twee nieuwe huisjes aan het bouwen en wil ons vol trots deze nog even laten zien. En trots mag hij zijn. Deze zijn ook echt zo onwijs gaaf. Twee kleine huisjes maar hoe die man dit verzint, echt diepe buiging. Ze moeten ook wel want ze moeten nu rondkomen van één boomhut en er is van de twaalf maanden maar acht maanden seizoen. Maar dit gezin komt er wel. Na een groot dankjewel nemen we met pijn in ons hart afscheid van deze lieve mensen en het prachtige Ella. Wat gaan we deze plek missen.

We hebben dezelfde bus als gisteren dus lekker luxe. Alleen zit er geen airco in en dat merk je wel. Het is echt al godvergeten heet. We gaan onderweg nog wat plekjes aandoen. Eerst naar de grootste waterval van Ella. We wagen ons er niet in. Te druk en te glad. Maar vanaf de brug hebben we goed uitzicht. Er is daar nog een stalletje met armbandjes en nog veel meer. En tot mijn grote verbazing spreekt dit lieve mannetje gewoon best wel een goed woordje Nederlands.

Daarna gaan we naar een tweeduizend jaar oude grottempel. We worden meteen warm ontvangen en er is een baby aapje dat zich gelijk aan Mikki vastklampt. Hij is gek op vrouwen en minder dol op mannen. Het aapje gaat bij Mikki in haar armen liggen als een baby en valt ook heerlijk in slaap bij haar. Mikki is op dit moment het gelukkigste meisje van de wereld. Als we de grot ingaan komt er ook een Sri-Lankaanse familie binnen. Ze beginnen een soort van gebed. Ik kan daar wel uren naar luisteren. Het is, horen we later, geen gebed maar een soort hymne. Daarna krijgen we een rondleiding en uitleg over het boeddhisme van een monnik. Best wel interessant maar we verstaan hem moeilijk. Als er later twee Italiaanse jongens zich aansluiten zien we nog even dat het aapje dus echt niet van mannen houdt.

We vervolgen onze weg naar onze volgende bestemming. Na een warme rit rijden we Udawalawe binnen. En gelijk worden we op onze wenken bediend. We zien een groot water met twee olifanten, wel veilig achter schrikkeldraad. Udawalwe staat bekent om zijn natuurpark met olifanten. Je ziet hier dan ook meer jeeps rijden dan auto's. Wij gaan dit keer overnachten in luxe tenten. Onze chauffeur weet het snel te vinden. Via een spannende brug komen we aan in dit paradijsje. We hebben twee tenten dit keer, met alles erop en eraan. Heerlijke bedden met klamboe en fan, en een badkamer met open douche en toilet. Top. We zijn alle vier best wel brak van de rit en duiken eerst de douche in en daarna gaan we lekker relaxen. We zijn vandaag de enige gasten dus het rijk voor ons alleen. Om zeven uur wordt ons eten geserveerd. Kinderen helemaal happy. Patat met kip en groente. Wij hadden nog een biertje koud laten zetten dus genoten ook. We moeten er vanavond vroeg in wat morgen staat het wekkertje op half zes. We gaan op ochtendsafari. Schijnt onwijs gaaf te zijn. Jim en Mikki hebben er ook zin in dus dat scheelt. Het is best wel heet in de tent dus fan op max en genieten van de junglegeluiden.

 

Olifanten, olifanten en nog meer olifanten.
Woensdag 16 augustus 2017. Udawalawa, Sri Lanka.

We hebben allemaal niet zo lekker geslapen. Matras te zacht, we zijn echt gewend geraakt aan de Aziatische harde matrassen. Te zachte kussens etc. Dus dat we er om half zes uitmoeten is geen regelrecht drama. We gaan vanmorgen op olifantensafari. In Sri Lanka zijn heel veel natuurparken waar je wilde dieren kunt spotten. Het park waar we vandaag naartoe gaan is gigagroot en echt gegarandeerd dat je olifanten gaat zien. We krijgen voordat we weg gaan nog koffie en thee en wat koekjes. Dit keer hebben we een superdeluxe jeep.

Als we aankomen bij het park zien we dat we niet de eerste zijn. Maar daar komen we later achter, we hebben denk ik de allerbeste chauffeur die we hadden kunnen wensen. Iedereen ging naar links, hij ging naar rechts. De chauffeurs hebben ook onderling contact met elkaar. Binnen vijf minuten was het gelijk raak. Links en rechts olifanten. Dit park is echt heel anders dan het vorige park dat we bezochten. Veel natuur, veel bomen en heel erg veel verschillende vogeltjes. Wat is het hier prachtig, en helemaal met het ochtendlicht.

We rijden verder en zien een soort meer met wilde buffels. Deze zijn in het wild echt levensgevaarlijk weet onze driver te vertellen. Nooit geweten. Als we goed kijken zien we op gepaste afstand van de buffels een krokodil. Wauw! En nog een. Ze liggen echt op de loer. Ze proberen altijd de zwakste te pakken, dus de kleintjes. Alleen worden die goed beschermd door de andere buffels. Eigenlijk zijn alle olifanten die je in de parken ziet moeders met jong. Waar de mannetjes zijn is me nog steeds niet duidelijk. Op een gegeven moment zie we echt een grote olifant links van ons. Ja hoor, een mannetje. Wauw, wat is die groot. Opeens zegt Mikki: ‘Kijk, rechts een moeder met twee kleintjes.’ En dan gebeurt het meest bizarre. Het mannetje komt recht op ons aflopen. Gewoon door blijven ademen en rustig blijven. We kunnen hem als we willen aanraken. Iedereen is en blijft rustig. Hij loopt tussen onze jeep en de jeep erachter naar zijn vrouwtje en kindjes toe. Alles staat op film, dus bewijs hebben we. Wat was dit gaaf. Iedereen is onder de indruk. Wat een prachtig mooie beesten zijn het toch.

We rijden weer verder en zien nog meer olifanten van afstand en opeens stopt de chauffeur. Jakhals jongen. Wow. We hebben echt een lot uit de loterij. Er zitten er echt maar een paar dus we hebben echt mazzel en je ziet ze zelden. We zien ook de meest bizarre vogeltjes. Wat is dit een belevenis. We komen ook geen jeeps tegen en als we er al een paar tegenkomen dan gaat onze chauffeur de andere kant op. Topper. Opeens zien we een jeep stil staan. Dit betekent olifanten. En ja hoor, onder een boom staat een moeder met twee kleintjes. De motors van de jeeps gaan altijd gelijk uit. Dus die stilte is echt heerlijk. Als er meerdere jeeps aankomen vindt moeder het genoeg en loopt ze samen weg met haar kroost. Ook weer zo'n prachtig gezicht.

Na drieënhalf uur houden we het voor gezien. Dit gaan we nooit meer vergeten. Terug op de camping staat ons ontbijt klaar. We vallen aan want we gieren van de honger. Ik duik daarna nog even mijn bed in. Dé valt op de bank in slaap en de kids chillen op hun manier. ‘s Middags nog een potje gepest. Omdat we er maar geen genoeg van krijgen gaan we om zes uur naar een olifanten opvang toe. Hier zitten met name baby olifanten. Deze zijn verstoten of hebben hun moeder verloren. Ze worden hier een tijd opgevangen en na een paar jaar gaan ze op zoek naar een kudde waar ze kunnen aansluiten. Vier keer per dag worden ze gevoerd en mogen er bezoekers binnenkomen. Je staat op een soort van perron en kijkt uit over een stukje land. Er lopen twee olifantjes rond als we aankomen. Ik had gemengde reviews gelezen dus dacht eigenlijk dat dit het was. Maar ineens komen er in de verte wel veertig olifantjes aangelopen. Ze worden in groepjes van vijf binnengelaten en krijgen dan bij een soort van station melk in hun bekje. Eén olifantje is zo ondeugend. Hij gaat bij elke volgende groep terug om het weer te proberen om meer melk te krijgen. Het is echt hilarisch. Wat ook echt te schattig is, is om die kleine olifantjes te zien rennen. Je zou ze zo mee willen nemen. Ze eten en drinken nog wat bij een soort aangelegd meertje en dan na een klein uurtje is het afgelopen. Wat was dit gaaf en wat onwijs goed werk doen deze mensen. Moe maar voldaan gaan we weer terug. Lekker eten en we liggen er vroeg in. Morgen pas om negen uur ontbijten en om half elf vertrekken we weer. Dus lekker rustig aan doen. Om negen uur gaat bij iedereen het lichtje uit. Wat een superdag was dit weer.

 

Op weg naar het paradijs
Donderdag 17 augustus 2017. Mirissa, Sri Lanka.

Vanmorgen heerlijk uitgeslapen. We hebben de taxi pas op half elf gereserveerd dus we kunnen heerlijk rustig aan doen. De manager rijdt mee want de chauffeur kent de weg niet zo goed. Alleen maar gezellig, het is echt een superlieve man. Onderweg stopt de chauffeur nog even bij een Boeddhabeeld om een klein gebedje te doen voor een veilige reis. Kan helpen. Maar je kan natuurlijk ook iets minder risico's nemen. De bus zag er super comfortabel uit, maar god wat waren die stoelen waardeloos. Onderweg stopten we nog even bij een supermarkt. We hadden gisteren mango chutney gehad bij het eten. Deze was zo lekker. Ik dacht echt zelfgemaakt maar het was gewoon uit een potje. De eigenaar had voor ons een potje gekocht. Zo lief. Onderweg nog gestopt bij een fruitstalletje. Daar kregen we nog een kingcoconut. Dit zijn oranje kokosnoten en die sap is zo lekker. Veel meer smaak dan de kokosnoten die wij kennen van thuis.

Na toch wel weer een lange rit, qua kilometers is het niets maar qua tijd is het best wel veel, kwamen we eindelijk aan in Mirissa. We zitten aan zee. Dit is echt de jackpot. Een klein hotelletje met een paar kamers in koloniale stijl en op het strand. Wat is het hier heerlijk. Gelijk de spullen gedropt en Jim in de hangmat en wij een even bijkomen op een ligbed. Dit hadden we echt wel verdiend vonden wij. Ik besluit toch maar even een douche te nemen. Wat is dit lekker, na vijf dagen in tenten en boomhutten met bijbehorende beestjes, een normale douche. Ik denk dat ik er wel een half uur ondersta. Na de douche heerlijk geluncht. Ik had al gelezen dat de keuken hier super is maar daar is echt geen woord over gelogen. We trekken allemaal weer rustig aan bij. Met andere woorden, we doen lekker niets en genieten van het uitzicht en de drankjes. Ik kan hier ook eindelijk mijn vakantiedrankje scoren. Pina colada. Wat een leven. Daarna even de koffers voor het eerst deze vakantie helemaal uitgepakt en de vuile was weggebracht. We blijven hier vier nachtjes. Denk dat we dat wel overleven.

 

Als we ‘s avonds voor het eten nog even op de ligbedjes liggen worden we aangesproken door een Nederlandse dame. Ze wil weten of het ons hier bevalt. Nou en of. We komen met elkaar in gesprek. Blijkt dat ze in Edam heeft gewoond en uitging in dezelfde discotheek als waar ik vroeger naartoe ging. Dus genoeg gespreksstof. We besluiten om ook hier te gaan avondeten. Er staan zoveel heerlijke dingen op de kaart en we hebben niet zoveel zin om de deur uit te gaan. Wat een heerlijk dag dit. We duiken er na het eten in. We zijn voldaan maar moe.

 

Dagje Galle
Vrijdag 18 augustus 2017. Mirissa, Sri Lanka.

We hebben allemaal niet zo fijn geslapen. Pas nadat ik had bedacht dat oordopjes misschien helpen lukte het me om in slaap te vallen. We zijn niet gewend om met de bulderende zee op te achtergrond te slapen. We werden gisteren geholpen door een lieve jongen, Hassan, met een best wel pittig verhaal. Zeven dagen in de week werken. Familie die in Kandy woont etc. Gisteravond was het ook gezellig bij de bar, dat zagen we toen we naar bed gingen. Maar vandaag worden we met de gevolgen ervan geconfronteerd. Hassan, die lieve jongen, had waarschijnlijk mee gefeest. We probeerden de bestelling van het ontbijt door te geven. Maar dat lukte niet echt. En die lucht... Pfff. Pittige drankkegel. Om ons heen kregen mensen hun ontbijtjes. Uiteindelijk kwam er een andere jongen naar ons toe aan wie we onze bestelling nog een keer konden doorgeven. Hassan hebben we nooit meer teruggezien. Bij het ontbijt nog gekletst met Loeki. Ze werkt ook met SMOK-kinderen net als Margot, dus genoeg gespreksstof.

We gaan vandaag naar Galle. We wilden met de trein maar die hebben we gemist. No problem, taxi is hier zo geregeld. Galle ken ik met name van Wie is de mol?. Het is een oude Nederlandse kolonie. Met veel Nederlandse invloeden. Met name de oude stadswal, die bij de tsunami veel ellende heeft tegengehouden. En veel Nederlandse straatnamen. En heel veel leuke winkeltjes, dat had ik al gelezen. Het is godzijdank zwaarbewolkt dus het perfecte weer voor dit uitstapje. Wat ik ook heb gelezen is dat het hier meestal zinderend heet is. Eerst heerlijke Vietnamese ijskoffie en milkshakes gedronken in een oud Nederlands ziekenhuis dat nu dienstdoet aan restaurantjes en winkeltjes. Prachtig gebouw. Daarna wat straatjes ingegaan. Opeens word ik aangesproken door een oud mannetje bij een juwelierszaakje. Of ik wat zinnetjes in het Nederlands wil opschrijven. Als dank mogen Mikki en ik een steentje uitzoeken. We krijgen eigenlijk een steentje in onze handen gedrukt. Met een prachtig verhaal dat we niet mogen doorvertellen. Daar komt hij met wat mooie ringen van dezelfde steen en ja hoor, weer trappen die stomme toeristen in zijn prachtige verkooppraatje. Maar wat gun ik het deze man. Hij is zo creatief, ik hou ervan. En voor €25 heb ik een prachtige ring.

Daarna nog de stadswal beklommen. Wat is dit een gaaf stadje. En wat een leuke winkeltjes. Het zijn de wat duurdere winkeltjes maar dat zie je ook wel. Ik had via Tripadvisor een leuk restaurantje gevonden. Dit was ook jackpot. Wat was dat heerlijk. Dé en Jim hadden een soort wraps, Mikki een mozarella-tomaat salade. En ik een kleine saté. De ijsthee was ook bizar lekker. Nog wat leuke spulletjes gekocht en eindelijk onze olifant. We waren op zoek naar een leuk olifantje. We hebben er eentje gevonden die gemaakt is van olifantenpoep en papier-maché. En hij is prachtig. Jim eindelijk een gave bril gevonden. Iedereen helemaal happy.

We hebben besloten om met de trein terug te gaan naar Mirissa. Opeens staat Loeki naast ons als we buiten staan. Ze wil wel mee met ons met de trein. We hadden nog wel uren hier kunnen doorbrengen maar we zijn allemaal wel een beetje gaar. En er gaan maar een paar treinen per dag dus om vier uur pakken we twee tuktuks naar het station. In het station raakt Dé in gesprek met een schat van een mannetje, hij vertelt dat hij zijn oudste dochter is kwijtgeraakt bij de tsunami. Hij spreekt perfect Engels en heeft gewoon zin in een praatje met ons. Mikki heeft gelukkig nog een zelfgemaakt armbandje bij zich. Die deelt ze hier uit aan iedereen die ze lief vindt. Op een gegeven moment excuseert hij zich even en komt later terug met vijf zakjes pinda's. Wat zijn deze mensen toch lief. Vietnam zit in mijn hart maar Sri Lanka zit in mijn bloed. Bij Dé staat deze reis zelfs op nummer één. Mijn hoofd is nog nooit zo leeg geweest zolang ik me kan herinneren. En dat zegt misschien wel alles. Dit land laat je ontspannen. Loeki heeft hier twee weken een ayuvedische yoga- en meditatie retraite gedaan. En ik denk echt dat er geen land is waar je dat beter kan doen dan hier.

De treinreis is weer prachtig. We zitten niet bij elkaar maar het is maar een ritje van een klein uurtje. Iedereen geniet weer van het uitzicht. Als we thuiskomen gaan we even relaxen en we besluiten dat we lekker weer hier gaan eten. Loeki eet gezellig met ons mee. Wel zo gezellig om al haar bijzondere en mooie verhalen te horen. Wat een magisch mooie dag weer. Na het eten duiken we snel weer ons bedje in. Of we worden lui of de vermoeidheid komt eruit. Ik had allerlei wilde plannen voor massages en yoga maar ben er gewoon te lui voor. Morgen misschien, of misschien niet. Nu eerst lekker douchen en slapen.

 

Armbandjes voor het House of hope
Zaterdag 19 augustus 2017. Mirissa, Sri Lanka.

Heerlijk uitgeslapen en lekker rustig aan gedaan. Vandaag staat het kindertehuis op het programma. Mar we hoeven pas om half een weg dus lekker even getut ‘s morgens. We trekken allemaal lekker bij in dit heerlijke hotel. Na de tsunami hebben wij op het werk kinderspullen ingezameld, een collega had dat opgezet. Het verhaal was dat er een Nederlandse vrouw naar Sri Lanka ging met vrijwilligers en daar een weeshuis ging bouwen. Wat ik nog weet is dat de hele bovenste verdieping vol stond. Ik was thuis aan het googlen of dit tehuis er nog was. Tot mijn grote vreugde zag ik dat ze er nog zijn. En hoe. Maar dat later. Wat ik ook zag was dat er verschillende mogelijkheden zijn om hen te steunen. Bijvoorbeeld voor €5 kan je een zonnecel kopen. Dit scheelt hun zoveel elektriciteitskosten. Je kunt ook een lunch aanbieden. Dat gaan wij vandaag doen. En we gaan armbandjes maken met de wat oudere kinderen. Mikki heeft een tas vol veters een paar maanden geleden gekregen van oma en tante Esther. Dus eindelijk mag ze die nu echt gaan gebruiken. Onderweg heeft Mikki ook al heel wat Sri-Lankanen blij gemaakt met een armbandje. Alsof je ze een groot cadeau geeft.

We komen iets over een uur aan en tot onze grote verbazing zijn de kinderen al aan het eten. Ze hadden op ons gewacht maar er was iets fout gegaan bij de communicatie. De kinderen hebben vakantie en eten dan iets vroeger. Geen probleem. Het doel is dat wij deze lunch betalen. Mikki had al wat voorwerk gedaan om wat armbandjes te maken. En dan zouden we dus samen met de wat oudere kinderen ze willen maken. Dat ging dus fout. We werden aangevallen door iets van twintig kindjes die ook een armbandje willen. Op een gegeven moment is Mikki apart gaan zitten, maar dat hielp maar een paar minuten. Het werd wel spannend want een paar meisjes wilden Mikki beschermen en namen Mikki en mij mee om te verstoppen. Ook dat werkte niet. Net op het moment dat we er echt mee wilden stoppen kwam de leidster aan. We kregen een rondtoer. We hadden al besloten om de armbandjes in het hotel te maken en ze dan een maandag op weg naar onze volgende bestemming af te leveren. Er waren twee meisjes die zich echt over Mikki bekommerden en Jim had ook meteen vriendjes gemaakt. Eén jongetje was echt verliefd op Jim zijn zonnebril. Dus die liepen lekker te geinen en gingen hun eigen gang.

Het terrein is echt geweldig. Ze vangen tegenwoordig tachtig kinderen op. Ze hebben hun eigen school en ziekenhuisje. Elke week komt er een tandarts. Ze hebben er allerlei lokalen. Verbouwen hun eigen groente. En op het terrein staan iets van tien huisjes. In elk huisje wonen er tien jongens en meisjes met hun eigen mama. We mochten ook binnenkijken in zo'n huis. Alsof je een volwaardig huis binnenloopt. Een huiskamer, eigen douche, drie slaapkamers. En vol met speelgoed en knuffels. De kinderen uit het dorp mogen ook gebruik maken van de school en de medische voorzieningen. Wat doen deze mensen goed werk. Ze krijgen ook nog steeds enorm veel hulp uit Nederland. Mikki haar vriendinnetje wil graag Mikki haar haren invlechten samen met de leidster. Ze krijgt bloemen in haar haar. Die is gelukkig na de slechte start helemaal weer happy de peppie. We kopen nog wat zelfgemaakte sleutelhangers en gaan afronden. Mikki gaat nog even chillen met de meisjes in de speeltuin en Jim komt ook net aanlopen met zijn vriendjes. Wat was dit indrukwekkend. We leggen nog uit dat we over twee dagen terugkomen en dat dan iedereen een armbandje krijgt. Na wat dikke knuffels en high fives zeggen we gedag. Wat een middag.

Snel terug naar het hotel. We moeten wel even bijkomen. Mikki en ik gaan snel even beginnen met de armbandjes. We moeten er ruim veertig maken in twee dagen tijd. Ik had iets van vijf verschillende restaurantje gevonden waar we konden eten in Mirissa maar er word unaniem besloten om weer in het hotel te eten. Loekie komt ook later in de middag bij ons zitten en eet ook gezellig met ons mee. Alsof ze al jaren een goede vriendin is van ons. En heerlijk om weer te luisteren naar haar spannende en leuke verhalen. Was me het dagje wel. Moe maar erg voldaan duiken we lekker ons bedje in. Iets vroeger dan normaal want morgen gaan we walvissen spotten. Hoop wel dat dan de zee iets rustiger is. Hij buldert al dagen.

 

Zum kotzen
Zondag 20 augustus 2017. Mirissa, Sri Lanka

Om zes uur staat de wekker en om halfzeven worden we opgehaald door een tuktuk. We hoeven maar vijf minuutjes. Onze eigenaar heeft goede contacten met een organisatie en ik heb de reviews gelezen. Deze man is top. In de haven ontmoeten we deze man en vervolgens moeten we onze naam opschrijven en dan begint de ellende. We mogen niet bovenin zitten want dat is gereserveerd. Oké voor wie dan? Als ik om uitleg vraag dan krijg ik die niet. De man bij wie we geboekt hebben zie ik ook niet meer. We kunnen niet bij elkaar zitten maar na flink wat boze woorden wordt er plek voor ons gemaakt. Het begint dus niet vlekkeloos. Eigenlijk had er toen al een belletje moeten gaan rinkelen en had ik naar mijn onderbuikgevoel moeten luisteren: Ze hebben ons gewoon op een andere boot gedumpt. Om water en pilletjes tegen zeeziekte moet ik vragen. Maar ja, we gaan walvissen zien en een heleboel dolfijnen.

Als we de haven uitvaren beginnen er al twee dames ziek te worden, dat belooft niet veel goeds. Ik denk dat tachtig procent om ons heen Aziaten zijn. Misschien geen sterke magen. Om een heel erg lang verhaal kort te maken (we hebben vier uur op zee gezeten), beneden waren er van de zestig mensen misschien acht, onder wie Jim, Dé en ik, niet ziek. De rest was zeeziek en dan ook echt doodziek. Wat een hel. Van boven kwamen mensen die niet eens meer konden lopen. En wat ik ook heb geleerd is dat Europeanen in stilte kotsen maar Aziaten doen dat vol overgave. Dat was nog het ergste. Ik kan echt niet tegen het geluid. Maar na ons ziekzijn verhaal en na deze reis kan je naast me gaan staan kotsen en het doet me niets meer, maar had het liever niet meegemaakt. We hebben welgeteld drie staarten gezien van walvissen en nul dolfijnen. Wat een fiasco. Maar het kan natuurlijk niet altijd feest zijn.

Als we weer in het hotel aankomen snel nog een ontbijtje kunnen bestellen en eerst al het zout afgedoucht. Gelukkig is het prachtig mooi weer en pakken we allemaal een zonnebedje en gaan we nog wat bijslapen en komen we langzaamaan weer bij. We doen niets meer vandaag. Zelfs de sushi laten de kids varen. Ze willen weer hier eten en dat is absoluut geen straf dus iedereen weer happy.

Wat echt grappig is dat er elke dag rond vier uur een schildpad voorbij zwemt. Wat een gigantische beesten zijn dat. Ook worden we nog verrast met een varaan onder ons bedje. Dat was even lekker gillen. Morgen moeten we echt afscheid nemen van deze prachtige plek en ook van Loekie. Gelukkig eet ze wel mee met ons vanavond en gelukkig hebben we facebook. Wat een geweldige dagen hebben we hier gehad. We zijn weer helemaal chill en schoon en hebben ons weer helemaal opgeladen. De mensen van dit hotel waren echt weer zo megalief en attent. Ga ze echt missen maar gelukkig weten we wat ons te wachten staat de komende dagen. De familie Pütz. We gaan met een voldaan en vredig gevoel onze laatste nacht hier in.

 

Zu hause
Dinsdag 21 augustus 2017. Waikkal, Sri Lanka

Vandaag heerlijk uitgeslapen. We vertrekken om elf uur want het wordt een lange reisdag. Eerst heerlijk ontbeten. Ik heb een Sri Lankaans ontbijt gekozen dit keer. Het kan zomaar m’n laatste zijn deze vakantie. En het was heerlijk. Na het eten de koffers opnieuw ingepakt en uitgebreid afscheid genomen van alle lieve mensen die in dit hotel werken. De een was nog liever dan de andere. We gaan eerst even langs het tehuis om de armbandjes af te leveren. Wassana staat ons al samen met wat andere kindjes op te wachten. Dit keer worden we ontvangen door de manager. Hij was er helaas een zaterdag niet. Mikki had nog een jurkje aan wassana gegeven die haar te klein was. Ze was echt onder de indruk. De armbandjes hebben we voor de zekerheid maar bij de directeur achtergelaten. Het uitdelen mag hij doen. Na een dikke knuffel nemen we nu voorgoed afscheid van de kindjes. Dan vervolgen we onze weg.

De volgende stop wordt het tsunami museum. Een Nederlandse dame heeft dit opgezet. We krijgen een rondleiding van een jonge jongen. Het eerste gedeelte gaat nog over het ontstaan van een tsunami en de feiten daarover. Mikki was alvast doorgelopen. Dat had ze beter niet kunnen doen. Het tweede gedeelte waren namelijk de foto's over deze ramp. En die waren heftig. Heel erg heftig. Gelukkig had ze zich gelijk omgedraaid dus de schade viel mee. In Sri Lanka zijn naast Indonesië de meeste slachtoffers gevallen. De reden dat er zo veel aandacht ging naar Thailand is omdat daar zoveel toeristen zijn omgekomen. Natuurlijk ook in en in triest. Maar de verhalen die deze jongen vertelde waren ook zo triest. De meeste slachtoffers waren oudere mensen. Vissersmannen, moeders die thuis waren. De minste slachtoffers waren kinderen. Die zaten op school en die zitten meestal in het binnenland. Daarom zijn er ook zoveel weeskinderen en ook weeshuizen in Sri Lanka. Er waren ook wat geweldige verhalen over een meisje dat gered was en die ze bovenin een palmboom hadden gevonden. Ze studeert nu in Colombo. De kinderen worden nog steeds geholpen door dit museum. Alle giften worden gebruikt om kinderen te ondersteunen. En ook om ze te helpen met studies en huisvesting. We waren echt onder de indruk. Het was stil in de auto.

We vervolgden onze reis over de enige snelweg van Sri Lanka. Deze is in 2011 geopend. Wat een luxe. We konden eindelijk 100km per uur rijden in plaats van 40. Dus het schoot lekker op. Na bijna vijf uur onderweg te zijn kwamen we eindelijk aan op onze eindbestemming. Ons Duitse paradijsje. We werden opgewacht door Jutta en Marcus. En onthaald alsof we vrienden waren. Jutta kon het niet laten om haar welbekende flauwe grapjes te maken. Wat zijn dit toch heerlijke mensen. De hondjes kwamen ons ook snel gedag zeggen. Snel een biertje gepakt en we bestelden de beroemde Sri Lankaanse tosti. We trokken weer langzaam bij van de lange reis. Lekker een lange douche genomen. Alle huisjes zitten vol dus er was vanavond buffet. De koks krijgen echt een mega diepe buiging van ons. Om halftien doken we moe maar zeer voldaan ons bedje in. Was even vergeten hoe lekker deze bedden lagen. Binnen twee minuten waren we weg.

 

Zen
Dinsdag 22 augustus 2017. Waikkal, Sri Lanka.

Vandaag gaan we de hele dag nietsdoen. En dat is ons gelukt. We gaan in en in genieten van dit plekje en van het heerlijk zwembad. Iedereen heeft heerlijk en ook lekker lang geslapen. We hebben zelfs een ontbijtbuffet. Met zelfs Sri Lankaans ontbijt. Dus dan doen we dat gewoon nog een keertje. Ons buikje lekker vol gegeten. Iedereen ging even zijn eigen gang. Nog een paar potjes gepest en een heerlijke kippensoep gegeten. Mikki zelfs twee borden. De masseur kwam ook nog vandaag langs, of we behoefte hadden. Nou en of. Jim wilde ook graag. Hij mocht als eerste. Helemaal happy en zen kwam hij terug na een uurtje. Daarna was het mijn beurt. Na de boottocht is het niet goed gegaan met mijn been en voet. Hij was dik en pijnlijk geworden. Volgens Jutta kon de masseur mij wel helpen. En dat beaamde hij. Nou dat heb ik geweten. Hij masseerde mijn been met zoveel kracht dat de tranen over mijn wangen liepen. Hij vertelde dat al mijn spieren en pezen waren verhard. Hij moest het zachter maken. Hij zag denk ik mijn twijfel dus begon te praten tegen me. Hij had een verhaal. En wat een verhaal. Hij had het masseren geleerd als klein jongetje van zijn opa en vader. Zijn vader verloor hij op zijn achtste en op zijn veertiende werd zijn moeder ziek en overleed. Hij stopte met school en ging werken. Als masseur. Daarna heeft hij vrijwilligerswerk gedaan op de eerste hulp in het ziekenhuis van Kandy. Werken mocht hij daar niet want hij had geen diploma. Omdat hij voor zichzelf moest zorgen is hij uiteindelijk gaan doen waar hij goed in was: masseren. En dat is nu zijn werk. En dankzij Jutta en Marcus kan hij daar van leven. Want elders wil niemand hem hebben want hij is man. En dat wordt in Sri Lanka niet geaccepteerd. Hij maakte ook al zijn oliën en crèmes zelf. Ik kreeg een potje mee voor mijn benen. Na de massage voelde het gelijk goed. Was wederom echt heerlijk.

Daarna is er een klein wondertje gebeurd. De hele familie Roest inclusief pa en ma gingen zwemmen. Dé en ik zijn geen zwemmers maar we hadden het de kids beloofd. En eerlijk is eerlijk, het was heerlijk. We hebben bijna een uur gezwommen. Na het zwemmen nog lekker gelezen en niets gedaan. Om zeven uur stond het buffet weer klaar. En wat was het weer zalig. Naast het resort staat een soort van open gebouwtje waar we vaak mensen naar binnen zien gaan. We vroegen ons de vorige keer al af wat het was. Na het eten kwam Jutta even bij ons zitten en kwam het ter sprake. Ze vertelde een bizar verhaal: Tijdens de tsunami was er een grijze oude vrouw op het strand verschenen en die had tegen alle mensen vertelt dat ze weg moesten gaan. Niemand had haar ooit gezien maar ze was zo overtuigend dat iedereen naar haar luisterde en gelukkig maar, anders was het fout afgelopen met deze mensen. Niemand heeft haar daarna weer teruggezien. Als dank voor dit wonder is een soort van kerkje gebouwd. Daar komen mensen bidden. Er zijn veel bijzondere verhalen over de wonderen die zijn gebeurd met mensen die daar hebben gebeden. Jutta wilde mij het heel erg graag na het eten laten zien. Mikki wilde ook graag mee. Wat was dat een bijzonder ervaring. Ik ben katholiek maar geloof op mijn eigen manier en kom eigenlijk liever in een tempel dan in een kerk. Maar dit was anders. Er hing hier zoiets bijzonders in de lucht. Kan het ook niet beschrijven en ga dat ook niet doen. Mikki was ook onder de indruk. Wat was dit bijzonder om mee te maken. Jutta was zo gelukkig dat ze dit met ons mocht doen. En wij waren alleen maar dankbaar. Wat was dit mooi. En wat was dit een mooie afsluiter van een heerlijke dag. Nog even wat gelezen en heerlijk geslapen.

 

Laatste dag met een traan en een lach
Donderdag 24 augustus 2017. Almere, Nederland.

Na onze avonturen hebben we heerlijk geslapen. Vandaag gaat een lange dag worden maar ook een bijzondere. Ik ben tijdens de voorbereidingen van onze reis in contact gekomen met een Nederlands stel dat in Sri Lanka een reisbureau hebben, Tourmaster Sri Lanka. Ze hebben ons geholpen met de treinkaartjes. De dame, Miep, mailde mij of we interesse hadden om mee te gaan naar een schooltje voor straatkinderen waar zij vrijwilligster is. Dat wilde we natuurlijk heel erg graag. We hadden gevraagd of ze nog iets nodig hadden. Ze wilde graag knutselspulletjes hebben dus dat hebben Mikki en ik gekocht in Nederland. Bij aankomst hebben we dat aan Hans meegegeven. En nu mogen we het eindelijk gaan geven. Miep stond ons al op te wachten bij de kerk. Daar is het schooltje gevestigd. Het schooltje is opgericht door een Nederlander en behalve één lerares zijn het allemaal vrijwilligers. Deze kinderen hebben het zwaar en waren zonder dit project op straat terecht gekomen. Alle kinderen hebben nu vakantie maar daar dus niet. Hier krijgen ze drie maaltijden dus nu in de vakantie ook. De oudere kinderen krijgen Engelse les en de uitblinkers mogen zelfs gaan studeren.

Miep vertelde hoe ze er terecht is gekomen. De oprichter overleed plotseling en Miep moest erachter komen waar de donaties vandaan kwamen, uiteindelijk heeft zij de taak overgenomen van deze man. Echt zo bijzonder dat zij dit doet. Mikki, Jim en ik gingen met de kinderen knutsel. Wat was dat leuk. Deze kindjes zijn zo dankbaar en zo lief. Eén klein jongetje lag te slapen aan tafel en Miep vertelde het verhaal van dit kleine ventje. En dan breekt echt je hart, later vertelde ze nog een paar schrijnende verhalen. En dan ben je zo dankbaar dat er zulke mensen als Miep en de andere lieve mensen van dit schooltje op deze aardbol rondlopen. Wat een triestheid. En zonder deze mensen was het echt verkeerd afgelopen met deze kindjes. En nu maken ze zoveel kans op een goed leven. En als je dan ziet hoe dankbaar en happy deze kindjes zijn met een zelfgemaakt hondenkopje van vouwpapier en wat frutseltjes dan krijg je weer hoop. Wat was dit bijzonder.

Dé had in de tussentijd gesproken met de directeur die in het dagelijks leven verbonden was met het ministerie van onderwijs. Dus deze man kon ook veel doen voor dit project en zat ook vol ideeën voor dit schooltje. Na het knutselen gingen we nog met Miep en haar dochter en twee jongetjes de markt op om wat boodschappen te halen voor het eten. Miep ging nog namens ons wat lekkers halen voor de kinderen voor bij de thee. Daarna snel onze tuktuk mannetje opgezocht. Ik had voor de lunch nog een leuk Italiaans restaurant gevonden. We vonden dat Jim en Mikki wel een pizza hadden verdiend na al dat Sri Lankaanse eten. En wat een voltreffer was dat. Dit was echt de bijna beste pizza ever. Zo lekker. En ze hadden cappuccino! Daar hadden we ook wel behoefte aan. En toen op zoek naar een winkeltje dat we ook in Galle hadden bezocht. Is een soort van keten door heel Sri Lanka. Na twee minuten rijden hadden we het gevonden. Jim een mooie olifant gekocht voor zijn beste vriend en ik nog een heerlijke broek en bloes waar ik al heel erg lang naar op zoek was. Nog voor ons neefje en nichtje iets leuks gevonden. Die hebben zo goed voor Bo gezorgd toen die bij opa logeerde.

Snel terug naar ons resort want we wilden nog even lekker relaxen voor het eten. We hebben nog één huisje aangehouden, dit is echt heerlijk. We gaan lekker rustig aan eten, dan, omdat het kan, in het donker zwemmen en dan rustig aan de koffers voor de laatste keer inpakken. Nog nooit zo relaxt en voldaan naar huis gegaan. Jutta kwam ons gedag zeggen na het eten, ze moest er om drie uur uit om nieuwe gasten te ontvangen. Met tranen in onze ogen en na veel knuffels hebben we haar echt naar bed moeten sturen. Deze mensen zitten echt in ons hart en ze vertelde dat wij ook in hart zaten en ze bedankte ons, beetje omgekeerde wereld. Om twaalf uur kwam de taxi en moesten we afscheid nemen van Marcus. Weer stonden we met tranen in onze ogen. Pfff. Wat gaan we dit land en deze mensen missen. En wat hebben we veel mooie en bijzondere mensen in deze drie weken ontmoet. En wat nemen we veel mee naar huis. Geen spullen, maar prachtige herinneringen en avonturen en veel levenslessen. Wat hebben we veel geleerd en gezien hoe het ook kan in het leven. We zeggen gedag maar nemen geen afscheid. We weten niet wanneer maar terug gaan we zeker. Dit land en deze mensen zitten in ons hart. En dat geldt voor ons alle vier. Jim en Mikki waren ook onder de indruk en hebben ook gemengde gevoelens over het feit dat we naar huis gaan. Ze hebben zin in hun vriendjes en hun eigen huisje en bedjes maar eigenlijk willen ze ook graag blijven.

De vluchten waren echt super. We hebben alle vier gigantisch veel en lang geslapen. In Berlijn moesten we nog een paar uurtjes overbruggen. Maar dat was geen probleem. Na een heerlijke curryworst en een cappuccino bij de Starbucks waren we helemaal voldaan. Om 17.40 vlogen we naar huis en om iets voor zeven uur stonden we op Schiphol. Toen we aankwamen bij de bagageband begin deze net te lopen en als eerste kwamen onze koffers eraan. Om te gieren. Alles liep zelfs tot op het einde op rolletjes. En dan stap je de Nederlandse trein in en valt meteen de Nederlandse ordelijkheid weer op. Fijn, maar ook weer zo'n contrast met Sri Lanka.

Als we aankomen staat Anouk ons op te wachten om ons naar huis te brengen en tot onze grote vreugde staat er schaal versgemaakte lasagne in de oven. Zo lekker! Snel een wasje erin, koffers uitgepakt en moe maar voldaan ons eigen bedje ingedoken. Morgen Bo ophalen en dan zijn we weer compleet.